Echte ratelslangen
Echte ratelslangen[1] (Crotalus) zijn een geslacht van slangen behorend tot de familie adders en de onderfamilie groefkopadders (Crotalinae). Alle soorten zijn zonder uitzondering zeer giftig.
| Echte ratelslangen | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.jpg)
| |||||||||||||||
| Dreighouding van de prairieratelslang (Crotalus viridis), exemplaar uit New Mexico, VS. | |||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Geslacht | |||||||||||||||
| Crotalus Linnaeus, 1758 | |||||||||||||||
.jpg)
| |||||||||||||||
| Jonge ratelslangen hebben slechts een knopvormig uiteinde aan de staart. Afgebeeld is de staartpunt van een juveniele Texaanse ratelslang (Crotalus atrox). | |||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||
Echte ratelslangen op  Wikispecies
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Naam en indeling
bewerkenDe wetenschappelijke naam van de groep werd voor het eerst voorgesteld door Carl Linnaeus in 1758. Er zijn 53 verschillende soorten, het soortenaantal is met de jaren gegroeid. Dit komt onder andere omdat er nieuwe soorten zijn beschreven, zoals Crotalus ehecatl en Crotalus mictlantecuhtli die pas sinds 2020 bekend zijn. Een aantal soorten werd vroeger beschouwd als ondersoort van een reeds bekende ratelslang. De soorten Crotalus concolor en Crotalus helleri bijvoorbeeld werden lange tijd beschouwd als ondersoorten van Crotalus oreganus, Crotalus morulus als een ondersoort van Crotalus lepidus en Crotalus lorenzoensis als een ondersoort van Crotalus ruber.[2]
Uiterlijke kenmerken
bewerkenGrotere soorten zoals de diamantratelslang en de Texaanse ratelslang kunnen een maximale lengte van twee meter bereiken. Echte ratelslangen staan bekend om de tot ratel omgevormde staartpunt. De ratel aan het uiteinde van de staart is opgebouwd uit verhoornde huidresten die uit schijfjes bestaan. Door te vervellen krijgt de ratel er steeds een schijfje bij. De ratel van een jonge ratelslang is nog klein en telt slechts een schijfje, hiermee kan de jonge slang niet ratelen; het geluid ontstaat doordat de schijfjes tegen elkaar tikken bij het schudden van de staartpunt. Als de ratel nat wordt kan de ratelslang er niet mee ratelen.
Dreiggedrag
bewerkenDe ratel aan het uiteinde van de staart geeft een karakteristiek ratelend geluid, dat dieren en mensen alarmeert dat er een ratelslang in de buurt is. Als men te dicht in de buurt komt zal de slang vaak eerst de bek opensperren en/of sissen om een confrontatie te vermijden. De beet van een ratelslang is potentieel dodelijk voor mensen.
Verspreiding en habitat
bewerkenDe soorten uit het geslacht Crotalus komen vrijwel uitsluitend voor in Noord-Amerika, voornamelijk in de Verenigde Staten en Mexico. Slechts enkele soorten komen zuidelijker voor in Midden- en Zuid-Amerika.[2] De habitat bestaat uit rotsige omgevingen, tropische en subtropische bossen, gematigde scrublands, gematigde bossen, woestijnen en graslanden.
Beschermingsstatus
bewerkenDoor de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is aan 36 soorten een beschermingsstatus toegewezen. Aan 31 wordt de status 'veilig' (Least Concern of LC) toegewezen, twee soorten staan bekend als 'onzeker' (Data Deficient of DD), een soort als 'kwetsbaar' (Vulnerable of VU) en een soort als 'bedreigd' (Endangered of EN). De Santa-Catalinaratelslang (Crotalus catalinensis) ten slotte staat te boek als 'ernstig bedreigd' (Critically Endangered of CR).[3]
Soorten
bewerkenHet geslacht omvat de volgende soorten, met de auteur en het verspreidingsgebied.
Bronvermelding
bewerkenReferenties
- ↑ Bernhard Grzimek (1971). Het Leven Der Dieren Deel VI: Reptielen. Kindler Verlag AG, Pagina 555. ISBN 90 274 8626 3.
- ↑ a b Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database - Crotalus. Gearchiveerd op 26 juni 2023.
- ↑ International Union for Conservation of Nature and Natural Resources - Red List, Crotalus - IUCN Red List.
Bronnen
- (en) – Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database – Crotalus - Website Geconsulteerd 26 juni 2021
