praecucurrit

Discretiva

praecucurrit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
praecucurrit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	praecurrō (praecurrere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /prae̯.kuˈkur.rit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: prae·cu·cur·rit — morphologica: prae-cucurr-it

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58… 17

Hildegardis Bingensis 1098-1179

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (55 a.C.n.)

• Sed hi loci ei demum oratori prodesse possunt, qui est versatus in rerum vel usu, quem aetas denique adferet, vel auditione et cogitatione, quae studio et diligentia praecucurrit aetatem. —De oratore Ciceronis

class.

• Nihil occulti esse in intestina discordia potest. Utraque domus speculatorum et proditorum plena erat. Praecucurrit index ad Persea, ferro succinctos nuntians cum Demetrio quattuor adulescentes venire. —Ab urbe condita Titi Livii

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Sed a multis erroribus purgati, deinceps in fortissima vi rectitudinis persistent, sed et multi homines mirabuntur, quod tam valida tempestas hanc lenitatem praecucurrit. —Epistolae Hildegardis