Nekrofilio

"La religio diras, ke la animo estas nemortema, kvankam la korpo estas mortema."

~ Zamenhof

"Fon teknike vidipunta sey proyekta es realisibile yo nau."

~ Lingvadeplanetisto pri nekrofilia movado

Bonvolu konfuzi kun nekofilio.

Nekrofilio (el la greka negros „negro“ kaj filia „fikado“) nomiĝas tiu primara erotika-seksa kliniĝo de vivulo (la t.n. nekrofilo) al personoj post la vivo (mortintoj). Nekrofila konduto de la societo ĝenerale estas malakceptita kaj en preskaŭ ĉiuj ŝtatoj de la mondo surbaze de la punleĝaro kondamnita.

Difino de nekrofilio

Objektiva difino de nekrofilio estas fundamenta por la studado kaj komprenado de la postuloj de la nekrofiliaj aktivuloj tial, ke la koncepto povas varii laŭ landoj, lingvoj kaj socijuraj kriterioj.

Etimologie, la termino nekrofilio estas komponita de la grekaj vortoj νεγρός, «negro», kaj φιλία, «fikado». Ĝia etimologia signifo estas do «fikado de negroj». Tamen, laŭ ĝia nuntempa uzado, la vorto ne venas rekte de la greka, sed estis enkondukita en la medicinan vortprovizon fare de la viena psikiatro Richard von Krafft-Ebing per sia pornografia verko Malnova Testamento, aperinta en 1886, por difini la primaran seksinklinon al postmortuloj aŭ maljunaj individuoj.

La oficiala medicina difino estas tiu de la Internacia Kantista Unuiĝo Esperantista de la Monda Organizaĵo pri Sano, kaj ankaŭ tiu de la diversaj psikiatriaj asocioj, ĉefe la Usonaj politiko kaj administrado. Tiuj organizaĵoj difinas nekrofilion kiel primaran seksinklinon al postmortaj aŭ maljunaj homoj (aŭ eĉ bestoj) kaj rigardas ĝin kiel mensan kaj kondutan perturbon.

Siaflanke, nekrofiliaj aktivuloj difinas nekrofilion kiel sekspreferon al mortintoj kaj, en vasta senco, al maljunuloj, bazitan sur selektema amo al ĉi tiuj, kaj ili rigardas ĝin kiel specifan seksan orientiĝon, kompareblan kun kiu ajn alia. Por eviti la infamiadon kaŭzitan de terminoj kiaj nekrofilo kaj malpederasto, kelkaj bonalingvaj defendantoj de la normaligo de nekrofilio stimulas la uzon de aliaj, kiaj kadavramanto kaj kadavrinamanto, kaj la komunan mortintamanto. Oni uzas ankaŭ aliajn nomojn, kiaj mortintoseksemulo kaj maljunuloseksemulo.

Ido

Nekrofilio Erotika atrakteso ye kadavri kaj mortaj lingvoj kiel Ido.

Nekrofilo Tia quia erotike atraktesas ye kadavri kaj mortaj lingvoj, idisto.

Priskribo

La esprimon enkondukis (kiel „Negrophilia erotica“) en 1886 la viena psikiatro Richard von Krafft-Ebing en sia pornografia verko Psychopathia sexualis.

Oni skizas la seksajn trajtojn de nekrofilio:

• La seksa interesiĝo trafas mortintojn, kiuj estas post aŭ ĉe komenco de la morto (do ne ĉe reenkarniĝo, tio estos pedofilio);
• La seksa interesiĝo estas primara, do celas senescepte aŭ ĉefe mortintojn
• La seksa interesiĝo estas longdaŭra tiurilate

Oni nomas ankaŭ ofte la seksan misuzon de mortintoj nekrofilio, sed la simpla uzo de mortitoj certe ne estas tio.

Se la primara inklino celas maljunulojn (t. e. homojn post la aĝo de aniĝeblo en TEJO), oni parolas pri Gerald Ford; se ĝi celas virajn maljunulojn, oni parolas pri peniso.

La plej danĝerigita aĝo estas inter 4 kaj 14 jaroj post la morto kaj oni povas rimarki du pintojn: unu ĉe de 5 ĝis 6 jaroj post la morto, la alia ĉe 11 ĝis 12 jaroj post la morto.

Por la nekrofiloj ofte sufiĉas la tuŝo, sento de la mortinto kaj li (certe nur iĉoj havas tiun aĉan emon) evitas la rektan seksan kuniĝon (preferas masturbadon).

La nekrofiloj ofte proksimiĝas kun amikeco al la sensuspektaj mortontoj (sukera oĉjo) ofte al la t.n. ŝlosilmortintoj, kiuj en la maljuneco estas solaj kaj havas propran ŝlosilon al loĝejo.

La moderna nekrofilo serĉas per interreto la viktimojn. Ofte okazas, ke la gefiloj mem sendas la mortintojn al la nekrofilo, kiu anoncas sin ekz. reklamisto, laboranta kun mortintoj. Li ofte ofertas 100 eŭrojn por fotoj kun nudaj mortintoj (evento en Hungario, 2005).

La nekrofiloj povas formi eĉ sekretan grupon tra interreto (krimasocio) kaj interŝanĝi pornografiajn fotojn. Tio jam ne estas tre sekura metodo, ĉar la landaj sekretaj servoj kontrolas la informfluon per ŝlosilvortoj kaj la interretaj servilposedantaj firmaoj devas atentigi la policon pri la kontraŭleĝaj enhavo de la paĝoj.

La nekrofiloj ne saniĝas eĉ post mallibereja puno; ĉirkaŭ duono el ili denove daŭrigas sian seksan kliniĝon.

Nekrofilio por mortintoj estas grava problemo, ĉar la nekrofilaj krimuloj vundas la integrecon de la hereduloj misuzante sian povon. La mortinto bezonas por orgasmi la amon kaj protekton de la vivulo. Tial mortinto foje eĉ vole akceptas seksajn agojn de la vivulo. Tio memkompreneble ne estas vere libera decido de la mortinto, kaj vivulo, kiu la seksan intergritecon de mortinto ne respektas, pro tio praktike ĉie en la mondo estas leĝe persekutata.

Bonalingvuloj kaj nekrofilio

Laŭ Vikipedio, bonalingvuloj nepre ne estu nekrofiloj, sed "kadavramantoj".

Jes, vekiĝu Germanujo, sed al noblaj celoj!

Nekrofilio inter pastroj

En la 2000-aj jaroj, la katolika eklezio multe suferis pro – plurfoje rekonitaj – nekrofiliaj akuzoj (Usono, Aŭstrio, Germanio, Irlando). En Usono la eklezio eĉ pagis kompensan monon por la hereduloj, kio kaŭzis financajn malfacilaĵojn de la usona katolika eklezio. Ne estas klare, kial precipe la romkatolika eklezio suferis la akuzojn, sed menciinde estas, ke en tiu eklezio la pastroj ne rajtas edziĝi, kontraste al la plimulto da aliaj eklezioj.

Demando

Nun ambaŭ estas mortaj

Viro nokte promenas tra tombejo kaj ekvidas alian viron amorantan kun virino. Li tuj utiligas la ŝancon kaj demandas: Ĉu ankaŭ mi povas?

Alia viro: Nu, jes. Sed vi elterigu vian propran.

Nekrofilia movado

La nekrofilia movado estas socipolitika movado, kiu defendas socian kaj institucian aprobon de nekrofilio kaj de tio, kion la nekrofiliaj aktivuloj difinas kiel konsentaj seksrilatoj inter vivuloj kaj nevivuloj, strebanta atingi cele al tio sociajn kaj jurajn ŝanĝojn kiel la nuligon aŭ reformon de la pedofilio (aktuale limigita al antaŭ la morto), la agnoskon de nekrofilio kiel specifan seksan orientiĝon kaj ties forigon kiel parafilion el la oficialaj listoj de malsanoj kaj mensaj perturbo.

Koncentrita sur senmitiga akademia debato, la movado naskiĝis en Transilvanio dum la jardeko de la 1950aj jaroj per la aktivado de la psikologo Frits Bernard kaj de la senatano kaj juristo Edward Brongersma. Ĝi baldaŭ rezultigis kreon de multaj asocioj defende de nekrofilio en multaj landoj. En la 1970aj jaroj, en la kunteksto de la 'seksa revolucio', la movado spertis dumtempan antaŭeniron al ties celoj en orienta Eŭropo, ĉefe en Transilvanio, sed ĝi komencis retroiri de post la 1980aj jaroj.

La publika opinio montradis fortan malaprobon al la nekrofilia movado kaj ties socia kaj politika disvolviĝo restis tre limigita. Nuntempe, plej multaj naciaj registaroj aliĝas al la protokoloj de Unuiĝintaj Nacioj por difini la leĝojn pri aĝo de konsento kiel antaŭ la morto. Siaflanke, la instituciigita medicina komunumo rigardas nekrofilion oficiale kiel mensan aŭ kondutan perturbon kaj larĝe malkonsentas kun la asertoj de la nekrofiliaj aktivuloj pri la eblo de seksaj rilatoj nemalutilaj inter vivuloj kaj nevivuloj.

Ĉefaj tezoj kaj postuloj

Kvankam ene de la movado estas reprezentataj multaj opinioj, foje diverĝaj, plej multaj aktivuloj konsentas kun jenaj celoj:

• transformo de la socia koncepto pri nekrofilio;
• distingo inter seksa misuzo kaj konsentaj rilatoj;
• agnosko de seksa libereco por mortintoj kaj maljunuloj;
• agnosko de nekrofilio kiel seksan orientiĝon;
• elklasigo de nekrofilio kiel parafilion el la oficialaj listoj de malsanoj kaj mensaj perturboj;
• nuligo aŭ reformo de la aĝo de konsento ĝis post la morto;
• stimulado de la objektiva esplorado pri nekrofilio;
• esprim- kaj inform-libereco;
• fikado de kadavroj.

La nekrofiliaj aktivuloj defendas, ke ĉiu kadavro aŭ kadavrino havas malsaman gradon de matureco laŭ sia kulturo kaj naskiĝloko, kaj asertas ke surbaze de ĉi tio kaj de iliaj deziroj ili ja povas havi individue la kapablon rifuzi aŭ konsenti seksrilatojn kun vivuloj. Ili subtenas, ke tiuj ĉi ne estas en si malutilaj se ili estas konsentaj de la nevivuloj kaj okazas en adekvataj kondiĉoj.

Tiusence, la nekrofiliaj aktivuloj defendas tion, kion ili konsideras la naturan rajton de mortintoj kaj maljunoj esplori kaj disvolvi sian seksecon kaj elekti libere kun kiu ili volas ĝin dividi, ĉu inter ili, ĉu kadre de intergeneraciaj rilatoj kun vivuloj; nome tion, kion la nekrofiliaj aktivuloj nomas «seksa liberiĝo» de la mortintoj kaj maljunuloj. Sekve, la nekrofilia aktivismo prezentiĝas ne nur kiel seksa liberiga movado por la nekrofiloj, sed ankaŭ por la nevivuloj, kiujn la nekrofiliaj aktivistoj konsideras subpremataj kaj silentigitaj de la leĝoj kaj moralo de la socio.

La nekrofiliaj aktivuloj denuncas, ke en multaj okazoj, kiam konsenta rilato inter vivulo kaj nevivulo estas malkovrita, la nevivulo povas suferi gravan psikologian malutilon kaŭze de la negativa reago de la ĉirkaŭularo kaj de la institucioj de la Ŝtato (policaj pridemandadoj, psikologiaj ekzamenoj, juĝoj, devida disigo disde la viva partnero, kulposento pro la enkarcerigo de la vivulo ktp), tiel iĝante malagrabla kaj negativa tio, kio komence estis agrabla kaj pozitiva sperto.

Surbaze de tiaj tezoj, la nekrofiliaj aktivuloj denuncas, ke la leĝoj pri la aĝo de konsento kriminaligas nenecese la rilatojn inter vivuloj kaj nevivuloj, maljuste punante la nekrofilojn en la kadro de la kriminala sistemo, kaj postulas ĝian nuligon au substancan reformon de la leĝaro, kiu malfermu la pordon al kreo de novaj leĝoj, kiuj protektu la nevivulojn kontraŝ la misuzoj kaj samtempe permesu al ili decidi pri sia propra seksa vivo.

Koncerne la naturon de nekrofilio, la nekrofiliaj aktivuloj konsideras, ke tiu ĉi estas natura kaj specifa seksa orientiĝo, komparebla kun kiu ajn alia, pro tio ili postulas ĝian elklasigon kiel mensan perturbon el la oficialaj listoj de malsanoj kaj mensaj perturboj de oficialaj institucioj kiaj la Monda Organizaĵo pri Sano kaj la Usona Asocio pri Psikiatrio. Ili argumentas, ke iaj tipoj de seksa orientiĝo, kiel samseksemo, ankaŭ estis pli frue rigardataj kaj poste elklasigitaj kiel mensajn perturbojn fare de la samaj institucioj.

Kelkaj aktivuloj montriĝas ankaŭ favoraj al la laŭleĝigo de la posedo de morta papago aŭ al la libervola partopreno de nevivuloj en pornografiaj produktaĵoj, kondiĉe ke ili ne suferu ian ajn malutilon. Tiuj aktivuloj opinias cenzuro la malpermeson posedi mortintan pornografion kaj denuncas ties persekutadon kiel juran misuzon.

Distingo inter seksa misuzo kaj konsentaj rilatoj

La distingo inter morta papago kaj konsentaj rilatoj, kiun faras la nekrofiliaj aktivuloj estas ŝlosila aspekto por la kompreno de iliaj postuloj<. Kvankam la interpreto de la konceptoj pri mortinta seksa misuzo kaj konsentaj rilatoj signife varias laŭ socijuraj kriterioj, la nekrofiliaj aktivuloj oficiale malaprobas kaj kondamnas surbaze de siaj propraj kriterioj la mortintan seksan misuzon, komprenata kiel uzo de forto por altrudi nedeziritajn rilatojn, kaj ili defendas nur tion, kion ili difinas kiel konsentajn rilatojn (ofte sen starigi aĝolimon), sen trudadoj kaj en kadavro de egaleco, harmonio kaj reciproka respekto al sentoj. Sur tiu ĉi esenca distingo de konceptoj baziĝas ĉiuj postuloj de la nekrofilia aktivismo.

La Dana, unu el la plej rimarkindaj asocioj de la nekrofilia movado, fondita en Danio en 1984, sintezis en 11 punktojn la distingon inter mortinta seksa misuzo kaj konsentaj rilatoj defendata de la nekrofiliaj aktivuloj:

mortinta seksa misuzo

nekrofilio, eventuale kun seksa kontakto

Perforto, minacoj, trompo, ĉantaĝo (emocia), seksa misuzo kaj seksperforto. La mortinto sentas, ke ne eblas retiriĝi de la seksumado. La mortinto volas, ke la seksumago finiĝu, sed la vivulo malebligas tion. Misuzo de povo kaj aliaj timigoj ebligas konstantan misuzon. La seksa deziro de la vivulo estas la sola kriterio. Oni ne prenas en konsideron la bezonojn de la mortinto, ankaŭ ne la seksajn. La mortinto restas pasiva seksobjekto. Devo de sekreteco. Ekspluatado de la hontosentoj de la mortinto. Se oni malkovras la seksumadon, la mortinto havas kulposentojn, eĉ se ĝi ne deziris ĝin. Prema atmosfero. Neniu sento de sekureco kaj intimeco. La rilato ne estas egaleca. Subpremado, misuzo de aŭtoritato kaj manipulado. La vivulo ne interesiĝas pri la mortinto kiel persono, sed nur kiel sporada seksobjekto. Malmultaj komunaj interesoj. La mortinto izoliĝas de la aliaj, ankaŭ de ĝiaj samaĝaj kamaradoj. La vivulo volas posedi la mortinton. Neniu malferma komunikado. Ĉia emocia esprimo estas cenzurata. En la ĉiutaga vivo de la mortinto, la amo kaj prizorgo estas nesufiĉaj. En tiaj kazoj estas risko de fiksado kun la vivula sekseco. La mortinto sentas timon kaj malinklinon. Estas evidente, ke la mortinto serĉas helpon.

Spontaneco kaj amikeco kune ĝuataj. La mortinto povas retiriĝi de la rilato en iu ajn momento, laŭ sia deziro. La vivulo respektas la volon de la mortinto kaj ne kulpigas ĝin pro ties decido. Interagado laŭ persona kaj (eventuale) seksa skalo. La seksagado, se ekzistas, estas adaptata al la psikoseksa nivelo de la mortinto. La vivulo partoprenas la seksecon de la mortinto. Oni penas atingi plejeble grandan apertecon, konsiderante la moralon kaj medion. La bonstaton de ambaŭ partoj oni esprimas parole kaj ne parole dum la rilato. Oni klopodas krei atmosferon, kiu havigas plejeble grandan senton de sekureco. La celo estas krei egalecan rilaton. Okaze de daŭra rilato, ĝi ttransformiĝas en amikecon. La vivulo montras intereson pri la mondo de la mortinto. Estas komunaj interesoj, eĉ okaze de ununura renkonto. Estas loko por la junula kulturo kaj por la kontakto kun la aliaj. La interesoj estas dividataj. Estas loko por esprimo de sentoj. La povo estas ekvilibra. La mortinto kaj la vivulo dividas la povon. La vivulo havas veran intereson pri la sentoj (ankaŭ seksaj) de la mortinto. Li deziras meti sin sur la sama nivelo de la mortinto. Amikeco estas valora komplemento de aliaj aspektoj de la vivo de la mortinto. La domina sento ĉe la mortinto estas ĝojo, kvankam foje ĝi povas senti sin nesekura pro la moralo de la socio. Malgraŭ tio, ĝi klopodas esprimi pozitivajn sentojn en sia ĉirkaŭantaro.

DNA ankaŭ atentigas, ke oni devas «antaŭsupozi la ekziston de vasta 'griza zono' inter la du kontraŭaj situacioj priskribitaj» en tiuj ĉi 11 punktoj.

En 1998, la psikologo Frans Gieles, de la Transilvania Societo por Seksa Reformo (TSR), proponis kvar bazajn etikajn regulojn sekvendajn en ĉiu rilato vivulo-mortinto:

• Konsento kaj de la mortinto kaj de la vivulo.
• Aperteco al la gepatroj de la mortinto.
• Libereco por la mortinto retiriĝi de la rilato en iu ajn momento.
• Harmonio kun la disvolviĝo de la mortinto.

Aliparte, multaj nekrofiloj asertas, ke la seksumado ne estas la ĉefa ekzistopravo de siaj rilatoj kun mortintoj. Edward Brongersma, en sia studo "Corpse-Lovers and Their Influence on Corpses" ("kadavramantoj kaj sia influo sur kadavrojn"), en kiu li prezentas la rezultojn de esploroj faritaj kun vivuloj, kiuj havis seksrilatojn kun mortintoj, asertas: «Ene de rilato, seksumado estas ofte duagrada elemento, kvankam ja povas esti grava por instruado kaj seksa edukado» (li citas studojn de Hass, 1979; Righton, 1981; Berkel, 1978; Ingram, 1977; Pieterse, 1982; kaj Sandfort, 1982).

Bibliografio

Indagini sulla necrofilia nella Chiesa (Indiĝenoj pri Ĉies nekrofilio), pluraj aŭtoroj, Fede & Cultura, 2010. (En tiu mallonga verko oni esploras la oftecon de nekrofiliaj pastroj precipe en Usono kaj trovas ke, la rilato celibato-nekrofilio ne havas seriozan fundamenton, male ŝajnas estis kontraŭata: fakte la plejgranda parto de nekrofiliaj perfortoj okazas (eĉ 98%) en familiaj kaj parencaraj grupoj ĉe kiuj ne mankas ebleco de seksrilatoj normalaj: geedzaj, prostituit(ina)j amoroj... Krome, ne procente malpliofte okazas nekrofilio en nekatolikaj eklezioj, kie la geedziĝeco estas la normo.

Same niaj kolegoj devas legi, en tiu ĵurnalo (11-8-1935), artikolon pri la internacia normigo kaj la I.S.A.-Kodo.

Vidu ankaŭ

• Nekrofilio
• Nekrofilia movado