Perang Kemerdekaan Itali Ketiga
 | Rencana ini ialah terjemahan daripada bahasa lain. Terjemahan ini mungkin telah dihasilkan oleh komputer atau penterjemah tanpa kemahiran dalam bahasa lain. |
| Perang Kemerdekaan Itali Ketiga | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Sebahagian daripada Penyatuan Itali dan Perang Austria-Prusia | |||||||||
 Infantri Itali menangkis serangan oleh pasukan berkuda Austria di Pertempuran Custoza | |||||||||
| |||||||||
| Pihak yang terlibat | |||||||||
 Kerajaan Itali |
 Empayar Austria | ||||||||
| Komandan dan pemimpin | |||||||||
|
Victor Emmanuel II Giuseppe Garibaldi |
Archduke Albrecht Franz Josef I Wilhelm von Tegetthoff | ||||||||
| Kekuatan | |||||||||
| 220,000 tentera | 190,000 tentera | ||||||||
Perang Kemerdekaan Itali Ketiga(Itali:Terza guerra di indipendenza italiana) merupakan konflik yang selari dengan Perang Austria-Prusia, dan telah berlangsung di antara Kerajaan Beraja Itali dan Empayar Austria. Peperangan ini memaksa Itali tidak bersekutu dengan negara lain bagi mengelakkan berperang dengan Austria demi tanah air sendiri.
Latar belakang
[sunting | sunting sumber]Victor Emmanuel II dari Savoy telah ditabalkan sebagai Raja Itali pada 17 Mac 1861, tetapi tidak menguasai Venice, Lazio dan negeri-negeri Paus. Keadaan ini dikenali sebagai Irredente (sebuah istilah Itali yang merujuk wilayah negara yang berada di bawah penguasaan orang asing, literalnya bermakna tidak ditebus) yang menyebabkan ketegangan dalam politik dalam negeri di negara yang baru diasaskan, selain menjadi asas dasar luarnya.
Percubaan pertama untuk menguasai Rome bermula pada tahun 1862 oleh Giuseppe Garibaldi. Yakin dengan sikap tidak berpihak Raja, beliau berlayar daripada Genoa ke Palermo, dan berjaya mengumpulkan 1,200 orang sukarelawan. Beliau berlayar daripada Catania dan mendarat di Melito, Calabria, pada 24 Ogos untuk tiba ke Gunung Aspromonte, dengan niat untuk menjelajah ke arah utara semenanjung ke Rome. Jeneral Enrico Cialdini, bagaimanapun menghantar sebuah divisyen di bawah Kolonel Pallavicino untuk menghentikan tentera sukarelawan. Garibaldi sendiri telah cedera dalam Pertempuran Aspromonte, dan berjaya ditawan bersama-sama dengan pasukan tentera beliau.[1]
Pertikaian yang semakin memuncak di antara Austria dan Prusia berkenaan Persoalan Jerman bertukar kepada perang terbuka pada tahun 1866, memberikan Itali suatu keadaan untuk menawan Venice. Pada 8 April, 1866 kerajaan Itali telah menandatangani sebuah perikatan ketenteraan dengan Prusia,[2] melalui Maharaja Napoleon III dari Perancis. Tentera Itali, diketuai oleh Jeneral Alfonso Ferrero La Marmora, bertempur dengan Austria di perbatasan selatan. Pada masa yang sama, dengan kelebihan kekuatan tentera lautnya, Itali merancang untuk mengancam pantai Dalmatia dan merampas Trieste.[3]
Persediaan Itali
[sunting | sunting sumber]
Pada tercetusnya perang, tentera Itali telah terjejas oleh faktor-faktor berikut:
- penggabungan yang tidak sempurna tentera Kerajaan Sardinia dan Kerajaan Dua Sicily, kedua-dua komponen utama negeri yang baru. Ini disebabkan oleh rintangan pahit yang di selatan Itali telah mendahului dan diikuti Neapolitan lalu berdiri di Gaeta (1861), dan fakta bahawa unsur-unsur bekas tentera Neapolitan, yang dianggap sebagai penaklukan negara mereka sebagai sebahagian besarnya penjajahan;
- persaingan yang lebih kukuh antara kedua-dua tentera laut yang telah membentuk Regia Marina (Tentera Laut Itali bersatu);
- soalan yang tidak dapat diselesaikan mengenai perintah yang tertinggi, sudah dipertikaikan antara Itali bekas Perdana Menteri Camillo Benso, conte di Cavour dan Raja Victor Emmanuel sejak tahun 1859, dan kini diburukkan oleh sifat-sifat paling rendah pengganti Cavour ini. Raja mempunyai akhirnya membuat keputusan untuk kekal sebagai komander tentera tertinggi berkesan: walaupun berani, beliau telah tidak sesuai untuk peranan.[4]
Serangan Itali
[sunting | sunting sumber]Prussia mula permusuhan pada 16 Jun 1866 oleh menyerang beberapa wilayah Jerman yang bersekutu dengan Austria. Tiga hari kemudian Itali mengisytiharkan perang ke atas Austria, memulakan operasi ketenteraan pada 23 Jun.
Tentera Itali telah dibahagikan kepada dua pasukan: yang pertama, di bawah La Marmora sendiri, telah digunakan di Lombardy, barat Sungai Mincio, yang bertujuan ke arah berkuasa Quadrilatero benteng daripada Austria; yang kedua, di bawah Enrico Cialdini, di Romagna, selatan Sungai Po, yang bertujuan ke arah Mantua dan Rovigo.
La Marmora berpindah pertama melalui Mantua dan Peschiera del Garda, tetapi telah dikalahkan di Custoza pada 24 Jun. Cialdini, bagaimanapun, tidak bertindak sopan untuk bahagian pertama keseluruhan perang, menjalankan hanya beberapa rancangan dan juga gagal untuk mengepung kubu Austria Borgoforte, ke selatan Po.
Custoza menandakan penangkapan umum operasi, sebagai orang Itali membuat keputusan untuk menyusun semula kerana takut satu iaitu serang-balas Austria. Austria memang keuntungan daripada keadaan untuk menyerang Valtellina dan Val Camonica (Pertempuran Vezza d'Oglio). Kursus umum perang, bagaimanapun, adalah untuk menjadikan memihak terima kasih Itali untuk kemenangan Prusia di utara, terutama yang daripada Königgrätz pada 3 Julai 1866. Austria telah dipaksa untuk menggerakkan satu tentera iaitu kor tiga mereka dikerahkan di Itali untuk Vienna, tumpuan ialah pertahanankan Trentino dan Isonzo..[5]
Serangan baru Itali
[sunting | sunting sumber]
Pada 5 Julai, kerajaan Itali menerima berita daripada usaha pengantaraan oleh Napoleon III sesuatu penyelesaian terhadap keadaan, yang akan membolehkan Austria untuk menerima keadaan yang menggalakkan dari Prusia, dan, khususnya, untuk mengekalkan Venice. Situasi ini adalah memalukan bagi Itali, sebagai tenteranya telah gagal untuk mendapatkan apa-apa kejayaan tentera yang berkaitan di atas padang. Sebagai Austria telah menugasi semula tentera ke Vienna, La Marmora telah diminta untuk mengambil kesempatan daripada kelebihan angka, menjaringkan kemenangan yang baik, dan dengan itu memperbaiki keadaan untuk Itali.
Pada 14 Julai, semasa majlis perang yang diadakan di Ferrara, kelakuan baru perang yang telah diputuskan, mengikut kepada yang berikut:
- Cialdini adalah untuk memimpin tentera utama 150,000 tentera melalui Veneto, manakala La Marmora, dengan 70,000 tentera akan terus blok di Quadrilatero;
- Tentera Laut Itali, diperintahkan oleh Laksamana Carlo di Persano adalah untuk belayar di Laut Adriatik dari Ancona dengan pulau Lissa (hari ini Vis) sebagai sasaran untuk dijajah selepas mendarat;
- Sukarelawan Garibaldi ini (dinamakan "Cacciatori delle Alpi"), diperkukuh oleh satu bahagian biasa, adalah untuk menembusi Trentino, cuba untuk mendekati sehampir mungkin ke ibu negara, Trento. Walaupun ia pasti bahawa Veneto adalah yang akan diperolehi melalui peperangan atau keadaan aman, nasib Trentino itu diragui.
Cialdini menyeberangi Po dan menduduki Rovigo (11 Julai), Padua (12 Julai), Treviso (Julai 14), San Dona di Piave (18 Julai), Valdobbiadene dan Oderzo (20 Julai), Vicenza (21 Julai) dan akhirnya Udine, di Friuli (22 Julai). Dalam pada itu sukarelawan Garibaldi ini telah ditolak ke hadapan dari Brescia ke arah Trento (lihat Penjajahan Trentino) berjuang kemenangan di Pertempuran Bezzecca (21 Julai).
Ini kemenangan telah bagaimanapun dikaburi oleh kekalahan yang tidak dijangka daripada Tentera Laut Itali di Pertempuran Lissa (20 Julai 1866). Pada 9 Ogos, apabila menerima perintah itu untuk berundur daripada jawatan yang baru ditakluk dari Raja, Garibaldi dipatuhi yang terkenal "Obbedisco!" ("Saya taat!") Telegram, dan berundur dari Trentino.
Yang putus permusuhan ditandai oleh Gencatan Senjata dari Cormons ditandatangani pada 12 Ogos, diikuti oleh Perjanjian Vienna daripada 3 Oktober 1866.[6]
Selepas peperangan
[sunting | sunting sumber]Terma termasuk penyerahan Veneto (dengan Mantua dan barat Friuli) ke Perancis (yang diserahkan kepada Itali) dan yang Besi Crown (yang dipakai oleh lama Lombard Raja-raja Itali dan oleh Rom Suci Maharaja, dan juga oleh Napoleon Bonaparte sendiri).
Ini meninggalkan Pusaka Rom sebanyak St Peter (kini Lazio) di luar Itali, sehingga "Pengepungan Rom" pada bulan September 1870 dan membuat pungutan suara berikutnya meluluskan penyatuan dengan seluruh Itali.[7]
Rujukan
[sunting | sunting sumber]- ^ Sons of Garibaldi in Blue and Gray: Italians in the American Civil War, Frank W. Alduino, David J. Coles, Cambria Press, New York 2007 p.36
- ^ The Austro-Prussian War: Austria's War with Prussia and Italy in 1866, Geoffrey Wawro, Cambridge University Press, 1996 p.43
- ^ Risorgimento nell'Enciclopedia Treccani
- ^ http://www.britannica.com/EBchecked/topic/504489/Risorgimento
- ^ http://www.150anni-lanostrastoria.it/index.php/iii-guerra-indipendenza
- ^ http://www.britannica.com/EBchecked/topic/297223/Wars-of-Italian-Independence
- ^ http://www.treccani.it/scuola/tesine/centocinquant_anni_anni_di_guerre_e_di_pace/cuccu.html