Het was net een sprookje: in 1997 werd een stel Cubaanse muzikanten van pensioengerechtigde leeftijd plots wereldberoemd. Dankzij een project van Ry Cooder kreeg de son cubano van blikvangers als pianist Rubén González, Ibrahim Ferrer en Omara Portuondo plots een mondiaal publiek. De kwieke 65-plussers speelden hun bolero, danzón en guajira met evenveel vuur, ritmische lenigheid en vocale topvorm als in de jaren 40, toen sommigen de sterren waren van de Buena Vista Social Club te Havana. Dankzij de studiosessies, liveopnamen en soloplaten is de gesloten club nu toch voor altijd open.