Messier 14

Kugelsteernhopen Messier 14
Opnahm mit en Amateurteleskop
annere Betekens	M14, NGC 6402, C 1735-032, GCl 72
Positschoon
Steernbild	Slangdräger
Rektaszension	17h 37m 36,2s
Deklinatschoon	–3° 14′ 45″
Utsehn
Helligkeit	7,6 mag
Kunzentratschoonsklass	VIII
Winkelutmaat	11′
Physikaalsch Egenschoppen
Tohöörigkeit	Melkstraat
integreerte Spektraltyyp	F4
Rootverschuven	−0,000202 ± 0,000002
Radialsnelligkeit	(-111,5 ± 5) km/s²
Afstand vun de Eer	30.300 Lj
Historie
opdeckt vun	Charles Messier
an’n	1. Juni 1764

Messier 14 oder M14 is en Kugelsteernhopen in’t Steernbild Slangdräger, de in’n Messier-Kataloog de Tall 14 hett. Sien Helligkeit liggt je na Literatur twüschen 7,3 un 8,6 mag.

Egenschoppen

Mit wiet över 1 Million Sünnmassen is he de swoorste vun de fief Kugelhopens in dat Steernbild, man he is togliek ok de lichtswackste. In en 10×50-Feernglas is he dorüm kuum to sehn. Feernrohren af 15–20 cm Dörlaat wiest blots en lütte plackige Schiev. De eersten enkelten Steerns sünd eerst af en Apertur vun 30 cm un tomindst 150-facke Vergröttern uttomaken.

M14 is an’n 1. Juni 1764 vun den franzööschen Astronom Charles Messier opdeckt worrn, twee Daag na M10 un M12. Man eerst 1783 künn Wilhelm Herschel den Hopen in enkelte Steerns oplösen. De hellste dorünner is man blots 14 mag hell. De Afstand liggt afhangig vun de Meetmethood twüschen 28.000 un 56.000 Lichtjohren. Dat liggt ok doran, dat galaktische Stoffpartikels sien Helligkeit üm ruchweg 2 Magnituden minnert.

Dat Zentrum vun den Hopen sütt grisselig ut un bargt in’n Süüdoosten en Düsterwulk. Ok in grote Teleskopen kann de Mitt nich vullstännig oplöst warrn. En poor Steernkeden verloopt schraag dör den Hopen. Alltohopen sünd 68 ännerliche Steerns faststellt worrn, dorünner 55 vun de tyypschen ollen RR Lyrae-Steerns. 1938 is dat to en Nova mit de Helligkeit 16 mag kamen, de aver eerst 1964 op Fotoopnahmen opdeckt weer. Dat weer de eerste beobachte Nova in en Kugelsteernhopen.

Literatur

• Ronald Stoyan: Atlas der Messier-Objekte. Die Glanzlichter des Deep Sky. Oculum-Verlag, Erlangen 2006, S. 102–103, ISBN 3-938469-07-2 (hoochdüütsch).
• Bernd Koch, Stefan Korth: Die Messier-Objekte. Die 110 klassischen Ziele für Himmelsbeobachter. Kosmos-Verlag, Stuttgart 2010, S. 32–33, ISBN 978-3-440-11743-9 (hoochdüütsch).

Weblenken

Messier 14. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.

Borns

Objekten vun’n Messier-Kataloog

De Reeg na:

M1 | M2 | M3 | M4 | M5 | M6 | M7 | M8 | M9 | M10 | M11 | M12 | M13 | M14 | M15 | M16 | M17 | M18 | M19 | M20 | M21 | M22 | M23 | M24 | M25 | M26 | M27 | M28 | M29 | M30 | M31 | M32 | M33 | M34 | M35 | M36 | M37 | M38 | M39 | M40 | M41 | M42 | M43 | M44 | M45 | M46 | M47 | M48 | M49 | M50 | M51 | M52 | M53 | M54 | M55 | M56 | M57 | M58 | M59 | M60 | M61 | M62 | M63 | M64 | M65 | M66 | M67 | M68 | M69 | M70 | M71 | M72 | M73 | M74 | M75 | M76 | M77 | M78 | M79 | M80 | M81 | M82 | M83 | M84 | M85 | M86 | M87 | M88 | M89 | M90 | M91 | M92 | M93 | M94 | M95 | M96 | M97 | M98 | M99 | M100 | M101 | M102 | M103 | M104 | M105 | M106 | M107 | M108 | M109 | M110

Na Tyyp:

Apene Steernhopens: M6 | M7 | M11 | M16 | M18 | M23 | M25 | M26 | M29 | M34 | M35 | M36 | M37 | M38 | M39 | M41 | M44 | M45 | M46 | M47 | M48 | M50 | M52 | M67 | M93 | M103

Kugelsteernhopens: M2 | M3 | M4 | M5 | M9 | M10 | M12 | M13 | M14 | M15 | M19 | M22 | M28 | M30 | M53 | M54 | M55 | M56 | M62 | M68 | M69 | M70 | M71 | M72 | M75 | M79 | M80 | M92 | M107

Planetaarsche Nevels: M27 | M57 | M76 | M97

Diffuse Nevels: M8 | M17 | M20 | M42 | M43 | M78

Galaxien: M31 | M32 | M33 | M49 | M51 | M58 | M59 | M60 | M61 | M63 | M64 | M65 | M66 | M74 | M81 | M82 | M83 | M84 | M85 | M86 | M87 | M88 | M89 | M90 | M91 | M94 | M95 | M96 | M98 | M99 | M100 | M101 | M102 | M104 | M105 | M106 | M108 | M109 | M110

Annere: M1 (Supernova-Rest) | M24 (Asterismus) | M40 (Asterismus) | M73 (Asterismus)