Луј II

Луј Пелтекот
Луј Пелтекот
	Крал на Западна Франкија
	Крунисување на Луј II (слика од 14 век)
На престол	877–879
Крунисување	8 октомври 877 во Компиењ
Претходник	Карло Ќелавиот
Роден(а)	1 ноември 846
Починал(а)	10 април 879 (возр. 32) ; Компиењ
Почивалиште	Опатија Сен-Корнеј, Компиењ, Франција
Сопружници	Ансгарда Бургундска; Аделаида Париска
Деца	Луј III од Франција; Карломан II ; Хилдегарда од Франција; Гизела од Франција; Ерментруда од Франција; Карло Простиот
Династија	Каролинзи
Татко	Карло Ќелавиот
Мајка	Ерментруда Орлеанска

Луј II од Франција, познат и како Луј Пелтекот (француски: Louis le Bègue) (1 ноември 846 – 10 април 879) бил крал на Аквитанија, а подоцна и крал на Западна Франкија. Тој бил најстариот син на императорот Карло Ќелавиот и Ерментруда Орлеанска. Луј Пелтекот бил физички слаб и починал само две години по неговиот татко.

Тој го наследил неговиот помлад брат Карло Детето како владетел на Аквитанија во 866 и неговиот татко во Западна Франкија во 877, но никогаш не бил крунисан за цар. Во францускиот монархистички систем го сметаат за Луј II.

Луј бил крунисан за крал на 8 октомври 877 од страна на Хинкмар, архиепископот на Ремс, во Компиењ а по вторпат бил крунисан во август 878 од страна на папата Јован VIII во Троапри посетата на папата^[1]. Папата можеби му ја понудил и царската круна, но таа била одбиена. Луј имал релативно мало влијание врз политиката. Го опишувале како "едноставен и мил човек, љубител на мирот, правдата и верата". Во 878 година, тој регионите на Барселона, Жирона и Бесалу на му ги дал Вилфред Влакнестиот. По второто крунисување, тој во Фурон блиску до Лиеж, склучил договор со неговиот братучед Лудвиг Саксонски ^[2] со кој се потврдила поделбата на Лотарингија кои ја направиле нивните татковци во 870 со Мерсенскиот договор.

Со нежно здравје, починал на 11 април 879, токму кога се подготвувал да тргне во воен поход за да го потчини Бернар Готски, грофот на Отен и Макон, кој се кренал на бунт против него^[3].

По неговата смрт, кралството било поделено помеѓу неговите два сина, Карломан II и Луј III од Франција.

Семејство

За време на мировните преговори помеѓу неговиот татко и Ериспое, војводата од Бретања, Луј бил верен со анонимна ќерка на Ериспое во 856 година^[4]. Не е познато дали ова била истата ќерка со која подоцна се оженил Гуривант. Договорот бил поништен во 857 година, по убиството на Ериспое.

Луј двапати се женел. Неговата прва сопруга Ансгарда од Бургундија имала два сина: Луј (роден во 863) и Карломан (роден во 866), од кои и двајцата станале кралеви на Западна Франкија, и две ќерки: Хилдегарда (родена во 864) и Гизела (865-884).

Неговата втора сопруга Аделаида од Париз имала една ќерка, Ерментруда (875-914) и посмртен син, Карло Простиот, кој по смртта на неговите постари браќа ќе стане крал на Западна Франкија.

Поколение

Наводи

↑ John VIII, Pierre Riche, The Papacy: Gaius-Proxies, Vol. 2, ed. Philippe Levillain, (Routledge, 2002), 837.
↑ Pages 282 à 284 dans Histoire des Carolingiens (1862) de Léopold August Warnkönig, Pierre-Auguste-Florent Gérard.
↑ Claude Devic, Joseph Vaissète, Alexandre Du Mège, Histoire générale de Languedoc, J.B. Paya, 1840, 322.
↑ Ferdinand Lot, La naissance de la France [archive], Librairie Arthème Fayard, Paris, 1948, p. 414.

Луј II Каролиншка династија Роден(а): 1 ноември 846 Починал(а): 10 април 879
Претходник Карло Детето	Крал на Аквитанија 866–877	Незаземено Следен носител на титулата Ранулф II
Претходник Карло Ќелавиот	Крал на Неустрија 856–879	Наследник Луј III
Претходник Карло Ќелавиот	Крал на Западна Франкија 877–879	Наследник Луј III и Карломан
Нова титула	Гроф од Мео 862–877	Наследник Теодеберт

Наводи

Оваа статија вклучуват текст од дело кое сега е во јавна сопственост: Chisholm, Hugh, уред. (1911). „Луј II од Франција“ . Encyclopædia Britannica. 17 (11. изд.). Cambridge University Press. стр. 34.CS1-одржување: ref=harv (link)

[1] John VIII, Pierre Riche, The Papacy: Gaius-Proxies, Vol. 2, ed. Philippe Levillain, (Routledge, 2002), 837.

[2] Pages 282 à 284 dans Histoire des Carolingiens (1862) de Léopold August Warnkönig, Pierre-Auguste-Florent Gérard.

[3] Claude Devic, Joseph Vaissète, Alexandre Du Mège, Histoire générale de Languedoc, J.B. Paya, 1840, 322.

[4] Ferdinand Lot, La naissance de la France [archive], Librairie Arthème Fayard, Paris, 1948, p. 414.

[1]

[2]

[3]

[4]