Jump to content

dicaturum

E Victionario

Discretiva

dicaturum dictio est in variis linguis:

Formae affines

[ /-]

Proprietates grammaticales

[ /-]
Forma Modus flexurae originis
dicātūrum casus accusativus singularis · genus masculinum participii dicātūrus
dicātūrum casus nominativus singularis · genus neutrum participii dicātūrus
dicātūrum casus accusativus singularis · genus neutrum participii dicātūrus
dicātūrum casus vocativus singularis · genus neutrum participii dicātūrus

Appellatio pronuntiatusque

[ /-]
API: /dikaːˈtuːrum/(classice)
Syllabificatio phonetica: di·cā·tū·rum — morphologica: dicat-ur-um

Loci

[ /-]
P. Cornelius Tacitus
55-117
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 116 p.C.n.)

  • cum censeretur clipeus auro et magnitudine insignis inter auctores eloquentiae, adseveravit Tiberius solitum paremque ceteris dicaturum: neque enim eloquentiam fortuna discerni et satis inlustre si veteres inter scriptores haberetur. equester ordo cuneum Germanici appellavit qui iuniorum dicebatur, instituitque uti turmae idibus Iuliis imaginem eius sequerentur. pleraque manent: quaedam statim omissa sunt aut vetustas oblitteravit. —Annales P. Cornelii Taciti [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Publius Cornelius Tacitus - Annales sive ab excessu divi Augusti libri XVI. (The Latin Library): Liber II. [83] — dicaturum
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: dicaturum.