VAGH

Gister is de enquête Sociale Veiligheid en Gedrag binnen de NVvH eruit gegaan naar alle actieve leden van de Nederlandse Vereniging voor Heelkunde. Het is erg belangrijk dat iedereen deze enquête invult, check dus vooral je mailbox! * Mail niet ontvangen? --> Controleer spamfolder of stuur een mail naar [email protected]. * Ooit SurveyMonkey of Research.net geblokkeerd? --> Deblokkeer eenvoudig via https://lnkd.in/evc8EJX8. * We garanderen dat de enquête 100% anoniem is. Uw privacy is volledig gewaarborgd #enquete #heelkunde #grensoverschrijdendgedrag #NVvH #Chirurg2.0 #aios #VAGH

De Nederlandse Vereniging voor GastroIntestinale Chirurgie (NVGIC) is op zoek naar een nieuwe aios-vertegenwoordiger voor in het bestuur per november 2024! Het is een functie voor tenminste 2 jaar, bij voorkeur eind 3e, 4e of 5e jaars. Mocht je interesse hebben, stuur je motivatiebrief en CV uiterlijk 15 september 2024 naar [email protected]. De beste drie kandidaten zullen uitgenodigd worden voor een sollicitatiegesprek tijdens het NVGIC-waddensymposium op 17 en 18 oktober, waar de NVGIC een definitieve keuze zal maken. Voor inhoudelijke vragen over de functie neem contact op met Carla Marres, voor vragen rondom de sollicitatie: [email protected]. #nvgic #aios #profilereninbestuurorganisatie #vagh https://www.nvgic.nl/

Chirurgisch weetje van het weekend - Kelly Hoewel de Kelly-klem een veelgebruikt instrument is bij talloze procedures, is de naamgever voor veel (jonge) dokters een grote onbekende. Howard Atwood Kelly werd geboren in Camden, New jersey, in 1848. Hij studeerde aan de University of Penssylvania en zou ook zijn chirurgische vervolgopleiding hier volbrengen. Al vroeg in zijn carrière raakte Kelly gefascineerd door de gynaecologische chirurgie, ook al werd dit destijds slechts zelden in ziekenhuizen bedreven. Hij opende daarom een kliniek aan huis en behandelde vele patiënten overdag. De nacht bracht hij door op de bank in de woonkamer, om vlot gealarmeerd te kunnen worden door patiënten in geval van nood. Wat een toewijding. Met steun van een groep patiënten richtte hij later een formele kliniek op die uiteindelijk het Kensington Hospital for Women zou worden, een ziekenhuis dat vandaag de dag nog operationeel is. Vanuit die rol werd hij uiteindelijk ook één van de vier ‘Founding Fathers’ van de befaamde Johns Hopkins University School of Medicine. Samen met William Osler (interne geneeskunde), William Welch (pathologie) en William Halsted (chirurgie) was hij als hoogleraar gynaecologie & obstetrie één van de eerste vier professoren van dit prestigieuze instituut. Kelly was een productieve uitvinder en ontwikkelde onder andere de Kelly-klem. Deze atraumatische klem was bedoeld om bloedvaten af te klemmen. Hij was ook een van de eersten die lachgas als verdoving gebruikte en hij pionierde met oplosbare hechtingen en speciaal ontworpen elektrische verlichting voor betere visualisatie tijdens operaties. Gedurende zijn carrière schreef Kelly meer dan 550 artikelen en boeken over zeer uiteenlopende onderwerpen. Van astronomie tot medische geschiedenis, van geologie tot de optimale behandeling van appendicitis. Op zijn zachtst gezegd was het een man met een breed scala aan interesses. Na zijn pensioen werd hij ereconservator van de afdeling reptielen en amfibieën aan de universiteit van Michigan. Kelly werd 85 jaar. Wederom dank aan de geheime redactie 'Onder het mes' van het Department of Surgery Maastricht University Medical Center van het Maastricht UMC Referenties 1.       DuBose, J. J., & Feliciano, D. V. (2024). Howard Atwood Kelly (1858–1943) and the Kelly Clamp. The American Surgeon™, 90(4), 521-522. 2.       El-Sedfy, A., & Chamberlain, R. S. (2015). Surgeons and their tools: a history of surgical instruments and their innovators. Part V: pass me the hemostat/clamp. The American Surgeon, 81(3), 232-238. 3.       Roberts, C. S. (2010, October). HL Mencken and the four doctors: Osler, Halsted, Welch, and Kelly. In Baylor University Medical Center Proceedings (Vol. 23, No. 4, pp. 377-388). Taylor & Francis.

Het plaatsen van een catheter hoeft niet meer steriel! Zie hier de nieuwe richtlijn. Goed en belangrijk om te implementeren in alle ziekenhuizen; verandering is lastig maar spread the word! https://lnkd.in/g-fKunPd

38 10 - VAGH standpunt Als vertegenwoordigers van de aios Heelkunde willen wij een duidelijk standpunt innemen in de ‘38 10 uren-discussie’ in de context van de cao Ziekenhuizen. De huidige cao loopt per 31 januari 2025 af. Momenteel wordt er onderhandeld over de volgende cao. In de huidige cao staat dat aios in een fulltime dienstverband niet structureel voor 48 uur (38 10) mogen worden ingeroosterd. De arbeidsduur van een aios die fulltime werkt bedraagt 38 uur per week. Daarnaast bestaat de mogelijkheid (niet structureel) tot een onbetaalde uitloop van maximaal 10 uur voor opleidingsactiviteiten die verweven zijn met de dagelijkse werkzaamheden. Overwerk wordt vanaf 48 uur geteld en wordt volgens de cao financieel gecompenseerd. Bij de 38 10 uur horen alle patiëntgebonden taken, opleidings- en onderwijsmomenten en ‘alle organisatorische activiteiten die door de werkgever in het belang van de instelling worden geacht’ (mdo's, rooster taken en verplichte onderwijsmomenten buiten de ingeroosterde uren tellen dus ook mee). Om hierop te kunnen sturen is het noodzakelijk dat de urenregistratie overeenkomt met het rooster en de daadwerkelijk gewerkte uren. We willen als VAGH benadrukken dat de werkomstandigheden en de werk-privébalans onder druk staan. We roepen daarom alle betrokken partijen op om te streven naar duurzame oplossingen en heldere afspraken te maken. Voor aanvullende informatie en praktijkvoorbeelden van succesvolle 38 10 uur implementatie kun je contact opnemen via [email protected].

Lees nu de bijdrage van de VAGH in de nieuwe editie van het NTvH

Chirurgisch weetje van het weekend - Satinsky Begin 20e eeuw emigreerden zijn ouders vanuit Rusland naar de Verenigde Staten waar in 1912 Victor Satinsky werd geboren. Op tragische wijze werd hij op 6-jarige leeftijd al wees en groeide op in een pleeggezin. Hij studeerde af als lid van ‘The Class of ‘34’ aan de Universiteit van Penssylvania en werd assistent Heelkunde in het grote Mt. Sinai ziekenhuis in New York. Ook dr. Satinsky diende in het Amerikaanse leger in de Tweede Wereldoorlog. In deze tijden van oorlog deed zich de situatie voor waarbij de jonge Satinsky granaatscherven uit een hart moest verwijderen. Deze ervaring schijnt een bijdrage te hebben geleverd aan zijn keuze tot verdere specialisatie in de cardiothoracale chirurige. In 1946 startte hij dan ook een onderzoekslijn binnen dit vakgebied. Al snel begrijp hij de noodzaak om controle over een vat te kunnen behouden tijdens een (cardio)chirurgische ingreep. Hij besteedde al regelmatig tijd aan het ontwikkelen van nieuwe chirurgische instrumenten. Verreweg de meest bekende vandaag de dag betreft uiteraard de Satinsky klem. Deze atraumatische vaatklem werd ontworpen voor specifieke tangentiële compressie van vasculaire structuren. Variaties maken zowel gedeeltelijke als volledige occlusie van het betreffende bloedvat mogelijk. Satinsky werd graag ‘de Renaissance dokter’ genoemd. Naast het ontwikkelen van chirurgisch instrumentarium, hield hij zich met uiteenlopende zaken bezig. Hij kwam dichtbij het renaissance ideaalbeeld van de homo universalis; hij schreef poëzie, toneelstukken, schilderde, speelde klarinet en deed fanatiek aan schermen. Enkele van zijn toneelstukken zijn inmiddels opgevoerd op West End in London. Op 80-jarige leeftijd bereikte hij nog de zwarte band in de Japanse krijgsdiscipline ‘Aikido’ en werd zelfs nog leraar. Victor Satinsky overleed in 1997 op 84-jarige leeftijd aan een lymfoom. Wederom dank aan de geheime redactie 'Onder het mes' van Department of Surgery Maastricht University Medical Center van het Maastricht UMC Referenties 1.       Ailawadi, G., Nagji, A. S., & Jones, D. R. (2010). The legends behind cardiothoracic surgical instruments. The Annals of thoracic surgery, 89(5), 1693-1700. 2.       Eisen, M. D., & Brayman, K. L. (2000). Victor Satinsky (1912-1997) and the success of his partially occluding vascular clamp. Transactions & studies of the College of Physicians of Philadelphia, 22, 87-104. 3.       Sachs, M., Auth, M., & Encke, A. (1998). Historical development of surgical instruments exemplified by hemostatic forceps. World journal of surgery, 22, 499-504.

Chirurgisch weetje van het weekend - Treitz Treitz – de achternaam behoeft nauwelijks verdere introductie op een operatiekamer, iedereen zal weten wat men ziet of voelt als er zachtjes ‘hier is Treitz’ gemompeld wordt. Václav Treitz werd in 1819 geboren in het toen nog grote Habsburgse rijk, in het deel dat vandaag de dag tot Tsjechië behoort. Hij studeerde geneeskunde aan de universiteit van Praag, en vertrok daarna naar Wenen om zich verder toe te leggen op de anatomie in het Allgemeines Krankenhaus. Het was ook in die periode dat zijn goede vriend Ignaz Semmelweis juist in dat huis ten strijde trok tegen de kraamvrouwenkoorts door de revolutionaire introductie van het handen wassen na een obductie, alvorens weer terug te gaan naar de barende vrouwen. Enfin, via de universiteit van Krakau toog Treitz naar Praag om er uiteindelijk benoemd te worden tot hoogleraar pathologie en anatomie. In zijn ‘Poolse periode’ beschreef hij in 1853 voor het eerst een structuur die zorgde voor de ophanging van het pars ascendens van het duodenum ter hoogte van de overgang naar het jejunum. Tot dat moment werd gedacht dat bindweefsel deze flexuur met het pancreas zou verbinden, maar Treitz observeerde dat de ligging niet veranderde wanneer het pancreas verwijderd werd. Hij ontdekte een andere structuur. Hij zag namelijk gladde spiervezels ontspringen vanaf de ‘buitenbocht’ van de flexura duodenojejunalis. Hij noemde deze structuur, anatomisch zeer correct, de musculus suspensorius duodeni. Daarnaast identificeerde hij een ‘hulpspier’, vanaf het crus van het diafragma tot ter hoogte van de truncus coeliacus. Vandaag de dag staan deze twee structuren gezamenlijk beter bekend als ‘het ligament van Treitz’. Of zelfs nog korter eenvoudigweg aangeduid als ‘Treitz’. De politieke voorkeuren van Václav Treitz waren geen geheim. Het was een uitgesproken patriot in een tijd van grote spanningen tussen de Habsburgse monarchie en het Tsjechisch-sprekende volk. Op termijn raakte hij steeds verder geïsoleerd van de maatschappij, leidde aan depressies en paranoïde wanen. Uiteindelijk zou dit alles leiden tot een suïcide in 1872 door middel van een capsule kaliumcyanide. Wederom dank aan de geheime redactie 'Onder het mes' van Department of Surgery Maastricht University Medical Center van het Maastricht UMC . Referenties 1.       van Gijn, J., & Gijselhart, J. P. (2011). Treitz and his ligament. Nederlands Tijdschrift Voor Geneeskunde, 155(18), A2879-A2879. 2.       Nassar, S., Menias, C. O., Palmquist, S., Nada, A., Pickhardt, P. J., Shaaban, A. M., ... & Elsayes, K. M. (2021). Ligament of Treitz: Anatomy, relevance of radiologic Findings, and radiologic-pathologic correlation. American Journal of Roentgenology, 216(4), 927-934. 3.       Haubrich, W. S. (2005). Treitz of the ligament of Treitz. Gastroenterology, 128(2), 279.

DSCRS Centraal Congres 20 juni

Chirurgisch weetje van het weekend - Fournier Jean Alfred Fournier (1832 – 1914) werd geboren in Parijs, en zou er zijn hele (werkzame) leven doorbrengen. Hij studeerde er geneeskunde en werd er opgeleid tot dermatoloog. Hij begon zijn loopbaan in het Hôtel de Dieu, het oudste nog werkzame ziekenhuis ter wereld, om de hoek bij de Notre Dame. Hij specialiseerde in seksueel overdraagbare aandoeningen, in een tijd dat syfilis welig tierde. Zijn belangrijkste wetenschappelijke bijdrage was het aantonen van het feit dat de ziekte, indien onbehandeld, kon worden overgedragen van moeder op ongeboren kind. Het teken van Fournier verwijst dan ook naar littekens in het aangezicht, specifiek de mond/lippen bij congenitale syfilis. Het is onduidelijk wanneer Fournier zijn befaamde gangreen voor het eerst beschreef. Hij gaf er in ieder geval een college over aan de studenten geneeskunde van de universiteit van Parijs in december 1883. Hij sprak over ‘Gangrene foudrayante de la verge’ oftewel Bliksem-gangreen van de penis. In de lezing deelde hij zijn ervaringen van een vijftal patiënten met een fulminant verloop van een necrotiserende wekedeleninfectie in het perineale/genitale gebied. Hij was hier zeker niet de eerste met de beschrijving van deze aandoening; zelf in Latijnse geschriften daterend uit de 10e eeuw worden soldaten beschreven met een dergelijk ziektebeeld. Ook een aantal Britse chirurgen waagden zich al aan beschrijvingen in de 18e en 19e eeuw. Vóór het college van Fournier waren er al 4 case reports gepubliceerd. Toch draagt het fenomeen vandaag de dag nog steeds de naam van Fournier zelf; en dat heeft hij echt alleen maar aan zijn studenten te danken. Wederom dank aan de geheime redactie 'Onder het mes' van Department of Surgery Maastricht University Medical Center van het Maastricht UMC . Referenties 1.       Toodayan, N. (2015). Jean Alfred Fournier (1832-1914): his contributions to dermatology. Our Dermatology Online, 6(4), 486. 2.       Short, B. (2018). Fournier gangrene: an historical reappraisal. Internal medicine journal, 48(9), 1157-1160. 3.       Vaz, I. (2006). Fournier gangrene. Tropical doctor, 36(4), 203-204.