Bijdrage van EQfit KIDSS bv

~ Samen maken we het verschil. ~ Van gedrag naar kracht! 💖

💖

We hadden de groepsopleiding even stilgezet maar vanaf 18 mei gaan we weer starten! Een opleiding die het IQ - EQ- SQ en FQ weer samenbrengt. Gedrag kun je daadwerkelijk sneller veranderen dan we ‘denken’. Zeker als we vanuit het lichaam werken. Verweking vanuit kracht en intrencieke motivatie. Vanuit verschillende invalshoeken naar de mens kunnen kijken. Out of the box denken. Systemisch gericht werken. Verandering voor jezelf en anderen. Is het voor iedereen? Nee, je kunt jezelf zeker tegenkomen. Vandaar dat we altijd eerst een Toelatingstraining doen om te kijken of het iets voor je is en of we bij elkaar passen. We werken met kleine groepen om het zo krachtig en veilig mogelijk te houden zodat we in onszelf zoveel mogelijk aan kunnen raken. We kunnen zo diep gaan bij de ander als dat we in onszelf gaan. Wil je meer informatie? Check de website of stuur een mail naar: [email protected] Geef jij je voor 1 mei op? Dan krijg je 10% korting op de opleiding. ~ Samen maken we het verschil.~ #kracht #lichaam #systemisch #mentaal #emotioneel #verbinding #toekomst #jeugd #volwassenen #opleiding #verandering Marie-liz D. Human Reset Group (HRG) Patricia van Straten

💗 Liefdevolle Kerstdagen 💗

Ik zag de pijn in haar ogen. Gekweld door de fysieke en mentale pijn die ze jaren heeft moeten doorstaan. Het raakte me door merg en been. Het kippenvel en de rillingen bleven door mijn eigen lijf heen razen. Ik moest steeds bij mezelf inchecken om me niet in eigen gedachten te verdwalen. Was het haar gevoel of de mijne? Aan het begin was het nog lastig te onderscheiden toen ik met het werk begon. Iets wat je niet leert en op zoveel verschillende levels merkbaar is. Want op welke manier ben je in verbinding met jezelf? Alleen in deze verbindingen kun je oprecht vertrouwen op je intuïtie en daarmee wat je ervaart bij de ander. “Ik ben de weg kwijt. Ik leef in een wereld die voor mij niet meer echt is. Ik weet niet meer wie ik ben.” Haar tranen stonden in haar ogen. Haar lippen trilde en ze was continu opzoek naar een uitgang. Intern en extern. Ze schoot alle kanten op. Ik zag de littekens op haar onderarmen. Ze zag dat ik ernaar keek en ze probeerde haar mouwen naar beneden te halen. “Je hoeft je er niet voor te schamen.” Ze begon heel hard te huilen. Alles in mij wilde haar de geborgenheid en veiligheid geven maar ook dit zou extern zijn. Ik kwam in innerlijk conflict met mezelf en realiseerde me meteen dat dit niet van mij was. Ik nam diep adem en keek wat er met haar gebeurde. Haar ademhaling werd oppervlakkig. Haar vuisten balde en haar mimiek veranderde in boosheid. “Waar heb je behoefte aan?” Ze begon nog harder te huilen en kreeg conversie aanvallen. Ze had me hiervoor gewaarschuwd en dat mensen dat heel moeilijk vonden om te zien. Ik ging naast haar zitten. Ze had me niet vertelt wat ze op dat moment dan nodig zou hebben. Ik zag het patroon in de conversie. De opbouw er naar toe. De triggers in kaart gebracht. De kern. Boosheid niet kunnen uiten. Geen woorden aan kunnen geven. Vanaf kinds af aan al van niemand boos mogen worden. Het was ingeslikt en is daar op gaan bouwen. In een gewelddadige relatie terecht gekomen waarin ze elke dag geconfronteerd werd met de boosheid en geweld van de ander. Trauma die zich verder verspreide van mentaal naar fysiek. Van niet meer kunnen praten naar conversie. Op 38-jarige leeftijd te horen krijgen dat ze alles al geprobeerd hebben. Dat dit iets is waar ze mee moet leren leven. Je zag haar met elke sessie opknappen. Weerbaarder worden. Stukje bij beetje meer zelfvertrouwen te krijgen. De boosheid bleef uit maar de conversie was vele malen minder. Het lijf uitte het ook niet meer zo maar intern voelde ze het nog wel. “Wat betekend boosheid voor jou?” Deze vraag kwam meerdere keren terug in verschillende settings. Ineens begon haar lijf weer te praten. Ze liet andere soorten trekkingen zien dan normaal toen we over een trauma begonnen die ze nog niemand verteld had. Ze had dit zelf ook weggedrukt. Ze besefte hoe ernstig het was. “Ik denk niet dat boosheid het juiste woord is.” Zei ik. Ik had nog nooit deze blik van haar gezien. “Woedend. Ik ben woedend.” Ze had de veiligheid gevonden om te voelen.

We zijn zo gewend om weg te rennen. Weerstand te bieden. Het te verdrinken of weg te blowen. “Ik wil dit niet meer Liz.” In stilte bleef ik haar aankijken. “Ik wil het gewoon niet meer. Ik wil het accepteren en dat het weg is.” Ze bleef met haar handen friemelen. Haar been kon de rust niet aan en begon steeds harder te bewegen. Haar ademhaling was hoog en te snel. Ze is pas 14. “Ik vind het gewoon niet eerlijk. Ik kan en wil er niet om huilen en dat ga ik gewoon niet doen.” Haar been gaat nog harder bewegen totdat zij gaat verzitten. Haar andere been neemt het nu over. “Zeg dan iets!” Ik neem diep adem en voel hoe de tranen in mijn ogen opkomen. Ik voel haar. Ik was haar. Ik kon het niet accepteren wat er allemaal gebeurd was en ik had verschillende beschermingsmechanismes opgebouwd. Ik liet niemand toe. Zij, zij vertrouwde in mij. Zij had mij en ze liet me toe. Het raakte om een spiegel te zien van een meisje dat ik vroeger was. Ik omarmde haar in een split of een second en verlegde mijn verbinding weer terug naar haar. “Ik hoor je. Ik zie wat het met je doet.” Ik legde haar uit wat haar lichaam aan het doen was. Ik nam haar mee in de reis van het lichaam, hoe sommige dingen zich in haar uitte en hoe haar eigen weerstand tegen over de situaties en personen zich kenmerkte vanuit haar lijf. “Je lichaam vertelt jouw verhaal. Of je nu wilt of niet maar je mag door bepaalde fases heen voordat je het kan gaan accepteren.” Stapgewijs gingen we door het verdriet, de rouw van de oude naar de nieuwe jij, naar acceptatie. Er kwam een schreeuw uit die door merg en been ging gevolgd door een lange stilte. Je zag de rust in haar lijf terug komen. De twinkeling in haar ogen gevolgd door tranen die bleven komen in stilte. Ze verloor me niet uit het oog. Steeds opzoek naar de veilige verbinding om te kunnen reguleren en helen. Zitten, zitten met de pijn, het verdriet en de stilte. “Ademen.” Zei ik zacht tegen haar. “Je bent nu veilig.” #kracht #heling #trauma #stilte

Ze dat compleet vast in haar kleine lichaam. Ze was aanwezig en ook weer niet. Moeder zat continu in tranen omdat ze niet wist hoe ze haar moest bereiken. Je zag hoe beide hun zenuwstelsels verschillende signalen liet zien. Bij dochter waren haar lippen zo aangespannen dat deze helemaal bleek waren. Er zat geen ruimte in het gezicht voor ontspanning. Bij moeder zag je steeds verschillende ticks naar voren komen als ze het over bepaalde onderwerpen had. Ik voelde hun verdriet. Vertrokken uit hun geboorteland naar een land waar zij zich niet helemaal thuis konden voelen. Dochter zei niet veel in de training. Ik vroeg haar om te tekenen. Ze maakte verschillende dingen voordat we over gingen naar de lichamelijke training. Kinderen zeggen onbewust zoveel dingen. Vertellen elk kun hun eigen verhaal op hun eigen unieke manier. Toen we lichamelijk begonnen sloeg ze helemaal vast. Haar lichaam begon te trillen en ze wilde niet verder. Je zag hoe angstig ze werd. Haar adem stopte en ze werd nog bleker. We gingen rustig zitten waarin ik alleen maar diep ging ademen. Steeds rustiger. Ze begon hard te huilen. Van hard huilen schoot ze naar boos. Van boos schoot ze weer naar hard huilen. “Mag ik schoppen?” De eerste keer dat ik echt haar stem hoorde. Het raakte me. Ze sprak haar behoefte uit en luisterde naar haar lichaam. Daar waar vaak het meest nodig is om een start te maken naar emotionele en lichamelijke genezing. “Natuurlijk mag je schoppen.” Ze ging los. Een klein meisje die op zoveel manieren liet zien wat er allemaal opslagen zat in dat kleine lijfje. Van compleet vast in een bepaalde vorm van controle naar een begeleide ongeleid projectiel om alles toe te laten wat zich had vastgezet. Haar lijfje deed pijn maar intern voelde ze de rust. Als laatste schreeuwde ze nog even heel hard. Ik lachte naar haar. Een compleet ander meisje. Een meisje met kleur op haar gezicht. Een meisje met een ontspannen en wat pijnlijk lichaampje maar ze gaf een lach. De start van een nieuw begin. Een echt nieuw begin. Bijzonder om te zien hoe moeders reactie bijna één op één is als die van dochter. Hoe ons copingstyl zo onbewust wordt overgenomen door te spiegelen. “Mijn moeder was precies zo.” Zei moeder onbewust tijdens de training. Generatie op generatie. Totdat iemand laat zien dat er iets gedaan moet worden. Hoe mooi is het om het samen te doorbreken? Haar ticks werden minder. Haar zicht werd beter. Samen laten ze op het water het verleden los om ruimte te maken voor een nieuw begin. Zonder het verleden te hoeven vergeten. #kracht #liefde #generatie #zorg #samen #verbinding #trauma #doorbreken #familie #jeugdzorg #doen #systeemzorg #hrg