Leevfilm

De Leevfilm is in de Filmkunst, en Wark dat sik vun’t Thema her üm de Leevd twüschen twee Minschen dreiht. Wenn disse Leevd an’t Enn vun’n Film en Happy End finnt, staht bi den Film de romantischen Aspekten in’n Vördergrund vun de Geschicht, de vertellt warrt. Wenn de Leevd dorgegen nich tofreden stellt warrt, warrt de Film as melodramatisch betekent.

Tyypsch Aspekten

De Leevfilm is keen konsistenten Filmstil mit faste Konventschonen. Sien Elementen, dat Dorstellen vun Leevd twüschen twee Minschen, sünd in de Mehrtall vun all Filmen binnen — vun’n Western över Filmkummedien un Musicalfilmen bit hen to Horrorfilmen. De Leevd un dat Längen gifft dat in de Warken vun all natschonale Filmkulturen un in all Utprägen vun’t Medium vun’t Kino to’n Ünnerhollen bit to’n Schrieverfilm. En sünner’t Maat, wat en Film to en Leevfilm maken deit, is de Rezepschoon vun’t Wark. So gellt to’n Bispeel Warken as Casablanca, Gone with the Wind oder Titanic vör allen as Leevfilmen. De Aspekt vun de Leevgeschicht steiht dorbi so wiet in’n Vördergrund, dat de annern Aspekten överdeckt warrt, de jem to Genres vun de Kriminalfilm, Historienfilm oder Katastrophenfilm toorden doot.

Wenn de Betog op dat Billn vun en nee Poor in en Film so bedüden is, dat man vun en Leevfilm snacken kann, kann he ennerworrns in’t Spannungsfeld twüschen Romanze un Melodram liggen. In en Romanze sett sik de Leevd gegen all Wedderstännen dör un stüert op en Happy-End to. Faken hebbt disse Filmen en Bicharakter as Kummedie, üm de Romanze nich in de Trivialität oder in’n Kitsch afglippen to laten (The Shop Around the Corner, 1940 oder Pillow Talk, 1959). Bi’t Melodram dorgegen blifft dat Längen na Leevd ahn Spood, vunwegen dat de Leevd dör butere oder binnere Ümstännen nich mööglich to maken is. Meester vun disse Melodramen weer Douglas Sirk mit Filmen as Written on the Wind (1956) oder A Time to Love and a Time to Die (1958). De meisten Leevfilmen arbeit mit en Mischen ut romantische un melodramaatsche Elementen. So kann en romantische Leevgeschicht en tragisch Enn hebben (Love Story, 1970 ) oder en vör allen melodramaatsche Geschicht warrt mit romantische Elementen versehen (Out of Africa, 1985).

Historie

De Leevd is al vun Anfang an en bedüden Motiv in’n Film wesen. So hett William Heise al 1896 mit The Kiss för Schandaal sorgt, vunwegen dat sik de beiden Dorstellers bannig dull in de Arms nehmt. Dat Studiosystem vun Hollywood hett Leevfilmen bruukt, üm de Stars bekannt to maken. Över romantische Begeevnissen weern Schauspelersches op’n Markt anpriest as Greta Garbo (för MGM) oder Marlene Dietrich (för Paramount Pictures). Disse Studios hebbt dat Speel vun jemehr Fronslüüd höger maakt dör den tyypschen Stil in brillante, utstaffeerte un hell utlüüchte Biller. För Lienwandporen as Katharine Hepburn un Spencer Tracey oder Myrna Loy un William Powell weern egens romantische oder traagsche Leevgeschichten schreven, de as Katalysater för de Graaz vun de Tokiekers deen.

Dör de Inschränken dör den Hayes Kood bleev dat Dorstellen vun dat Leven twüschen Poren in’n US-amerikaanschen Film zipp. Erotik oder Sexualität weern nicht wies, man höchsten andüüdt. As dat Studiosystem an Bedüden verloren harr, weern disse Saken düütlicher dorstellt, un de Leevd bleev nu nich mehr blots op Klischees beschränkt. Vun dor an kemen ok Themen dorto as de Leevd vun’t glieke Geslecht (My Beautiful Laundrette, 1985), Leevd twüschen Lüüd ut verscheden ethnische Gruppen (Guess Who’s Coming to Dinner, 1967) oder Leevd twüschen de Generatschonen (Harold and Maude, 1971). Sünners in’n europääschen Film weern Aspekten vun de Leevd verarbeit, de vörher kuum Acht funnen hebbt, as de private Charakter, de sik mitünner sülvst tonichten maakt (Ultimo tango a Parigi, dt.: Der letzte Tango in Paris, 1974), de Last mit Dreeecksgeschichten (Jules et Jim, 1961) oder de Leevd, de wegen dat soziale Ümfeld nich mööglich is (Angst essen Seele auf , 1974).

De moderne Hollywood-Film verbinnt Leevgeschichten mit populäre Genres as den Thriller oder den Science-Fiction-Film, bedeent mit Leevkummedien (You've Got Mail, 1998) aver ok de Nafraag na tyypsche Leevfilmen mit Happy-End.

Literatur

• Adolf Heinzlmeier, Berndt Schulz: Happy-End. Berühmte Liebespaare der Leinwand. Fischer-Taschenbuch-Verlag, Frankfort an’n Main 1981, ISBN 3-596-23668-1
• Anette Kaufmann: Der Liebesfilm. Spielregeln eines Filmgenres. uvk, Konstanz 2007, ISBN 978-3-86764-029-9
• Thomas Koebner/Jürgen Felix (Rutgevers): Melodram und Liebeskomödie. Reclam Stuttgart 2007. ISBN 978-3-15-018409-7
• Thomas vom Scheidt: Liebe im Film: Erlösung hat viele Gesichter. In: Thomas Bohrmann, Werner Veith, Stephan Zöller (Rutgevers): Handbuch Theologie und Populärer Film. Band 1. Ferdinand Schöningh, Patterbuorn 2007, ISBN 978-3-506-72963-7, S. 41–52.