"Voor James Blake voelde het maken van zijn zesde album als thuiskomen. Sinds hij in 2010 doorbrak met zijn postdubstep, heeft de producent uit een buitenwijk van Londen een breed scala aan muziekstijlen omarmd, waaronder minimalistische pop, trapbeats, sobere ballads, ingetogen kamermuziek, digitale experimenten en meer. Ondertussen stonden invloedrijke artiesten als Kendrick Lamar, Frank Ocean, Beyoncé en Dave in de rij om met hem samen te werken. Op Playing Robots Into Heaven keert Blake echter terug naar de clubsound die aan de basis stond van zijn vroege werk, en naar een kant van hemzelf die hij opnieuw wilde verkennen. “Het voelde als teruggaan naar wat me het makkelijkst afgaat”, vertelt hij aan Apple Music. “Ik geniet ervan om nummers te schrijven, maar het is niet wat me van nature het beste ligt. Het is een uitdaging en zeker de moeite waard, maar het gaat niet vanzelf voor mij. Wat voor mij het makkelijkst is, is muzikale collages maken.” Dat is dan ook wat Blake heeft gedaan voor Playing Robots Into Heaven, een pakkend album waarop vervormde loops en samples samenkomen met meeslepende hooks, zwaar bewerkte vocalen en het melancholisch warme pianospel dat we van hem kennen. De plaat volgt losjes de opbouw van een avondje uit je dak gaan: de euforie, de ups en downs en het weer terugkeren naar de realiteit. Het is een flinke trip. Tijdens het maken realiseerde Blake zich dat je jezelf niet hoeft te pijnigen om een serieuze artiest te zijn. “Wat ik heb geleerd is dat het gevoel dat iets makkelijk gaat, een goed gevoel is”, zegt hij. “Het betekent dat je op de juiste weg bent, dat je iets goed doet.” Blake is duidelijk in zijn element op Playing Robots Into Heaven. Hieronder gidst hij ons nummer voor nummer door het album. Asking to Break “Deze heb ik samen met Dom Maker van Mount Kimbie gemaakt. Hij maakte die loop waarin ik piano speel en zing, wat het eerste is dat je hoort. Het refrein en het nummer volgden daaruit. Het ging vrij vanzelf, vrij snel. Ik weet niet wat het woord is voor wat die akkoorden oproepen, maar ze roepen iets op. Dat gebeurt niet bij de andere songs, het is uniek op dit album. Ik vind dit nummer een goede opener. Het klinkt niet als rave, maar duwt je wel die richting op.” Loading “Dit album vertelt het verhaal van een dancefeest, of van een drugservaring misschien, waarbij je een high meemaakt en daarna een beetje crasht. ‘Asking to Break’ is de opzet en ‘Loading’ brengt je in een euforische stemming. Daarom vond ik het zo geschikt als tweede nummer. Het is niet enorm intens, maar meer suggestief. En dan komt aan het einde die ontlading. Dit was ook een samenwerking met Dom. Hij heeft de loop gemaakt die je aan het begin hoort, daarna hoor je de wisselwerking tussen ons.” Tell Me "‘Tell me’ begon in een tourbus. Rob [McAndrews, coproducent en livegitarist van Blake] en ik waren aan het rommelen met een synthesizer en we kwamen uit op iets wat we heel leuk vonden. Er is een video van ons waarop we een vroege versie spelen en mee zitten te knikken in de tourbus. We hadden niets beters te doen. We zaten daar maar pindakaas te eten, slechte koffie te drinken en te spelen met de synth. Dit nummer klinkt alsof je buiten jezelf treedt, dat maakt het perfect voor de plaat.” Fall Back “Ik was bezig met een modulaire jam. Yaw Evans is een producer uit Zuid-Londen die ik op het spoor kwam doordat hij vocalen uit oude grimetracks mixte met oude apparatuur, wat vrij apart was. Ik stuurde hem een berichtje om hem te vertellen dat ik zijn werk inspirerend vond en dat ik iets deed wat daarop leek. Ik vroeg hem om wat ideeën die ik in een song kon verwerken. Twee daarvan zijn op de plaat terechtgekomen, waaronder de drums op ‘Fall Back’, die ik nog iets heb aangepast om ze bij de rest te trekken. De sound doet denken aan Burial, maar ook aan meer traditionele garage. De manier waarop hij het deed was anders, en misschien wel beter dan hoe ik het zou doen. Daarom wilde ik zijn werk gebruiken. Ik had ook kunnen denken: die drums zijn cool, laat ik ook zoiets doen. Maar zo werk ik niet, ik ga graag naar de bron.” He’s Been Wonderful “Ik kan me nog herinneren dat ik hier zo’n zeven jaar geleden een eerdere versie van speelde op Radio 1. Ik heb het uiteindelijk vaak gespeeld bij clubavonden van 1-800 Dinosaur, maar ook tijdens de CMYK-clubavonden die ik organiseerde. Ik speelde het tijdens bijna elke set. Mijn stem hoor je niet op het nummer. Ik denk dat sommige mensen het raar vinden dat het album enkele tracks bevat waarop ik niet zing, maar dat er samples van anderen zijn. Er zat een bonustrack op Overgrown met daarin samples van Big Boi, ‘Every Day I Ran’, dus ik heb het eerder op deze manier gedaan.” Big Hammer “Toen ik dit als eerste single uitbracht, dacht ik: dit is de enige manier waarop ik duidelijk kan maken dat dit album anders zou worden. Sommige andere tracks zouden wellicht alleen zijn gezien als een James Blake-track die iets anders was, maar bij deze wist ik dat mensen geen idee zouden hebben wat erop zou volgen. Dat is wat ik wilde. Ik heb een track van The Ragga Twins gesampeld, die veel voor mij hebben betekend toen ik opgroeide. Ik zag ze vaak als ik ergens naartoe ging, ze waren te horen op de tracks van de dj’s waarnaar ik luisterde. Ze waren van grote invloed op me en toen ik ze sampelde, maakte dat het helemaal af. Ze brachten de juiste energie met zich mee, zonder er ooit echt te zijn.” I Want You to Know “Dit begon ook al met de drums van Yaw Evans. Ik was in een studio in Los Angeles en speelde er wat akkoorden overheen om te kijken waarop ik uitkwam. Ik begon er wat bij te schrijven en op een gegeven moment was de enige melodie die ik erbij kon bedenken de regel van Pharrell aan het einde van Snoop Doggs ‘Beautiful’. Ik luisterde ernaar in de studio en toen ik het eenmaal hardop meezong, wist ik dat er geen betere melodie was voor dit nummer. Ik kon alleen maar hopen dat ik het mocht gebruiken.” Night Sky “Dit is het punt op het album waarop we tot rust komen. Het is een vrij apart stuk muziek. Ik hou van het einde met een soort gregoriaans gezang, al is het lastig te horen wat het precies is en of het sowieso wel stemmen zijn. Het klinkt spookachtig. Ik heb dit ook met Rob gemaakt. We zijn bij mij thuis begonnen. Die gekke stemmen aan het begin komen van mij, maar mijn vocalen zijn zwaar bewerkt. Het is als het ware een ladder waarmee we weer afdalen op aarde.” Fire the Editor “Het gaat over je eigen redacteur zijn. Er zijn momenten dat je zelfcensuur toepast, dat je niet echt zegt wat je wil zeggen. Of dat je een versie daarvan vertelt, maar niet het hele verhaal. Het is moeilijk daarmee om te gaan. Dit nummer is een oproep tot vrij denken en persoonlijke vrijheid. Deze tekstregel spreekt me aan: ‘If I see him again, we’ll be having words.’ [‘Als ik hem weer zie, dan krijgen we het aan de stok’]. Daar zit iets strijdlustigs in, maar het idee is dat het je op dit punt van het album vrijmaakt.” If You Can Hear Me “Dit nummer gaat over loslaten, vooral van het idee dat je altijd iets moet nastreven, succes of muziek of wat het ook is in je leven. Het is geschreven voor de film Ad Astra. Ik heb gewerkt aan iets wat daar uiteindelijk niet voor is gebruikt. Het is geschreven voor de scène waarin hij eindelijk communiceert met zijn vader, die in de ruimte is en misschien nooit meer terugkomt. Het is een mooie metafoor voor hoe we ons eigen pad kiezen en hoe zich dat verhoudt tot onze ouders, of in dit geval vader. We kiezen onze weg en hopen niet te verdwalen. We willen niet dezelfde fouten als zij maken en proberen te leren van wat zij goed hebben gedaan.” Playing Robots Into Heaven “De titel Playing Robots Into Heaven komt uit een Instagrampost waarin ik op een modulaire synthesizer jam. Op een of andere manier kwam de zin ‘The organist that plays robots into heaven’ [‘De orgelspeler die robots de hemel inspeelt’] in me op, want zo klonk het voor mij. Dit nummer zette ik tijdens de pandemie op Instagram en het staat precies in die vorm op het album. Het is exact het stuk waarmee dit hele project op gang kwam. En het zet je dus weer met beide voeten op de grond.”"