Didier Van Cauwelaert

Didier van Cauwelaert
Algemene informatie
Geboren	Nice, 29 juli 1960
Geboorteplaats	Nice
Land	Frankrijk
Werk
Bekende werken	Vingt ans et des poussières, 1982
	Dbnl-profiel
	(en) IMDb-profiel
	Website
Lijst van Franstalige schrijvers
Portaal	Literatuur

Didier Van Cauwelaert (Nice, 29 juli 1960) is een Frans auteur met een Belgische achtergrond.

Levensloop

Van Cauwelaert begon met schrijven toen hij amper acht was. Zijn doel was bij te dragen tot het gezinsbudget, nadat zijn vader, die advocaat was, ernstige fysieke handicaps had overgehouden aan een auto-ongeval. Hij stuurde regelmatig zijn pennenvruchten naar uitgevers, maar ze werden steevast geweigerd.

Hij was tweeëntwintig toen in 1982 de Éditions du Seuil zijn eerste roman, Vingt ans et des poussières publiceerde, gevolgd door drie andere romans. In 1991 stapte hij over naar uitgever Albin Michel.

Hij ontving verschillende literaire prijzen. De toekenning van de Prix Goncourt in 1994 voor zijn roman Un aller simple, betekende een belangrijke doorbraak.

Hij heeft een twintigtal romans gepubliceerd, enkele theaterstukken en verschillende musicals. Hij heeft ook verschillende filmscenario's geschreven.

De meesters die hij citeert en tegen wie hij opkijkt zijn Marcel Aymé et Romain Gary. Hij beschrijft zichzelf als „de romancier van de reconstructie”. De meeste van zijn romans gaan over mensen in nood die zich moeten reconstrueren.

In maart 2009 stelde hij zijn kandidatuur voor de Académie française. De leden van de Academie gaven de voorkeur aan François Weyergans.

Zijn familie vindt haar oorsprong in België, bij de Van Cauwelaerts uit Denderwindeke en Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek.

Stellingnamen

Didier van Cauwelaert heeft bij herhaling stelling genomen ten gunste van mogelijke communicatie met overledenen. Hij heeft onder meer het voorwoord geschreven bij getuigenissen over contact met het hiernamaals, zoals La vie de l'autre côté van Michèle Decker (2004) en Karine après la vie van Maryvonne et Yvon Dray (2002). Het thema wordt ook behandeld in zijn roman La Maison des lumières.
In 2011 heeft hij zijn steun betuigd aan Chief Raoni in zijn strijd tegen de stuwdam van Belo Monte.

Publicaties

Romans

Vingt ans et des poussières, 1982
Poisson d'amour, 1984
Les Vacances du fantôme, 1986
L'Orange amère, 1988
Un objet en souffrance, 1991
Cheyenne, 1993
Un aller simple, 1994
La Vie interdite, 1997
Corps étranger, 1998
La Demi-pensionnaire, 1999
L'Éducation d'une fée, 2000
L'Apparition, 2001
Rencontre sous X, 2002
Hors de moi, 2003
L'Évangile de Jimmy, 2004
Attirances, 2005
Cloner le Christ ?, 2006
Le Père adopté, 2007.
La Nuit dernière au XVe siècle, 2008.
La Maison des lumières, 2009.
Thomas Drimm - T1: La fin du monde tombe un jeudi, 2009.
Les témoins de la mariée, 2010
Thomas Drimm - T2: La guerre des arbres commence le 13, 2010
Le journal intime d'un arbre, 2011
Double identité, 2012
La Femme de nos vies, 2013
52 cadavres exquis, collectif avec Tatiana de Rosnay, Harold Cobert, Irène Frain, Daniel Picouly, Christine Orban, Yann Queffélec
Le Principe de Pauline, 2014
Jules, 2015
On dirait nous, 2016
Le Retour de Jules, 2017
J'ai perdu Albert, 2018
La personne de confiance, 2019
L'inconnue du 17 mars, 2020.
Le pouvoir des animaux, 2021.

Vertalingen in het Nederlands

Enkele reis (Un aller simple), 1995
Het verboden leven (La vie interdite), 1998
Kind van de rekening (Un objet en souffrance), 1999

Theater

als Auteur

L'Astronome 1983,
Le Nègre, 1986
Noces de sable, 1995
Le rattachement, 2010 (geschreven in opdracht van de stad Nice naar aanleiding van de honderdvijftigste verjaardag van de aanhechting van het Graafschap Nice bij Frankrijk)

als bewerker

Musical Kuifje en de Zonnetempel
Le Passe-muraille van Marcel Aymé

Verhalen

Madame et ses flics, 1985 samen met Richard Caron
Hors de Moi, 2003

Scenario's voor film en televisie

Père Noël et fils, 1983
L'Invité surprise, 1989
Feu sur le candidat, 1990
Triplex, 1991
Les Amies de ma femme, 1993
Un aller simple, 2001
La educación de las hadas, samen met José Luis Cuerda, 2006

Scenario's voor strips

Vanity Benz, tekeningen van Frank Bonnet

Erkenning

1982: prix Del Duca voor Vingt ans et des poussières
1983: Prix du Théâtre de l'Académie française voor L'Astronome
1984: prix Roger-Nimier voor Poisson d'amour
1986: prix Gutenberg du Livre voor Les Vacances du fantôme
1994: prix Goncourt voor Un aller simple
1997: Grand prix des lecteurs du Livre de poche voor La Vie interdite
1997: Grand prix du théâtre de l’Académie Française
1999: Prix Fémina Hebdo voor Le demi-pensionnaire
2002: prix Science de la vulgarisation scientifique voor L'Apparition
2007: prix Marcel Pagnol en Prix Nice Baie des Anges voor Le Père adopté
2013: prix Messardière du Roman d'Eté pour La femme de nos vies
2014: prix An Avel pour Le principe de Pauline
2014: prix Océanes pour La femme de nos vies
2014: prix Annuel du Roman du Club des Irrésistibles des Bibliothèques de Montréal pour La femme de nos vies
2014: prix du Livre Environnement 2014 (Fondation Veolia) pour Les abeilles et la vie

Externe links

Zie de categorie Didier Van Cauwelaert van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

↑ Gemeinsame Normdatei; geraadpleegd op: 16 december 2014.
↑ Catalogus van de Nationale Bibliotheek van Duitsland; geraadpleegd op: 2 juli 2023; GND-identificatiecode: 11407898X.

[wikidata-c358205231aaf6c68412384797339e44aa4cbe3d-v3-1] Gemeinsame Normdatei; geraadpleegd op: 16 december 2014.

[wikidata-3a9817eb8dab6675d98db4112bf30feaaef5b71e-v3-2] Catalogus van de Nationale Bibliotheek van Duitsland; geraadpleegd op: 2 juli 2023; GND-identificatiecode: 11407898X.

[1]

[2]