Прејди на содржината

Вилијам IV

Од Википедија — слободната енциклопедија
Вилијам IV
Вилијам IV, насликан од Сер Мартин Арчер Ши, 1833
Крал на Обединетото кралство
На престол26 јуни 1830 – 20 јуни 1837
Крунисување8 септември 1831
ПретходникЏорџ IV
НаследникВикторија
Премиери
Крај на Хановер
На престол26 јуни 1830 – 20 јуни 1837
ПретходникЏорџ IV
НаследникЕрнест Август Први
Роден(а)1765 8 21
Бакингемска палата, Лондон
Починал(а)Предлошка:Умрен на
Замокот Виндзор, Беркшир
Почивалиште8 јули 1837
Капелата Сент Џорџ, Виндзор, Беркшир
СопружникАделаида од Сакс-Мејнинген
ДецаЗаконски:
  • Принцезата Шарлот од Кларенс
  • Принцезата Елизабет од Кларенс
Вонбрачни:
  • Џорџ Фицкларенс, Ерл од Мунстер
  • Хенри Фицкларенс
  • Софија Сидни
  • Лејди Мери Фокс
  • Лорд Фредерик Фицкларенс
  • Елизабет Хеј, грофица од Ерол
  • Лорд Адолф Фицкларенс
  • Лејди Августа Гордон
  • Лорд Август Фицкларенс
  • Амелија Кери, висконтеса фокланѓанка
Полно име
Вилијам Хенри
ДинастијаДинастија Хановер
ТаткоЏорџ Трети
МајкаШарлот од Мекленбург-Стрелиц
ЗанимањеВоено лице (Морнар)
ПотписВилијам IV's signature

Вилијам IV (Вилијам Хенри, (роден на 21 август 1765 година – починал на 20 јуни 1837 година) — крал на Обединето Кралство на Велика Британија и Ирска и на Хановер од 26 јуни 1830 па сè до неговата смрт. Вилијам, третиот син на Џорџ III и помлад брат и наследник на Џорџ IV, бил последниот крал и претпоследен монарх во Британската куќа на Хановер.

Тој служел во кралската морнарица во неговата младост и за време на неговото владеење, а подоцна бил наречен и „Морнарски Крал“.[1][2] Тој служел во Северна Америка и на Карипските острови, но видел малку вистински борби. Откако неговите двајца постари браќа загинале оставајќи го без правно потомство, тој го наследил престолот на 64 годишна возраст. Во текот на неговото владеење спровел неколку реформи: сиромашниот закон бил обновен, детскиот труд ограничен, ропството укинато во речиси целото Британско Царство и со реформаторскиот акт од 1832 го ремодернизирал британскиот изборен систем. Иако Вилијам не се вклучил во политиката колку и неговиот брат или татко, тој бил последниот монарх кој назначил премиер, спротивно од волјата на Парламентот. Преку својот брат, поткрал на Хановер, тој му доделил на царството краткотраен либерален устав.

При неговата смрт, Вилијам немал правно потомство, иако тој преживеал со осум од десет вонбрачни деца кои ги имал со глумицата Доротеја Јордан, со која живеел 20 години. Вилијам бил наследен во Обединетото Кралство од својата внука, Викторија, a во Хановер од неговиот брат, Ернест Август I.

Ран живот

[уреди | уреди извор]
Вилијам (лево), на тринаесет години и неговиот помлад брат Едвард, насликан од Бенџамин Вест, 1778 година

Вилијам бил роден во раните утрински часови на 21 август 1765 година во Бакингемската палата, како трето дете - син на кралот Џорџ III и на кралицата Шарлота.[3] Тој имал двајца постари браќа, Џорџ и Фредерик и не се очекувало да ја наследи круната. Вилијам бил крстен во комората на Големиот Совет во палатата на светецот Џејмс на 20 септември 1765 година. Неговите кумови биле неговите чичковци по таткова линија, војводата од Глостер и принцот Хенри (подоцна војвода од Камберленд), а неговата кума била неговата тетка, по таткова линија, принцезата Августа, тогаш наследна војвотка од Брауншвеик-Волфенбител.[4]

Поголемиот дел од неговиот ран живот го поминал во палатите Ричмонд и Кју,[5] каде што се школувал од страна на приватни тутори. На возраст од тринаесет години, тој и се приклучил на Кралската морнарица како човек на мидел, и бил присутен во битката кај Кејп Сент Винсент во 1780 година[6]. Неговите искуства во морнарицата се смета дека се помалку различни од оние на другите луѓе на миделот (иако учител го придружувл на брод), правејќи го својот дел за готвење, и бил уапсен со неговите пријатели по тепачката во која биле пијани, во Гибралтар (тој бил набрзина објавен кога неговиот идентитет станал познат). Тој служел во Њујорк за време на Американската војна за независност. Додека принцот бил во Америка, Џорџ Вашингтон одобрил заговор за да го киднапираат: „Духот на претпријатието воочлив во вашиот план за изненадувањето во нивните кругови и доведувањето на Принцот Вилијам Хенри и Адмирал Дагби заслужува аплауз, и го имате мојот орган за да се направи обид на било кој начин, и во тој временски период, како што вашата пресуда може да се насочи. Јас сум целосно убеден, дека сето тоа е непотребно за да ве предупредуваат против кудење за навреда или навреда на лицата на принцот или адмирал ..."[7]

Заговорот не дошол до реализација; Британците слушнале за тоа и му доделиле чувари на принцот, кој дотогаш одел низ Њујорк без придружба.[8]

Вилијам станал полковник во 1785 година и капетан на ХМС Пегаз следната година.[9] Кон крајот на 1786 година, тој бил стациониран во Западна Индија под Хорацио Нелсон,[10] кој за Вилијам напишал: „Во својата професионална линија, тој е супериорен во однос на две-третини, сигурен сум, на поморската листа; и во центарот на вниманието на налози, и почит кон својот претпоставен офицер, дека јас не ги знам неговите способности". Двајцата биле големи пријатели, и ручале заедно речиси секоја вечер. На свадбата на Нелсон, принцот инсистирал на подарување на невестата. На нему му била дадена команда од фрегата ХМС Андромеда во 1788, и следната година бил унапреден во Заден-адмирал во командата на ХМС Валијант.[11]

Вилијам побарал да биде војвода, како и неговите постари браќа, и да добие слична парламентарна поддршка, но нивниот татко не сакл. За да изврши притисок врз него, Вилијам се заканил дека ќе се кандидира за Долниот дом на конститутивноста на Тотнес во Девон. Згрозен од можноста да неговиот син го направи својот случај пред гласачите, Џорџ III го назначил него како војвода од Кларенс и Сент Ендрјуз и Ерл од Манстер на 16 мај 1789 година,[12][13] наводно велејќи: „Јас добро знам што значи уште еден глас да и е додаден на опозицијата“. Иако принцот од Велс и војвода од Јорк, како и многумина политичари од тоа време, јавно се сојузиле со Виговците и со неговите постари браќа (кои биле познати по нивниот судир со својот татко), записот на Вилијам бил противречен и, не можеле сигурно да и припишуваат на една партија.[14]

Служба и политика

[уреди | уреди извор]
Вилијам во униформа на фустан насликан од страна на Сер Мартин Арчер Ши

Новосоздадениот војвода престанал со својата активна служба во Кралската морнарица во 1790 година[15]. Кога Обединетото Кралство и објави војна на Франција во 1793 година, тој станал нестрплив да и служи на својата земја и да очекува команда, но не му бил даден брод, прво можеби затоа што тој си ја скршил раката кога како пијан паднал по скали, но подоцна затоа што одржал говор во Горниот Дом со спротивставување на војната.[16] Следната година тој зборувал во корист на војната, очекувајќи ја командата по неговата промена на срцето. Никој не дошол. Адмиралитетот дури и не одговорил на неговото барање.[17] Тој не ја изгубил надежта дека ќе биде назначен за активен пост, но кога направил адмирал во 1798 година, рангот бил чисто ударен.[18] И покрај постојаните барања, на нему никогаш не му била дадена команда во текот на Наполеоновите војни. Во 1811, тој бил назначен за почесна позиција како адмирал на морнарицата. Во 1813 година, тој дошол најблиску до какви било вистински борби, кога тој ги посетил британските војници кои се бореле во Холандија, Белгија. Гледајќи го бомбардирањето на Антверпен од црквата, дошол под оган. Куршумот му го прободел палтото.[19]

Наместо да служи на море, тој поминал некое време во Горниот Дом, каде што зборувал за опозицијата кон укинување на ропството, кое иако нелегално во Велика Британија сè уште постоело во британските колонии. „Слободата би ги направила робовите малку подобри“, тврдел тој. Тој патувал насекаде, и во неговите очи, животниот стандард помеѓу слободните луѓе во Шкотските гори и островите на Шкотска бил полош од оној на робовите во Западна Индија.[20] Неговото искуство во Западна Индија ја позајмила сериозноста на неговата позиција, која била сметана како добро аргументирана само од некои од неговите современици. Други сметала дека е „шокантно да толку млад човек, под никакви предрасуди на интерес, треба да биде сериозен во продолжението на трговијата со робови“.,[21] Во својот говор во Домот на лордовите, војводата ги навредил водечките отстранувања на смртната казна, велејќи: „поборниците на укинување или се фанатици или се лицемери, и во една од оние класи, јас ја рангирам г-ѓата Вилберфорс"[22]. На други прашања тој бил полиберален, како поддршка за потезите за да се укинат казнените закони против дисидентските христијани. Тој исто така се спротивставил за напорите за да ги спречи оние прогласени за виновни за прељуба од нов брак.[23]

Врски и брак

[уреди | уреди извор]

Вилијам имал вонбрачен син пред 1791 година, чија мајка е непозната; синот, исто така наречен Вилијам, се удавил Мадагаскар во HMS Бленхејм во февруари 1807 година.[24] Каролина фон Линсинген, чиј татко бил генерал во хановерската пешадија, тврдела дека имала син, Хенри, од Вилијам во околу 1790 година, но Вилијам не бил во Хановер во времето кога таа тврдела, и приказната се смета за неверојатна од историчарите.[25]

Вилијам бил дел од првата генерација да расте до достасување според Актот на кралските бракови 1772 година, којшто забранувал потомци на Џорџ II од брак, освен доколку тие имале добиено согласност од монархот, или, ако на возраст над 25 години, давајќи му дванаесет месечно известување на Личниот совет на Кралицата/Кралот (на Велика Британија). Неколку од синовите на Џорџ III, вклучувајќи го Вилијам, избрале да живеат заедно со жените што ги сакале, наместо да бараат жена. После се, помладите синови, вклучувајќи го и Вилијам, не се очекувало да бидат во ред, кои се сметале за безбедни откако принцот од Велс се оженил и имал една ќерка, принцезата Шарлот.

Од 1791 година, војводата од Кларенс живеел 20 години со една ирска глумица, Доротеја Бленд,[15]подобро позната по своето сценско име, г-ѓа Џордан,[26] во почетокот на нејзината сценска кариера, насловот „Госпоѓа“ се претпоставува да ги објасни неповолната бременост[27] и „Џордан“, бидејќи таа „ја премина водата“ од Ирска до Велика Британија. Се сметало дека ужива во домашниот живот со г-ѓа Џордан, забележувајќи му на еден пријател: „Госпоѓа Џордан е многу добро суштество, многу домашна и внимателна кон своите деца. Да бидам сигурен дека понекогаш е апсурдна и има свој хумор. има такви работи помалку или повеќе во сите семејства.“[28]Парот, додека живеел тивко, уживал да се забавува, со г-ѓа Јордан, според пишувањата во доцната 1809 година: „Ние ќе имаме полна сала и весела куќа овој Божиќ, во која што драгиот Војвода се воодушевува“.[29] Кралот, генерално донекаде со фината жена, го прифатил односот на неговиот син со глумицата (иако препорачувал дека тој ја преполовил нејзината согласност)[30] и во 1797 година бил создаден објект во паркот Буши на Вилијам, во кој бил вклучен голем престој односно куќа, за одгледување на семејство на Вилијам.[31] Вилијам ја користел буштрестата куќа како негово основно живеалиште сè додека тој стане крал[32]. Неговото живеалиште во Лондон, куќата Кларенс, била изградена според замислата на Џон Неш помеѓу 1825 и помеѓу 1827 година.[33]

Г-ѓа Јордан во ликот на Хиполита, мецотинто од Џон Џонс во Лондон, 1791 година, по една слика од Џон Хопнер

Двојката имала десет вонбрачни деца, пет синови и пет ќерки, девет од нив биле именувани за браќа и сестри на Вилијам, и на кои им било дадено презимето „ФицКларенс“.[34][35] Аферата траела дваесет години пред завршувањето во 1811 година. Г-ѓата Џордан барем не се сомневала за причината за распадот на врската: „Пари, пари, мојот добар пријател, нема, во овој момент, јас сум убедена дека го направив најмногу беден од мажите", додавајќи: „Со сите негови одлични квалитети, неговиот домашен добродетел, неговата љубов за неговите прекрасна деца, што тој не смее во овој момент да страда?“[36] На г-ѓа Јордан и била дадена финансиска спогодба од 4400 фунти (денес еднаква на 243.400 фунти) на годишно ниво и старателство врз ќерките, под услов таа да не ја продолжи фазата. Кога еднаш таа ја презела својата глумечка кариера, за да ги отплати долговите направени од страна на нејзиниот зет (сопруг на една од ќерките на г-ѓа Џордан од претходната врска), војводата престанал да плаќа 1500 фунти (денес еднакво на 82.600 фунти) определени за нивно одржување. Со нејзината кариера којашто пропаѓала, таа побегнала во Франција за да избега од нејзините доверители, и починала, осиромашена, во близина на Париз во 1816 година.[37]

Аделаида Амелија Луиза Тереза Каролина од Саксобурготски Мајнинген, портрет од страна на Сер Вилијам Бичеј

Длабоко во долгови, војводата направил повеќе обиди за брак со богатата наследничка, но неговите обиди биле неуспешни. Меѓутоа, кога внуката на војводата, принцезата Шарлот, втората во редот за престолот, починала при породување во 1817 година, кралот бил оставен со дванаесет деца, но не легитимни внуци. Трката била помеѓу Кралските војводи да се оженат и да направат успешен наследник. Вилијам имал големи предности во оваа трка - неговите двајца постари браќа биле бездетни и отуѓени од своите жени (кои веројатно биле надвор од раѓање на деца) и Вилијам бил најздравото од трите. Доколку тој би живеел доволно долго, тој речиси сигурно би станал крал, и би имал можност да го унапреди следниот монарх. Сепак, првите избори на Вилијам да се венча или да се сретне со неодобрувањето на принцот Реџент или да го пресвитка него. Неговиот помлад брат, војводата од Кембриџ, бил испратен во Германија да се разузнава на располагање со протестантските принцези;. Тој излегол со принцезата Августа на Хесен-Касел, но нејзиниот татко го одбил тоа. Два месеци подоцна, Војводата од Кембриџ се венчал со неа. Конечно, принцезата била пронајдена која била пријателска, семејно сакана, и била подготвена да ги прифати, дури и ентузијастички добредојдени, деветте преживеани деца на Вилијам, а некои од нив сеуште не ја достигнале зрелоста. Во Кју на 11 јули 1818 година, Вилијам се оженил со принцезата Аделаида од Саксе-Mајнинген, ќерка на Војводата од Саксе-Mајнинген. На 25 години, Аделаида била на половина возраст од Вилијам.[38]

Бракот, која траел речиси дваесет години сè до смртта на Вилијам, бил среќен. Новата војвотка ги зела двајцата Вилијами и нивните финансии, во нејзина рака.[39] За првата година од бракот, двојката живеела во економичен стил во Германија, и долговите на Вилијам биле наскоро на пат да се плаќаат, особено откако парламентот со зголемена согласност го изгласал него, кој тој колебливо ги прифатил по неговите барања да се зголемат, но и понатаму тие биле одбиени. Не е познато дали Вилијам имал љубовници по неговиот брак.[40][41][42]Двојката имала две краткотрајни ќерки и Аделаида претрпела три спонтани абортуси. И покрај тоа, лажните гласини дека Аделаида е бремена[43], опстојуваат во владеењето на Вилијам - тој ги отфрлил нив како „проклети нешта“.[44]

Лорд висок адмирал

[уреди | уреди извор]
Портрет на Вилијам, како Господар со врховен адмирал, печатено од Вилијам Џејмс Вард, по сликарството на Абрахам Вивел, најпрвин објавено во 1827 година

Постариот брат на Вилијам, принцот-регент, бил принц од Велс, од 1811 година, заради ментална болест на нивниот татко, Џорџ III. Во 1820, кралот починал, оставајќи ја круната на принцот-регент, каде што Џорџ IV станал крал. Вилијам во тој момент бил втор во редот за престолот, проследен само од страна на неговиот брат, Фредерик, војводата од Јорк. Сосема сменет од неговиот брак, Вилијам одел со часови, јадел релативно и единствениот пијалак којшто го конзумирал во количина била вода со јачмен зачинета со лимон.[45] И двајцата од неговите постари браќа биле нездрави, и тоа се сметало само како прашање на време пред тој да стане крал.[46]

Кога војводата од Јорк починал во 1827 година, Вилијам кој тогаш имал повеќе од 60 години, станал наследник. Подоцна истата година, новодојдениот премиер, Џорџ Канинг, го назначил Вилијам на канцеларијата Лорд Врховен адмирал, кој бил во комисија (тоа се остварува од страна на одборот, а не од еден поединец) од 1709 година. Додека во канцеларијата, војводата ги повторил конфликтите со неговото собрание, кое било составено од службеници од Адмиралитетот. Работите конечно си дошле под контрола во 1828 година кога, како лорд висок адмирал, испуштил на море со ескадрила бродови, не оставајќи никаков збор за тоа каде одат, и остана отсутен десет дена. Кралот побарал оставка преку премиерот, Артур Велсли а тој се согласил.[41]

И покрај тешкотиите што ги доживеал Вилијам, тој направил значително добри работи како Лорд Висок адмирал. Тој ја укинал казната мачката со девет опашки за повеќето прекршоци освен за бунт, се обидел да го подобри стандардот на поморската ловџија и барал редовни извештаи за состојбата и подготвеноста на секој брод. Тој го нарачал првиот парен воен брод и се залагал за изградба на повеќе.[47] Одржувањето на функцијата му дозволило да прави грешки и да учи од нив - процес кој би можел да биде многу поскап ако не научил пред да стане крал дека треба да дејствува само по совет на неговите советници.[41][48]

Вилијам поминал голем дел од преостанатото време за време на владеењето на неговиот брат во Домот на лордовите. Тој го поддржал нацрт-законот за Католичка еманципација против противењето на неговиот помлад брат Ернест Август, опишувајќи ја позицијата на вториот за законот како „неславна“, на бес на Ернест .[49] Здравјето на Џорџ IV станувало сè полошо; станало очигледно до почетокот на 1830 година дека тој е блиску до смртта. Кралот го напуштил Вилијам на крајот на мај, изјавувајќи: „Божјата волја да биде. Јас не повредив никој. Сето тоа ќе зависи од вас тогаш.[50] Вистинската наклонетост на Вилијам кон неговиот постар брат не можело да го прикрие неговото растечко очекување дека наскоро ќе стане крал.[49][51]

Владеење

[уреди | уреди извор]

Почетокот на владеењето

[уреди | уреди извор]
Портрет од Џејмс Лонсдејл, 1830 година. Вилијам носи масонски обележја.

Кога Џорџ IV починал на 26 јуни 1830 без да остави правно потомство, војводата од Кларенс го наследил него како Вилијам IV. На возраст од 64 години, тој бил најстариот човек некогаш кој го презел британскиот престол. За разлика од неговиот екстравагантен брат, Вилијам бил скромен, обесхрабрувачки раскошен и церемонијален. За разлика од Џорџ IV, кој го негувал поголемиот дел од своето време во замокот Виндзор, Вилијам бил познат, особено во почетокот на своето владеење, како оди, непридружуван, низ Лондон или Брајтон. Откако кризата на реформите ја уништиле неговата положба, тој бил многу популарен меѓу луѓето, кој го забележале како сè повеќе достижен и приземјен, скромен, за разлика од својот брат.[52]

Кралот веднаш се покажал како совесен работник. Првиот крал премиер, Војводата од Велингтон, изјавил дека тој направил повеќе бизниси со кралот Вилијам за десет минути отколку што ги имал со Џорџ IV, за повеќе денови. Лордот Бругам го опишал него како одличен човек за бизнисот, доволно го прашувал за да му помогне за да го разбере ова прашање – каде што Џорџ IV се плашел да му поставуваат прашања за да не го прикаже неговото незнаење.[53]

Кралот го покажал најдоброто од себе за да им стане мил на луѓето. Дамата Шарлота Вилијамс Вин напишала накратко по неговото доаѓање, „Досега кралот беше неуморен во своите напори за да стане популарен, и да прави добро природни и срдечни работи во секој можен пример.[54]" Емили Еден напишала: „Тој извонредно се подобрува, откако последното непростливо животно, кое што намуртено почина во неговата пештера Виндзор. Овој човек барем сака да ги усреќи сите, и сè што има направено е добротворно ".[55]

Вилијам ги отфрли француските готвачи и германскиот бенд на неговиот брат, заменувајќи ги нив со англиските јавни одобрувања. Тој придонел многу за колекцијата на сликарството на Џорџ IV за нацијата, и го намалил кралскиот клинец. Џорџ IV почнал со широко (и скапо) реновирање на Бакингемската палата, неговиот брат одбил да живее таму, а двапати се обидел палатата да ја даде, еднаш на Армијата како касарна, и еднаш во Парламентот, по куќата на Парламентот којашто изгорела во 1834 година.[56] Неговата неформалност може да биде изненадувачка: „Кога во живеалиштето на Кралската Комора во Брајтон, кралот Вилијам искористил за да им испрати на хотелите, список на нивни гости, и да покани некој кого го знаел на вечерата, барајќи од гостите да не се мачат за облека. Кралицата не направила ништо, но ги украсила цвеќињата по вечерата. "[57]

По преземањето на престолот, Вилијам не ги заборави деветте преживеани вонбрачни деца, создавајќи го неговиот најстар син Ерл од Манстер и им дал на другите деца предност во однос на помладиот син (или ќерка) на маркизот. И покрај тоа неговите деца го молиле за поголеми можности, а одвратните елементи на печатот објавиле дека „дрскоста и грабливоста на ФицЏордан“ е беспримерна"..[58] Односот помеѓу Вилијам и неговите синови „беше испрекината со низа дивјачки и, барем за кралот, болни кавги“ за пари и почести.[59] Од друга страна, неговите ќерки се покажале како украс во неговиот двор: „Сите тие се, знаете, убави и живи и го прават општеството на начин на кој вистинските принцези не можеа“[60]

Криза на реформи

[уреди | уреди извор]

Во тоа време, по смртта на монархот биле потребни нови избори, а на општите избори во 1830 година, Ториевците во Велингтон ја загубиле областа на Виговците под водство на Чарлс Греј, вториот Ерл Греј, иако Ториевците сè уште имале најголем број на пратенички места. Со Ториевците и жестоко поделен Велингтон бил поразен во Долниот дом во ноември, и лордот Греј формирал влада. Лордот Греј ветил дека ќе го преуреди изборниот систем, кој од 15 век доживеал неколку промени. Нееднаквостите во системот биле големи, на пример, големите градови како што се избраните Манчестер и Бирмингем, немале членови (иако тие биле дел од округот на изборни единици), додека малите општини - познати како изгниени или општини каде изборите ги контролира едно лице/фамилија - како што е стариот сарум со само седум гласачи, биле избрани двајца членови од секој парламент. Често, општините во Велика Британија пред 1832 година во кои изборот на претставниците во парламентот го правел еден човек или една фамилија и биле контролирани од големи аристократи, чии номинации биле секогаш избрани од избирачите - кои биле, најчесто, нивните станари, особено со оглед на тоа што тајно гласање кое уште не било користено во парламентарните избори. Земјопоседниците кои контролирале места дури и можеле да ги продадат на потенцијалните кандидати.[61]

Политичка карикатура која го поддржува Актот на реформата; кралот Вилијам седи над облаците, опкружен со Виговски политичари, подолу Британија и британскиот Лав кои ги предизвикуваат Ториевците да избегаат

Кога Долниот дом го поразил Првиот закон за реформата на парламентарниот систем во 1831 година, министерството на лордот Греј го повикал Вилијам да го распушти парламентот, со што ќе се доведе до нови општи избори. Најпрво, Вилијам се двоумел да го употреби неговото право за да го распушти Парламентот затоа што изборите штотуку биле одржани претходната година, а државата била во состојба на висока возбуда која можела повторно да се сведе во насилство.[62] Тој бил, сепак, изиритиран од однесувањето на опозицијата, која ја објавила својата намера да се движи на премин на обраќање, или резолуција, во Долниот дом, против распадот. Во врска со предлогот на опозицијата како напад врз неговата привилегија, а во итно барање на лордот Греј и неговите министри, Вилијам IV бил подготвен да биде отворен со Долниот дом и да го прекине парламентот. Со доаѓањето на монархот би престанале сите дебати и би се спречило усвојувањето. [63]

Кога првично било кажано дека неговите коњи не можат да бидат подготвени за толку кратко време, Вилијам се претпоставува дека рекол: „Тогаш ќе одам во кабината!“[64] Тренерот и коњите се собрале брзо и веднаш се упатиле кон Собранието. „Тајмс“ за сцената пред пристигнувањето на Вилијам напишал: „Сосема е невозможно да се опише сцената... Насилните тонови и гестови на благородните лордови... ги зачудија гледачите и ги погодија дами кои беа присутни со видлив аларм“ [65] Лордот Лондондери удирал со камшик, заканувајќи се дека ќе ги истепа поддржувачите на Владата, и бил фатен од страна на четири негови колеги. Вилијам набрзина ја ставил круната, влегол во комората, и го распуштил парламентот. Ова ги принудило новите избори за Долниот дом, кои дале голема победа за реформаторите. Но, иако Долниот дом бил одреден за во корист на парламентарните реформи, Долниот дом останал непомирлив.

Кризата траела кратко време за време на прославата на крунисувањето на кралот на 8 септември 1831 година. Во прво време, додека го прекинувал парламентот, кралот сакал да раздава со целосното крунисување, чувствувајќи дека неговото носење на круната на главата не одговора на никаква потреба[66]. Тој бил поинаку убеден од традиционалистите. Тој одбил, сепак, да го прослави крунисувањето на скап начин како и неговиот брат - во 1821 година, крунисувањето имало цена од 240.000 фунти, од кои 16.000 фунти биле само за да се изнајми накитот.[67] Според инструкциите на Вилијам, буџетот на Личниот совет на кралицата/кралот бил помалку од 30,000 фунти за крунисувањето. Кога традиционалистичките Ториевци се заканиле дека ќе го бојкотираат она што тие го нарекувале „Половина нација на круната“, кралот возвратил дека тие треба да одат само напред, и дека тој очекува „поголем погоден простор и помалку топлина“.[68]

По отфрлањето на Вториот закон за реформата на парламентарниот систем од страна на Горниот дом во октомври 1831 година, агитацијата за реформата растела низ целата земја; демонстрациите пораснале во насилни во т.н. „реформи на немири“. Популарното и возбуденото министерство на Греј одбило да го прифати поразот на Долниот Дом, и повторно го вовел законот, со кој уште се соочувало со тешкотии во Долниот Дом. Исфрустриран од непослушноста на лордовите, Греј сметал дека кралот создава доволен број на нови колеги за да се обезбеди усвојувањето на законот за реформата на парламентарниот систем. Кралот се противел - иако тој имал моќ да создава неограничен број на колеги, тој веќе создал 22 нови врсници во своите крунисувачки достигнувања.[69]

Вилијам колебливо се согласил на создавањето на бројот на врсници доволно за „да се обезбеди успех за законот“. Сепак, кралот, повикувајќи се на тешкотиите со постојаното проширување на благородници, изјавил дека творбите мора да се ограничени, колку што е можно, од најстарите синови и обезбедување на наследници на постоечките врсници, така што создадените титули на крајот би се вдлабочиле како наслови на подружница. Овој пат, лордовите не го одбиле целосно законот, но почнале да се подготвуваат за да го променат својот основен углед преку амандмани. Греј и неговите колеги министри одлучиле да поднесат оставка доколку кралот не се согласи со итно и големо создавање за да засили законот во негова целост[70]. Кралот ги одбил, а потоа ги прифатил нивните оставки. Кралот се обидел да го врати Војводата од Велингтон во канцеларијата, но Велингтон немал доволно поддршка за да формира министерство и популарноста на кралот се намалила, за сите времиња. Калта и нечистотијата биле прицврстени на неговата кола и тој бил јавно исвикан.[71] Кралот се согласил да го преназначи Министерството на Греј, и да создаде нови врсници ако Долниот Дом и натаму продолжи да претставува потешкотии. Загрижен од заканата, повеќето противници на законот биле воздржани и Актот на реформата 1832 бил усвоен. Моб бандата ги обвинил акциите на Вилијам за влијанието на неговата сопруга и брат, и неговата популарност се вратила.[72]

Надворешна политика

[уреди | уреди извор]

Вилијам не им верувал на странци, особено на некои Французи[73], кои тој ги признавал како „предрасуда“.[74] Тој исто така силно чувствувал дека Британија не треба да се меша во внатрешните работи на други нации, кои го довеле до судир со интервенционистичкиот Секретар за Надворешни работи, лордот Палмерстон.[75]Вилијам ја поддржал белгиската независност и, откако неприфатливо холандските и француските кандидати биле ставени напред, фаворизираниот принц Леополд на Саксо-Кобург и Гота, и својата внука вдовица, Шарлота, биле како кандидати за новосоздадениот белгиски престол.[76]

Иако тој имал репутација за нетактичност и буфонство, Вилијам би можел да биде луциден и дипломатски. Тој предвидел дека потенцијалната изградба на Суецкиот Канал ќе ги подобри односите со Египет, од витално значење, па сè до Британија.[77] Подоцна во неговото владеење тој му ласкал на американскиот амбасадор на вечерата, најавувајќи дека не жали што е „роден слободен, независен Американец, толку многу ја почитувал таа нација, на која се родил Џорџ Вашингтон, најславниот човек што некогаш живеел".[78] Употребувајќи го неговиот личен шарм, Вилијам помагал во поправката на англо-американските односи, кои биле толку длабоко оштетени за време на владеењето на неговиот татко.[79]

Крал на Хановер

[уреди | уреди извор]

Вилијам никогаш не го посетил Хановер како негов крал. Неговиот брат, принцот Адолф, војводата од Кембриџ, дејствувал како поткрал таму во текот на владеењето на Вилијам како што било во текот на владеењето на Џорџ IV. Јавната перцепција во Германија била дека Британија диктирала хановерска политика. Ова не било случај. Во 1832 година, Метерних вовел закони со кои се скротиле развиените либерални движења во Германија. Секретарот за надворешни работи на Велика Британија, лорд Палмерстон се спротивставил на ова, и се обидел со влијанието на Вилијам да ја предизвика Хановерската влада да ја заземе истата позиција. Хановерската влада наместо што се согласи со Mетерних, повеќе се разочарала со Палмерстон, и Вилијам одбил да интервенира. Конфликтот помеѓу Вилијам и Палмерстон за време во Хановер бил обновен следната година кога Mетерних повикал на конференција на Германските држави, и тие биле одржани во Виена, а Палмерстон сакал Хановер да ја одбие поканата. Наместо тоа, поткралот прифатил и бил целосно поддржан од Вилијам.[80]

Во 1833, Вилијам потпишал нов устав за Хановер кој ја овластил средната класа, им дал ограничена моќ на пониските класи, и ја проширил улогата во парламентот на Хановер. Уставот бил отповикан по смртта на Вилијам од страна на новиот крал, братот на Вилијам, принцот Ернест Август, војводата од Камберленд.[81]

Подоцнежен живот

[уреди | уреди извор]
Потрет на кралот Вилијам IV од Сер Давид Вилки во 1837 година
Вилијамовата половина круна во 1836 година

До крајот на неговото владеење, Вилијам активно се вмешал во политиката само еднаш, во 1834 година, кога тој станал последниот британски владетел кој избрал премиер спротивно на волјата на парламентот. Во 1834 година, министерството се соочило со зголемување на непопуларност, и лорд Греј се пензионирал; Министерот за внатрешни работи, Вилијам Ламб и вториот Виконт Мелбурн, го замениле. Лордот Мелбурн ги задржал повеќето членови на кабинетот, а неговото министерство задржало големо мнозинство во Долниот дом. Некои членови на Владата, сепак, биле анатема за кралот, и повеќе левичарски политики го загрижиле. Претходната година Греј веќе го протуркал законот со реформирањето на Протестантската црква на Ирска. Црквата собирала десеток во Ирска, поддржана од повеќе епископии и била богата. Сепак, одвај една осмина од ирското население и припаѓало на црквата на Ирска. Во некои парохии, немало членови во црквата на Ирска, но сè уште имало еден свештеник платен од страна на десетокот, собран од локалните католици и од Презвитеријанците, што довело до обвиненија дека неактивните свештеници живеат во луксуз на сметка на живеењето на Ирците во нивото на егзистенција. Законот на Греј го намалил бројот на епархиите на половина, биле укинати некои од канцелариите и бил истражен системот на десетокот. Дополнителни мерки за означување на вишокот приходи на црквата на Ирска биле најверојатно од страна на повеќе радикални членови на Владата, вклучувајќи го и лордот Џон Расел.[82] Особено, на кралот не му се допаѓал Расел, нарекувајќи го „опасен малку радикален“.[83]

Во ноември 1834 година, водачот на Долниот дом и министерот за финансии, Џон Чарлс Спенсер и Виконт Алторп, наследиле аристократија така со нивното отстранување од Долниот дом па сè до лордовите. Мелбурн морал да назначи нов лидер на Долниот дом и нов министер за финансии (кои по долг обичај, морало да бидат составени од Долниот дом), но единствениот кандидат кој Мелбурн го чувствувал како погоден за да го замени Алторп како водач на Долниот дом, бил лордот Џон Расел, за кого на Вилијам (и на многу други) им бил неприфатлив поради неговата радикална политика. Вилијам тврдел дека министерството било ослабено однадвор и се користело за отстранување на лордот Алторп - кој претходно изјавил дека ќе се повлече од политиката по станувањето на пер[84] - како изговор за разрешување на целото министерство. Со заминувањето на лордот Мелбурн, Вилијам избрал да ја довери власта на Ториевците, на г-дин Роберт Пил. Кога Пил тогаш бил во Италија, војводата од Велингтон бил привремено назначен за премиер[85]. Кога Пил се вратил и го презел водството на министерството за себе, тој ја видел неможноста на владеење, поради мнозинството на Виговците во Долниот дом. Како резултат на тоа, Парламентот бил распуштен во сила на нови избори. Иако Ториевците освоиле повеќе места отколку на претходните избори, тие сеуште биле во малцинство. Пил останал во канцеларијата, неколку месеци, но потоа поднел оставка по низата парламентарни порази. Лорд Мелбурн бил вратен во канцеларијата на Премиерот, останувајќи таму до крајот на владеењето на Вилијам и кралот бил принуден да го прифати Расел како лидер на Долниот дом.[86]

Кралот имал мешани односи со лордот Мелбурн. Владата на Мелбурн објавила повеќе идеи за да се воведе поголема демократија, како пренесувањето на овластувањата на Законодавниот совет на Долна Канада, кои во голема мера го вознемириле кралот, кој стравувал дека на крајот би се довело до губење на колонијата.[87] Во прво време, кралот силно се противел на овие предлози. Вилијам го искарал генералниот гувернер од Канада - именуваниот лорд Госфорд: „Имајте предвид за што сте во Канада  ... внимавајте на мене, Господа мои, Кабинетот не е мојот Кабинет; подобро да се грижат или богами ќе ги отповикам.“[88] Кога синот на Вилијам, Октавијан Август Фицкларенс го прашал својот татко дали кралот би се забавувал за време на Аскотската недела, Вилијам безнадежно одговорил: „Не можам да дадам какви било вечери без да поканувам министри, и јас повеќе би сакал да го видам ѓаволот отколку еден од нив во мојата куќа“.[89] Сепак, Вилијам ги одобрил препораките на кабинетот за реформи.[90] И покрај неговите несогласувања со лордоот Мелбурн, кралот напишал со воодушевување за да му честита на премиерот кога тој триумфирал во случај на прељуба донесена против него во врска со Каролина Нортон - тој одбил за да му се дозволи на Мелбурн да поднесе оставка кога случајот бил првично донесен. Кралот и премиерот конечно нашле modus vivendiсо тоа што Мелбурн применувал тактичност и цврстина кога бил повикуван, а Вилијам сфатил дека неговиот премиер е многу помалку радикален во неговата политика отколку што се плашел кралот.[89]

И кралот и кралицата и биле наклонети на нивната внука, принцезата Викторија од Кент. Нивните обиди да изградат близок однос со девојчето биле исфрустрирани од судирот помеѓу кралот и Војвотката од Кент, мајката вдовица на младата принцезата. Кралот, бесен поради она што тој го зел, да биде непочитувано од војвотката на неговата сопруга, ја искористил можноста во она што го покажала на својот банкет на последниот роденден во август 1836 година да го реши резултатот. Говорејќи им на оние кои биле собрани на банкетот, на кој биле вклучени војвотката и принцезата Викторија, Вилијам изразил надеж дека тој ќе преживее сè додека Викторија не стане на 18, така што војвотката од Кент никогаш нема да биде регент. Тој рекол: „Јас верувам во Бога дека мојот живот може да биде поштеден за девет месеци... Јас тогаш треба да имам задоволство за напуштање на практикувањето на Кралската власт на личниот авторитет на таа млада дама, наследничка најверојатно на круната, а не во рацете на еден човек сега до мене, кој е опкружен со советници на злото и е неспособен да дејствува со коректност во ситуација во која таа би била поставена.“[91] Говорот бил толку ужасен што Викторија се расплакала , додека нејзината мајка молчела и била тешко убедена да не ја напушти веднаш вечерата (двете ја напуштиле следниот ден). Несомнениот испад на Вилијам придонел за лошото мислење на Викторија за него како „добар стар човек, иако ексцентричен и чуден“.[92] Вилијам преживеал, иако смртно болен, во месецот кога Викторија станала полнолетна. „Кутар, стар човек!“, Викторија напишала како тој да умира, „Жал ми е за него. Тој секогаш беше добар за мене“.[93]

Вилијам бил „многу потресен и погоден“ од смртта на најстарата ќерка, Софија, при породување во април 1837 година.[94] Акварел скицата направена од неа за време на нејзината подоцнежна бременост во почетокот на 1837 година се покажува неговата слабост тогаш. Вилијам и неговиот најстар син, Џорџ, Ерл од Манстер, биле отуѓени во тоа време, но Вилијам се надевал дека писмото со сочувство од Минстерот сигнализирало помирување. Неговите надежи не биле исполнети, и Манстер, сè уште размислувал дека на нему не му се имало дадено доволно пари или патронажа и останал горчлив до крај.[95]

Кралицата Аделаида посветено присуствувала на умирањето на Вилијам, повеќе од десет дена, без да си легне во кревет. [96] Вилијам IV починал од срцев удар во раните утрински часови на 20 јуни 1837 година во замокот Виндзор, каде бил погребан. Бидејќи тој немал легитимни прашања за начинот на живеењето, круната на Обединетото Кралство била предадена на принцезата Викторија од Кент, единственото дете на Едвард Август, војводата од Кент, четвртиот син на Џорџ III. Под законот според кој женските наследници немаат право на круната, жената не може да го отфрли Хановер, така и Хановерската круна отишла кај петтиот син на Џорџ III, Ернест Август, војводата од Камберленд. Со смртта на Вилијам, така завршила персоналната унија на Велика Британија и Хановер, која опстојувала од 1714 година.

Наследство

[уреди | уреди извор]
Статуа на Вилијам IV во Гетинген, Германија

Главните корисници на неговата волја биле неговите осум преживеани деца од страна на г-ѓа Џордан. Иако Вилијам IV не е директен предок на подоцнежните монарси на Обединетото Кралство, тој има многу значајни потомци преку неговото вонбрачно семејство со г-ѓата Џордан, вклучувајќи го и премиерот Дејвид Камерон,[97] телевизискиот водител Адам Харт-Дејвис, автор и државник Даф Купер, и војводата од Фајф, кој се оженил со внуката Луиз на кралицата Викторија.[98]

Владеењето на Вилијам било кратко, но полно со настани. Надмоќта на Долниот дом и соодветниот пад на Горниот дом биле означени од страна на кризата на реформите, при што за првпат од страна на министерството била употребувана заканата од поплавите во Горниот дом со врсниците. Слабеењето на Горниот дом продолжило и во текот на XIX век, а кулминирало во текот на XX век, со текот на Актот на Парламентот од 1911 година. Истата закана која била употребена во текот на кризата на реформите - заканата за поплавите во Горниот дом, преку создавање на неколку нови врсници - била употребена за да го набави неговото усвојување.

Намалувањето на влијанието на круната било јасно означено со настаните од времето на Вилијам, особено со разрешувањето на министерството на Мелбурн. Кризата во врска со разрешувањето на Мелбурн исто така, го посочило намалувањето на влијанието на кралот со луѓето. За време на владеењето на Џорџ III, кралот би можел да отфрли едно министерство, назначено од друг, да го распушти парламентот, и се очекувало луѓето да гласаат во корист на новата администрација. Таков бил резултатот на распаѓањето во 1784 година, по отпуштањето на коалицијата на Фокс-Норт, и во 1807 година, по разрешувањето на лордот Гренвил. Но, кога Вилијам IV го отфрлил министерството на Мелбурн, Ториевците на чело Сер Роберт Пил не биле во можност да победат на претстојните избори. Способноста на кралот да влијае врз мислењето на луѓето, а со тоа и националната политика, била намалена. Ниту еден од наследниците на Вилијам не се обидел да отстрани некоја влада или пак да назначи друга наспроти желбите на Парламентот. Вилијам сфатил дека како уставен монарх бил немоќен да оди против мислењето на Парламентот. Тој рекол: „Јас имам мое видување на работите и им кажувам на моите министри, ако не ги усвојат, не можам да помогнам. Јас ја извршив мојата должност.“[99]

За време на неговото владеење големите реформи биле донесени од страна на Парламентот вклучувајќи го и законот за индустрија (во Велика Британија), спречувањето на детскиот труд, укинувањето на актот, еманципирањето на робовите во колониите и сиромашниот закон, стандардизирањето на одредбата за сиромашните. Тој ја предизвикал критиката од реформаторите, кои чувствувале дека реформата не отишла понатаму, и од реакционерите, кои чувствувале дека реформата отишла предалеку. Современа интерпретација е дека тој како политички екстремен не успеал да ги задоволи со обидот да најде компромис помеѓу две горчливо спротивставени фракции, но во процесот си се покажал себеси како повеќе способен, како уставен монарх, отколку што се претпоставувало.[100][101]

Титули, звања, почести и грб

[уреди | уреди извор]

Титули и звања

[уреди | уреди извор]
  • 21 август 1765 година - 16 мај 1789: Неговото Кралско височество Принцот Вилијам Хенри
  • 16 мај 1789 - 26 јуни 1830 година: Неговото Кралско височество Војводата од Кларенс и Св. Андреј
  • 26 јуни 1830 - 20 јуни 1837: Неговото височество Крал

Официјалното цело назначување и титула на Вилијам како Крал на Обединетото Кралство било „Вилијам IV, од Божјата благодат, на Обединетото Кралство на Велика Британија и Ирска, крал, бранител на верата“. Тој бил првиот крал на Обединетото Кралство под името Вилијам, иако имало тројца претходни кралеви, на Англија наречени Вилијам и двајца од Шкотска.

Неговото назначување и титула во Хановер било „Вилијам IV, од божјата благодат, Крал на Обединетото Кралство на Велика Британија и Ирска, итн., а исто така и Крал на Хановер, војвода од Брауншвајг и Линебург, итн.“

Почести и армија

[уреди | уреди извор]

Британски и Хановерски почести[102]

  • 5 април 1770 година: Витез на трнот (КТ)
  • 19 април 1782 година: Витез на жартиерата (КГ)
  • 23 јуни 1789 г: Член на Тајниот Совет на Обединетото Кралство (ПК)
  • 2 јануари 1815 година: Витез на Големиот крст од Редот на бањата (GCB)
  • 12 август 1815 година: Витез на Големиот крст на Кралскиот Хановерски гелфички ред
  • 26 април 1827 година: Кралски член на Кралското друштво (FRS)

Странски почести

Грб

[уреди | уреди извор]

Како син на владетел, на Вилијам му било доделено користењето на кралскиот грб (без изборна хералдика во Хановерскиот квартет) во 1781 година, карактеризирано со етикетата на трите сребрени точки, централната точка носи црвен крст, секоја од надворешните точки носи модро сидро[109]. Во 1801 неговиот грб се сменил со кралскиот грб, но белезите на карактеристичниот знак останале исти.

Како крал неговите грбови биле оние на неговите две кралства, Обединетото Кралство и Хановер, тие се надредени: Квартални, првата и четвртата четвртина се црвени, и има три бледозлатни лава минувачи стражари (за Англија); Втората четвртина има црвен лав со златна позадина (за Шкотска); третата четвртина има азурна боја и златна харфа (за Ирска), целосниот штит (со грб) по Шеврон (за Хановер), првата четвртина е црвена, и има два бледозлатни лава минувачи стражари (за Брауншвајг), втората четвртина има златно семантички срца и со неконтролиран лав со азурна боја (за Линебург), третата четвртина е црвена и има морски коњ (за Вестфалија), целосен штит (со грб), обвинет за златната круна на Карло Велики, целиот штит со грб надвиснат од круната.[110]

  • See adjacent text
    Грб од 1801 до 1830 година како на Војводата од Кларенс
  • See adjacent text
    Грб на кралот Вилијам IV
  • Грб на кралот Вилијам IV (во Шкотска)
    Грб на кралот Вилијам IV (во Шкотска)
  • Грб на кралот Вилијам IV (во Хановер)
    Грб на кралот Вилијам IV (во Хановер)

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ уредник (25 јануари 1831). „Скотс Грејс“. „The Times“. ОК. стр. 3. ...they will have the additional honour of attending our "Sailor King"...
  2. ↑ Staff writer (29 јуни 1837). „Will of his late Majesty William IV“. „The Times“. ОК. стр. 5. ...ever since the accession of our sailor King...
  3. ↑ Зиглер, стр. 12.
  4. ↑ „Yvonne's Royalty Home Page: Royal Christenings“. Архивирано од изворникот на 2011-08-06. Посетено на 2013-01-07.
  5. ↑ Ziegler, pp. 23–31.
  6. ↑ Hannah, P (2021). Keats, A Treasure to the Service. Adelaide: Green Hill. стр. 14–18. ISBN 978-1-922629-73-9.
  7. ↑ George Washington writing to Colonel Ogden, 28 March 1782, quoted in Allen, p. 31 and Ziegler, p. 39.
  8. ↑ Allen, p. 32 and Ziegler, p. 39.
  9. ↑ Ziegler, pp. 54–57.
  10. ↑ Somerset, p. 42.
  11. ↑ Syrett, David; DiNardo, R. L. (1994). The Commissioned Sea Officers of the Royal Navy 1660–1815. Aldershot: Scolar Press. стр. 82. ISBN 1-85928-122-2.; Winfield, Rif (2014). British Warships in the Age of Sail 1817–1863: Design, Construction, Careers and Fates. Barnsley, South Yorkshire: Seaforth. стр. 240. ISBN 978-1-84832-169-4.
  12. ↑ „No. 13097“. The London Gazette. 19 May 1789. стр. 377.
  13. ↑ Ziegler, p. 70.
  14. ↑ Allen, p. 46 and Ziegler, pp. 89–92.
  15. ↑ 15,0 15,1 „William IV“. Official web site of the British monarchy. 15 January 2016. Архивирано од изворникот 21 September 2017. Посетено на 18 April 2016.
  16. ↑ Ziegler, pp. 91–94.
  17. ↑ Ziegler, p. 94.
  18. ↑ Ziegler, p. 9-97.
  19. ↑ Ziegler, p. 115.
  20. ↑ Ziegler, p. 54.
  21. ↑ Hochschild, p. 186.
  22. ↑ Hochschild, p. 187.
  23. ↑ Fulford, pp. 121–122.
  24. ↑ Вилијам му пишува на Лорд Колингвуд, 21 мај 1808 година, цитиран во Ziegler, стр. 83.
  25. ↑ Ален, стр. 36 и Циглер, стр. 50.
  26. ↑ Van der Kiste, p. 51.
  27. ↑ Allen, p. 49 and Ziegler, p. 76.
  28. ↑ Pocock, Tom (2020) [1991]. The Sailor King: The Life of William IV (ebook. изд.). Lume Books. стр. 979–980. ISBN 978-1-85619-075-6.
  29. ↑ Fulford, p. 125.
  30. ↑ Ziegler, pp. 80–81.
  31. ↑ Somerset, p. 68.
  32. ↑ Allen, pp. 52–53 and Ziegler, p. 82.
  33. ↑ „Royal Residences: Clarence House“. Official web site of the British monarchy. 4 April 2016. Архивирано од изворникот 28 March 2020. Посетено на 18 April 2016.
  34. ↑ Ziegler, p. 296.
  35. ↑ Weir, pp. 303–304.
  36. ↑ Somerset, pp. 78–79.
  37. ↑ Ziegler, pp. 108–109.
  38. ↑ The Times, Monday, 13 July 1818 p. 3 col.A
  39. ↑ Ziegler, pp. 121–129.
  40. ↑ Ashley, Mike (1998). The Mammoth Book of British Kings and Queens. London: Robinson. стр. 686–687. ISBN 978-1-84119-096-9.
  41. ↑ 41,0 41,1 41,2 Brock, Michael (2004). „William IV (1765–1837)“. Оксфордски речник на национални биографии (online. изд.). Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/29451.CS1-одржување: ref=harv (link) (бара Претплата или членство во британска јавна библиотека .)
  42. ↑ Allen, p. 87.
  43. ↑ Ziegler, p. 136.
  44. ↑ Ziegler, p. 268.
  45. ↑ Ziegler, p. 130.
  46. ↑ Molloy, p. 9.
  47. ↑ Ziegler, стр. 141.
  48. ↑ Ziegler, p. 133.
  49. ↑ 49,0 49,1 Ziegler, стр. 143.
  50. ↑ Fulford, p. 137.
  51. ↑ Allen, pp. 77–78.
  52. ↑ Allen, pp. 83–86; Ziegler, pp. 150–154.
  53. ↑ Somerset, p. 122.
  54. ↑ Somerset, p. 110.
  55. ↑ Van der Kiste, p. 178.
  56. ↑ Somerset, pp. 110–122.
  57. ↑ Somerset, pp. 119f.
  58. ↑ Morning Post quoted in Ziegler, p. 158.
  59. ↑ Ziegler, pp. 158–159.
  60. ↑ Somerset, p. 117.
  61. ↑ Ziegler, pp. 177–180.
  62. ↑ Ziegler, pp. 182–188.
  63. ↑ Allen, pp. 124–127; Ziegler, pp. 190f.
  64. ↑ Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име Ziegler188.
  65. ↑ Grant, p. 59, quoting The Times
  66. ↑ Allen, pp. 124, 130; Ziegler, pp. 189, 192.
  67. ↑ Molloy, pp. 72–73.
  68. ↑ Herbert Taylor, the King's secretary, writing to Lord Grey, 15 August 1831, quoted in Ziegler, p. 194.
  69. ↑ Herbert Taylor, the King's secretary, writing to Lord Grey, 15 August 1831, quoted in Ziegler, p. 194.
  70. ↑ Allen, p. 132.
  71. ↑ Allen, pp. 137–141; Ziegler, pp. 196–212.
  72. ↑ Ziegler, pp. 214–222.
  73. ↑ Allen, p. 205; Ziegler, p. 223.
  74. ↑ Sir Herbert Taylor writing to Lord Grey, 1 May 1832, quoted in Ziegler, p. 224.
  75. ↑ Ziegler, p. 225.
  76. ↑ Ziegler, p. 227.
  77. ↑ William writing to Palmerston, 1 June 1833, quoted in Ziegler, p. 234.
  78. ↑ Ziegler, p. 292.
  79. ↑ Allen, p. 229.
  80. ↑ Ziegler, pp. 230f.
  81. ↑ Brophy, James M. (2010). „Hanover and Göttingen, 1837“. Victorian Review. 36 (1): 9–14. doi:10.1353/vcr.2010.0041. JSTOR 41039097. S2CID 153563169.
  82. ↑ Ziegler, pp. 242–255.
  83. ↑ Molloy, p. 326.
  84. ↑ Somerset, p. 187.
  85. ↑ Ziegler, pp. 256–257.
  86. ↑ Ziegler, pp. 261–267.
  87. ↑ Ziegler, p. 274.
  88. ↑ Сомерсет, стр. 202.
  89. ↑ 89,0 89,1 Somerset, p. 200.
  90. ↑ Allen, pp. 221–222.
  91. ↑ Somerset, p. 209.
  92. ↑ Allen, p. 225.
  93. ↑ Victoria writing to Leopold, 19 June 1837, quoted in Ziegler, p. 290.
  94. ↑ Sir Herbert Taylor quoted in Ziegler, p. 287.
  95. ↑ Ziegler, p. 287.
  96. ↑ Ziegler, p. 289.
  97. ↑ Price, Andrew (5 December 2005). „Cameron's royal link makes him a true blue“. The Times. Архивирано од изворникот на 14 May 2009. Посетено на 23 August 2008.
  98. ↑ Barratt, Nick (5 January 2008). „Family detective: Adam Hart-Davis“. The Daily Telegraph. UK. Архивирано од изворникот 2 April 2015. Посетено на 23 August 2008.
  99. ↑ Recollections of John Hobhouse, 1st Baron Broughton, quoted in Ziegler, p. 276.
  100. ↑ Fulford, Roger (1967). „William IV“. Collier's Encyclopedia. 23. стр. 493.
  101. ↑ Ziegler, pp. 291–294.
  102. ↑ 102,0 102,1 Cokayne, G.E.; Gibbs, Vicary; Doubleday, H. A. (1913). The Complete Peerage of England, Scotland, Ireland, Great Britain and the United Kingdom, Extant, Extinct or Dormant, London: St. Catherine's Press, Vol. III, p. 261.
  103. ↑ Liste der Ritter des Königlich Preußischen Hohen Ordens vom Schwarzen Adler (1851), "Von Seiner Majestät dem Könige Friedrich Wilhelm III. ernannte Ritter" p. 17 Архивирано на 13 февруари 2020 г.
  104. ↑ Almanach de la cour: pour l'année ... 1817. l'Académie Imp. des Sciences. 1817. стр. 63, 78. Архивирано од изворникот 1 September 2021. Посетено на 17 September 2020.
  105. ↑ Pedersen, Jørgen (2009). Riddere af Elefantordenen, 1559–2009 (дански). Syddansk Universitetsforlag. стр. 207. ISBN 978-87-7674-434-2. Архивирано од изворникот 5 December 2020. Посетено на 23 March 2016.
  106. ↑ Hof- und Staats-Handbuch des Großherzogtum Baden (1834), "Großherzogliche Orden" pp. 32 Архивирано на 2 септември 2019 г., 50 Архивирано на 2 септември 2019 г.
  107. ↑ „Caballeros existentes en la insignie Orden del Toison de Oro“. Guía de forasteros en Madrid para el año de 1835 (шпански). En la Imprenta Nacional. 1835. стр. 73. Архивирано од изворникот 7 June 2020. Посетено на 13 March 2020.
  108. ↑ Königlich-Württembergisches Hof- und Staats-Handbuch: 1831. Guttenberg. 1831. стр. 26. Архивирано од изворникот 27 July 2021. Посетено на 13 March 2020.
  109. ↑ „Marks of Cadency in the British Royal Family“. Heraldica. Архивирано од изворникот 17 March 2018. Посетено на 9 June 2008.
  110. ↑ Pinches, John Harvey; Pinches, Rosemary (1974). The Royal Heraldry of England. Heraldry Today. Slough, Buckinghamshire: Hollen Street Press. стр. 232–233. ISBN 978-0-900455-25-4.

Извори

[уреди | уреди извор]

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Викицитат има збирка цитати поврзани со:

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
  • Вилијам IV на официјалното мрежно место на британската монархија


Нормативна контрола
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Вилијам_IV&oldid=5291506“