Het is bijna niet te bevatten, maar het is nu echt.
De afgelopen jaren heeft bij ons onder andere in het teken gestaan van vier mannen die gaan roeien. Roeien vanuit New York naar Rotterdam, en dit alles om geld op te halen voor een Ronald McDonald Huiskamer in het Erasmus MC Sophia Kinderziekenhuis. Een plek waar ouders (die niet in het Huis logeren toch) samen kunnen zijn, dichtbij elkaar en dichtbij hun zieke kind.
Het begon allemaal met een telefoontje naar iemand uit mijn netwerk, ken jij niet een paar roeiers die het leuk vinden een roeiwedstrijd te organiseren. Van het een kwam het ander en opeens was er een roeiteam die wel even vanuit New York naar Rotterdam gingen roeien.
Van het oorspronkelijke team is helaas niemand meer over, maar vorige week woensdag zijn de mannen die het nu echt gaan doen dan ook echt vertrokken naar New York. Bepakt en bezakt zaten zij in het vliegtuig terwijl hun boot met een container over zee naar New York gebracht werd.
Afgelopen vrijdag mocht ik naar hen toe vliegen en heb ik best wel wat tijd met hen mogen doorbrengen. De boot geladen zien worden, de grapjes mogen aanhoren en enorm moeten lachen. Op zoek naar een veger en blik, geloof mij dat is in NYC geen makkelijke taak. De aanwezige goede spanning bij de mannen mogen voelen en het enthousiasme mogen ervaren na de proefvaarten.
Vanmorgen, dinsdag 7 mei, was het zo ver. De mannen gingen richting zee.
De laatste spullen gingen de boot op, de laatste scheepstouwen aan de riemen gemaakt. De go pro werd aangesloten en eigenlijk was het tijd om te gaan. Er werd nog even een signaal bij de havenmeester afgegeven, de buurman al 2 dagen niet gesignaleerd, toch wel gek. Tsja het blijven mannen met oog voor hun omgeving.
Ik begon de kriebels in mijn buik nu wel te voelen…. Nu is het echt, heel echt… ze gaan richting de laatste stop voor de overtocht echt gaat beginnen…. De roeiwedstrijd die uitmondde in een oceaan roeitocht.
“Mijn mannen” zoals ik ze de afgelopen week liefkozend genoemd heb zijn er klaar voor. Bij het afscheid een dikke knuffel, we houden het gewoon droog, want wij zijn stoer, roeien de haven uit…. Ik loop ze een soort van achterna, en probeer ze vanaf de punt van de haven nog even te volgen… en dan zijn weg. Op weg naar huis, om net als die ouders van de zieke kinderen in het ziekenhuis, samen te kunnen zijn met hun gezin.
Dag mannen, een behouden vaart en tot in Rotterdam!
