Bijdrage van Jeanette Stigter

Vakantieperiode...Eindelijk tijd voor dat kopje koffie? Om te kijken of - je nog zo'n busy season ambieert - je arbeidsvoorwaarden nog wel van deze tijd zijn - het gras groener is bij de buren - je omgeving passend, stuwend is? of wat het dan maar is wat het onderzoek waard is? Laten we gauw afspreken enne, tegen terrasjes heb ik geen bezwaar 😀!

Lieve die naar een weerbaarheidstraining moet, Storm die toch zo druk is.. Soms vraag je je wel eens af of mensen gaan staan naar het beeld wat de omgeving van hen heeft. Onderschat het effect van je naam,  geboortedatum niet - 1 april, 4 mei; het roept wat op nietwaar? Zo is het ook bijv. met de plek in het gezin. We kennen allemaal die typische oudsten; verantwoordelijk, snel, plichtsgetrouw. De middelste die er dan een beetje “tussen “ hangt en de jongste die “nog zo klein is” - en dat door een ieder wellicht gehouden wordt. Op zich helemaal niets mis mee. Wanneer het lastig wordt is als je er geen verhouding (= keuze) mee hebt, niet vrij bent om je eigen gedrag te kiezen. Je krijgt dan die hele zorgelijke types die gevoelsmatig de wereld op hun schouders dragen; die blije, flierefluitende jongsten die rond een bepaalde leeftijd een beetje sneu worden etc. Onderzoeken van die beelden is vaak zeer constructief. Zoals die heer die ik sprak en die zo weinig vreugde ervoer in zijn leven. Ondanks een bevredigende baan, lieve vrouw, gezin wat “ lekker liep” ; hij kon het niet vinden. Tijdens gesprekken herinnerde hij zich weer dat op zijn 8e verjaardag zijn vader plotseling overleed. Slingers werden van de muren getrokken, het feestje werd afgeblazen, er kwam een afscheid.  Je kunt je haast niet voorstellen wat dit met iemand doet; en, véel belangrijker- welke conclusie de ziel (met het denkvermogen wat het op dat moment heeft) trekt. Dát wordt nl. leidend tot het weer in het bewust zijn komt.. Inmiddels zie ik steeds vaker dat ”reality is much kinder then the story”(dank Karen Hedley voor de lessen, ze reizen nog steeds mee!) maar hoe goed is het om er eens bij stil te staan? Zoals die kandidaat die ooit in procedure elders was, naar eigen zeggen : “ een test verkl**t heeft “ en – létterlijk -  nooit meer buiten de deur gekeken heeft. Kennelijk was de lading “afgaan” zo heftig dat een juiste perceptie van de situatie niet gezien kon worden (nog net even te licht; veel stress, geen klik met de test afnemer etc.)   Hoe is dat eigenlijk voor jou? Welke beelden spelen nog steeds een belangrijke rol in je leven? Ik wens je een ding, dat ze jouw hoop geven/ representeren; niet je angst! En mocht je er eens samen naar willen kijken; ik doe niets liever (Stigter(😊)!

" Ik ben toch geen hulpsinterklaas?" aldus een verontwaardigde senior manager die "voor iedere handtekening nog langs de partner moet" . En die frustratie, die kan ik me voorstellen! Verantwoordelijkheid ervaren, je plaats innemen is een logisch gevolg van groei. Mensen daarin begrenzen is op lange termijn voor het individu én het collectief op zijn zachts gezegd niet constructief.. Ook je carrière moet je regisseren. Als je huidige werkgever een "line up" heeft voor de top óf je benoeming stagneert - vanwege welke (bestuurlijke) maatregel dan ook- raad ik je zéker aan om eens vrijblijvend je licht op te steken bij andere partijen. De bal ligt bij jou, de markt is nog nooit zo gunstig geweest (1 sr manager die zijn neus buiten de deur steekt en amper een week later 3 goede, constructieve gesprekken achter de rug inclusief aanbiedingen). Word jij aan het lijntje gehouden? Mijn advies? Daar zijn er toch echt twee voor nodig; laat dat lijntje los..Neem je "verlies" incl de bijbehorende teleurstelling en verdriet en kom in beweging! Het blíjven wachten/hopen doet nl totaal geen recht aan jou en wie je bent, je hébt je studie en ervaring toch opgedaan om... Om een idee te geven waarvoor ik momenteel zoek: Directeur audit tekenend accountant next 5 kantoor partner tax niche kantoor met meerdere vestigingen partner AA bij een middelgroot kantoor regio 010 (en wees reëel, hoeveel partnerbenoemingen AA zijn er bij jouw huidige werkgever?) en zo zijn er nog veel meer mogelijkheden! Benieuwd geworden? Ik kom heel graag je kant op om samen eens te kijken welke partijen jou kunnen bieden waar je op hoopt.. Fijn weekend/vakantie!

“Waarom zou ik hier níet willen werken?” vroeg ik ooit onschuldig aan een (zacht)aardige relatiebeheerder en het head of sales van de partij waar ik solliciteerde. Welwillend antwoordde de eerste, na even nagedacht te hebben: ”wat hier niet leuk is; als je een order hebt binnen gehaald is er niemand blij voor je. Jámmer is dat”. Onmiddellijk werd hij overruled door de andere gesprekspartner: ”als jij niet het heilig vuur ( had mijn achternaam onthouden!) hebt om ons te laten groeien dan heb je hier niets te zoeken…”. Op dat moment wist ik dat dát klopte. Onderschat niet hoeveel informatie je mee krijgt bij een kennismaking. Zoals die kandidaat die zat te wachten bij de receptie en 2 medewerkers - die naar buiten liepen voor hun lunchpauze-  hoorde mopperen over die totaal onbereikbare partner. Een dame die bij het tweede gesprek even informeel iemand van de werkvloer wilde spreken en de partner die daar bij bleef zitten (onder embargo?!). Of wat denk je van die ietwat arrogante recruiter die jou behandelt als “een sollicitant” en haar/zijn eigen interne frustraties uitleeft? Vaak is dat een stukje DNA van hoe het er intern aan toe gaat. Daarom adviseer ik een ieder altijd alert te zijn. Zowel degene die iemand ontvangt als degene die ergens gaat buurten. De cultuur zit 'm nl. in die kleine dingen.. Ben jij nu benieuwd waar je op moet letten? Heb je tips (nodig)? Laat me vooral weten? Immers, een leuke baan met fijne collega’s is het halve werk!

Wet- en regelgeving binnen de accountancy. Een van de belangrijkste redenen van mensen om het vak te willen verlaten. Recent  valt me echter op dat een aantal kandidaten de stap terug wil maken. Waarom? Zoals die dame sprak:” het beeld wat ik had van “de andere kant van de tafel” was te roze. In the end bleek het toch vooral om rapportages maken te gaan.  De afwisseling, in verschillende keukens kijken miste ik enorm. Daarnaast is de omgeving binnen de audit/advies praktijk stuwend, met een hoog abstractie- én ambitie niveau van de medewerkers”. Dat dit ook anders kon had ze aan den lijve ondervonden alsmede het effect wat het had op haar eigen functioneren.  Ik vroeg haar hoe ze zich dan nu verhield met het “verplichte" vinken? “Ik laat het niet meer leidend zijn; includeer het en focus me op waar ik voor ben. Sparren met de DGA, ontzorgen en heel veel leren van verschillende ondernemers” antwoordde zij.   Inspirerend vond ik dat. Heel eerlijk, als vrije vogel ben ik niet zo van de regels. En die weerstand, die merkte ik toen ik aan het leren was voor mijn regelexamen voor golf ( Serieus?!! Vastleggen over blaadjes, harken, strafslagen en de rest? De 53 maatregelen zijn er niks  bij(😊).  Wat helpt is de gedachte wáarom ik in de boeken duik, nl. heerlijk buiten, in goed gezelschap samen spelen. Indachtig de lessen van een geliefde leraar besloot ik de tegenzin naast me op de bank te zetten tijdens het studeren. Verdiepte me in e.e.a., probeerde de logica te ontdekken en a.d.h.v. praktijkvoorbeelden zie ik er ook het beláng van in. Want zonder regels (structuur) zou de veiligheid – in meerdere opzichten – ontbreken. (Wel eens op een kruispunt met kapotte verkeerslichten gestaan?) En, je zult het niet geloven; ik krijg er ook een soort van plezier in!   Hoe is dat voor jou? Zie jij de regels als gestolde ethiek, lees je ertussen of ben je er de uitzondering op? Jij hebt de keus hoe je ermee verhoudt…   Keer op ingaan? Of samen - met permissie en binnenkort een handicap - de baan op? Super leuk!!!!

Afgelopen week had ik een jongedame in tranen in de klas. Het was de laatste les, traditiegetrouw geven de studenten dan aan elkaar terug wat ze bewonderen/leren/meenemen van de ander. Wat bleek? Toen ze -een les ervoor- in groepjes met elkaar werkten had zij iets verteld over het overlijden van een van haar ouders. Met de evaluaties kreeg ze terug hoe fijn de anderen het vonden om deelgenoot te worden van haar verhaal én haar verdriet. Haar “geraakt zijn” kwam door het simpele feit dat ze gezien was en hoe goed haar dat deed! (Degene die het terug had gegeven was ook bijna in tranen over de impact van haar zicht en het belang van het benoemen, dit terzijde.) Beiden herinnerden ze mij aan iets wezenlijks. Hóe belangrijk is gezien worden, en hoe belangrijk om te kijken. En dat zicht? Dat is het mooist wat je de ander kunt geven, onbetaalbaar! Is de behoefte bij jou om gezien worden? Of wil je beter leren kijken - het een gaat bijna niet zonder het ander-? Ik zie je heel graag! Mooi weekend.

Een zonnig bericht op een regenachtige morgen..of het helemaal klopt kunnen jullie alleen beoordelen! Wel heb ik wat tips om deze mensen, - toekomstige controleleiders /managers/ leiders - te behouden; los van uren- werkdruk, curriculum. Zullen we er eens over in gesprek gaan?

"Waar Jeanette voor gaat is waar ze voor staat. Zij beweegt zich soepel mee met wie en wat zich aan haar voordoet. Vanuit een diepe betrokkenheid met bewustwording en creativiteit weet zij steeds weer de aandacht te richten op die unieke aspecten van de mens die zo gemakkelijk aan de aandacht ontsnappen. Werken met Jeanette is verrassend, opent onverwachte perspectieven en leidt tot doeltreffend handelen". Aldus een vroegere leermeester die ik hoog heb zitten (altijd selectief zijn van wie je iets aanneemt /door wie jij je laat beoordelen, les 1!) En wat fijn om de les dan door te mogen geven, als op een evaluatie van een coachee staat: "Bepaalde gewoontes en aandachtspunten worden al vroeg gevormd en jij hielp mij zo goed mogelijk te weten waarom ik ben zoals ik ben. Jouw communicatie vond ik fijn, duidelijk, met reflectie op het moment zelf als ik bijvoorbeeld zachter praatte bij een bepaald onderwerp en met een vleugje humor en “casual talking”. Ik neem nu in veel situaties bepaalde gegeven adviezen ter harte. Dit blijf ik doen en daarvoor dank!" Ben je er ook aan toe? Meer inzicht in jezelf, in (de wisselwerking met) de ander? Je bent welkom!

De laatste hobbel.. En dan heb je verschillende gesprekken gevoerd. Van latente interesse is je enthousiasme toegenomen tot een hartelijk en welgemeend “ja” naar je toekomstige werkgever. En, waar 1 partij -die jou gaat verwelkomen- blij is met een nieuwe collega voel jij de lading al die gepaard gaat met opzeggen. En hoewel je weet dat “werk” een zakelijke overeenkomst is (en niet voor niets zaken worden geregeld in een contract, waaronder je opzegtermijn!) gaat je gevoelswereld zich er ook mee bemoeien. Het “verraad”, in de steek laten, teleurstellingen die gaan komen.. en hoe moet dat nu met die klanten?! Onthoud: verraad hoort in het spel en teleurstellingen gaan over verwachtingen..   Ik adviseer mensen altijd om het daadwerkelijke gesprek (of dat nu met brief of niet is) vlak voor het weekend te doen plaatsvinden. Waarom? Dan kan het bij degene die jouw ontslag ontvangt even zakken- het ís ook balen als iemand voor een andere partij kiest. Om daarna met een nieuwe werkelijkheid om te gaan en fatsoenlijk naar het afscheid incl. overdrachten toe te werken. Dat incasseren is soms een uitdaging voor mensen. Zo sprak ik laatst iemand die opgezegd had. De partner voor wie hij het meest werkte heeft hem sindsdien geen blik meer waardig gegund (……….. ). Een ander - plichtsgetrouw- bood zelf aan langer dan de wettelijke opzegtermijn te blijven (wat de beste vrouw sierde) maar had daar enorme spijt van. Iedere keer werden er charme offensieven op haar uitgevoerd, grapjes gemaakt (een geintje = een seintje) . Terecht werd zij op een gegeven moment zo spinnijdig dat ze heeft genoemd dat haar keuze niet gerespecteerd werd en dat - als dit zo door ging - ze alsnog een maand opzegtermijn in acht zou nemen met aftrek van haar reservoir aan vrije dagen.   Moet je iemand laten gaan? Offboarden is minstens zo belangrijk als onboarden. Tuurlijk is het jammer, los van het team wat de effecten naw gaat voelen; er is tijd en energie in iemands opleiding gestoken. De andere kant is er ook. Diegene heb je weggezet voor een uurtarief van X , minstens 80 % declarabel. Om het in perspectief te zien!😊   Geef je zelf de tijd om het te verteren en doe récht aan de relatie en de werknemer door hem/haar het beste te gunnen. Credits te geven voor diens achievements (prachtige Feyenoord filmpje voor/van Arne gezien?!). 'T is een kleine wereld, iedere (ex) werknemer is een representant van jouw organisatie. What goes around comes around ..Waardeer en krijg uiteindelijk meer. Behoefte aan tips of lessen in omgaan met teleurstellingen dan wel teleur te mogen stellen? Bel me gerust!