Dead Ringers (Film)
| Filmdaten | |
|---|---|
| Plattdüütsch Titel: | — |
| Originaltitel: | Dead Ringers |
| Düütsch Titel: | Die Unzertrennlichen |
| Produkschoonsland: | USA Kanada |
| Johr vun’t Rutkamen: | 1988 |
| Läng: | 115 Minuten |
| Originalspraak: | Engelsch |
| Öllersfreegaav in Düütschland: | FSK 18 16 (överarbeite Faten) |
| Filmkru | |
| Speelbaas: | David Cronenberg |
| Dreihbook: | David Cronenberg Norman Snider Bari Wood (Roman) Jack Geasland (Roman) |
| Produkschoon: | Marc Boyman David Cronenberg |
| Musik: | Howard Shore |
| Kamera: | Peter Suschitzky |
| Snitt: | Ronald Sanders |
| Szenenbild: | Carol Spier |
| Kledaasch: | Denise Cronenberg |
| Dorstellers | |
| |
Dead Ringers (op plattdüütsch so veel as „De sik opt Hoor glieken doot“; dt. Titel: Die Unzertrennlichen) is de Titel vun en US-amerikaansch-kanaadsch Filmdrama ut dat Johr 1988 vun den Speelbaas David Cronenberg. He weer ok an dat Dreihbook bedeeligt, dat op de Romanvörlaag Twins vun Bari Wood un Jack Geasland.
De Hööftrull vun den traagschen, Psycho-Horrorfilm hett Jeremy Irons speelt, de in en Dubbelrull en Tweeschenpoor dorstellt. Üm de beiden afsluut ünnerscheedlichen Personen gloovhaft un ünnerscheedbor to spelen, hett Irons, kuum Smink oder Requisiten bruukt.[1]
Inholt
[ännern | Bornkood ännern]In den Film geiht dat üm en Tweeschenpoor, de spoodrieke Frondokters sünd. An jemehr Bispeel belücht de Film den populären Mythos, dat Tweeschen op sünnere Oort un Wies geistig mit’nanner verbunnen, villicht sogor „nich ut’neen to bringen“ wesen schüllt:
De eeneiigen Tweeschen Beverly un Elliot sünd Forschers un grote Stars op jemehr Rebeet, de Gynäkologie. Man ok noch in jemehr Öller vun över veertig Johren, leevt de beiden ahn heiraat to hebben in en gemeensome Wahnung in Toronto ünner snaaksche Ümstännen. Elliot is sülvstseker un narzisstisch. He nütt sien Broder ut un sünnt sik in de Ehr un dat Ansehn, wiel de sensible Beverly schoo is un sik in’n Achtergrund üm sien Forschung sorgt.
Elliot is ok de, de dör den Beroop ok jümmer wedder wat mit Fronslüüd anfangen deit, de he den annern Dag denn an Beverly wietergeven deit. De Fronslüüd markt dorvun nix, vunwegen dat se as Tweeschen jo gliek utseht. För Elliot is dat blots fair un ut sien Sicht eenfack blots en wieteren Aspekt vun’n „Tweeschenmythos“. Wegen sien Bang un Trüchhollernheit is Beverly vun alleen al so nich in de Laag, an Fronslüüd rantokamen. Man dat is wat, wo Beverly sünners ünner lieden deit.
Na en Reeg vun unwichtige Affären, geiht aver dat Gliekgewicht twüschen de beiden koppheister, as sik neemlich Beverly in Claire – een vun jemehr Patienten un bito en bekannte Filmschauspelersche – verkieken deit. As Claire achter dat Geheemnis vun de beiden Bröder kamen deit, will se vun beverly nix mehr weten, liekers aver hett he nu en annere Person as sien Broder as Projekschoonsfigur för sien Lengen na Sppod un Acht. Claire lett em wegen Dreiharbeiten enige Tiet alleen, un bi Beverly entwickelt sik nu gau en Medikamentensucht. Nich toletzt ok, as he ehr verkehrterwies ünnerstellt, en Affäre mit en annern Kerl to hebben. Beverly vertwievelt doröver jümmer mehr.
Elliot sien Reakschoon op den Verlust vun Beverly sien vulle Acht is unvermodens harsch. In’n Verloop vun de Geschicht warrt kloor, dat Elliot gor nich so sülvstbewusst is, as dat to Anfang den Anschien harr. Sien Egomanie harr ehr Wörteln vör allen in’t afsluute Bewunnern vun sien Broder. He kann nich anners, as Beverly sien stört Verhollen, dat mehr un mehr vun Drogen un Depresschoon prägt warrt, natomaken, dormit sien Tweeschenphantasma tofreden stellt warrt – wat de een Tweeschen beleevt, mutt ok de annere dörmaken. De Versöök, Beverly dör en koolt Afwennen in Verbinnen mit Opputschmiddels för Elliot, wedder vun de Drogen rünnertokriegen geiht scheef.
So kann dat opletzt nich anners kamen: Jemehr Praxis geht weertschopplich as ok sellschopplich vör de Hunnen, wiel de beiden Bröder jümmer deeper in jemehrn Wahn versacken doot. Se föhlt sik as siameesche Tweeschen, de splitt warrn mööt. In’n Drogenruusch opereert Beverly sien Broder in en „medizinsche Behanneln“ bit Elliot Dood is. De Slussszeen wiest em, as he ahn wat to seggen sien Broder in de Arms liggt.
Kritik
[ännern | Bornkood ännern]- Dat Lexikon vun’n internatschonalen Film wdeer de Ansicht, dat de Film mehr an de psycholoogschen Afgrünnen vun de Geschicht intresseert weer, as an vördergrünnige Horror-Effekten. He enn mit de gresig Tonichtenmaken vun en anborene Afhangigkeit.[2]
- Hellmuth Karasek oordeel in’n Spiegel 7/89, dat in den Film sezeren Sneden an de Psyche vörnahmen warrt. De Film weer vun en ansteken Küll.[3]
- Michael Altben schreev in Die Zeit 7/89 dat de Lief, den man in’t Kino licht fardig för den Sitt vun de Identität un dormit ok vun de Identifikatschoon hollen deit, sik so dull in’n Karn ännern deit, dat dat Vertroen in’t physische Kino duersom stört warrt. He beschrifft dat Enn vun’n Film as en Bild vun Gnaad un en Blick op en Schöönheit, de nich vun disse Welt is.[4]
- Rita Kempley beteken den Film in de Washington Post as den Nachtmohr vun jeedeen Fro: Frondokters, de dördreiht.[5]
- filmzentrale.com meen, dat dat de radikalste Film vun den Kanadier Cronenberg weer un noch mehr dördacht as sien vörigen Arbeiten. De intellektuelle Provokatschoon un de Kennis dorut schient en liesen Bedacht to folgen, üm nich länger den Irrgloven vun geistliche Unendlichkeit mit Biller vun muteerte Liever to kontrasteren, man dat afsluute Grundprinzip vun’t Dorwesen in Fraag to stellen.[6]
Utteken
[ännern | Bornkood ännern]De Film is bannig spoodriek wesen. Alltohopen weer he dörtig mol für Filmpriesen vörslahn, vun de he 22 wunnen hett, so as:
- 1988: den NYFCC Award in de Kategorie Best Dorsteller för Jeremy Irons
- 1988: den LAFCA Award in de Kategorie Best Speelbaas för David Cronenberg
- 1988: den LAFCA Award in de Kategorie Best Nevendorstellersche för Geneviève Bujold
- 1989: den CFCA Award in de Kategorie Best Dorsteller för Jeremy Irons
- 1989: den International Fantasy Film Award vun’t Fantasporto in de Kategorie Best Dorsteller för Jeremy Irons
- 1989: den Genie Award in de Kategorie Best Speelbaas för David Cronenberg
- 1989: den Genie Award in de Kategorie Best Filmmusik för Howard Shore
- 1989: den Genie Award in de Kategorie Best Hööftdorsteller för Jeremy Irons
- 1989: den Genie Award in de Kategorie Best Kamera för Peter Suschitzky
- 1989: den Genie Award in de Kategorie Best Film för David Cronenberg un Marc Boyman
Literatur
[ännern | Bornkood ännern]- Bari Wood & Jack Geasland: Twins: a novel, Verlag Putnam, New York City, 1977, ISBN 0-399-11866-7
- Mark Browning: David Cronenberg: Author Or Filmmaker, Intellect Books, ISBN 9781841501734 (GoogleBooks)
- Helen W. Robbins: ‘More human than I am alone’ – Womb envy in David Cronenberg’s „The Fly“ and „Dead Ringers“ in Steven Cohan & Ina Rae Hark (Rgv.): Screening the Male: Exploring Masculinities in Hollywood Cinema, Routledge, 1993, ISBN 0-415-07759-1 (GoogleBooks)
Borns
[ännern | Bornkood ännern]- ↑ Ringers': The eerier, the better vun Janet Maslin in de New York Times vun’n 2. Oktober 1988, afropen an’n 20. Mai 2008 (engelsch)
- ↑ Kritik to’n Film in’t Lexikon vun’n internatschonalen Film
- ↑ „Niemandsland Psyche“ vun Hellmuth Karasek in Der Spiegel 07/1989, S. 210b-211
- ↑ Michael Altben: No body is perfect vun Michael Altben in: Die Zeit, Nr. 7/1989
- ↑ Rita Kempley ‚Dead Ringers‘ vun Rita Kempley in The Washington Post vun’n 23. September 1988; afropen an’n 20. Mai 2008.
- ↑ ‚Dead Ringers‘ vun Rajko Burchardt op filmzentrale.com vun’n 6. August 2007; afropen an’n 22. August 2010
Weblenken
[ännern | Bornkood ännern]- Dead Ringers in de Internet Movie Database (engelsch)