solvere

Discretiva

solvere dictio est in variis linguis:

• Italice: solvere

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
solvere	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	solvō
solvere	—	praesens	activa	infinitivus	solvō

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsolwere/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sol·ve·re — morphologica: solv-ere

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Tenuis vero homo inplere se debet, plenus extenuare; calidus refrigerare, frigidus calefacere; madens siccare, siccus madefacere; itemque alvum firmare is, cui fusa, solvere is, cui adstricta est: succurrendumque semper parti maxime laboranti est. —De Medicina Celsi

saec. I.

• solis fulgore, ut reliqua siderum, regi, siquidem in totum mutuata ab eo luce fulgere, qualem in repercussu aquae volitare conspicimus; ideo molliore et inperfecta vi solvere tantum umorem atque etiam augere, quem solis radii absumant. —Naturalis historia Plinii