Stevie wonder was in 1974 een van de grootste wereldsterren, maar hij overwoog niettemin om helemaal uit de muziekindustrie te stappen. Toen hij twee jaar later Songs in the Key of Life uitbracht was de vraag naar zijn nieuwe werk zo groot dat het meesterwerk het snelst verkopende album ooit werd. Alles was vergeven. Wonder positioneerde zichzelf als het goedaardige opperhoofd van een zelfgemaakt muzikaal kosmos. Het bijna anderhalf uur durende Songs in the Key of Life barst van de soepele melodieën, persoonlijke inhoud en talloze gekke kronkels. In een tijd waarin rock niet episch genoeg kon zijn kwam Wonder met het meest bezielende en levendige soulalbum ooit gemaakt. Er zijn de met feestelijke koperblazers en pakkende hooks doorspekte hitsingles 'Sir Duke en 'I Wish', beide decennialang vaste prik op menig trouwfeest. Aan de andere kant van het spectrum vind je nummers over de harde realiteit, zoals 'Village Ghetto Land' en 'Pastime Paradise', waarop Wonder het feest verruilt voor serieuze kritiek op de teloorgang van de strijd voor Afro-Amerikaanse burgerrechten. Maar hij schakelt ook weer om als hij het ultieme anthem voor de band tussen vader en dochter aflevert met 'Isn't She Lovely'. Als Songs in the Key of Life richting het einde loopt, ligt de focus weer op de dansvloer met de weelderige gospeldisco van 'As' en 'Another Star'. Een cruciaal moment volgt als de bonustrack start, aanvankelijk alleen te horen als een extra bij de vinyluitgave van het album. Het serieuze 'Saturn' begint ergens in de ruimte met gierende synthesizers, maar in het slot zoomt Wonder in op een stedelijke speeltuin waarin we zwarte kinderen horen spelen. Zowel qua sound als cultureel en emotioneel is Songs in the Key of Life meer dan alleen een verzameling van topummers: het vormt een compleet wereldbeeld.