We zijn zo gewend om weg te rennen. Weerstand te bieden. Het te verdrinken of weg te blowen. “Ik wil dit niet meer Liz.” In stilte bleef ik haar aankijken. “Ik wil het gewoon niet meer. Ik wil het accepteren en dat het weg is.” Ze bleef met haar handen friemelen. Haar been kon de rust niet aan en begon steeds harder te bewegen. Haar ademhaling was hoog en te snel. Ze is pas 14. “Ik vind het gewoon niet eerlijk. Ik kan en wil er niet om huilen en dat ga ik gewoon niet doen.” Haar been gaat nog harder bewegen totdat zij gaat verzitten. Haar andere been neemt het nu over. “Zeg dan iets!” Ik neem diep adem en voel hoe de tranen in mijn ogen opkomen. Ik voel haar. Ik was haar. Ik kon het niet accepteren wat er allemaal gebeurd was en ik had verschillende beschermingsmechanismes opgebouwd. Ik liet niemand toe. Zij, zij vertrouwde in mij. Zij had mij en ze liet me toe. Het raakte om een spiegel te zien van een meisje dat ik vroeger was. Ik omarmde haar in een split of een second en verlegde mijn verbinding weer terug naar haar. “Ik hoor je. Ik zie wat het met je doet.” Ik legde haar uit wat haar lichaam aan het doen was. Ik nam haar mee in de reis van het lichaam, hoe sommige dingen zich in haar uitte en hoe haar eigen weerstand tegen over de situaties en personen zich kenmerkte vanuit haar lijf. “Je lichaam vertelt jouw verhaal. Of je nu wilt of niet maar je mag door bepaalde fases heen voordat je het kan gaan accepteren.” Stapgewijs gingen we door het verdriet, de rouw van de oude naar de nieuwe jij, naar acceptatie. Er kwam een schreeuw uit die door merg en been ging gevolgd door een lange stilte. Je zag de rust in haar lijf terug komen. De twinkeling in haar ogen gevolgd door tranen die bleven komen in stilte. Ze verloor me niet uit het oog. Steeds opzoek naar de veilige verbinding om te kunnen reguleren en helen. Zitten, zitten met de pijn, het verdriet en de stilte. “Ademen.” Zei ik zacht tegen haar. “Je bent nu veilig.” #kracht #heling #trauma #stilte
