Erich von Manstein
Fritz Erich Georg Eduard von Manstein, geboren als Erich von Lewinski (Berlijn, 24 november 1887 - München, 9 juni 1973), was een van de belangrijkste Duitse strategen en generaal-veldmaarschalken uit de Tweede Wereldoorlog.
| Fritz Erich Georg Eduard von Manstein | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Generalmajor Erich von Manstein in 1938
| ||||
| Geboren | 24 november 1887 Berlijn, Koninkrijk Pruisen, Duitse Keizerrijk | |||
| Overleden | 9 juni 1973 Irschenhausen, Beieren, Bondsrepubliek Duitsland | |||
| Rustplaats | Dorfmark, Nedersaksen, Duitsland[1][2][3] | |||
| Religie | Evangelisch-Luthers[4] | |||
| Land/zijde | .svg){kind=small} Duitse Keizerrijk.svg){kind=small} Weimarrepubliek.svg){kind=small} nazi-Duitsland West-Duitsland
| |||
| Onderdeel | .svg){kind=small} Deutsches Heer.svg){kind=small} Reichswehr Heer Bundeswehr
| |||
| Dienstjaren | 1906 – 1944 | |||
| Rang |   Generalfeldmarschall | |||
| Eenheid | 3. Garde-Regiment zu Fuß 2. Garde-Reserve-Regiments 213. Division (Deutsches Kaiserreich) 5. (Preußisches) Infanterie-Regiment (Reichswehr) 4. (Preußisches) Infanterie-Regiment (Reichswehr) Führerreserve 2 april 1944 - 8 mei 1945[5] | |||
| Bevel | 18e Infanteriedivisie 1 april 1938 - 26 augustus 1939 Stafchef van de Heeresgruppe Süd 1 september 1939 - 26 oktober 1939[5][6] Stafchef van de Heeresgruppe A 26 oktober 1939 - 1 februari 1940[5][6] 38e Legerkorps 1 februari 1940 - 28 februari 1941[5][6] 56e Pantserkorps 28 februari 1941 - 12 september 1941[5] 11e Leger 13 september 1941 - 22 november 1942[5][7] Heeresgruppe Süd 12 februari 1943 - 31 maart 1944[5][8] Heeresgruppe Don 22 november 1942 - 12 februari 1943[9][5] | |||
| Slagen/oorlogen | Eerste Wereldoorlog
| |||
| Onderscheidingen | Zie decoraties | |||
| Ander werk | Senior adviseur van de minister van defensie van Duitsland, Konrad Adenauer | |||
| ||||
Biografie
bewerkenVon Manstein werd geboren als tiende zoon van generaal van de artillerie Eduard von Lewinski. Kort na zijn geboorte werd hij door zijn ouders aan zijn kinderloze oom, generaal Georg von Manstein, en tante gegeven en nam hij de naam van zijn pleegouders aan. Hij werd hiermee een adoptief kleinzoon van generaal Albrecht Gustav von Manstein. Zijn andere tante van moeders kant was getrouwd met veldmaarschalk en later president Paul von Hindenburg.
Von Manstein wordt door militaire experts gezien als een van de bekwaamste bevelhebbers van zijn tijd. Het strategische concept van de zogenaamde Blitzkrieg-aanval op Frankrijk (Fall Gelb) is grotendeels door hem uitgedacht. Na de door de Duitsers verloren slag om Stalingrad stabiliseerde hij het oostfront. Met de strategische inzichten van Hitler kon Von Manstein zich vaak niet verenigen. Zo wilde Von Manstein in de slag om Koersk, de grootste tankslag ooit, meteen aanvallen, maar moest hij van Hitler wachten op versterkingen. Ook had Von Manstein onvrede met Hitlers beslissing om op het einde van die slag tanks terug te roepen om tegen de invasie in Sicilië te vechten.
De veldmaarschalk was geen voorstander van de vernietiging van Joden en communisten in de bezette gebieden, maar wel behept met de in zijn kringen gebruikelijke vooroordelen ten aanzien van "Joden en bolsjewieken". Hij verzette zich niet of nauwelijks tegen de executies achter de frontlinies en hield zich afzijdig. In zijn persoonlijke contacten toonde hij zich cynisch t.o.v. het nazisme. Zo leerde hij zijn teckel de Hitlergroet te brengen. De generaal nam geen deel aan de aanslag op Hitler in juli 1944. Hitler wantrouwde Von Manstein omdat hij een Pruis was en van adel was.
Omdat onder zijn commando aan het oostfront diverse oorlogsmisdaden hadden plaatsgevonden (waaronder de slechte behandeling van krijgsgevangenen, samenwerking met Einzatsgruppe D en het toepassen van de tactiek van de verschroeide aarde) werd hij eind 1949 veroordeeld tot 18, later 12 jaar gevangenisstraf. Hiertegen rees, ook van Britse zijde, veel protest. Winston Churchill pleitte voor hem omdat de Britten en de Amerikanen zijn competentie en expertise ter zake weleens konden gebruiken indien het op een treffen met de Sovjets zou uitdraaien. Op grond van zijn slechte gezondheid kwam Von Manstein al in mei 1953 vrij. Later verwierf hij een belangrijke adviesfunctie bij de West-Duitse regering voor de opbouw van een nieuw leger (de Bundeswehr).
Persoonlijk
bewerkenManstein huwde in 1920 Jutta Sibylle von Loesch (1900–1966). Ze kregen samen een dochter (Gisela 1921–2013), en twee zonen Gero (1922 – gesneuveld in 1942 als luitenant aan het oostfront) en Rüdiger (1929–2019).
Militaire loopbaan
bewerken- Fähnrich: 6 maart 1906[5]
- Leutnant: 27 januari 1907 (benoemingsakte van 14 juni 1905)[5][10]
- Oberleutnant: 19 juni 1914[5][4][11]
- Hauptmann i.G.: 24 juli 1915[5][4][11]
- Major i.G.: 1 februari 1927[4][11][10]
- Oberstleutnant i.G.: 1 april 1931[5][11][10]
- Oberst i.G.: 1 december 1933[5][4][11]
- Generalmajor: 1 oktober 1936[5][4][11]
- Generalleutnant: 1 april 1938[5][11][10]
- General der Infanterie: 1 juni 1940[5][12][4][11]
- Generaloberst: 7 maart 1942[5][12][11]
- Generalfeldmarschall: 1 juli 1942[5][12][4][11]
Decoraties
bewerken- Ridderkruis van het IJzeren Kruis op 19 juli 1940 als General der Infanterie en bevelvoerende-generaal van het 38e Legerkorps[13][14][15][6][5][4]
- Ridderkruis met Eikenloof (nr.209) op 14 maart 1943 als Generalfeldmarschall en Opperbevelhebber van de Heeresgruppe Süd[13][16][15][6][5][4]
- Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof en Zwaarden (nr.59) op 30 maart 1944 als Generalfeldmarschall en opperbevelhebber van de Heeresgruppe Süd[13][17][15][6][5][4]
- IJzeren Kruis 1914, 1e Klasse[4] (13 november 1915)[5] en 2e Klasse[4][6](15 oktober 1914)[5]
- Ridderkruis in de Huisorde van Hohenzollern met Zwaarden[4][11] in april 1918[5]
- Ridder der Eerste Klasse in de Frederiks-Orde met Zwaarden[4]
- Hanseatenkruis van Hamburg[4][11]
- Gewondeninsigne 1918 in zwart[11][6] in 1918[5]
- Herhalingsgesp bij IJzeren Kruis 1939[6], 1e Klasse[11] (21 september 1939) en 2e Klasse[11] (16 september 1939)[18][15][5]
- Krimschild in goud[6] in 1943[5] (speciale versie alleen gedragen door Manstein en Ion Antonescu)[4][11]
- Orde van Michaël de Dappere, 2e Klasse[11][5] (16 juli 1942)[4] en 3e Klasse[5] (25 november 1941)[4][15]
- Kruis voor Trouwe Dienst (Schaumburg Lippe)[4][11]
- Erekruis voor Frontstrijders in de Wereldoorlog[4] in 1934[5] - 1936[11]
- Dienstonderscheiding van Leger en Marine voor (25 dienstjaren)[5][4][11]
- Medaille Winterschlacht im Osten 1941/42[4][11]
- Gezamenlijke Piloot-Observatiebadge in Goud met Diamanten voor mannen[4]
- Grootofficier in de Sint-Alexanderorde zonder Zwaarden[11]
- Kruis voor Militaire Verdienste (Oostenrijk-Hongarije) met Oorlogsdecoratie[11]
- Ridder der Tweede Klasse in de Orde van Militaire Verdienste (Beieren)[11]
- Panzerkampfabzeichen[11]
- Hij werd meerdere malen genoemd in het Wehrmachtsbericht[11]. Dat gebeurde op:
Publicaties
bewerken- (de) Verlorene Siege. ISBN 9783763752539
- (de) Aus einem Soldatenleben. 1887 - 1939.
- Antony Beevor, De Tweede Wereldoorlog, Vert. Uitg. Ambo, 2012.
- (de) Erich von Manstein: Verlorene Siege; Erinnerungen 1939-1944. Bernard & Graefe Verlag, Koblenz, 1987, ISBN 3-7637-5253-6
- (de) Scherzer, Veit. Die Ritterkreuzträger 1939–1945 Die Inhaber des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939 von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündeter Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchives. Jena, Duitsland: Scherzers Miltaer-Verlag. 2007, ISBN 978-3-938845-17-2.
- (de) Fellgiebel, Walther-Peer (2000). Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939–1945 – Die Inhaber der höchsten Auszeichnung des Zweiten Weltkrieges aller Wehrmachtsteile. Friedberg, Duitsland: Podzun-Pallas. ISBN 978-3-7909-0284-6.
- (de) Thomas, Franz. Die Eichenlaubträger 1939–1945 Band 2: L–Z. Osnabrück, Duitsland: Biblio-Verlag. 1998, ISBN 978-3-7648-2300-9.
- (en) Kursietis, Andris J. (1999). The Wehrmacht at War 1939-1945; The Units and Commanders of the Ground Forces during World War II. Aspekt, 19, 20, 28, 276, 287. ISBN 90-75323-38-7. Geraadpleegd op 16 september 2019.
- (de) Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 1 1.September 1939 bis 31.Dezember 1941. Gesellschaft für und Bildung mbH, Köln (1989), 694, 712. ISBN 3-89340-004-4. Geraadpleegd op 17 september 2020.
- (de) Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 2 1.Januar 1942 bis 1.Dezember 1943. Gesellschaft für und Bildung mbH, Köln (1989), 134, 135, 185, 467, 532. ISBN 3-89340-004-4. Geraadpleegd op 17 september 2020.
- ↑ (en) Find A Grave: Erich Von Manstein. Geraadpleegd op 16 september 2019. Gearchiveerd op 25 december 2022.
- ↑ (de) World War II Graves: Manstein, Erich von “von Lewinski”. Geraadpleegd op 16 september 2019. Gearchiveerd op 14 mei 2023.
- ↑ (de) Graves of World War II personalities: Erich von Manstein. Geraadpleegd op 16 september 2019. Gearchiveerd op 11 december 2022.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x (en) Specialcamp11.co.uk: Generalfeldmarschall Erich Von Manstein. Geraadpleegd op 29 september 2019. Gearchiveerd op 4 november 2021.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an (en) Miller Michael D., e.a., Generalfeldmarschall Erich von Manstein. Axis Biographical Research (31-07-2006). Gearchiveerd op 23-12-2012. Geraadpleegd op 15-10-2019.
- ↑ a b c d e f g h i j Kursietis 1999, p.276.
- ↑ Kursietis 1999, p.19.
- ↑ Kursietis 1999, p.28.
- ↑ Kursietis 1999, p.20.
- ↑ a b c d (de) Altenburger, Andreas, Generalfeldmarschall Erich von Manstein. lexikon-der-wehrmacht.de (11-12-2018). Geraadpleegd op 16-10-2019.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z (de) MMG, Beilagendatei - SC059Manstein (pdf). ritterkreuztraeger.info (06-03-2010). Gearchiveerd op 29 september 2019. Geraadpleegd op 15-10-2019.
- ↑ a b c Kursietis 1999, p.387.
- ↑ a b c Scherzer 2007, p.503
- ↑ Fellgiebel 2000, p.290
- ↑ a b c d e f g h i j k l m https://www.tracesofwar.nl/persons/34540. Gearchiveerd op 2 juli 2023.
- ↑ Fellgiebel 2000, p.67
- ↑ Fellgiebel 2000, p.43
- ↑ Thomas 1998 p.24
- ↑ a b Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 1 1989, p.694.
- ↑ Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 1 1989, p.712.
- ↑ Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 2 1989, p.134.
- ↑ Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 2 1989, p.135.
- ↑ Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 2 1989, p.185.
- ↑ Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 2 1989, p.467.
- ↑ Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 2 1989, p.532.
