‘Als je durft te vragen of ik suïcideplannen heb, durf dan ook naar mijn seksleven te vragen.’ Sinds Aefke ten Hagen antipsychotica slikt, heeft ze veel minder zin in seks. Maar hulpverleners kappen het gesprek daarover af, of draaien eromheen.
Rubiën Kalaykhan
1 w
Dit is nou net het onderwerp waar we in de therapiekamer nooit aan toe zijn gekomen. Niet omdat de therapeute (Zwarte therapeute) eromheen draaide, maar omdat de relatie eenzijdig werd beëindigd. Na meer dan decennialang relatietherapie in de witte westerse ggz, was er eindelijk iemand waar ik de rode draad in onze relatie zou kunnen bespreken. Ik gebruik ook al heel lang anti-depressiva én ben ook in de overgang geweest. Niemand heeft in al die jaren verbindingen gelegd.
Het taboe om over seks te praten in de therapiekamer begint wat mij betreft bij de professional. Seks is een wezenlijk onderdeel van ons zijn en hoort daarom altijd besproken te worden in de therapie kamer. Het excuus dat het niet/geen aandacht krijgt in de therapiekamer vindt ik een erg slap excuus! Als samenleving vinden we het moeilijk om erover te praten. En, als we het erover hebben dan gaat het over de strandjes en klaar komen. Wat mij betreft zijn die ondergeschikt aan verbinding, kwetsbaarheid en genot. Ik kan met al mijn cliënten over seks praten omdat het voor mij geen taboe is. Alle hulpverleners moeten denk ik eerst zelf op zoek naar wat maakt dat zij seks niet bespreekbaar maken. Ik vind het erg verdrietig dat hier geen aandacht is besteed wetende dat het een bijwerking is van de medicatie. Er is nog veel werk aan de winkel.
Huisarts, seksuoloog NVVS bij De Seksuele Zaak en Transgenderzorg Utrecht, supervisor NVVS, docent, auteur
1 w"Schaamte en incompetentie spelen daarbij een belangrijke rol. Het bespreken van seksualiteit in supervisie en mentoraat hangt samen met meer aandacht voor seksualiteit en wordt dan ook van harte aanbevolen." https://www.tijdschriftvoorpsychiatrie.nl/nl/artikelen/article/50-9309_Het-bespreken-van-seksuele-problemen-door-psychiaters-en-aiossen