Антарктик

Антарктик
Површина	14,200,000 km2; 5,500,000 ми
Население	1,000 до 5,000 (сезонски)
Густина	<0.01/км2; <0.03/sq mi
Демоним	Антарктика
НДД	.aq

Антарктик (од старогрчки: ἀνταρκτικός - „спротивно од Арктик“) — е најјужниот и најмалку населен континент на Земјата, кој го опкружува Земјиниот Јужен Пол. Антарктикот е петти по големина континент, речиси двојно поголем од Австралија и поголем од Европа и има површина од 14.200.000 км². Поголемиот дел од Антарктикот е покриен со мраз, со просечна дебелина од 1,9 километри.

Антарктикот е во просек најстудениот, најсувиот и најветровитиот од континентите и има најголема просечна надморска височина. Континентот главно претставува поларна пустина, со годишни врнежи од над 200 мм покрај брегот и многу помалку во внатрешноста. Околу 70% од светските резерви на слатка вода се замрзнати на Антарктикот, кои доколку се стопат ќе го подигнат глобалното ниво на морињата за речиси 60 метри. Антарктикот го држи рекордот за најниска измерена температура на Земјата, −89.2 °C (−128.6 °F). Крајбрежните региони можат да достигнат температури над 10 °C (50 °F) во лето. Домородните видови на животни вклучуваат грини, цевчести црви, пингвини, фоки и тардигради. Онаму каде што се јавува вегетација, таа е претежно во форма на лишаи или мов.

Ледените плочи на Антарктикот веројатно првпат биле видени во 1820 година, за време на руската експедиција предводена од Фабијан Готлиб фон Белингсхаузен и Михаил Лазарев. Во следните децении следувале и дополнителни истражувања кои биле организирани преку француските, американските и британските експедиции. Првото потврдено пристигнување на континентот било потрдено од норвешки тим во 1895 година. Во почетокот на 20 век, имало неколку експедиции во внатрешноста на континентот. Британските истражувачи биле првите што стигнале до Јужниот магнетен пол во 1909 година, а географскиот Јужен Пол првпат бил достигнат во 1911 година од норвешките истражувачи.

Со Антарктикот управуваат околу 30 земји, од кои сите се страни на Антарктичкиот договор од 1959 година. Според условите на договорот, воените активности, рударството, јадрените експлозии и отстранувањето на јадрениот отпад се забранети на Антарктикот. Туризмот, риболовот и истражувањето се главните човечки активности во и околу Антарктикот. Во текот на летните месеци, околу 5.000 луѓе престојуваат на истражувачките станици, бројка што паѓа на околу 1.000 во текот на зимскиот период. И покрај неговата оддалеченост, човековата активност има значително влијание на континентот преку загадување, осиромашување на озонот и климатски промени.

Етимологија

Шпекулативно претставување на Антарктикот означено како „Terra Australis Incognita“ од Јан Јансон (1657)

Името дадено на континентот потекнува од зборот антарктик, кој доаѓа од среднофранцускиот antartique или antarctique („спротивно на Арктик“) или пак, латинскиот antarcticus („спротивно на север“). Antarcticus е изведен од грчкиот ἀντι- ('анти-') и ἀρκτικός („на Мечка “, „северна“).^[2] Грчкиот филозоф Аристотел пишува во Метеорологија за „Антарктичкиот регион“ во околу 250 година п.н.е. ^[3] Грчкиот географ Марин Тирски, наводно, го користел името на својата карта на светот од вториот век од нашата ера, која денес е изгубена. Римските автори Хигин и Апулеј го користеле за Јужниот пол романизираното грчко име polus antarcticus, ^[4] од кое потекнува старофранцуското pole antartike (современо pôle antarcticu) посведочено во 1270 година, и оттаму средноанглиското pol antartik, најпрво пронајдено во трактат напишан од англискиот автор Џефри Чосер.^[2]

До откривањето, верувањето на Европејците во постоењето на Terra Australis - огромен континент на далечниот југ од Земјината топка за да се балансираат северните земји на Европа, Азија и Северна Африка - постоел како интелектуален концепт уште од класичната антика. Верувањето за таква земја траело до откривањето на Австралија. ^[5]

Во текот на почетокот на 19 век, истражувачот Метју Флиндерс се сомневал во постоењето на одвоен континент јужно од Австралија (тогаш наречен Нова Холандија), и затоа се залагал за името „Terra Australis“ наместо тоа да се користи за Австралија. ^[6] ^[7] Во 1824 година, колонијалните власти во Сиднеј официјално го преименувале континентот Нова Холандија во Австралија, оставајќи го терминот „Terra Australis“ недостапен како навод за Антарктикот. Во текот на следните децении, географите користеле фрази како „континентот на Антарктикот“. Тие барале поетска замена, предлагајќи имиња како што се Ultima и Antipodea. ^[8] Антарктикот бил усвоен во 1890-тите, при што првата употреба на името му се припишува на шкотскиот картограф Џон Џорџ Бартоломеј.^[9]

Географија

Источен Антарктик е десно од Трансантарктичките планини, а Западен Антарктик е лево.

Позициониран асиметрично околу Јужниот Пол и главно јужно од Јужниот Поларник (еден од петте главни напоредници што ги означуваат картите на светот), Антарктикот е опкружен со Јужниот Океан. Реки постојат на Антарктикот, а најдолгата е Оникс. Антарктикот зафаќа повеќе од 14.200.000 км², што го прави петтиот по големина континент, и е нешто помалку од 1,5 пати поголем од површината на САД. Неговото крајбрежје е скоро 18,000 километри долго: Од 1983^[update] година, од четирите крајбрежни типови, 44% од брегот е пловечки мраз во форма на ледна плоча, 38% се состои од ледени ѕидови кои се потпираат на карпи, 13% се ледотеци или работ на ледниците, а останатите 5% е изложена карпа. ^[10]

Езерата што лежат во основата на континенталната ледена покривка се јавуваат главно во сувите долини Мекмердо или разни оази. ^[11] Езерото Восток, откриено од руската станица Восток, е најголемото подледничко езеро на глобално ниво и едно од најголемите езера во светот. Некогаш се верувало дека езерото било затворено милиони години, но научниците денес проценуваат дека неговата вода се заменува со бавно топење и замрзнување на ледените капи на секои 13.000 години. ^[12] Во текот на летото, мразот на рабовите на езерата може да се стопи и привремено да се формираат течни ровови. Антарктикот има и солени и слатководни езера. ^[11]

Антарктикот е поделен на Западен Антарктик и Источен Антарктик со Трансантарктичките Планини, кои се протегаат од Викториина Земја до Росовото Море. ^[13] ^[14] Огромното мнозинство на Антарктикот е покриено со ледената плоча, која во просек изнесува 1,9 километри во дебелина.^[15] Ледената покривка се протега на сите освен на неколку оази, кои, со исклучок на сувите долини Мекмердо, се наоѓаат во крајбрежните области.^[16] Неколку ледени струи на Антарктикот се влеваат во една од многуте ледени плочи на Антарктикот, процес опишан со динамиката на ледената покривка.^[17]

Винсонов Масив од северозапад, највисокиот врв на Антарктикот

Источен Антарктик се состои од Коутсова Земја, Земја на Кралицата Мод, Ендербиева Земја, Мак. Робертсонова Земја, Вилксова Земја и Викториина Земја. Сите освен мал дел од регионот се наоѓаат во рамките на источната полутопка. Источен Антарктик во голема мера е покриен со ледената покривка.^[18] Постојат бројни острови околу Антарктикот, од кои повеќето се вулкански и многу млади според геолошки стандарди.^[19] Најистакнатите исклучоци од ова се островите на висорамнината Кергелен, од кои најраните се формирале околу 40 ма.^[19]^[20]

Винсоновиот Масив, во Елсвортовите Планини, е највисокиот врв на Антарктикот со 4,892 метри. ^[21] Планината Еребус на Росовиот Остров е најјужниот активен вулкан во светот и еруптира околу 10 пати секој ден. Пепел од ерупции е пронајден на 300 километри од вулканскиот кратер. ^[11] Постојат докази за голем број на вулкани под мразот, кои би можеле да претставуваат ризик за ледената покривка доколку нивото на активност се зголеми. ^[13] Ледената купола позната како Купола А на Источен Антарктик е највисоката ледена одлика на Антарктикот, на 4,091 метри. Тоа е едно од најстудените и најсувите места во светот - температурите таму може да достигнат и до −90 °C (−130 °F), а годишните врнежи се 1–3 cм (0.39 ин–1.18 ин). ^[22]

Геолошка историја

Од крајот на неопротерозојската ера до Креда, Антарктикот бил дел од суперконтинентот Гондвана.^[23] Современиот Антарктик бил формиран кога Гондвана постепено се распаѓал, почнувајќи околу 183 Ма. ^[11] За голем дел од Фанерозоикот, Антарктикот имал тропска или умерена клима и бил покриен со шуми.^[24]

Палеозојски период (540–250 Ma)

Glossopteris sp. лист од Перм на Антарктикот

За време на камбриумскиот период, Гондвана имала блага клима. ^[25] Западен Антарктик бил делумно на северната полутопка и за тоа време биле наталожени големи количини песочник, варовници и шкрилци. Источен Антарктик бил на екваторот, каде што безрбетниците и трилобитите на морското дно се развивале во тропските мориња. До почетокот на девонскиот период (416 Ма ), Гондвана била на повеќе јужни географски широчини и климата била поладна, иако од тогаш се познати фосили од копнени растенија. Песок и тиња имало на местата каде денес се наоѓаат планините Елсворт, Хорлик и Пенсакола.

Антарктикот станал глацијален за време на доцниот Палеозоик, почнувајќи од крајот на девонскиот период (360 г. Ма), иако глацијацијата значително се зголемила. Антарктикот се доближил до Јужниот пол и климата се оладила, иако флората останала.^[26] По деглацијацијата за време на втората половина на раниот перм, Антарктикот бил покриен со глосоптериди (изумрена група на семенски растенија без блиски живи роднини), од кои најистакната група е Glossopteris, дрво кое се толкува дека расте во затрупани почви, кои формирале големи наслаги на јаглен. Други растенија пронајдени на Антарктикот за време на Перм се кордаитали, сфенопсиди, папрати и ликофити. ^[25] На крајот на Перм, климата станала посува и потопла над поголемиот дел од Гондвана и глосоптеридните шумски екосистеми пропаднале, како дел од масовното истребување на Енд-Перм. ^[25] ^[27] Нема докази за тераподи кои живееле на Антарктикот за време на палеозоикот.^[28]

Мезозојски период (250–66 Ma)

Постојаното затоплување довело до пресушување на голем дел од Гондвана. За време на Тријас, на Антарктикот доминирале семенски папрати (птеридосперми) кои припаѓаат на родот Dicroidium, кои растеле како дрвја. Друга поврзана тријаска флора вклучува гинкофити, цикадофити, четинари и сфенопсиди. ^[25] Тетраподите првпат се појавиле на Антарктикот за време на раниот тријас, со најраните познати фосили пронајдени во Формацијата Фремув на трансантарктичките планини.^[28] Синапсидите (исто така познати како „влекачи слични на цицачи“) вклучувале видови како што е Листросаурус, и биле вообичаени за време на раниот тријас. ^[29]

Антарктичкиот Полуостров почнал да се формира за време на периодот Јура (206–146). Ма).^[30] Во тоа време имало многу гинко-дрвја, четинари, бенетитали, големо коњско опавче, папрати и кикади. ^[25] Во Западен Антарктик, зимзелени шуми доминирале во текот на периодот на креда (146-66 Ма), иако јужните букови дрвја (Nothofagus) станале истакнати кон крајот на Креда.^[31] ^[32] Амонитите биле вообичаени во морињата околу Антарктикот, а диносаурусите исто така биле присутни, иако само неколку родови на диносауруси на Антарктикот (Криолофосаурус и Глацијалисаурус, од рана Јура во Формација Хансон на Трансантарктичките Планини,^[33] и Антарктопелта, Тринисаура , Моросаурус и Имперобатор од доцна креда на Антарктичкиот Полуостров).^[34]^[35]^[36]^[37]

Отцепување на Гондвана (160–15 ма)

Африка се одвоила од Антарктикот во Јура околу 160 ма, проследена со Индискиот Потконтинент во рана креда (околу 125 Ма).^[38] За време на раниот палеоген, Антарктикот останал поврзан со Јужна Америка преку Исмус, како и со југоисточна Австралија. Фауната од формацијата Ла Месета на полуостровот Антарктик, која датира од еоценот, е многу слична на еквивалентна јужноамериканска фауна; со торбари, ксенартрани, литоптерни и астрапотерски копитари, како и гондванатери и меридиолестидани ^[39]^[40] Се смета дека торбарите се распрснале во Австралија преку Антарктикот до раниот еоцен.^[41]

Околу 53 Ма, Австралија -Нова Гвинеја се одвоила од Антарктикот, отворајќи го Тасманскиот Премин.^[42] Дрејковиот Премин се отворил помеѓу Антарктикот и Јужна Америка околу 30 Ма, што резултирало со создавање на антарктичката кружна струја која целосно го изолирала континентот.^[43] Моделите на географијата на Антарктикот сугерираат дека оваа струја, како и повратната спрега предизвикани од намалувањето на нивото на CO₂, предизвикале создавање на мали, но постојани поларни ледени капи. Како што нивото на CO₂ дополнително се намалувало, мразот започнал брзо да се шири, заменувајќи ги шумите што дотогаш го покривале Антарктикот.^[44] Од околу 15 Ма, континентот е претежно покриен со мраз. ^[11]

Денешен период

Антарктичката плоча

Геологијата на Антарктикот, во голема мера замаглена од континенталната ледена покривка, ^[11] се открива со техники како што се далечинско набљудување, радар што продира до земја и сателитски снимки.^[45] Геолошки, Западен Антарктик многу наликува на јужноамериканските Анди. ^[46] Антарктичкиот полуостров бил формиран со геолошко издигнување и трансформација на седименти од морското дно во метаморфни карпи.^[47]

Западен Антарктик бил формиран со спојување на неколку континентални плочи, што создало голем број планински венци во регионот, од кои најистакнати се планините Елсворт. Присуството на Западниот Антарктички Расед резултирало со вулканизам долж границата помеѓу Западен и Источен Антарктик, како и создавање на Трансантарктичките Планини. ^[11]

Источен Антарктик е геолошки разновиден. Неговото формирање започнало за време на Архејскиот Еон (4.000 Ма – 2.500 Ма), и престанало за време на Камбрискиот период. ^[48] Изграден е на кратон од карпа, што е основа на Прекамбрискиот штит. ^[11] На врвот на основата има јаглен и песочни камења, варовници и шкрилци кои биле поставени за време на девонскиот и јурскиот период за да ги формираат Трансантарктичките Планини. ^[49] Во крајбрежните области како што се опсегот Шеклтон и Викторија, се случиле некои раседи.^[50]^[51]

Јагленот првпат бил забележан на Антарктикот во близина на ледникот Бирдмор од Френк Вајлд на експедицијата Нимрод во 1907 година, а познато е дека јагленот со низок степен постои низ многу делови на Трансантарктичките Планини. ^[11] Планините на принцот Чарлс содржат наоѓалишта на железна руда.^[52] Во Росово Море има наоѓалишта на нафта и природен гас.^[53]

Клима

Синиот мраз го покрива езерото Фриксел, во Трансантарктичките Планини

Умерени услови во близина на брегот во декември

Антарктикот е најстудениот, најветровитиот и најсушниот од континентите на Земјата. Најниската природна температура на воздухот некогаш забележана на Земјата била −89.2 °C (−128.6 °F) на руската станица Восток на Антарктикот на 21 јули 1983 година.^[54] Пониска температура на воздухот од −94.7 °C (−138.5 °F) била забележана во 2010 година со сателит - сепак, можеби бил под влијание на температурите на земјата и не бил забележан на висина од 2 метри над површината како што се бара за официјалните записи за температурата на воздухот.^[55] Просечните температури може да достигнат минимум помеѓу −80 °C (−112 °F) во внатрешноста на континентот во текот на зимата и максимум над 10 °C (50 °F) во близина на брегот во текот на летниот период.^[56]

Антарктикот е поларна пустина со малку врнежи ; континентот добива просечен еквивалент на околу 150 мм вода годишно, најмногу во вид на снег. Внатрешноста прима помалку од 50 мм годишно, додека крајбрежните региони обично добиваат повеќе од 200 мм.^[57] Во неколку области „синиот мраз“, ветерот и сублимацијата отстрануваат повеќе снег отколку што се акумулира со врнежите.^[58] Во сувите долини, истиот ефект се јавува над карпеста основа, што доведува до неплоден и исушен пејзаж.^[59] Антарктикот е постуден од регионот на Арктикот, бидејќи голем дел од Антарктикот е над 3,000 метри надморска височина, каде што температурите на воздухот се поладни. Релативната топлина на Северноледениот Океан се пренесува преку Арктичкиот морски мраз и умерените температури во арктичкиот регион. ^[60]

На Антарктик се појавуваат три природни појави:

аврора аустралис или јужните светлини
дијамантски прав - облак од ситни кристали од мраз
пархелион, или лажно сонце, светла точка покрај вистинското сонце.

Регионални разлики

Источен Антарктик е постуден од Западен Антарктик поради неговата поголема надморска височина. Временските фронтови ретко продираат далеку во континентот, оставајќи го центарот студен и сув, со умерена брзина на ветерот. Обилните снежни врнежи се чести на крајбрежниот дел на Антарктикот, каде врнежи од снег до 1,2 метри се забележани во рок од 48 часа. На работ на континентот, силните катабатички ветрови од поларното плато често дуваат со сила на бура. Во текот на летото, повеќе сончево зрачење стигнува до Јужниот пол отколку на екваторот, поради 24 часа сончева светлина што се добива таму секој ден.

Климатска промена

Трендот на затоплување на Антарктикот од 1957 до 2006 година, врз основа на анализа на метеоролошката станица и сателитски податоци; темните нијанси над Западен Антарктик укажуваат на тоа дека регионот најмногу се загревал во една деценија.

Во текот на втората половина на 20 век, Антарктичкиот Полуостров претставувало најбрзото место на Земјата што се загрева, веднаш по Западен Антарктик, но температурите се зголемиле помалку брзо во текот на почетокот на 21 век.^[61] Спротивно на тоа, Јужниот пол, кој се наоѓа на Источен Антарктик, едвај се загреал во поголемиот дел од 20 век, но температурите се зголемиле трипати од глобалниот просек помеѓу 1990 и 2020 година ^[62] Во февруари 2020 година, континентот ја забележал највисоката температура од 18.3 °C (64.9 °F), што било за 0.8 °C (1.4 °F) повисоко од претходниот рекорд постигнат во март 2015 година.^[63]

Постојат некои докази дека површинското затоплување на Антарктикот се должи на човечките емисии на стакленички гасови,^[64] но тешко е да се одреди поради внатрешната варијабилност.^[65] Главната компонента на климатската варијабилност на Антарктикот е јужниот прстенест режим (нискофреквентен режим на атмосферска варијабилност на јужната полутопка ), кој покажал засилени ветрови околу Антарктикот во летото на подоцнежните децении на 20 век, поврзан со пониски температури над континентот. Трендот бил на размери без преседан во последните 600 години; најдоминантниот двигател на начинот на варијабилност е веројатно осиромашувањето на озонот над континентот.^[66]

Ледници и пловечки мраз

Ледникот, фотографиран во ноември 2011 година

Врнежите на Антарктикот се појавуваат во форма на снег, кој се акумулира и формира џиновска ледена покривка што го покрива континентот. ^[67] Под силата на гравитацијата, мразот тече кон брегот. Мразот потоа се движи во океанот, често формирајќи огромни пловечки ледени плочи. Овие плочи може да се стопат или да формираат ледени брегови кои на крајот се распаѓаат кога ќе стигнат до потоплите океански води. ^[67]

Морски мраз и ледени плочи

Обемот на морскиот мраз се шири годишно во текот на зимата на Антарктикот, но поголемиот дел од него се топи во лето.^[68] Мразот се формира од океанот, и не придонесува за промена на нивото на морето.^[69] Просечниот обем на морскиот мраз околу Антарктикот малку се променил откако сателитите почнале да ја набљудуваат површината на Земјата во 1978 година; што е во контраст со Арктикот, каде што има брзо губење на морскиот мраз. Можно објаснување е дека термохалинската циркулација ја транспортира загреаната вода до подлабоките слоеви во Јужниот Океан, така што површината останува релативно ладна.^[70]

Топењето на ледените плочи не придонесува многу за подигнување на нивото на морето, бидејќи пловечкиот мраз ја поместува сопствената маса на вода, но ледените плочи дејствуваат за да го стабилизираат копнениот мраз. Тие се ранливи на затоплување на водата, што предизвикува големи ледени плочи да се срушат во океанот.^[71] Губењето на „прицврстувањето“ на ледените плочи е идентификувано како главна причина за губење мраз на ледената покривка на Западен Антарктик, но исто така е забележана и околу ледената покривка на Источен Антарктик.^[72]

Во 2002 година, ледената плоча Ларсен-Б на Антарктичкиот Полуостров се урнал.^[73] Во почетокот на 2008 година, околу 570 км² мраз од Вилкинсовата Ледена Плоча на југозападниот дел од полуостровот се урнал, оставајќи ги преостанатите 15000 км² на ледената плоча во ризик. Мразот се задржувал со „нишка“ мраз околу 6 километри во широчина,^[74]^[75] пред неговиот колапс во 2009 година.^[76] Од 2022 година, двете најбрзо разредувачки ледени плочи се оние пред ледниците Пајн Исланд и Твајтс. Двата ледени плочи дејствуваат за да ги стабилизираат ледниците што се хранат во нив.^[77]

Губење на ледената покривка и пораст на нивото на морето

Губење на ледената маса од 2002 година

Антарктикот содржи околу 90% од мразот во светот. Ако целиот овој мраз се стопи, глобалното ниво на морињата ќе се зголеми за околу 58 метри.^[78] Покрај тоа, Антарктикот складира околу 70% од свежата вода во светот како мраз. ^[32] Континентот ја губи масата поради зголемениот проток на ледниците кон океанот.^[79] Губењето на масата од ледените плочи на Антарктикот делумно се компензира со дополнителен снег што паѓа врз него.^[80] Студијата за систематски преглед од 2018 година проценила дека загубата на мраз низ целиот континент е 43 гигатони (Gt) годишно во просек во периодот од 1992 до 2002 година, но се забрзало до просечно 220 Gt годишно во текот на петте години од 2012 до 2017 година.^[81] Вкупниот придонес на Антарктикот за подигнувањето на нивото на морето се проценува на 8-14 мм.^[79]^[80]

Најголем дел од загубата на мразот се случува на Антарктичкиот Полуостров и Западен Антарктик.^[82] Проценките на масата на ледената покривка на Источен Антарктик како целина се движат од малку позитивни до благо негативни.^[79]^[83] Зголемен одлив на мраз е забележан во некои региони на Источен Антарктик, особено во Вилксова Земја.^[79]

Идните проекции за губење на мразот зависат од брзината на ублажување на климатските промени и се неизвесни. Во некои региони се идентификувани превртени точки; кога ќе се достигне одреден праг на затоплување, овие региони може да почнат да се топат со значително побрзо темпо. Ако просечните температури почнат да паѓаат, мразот нема веднаш да се врати.^[84] Превртната точка за ледената покривка на Западен Антарктик се проценува дека е помеѓу 1,5 и 2,0 на глобалното затоплување. Целосен колапс веројатно нема да се случи освен ако затоплувањето не достигне помеѓу 2 и 3 и може да се појави во рок од неколку векови под песимистички претпоставки. Овој целосен колапс би довел до покачување на нивото на морето од 2 до 5 метри. Со зголемување на температурата од 3 степени, делови од ледената покривка на источниот Антарктик, исто така, се предвидува дека ќе бидат целосно изгубени, а вкупната загуба на мраз ќе доведе до зголемување на нивото на морето за околу 6 до 12 метри или повеќе.^[85]

Осиромашување на озон

Слика од најголемата дупка во озонската обвивка снимена, во септември 2006 година

Научниците ја проучувале озонската обвивка во атмосферата над Антарктикот уште од 1970-тите. Во 1985 година, британските научници, работејќи на податоците што ги собрале во станицата Хали на ледената плоча Брунт, откриле голема област со ниска концентрација на озон над Антарктикот.^[86]^[87] „Озонската дупка“ го покрива речиси целиот континент и била најголема во септември 2006 година;^[88] најдолготрајниот настан се случил во 2020 година ^[89] Осиромашувањето е предизвикано од емисијата на хлорофлуоројаглероди (CFC) и халони во атмосферата, што предизвикува озонот да се распаѓа на други гасови.^[90] Екстремните студени услови на Антарктикот овозможуваат формирање на поларни стратосферски облаци. Облаците делуваат како катализатори за хемиски реакции, кои на крајот доведуваат до уништување на озонот.^[91] Монтреалскиот протокол од 1987 година ги ограничил емисиите на супстанции што ја осиромашуваат озонската обвивка. Се предвидува дека озонската дупка над Антарктикот полека ќе исчезне; до 2060-тите, се очекува нивоата на озон да се вратат на вредностите последен пат забележани во 1980-тите.^[92]

Осиромашувањето на озонот може да предизвика ладење од околу 6 °C (11 °F) во стратосферата. Ладењето го зајакнува поларниот вител и така го спречува излевањето на студениот воздух во близина на Јужниот Пол, што пак ја лади континенталната маса на ледената покривка на Источен Антарктик. Периферните области на Антарктикот, особено Антарктичкиот Полуостров, потоа се подложени на повисоки температури, кои го забрзуваат топењето на мразот.^[87] Моделите сугерираат дека осиромашувањето на озонската обвивка и засилениот ефект на поларен вител, исто така, може да го одговорат периодот на зголемување на обемот на морскиот мраз, кој трае од кога започнало набљудувањето во доцните 1970-ти до 2014 година. Оттогаш, покриеноста со морскиот мраз на Антарктикот брзо се намалила.^[93]^[94]

Биоразновидност

Повеќето видови на Антарктикот се смета дека се потомци на видови кои живееле таму пред милиони години. Како такви, тие мора да преживеале повеќе глацијални циклуси. Видот ги преживеал периодите на екстремно студена клима во изолирани потопли области, како што се оние со геотермална топлина или области кои останале без мраз во текот на постудената клима.^[95]

Животни

Царските пингвини со малолетници

Животот на безрбетниците на Антарктикот вклучува видови на микроскопски грини како што се Alaskozetes antarcticus, вошки, цевчести црви, тардигради, ротифери. Неколкуте копнени ’рбетници се ограничени на подантарктичките острови.^[96] Нелетаната мушичка Belgica antarctica, најголемото чисто копнено животно на Антарктикот, достигнува 6 милиметри во големина.^[97]

Антарктичкиот крил е клучниот вид на екосистемот на Јужниот Океан, кој е важен организам за храна за китовите, фоките, леопардовите фоки, крзнените фоки, лигњите, ледените риби и многу видови птици, како што се пингвините и албатроси. ^[11] Некои видови на морски животни постојат и се потпираат, директно или индиректно, на фитопланктонот. Морскиот живот на Антарктикот вклучува пингвини, сини китови, орки, колосални лигњи и крзнени фоки.^[98] Антарктичката крзнена фока била многу ловена во 18 и 19 век поради нејзиното крзно од страна на ловци на фоки од Соединетите Американски Држави и Обединетото Кралство.^[99] Леопардовите фоки се врвни грабливци во екосистемот на Антарктикот и мигрираат низ Јужниот Океан во потрага по храна.^[100]

Постојат приближно 40 видови птици кои се размножуваат на Антарктикот или блиску до него, вклучувајќи ги и видовите галеби, пингвини, корморани. Океанот околу Антарктикот го посетуваат разни други видови птици, вклучително и некои кои вообичаено живеат на Арктикот.^[101] Царскиот пингвин е единствениот пингвин што се размножува во текот на зимата на Антарктикот; тој и пингвинот на Адели се размножуваат подалеку на југ од кој било друг пингвин.^[98]

Попис на морскиот живот од околу 500 истражувачи за време на Меѓународната поларна година, бил објавен во 2010 година. Истражувањето покажало дека повеќе од 235 морски организми живеат во двата поларни региони, со премостување на јазот од 12.000 км. Големи животни, како што се некои китови и птици, го прават кружниот пат годишно. Помали форми на живот, како што се морските краставици и полжавите кои слободно пливаат, исто така се наоѓаат во двата поларни океани. Факторите кои можат да помогнат во нивната распространетост вклучуваат температурни разлики помеѓу длабокиот океан на половите и екваторот не повеќе од 5 °C (9 °F) и главните тековни системи или поморска подвижна лента кои се способни да транспортираат јајца и ларви.^[102]

Габи

Калоплаката расте на Јалоуровите острови

Во регионот на Антарктикот се регистрирани околу 1.150 видови габи, од кои околу 750 не формираат лишаи.^[103]^[104] Некои од видовите, кои еволуирале под екстремни услови, ги колонизирале структурните шуплини во порозните карпи и придонеле за обликување на карпестите формации на сувите долини Мекмердо и околните планински сртови.^[105]

Поедноставената морфологија на таквите габи, заедно со нивните слични биолошки структури, метаболичките системи способни да останат активни на многу ниски температури и намалените животни циклуси, ги прават добро прилагодени за такви средини. Нивните клетки со дебели ѕидови и силно меланизирани ги прават отпорни на УВ зрачење.^[105]

Истите одлики може да се забележат кај алгите и цијанобактериите, што сугерира дека тие се прилагодувања на условите што преовладуваат на Антарктикот. Ова довело до шпекулации дека животот на Марс можеби бил сличен на антарктичките габи, како што се Cryomyces antarcticus и Cryomyces minteri.^[105] Некои од видовите габи, кои очигледно се ендемични на Антарктикот, живеат во птичји измет и еволуирале така што можат да растат во екстремно студениот измет, но можат да минуваат и низ цревата на топлокрвните животни. ^[106] ^[107]

Растенија

Во текот на својата историја, Антарктикот имал широк спектар на растителен свет. Во Креда, доминирал екосистем на папрат иглолисни растенија, кој до крајот на тој период се претворил во умерена прашума. За време на постудениот неоген (17-2,5 Ма), екосистемот на тундра ги заменил дождовните шуми. Климата на денешен Антарктик не дозволува да се формира голема вегетација.^[108] Комбинацијата на ниски температури, лошиот квалитет на почвата и недостатокот на влага и сончева светлина го инхибираат растот на растенијата, предизвикувајќи ниска разновидност на видовите и ограничена распространетост. Флората во голема мера се состои од бриофити (25 видови на црн дроб и 100 видови на мов). Постојат три вида на цветни растенија, од кои сите се наоѓаат на полуостровот Антарктик: Deschampsia antarctica (Антарктичка трева), Colobanthus prettynsis (Антарктички бисер) и Poa annua (годишна сина трева).^[109]

Други организми

Од 700 видови алги на Антарктикот, околу половина се морски фитопланктони. Разнобојните снежни алги се особено застапени во крајбрежните региони во текот на летото.^[110] Пронајдени се бактерии на длабочина од 800 метри под мразот.^[111] Се смета дека е веројатно дека постои родна бактериска заедница во подземното водно тело на езерото Восток.^[112] Се смета дека постоењето на живот таму го зајакнува аргументот за можноста за живот на јупитеровата месечина Европа, која може да има вода под нејзината водно-ледена кора.^[113] Постои заедница на екстремофилни бактерии во високоалкалните води на езерото Унтерсе.^[114]^[115] Распространетоста на многу отпорни суштества во таквите гостопримливи области може дополнително да го зајакне аргументот за вонземски живот во студени средини богати со метан.^[116]

Зачувување и заштита на животната средина

Кит во засолништето на китови во јужниот дел на океанот

Првиот меѓународен договор за заштита на биолошката разновидност на Антарктикот бил усвоен во 1964 година.^[117] Прекумерниот риболов на крил (животно што игра голема улога во екосистемот на Антарктикот) ги навело властите да донесат регулативи за риболов. Конвенцијата за зачувување на морските живи ресурси на Антарктикот (CCAMLR), меѓународен договор кој стапил на сила во 1980 година, го регулира рибарството, со цел да се зачуваат еколошките односи. И покрај овие регулативи, нелегалниот риболов — особено на високо ценетите рипки заби од Патагонија, кои се продаваат како Чилеански морски бас во САД, останува проблем.^[118]

Во аналогија на договорот за одржлив риболов од 1980 година, земјите предводени од Нов Зеланд и САД преговарале за договор за рударство. Оваа Конвенција за регулирање на минералните ресурси на Антарктикот е усвоена во 1988 година. По силната кампања на еколошките организации, прво Австралија, а потоа и Франција одлучиле да не го ратификуваат договорот. ^[12] Наместо тоа, земјите го усвоиле Протоколот за заштита на животната средина кон Антарктичкиот договор (Мадридскиот протокол), кој стапи на сила во 1998 година.^[119] Мадридскиот протокол го забранува секое рударство, означувајќи го континентот како „природен резерват посветен на мирот и науката“.^[120]

Независната глобална мрежа Гринпис основала база на Росовиот Остров од 1987 до 1992 година, како дел од нејзиниот обид да го воспостави континентот како Светски парк.^[121] Засолништето за китови во Јужниот Океан било основано во 1994 година од страна на Меѓународната комисија за ловење китови. Опфаќа 50.000.000 км², и целосно го опкружува антарктичкиот континент. Секое комерцијално ловење китови е забрането во зоната, иако Јапонија продолжила да лови китови во областа, наводно за истражувачки цели.^[122]

И покрај овие заштити, биоразновидноста на Антарктикот сè уште е загрозена од човечките активности. Посебно заштитените подрачја покриваат помалку од 2% од површината и обезбедуваат подобра заштита за животните со популарна привлечност отколку за помалку видливи животни.^[117] Има повеќе копнени заштитени подрачја отколку морски заштитени подрачја.^[123] Екосистемите се под влијание на локални и глобални закани, особено загадувањето, инвазијата на неавтохтони видови и различните ефекти од климатските промени.^[117]

Историја на истражување

Бродовите на капетанот Џејмс Кук, ХМС Резолушон и ХМС Адвентур, го преминале Јужниот Поларник на 17 јануари 1773 година, во декември 1773 година и повторно во јануари 1774 година^[124]. Кук дошол на околу 120 километри од брегот на Антарктикот пред да се повлече пред мразот на полето во јануари 1773 година^[125].

19 век

Ловците на фоки биле меѓу најраните кои се приближиле до копното на Антарктикот, можеби во почетокот на 19 век. Најстарите познати човечки остатоци во регионот на Антарктикот бил череп, датиран од 1819 до 1825 година, кој и припаѓал на една млада жена на плажата Јамана на Јужните Шетландски Острови. Жената, која најверојатно била дел од експедиција, била пронајдена во 1985 година^[126].

Долго време се сметало дека првиот човек што го видел Антарктикот или неговата ледена плоча бил британскиот морнар Едвард Брансфилд, капетан на Кралската морнарица, кој го открил врвот на полуостровот Антарктик на 30 јануари 1820 година. Морнарицата на Фабијан Готлиб фон Белингсхаузен го забележал ледената плоча на 27 јануари^[127]. Американскиот ловец Натаниел Палмер, чиј брод бил во регионот во тоа време, можеби бил првиот што го видел Антарктичкиот Полуостров^[128].

Првата руска антарктичка експедиција, предводена од Белингсхаузен и Михаил Лазарев со 985 тони тешкиот брод Восток и бродот за поддршка Мирни тежок 530 тони, стигнал до точка на 32 км од Земјата на Кралицата Мод и забележал како ледена плоча на 69°21′28″S 2°14′50″W / 69.35778° ЈГШ; 2.24722° ЗГД / -69.35778; -2.24722.^[129] на 27 јануари 1820 година^[130]. Забележувањето се случило три дена пред Брансфилд да ја види земјата на полуостровот Тринити на Антарктикот, наспроти мразот на ледената плоча, и 10 месеци пред Палмер да го направи тоа во ноември 1820 година. Првото документирано слетување на Антарктикот било од страна на американецот Џон Дејвис, очигледно во заливот Хјуз на 7 февруари 1821 година, иако некои историчари го оспоруваат ова тврдење, бидејќи нема докази дека Дејвис слетал на антарктичкиот континент наместо на некој офшор остров^[131]^[132].

На 22 јануари 1840 година, два дена по откривањето на брегот западно од островот Балени, некои членови на екипажот на експедицијата 1837-1840 на францускиот истражувач Жил Димон Дирвил ги забележиле островите Думулен, во близина на брегот на Адели. Земјиште, каде што земале примероци од минерали, алги и животни, го подигнале француското знаме и побарале француски суверенитет над територијата^[133]. Американскиот капетан Чарлс Вилкс водел експедиција во 1838-1839 година и бил првиот што тврдел дека го открил континентот^[134]. Британскиот поморски офицер Џон Рос не успеал да сфати дека она што тој го нарекол како „различните делови од копно неодамна откриени од англиските и американските морепловци на работ на Јужниот Поларник“ биле поврзани за да формираат единствен континент. Американскиот истражувач Меркатор Купер слетал на Источен Антарктик на 26 јануари 1853 година^[135]^[136]^{[note 1]}

Првото потврдено слетување на континенталната маса на Антарктикот се случило во 1895 година, кога норвешко-шведскиот брод за китови Антарктик стигнал до Адаровиот рт.

20 век

За време на експедицијата на „Нимрод“ предводена од британскиот истражувач Ернест Шеклтон во 1907 година, станала прва што се искачила на планината Еребус и стигнала до Јужниот магнетен пол. Даглас Мосон, кој го презел раководството на групата на магнетниот пол по нивното опасно враќање, се пензионирал во 1931 година^[139]. Помеѓу декември 1908 и февруари 1909 година: Шеклтон и тројца членови на неговата експедиција станале првите луѓе кои го поминале Росовата Ледена Плоча, првите што ги преминаа Трансантарктичките Планини (преку ледникот Бердмор) и првите што стапнале на Антарктичката Висорамнина. На 14 декември 1911 година, експедиција предводена од норвешкиот истражувач Роалд Амундсен од бродот Фрам станала првата што стигна до географскиот Јужен Пол, користејќи рута од Заливот на китовите и до Акселхајберговиот Ледник^[140]. Еден месец подоцна, осудената експедиција на Скот стигнала до полот^[141].

Американскиот истражувач Ричард Е. Бирд водел четири експедиции на Антарктикот во текот на 1920-тите, 1930-тите и 1940-тите, користејќи ги првите механизирани трактори. Неговите експедиции спровеле обемни географски и научни истражувања, а тој е заслужен за истражување на поголем регион на континентот од кој било друг истражувач^[142]. Во 1937 година, Ингрид Кристенсен станала првата жена што зачекорила на копното на Антарктикот^[143]. Каролина Микелсен слетала на остров на Антарктикот, порано во 1935 година^[144].

Јужниот пол бил следно постигнат на 31 октомври 1956 година, кога група на американската морнарица предводена од адмирал Џорџ Џ. Дуфек успешно слетал авион таму^[145]. Шест жени биле однесени на Јужниот Пол како рекламен трик во 1969 година. Оусланд го држи рекордот за најбрзо неподдржано патување до Јужниот пол, кое траело 34 дена^[146].

Население

Првите полупостојани жители на регионите во близина на Антарктикот (области кои се наоѓаат јужно од Антарктическа конвергенција) биле британски и американски жители кои поминувале една година или повеќе на Јужна Џорџија, од 1786 година наваму. За време на ерата на китовите, која траела до 1966 година, населението на островот варирало од над 1.000 во лето (над 2.000 во некои години) до околу 200 во зима. Повеќето од китоловците биле Норвежани, со зголемен дел од Британија^[147].

Континентот Антарктик никогаш немал постојано жителско население, иако истражувачките станици со персонал постојано се одржуваат^[148]. Бројот на луѓе кои спроведуваат и поддржуваат научно истражување и друга работа на континентот и неговите блиски острови варира од околу 1.000 во зима до околу 5.000 во лето. Некои од истражувачките станици се екипирани во текот на целата година, а зимскиот персонал обично пристигнува од нивните матични земји на едногодишна задача. Руската православна црква „Света Троица“ во станицата Белингсхаузен на островот на Крал Џорџ била отворена во 2004 година; Тој е управуван во текот на целата година од еден или двајца свештеници, кои се ротираат на сличен начин секоја година^[149]^[150].

Првото дете родено во јужнополарниот регион била норвешката девојка, Солвеиг Гунбјорг Јакобсен, родена во Гритвикен на 8 октомври 1913 година^[151]. Емилио Маркос Палма бил првиот човек роден од 60-тиот јужен напоредник и првиот што се родил на копното на Антарктикот^[152].

Антарктичкиот договор забранува каква било воена активност на Антарктикот, вклучително и воспоставување воени бази и утврдувања, воени маневри и тестирање на оружје. Воениот персонал или опрема се дозволени само за научно истражување или други мирољубиви цели^[153]. Единствениот документиран воен маневар на копно на континентот била малата Операција 90 од страна на аргентинската војска во 1965 година^[154].

Политика

Карта на шпанска Тера Аустралис (1539-1555), први територијални претензии над земјите во близина на Јужниот Пол

Делегатот на САД Херман Флегер го потпишува Антарктичкиот договор во декември 1959 година.

Во 1539 година, кралот на Шпанија, Карло V, го создал Гувернератот на Тера Австралис^[155] доделена на Педро Санчо де ла Хоз^[156]^[157], кој во 1540 година ја префрлил титулата на освојувачот Педро де Валдивија^[158]. Шпанија ги презела барањата за сите територии јужно од Магелановиот Проток до Јужниот Пол, а на исток и запад границите биле оние наведени во Договорот од Тордесиљас и Сарагоса соодветно. Во 1555 година барањето било приложено во Чиле^[159].

Статусот на Антарктикот е регулиран со Антарктичкиот договор од 1959 година и други сродни договори, колективно наречени Антарктички договорeн систем. Антарктикот е дефиниран како сите копнени и ледени плочи јужно од 60° јужен напоредник за целите на Договорниот систем. Договорот бил потпишан од дванаесет земји, вклучувајќи ги Советскиот Сојуз, Обединетото Кралство, Аргентина, Чиле, Австралија и САД. Од 1959 година, уште 42 земји пристапиле кон договорот. Земјите можат да учествуваат во одлучувањето доколку можат да покажат дека вршат значајно истражување на Антарктикот; од 2022 година, 29 земји го имаат овој „консултативен статус“^[160]. Одлуките се засноваат на консензус, наместо на гласање. Договорот го издвоил Антарктикот како научен резерват и воспоставил слобода на научно истражување и заштита на животната средина^[161].

Територијални претензии

Суверенитет над регионите на Антарктикот се бара од седум земји^[1]. Додека неколку од овие земји меѓусебно ги признале меѓусебните барања^[162], валидноста на барањата не е универзално признаена. Новите побарувања за Антарктикот се суспендирани од 1959 година, иако во 2015 година Норвешка формално ја дефинирала Земјата на кралицата Мод како што ја вклучува непобарената област помеѓу неа и Јужниот Пол^[163].

Аргентинските, британските и чилеанските претензии се преклопуваат. Во 2012 година, откако британското Министерство за надворешни работи и Комонвелтот одредиле претходно неименувана област Земја на Кралицата Елизабета во почит на дијамантскиот јубилеј на кралицата Елизабета II^[164], аргентинската влада формално протестирала^[165]. Обединетото Кралство им отстапила на Австралија и Нов Зеланд дел од областа за која имала претензии откако тие постигнале независност. Претензиите на Британија, Австралија, Нов Зеланд, Франција и Норвешка не се преклопуваат и се признаваат една од друга^[162]. Другите земји-членки на Антарктичкиот договор не признаваат никакво барање, но сепак покажале некаков вид на територијален интерес во минатото^[166].

Бразил има одредена „зона на интерес“.^[167]
Перу формално го задржал своето право да поднесе барање.^[166]
Русија го наследила правото на Советскиот Сојуз да бара територија според првичниот договор за Антарктикот.^[168]
ЈАР формално го задржала своето право да поднесе барање.^[166]
САД го задржала своето право да поднесе барање во оригиналниот договор за Антарктикот.^[168]

Дата	Подносител	Територија	Ограничувања на барањата
1840	Франција	Аделина Земја	142°02′E до 136°11′E
1908	Обединето Кралство Обединето Кралство	Британска Антарктичка Територија	080°00′W до 020°00′W 80°00′W до 74°00′W од Чиле (1940) 74°00′W до 53°00′W од Чиле (1940) и Аргентина (1943) 53°00′W до 25°00′W од Аргентина (1943)}}
1923	Нов Зеланд	Росова зависна територија	160°00′E до 150°00′W
1931	Норвешка	Петар I (остров)	68°50′S 90°35′W / 68.833° ЈГШ; 90.583° ЗГД / -68.833; -90.583 (Peter I Island)
1933	Австралија	Австралиска Антарктичка Територија	044°38′E до 136°11′E, и 142°02′E до 160°00′E
1939	Норвешка	Земја на Кралицата Мод	020°00′W до 044°38′E
1940	Чиле	Чилеанска Антарктичка Територија	090°00′W до 053°00′W 80°00′W до 74°00′W од Обединетото Кралство(1908) 74°00′W to 53°00′W од Обединетото Кралство (1908) и Аргентина (1943)}}
1943	Аргентина	Аргентински Антарктик	074°00′W до 025°00′W 74°00′W до 53°00′W од Обединетото Кралство (1908) и Чиле (1940) 53°00′W до 25°00′W од Обединетото Кралство (1908)}}
–	(Непотврдена територија)	Земја Мери Берд	150°00′W до 090°00′W

Човечка активност

Економска дејност и туризам

Крузер

На Антарктикот пронајдени се наоѓалишта на јаглен, јаглеводороди, железна руда, платина, бакар, хром, никел, злато и други минерали, но не во доволно големи количини за да се извлечат^[169]. Протоколот за заштита на животната средина кон Антарктичкиот договор, кој стапил на сила во 1998 година и треба да биде ревидиран во 2048 година, ја ограничува експлоатацијата на ресурсите на Антарктикот, вклучувајќи ги и минералите^[170].

Туристите го посетуваат Антарктикот од 1957 година^[171]. Туризмот е предмет на одредбите од Антарктичкиот договор и еколошкиот протокол^[172]; саморегулаторното тело за индустријата е Меѓународната асоцијација на тур-оператори на Антарктикот (IAATO)^[173]. Туристите пристигнуваат со мали или средни бродови на одредени сценски локации со достапни концентрации на иконски диви животни^[171]. Над 74.000 туристи го посетиле регионот во текот на сезоната 2019/2020, од кои 18.500 патувале со бродови за крстарење, но не биле оставени да истражуваат на копно^[174]. Бројот на туристи брзо се намалил по почетокот на пандемијата КОВИД-19. Некои групи за зачувување на природата изразиле загриженост за потенцијалните негативни ефекти предизвикани од приливот на посетители и повикале на ограничување на големината на посетите на бродовите за крстарење и туристичка квота^[175]. Примарниот одговор на страните од Антарктичкиот договор е да се развијат насоки кои поставуваат ограничувања за слетување и затворени или ограничени зони на почесто посетуваните локации^[176].

Копнени летови за разгледување знаменитости довеле до катастрофата на планината Еребус во 1979 година, кога авион на Ер Нов Зеланд се урнал во планината Еребус, при што загинале сите 257 луѓе во него. Qantas ги продолжил комерцијалните прелети до Антарктикот од Австралија во средината на 1990-тите^[177].

Истражување

Авионски поглед кон Станица Мекмердо

Во 2017 година, имало повеќе од 4.400 научници кои преземале истражување на Антарктикот, број кој паднал на нешто повеќе од 1.100 во зимскиот период. На континентот има над 70 постојани и сезонски истражувачки станици; најголемата станица Мекмердо на Соединетите Американски Држави, е способна да смести повеќе од 1.000 луѓе^[178]^[179].Британското Антарктичко истражување има пет главни истражувачки станици на Антарктикот, од кои едната е целосно пренослива. Белгиската Станица на принцезата Елизабет е една од најсовремените станици и прва што е јаглеродно неутрална^[180]. Аргентина, Австралија, Чиле и Русија исто така имаат големо научно присуство на Антарктикот^[1].

Геолозите првенствено ја проучуваат тектониката на плочите, метеоритите и распадот на Гондвана. Глациолозите ја проучуваат историјата и динамиката на пловечкиот мраз, сезонскиот снег, ледниците и ледените плочи. Биолозите, покрај истражувањето на дивиот свет, се заинтересирани за тоа како ниските температури и присуството на луѓе влијаат на стратегиите за адаптација и преживување кај организмите^[181]. Биомедицинските научници дошле до откритија во врска со ширењето на вирусите и реакцијата на телото на екстремните сезонски температури^[182].

Антарктички метеорит, Алан Хилс 84001 изложен во Природонаучниот музеј Смитсонијан

Високата надморска височина на внатрешноста, ниските температури и должината на поларните ноќи во зимските месеци овозможуваат подобри астрономски набљудувања на Антарктикот отколку на кое било друго место на Земјата. Погледот на вселената од Земјата е подобрен со потенка атмосфера на повисоки надморски височини и недостаток на водена пареа во атмосферата предизвикана од смрзнувачките температури^[183]. Астрофизичарите од станицата Амундсен-Скот на Јужниот Пол го проучуваат космичкото микробраново позадинско зрачење и неутрината од вселената^[184]. Најголемиот детектор на неутрино во светот, опсерваторијата IceCube, се наоѓа на станицата Амундсен-Скот. Се состои од околу 5.500 дигитални оптички модули, од кои некои достигнуваат длабочина од 2.450 м, кои се чуваат во 1 км³ мраз^[185].

Антарктикот обезбедува единствена средина за проучување на метеоритите: сувата поларна пустина добро ги зачувува, а пронајдени се и метеорити постари од милион години. Тие се релативно лесно да се најдат, бидејќи темните камени метеори се издвојуваат во пејзаж од мраз и снег, а протокот на мраз ги акумулира во одредени области. Метеоритот Адели Ленд, откриен во 1912 година, бил првиот што беше пронајден. Метеоритите содржат индиции за составот на Сончевиот Систем и неговиот ран развој^[186]. Повеќето метеорити потекнуваат од астероиди, но неколку метеорити пронајдени на Антарктикот потекнуваат од Месечината и Марс^[187]^{[note 2]}.

Комуникација

Меѓународниот повикувачки број за Антарктикот е 672.

На континентот е развиена безжична телефонска мрежа. Постојат едно келиски предаватели кои користат AMPS технологија во аргентинската база „Марамбио“ и Entel Chile GSM-предавател на Островот на Кралот Џорџ. Сите останати комуникации се одвиваат преку сателитски врски.

Македонски топоними на Антарктикот

Карта на островот Ливингстон со неговите македонски топоними

Рид Делчев

Меѓу наименуваните места на ледениот континент има и немал број објекти со имиња на херои, населби, географски и историски места од Македонија.^[189] Такви се називите

Антарктик како тема во уметноста и во популарната култура

„Антарктик почнува овде“ (англиски: Antarctica Starts Here) — песна на американскиот рок-музичар Џон Кејл (John Cale) од 1973 година.^[190]

Поврзано

Јужен Пол
Јужен Океан
Животни во Антарктикот - Пингвини, Фоки, Морски лавови, Китови
Мраз, Санта мраз, Ледник

Наводи

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 „Antarctica“. The World Factbook. Central Intelligence Agency. 3 May 2022. Архивирано од изворникот на 9 May 2022. Посетено на 9 May 2022.
↑ ^2,0 ^2,1 „Antarctic“, Oxford English Dictionary (3rd. изд.), Oxford University Press, September 2005 Invalid |mode=CS1 (help) (бара Претплата или членство во британска јавна библиотека .)
↑ Lettinck 2021.
↑ Hyginus 1992.
↑ Scott, Hiatt & McIlroy 2012.
↑ Cawley 2015.
↑ McCrone & McPherson 2009.
↑ Cameron-Ash 2018.
↑ „Highlights from the Bartholomew Archive: The naming of Antarctica“. The Bartholomew Archive. National Library of Scotland. Посетено на 23 February 2022.
↑ Drewry 1983.
↑ ^11,00 ^11,01 ^11,02 ^11,03 ^11,04 ^11,05 ^11,06 ^11,07 ^11,08 ^11,09 Trewby 2002.
↑ ^12,0 ^12,1 Day 2019.
↑ ^13,0 ^13,1 Carroll & Lopes 2019.
↑ Ji, Fei; Gao, Jinyao; Li, Fei; Shen, Zhongyan; Zhang, Qiao; Li, Yongdong (2017). „Variations of the effective elastic thickness over the Ross Sea and Transantarctic Mountains and implications for their structure and tectonics“. Tectonophysics. 717: 127–138. Bibcode:2017Tectp.717..127J. doi:10.1016/j.tecto.2017.07.011.
↑ Fretwell, P.; и др. (28 February 2013). „Bedmap2: improved ice bed, surface and thickness datasets for Antarctica“ (PDF). The Cryosphere. 7 (1): 390. Bibcode:2013TCry....7..375F. doi:10.5194/tc-7-375-2013. Посетено на 6 January 2014.
↑ Lucibella, Michael (21 October 2015). „The Lost Dry Valleys of the Polar Plateau“. The Antarctic Sun. United States Antarctic Program. Посетено на January 16, 2022.
↑ Hallberg, Robert; Sergienko, Olga (2019). „Ice Sheet Dynamics“. Geophysical Fluid Dynamics Laboratory. Посетено на 7 February 2021.
↑ Siegert & Florindo 2008.
↑ ^19,0 ^19,1 Quilty, Patrick G. (2007). „Origin and Evolution of the Sub-Antarctic Islands“ (PDF). Papers and Proceedings of the Royal Society of Tasmania. Hobart, Tasmania: University of Tasmania. 141: 35. doi:10.26749/rstpp.141.1.35. ISSN 0080-4703.
↑ Olierook, Hugo K.H.; Jourdan, Fred; Merle, Renaud E.; Timms, Nicholas E.; и др. (April 15, 2016). „Bunbury Basalt: Gondwana breakup products or earliest vestiges of the Kerguelen mantle plume?“. Earth and Planetary Science Letters (англиски). 440: 20–32. Bibcode:2016E&PSL.440...20O. doi:10.1016/j.epsl.2016.02.008. ISSN 0012-821X.
↑ Monteath 1997.
↑ Hund 2014.
↑ Browne, Malcolm W.; и др. (1995). Antarctic News Clips. National Science Foundation. стр. 109. Посетено на 2 February 2021.
↑ Klages, Johann P.; и др. (April 2020). „Temperate rainforests near the South Pole during peak Cretaceous warmth“. Nature. 580 (7801): 81–86. Bibcode:2020Natur.580...81K. doi:10.1038/s41586-020-2148-5. ISSN 1476-4687. PMID 32238944.
↑ ^25,0 ^25,1 ^25,2 ^25,3 ^25,4 Cantrill & Poole 2012.
↑ Rolland, Yann; и др. (15 January 2019). „Late Paleozoic Ice Age glaciers shaped East Antarctica landscape“. Earth and Planetary Science Letters. Elsevier. 506: 125–126. Bibcode:2019E&PSL.506..123R. doi:10.1016/j.epsl.2018.10.044.
↑ Vega, Greta; Ángel Olalla-Tárraga, Miguel (2020). „Past changes on fauna and flora distribution“. Во Oliva, Marc; Ruiz Fernandez, Jesus (уред.). Past Antarctica : paleoclimatology and climate change. London. стр. 170. ISBN 978-0-12-817925-3.
↑ ^28,0 ^28,1 Collinson, James; William R., Hammer (2007). „Migration of Triassic tetrapods to Antarctica“. United States Geological Survey. Посетено на 13 February 2022.
↑ Jasinoski 2013.
↑ Birkenmajer, Krzysztof (1994). „Evolution of the Pacific margin of the northern Antarctic Peninsula: An overview“. International Journal of Earth Sciences. 83 (2): 309–321. Bibcode:1994GeoRu..83..309B. doi:10.1007/BF00210547.
↑ Crame, James Alistair (1989). „Origins and Evolution of the Antarctic Biota“. Special Publications. Geological Society of London. 47: 90. doi:10.1144/GSL.SP.1989.047.01.01.
↑ ^32,0 ^32,1 Riffenburgh 2007.
↑ Smith, Nathan D.; Pol, Diego (2007). „Anatomy of a basal sauropodomorph dinosaur from the Early Jurassic Hanson Formation of Antarctica“ (PDF). Acta Palaeontologica Polonica. 52 (4): 657–674.
↑ Coria, R. A.; Moly, J. J.; Reguero, M.; Santillana, S.; Marenssi, S. (2013). „A new ornithopod (Dinosauria; Ornithischia) from Antarctica“. Cretaceous Research. 41: 186–193. doi:10.1016/j.cretres.2012.12.004.
↑ Rozadilla, Sebastián; Agnolin, Federico L.; Novas, Novas; Rolando, Alexis M. Aranciaga; и др. (2016). „A new ornithopod (Dinosauria, Ornithischia) from the Upper Cretaceous of Antarctica and its palaeobiogeographical implications“. Cretaceous Research. 57: 311–324. doi:10.1016/j.cretres.2015.09.009.
↑ Ely, Ricardo C.; Case, Judd A. (April 2019). „Phylogeny of A New Gigantic Paravian (Theropoda; Coelurosauria; Maniraptora) From The Upper Cretaceous Of James Ross Island, Antarctica“. Cretaceous Research (англиски). 101: 1–16. doi:10.1016/j.cretres.2019.04.003.
↑ Leslie, Mitch (December 2007). „The Strange Lives of Polar Dinosaurs“. Smithsonian Magazine. Архивирано од изворникот на 30 January 2008. Посетено на 24 January 2008.
↑ Gaina, Carmen; Müller, R. Dietmar; Brown, Belinda; Ishihara, Takemi; Ivanov, Sergey (July 2007). „Breakup and early seafloor spreading between India and Antarctica“. Geophysical Journal International (англиски). 170 (1): 151–169. Bibcode:2007GeoJI.170..151G. doi:10.1111/j.1365-246X.2007.03450.x.
↑ Defler 2019
↑ Gelfo, Javier N.; Goin, Francisco J.; Bauzá, Nicolás; Reguero, Marcelo (30 September 2019). „The fossil record of Antarctic land mammals: Commented review and hypotheses for future research“. Advances in Polar Science: 274–292. doi:10.13679/j.advps.2019.0021. Архивирано од изворникот на 6 January 2022. Посетено на 15 January 2022.
↑ Eldridge, Mark D B; Beck, Robin M D; Croft, Darin A; Travouillon, Kenny J; Fox, Barry J (23 May 2019). „An emerging consensus in the evolution, phylogeny, and systematics of marsupials and their fossil relatives (Metatheria)“. Journal of Mammalogy (англиски). 100 (3): 802–837. doi:10.1093/jmammal/gyz018. ISSN 0022-2372.
↑ Ball, Philip; Eagles, Graeme; Ebinger, Cynthia; McClay, Ken; Totterdell, Jennifer (2013). „The spatial and temporal evolution of strain during the separation of Australia and Antarctica“. Geochemistry, Geophysics, Geosystems (англиски). 14 (8): 2771–2799. Bibcode:2013GGG....14.2771B. doi:10.1002/ggge.20160. ISSN 1525-2027.
↑ England, Matthew H.; Hutchinson, David K.; Santoso, Agus; Sijp, Willem P. (1 August 2017). „Ice–Atmosphere Feedbacks Dominate the Response of the Climate System to Drake Passage Closure“. Journal of Climate. American Meteorological Society. 30: 5775. Bibcode:2017JCli...30.5775E. doi:10.1175/JCLI-D-15-0554.1. JSTOR 26388506. Посетено на January 30, 2022.
↑ DeConto, Robert M.; Pollard, David (16 January 2003). „Rapid Cenozoic glaciation of Antarctica induced by declining atmospheric CO₂“. Nature. 421 (6920): 245–9. Bibcode:2003Natur.421..245D. doi:10.1038/nature01290. PMID 12529638.
↑ Poura, Amin Beiranvand; и др. (2018). „Regional geology mapping using satellite-based remote sensing approach in Northern Victoria Land, Antarctica“. Polar Science. 16: 23–46. Bibcode:2018PolSc..16...23P. doi:10.1016/j.polar.2018.02.004. ISSN 1873-9652. OCLC 655039871 – преку ScienceDirect.
↑ Stonehouse 2002.
↑ Feldmann, Michael O.; Woodburne, Rodney M., уред. (1988). „Geology and Paleontology of Seymour Island, Antarctic Peninsula“. Geological Society of America Bulletin. Boulder, Colorado: Geological Society of America (169): 551. ISBN 9780813711690. ISSN 0016-7606.
↑ Anderson 2010.
↑ Campbell & Claridge 1987.
↑ Paxman, Guy J. G.; и др. (27 February 2017). „Uplift and tilting of the Shackleton Range in East Antarctica driven by glacial erosion and normal faulting“. Solid Earth. Journal of Geophysical Research. 122 (3): 2390–2408. Bibcode:2017JGRB..122.2390P. doi:10.1002/2016JB013841. Архивирано од изворникот на 27 November 2020. Посетено на 4 February 2021.
↑ Salvini, Francesco; и др. (10 November 1997). „Cenozoic geodynamics of the Ross Sea region, Antarctica: Crustal extension, intraplate strike‐slip faulting, and tectonic inheritance“. Journal of Geophysical Research: Solid Earth. 102 (B11): 24669–24696. Bibcode:1997JGR...10224669S. doi:10.1029/97JB01643. Архивирано од изворникот на 4 May 2021. Посетено на 4 February 2021.
↑ Sullivan, Walter (19 December 1976). „Soviet Team Finds a 'Mountain of Iron' in Antarctica“. New York Times. Посетено на 14 March 2022.
↑ Kingston, John (1991). „The Undiscovered Oil and Gas of Antarctica“ (PDF). United States Geographical Survey. Santa Barbara, California: United States Department of the Interior. стр. 12. Посетено на 5 March 2022.
↑ Turner, John; и др. (2009). „Record low surface air temperature at Vostok station, Antarctica“. Journal of Geophysical Research: Atmospheres (англиски). 114 (D24): D24102. Bibcode:2009JGRD..11424102T. doi:10.1029/2009JD012104. ISSN 2156-2202.
↑ Rice, Doyle (10 December 2013). „Antarctica records unofficial coldest temperature ever“. USA Today. Gannett. Посетено на 20 February 2022.
↑ „Antarctic Weather“. Australian Antarctic Program. Government of Australia. February 18, 2019. Посетено на January 13, 2021.
↑ „Antarctic weather“. Australian Antarctic Program (англиски). 18 February 2019. Посетено на 2022-04-02.
↑ Hui, Fengming; Ci, Tianyu; Cheng, Xiao; Scambo, Ted A.; Liu, Yan; Zhang, Yanmei; Chi, Zhaohui; Huang, Huabing; Wang, Xianwei (2014). „Mapping blue-ice areas in Antarctica using ETM and MODIS data“. Annals of Glaciology (англиски). 55 (66): 129–137. Bibcode:2014AnGla..55..129H. doi:10.3189/2014AoG66A069. ISSN 0260-3055.
↑ Fountain, Andrew G.; Nylen, Thomas H.; Monaghan, Andrew; Basagic, Hassan J.; Bromwich, David (7 May 2009). „Snow in the McMurdo Dry Valleys, Antarctica“. International Journal of Climatology. Royal Meteorological Society. 30 (5): 633–642. doi:10.1002/joc.1933. Архивирано од изворникот на 7 May 2021. Посетено на 12 October 2020 – преку Wiley Online Library.
↑ Rohli & Vega 2018.
↑ Stammerjohn, Sharon E.; Scambos, Ted A. (2020). „Warming reaches the South Pole“. Nature Climate Change (англиски). 10 (8): 710–711. Bibcode:2020NatCC..10..710S. doi:10.1038/s41558-020-0827-8. ISSN 1758-6798.
↑ Clem, Kyle R.; Fogt, Ryan L.; Turner, John; Lintner, Benjamin R.; Marshall, Gareth J.; Miller, James R.; Renwick, James A. (2020). „Record warming at the South Pole during the past three decades“. Nature Climate Change (англиски). 10 (8): 762–770. Bibcode:2020NatCC..10..762C. doi:10.1038/s41558-020-0815-z. ISSN 1758-6798.
↑ „Antarctica logs highest temperature on record of 18.3C“. BBC News. 7 February 2020. Посетено на 20 February 2022.
↑ Gillett, N. P.; Stone, D.I.A.; Stott, P.A.; Nozawa, T.; Karpechko, A.Y.; Hegerl, G.C.; Wehner, M.F.; Jones, P.D. (2008). „Attribution of polar warming to human influence“. Nature Geoscience. 1 (11): 750. Bibcode:2008NatGe...1..750G. doi:10.1038/ngeo338.
↑ Steig, E.J.; и др. (2013). „Recent climate and ice-sheet changes in West Antarctica compared with the past 2,000 years“. Nature Geoscience. 6 (5): 372–375. Bibcode:2013NatGe...6..372S. doi:10.1038/ngeo1778. |hdl-access= бара |hdl= (help)
↑ Meredith, M.; и др. (2019). „Chapter 3: Polar Regions“ (PDF). IPCC Special Report on the Ocean and Cryosphere in a Changing Climate. стр. 212.
↑ ^67,0 ^67,1 Thomas 2007.
↑ Vaughan, D. G.; Comiso, J. C.; Allison, I.; Carrasco, J.; и др. (2013). „Chapter 4: Observations: Cryosphere“ (PDF). Intergovernmental Panel on Climate Change Fifth Assessment Report; Working Group 1. стр. 330.
↑ Scott, Michon (28 April 2020). „Understanding climate: Antarctic sea ice extent“. NOAA Climate.gov. Посетено на 1 February 2021.
↑ Meredith, M.; Sommerkorn, M.; Cassotta, S.; Derksen, C.; и др. (2019). „Chapter 3: Polar Regions“ (PDF). IPCC Special Report on the Ocean and Cryosphere in a Changing Climate. стр. 214.
↑ Rignot, E.; Casassa, G.; Gogineni, P.; Krabill, W.; Rivera, A.; Thomas, R. (2004). „Accelerated ice discharge from the Antarctic Peninsula following the collapse of Larsen B ice shelf“ (PDF). Geophysical Research Letters. 31 (18): L18401. Bibcode:2004GeoRL..3118401R. doi:10.1029/2004GL020697. Архивирано од изворникот (PDF) на 23 November 2011. Посетено на 22 October 2011.
↑ Oppenheimer, M.; и др. (2019). „Chapter 4: Sea Level Rise and Implications for Low Lying Islands, Coasts and Communities“ (PDF). IPCC Special Report on the Ocean and Cryosphere in a Changing Climate. Intergovernmental Panel on Climate Change. стр. 346–347.
↑ Jones, Nicola (19 March 2002). „Giant Antarctic ice sheet breaks off“. New Scientist. Посетено на 20 February 2022.
↑ „Huge Antarctic ice chunk collapses“. CNN. Associated Press. 25 March 2008. Архивирано од изворникот на 29 March 2008. Посетено на 25 March 2008.
↑ Walton, Marsha (25 March 2008). „Massive ice shelf on verge of breakup“. CNN. Архивирано од изворникот на 29 March 2008. Посетено на 26 March 2008.
↑ „Ice bridge ruptures in Antarctic“. BBC News. 5 April 2009. Архивирано од изворникот на 6 April 2009. Посетено на 5 April 2009.
↑ Larter, Robert D. (2022-02-28). „Basal Melting, Roughness and Structural Integrity of Ice Shelves“. Geophysical Research Letters (англиски). 49 (4). Bibcode:2022GeoRL..4997421L. doi:10.1029/2021GL097421. ISSN 0094-8276.
↑ Slater, Thomas; Hogg, Anna E.; Mottram, Ruth (October 2020). „Ice-sheet losses track high-end sea-level rise projections“. Nature Climate Change (англиски). 10 (10): 879–881. Bibcode:2020NatCC..10..879S. doi:10.1038/s41558-020-0893-y. ISSN 1758-6798.
↑ ^79,0 ^79,1 ^79,2 ^79,3 Rignot, Eric; Mouginot, Jérémie; Scheuchl, Bernd; van den Broeke, Michiel; van Wessem, Melchior J.; Morlighem, Mathieu (2019). „Four decades of Antarctic Ice Sheet mass balance from 1979–2017“. Proceedings of the National Academy of Sciences (англиски). 116 (4): 1095–1103. Bibcode:2019PNAS..116.1095R. doi:10.1073/pnas.1812883116. ISSN 0027-8424. PMC 6347714. PMID 30642972.
↑ ^80,0 ^80,1 Bell, Robin E.; Seroussi, Helene (20 March 2020). „History, mass loss, structure, and dynamic behavior of the Antarctic Ice Sheet“. Science (англиски). 367 (6484): 1321–1325. Bibcode:2020Sci...367.1321B. doi:10.1126/science.aaz5489. ISSN 0036-8075. PMID 32193319.
↑ Shepherd, Andrew; Ivins, Erik (13 June 2018). „Mass balance of the Antarctic Ice Sheet from 1992 to 2017“ (PDF). Nature. 558 (7709): 219–222. Bibcode:2018Natur.558..219I. doi:10.1038/s41586-018-0179-y. PMID 29899482. Архивирано од изворникот (PDF) на 27 January 2019. Посетено на 27 January 2019.
↑ Fox-Kemper, Baylor; Hewitt, Helene T.; Xiao, Cunde; и др. (2021). „Chapter 9: Ocean, Cryosphere, and Sea Level Change“ (PDF). Climate Change 2021: The Physical Science Basis. Contribution of Working Group I to the Sixth Assessment Report of the Intergovernmental Panel on Climate. Cambridge University Press. Section 9.4.2.1.
↑ Martin‐Español, Alba; Bamber, Jonathan L.; Zammit‐Mangion, Andrew (2017). „Constraining the mass balance of East Antarctica“. Geophysical Research Letters (англиски). 44 (9): 4168–4175. Bibcode:2017GeoRL..44.4168M. doi:10.1002/2017GL072937. ISSN 1944-8007. Архивирано од изворникот на 11 November 2020. Посетено на 3 February 2021.
↑ Pattyn, Frank; Morlighem, Mathieu (20 March 2020). „The uncertain future of the Antarctic Ice Sheet“. Science (англиски). 367 (6484): 1331–1335. Bibcode:2020Sci...367.1331P. doi:10.1126/science.aaz5487. ISSN 0036-8075. PMID 32193321.
↑ Fox-Kemper, Baylor; Hewitt, Helene T.; Xiao, Cunde; Aðalgeirsdóttir, Guðfinna; и др. (2021). „Chapter 9: Ocean, cryosphere, and sea level change“ (PDF). Climate Change 2021: The Physical Science Basis. Section 9.4.2.6.
↑ Douglass, Anne R.; Newman, Paul A.; Solomon, Susan (1 July 2014). „The Antarctic ozone hole: An update“. Physics Today. American Institute of Physics. 67 (7): 42–48. Bibcode:2014PhT....67g..42D. doi:10.1063/PT.3.2449 – преку MIT Open Access Articles.
↑ ^87,0 ^87,1 Schiermeier, Quirin (12 August 2009). „Atmospheric science: Fixing the sky“. Nature. 460 (7257): 792–795. doi:10.1038/460792a. PMID 19675624.
↑ Bates, Sofie (30 October 2020). „Large, Deep Antarctic Ozone Hole Persisting into November“. NASA. Архивирано од изворникот на 2020-10-31. Посетено на 6 February 2021.
↑ „Record-breaking 2020 ozone hole closes“. World Meteorological Organization (англиски). 6 January 2021. Архивирано од изворникот на 2021-01-06. Посетено на 6 February 2021.
↑ „The Ozone Hole“. British Antarctic Survey (англиски). 1 April 2017. Архивирано од изворникот на 4 March 2022. Посетено на 2022-05-07.
↑ „Q10: Why has an "ozone hole" appeared over Antarctica when ozone-depleting substances are present throughout the stratosphere?“ (PDF). 20 Questions: 2010 Update. NOAA. 2010. Посетено на 2 April 2022.
↑ „World Meteorological Organization Global Ozone Research and Monitoring Project—Report No. 58: Scientific Assessment of Ozone Depletion 2018“ (PDF). Scientific Assessment Panel (SAP). ES.3: World Meteorological Organization. Посетено на 20 February 2022.CS1-одржување: место (link)
↑ Parkinson, Claire L. (2019). „A 40-y record reveals gradual Antarctic sea ice increases followed by decreases at rates far exceeding the rates seen in the Arctic“. Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 116 (29): 14414–14423. Bibcode:2019PNAS..11614414P. doi:10.1073/pnas.1906556116. PMC 6642375. PMID 31262810.
↑ Chung, Eui-Seok; Kim, Seong-Joong; Timmermann, Axel; Ha, Kyung-Ja; и др. (2022). „Antarctic sea-ice expansion and Southern Ocean cooling linked to tropical variability“. Nature Climate Change (англиски). 12 (5): 461–468. Bibcode:2022NatCC..12..461C. doi:10.1038/s41558-022-01339-z. ISSN 1758-6798.
↑ Convey, Peter; Biersma, Elisabeth; Casanova-Katny, Angelica; Maturana, Claudia S. (2020). „Refuges of Antarctic diversity“. Во Oliva, Marc; Ruiz Fernandez, Jesus (уред.). Past Antarctica : paleoclimatology and climate change. London. стр. 182, 187–188. ISBN 978-0-12-817925-3.
↑ „Land Animals of Antarctica“. British Antarctic Survey. Natural Environment Research Council. Архивирано од изворникот на 7 October 2008. Посетено на 25 April 2017.
↑ Sandro, Luke; Constible, Juanita. „Antarctic Bestiary – Terrestrial Animals“. Laboratory for Ecophysiological Cryobiology. Miami University. Посетено на 22 October 2011.
↑ ^98,0 ^98,1 Ancel, André; Beaulieu, Michaël; Gilbert, Caroline (2013). „The different breeding strategies of penguins: a review“. Comptes rendus de l'Académie des Sciences. 336 (1): 1–12. doi:10.1016/j.crvi.2013.02.002. ISSN 0001-4036. PMID 23537764. Посетено на 12 October 2020 – преку Elsevier Science Direct.
↑ Stromberg 1991
↑ Staniland, Iain J.; Ratcliffe, Norman; Trathan, Philip N.; Forcada, Jaume (2018). „Long term movements and activity patterns of an Antarctic marine apex predator: The leopard seal“. PLOS ONE. 13 (6): e0197767. Bibcode:2018PLoSO..1397767S. doi:10.1371/journal.pone.0197767. PMC 5988266. PMID 29870541.
↑ Woods, R.; Jones, H. I.; Watts, J.; Miller, G. D.; Shellam, G. R. (2009). „Diseases of Antarctic Seabirds“. Health of Antarctic Wildlife: A Challenge for Science and Policy (англиски). Springer. стр. 35–55. doi:10.1007/978-3-540-93923-8_3. ISBN 978-3-540-93922-1.
↑ Kinver, Mark (15 February 2009). „Ice oceans 'are not poles apart'“. BBC News. Посетено на 22 October 2011.
↑ „Plants of Antarctica“. British Antarctic Survey. Natural Environment Research Council. Архивирано од изворникот на 7 June 2011. Посетено на 12 July 2011.
↑ Bridge, Paul D.; Spooner, Brian M.; Roberts, Peter J. (2008). „Non-lichenized fungi from the Antarctic region“. Mycotaxon. 106: 485–490. Архивирано од изворникот на 11 August 2013. Посетено на 22 October 2011.
↑ ^105,0 ^105,1 ^105,2 Selbmann, L; de Hoog, G S; Mazzaglia, A; Friedmann, E. I.; Onofri, S (2005). „Fungi at the edge of life: cryptoendolithic black fungi from Antarctic desert“ (PDF). Studies in Mycology. 51: 1–32.
↑ de Hoog 2005.
↑ Godinho, Valeria M. (July 2013). „Diversity and bioprospecting of fungal communities associated with endemic and cold-adapted macroalgae in Antarctica“. The ISME Journal. Nature Publishing Group. 7 (7): 1434–1451. doi:10.1038/ismej.2013.77. PMC 3695302. PMID 23702515.
↑ Rees-Owen, Rhian L.; Gill, Fiona L.; Newton, Robert J.; Ivanović, Ruza F.; Francis, Jane E.; Riding, James B.; Vane, Christopher H.; Lopes dos Santos, Raquel A. (2018). „The last forests on Antarctica: Reconstructing flora and temperature from the Neogene Sirius Group, Transantarctic Mountains“. Organic Geochemistry (англиски). 118: 4–14. doi:10.1016/j.orggeochem.2018.01.001. ISSN 0146-6380.
↑ Chwedorzewska, K.J. (2015). „Poa annua L. in the maritime Antarctic: an overview“. Polar Record. 51 (6): 637–643. doi:10.1017/S0032247414000916.
↑ „Algae“. Australian Antarctic Program (англиски). Government of Australia. Посетено на 2022-04-24.
↑ Gorman, James (6 February 2013). „Bacteria Found Deep Under Antarctic Ice, Scientists Say“. The New York Times. Посетено на 6 February 2013.
↑ Bulat, Sergey A. (28 January 2016). „Microbiology of the subglacial Lake Vostok: first results of borehole-frozen lake water analysis and prospects for searching for lake inhabitants“. Philosophical Transactions of the Royal Society. Abstract: The Royal Society. 374 (2059). Bibcode:2016RSPTA.37440292B. doi:10.1098/rsta.2014.0292. PMID 26667905.
↑ Raha, Bipasa (2013). „The Search for Earth-Like Habitable Planet: Antarctica Lake Vostok May be Jupiter's Europa“. Science and Culture (79): 120–122. ISSN 0036-8156.
↑ Weisleitner, Klemens; и др. (10 May 2019). „Source Environments of the Microbiome in Perennially Ice-Covered Lake Untersee, Antarctica“. Frontiers in Microbiology. 10: 1019. doi:10.3389/fmicb.2019.01019. PMC 6524460. PMID 31134036.
↑ Hoover, Richard Brice; Pikuta, Elena V. (January 2010). „Psychrophilic and Psychrotolerant Microbial Extremophiles in Polar Environments“ (PDF). National Space Science and Technology Center. Microbial Extremophiles from Lake Untersee: NASA: 25–26. Посетено на January 30, 2022.
↑ Coulter, Dana. Tony Phillips (уред.). „Extremophile Hunt Begins“. Science News. NASA. Архивирано од изворникот на 23 March 2010. Посетено на 22 October 2011.
↑ ^117,0 ^117,1 ^117,2 Wauchope, Hannah S.; Shaw, Justine D.; Terauds, Aleks (2019). „A snapshot of biodiversity protection in Antarctica“. Nature Communications (англиски). 10 (1): 946. Bibcode:2019NatCo..10..946W. doi:10.1038/s41467-019-08915-6. ISSN 2041-1723. PMC 6391489. PMID 30808907.
↑ „Toothfish fisheries“. Convention for the Conservation of Antarctic Marine Living Resources. July 2, 2021. Посетено на January 13, 2021.
↑ „The Madrid Protocol“. Australian Antarctic Division. Посетено на 20 February 2022.
↑ „Protocol on Environmental Protection To The Antarctic Treaty (The Madrid Protocol)“. Australian Antarctic Programme. 17 May 2019. Посетено на 8 February 2021.
↑ „Now you see it now you don't!“ (PDF). ECO. 82 (3). November 1992. стр. 5. Архивирано од изворникот (PDF) на 20 February 2022. Посетено на 20 February 2022.
↑ „Southern Ocean Whale Sanctuary“. Antarctic and Southern Coalition. Архивирано од изворникот на 13 January 2022. Посетено на January 13, 2022.
↑ Coetzee, Bernard W.T.; Convey, Peter; Chown, Steven L. (2017). „Expanding the Protected Area Network in Antarctica is Urgent and Readily Achievable: Expanding Antarctica's protected areas“. Conservation Letters (англиски). 10 (6): 670–680. doi:10.1111/conl.12342.
↑ Riffenburgh 2007, стр. 296.
↑ Beaglehole 1968, стр. 643.
↑ Henriques, Martha (22 October 2018). „The bones that could shape Antarctica's fate“. BBC Future. Посетено на 22 July 2021.
↑ Trewby 2002, стр. 39.
↑ Trewby 2002, стр. 139.
↑ Tammiksaar, Erki (14 December 2013). „Punane Bellingshausen“ [Red Bellingshausen]. Postimees (естонски).
↑ Armstrong, Terence E. (September 1971). „Bellingshausen and the discovery of Antarctica“. Polar Record. 15 (99): 887–889. doi:10.1017/S0032247400062112. S2CID 129664580.
↑ Baughmann 1994, стр. 133
↑ Joyner 1992, стр. 5.
↑ Trewby 2002, стр. 67.
↑ Tammiksaar, E. (2016). „The Russian Antarctic Expedition under the command of Fabian Gottlieb von Bellingshausen and its reception in Russia and the world“. Polar Record (англиски). 52 (5): 578–600. doi:10.1017/S0032247416000449. ISSN 0032-2474. S2CID 132425113.
↑ Cawley 2015, стр. 131.
↑ Ainsworth 1847, стр. 479.
↑ Trewby 2002, стр. 154.
↑ Trewby 2002, стр. 154, 185.
↑ „Tannatt William Edgeworth David“. Australian Antarctic Division. Архивирано од изворникот 29 September 2010. Посетено на 27 September 2010.
↑ Riffenburgh 2007, стр. 30–32.
↑ Trewby 2002, стр. 159.
↑ Trewby 2002, стр. 44.
↑ Blackadder, Jesse (December 2012). „The first woman in Antarctica“. Australian Antarctic Program. Australian Antarctic Division. Посетено на 27 June 2016.
↑ Norman, F. I.; Gibson, J. A. E.; Burgess, J. S. (1998). „Klarius Mikkelsen's 1935 landing in the Vestfold Hills, East Antarctica: some fiction and some facts“. Polar Record. Cambridge University Press. 34 (191): 293–304. doi:10.1017/S0032247400025985. S2CID 131433193. Посетено на 21 February 2022.
↑ „Dates in American Naval History: October“. Naval History and Heritage Command. United States Navy. Архивирано од изворникот на 26 June 2004. Посетено на 12 February 2006.
↑ „Fastest unsupported (kite assisted) journey to the South Pole taking just 34 days“. Guinness World Records.
↑ Headland 1984, стр. 238.
↑ „Antarctica“. Resource Library. National Geographic. 4 January 2012. Архивирано од изворникот на 2021-03-02. Посетено на 31 August 2020.
↑ „Flock of Antarctica's Orthodox temple celebrates Holy Trinity Day“. Serbian Orthodox Church. 24 May 2004. Архивирано од изворникот на 2016-08-26. Посетено на 7 February 2009.
↑ Владимир Петраков: 'Антарктика – это особая атмосфера, где живут очень интересные люди' [Vladimir Petrakov: "Antarctic is a special world, full of very interesting people"]. Pravoslavye (руски). 28 April 2021.
↑ Headland 1984, стр. 12, 130.
↑ Russell 1986, стр. 17
↑ „Antarctic Treaty“. Scientific Committee on Antarctic Research. Архивирано од изворникот на 6 February 2006. Посетено на 9 February 2006.
↑ „Argentina in Antarctica“. Antarctica Institute of Argentina. Архивирано од изворникот на 6 March 2006. Посетено на 9 February 2006.
↑ Pinochet de la Barra, Óscar (November 1944). La Antártica Chilena. Editorial Andrés Bello.
↑ Calamari, Andrea (June 2022). „El conjurado que gobernó la Antártida“ (шпански). Jot Down.
↑ „Pedro Sancho de la Hoz“ (шпански). Real Academia de la Historia. Посетено на 25 August 2022.
↑ „1544“ (шпански). Biografía de Chile. Архивирано од изворникот на 2022-08-19. Посетено на 2022-09-19.
↑ Francisco Orrego Vicuña; Augusto Salinas Araya (1977). Desarrollo de la Antártica (шпански). Santiago de Chile: Instituto de Estudios Internacionales, Universidad de Chile; Editorial Universitaria.
↑ „Parties“. Secretariat of the Antarctic Treaty. Архивирано од изворникот 2022-02-23. Посетено на 2022-04-02.
↑ Yermakova, Yelena (2021-07-03). „Legitimacy of the Antarctic Treaty System: is it time for a reform?“. The Polar Journal. 11 (2): 342–359. doi:10.1080/2154896X.2021.1977048. ISSN 2154-896X. S2CID 239218549 Проверете ја вредноста |s2cid= (help).
↑ ^162,0 ^162,1 Von Tigerstrom & Leane 2005, стр. 204.
↑ Rapp, Ole Magnus (21 September 2015). „Norge utvider Dronning Maud Land helt frem til Sydpolen“. Aftenposten (норвешки). Oslo. Посетено на 21 February 2022.
↑ „The Foreign Secretary has announced that the southern part of British Antarctic Territory has been named Queen Elizabeth Land“. Foreign & Commonwealth Office. HM Government. 18 December 2012. Посетено на 22 December 2012.
↑ „Argentina angry after Antarctic territory named after Queen“. BBC News. 22 December 2012. Посетено на 22 December 2012.
↑ ^166,0 ^166,1 ^166,2 Ribadeneira, Diego (1988). „La Antartida“ (PDF). AFESE (шпански). Архивирано од изворникот (PDF) на 7 July 2011. Посетено на 19 July 2011.
↑ Morris 1988, стр. 219
↑ ^168,0 ^168,1 „Disputes – international“. The World Factbook. Central Intelligence Agency. 2011. Архивирано од изворникот на 15 September 2020. Посетено на 22 October 2011. ... the US and Russia reserve the right to make claims...
↑ „Natural Resources“. The World Factbook. Central Intelligence Agency. Архивирано од изворникот 3 April 2022. Посетено на 7 May 2022.
↑ Press, Tony (5 October 2016). „Antarctica: The Madrid Protocol 25 Years On“. Australian Institute of International Affairs. Посетено на January 19, 2022.
↑ ^171,0 ^171,1 Trewby 2002, стр. 187–188.
↑ „During Your Visit“. International Association of Antarctica Tour Operators. Посетено на 14 February 2022.
↑ Trewby 2002, стр. 107.
↑ „IAATO Antarctic visitor figures 2019–2020“. Data & Statistics. International Association of Antarctica Tour Operators. July 2020. Посетено на 14 February 2022.
↑ Rowe, Mark (11 February 2006). „Tourism threatens Antarctic“. The Daily Telegraph. Архивирано од изворникот на 24 February 2008. Посетено на 5 February 2006.
↑ „Tourism and Non-Governmental Activities“. Secretariat of the Antarctic Treaty. Посетено на 7 February 2022.
↑ Day 2013, стр. 507–509.
↑ Hund 2014, стр. 41.
↑ Davis, Georgina (30 January 2017). „A history of McMurdo Station through its architecture“. Polar Record. Cambridge University Press. 53 (2): 167–185. doi:10.1017/S0032247416000747. S2CID 132258248 – преку Cambridge Core.
↑ Carroll & Lopes 2019, стр. 160.
↑ Stoddart, Michael (August 2010). „'Antarctic biology in the 21st century – Advances in, and beyond the international polar year 2007–2008'“. Polar Science. 4 (2): 97–101. Bibcode:2010PolSc...4...97S. doi:10.1016/j.polar.2010.04.004 – преку Elsevier Science Direct.
↑ „Human Biology and Medicine“. Australian Antarctic Programme. 16 September 2020. Посетено на 8 February 2021.
↑ Burton, Michael G. (2010). „Astronomy in Antarctica“. The Astronomy & Astrophysics Review. 18 (4): 417–469. arXiv:1007.2225. Bibcode:2010A&ARv..18..417B. doi:10.1007/s00159-010-0032-2. ISSN 0935-4956. S2CID 16843819.
↑ „Science Goals: Celebrating a Century of Science and Exploration“. National Science Foundation. 2011. Посетено на January 19, 2022.
↑ „IceCube Quick Facts“. IceCube Neutrino Observatory. Посетено на 6 February 2022.
↑ „Finding Meteorite Hotspots in Antarctica“. Earth Observatory (англиски). NASA. 2022-03-09. Посетено на 2022-04-02.
↑ Talbert, Tricia (2016-11-14). „Science from the Sky: NASA Renews Search for Antarctic Meteorites“. NASA. Архивирано од изворникот на 2016-11-19. Посетено на 2022-04-02.
↑ „Meteorites from Antarctica“. NASA. Архивирано од изворникот на 6 March 2006. Посетено на 9 February 2006.
↑ „Бугарите“ Гоце Делчев и Цар Самуил на Антарктикот. Фокус, 11 февруари 2016.
↑ YouTube, John Cale: Paris 1919 (Full Album) (пристапено на 13.2.2018)

Библиографија

Ainsworth, William Harrison, уред. (1847). „The Antarctic Voyage of Discovery“. The New Monthly Magazine and Humourist. London: Chapman & Hall.
Anderson, John B. (2010). Antarctic Marine Geology. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-05211-3-168-1.
Baughmann, T. H. (1994). Before the Heroes Came. Lincoln, Nebraska: University of Nebraska Press. ISBN 978-0-8032-1228-2.
Beaglehole, John C. (1968). The Journals of Captain James Cook on his Voyages of Discovery. 2. Cambridge: Hakluyt Society. ISBN 978-1-4724-5324-2.
Cameron-Ash, Margaret (2018). Lying for the Admiralty. Sydney: Rosenberg Publishing. ISBN 978-06480-4-396-6.
Campbell, I.B.; Claridge, G.G.C., уред. (1987). „2: The Geology and Geomorphology of Antarctica“. Antarctica: Soils, Weathering Processes and Environment. Developments in Soil Science. 16. Amsterdam: Elsevier. стр. 7–42. doi:10.1016/S0166-2481(08)70150-8. ISBN 978-0-444-42784-7. ISSN 0166-2481.
Cantrill, David J.; Poole, Imogen (2012). The Vegetation of Antarctica through Geological Time. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-1-139-56028-3.
Carroll, Michael; Lopes, Rosaly (2019). Antarctica : Earth's Own Ice World. Cham, Switzerland: Springer Praxis Books. ISBN 978-3-319-74623-4.
Cawley, Charles (2015). Colonies in Conflict: The History of the British Overseas Territories. Newcastle: Cambridge Scholars Publishing. ISBN 978-14438-8-128-9.
Crystal, David (2006). The Fight for English. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-920764-0.
Day, David (2013). Antarctica: A Biography. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-967055-0.
Day, David (2019). Antarctica: What Everyone Needs to know. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-064132-0.
Defler, Thomas (2019). History of Terrestrial Mammals in South America. Topics in Geobiology. Cham: Springer International Publishing. ISBN 978-3-319-98448-3.
Drewry, D.J., уред. (1983). Antarctica: Glaciological and Geophysical Folio. Cambridge: Scott Polar Research Institute, University of Cambridge. ISBN 978-0-901021-04-5.
Edwards, Philip, уред. (1999). The Journals of James Cook. London: Penguin Books. ISBN 978-0-14-192808-1.
Headland, Robert (1984). The Island of South Georgia. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-25274-4.
de Hoog, G.S. (2005). „Fungi of the Antarctic: evolution under extreme conditions“ (PDF). Studies in Mycology. Elsevier. 51. ISBN 9789070351557.
Hund, Andrew J., уред. (2014). Antarctica And The Arctic Circle: A Geographic Encyclopedia of the Earth's Polar Regions. 1. ABC-CLIO, LLC. ISBN 978-1-61069-392-9.
Hyginus, Caius Julius (1992) [1482]. Viré, Ghislaine (уред.). Hygini de astronomia (латински). Stuttgart: Bibliotheca Teubneriana. ISBN 978-35190-1-438-6.
Jasinoski, Sandra C.; и др. (2013). „Anatomical Plasticity in the Snout of Lystrosaurus“. Во Kammerer, Christian F.; Frobisch, Jörg; Angielczyk, Kenneth D. (уред.). Early Evolutionary History of the Synapsida. Springer Netherlands. ISBN 978-94-007-6841-3.
Joyner, Christopher C. (1992). Antarctica and the Law of the Sea. Dordrecht: Martinus Nijhoff Publishers. ISBN 978-0-7923-1823-1.
Lettinck, Paul (2021). Aristotle's Meteorology and Its Reception in the Arab World. Leiden; Boston (Massachusetts): Brill Publishers. ISBN 978-90-04-44917-6.
McCrone, David; McPherson, Gayle, уред. (2009). National Days: Constructing and Mobilising National Identity. Basingstoke, UK: Palgrave Macmillan. ISBN 978-02302-5-117-5.
Monteath, Colin (1997). Hall & Ball Kiwi Mountaineers: from Mount Cook to Everest. Christchurch: Cloudcap. ISBN 978-0-938567-42-4.
Morris, Michael (1988). The Strait of Magellan. Dordrecht; London: Martinus Nijhoff Publishers. ISBN 978-0-7923-0181-3.
Pyne, Stephen J. (2017). The Ice: A Journey to Antarctica. University of Washington Press. ISBN 978-0-295-80523-8.
Riffenburgh, Beau, уред. (2007). Encyclopedia of the Antarctic. 1. New York: Routledge. ISBN 978-1-1358-7866-5.
Rohli, Robert V.; Vega, Anthony J. (2018). Climatology (4. изд.). Burlington, Massachusetts: Jones & Bartlett Learning. ISBN 978-1-284-12656-3.
Russell, Alan (1986). McWhirter, Norris (уред.). 1986 Guinness Book of Records. Sterling Publishing. ISBN 978-0-8069-4768-6.
Scott, Anne W.; Hiatt, Alfred; McIlroy, Claire, уред. (2012). European Perceptions of Terra Australis. Farnham, UK: Ashgate Publishing. ISBN 978-1-4094-3941-7.
Siegert, Martin; Florindo, Fabio, уред. (2008). Antarctic Climate Evolution. Amsterdam: Elsevier Science. ISBN 978-0-08-093161-6.
Stromberg, O.; и др. (1991). Nemoto, Takahisa; Mauchline, John (уред.). Marine Biology: Its Accomplishment and Future Prospect. Elsevier Science. ISBN 978-0-444-98696-2.
Stonehouse, Bernard, уред. (2002). Encyclopedia of Antarctica and the Southern Oceans. Chichester: John Wiley & Sons. ISBN 978-0-471-98665-2.
Thomas, David Neville (2007). Surviving Antarctica. London: Natural History Museum. ISBN 978-0-565-09217-7.
Von Tigerstrom, Barbara; Leane, Geoffrey W. G., уред. (2005). International Law Issues in the South Pacific. Aldershot, UK; Burlington, Vermont: Ashgate Publishing. ISBN 978-0-7546-4419-4.
Trewby, Mary, уред. (2002). Antarctica: An Encyclopedia from Abbott Ice Shelf to Zooplankton. Buffalo, New York: Firefly Books. ISBN 978-1-55297-590-9.

Надворешни врски

70South
Antarctic Treaty Secretariat Архивирано на 14 октомври 2007 г.
ANetStation
The Antarctic Digital Database - a source of digital topographic map data for Antarctica
Argentine Antarctic history
Australian Antarctic Division
British Antarctic Survey
Council of Managers of National Antarctic Programs (COMNAP), official homepage.
German Antarctic Ships and Stations
Portals on the World - Antarctica from the Library of Congress
The Russian State Museum of Arctic and Antarctic Архивирано на 25 јуни 2006 г.
The Scientific Committee for Antarctic Research - coordinating body for Antarctic Science
Antarctic Research Stations Архивирано на 24 декември 2001 г.
The World Factbook – Antarctica Архивирано на 29 октомври 2005 г. from the U.S. Central Intelligence Agency
Latest Antarctic news and information by 70South
Biodiversity at Ardley Island, South Shetland archipelago, Antarctica
Antarctic Place-names Commission of Bulgaria
Меѓународен регистар на антарктичките имиња (на англиски)

Грешка во наводот: Има ознаки <ref> за група именувана како „note“, но нема соодветна ознака <references group="note"/>.

[CIAfactbook-People-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 „Antarctica“. The World Factbook. Central Intelligence Agency. 3 May 2022. Архивирано од изворникот на 9 May 2022. Посетено на 9 May 2022.

[OED-2] 2,0 ^2,1 „Antarctic“, Oxford English Dictionary (3rd. изд.), Oxford University Press, September 2005 Invalid |mode=CS1 (help) (бара Претплата или членство во британска јавна библиотека .)

[FOOTNOTELettinck2021-3] Lettinck 2021.

[FOOTNOTEHyginus1992-4] Hyginus 1992.

[FOOTNOTEScottHiattMcIlroy2012-5] Scott, Hiatt & McIlroy 2012.

[FOOTNOTECawley2015-6] Cawley 2015.

[FOOTNOTEMcCroneMcPherson2009-7] McCrone & McPherson 2009.

[FOOTNOTECameron-Ash2018-8] Cameron-Ash 2018.

[NLS-9] „Highlights from the Bartholomew Archive: The naming of Antarctica“. The Bartholomew Archive. National Library of Scotland. Посетено на 23 February 2022.

[FOOTNOTEDrewry1983-10] Drewry 1983.

[FOOTNOTETrewby2002-11] 11,00 ^11,01 ^11,02 ^11,03 ^11,04 ^11,05 ^11,06 ^11,07 ^11,08 ^11,09 Trewby 2002.

[FOOTNOTEDay2019-12] 12,0 ^12,1 Day 2019.

[FOOTNOTECarrollLopes2019-13] 13,0 ^13,1 Carroll & Lopes 2019.

[14] Ji, Fei; Gao, Jinyao; Li, Fei; Shen, Zhongyan; Zhang, Qiao; Li, Yongdong (2017). „Variations of the effective elastic thickness over the Ross Sea and Transantarctic Mountains and implications for their structure and tectonics“. Tectonophysics. 717: 127–138. Bibcode:2017Tectp.717..127J. doi:10.1016/j.tecto.2017.07.011.

[Bedmap2-15] Fretwell, P.; и др. (28 February 2013). „Bedmap2: improved ice bed, surface and thickness datasets for Antarctica“ (PDF). The Cryosphere. 7 (1): 390. Bibcode:2013TCry....7..375F. doi:10.5194/tc-7-375-2013. Посетено на 6 January 2014.

[16] Lucibella, Michael (21 October 2015). „The Lost Dry Valleys of the Polar Plateau“. The Antarctic Sun. United States Antarctic Program. Посетено на January 16, 2022.

[17] Hallberg, Robert; Sergienko, Olga (2019). „Ice Sheet Dynamics“. Geophysical Fluid Dynamics Laboratory. Посетено на 7 February 2021.

[FOOTNOTESiegertFlorindo2008-18] Siegert & Florindo 2008.

[O&E-19] 19,0 ^19,1 Quilty, Patrick G. (2007). „Origin and Evolution of the Sub-Antarctic Islands“ (PDF). Papers and Proceedings of the Royal Society of Tasmania. Hobart, Tasmania: University of Tasmania. 141: 35. doi:10.26749/rstpp.141.1.35. ISSN 0080-4703.

[20] Olierook, Hugo K.H.; Jourdan, Fred; Merle, Renaud E.; Timms, Nicholas E.; и др. (April 15, 2016). „Bunbury Basalt: Gondwana breakup products or earliest vestiges of the Kerguelen mantle plume?“. Earth and Planetary Science Letters (англиски). 440: 20–32. Bibcode:2016E&PSL.440...20O. doi:10.1016/j.epsl.2016.02.008. ISSN 0012-821X.

[FOOTNOTEMonteath1997-21] Monteath 1997.

[FOOTNOTEHund2014-22] Hund 2014.

[23] Browne, Malcolm W.; и др. (1995). Antarctic News Clips. National Science Foundation. стр. 109. Посетено на 2 February 2021.

[24] Klages, Johann P.; и др. (April 2020). „Temperate rainforests near the South Pole during peak Cretaceous warmth“. Nature. 580 (7801): 81–86. Bibcode:2020Natur.580...81K. doi:10.1038/s41586-020-2148-5. ISSN 1476-4687. PMID 32238944.

[FOOTNOTECantrillPoole2012-25] 25,0 ^25,1 ^25,2 ^25,3 ^25,4 Cantrill & Poole 2012.

[26] Rolland, Yann; и др. (15 January 2019). „Late Paleozoic Ice Age glaciers shaped East Antarctica landscape“. Earth and Planetary Science Letters. Elsevier. 506: 125–126. Bibcode:2019E&PSL.506..123R. doi:10.1016/j.epsl.2018.10.044.

[27] Vega, Greta; Ángel Olalla-Tárraga, Miguel (2020). „Past changes on fauna and flora distribution“. Во Oliva, Marc; Ruiz Fernandez, Jesus (уред.). Past Antarctica : paleoclimatology and climate change. London. стр. 170. ISBN 978-0-12-817925-3.

[:4-28] 28,0 ^28,1 Collinson, James; William R., Hammer (2007). „Migration of Triassic tetrapods to Antarctica“. United States Geological Survey. Посетено на 13 February 2022.

[FOOTNOTEJasinoski2013-29] Jasinoski 2013.

[30] Birkenmajer, Krzysztof (1994). „Evolution of the Pacific margin of the northern Antarctic Peninsula: An overview“. International Journal of Earth Sciences. 83 (2): 309–321. Bibcode:1994GeoRu..83..309B. doi:10.1007/BF00210547.

[31] Crame, James Alistair (1989). „Origins and Evolution of the Antarctic Biota“. Special Publications. Geological Society of London. 47: 90. doi:10.1144/GSL.SP.1989.047.01.01.

[FOOTNOTERiffenburgh2007-32] 32,0 ^32,1 Riffenburgh 2007.

[SmithPol2007-33] Smith, Nathan D.; Pol, Diego (2007). „Anatomy of a basal sauropodomorph dinosaur from the Early Jurassic Hanson Formation of Antarctica“ (PDF). Acta Palaeontologica Polonica. 52 (4): 657–674.

[Trinisaura-34] Coria, R. A.; Moly, J. J.; Reguero, M.; Santillana, S.; Marenssi, S. (2013). „A new ornithopod (Dinosauria; Ornithischia) from Antarctica“. Cretaceous Research. 41: 186–193. doi:10.1016/j.cretres.2012.12.004.

[Morrosaurus-35] Rozadilla, Sebastián; Agnolin, Federico L.; Novas, Novas; Rolando, Alexis M. Aranciaga; и др. (2016). „A new ornithopod (Dinosauria, Ornithischia) from the Upper Cretaceous of Antarctica and its palaeobiogeographical implications“. Cretaceous Research. 57: 311–324. doi:10.1016/j.cretres.2015.09.009.

[Ely&Case2019-36] Ely, Ricardo C.; Case, Judd A. (April 2019). „Phylogeny of A New Gigantic Paravian (Theropoda; Coelurosauria; Maniraptora) From The Upper Cretaceous Of James Ross Island, Antarctica“. Cretaceous Research (англиски). 101: 1–16. doi:10.1016/j.cretres.2019.04.003.

[37] Leslie, Mitch (December 2007). „The Strange Lives of Polar Dinosaurs“. Smithsonian Magazine. Архивирано од изворникот на 30 January 2008. Посетено на 24 January 2008.

[38] Gaina, Carmen; Müller, R. Dietmar; Brown, Belinda; Ishihara, Takemi; Ivanov, Sergey (July 2007). „Breakup and early seafloor spreading between India and Antarctica“. Geophysical Journal International (англиски). 170 (1): 151–169. Bibcode:2007GeoJI.170..151G. doi:10.1111/j.1365-246X.2007.03450.x.

[39] Defler 2019

[40] Gelfo, Javier N.; Goin, Francisco J.; Bauzá, Nicolás; Reguero, Marcelo (30 September 2019). „The fossil record of Antarctic land mammals: Commented review and hypotheses for future research“. Advances in Polar Science: 274–292. doi:10.13679/j.advps.2019.0021. Архивирано од изворникот на 6 January 2022. Посетено на 15 January 2022.

[41] Eldridge, Mark D B; Beck, Robin M D; Croft, Darin A; Travouillon, Kenny J; Fox, Barry J (23 May 2019). „An emerging consensus in the evolution, phylogeny, and systematics of marsupials and their fossil relatives (Metatheria)“. Journal of Mammalogy (англиски). 100 (3): 802–837. doi:10.1093/jmammal/gyz018. ISSN 0022-2372.

[42] Ball, Philip; Eagles, Graeme; Ebinger, Cynthia; McClay, Ken; Totterdell, Jennifer (2013). „The spatial and temporal evolution of strain during the separation of Australia and Antarctica“. Geochemistry, Geophysics, Geosystems (англиски). 14 (8): 2771–2799. Bibcode:2013GGG....14.2771B. doi:10.1002/ggge.20160. ISSN 1525-2027.

[43] England, Matthew H.; Hutchinson, David K.; Santoso, Agus; Sijp, Willem P. (1 August 2017). „Ice–Atmosphere Feedbacks Dominate the Response of the Climate System to Drake Passage Closure“. Journal of Climate. American Meteorological Society. 30: 5775. Bibcode:2017JCli...30.5775E. doi:10.1175/JCLI-D-15-0554.1. JSTOR 26388506. Посетено на January 30, 2022.

[DeContoPollard2003-44] DeConto, Robert M.; Pollard, David (16 January 2003). „Rapid Cenozoic glaciation of Antarctica induced by declining atmospheric CO₂“. Nature. 421 (6920): 245–9. Bibcode:2003Natur.421..245D. doi:10.1038/nature01290. PMID 12529638.

[Pou-45] Poura, Amin Beiranvand; и др. (2018). „Regional geology mapping using satellite-based remote sensing approach in Northern Victoria Land, Antarctica“. Polar Science. 16: 23–46. Bibcode:2018PolSc..16...23P. doi:10.1016/j.polar.2018.02.004. ISSN 1873-9652. OCLC 655039871 – преку ScienceDirect.

[FOOTNOTEStonehouse2002-46] Stonehouse 2002.

[Fel-47] Feldmann, Michael O.; Woodburne, Rodney M., уред. (1988). „Geology and Paleontology of Seymour Island, Antarctic Peninsula“. Geological Society of America Bulletin. Boulder, Colorado: Geological Society of America (169): 551. ISBN 9780813711690. ISSN 0016-7606.

[FOOTNOTEAnderson2010-48] Anderson 2010.

[FOOTNOTECampbellClaridge1987-49] Campbell & Claridge 1987.

[50] Paxman, Guy J. G.; и др. (27 February 2017). „Uplift and tilting of the Shackleton Range in East Antarctica driven by glacial erosion and normal faulting“. Solid Earth. Journal of Geophysical Research. 122 (3): 2390–2408. Bibcode:2017JGRB..122.2390P. doi:10.1002/2016JB013841. Архивирано од изворникот на 27 November 2020. Посетено на 4 February 2021.

[51] Salvini, Francesco; и др. (10 November 1997). „Cenozoic geodynamics of the Ross Sea region, Antarctica: Crustal extension, intraplate strike‐slip faulting, and tectonic inheritance“. Journal of Geophysical Research: Solid Earth. 102 (B11): 24669–24696. Bibcode:1997JGR...10224669S. doi:10.1029/97JB01643. Архивирано од изворникот на 4 May 2021. Посетено на 4 February 2021.

[Sul-52] Sullivan, Walter (19 December 1976). „Soviet Team Finds a 'Mountain of Iron' in Antarctica“. New York Times. Посетено на 14 March 2022.

[53] Kingston, John (1991). „The Undiscovered Oil and Gas of Antarctica“ (PDF). United States Geographical Survey. Santa Barbara, California: United States Department of the Interior. стр. 12. Посетено на 5 March 2022.

[54] Turner, John; и др. (2009). „Record low surface air temperature at Vostok station, Antarctica“. Journal of Geophysical Research: Atmospheres (англиски). 114 (D24): D24102. Bibcode:2009JGRD..11424102T. doi:10.1029/2009JD012104. ISSN 2156-2202.

[Ric-55] Rice, Doyle (10 December 2013). „Antarctica records unofficial coldest temperature ever“. USA Today. Gannett. Посетено на 20 February 2022.

[56] „Antarctic Weather“. Australian Antarctic Program. Government of Australia. February 18, 2019. Посетено на January 13, 2021.

[57] „Antarctic weather“. Australian Antarctic Program (англиски). 18 February 2019. Посетено на 2022-04-02.

[58] Hui, Fengming; Ci, Tianyu; Cheng, Xiao; Scambo, Ted A.; Liu, Yan; Zhang, Yanmei; Chi, Zhaohui; Huang, Huabing; Wang, Xianwei (2014). „Mapping blue-ice areas in Antarctica using ETM and MODIS data“. Annals of Glaciology (англиски). 55 (66): 129–137. Bibcode:2014AnGla..55..129H. doi:10.3189/2014AoG66A069. ISSN 0260-3055.

[59] Fountain, Andrew G.; Nylen, Thomas H.; Monaghan, Andrew; Basagic, Hassan J.; Bromwich, David (7 May 2009). „Snow in the McMurdo Dry Valleys, Antarctica“. International Journal of Climatology. Royal Meteorological Society. 30 (5): 633–642. doi:10.1002/joc.1933. Архивирано од изворникот на 7 May 2021. Посетено на 12 October 2020 – преку Wiley Online Library.

[FOOTNOTERohliVega2018-60] Rohli & Vega 2018.

[61] Stammerjohn, Sharon E.; Scambos, Ted A. (2020). „Warming reaches the South Pole“. Nature Climate Change (англиски). 10 (8): 710–711. Bibcode:2020NatCC..10..710S. doi:10.1038/s41558-020-0827-8. ISSN 1758-6798.

[62] Clem, Kyle R.; Fogt, Ryan L.; Turner, John; Lintner, Benjamin R.; Marshall, Gareth J.; Miller, James R.; Renwick, James A. (2020). „Record warming at the South Pole during the past three decades“. Nature Climate Change (англиски). 10 (8): 762–770. Bibcode:2020NatCC..10..762C. doi:10.1038/s41558-020-0815-z. ISSN 1758-6798.

[BBC20-63] „Antarctica logs highest temperature on record of 18.3C“. BBC News. 7 February 2020. Посетено на 20 February 2022.

[Gillett2008-64] Gillett, N. P.; Stone, D.I.A.; Stott, P.A.; Nozawa, T.; Karpechko, A.Y.; Hegerl, G.C.; Wehner, M.F.; Jones, P.D. (2008). „Attribution of polar warming to human influence“. Nature Geoscience. 1 (11): 750. Bibcode:2008NatGe...1..750G. doi:10.1038/ngeo338.

[Steig2013-65] Steig, E.J.; и др. (2013). „Recent climate and ice-sheet changes in West Antarctica compared with the past 2,000 years“. Nature Geoscience. 6 (5): 372–375. Bibcode:2013NatGe...6..372S. doi:10.1038/ngeo1778. |hdl-access= бара |hdl= (help)

[66] Meredith, M.; и др. (2019). „Chapter 3: Polar Regions“ (PDF). IPCC Special Report on the Ocean and Cryosphere in a Changing Climate. стр. 212.

[FOOTNOTEThomas2007-67] 67,0 ^67,1 Thomas 2007.

[68] Vaughan, D. G.; Comiso, J. C.; Allison, I.; Carrasco, J.; и др. (2013). „Chapter 4: Observations: Cryosphere“ (PDF). Intergovernmental Panel on Climate Change Fifth Assessment Report; Working Group 1. стр. 330.

[69] Scott, Michon (28 April 2020). „Understanding climate: Antarctic sea ice extent“. NOAA Climate.gov. Посетено на 1 February 2021.

[70] Meredith, M.; Sommerkorn, M.; Cassotta, S.; Derksen, C.; и др. (2019). „Chapter 3: Polar Regions“ (PDF). IPCC Special Report on the Ocean and Cryosphere in a Changing Climate. стр. 214.

[RignotCasassa2004-71] Rignot, E.; Casassa, G.; Gogineni, P.; Krabill, W.; Rivera, A.; Thomas, R. (2004). „Accelerated ice discharge from the Antarctic Peninsula following the collapse of Larsen B ice shelf“ (PDF). Geophysical Research Letters. 31 (18): L18401. Bibcode:2004GeoRL..3118401R. doi:10.1029/2004GL020697. Архивирано од изворникот (PDF) на 23 November 2011. Посетено на 22 October 2011.

[72] Oppenheimer, M.; и др. (2019). „Chapter 4: Sea Level Rise and Implications for Low Lying Islands, Coasts and Communities“ (PDF). IPCC Special Report on the Ocean and Cryosphere in a Changing Climate. Intergovernmental Panel on Climate Change. стр. 346–347.

[Jon-73] Jones, Nicola (19 March 2002). „Giant Antarctic ice sheet breaks off“. New Scientist. Посетено на 20 February 2022.

[74] „Huge Antarctic ice chunk collapses“. CNN. Associated Press. 25 March 2008. Архивирано од изворникот на 29 March 2008. Посетено на 25 March 2008.

[75] Walton, Marsha (25 March 2008). „Massive ice shelf on verge of breakup“. CNN. Архивирано од изворникот на 29 March 2008. Посетено на 26 March 2008.

[76] „Ice bridge ruptures in Antarctic“. BBC News. 5 April 2009. Архивирано од изворникот на 6 April 2009. Посетено на 5 April 2009.

[77] Larter, Robert D. (2022-02-28). „Basal Melting, Roughness and Structural Integrity of Ice Shelves“. Geophysical Research Letters (англиски). 49 (4). Bibcode:2022GeoRL..4997421L. doi:10.1029/2021GL097421. ISSN 0094-8276.

[78] Slater, Thomas; Hogg, Anna E.; Mottram, Ruth (October 2020). „Ice-sheet losses track high-end sea-level rise projections“. Nature Climate Change (англиски). 10 (10): 879–881. Bibcode:2020NatCC..10..879S. doi:10.1038/s41558-020-0893-y. ISSN 1758-6798.

[:1-79] 79,0 ^79,1 ^79,2 ^79,3 Rignot, Eric; Mouginot, Jérémie; Scheuchl, Bernd; van den Broeke, Michiel; van Wessem, Melchior J.; Morlighem, Mathieu (2019). „Four decades of Antarctic Ice Sheet mass balance from 1979–2017“. Proceedings of the National Academy of Sciences (англиски). 116 (4): 1095–1103. Bibcode:2019PNAS..116.1095R. doi:10.1073/pnas.1812883116. ISSN 0027-8424. PMC 6347714. PMID 30642972.

[:0-80] 80,0 ^80,1 Bell, Robin E.; Seroussi, Helene (20 March 2020). „History, mass loss, structure, and dynamic behavior of the Antarctic Ice Sheet“. Science (англиски). 367 (6484): 1321–1325. Bibcode:2020Sci...367.1321B. doi:10.1126/science.aaz5489. ISSN 0036-8075. PMID 32193319.

[IMBIE2018-81] Shepherd, Andrew; Ivins, Erik (13 June 2018). „Mass balance of the Antarctic Ice Sheet from 1992 to 2017“ (PDF). Nature. 558 (7709): 219–222. Bibcode:2018Natur.558..219I. doi:10.1038/s41586-018-0179-y. PMID 29899482. Архивирано од изворникот (PDF) на 27 January 2019. Посетено на 27 January 2019.

[82] Fox-Kemper, Baylor; Hewitt, Helene T.; Xiao, Cunde; и др. (2021). „Chapter 9: Ocean, Cryosphere, and Sea Level Change“ (PDF). Climate Change 2021: The Physical Science Basis. Contribution of Working Group I to the Sixth Assessment Report of the Intergovernmental Panel on Climate. Cambridge University Press. Section 9.4.2.1.

[83] Martin‐Español, Alba; Bamber, Jonathan L.; Zammit‐Mangion, Andrew (2017). „Constraining the mass balance of East Antarctica“. Geophysical Research Letters (англиски). 44 (9): 4168–4175. Bibcode:2017GeoRL..44.4168M. doi:10.1002/2017GL072937. ISSN 1944-8007. Архивирано од изворникот на 11 November 2020. Посетено на 3 February 2021.

[84] Pattyn, Frank; Morlighem, Mathieu (20 March 2020). „The uncertain future of the Antarctic Ice Sheet“. Science (англиски). 367 (6484): 1331–1335. Bibcode:2020Sci...367.1331P. doi:10.1126/science.aaz5487. ISSN 0036-8075. PMID 32193321.

[85] Fox-Kemper, Baylor; Hewitt, Helene T.; Xiao, Cunde; Aðalgeirsdóttir, Guðfinna; и др. (2021). „Chapter 9: Ocean, cryosphere, and sea level change“ (PDF). Climate Change 2021: The Physical Science Basis. Section 9.4.2.6.

[86] Douglass, Anne R.; Newman, Paul A.; Solomon, Susan (1 July 2014). „The Antarctic ozone hole: An update“. Physics Today. American Institute of Physics. 67 (7): 42–48. Bibcode:2014PhT....67g..42D. doi:10.1063/PT.3.2449 – преку MIT Open Access Articles.

[schiermeier2009-87] 87,0 ^87,1 Schiermeier, Quirin (12 August 2009). „Atmospheric science: Fixing the sky“. Nature. 460 (7257): 792–795. doi:10.1038/460792a. PMID 19675624.

[:2-88] Bates, Sofie (30 October 2020). „Large, Deep Antarctic Ozone Hole Persisting into November“. NASA. Архивирано од изворникот на 2020-10-31. Посетено на 6 February 2021.

[89] „Record-breaking 2020 ozone hole closes“. World Meteorological Organization (англиски). 6 January 2021. Архивирано од изворникот на 2021-01-06. Посетено на 6 February 2021.

[90] „The Ozone Hole“. British Antarctic Survey (англиски). 1 April 2017. Архивирано од изворникот на 4 March 2022. Посетено на 2022-05-07.

[91] „Q10: Why has an "ozone hole" appeared over Antarctica when ozone-depleting substances are present throughout the stratosphere?“ (PDF). 20 Questions: 2010 Update. NOAA. 2010. Посетено на 2 April 2022.

[WMO-92] „World Meteorological Organization Global Ozone Research and Monitoring Project—Report No. 58: Scientific Assessment of Ozone Depletion 2018“ (PDF). Scientific Assessment Panel (SAP). ES.3: World Meteorological Organization. Посетено на 20 February 2022.CS1-одржување: место (link)

[40Year-93] Parkinson, Claire L. (2019). „A 40-y record reveals gradual Antarctic sea ice increases followed by decreases at rates far exceeding the rates seen in the Arctic“. Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 116 (29): 14414–14423. Bibcode:2019PNAS..11614414P. doi:10.1073/pnas.1906556116. PMC 6642375. PMID 31262810.

[94] Chung, Eui-Seok; Kim, Seong-Joong; Timmermann, Axel; Ha, Kyung-Ja; и др. (2022). „Antarctic sea-ice expansion and Southern Ocean cooling linked to tropical variability“. Nature Climate Change (англиски). 12 (5): 461–468. Bibcode:2022NatCC..12..461C. doi:10.1038/s41558-022-01339-z. ISSN 1758-6798.

[95] Convey, Peter; Biersma, Elisabeth; Casanova-Katny, Angelica; Maturana, Claudia S. (2020). „Refuges of Antarctic diversity“. Во Oliva, Marc; Ruiz Fernandez, Jesus (уред.). Past Antarctica : paleoclimatology and climate change. London. стр. 182, 187–188. ISBN 978-0-12-817925-3.

[96] „Land Animals of Antarctica“. British Antarctic Survey. Natural Environment Research Council. Архивирано од изворникот на 7 October 2008. Посетено на 25 April 2017.

[97] Sandro, Luke; Constible, Juanita. „Antarctic Bestiary – Terrestrial Animals“. Laboratory for Ecophysiological Cryobiology. Miami University. Посетено на 22 October 2011.

[Anc-98] 98,0 ^98,1 Ancel, André; Beaulieu, Michaël; Gilbert, Caroline (2013). „The different breeding strategies of penguins: a review“. Comptes rendus de l'Académie des Sciences. 336 (1): 1–12. doi:10.1016/j.crvi.2013.02.002. ISSN 0001-4036. PMID 23537764. Посетено на 12 October 2020 – преку Elsevier Science Direct.

[99] Stromberg 1991

[100] Staniland, Iain J.; Ratcliffe, Norman; Trathan, Philip N.; Forcada, Jaume (2018). „Long term movements and activity patterns of an Antarctic marine apex predator: The leopard seal“. PLOS ONE. 13 (6): e0197767. Bibcode:2018PLoSO..1397767S. doi:10.1371/journal.pone.0197767. PMC 5988266. PMID 29870541.

[101] Woods, R.; Jones, H. I.; Watts, J.; Miller, G. D.; Shellam, G. R. (2009). „Diseases of Antarctic Seabirds“. Health of Antarctic Wildlife: A Challenge for Science and Policy (англиски). Springer. стр. 35–55. doi:10.1007/978-3-540-93923-8_3. ISBN 978-3-540-93922-1.

[102] Kinver, Mark (15 February 2009). „Ice oceans 'are not poles apart'“. BBC News. Посетено на 22 October 2011.

[basplants-103] „Plants of Antarctica“. British Antarctic Survey. Natural Environment Research Council. Архивирано од изворникот на 7 June 2011. Посетено на 12 July 2011.

[104] Bridge, Paul D.; Spooner, Brian M.; Roberts, Peter J. (2008). „Non-lichenized fungi from the Antarctic region“. Mycotaxon. 106: 485–490. Архивирано од изворникот на 11 August 2013. Посетено на 22 October 2011.

[Selbmann-105] 105,0 ^105,1 ^105,2 Selbmann, L; de Hoog, G S; Mazzaglia, A; Friedmann, E. I.; Onofri, S (2005). „Fungi at the edge of life: cryptoendolithic black fungi from Antarctic desert“ (PDF). Studies in Mycology. 51: 1–32.

[FOOTNOTEde_Hoog2005-106] Hoog 2005.

[107] Godinho, Valeria M. (July 2013). „Diversity and bioprospecting of fungal communities associated with endemic and cold-adapted macroalgae in Antarctica“. The ISME Journal. Nature Publishing Group. 7 (7): 1434–1451. doi:10.1038/ismej.2013.77. PMC 3695302. PMID 23702515.

[108] Rees-Owen, Rhian L.; Gill, Fiona L.; Newton, Robert J.; Ivanović, Ruza F.; Francis, Jane E.; Riding, James B.; Vane, Christopher H.; Lopes dos Santos, Raquel A. (2018). „The last forests on Antarctica: Reconstructing flora and temperature from the Neogene Sirius Group, Transantarctic Mountains“. Organic Geochemistry (англиски). 118: 4–14. doi:10.1016/j.orggeochem.2018.01.001. ISSN 0146-6380.

[109] Chwedorzewska, K.J. (2015). „Poa annua L. in the maritime Antarctic: an overview“. Polar Record. 51 (6): 637–643. doi:10.1017/S0032247414000916.

[110] „Algae“. Australian Antarctic Program (англиски). Government of Australia. Посетено на 2022-04-24.

[NYT-20130206-111] Gorman, James (6 February 2013). „Bacteria Found Deep Under Antarctic Ice, Scientists Say“. The New York Times. Посетено на 6 February 2013.

[112] Bulat, Sergey A. (28 January 2016). „Microbiology of the subglacial Lake Vostok: first results of borehole-frozen lake water analysis and prospects for searching for lake inhabitants“. Philosophical Transactions of the Royal Society. Abstract: The Royal Society. 374 (2059). Bibcode:2016RSPTA.37440292B. doi:10.1098/rsta.2014.0292. PMID 26667905.

[113] Raha, Bipasa (2013). „The Search for Earth-Like Habitable Planet: Antarctica Lake Vostok May be Jupiter's Europa“. Science and Culture (79): 120–122. ISSN 0036-8156.

[114] Weisleitner, Klemens; и др. (10 May 2019). „Source Environments of the Microbiome in Perennially Ice-Covered Lake Untersee, Antarctica“. Frontiers in Microbiology. 10: 1019. doi:10.3389/fmicb.2019.01019. PMC 6524460. PMID 31134036.

[115] Hoover, Richard Brice; Pikuta, Elena V. (January 2010). „Psychrophilic and Psychrotolerant Microbial Extremophiles in Polar Environments“ (PDF). National Space Science and Technology Center. Microbial Extremophiles from Lake Untersee: NASA: 25–26. Посетено на January 30, 2022.

[NASA-CloroxLake-116] Coulter, Dana. Tony Phillips (уред.). „Extremophile Hunt Begins“. Science News. NASA. Архивирано од изворникот на 23 March 2010. Посетено на 22 October 2011.

[:3-117] 117,0 ^117,1 ^117,2 Wauchope, Hannah S.; Shaw, Justine D.; Terauds, Aleks (2019). „A snapshot of biodiversity protection in Antarctica“. Nature Communications (англиски). 10 (1): 946. Bibcode:2019NatCo..10..946W. doi:10.1038/s41467-019-08915-6. ISSN 2041-1723. PMC 6391489. PMID 30808907.

[118] „Toothfish fisheries“. Convention for the Conservation of Antarctic Marine Living Resources. July 2, 2021. Посетено на January 13, 2021.

[AUgovAntartica-Madrid-119] „The Madrid Protocol“. Australian Antarctic Division. Посетено на 20 February 2022.

[120] „Protocol on Environmental Protection To The Antarctic Treaty (The Madrid Protocol)“. Australian Antarctic Programme. 17 May 2019. Посетено на 8 February 2021.

[121] „Now you see it now you don't!“ (PDF). ECO. 82 (3). November 1992. стр. 5. Архивирано од изворникот (PDF) на 20 February 2022. Посетено на 20 February 2022.

[ASOC-122] „Southern Ocean Whale Sanctuary“. Antarctic and Southern Coalition. Архивирано од изворникот на 13 January 2022. Посетено на January 13, 2022.

[123] Coetzee, Bernard W.T.; Convey, Peter; Chown, Steven L. (2017). „Expanding the Protected Area Network in Antarctica is Urgent and Readily Achievable: Expanding Antarctica's protected areas“. Conservation Letters (англиски). 10 (6): 670–680. doi:10.1111/conl.12342.

[FOOTNOTERiffenburgh2007296-124] Riffenburgh 2007, стр. 296.

[FOOTNOTEBeaglehole1968643-125] Beaglehole 1968, стр. 643.

[126] Henriques, Martha (22 October 2018). „The bones that could shape Antarctica's fate“. BBC Future. Посетено на 22 July 2021.

[FOOTNOTETrewby200239-127] Trewby 2002, стр. 39.

[FOOTNOTETrewby2002139-128] Trewby 2002, стр. 139.

[Tam-129] Tammiksaar, Erki (14 December 2013). „Punane Bellingshausen“ [Red Bellingshausen]. Postimees (естонски).

[130] Armstrong, Terence E. (September 1971). „Bellingshausen and the discovery of Antarctica“. Polar Record. 15 (99): 887–889. doi:10.1017/S0032247400062112. S2CID 129664580.

[131] Baughmann 1994, стр. 133

[FOOTNOTEJoyner19925-132] Joyner 1992, стр. 5.

[FOOTNOTETrewby200267-133] Trewby 2002, стр. 67.

[134] Tammiksaar, E. (2016). „The Russian Antarctic Expedition under the command of Fabian Gottlieb von Bellingshausen and its reception in Russia and the world“. Polar Record (англиски). 52 (5): 578–600. doi:10.1017/S0032247416000449. ISSN 0032-2474. S2CID 132425113.

[FOOTNOTECawley2015131-135] Cawley 2015, стр. 131.

[FOOTNOTEAinsworth1847479-136] Ainsworth 1847, стр. 479.

[FOOTNOTETrewby2002154-137] Trewby 2002, стр. 154.

[FOOTNOTETrewby2002154,_185-138] Trewby 2002, стр. 154, 185.

[140] „Tannatt William Edgeworth David“. Australian Antarctic Division. Архивирано од изворникот 29 September 2010. Посетено на 27 September 2010.

[FOOTNOTERiffenburgh200730–32-141] Riffenburgh 2007, стр. 30–32.

[FOOTNOTETrewby2002159-142] Trewby 2002, стр. 159.

[FOOTNOTETrewby200244-143] Trewby 2002, стр. 44.

[Bla-144] Blackadder, Jesse (December 2012). „The first woman in Antarctica“. Australian Antarctic Program. Australian Antarctic Division. Посетено на 27 June 2016.

[Cam-145] Norman, F. I.; Gibson, J. A. E.; Burgess, J. S. (1998). „Klarius Mikkelsen's 1935 landing in the Vestfold Hills, East Antarctica: some fiction and some facts“. Polar Record. Cambridge University Press. 34 (191): 293–304. doi:10.1017/S0032247400025985. S2CID 131433193. Посетено на 21 February 2022.

[146] „Dates in American Naval History: October“. Naval History and Heritage Command. United States Navy. Архивирано од изворникот на 26 June 2004. Посетено на 12 February 2006.

[147] „Fastest unsupported (kite assisted) journey to the South Pole taking just 34 days“. Guinness World Records.

[FOOTNOTEHeadland1984238-148] Headland 1984, стр. 238.

[Nat-149] „Antarctica“. Resource Library. National Geographic. 4 January 2012. Архивирано од изворникот на 2021-03-02. Посетено на 31 August 2020.

[150] „Flock of Antarctica's Orthodox temple celebrates Holy Trinity Day“. Serbian Orthodox Church. 24 May 2004. Архивирано од изворникот на 2016-08-26. Посетено на 7 February 2009.

[151] Владимир Петраков: 'Антарктика – это особая атмосфера, где живут очень интересные люди' [Vladimir Petrakov: "Antarctic is a special world, full of very interesting people"]. Pravoslavye (руски). 28 April 2021.

[FOOTNOTEHeadland198412,_130-152] Headland 1984, стр. 12, 130.

[153] Russell 1986, стр. 17

[154] „Antarctic Treaty“. Scientific Committee on Antarctic Research. Архивирано од изворникот на 6 February 2006. Посетено на 9 February 2006.

[155] „Argentina in Antarctica“. Antarctica Institute of Argentina. Архивирано од изворникот на 6 March 2006. Посетено на 9 February 2006.

[Oscar-156] Pinochet de la Barra, Óscar (November 1944). La Antártica Chilena. Editorial Andrés Bello.

[157] Calamari, Andrea (June 2022). „El conjurado que gobernó la Antártida“ (шпански). Jot Down.

[158] „Pedro Sancho de la Hoz“ (шпански). Real Academia de la Historia. Посетено на 25 August 2022.

[159] „1544“ (шпански). Biografía de Chile. Архивирано од изворникот на 2022-08-19. Посетено на 2022-09-19.

[160] Francisco Orrego Vicuña; Augusto Salinas Araya (1977). Desarrollo de la Antártica (шпански). Santiago de Chile: Instituto de Estudios Internacionales, Universidad de Chile; Editorial Universitaria.

[161] „Parties“. Secretariat of the Antarctic Treaty. Архивирано од изворникот 2022-02-23. Посетено на 2022-04-02.

[162] Yermakova, Yelena (2021-07-03). „Legitimacy of the Antarctic Treaty System: is it time for a reform?“. The Polar Journal. 11 (2): 342–359. doi:10.1080/2154896X.2021.1977048. ISSN 2154-896X. S2CID 239218549 Проверете ја вредноста |s2cid= (help).

[FOOTNOTEVon_TigerstromLeane2005204-163] 162,0 ^162,1 Von Tigerstrom & Leane 2005, стр. 204.

[164] Rapp, Ole Magnus (21 September 2015). „Norge utvider Dronning Maud Land helt frem til Sydpolen“. Aftenposten (норвешки). Oslo. Посетено на 21 February 2022.

[Foreign_&_Commonwealth_Office_Press_Release-165] „The Foreign Secretary has announced that the southern part of British Antarctic Territory has been named Queen Elizabeth Land“. Foreign & Commonwealth Office. HM Government. 18 December 2012. Посетено на 22 December 2012.

[BBC_News:_Argentine_Protest_Against_Queen_Elizabeth_Land-166] „Argentina angry after Antarctic territory named after Queen“. BBC News. 22 December 2012. Посетено на 22 December 2012.

[peecug2-167] 166,0 ^166,1 ^166,2 Ribadeneira, Diego (1988). „La Antartida“ (PDF). AFESE (шпански). Архивирано од изворникот (PDF) на 7 July 2011. Посетено на 19 July 2011.

[Morris1988-168] Morris 1988, стр. 219

[CIAfactbook-US-RusClaim-169] 168,0 ^168,1 „Disputes – international“. The World Factbook. Central Intelligence Agency. 2011. Архивирано од изворникот на 15 September 2020. Посетено на 22 October 2011. ... the US and Russia reserve the right to make claims...

[170] „Natural Resources“. The World Factbook. Central Intelligence Agency. Архивирано од изворникот 3 April 2022. Посетено на 7 May 2022.

[171] Press, Tony (5 October 2016). „Antarctica: The Madrid Protocol 25 Years On“. Australian Institute of International Affairs. Посетено на January 19, 2022.

[FOOTNOTETrewby2002187–188-172] 171,0 ^171,1 Trewby 2002, стр. 187–188.

[IAATOTou-173] „During Your Visit“. International Association of Antarctica Tour Operators. Посетено на 14 February 2022.

[FOOTNOTETrewby2002107-174] Trewby 2002, стр. 107.

[IAATOTou2-175] „IAATO Antarctic visitor figures 2019–2020“. Data & Statistics. International Association of Antarctica Tour Operators. July 2020. Посетено на 14 February 2022.

[176] Rowe, Mark (11 February 2006). „Tourism threatens Antarctic“. The Daily Telegraph. Архивирано од изворникот на 24 February 2008. Посетено на 5 February 2006.

[Secr-177] „Tourism and Non-Governmental Activities“. Secretariat of the Antarctic Treaty. Посетено на 7 February 2022.

[FOOTNOTEDay2013507–509-178] Day 2013, стр. 507–509.

[FOOTNOTEHund201441-179] Hund 2014, стр. 41.

[180] Davis, Georgina (30 January 2017). „A history of McMurdo Station through its architecture“. Polar Record. Cambridge University Press. 53 (2): 167–185. doi:10.1017/S0032247416000747. S2CID 132258248 – преку Cambridge Core.

[FOOTNOTECarrollLopes2019160-181] Carroll & Lopes 2019, стр. 160.

[182] Stoddart, Michael (August 2010). „'Antarctic biology in the 21st century – Advances in, and beyond the international polar year 2007–2008'“. Polar Science. 4 (2): 97–101. Bibcode:2010PolSc...4...97S. doi:10.1016/j.polar.2010.04.004 – преку Elsevier Science Direct.

[183] „Human Biology and Medicine“. Australian Antarctic Programme. 16 September 2020. Посетено на 8 February 2021.

[Bur-184] Burton, Michael G. (2010). „Astronomy in Antarctica“. The Astronomy & Astrophysics Review. 18 (4): 417–469. arXiv:1007.2225. Bibcode:2010A&ARv..18..417B. doi:10.1007/s00159-010-0032-2. ISSN 0935-4956. S2CID 16843819.

[185] „Science Goals: Celebrating a Century of Science and Exploration“. National Science Foundation. 2011. Посетено на January 19, 2022.

[icecube-186] „IceCube Quick Facts“. IceCube Neutrino Observatory. Посетено на 6 February 2022.

[187] „Finding Meteorite Hotspots in Antarctica“. Earth Observatory (англиски). NASA. 2022-03-09. Посетено на 2022-04-02.

[188] Talbert, Tricia (2016-11-14). „Science from the Sky: NASA Renews Search for Antarctic Meteorites“. NASA. Архивирано од изворникот на 2016-11-19. Посетено на 2022-04-02.

[meteorite-189] „Meteorites from Antarctica“. NASA. Архивирано од изворникот на 6 March 2006. Посетено на 9 February 2006.

[191] „Бугарите“ Гоце Делчев и Цар Самуил на Антарктикот. Фокус, 11 февруари 2016.

[192] YouTube, John Cale: Paris 1919 (Full Album) (пристапено на 13.2.2018)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

[63]

[64]

[65]

[66]

[67]

[68]

[69]

[70]

[71]

[72]

[73]

[74]

[75]

[76]

[77]

[78]

[79]

[80]

[81]

[82]

[83]

[84]

[85]

[86]

[87]

[88]

[89]

[90]

[91]

[92]

[93]

[94]

[95]

[96]

[97]

[98]

[99]

[100]


Површина	14,200,000 km² 5,500,000 ми^[1]
Население	1,000 до 5,000 (сезонски)
Густина	<0.01/км² <0.03/sq mi
Демоним	Антарктика
НДД	.aq