Ontmoetingen als heel Holland slaapt...

Zaandam, donderdag 5 april 2018, 02:30 uur. Mijn nachtdienst is begonnen om 21.30 uur. De rol van officier van dienst (OVD) is vandaag aan mij toebedeeld. Na de briefing aan de collega’s van dezelfde dienst gaan zij de straat op. Ik luister mee met het radioverkeer via de porto. Meldingen worden door collega’s van het Operationeel Centrum (OC) doorgegeven aan de collega’s op straat. Het radioverkeer is rustig en op straat is er weinig verkeer. Het is fris buiten en het regent; geen goed weer om eropuit te gaan. Criminelen houden tenslotte ook niet van de regen.

Na een paar uur van surveillance besluit ik langs te gaan bij de collega’s van het OC. Zowel voor hun als voor mij is het prettig om te weten met wie je aan de andere kant van de porto spreekt. Je bent tenslotte in de nachtdienst maar met een beperkte club mensen waarmee je samen de verantwoordelijkheid draagt voor de veiligheid op straat.

Het lijkt wel alsof heel Holland slaapt. De meldingen in de omliggende gemeenten zijn ook beperkt. Het begint harder te regenen. Ik stap weer in de OVD bus en besluit nog een ronde door het centrum van Zaandam te maken. De waterpijp-cafés zijn hier langer open dan in Amsterdam en trekt daardoor ook bezoekers van buiten de stad. Tussen de bezoekers zitten wel eens jongens die de warme aandacht van politie en justitie genieten.

Op een van de toegangswegen naar het centrum zie ik een jongeman lopen. Hij loopt stevig door. Ik sla een paar straten in en zie hem vervolgens vanuit de winkelstraat een pleintje oplopen. Eén van de waterpijp-cafés zit aan dit plein. Ik zie dat de jongen, van wie ik alleen zijn baseballpet, kort jack, stretchbroek en hippe sneakers kan zien, de kant van de winkels kiest. Waarschijnlijk om zo min mogelijk nat te regenen. Ik doe m’n raampje open en vraag hem waar hij zo laat nog naartoe gaat. Het is toch geen weer om zo door die regen te lopen?

Een gulle lach. Hij komt van een feestje en is onderweg naar het station. Door het geopende raam geef ik aan dat de treinen op dit tijdstip toch echt niet meer rijden. De jongeman zegt aan de andere kant van het station te wonen. Hij vraagt of ik hem een lift wil geven naar het station zodat hij via de cross-over enigszins droog naar huis kan.

Ik kijk goed naar hem. In mijn functie moet ik te allen tijde overzicht houden en niet verzeild raken in situaties waardoor ik afgeleid word.

Het regent al harder, het is rustig op straat en er zijn geen meldingen. Eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig wie deze knaap is. “Stap maar in” zeg ik. Verrast kijkt de knaap op. “Dit had ik eigenlijk niet verwacht!” zegt hij. Ik merk op dat hij vrolijk is. Hij heeft wel wat gedronken, maar dat is het niet zegt hij.

Ik rijd langzaam het pleintje af op weg naar het station. Enthousiast en gedreven vertelt hij mij zijn levensverhaal.

Op zijn 8e jaar is hij vanuit Marokko naar Nederland gekomen en sprak geen Nederlands. Met behulp van zijn moeder en familie heeft hij zich de Nederlandse taal eigen kunnen maken, een HBO studie kunnen doen en heeft hij nu een goede baan. Hij is gelukkig met zijn vrouw met wie hij een mooi huis heeft.

Maar hij vertelt ook hoe hij vroeger gepest werd op school om zijn taalachterstand. Hij heeft zich er met hard leren, veel humor en steun van familie en vrienden doorheen geslagen.

“Nederland is een prachtig land met volop kansen. Zeker voor jonge mensen. Die verdienen het om verder te groeien” vertelt hij verder. Hier maakt hij zich sterk voor. “Er zijn genoeg kansen voor jonge mensen. Maar je moet ze wel zien én laten zien. Niet alleen door opleidingen en scholing, maar ook door werkend leren.” Het is hem gelukt en hij is er trots op. Bescheiden is hij niet, zegt hij. Je mag ook trots zijn op wat je hebt bereikt. Opleiding, werk, vrouw, huis, kortom je hele bestaan.

Ik ben geraakt door wat hij mij vertelt. Naast mijn leidinggevende rol bij de politie geef ik ook les aan politiestudenten, collega’s, beveiligers en handhavers. Onder de jongere collega’s zie ik veel potentie en talenten. Ik vind het geweldig om hen te laten ontdekken wat die talenten zijn en hen hierin te stimuleren. Studenten bevragen je en dagen je uit. Dat houdt mij jong en scherp.

De jongeman laat mij zijn profiel op LinkedIn zien en het huis waar hij woont. Ik herken het huis en besluit dat ik omrijd en hem thuisbreng. Mijn passagier wordt nog blijer.

Twee minuten later staan we voor zijn deur. We nemen afscheid van elkaar. “De jeugd heeft de toekomst!” zeggen we tegen elkaar. Hij stapt uit, loopt een klein stukje door de regen en hij is binnen. In de deuropening roept hij me toe dat ik zeker nog eens langs moet komen voor een kopje koffie. Glimlachend om zoveel passie, doorzettingsvermogen en plezier draai ik mijn bus de weg op. We zwaaien naar elkaar. Hij naar bed. Ik moet nog een paar uurtjes door. Een onverwachte, maar warme en welkome ontmoeting.