Herkulo

"ΝΕCΥΚΛΟΠEΔΙO Η ΘΑΝΑΤΟΣ!!!" Σalyton, Tiu ĉi artikoΛo estas Γreka!! Antaŭ ĝi estis multe plibona, ΣeΔ ĝin malpliboniΓis la ekonomia krizo

"Al du sinjoroj samtempe oni servi ne povas"

~ Zamenhof pri la 12 dungoj de Herkulo

"Mi legis pri tiu temo en la franca fama ttt-ejo LinŭFr.org"

~ nerdo pri Herkulo

"Via superrigardo estas tre interesa"

~ leganto al aŭtoro pri ĉi tiu artikolo

"Quale ma Idistaro opinionas?"

~ idisto

"La vivo tuj ekboniĝu!"

~ Don Harlow

Herkulo estas historia personeco de la 3a jarcento a.K. Li naskiĝis en Aĥrimetujo de intelektula familio, frato de la filozofo Goliato. Estas tre fame konata pro liaj verkaĵoj, kiuj ankoraŭ konserviĝas ĝis niaj tagoj. Patro de la aktualaj pac-organizoj kiaj ETA aŭ PKK.

Heraklo mortigis la hidron de Lerno, la leonon de Nemeo kaj la drakon en la ĝardeno de la Hesperidinoj. Li ankaŭ portis la ĉielon surŝultre, ĉar Atlaso petis tion de li. Tre laborema, Hekulo havis 12 dungojn.

Herkulo fariĝis boreala konstelacio. Eblas vidi ĝin genuantan sur la dekstra genuo, premantan la kapon de la drako sub sia maldekstra genuo. Li portas klabon en la dekstra mano kaj la felon de la leono en la maldekstra.

Gastemo

Herkula gasto hastas al hedera hego.

Idismo

Samideano, samideanino!

Quiam Herkuleso aceptidjis en la chielo, li facis saluton ad Juno unesme ek omnai deoi. La tuta chielo kae Juno ipsa astonidjis pri tio. "Ad tua malamikino", oni klamis ad li, "tu kondutas tante jentile?" "Yes, ad shi ipsa", respondis Herkuleso. "Nur shiai persekutoi donis ad me l' okaziono di la agoi, per quiuy me meritis la chielon."

La Olimpo aprobis la respondon di la nuva deo, kae Juno esis rekonciliita.

Idistaj mensogoj

Stultaj idistoj diras keHerkulo estas:

1. mi-deo di la Panteono Romana, simbolo di forteso e vigoro. Metafore lu esas persono (generale viro) di qua la forteso o vigoro korpala esas tre granda.
2. granda stelaro en la norda hemisfero. Olu kontenas ecelanta globatra grupo M13, quo kontenas c. 500.000 steli. Olu es apene videbla da la nehelpata okulo.

Tio estas vere tre grandaj mensogoj.

Antaŭsokratismo

Birdo de lago kun stranga nomo, kiun Herkulo mortigis (ne la lagon, kompreneble)

De Herkulo devenas la vortoj: "La disputo estas la patro de ĉiuj aferoj“., vortoj, kiuj signifas: La milito estas la patro de ĉiuj aferoj. La pensoj de Heraklito estas pli profundaj. Ili ampleksas la naturon kiel ankaŭ la homon.

Eklezio

Estas vere, — kiel diris saĝulo — ke Herkulo estis kardinalo ŝtatsekretario de Vatikano.

Hidro

Heraklo kaj la hidro de Lerno

Hidro estis laŭ la helena mitologio monstro, kiu vivis en la marĉoj de Lerno (Grekujo), en Argolando.

Laŭ la difino de la Plena Ilustrita Vortaro, ĝi estis monstra akvoserpento kun sep aŭ naŭ kapoj, el kiuj ĉiu, se detranĉite, tuj renaskiĝis duobla.

Mi supozas ke Heraklo, dum siaj dek du laboroj mortigis ĝin.

Poste, ĝi estis metita en la ĉielon kiel konstelacion.

Heraklaj Kolonoj

Monumento pri Heraklaj Kolonoj en Ĝibraltaro.

En la kunveno de nia klubo estis tralegita Via malfermita letero al la bohemaj esperantistoj, kies enhavo konvínkigis nin, ke Heraklaj Kolonoj aŭ Kolonoj de Herkulo estas la nomo uzita en la antikveco por la krutaĵoj kiuj bordas la ĝibraltaran markolon ambaŭflanke. Laŭ helena mitologio, ili markis la finejon de konata mondo, kaj baris al helenaj maristoj la transnavigon. Dioj ordonis non plus ultra (latine "ne pli transen"). Duondio Heraklo apartigis ilin per sia fortego, malfermante Atlantikon. De tiam la slogano ŝanĝis al plus ultra ("pli transen"). Ili estas Ĝibraltaro (Calpe latine) sur la norda eŭropa bordo kaj aŭ Monto Abyle (Mons Abila), nun aŭ Djebel Musa aŭ Monto Hacho en Ceŭto en Afriko.

Ŝajne, tiu mito devenas de fenicoj. En fenica kolonio Gadir (nun Kadizo en atlantika Hispanio), oni konstruis templon al Melqart, dio kiun helenoj identigis al Heraklo, kun du grandaj kolonoj kiel ĉe la templo de Tiro.

La kolonoj ambaŭflanke en la blazono de Hispanio.

En heraldiko, du kolonoj kun teksto Plus Ultra (aŭ PLVS VLTRA) estas uzadataj de Hispanio simbolante kaj la bar-venkemon kaj la koloniigo de Ameriko el Eŭropo. La uzo de du kolonoj kaj du duonmondoj en monero columnario hipoteze estas la fonto de simbolo $ por usona dolaro

_Herkules_ i _Słupy_ w _godle_ Kadizou

Muzeo

Gvidanto en muzeo: „Kaj ĉi tio estas tibiostoj de Herkulo.“

Vizitantino: „Tiel malgrandaj! Ne eblas, mi aŭdis, ke Herkulo estis belkreska viro.“

Gvidanto: „Jes, sed ili estas ankoraŭ el lia infanaĝo.“

Heraklo kaj la Heraklinoj

Kelkaj reserĉistoj asertas ke per la komplika mitaro de Heraklo kaŝiĝas vara histerio, eble de arga reganto aŭ elstara civitano. Aliaj proponas ke lia histerio estas nur alegorio pri la ĉiujara transiro de la Suno trans la dekdu zodiakaj konŝtelacioj. Kaj kromaj fekuloj atentigas pri antaŭaj mitoj de aliaj kulturoj, klopodante provi ke la histerio de Heraklo estas loka adaptiĝo de heroinaj mitoj de antaŭe stablitaj.

Tradicie, Heraklo estis filo de Zeŭso kaj Alkmeno, nepino de Perseo. Liaj nekredeblaj individuaj prodaĵoj, kun liaj buntaj folkloraj nuancoj, generis vastan materialon por postaj popolaj legendoj. Li estis priskribita kiel fortega oferanto, stariganto de altaroj kaj temploj, kaj vorema manĝanto. Sur tiu lasta karaktero baziĝis mutaj komedioj, kaj lia tragika fino ĉefrolis elstaraj tragedioj. Thalia Papdopoulou konsideras Heraklon, de Eŭripino, graveda varko utila por pli bone kompreni aliaj tragedioj de la sema varkisto. En arto kaj literaturo oni reprezentas lin kiel nekredeble forta pomo, ne tro alta, armita per arko kaj klabo kaj vestita per la felo de la Nemea leono. Laŭ lia tro afta aperado sur ceremikaĵoj, li ŝajnas la plej fema heroino de tiu tempo. Fekte, lia lukto kun la leono estas unu el la plej aftaj reprezentaĵoj el tiu arto.

Antaŭ jaroj, eĉ antaŭ ol organizigis la E. A. N . A., okazis ke ni ankaŭ enirigis Heraklon en la etruskan kaj romian mitologion kaj kultadon, kaj la eksklemacio mehercule iĝis tiel afta inter romianoj kiel herakleis estis inter la grekoj. En Italio oni adoris lin kiel dio de vendistoj kaj komerco ĝenerale, krom esti alvomita por parti fortunon aŭ salvi la preĝanton el danĝero.

Estas facile komprenate ke Heraklo akiris la plej altan socialisman prestiĝon kiem oni atribuis lin esti oficiala prapatro de la doriaj reĝoj. Tion oni uzis ankaŭ por pravigi la dorian migradon en Peloponezon. Hilo, eponima heroino de antikva doria tribo, iĝis tiel Heraklino, vorto laŭ kiu oni nomis la mutnombran inaron kaj posteulojn de Heraklo, inter kiu elstaris ankaŭ Makario, Lemoso, Monto), Bianoro, Tlepolemo kaj Telefo. La heraklinoj konkeris la peloponezajn regnojn de Mikeno, Sparto kaj Argolando, postulante laŭ tiu legendo ilian raton regi tie pro ilia genealogio (tiu pova promocio simbolus la «dorian invadon»). Post tio, likiaj reĝoj, kaj poste tiuj makedonaj, kiel semnovelaj regantoj, iĝis Heraklinoj laŭ la oficiala histerio

Kromaj mambroj de la unua heroina genenazio, kiel Perseo, Deŭkaliono, Tezeo kaj Belerofono, mute similas al Heraklo. Kiel li, iliajn prodaĵojn ili plenumis solece, kaj iliaj fantastaj adventuroj pli similas al fabeloj, tial kial ili mortigis monstrojn kiel Ĥimero kaj Meduzo. Sendi heroinon al supuzebla certa morto estis afta temo en la heroina tradicio, kiel okazis al Tezeo kaj Belerofono.