Akoestisch

Het verschil tussen een zanger en een songwriter was lang kraakhelder. Een zanger of zangeres, of het nu Frank Sinatra, Billie Holiday of Elvis was, stond op een podium en zong. Een zanger legde zijn ziel in een nummer en zong alsof het zijn eigen woorden waren. Bovendien zong hij alsof het zijn eigen problemen, zijn eigen vreugde en zijn eigen liefdesverdriet betrof. Maar in werkelijkheid kwamen die woorden van iemand anders: de songwriter. Songwriters waren tot de jaren 60 onbekenden. Hoewel zij de teksten en melodieën bedachten die miljoenen zouden horen, kenden slechts een handvol hun naam. Maar daar kwam in de jaren 60 dus verandering in, toen pionier Bob Dylan de muur tussen liedjesschrijvers en zangers bruut afbrak. De singer/songwriter was geboren. De artiest die zelf in een studio dagen en nachten zat te oefenen met gitaar of piano, akkoorden ten behoeve van het betere geluid ineen knutselde. En het resultaat vervolgens liet horen in de spotlights. Binnen een paar jaar stikte het in de VS van de singer/songwriters. Maar ook buiten Amerika werd het fenomeen omarmd. In Canada stonden Leonard Cohen en Joni Mitchell op, in Engeland Roy Harper en Donovan. Een kleine tien jaar nadat Dylan zich als singer/songwriter had gepresenteerd, moest je als artiest bijna je eigen nummer schrijven wilde je gedraaid worden op de radio. Jim Croce, Gordon Lightfoot en Don McLean plukten daar de vruchten van. Tot begin jaren 80 de licht sensitieve ballade uit de mode raakte. Suzanne Vega en Tracy Chapman keerden binnen een paar jaar het tij en sindsdien zijn singer/songwriters een onderdeel van mainstream popmuziek. Jack Jonhson, Ben Harper en Norah Jones schrijven hun eigen teksten. En artiesten zullen dat blijven doen, want zolang er genoeg hartzeer is om te zetten in akkoorden, blijft de singer/songwriter bestaan.