Mijn man en ik hadden een grote kinderwens, om onze liefde te bezegelen.
Door de cognitieve beperking van mijn man, zag hij niet wat onze baby nodig had. Zo zei hij dat hij de volgende dag moest werken en stond ik er, ook 's nachts, alleen voor.
Omdat ik zelf uit huis geplaatst ben als kind en de nodige trauma's heb opgelopen, vond ik het extra zwaar. Ik trok aan de bel om hulp te krijgen, zodat ik kon leren wat ik als moeder moest doen om mijn kinderen te geven wat ze nodig hadden. Die hulp kreeg ik niet.
We hebben met álles wat we in ons hadden, voor onze jongens gezorgd. Toch werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid: ook zij werden uit huis geplaatst.
Het moment dat het gezegd werd, bevroor ik. Het was alsof de benen onder mijn lijf werden weggerukt.
Er werd een lijst opgesomd van wat wij allemaal verkeerd deden. Grotendeels klopte het niet, maar ik kon geen woord meer uitbrengen.
Voor mij hoefde het leven niet meer. Maar mijn lieve moeder had al zo veel meegemaakt, dat ik haar dat niet aan wilde doen. Ook mijn gezin wilde ik dit besparen.
Ik slikte een waslijst aan medicatie waardoor ik helemaal verdoofd was.
Mede daardoor weet ik niet veel meer van wat er allemaal gebeurd is. Dat het ondraaglijk veel pijn deed dat het huis leeg was, weet ik nog wel.
Ik heb een boek geschreven over mijn leven zodat anderen ervan kunnen leren. Hulpverleners inzicht geven, ouders laten zien dat het weer licht kan worden en pleegouders meegeven wat wel en niet heeft gewerkt.
Samen met drie andere moeders hebben we mijn kind uit huis opgericht, vanuit een leergemeenschap van de Christelijke Hogeschool Ede (CHE).
We geven lezingen en webinars.
Om een brug te zijn tussen de hulpverlening en de ouders. Want ouderschap stopt niet met een uithuisplaatsing. Je kunt heel goede ouders op afstand zijn. Als het lukt om te kijken naar het belang van het kind, is er zo veel mogelijk.
Zo ben ik altijd bereikbaar voor de jongens.
Inmiddels zijn we als gezin hechter dan ooit. Ik ben onnoemlijk trots op hen. Én op mezelf, want het is gelukt om het intergenerationeel trauma te doorbreken. Ik heb de moed gehad om naar binnen te kijken en aan te sluiten bij wat de jongens nodig hebben.
📙Het boek van Miranda Kempenk is te bestellen door een mailtje te sturen naar [email protected].
Samen met Karin van de Koppel deel ik verhalen, ervaringen en vragen van (pleeg)ouders, hulpverleners en (pleeg)kinderen die meestal liever anoniem 😎 blijven. We zijn ook op Instagram te vinden: @pleegzorg_en_meer.