Хироши Амано
| Хироши Амано | |
|---|---|
 Хироши Амано | |
| Роден(а) | 11 септември 1960 Хамамацу[1] |
| Установи | Нагојски универзитет |
| Образование | Нагојски универзитет |
| Познат по | сина и бела LED |
| Поважни награди | Нобелова награда за физика (2014) |
Хироши Амано (јапонски: 天野 浩 11 септември 1960) — јапонски физичар кој бил награден со Нобелова награда за физика во 2014 година заедно со Исаму Акасаки и Шуџи Накамура за „за пронаоѓањето на ефикасната сина светлечка диода која овозможила сјајна и заштедувачки бели извори на светлина“.[2]
Животопис
[уреди | уреди извор]Амано е роден од Хамамацу, на 11 септември 1960 година во Јапонија. Тој дипломирал инженерство, магистрирал и докторирал во 1983, 1985 и 1989 година, на Нагојскиот универзитет. Од 1988 до 1992, тој бил истражен помошник на Нагојскиот универзитет. Во 1992 година, тој започнува да работи на универзитетот „Мејџо“, каде бил помошник професор. Од 1998 до 2002 година, бил соработник професор. Во 2002, тој станува професор. Во 2010 година, тој се вработува на Дипломското училиште за инженерство при Нагојскиот универзитет, каде што и моментално е професор.
Тој се придружил на групата на професорот Исаму Акасаки во 1982 година како додипломец. Оттогаш, тој вршел истражувања на растот, каректеризацијата и примената на направи со полупроводници од нитридната III група, кои се добро познати како материјали кои се користат кај сините светлечки диоди. Во 1985 година, тој развива нискотемпературни методи за нанесување слоеви за растот на филмови на нитридната III група на сафирни супстрати, кои довеле до создавањето на полупроводниците од нитридната III група основата на светлечките диоди и ласери. Во 1989 година, тој успеал да создаде p-тип GaN и да образува p-n-сврзен-тип GaN-на УВ/сина светлечка диода, која била првата таква од тој тип во светот.
Објавени дела
[уреди | уреди извор]- H. Amano, N. Sawaki, I. Akasaki & Y. Toyoda, Appl. Phys. Lett. 48, 353 (1986).
- H. Amano, I. Akasaki, T. Kozawa, K. Hiramatsu, N. Sawaki, K. Ikeda & Y. Ishii, J. Lumin. 40 &41, 121 (1988).
- H. Amano, M. Kito, K. Hiramatsu, & I. Akasaki, Jpn. J. Appl. Phys. 28, L2112 (1989).
- H. Murakami, T. Asahi, H. Amano, K. Hiramatsu, N. Sawaki & I. Akasaki, J. Кристален раст 115, 648 (1991).
- K. Itoh, T. Kawamoto, H. Amano, K. Hiramatsu & I. Akasaki, Jpn. J. Appl. Phys. 30, 1924 (1991).
- I. Akasaki, H. Amano, K. Itoh, N. Koide & K. Manabe, Int. Phys. Conf. Ser. 129, 851 (1992).
- I. Akasaki, H. Amano, S. Sota, H. Sakai, T. Tanaka & M. Koike, Jpn. J. Appl. Phys. 34, L1517 (1995).
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ „University Webpage“. Nagoya University. Посетено на October 7, 2014.
- ↑ „The 2014 Nobel Prize in Physics - Press Release“. Nobelprize.org. Nobel Media AB 2014. Посетено на October 7, 2014.
|