Уранинит
| Уранинит | |
|---|---|
 Уранинит од наоѓалиштето Нидершлема-Алберода во Германија | |
| Општо | |
| Категорија | Оксидни минерали |
| Формула | Ураниум диоксид или ураниум(IV) оксид (UO2) |
| Штрунцова класификација | 4.DL.05 |
| Просторна група | Fm3m |
| Единична ќелија | a = 5.4682 Å; Z = 4 |
| Распознавање | |
| Боја | Метално-црн до кадифено-црн, кафеаво-црно, бледо сив до бледо зелен; во пренесена светлина, бледо зелен, бледо жолт до темно кафеав и зелено-сив (тенки делови) |
| Хабитус | Масивен, ботриоиден (со многу топчести сегменти), грануларен. Осмоаголните кристали се невообичаени |
| Кристален систем | Isometric |
| Прелом | Конхоидна до нееднаква |
| Цврстина на Мосовата скала | 5–6 |
| Сјај | субметален, замастен |
| Огреб | Кафеаво-црн, зелен, маслинесто-зелен |
| Проѕирност | Мат; проѕирен кај тенките фрагменти |
| Специфична тежина | 10.63–10.95; се намалува при оксидација |
| Оптички својства | Изотропски |
| Други особености |  Радиоактивен 70 Bq/g до 150 kBq/g |
| Наводи | [1][2][3][4] |
Уранинит, познат и како настуран[5] ― радиоактивен минерал и руда богата со ураниум со хемиски состав кој во голема мера е UO 2, но поради оксидацијата обично содржи променливи пропорции на U3O8. Поради радиоактивното распаѓање на ураниумот, уранитот содржи оксиди на олово и траги од хелиум. Може да содржи и ториум и ретки земни елементи.
Преглед
[уреди | уреди извор]Уранинитот како минерал веќе бил добро познат во 15-тиот век од рудниците за сребро во Рудните Планини, на границата меѓу Германија и Чешка. Ф.Е. Брукман го опишал минералот во 1772 година.[6] Уранитот од наоѓалиштето во Јохангеоргенштат во Германија го користел М. Клапрот во 1789 година за да го открие елементот ураниум.[7]
Сите уранинитни минерали содржат мала количина радиум како радиоактивен производ при распаѓање на ураниумот. Марија Кири употребила уранит за да го изолира на радиумот во 1910 година.[8]
Уранинитот, исто така, секогаш содржи мали количини на изотопи на олово 206Pb и 207Pb, финални производи од распаѓањето на изотопите на ураниум 238U и 235U соодветно. Мали количества на хелиум се присутни и во уранинитот како резултат на алфа распаѓањето. Хелиумот првпат бил пронајден на Земјата во клевеит, нечиста радиоактивна разновидност на уранинит, откако бил спектроскопски откриен во атмосферата на Сонцето. Исклучително ретките елементи технециум и прометиум може да се најдат во уранинитот во многу мали количини (околу 200 стр /кг и 4 fg /kg соодветно), произведени со спонтана фисија на ураниум-238. И франциумот може да се најде во уранинитот; во рудата има 1 атом на франциум на секои 1018 атоми на ураниум како резултат на распаѓањето на актиниумот.
Наоѓалишта
[уреди | уреди извор]
Уранинитот е најчеста руда на ураниум. Најголеми рудни количини на ураниум во светот се пронајдени во рудникот Шинколобве во Демократска Република Конго (рудата од овој рудник на почетокот се користела за проектот Менхетен) и во басенот Атабаска во северниот дел на Саскачеван, Канада. Друг важен извор на уранинит има кај Големото Мечкино Езеро во Северозападните Територии од Канада, каде што во големи количини е сврзан со сребро. Го има и во Австралија, Чешка, Германија, Англија, Руанда, Намибија и Јужна Африка. Во САД, може да се најде во државите Аризона, Колорадо, Конектикат, Мејн, Њу Хемпшир, Ново Мексико, Северна Каролина и Вајоминг. Ураниумските наоѓалишта во Рудните Планини (денес на граница меѓу Чешка и Германија) биле од исклучителна важност за воената германска нуклеарна програма (која не успеала да произведе бомба) и на советската нуклеарна програма. Ископувањето на ураниум во Рудните Планини (под покровителство на SDAG Визмут по војната) било прекинато по пропаѓањето на Германската Демократска Република.
Поврзано
[уреди | уреди извор]Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ Klein, Cornelis and Cornelius S. Hurlbut, Jr., Manual of Mineralogy, Wiley, 1985, 20th ed. pp. 307–308 ISBN 0-471-80580-7
- ↑ Anthony, John W.; Bideaux, Richard A.; Bladh, Kenneth W.; Nichols, Monte C. (уред.). „Uraninite“. Handbook of Mineralogy (PDF). III (Halides, Hydroxides, Oxides). Chantilly, VA: Mineralogical Society of America. ISBN 0-9622097-2-4. Архивирано (PDF) од изворникот March 14, 2012. Посетено на December 5, 2011.
- ↑ Uraninite Архивирано на 10 ноември 2012 г.. Mindat.org
- ↑ Uraninite Архивирано на 21 октомври 2011 г.. Webmineral.com
- ↑ Пауновиќ, Перица; Начевски, Горан (2013). Технологија на производство на метали. Скопје: Министерство за образование и науки за Република Македонија. стр. 233. ISBN 978-608-226-373-1.
- ↑ Veselovsky, F., Ondrus, P., Gabsová, A., Hlousek, J., Vlasimsky, P., Chernyshew, I. V. (January 2003). „Who was who in Jáchymov mineralogy II“ (PDF). Journal of the Czech Geological Society. 48 (3–4): 193–205. Архивирано од изворникот (PDF) на April 23, 2014.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
- ↑ Schüttmann, W. (1998). „Das Erzgebirge und sein Uran“. RADIZ-Information. 16: 13–34.
- ↑ „Marie Curie and the Science of Radioactivity“. history.aip.org. Архивирано од изворникот на June 28, 2017. Посетено на June 29, 2017.
