Jump to content

Solresol

E Vicipaedia
Septem notae, colores, syllabae, numeri, et glyphae ad phonemata Solresol significanda usitate adhibitae.
Musica Solresol.

Solresol est lingua artificiosa a Francisco Sudre ex 1827 excogitata. De quo suum magnum opus, Langue musicale universelle ('Universa lingua musica'), anno 1866 post mortem editus est,[1] quam autem nonnullos annos divulgaverat. Solresol populo breviter gratum est, praecipue cum Boleslas Gajewski librum Grammaire du Solresol (1902) ederet. Post nonnullos annos, Solresol paene evanescuit contra linguas fortunatiores, sicut Volapük et lingua Esperantica. Iam manent pauci fautores per orbem terrarum dispersi, qui melius inter se per interrete communicare possunt.

Phonologia

[recensere | fontem recensere]

Verba Solresol in syllabis vel notis musicis ab una ad quinque consistunt. Quaeque syllaba solum unum ex septem phonematibus primis esse possunt, quod vicissim acui vel produci possunt. Est aliud phonema, silentium, quod ad verba separanda adhibetur quia verba concurrere non possunt.

Phonemata varie repraesentari possunt: septem notae musicae in octavo, syllabae dictae (in solfège, modo notarum musicarum nominandarum), cum septem coloribus arcus, symbolis, gestibus. Communicatio ergo per Solresol effecta oratione, cantu, vexillis, coloribus, adeo picturis fieri potest.

Vocabularium

[recensere | fontem recensere]

In morphologia Solresol, verba longiora dividuntur in categorias significationis, in prima syllaba vel nota conditas. Verbis quae in 'sol' incipiant sunt significationes ad artes et scientias cognatae, aut, si in solsol incipiant, aegritudo et medicina (e.g., solresol 'lingua', sed solsolredo 'hemicrania'). Sicut aliae linguae constructae quibus est vocabularium a priori, Solresol permultas difficultates ad mundum pridenter definiendum habet. Ultima syllaba libidinosa esse possunt ad distinctiones capiendas sicut malus contra pyrum, verba quae se ad categorias simplices non accommodant.

Verba feminea per ultimam syllabam acutam, et plurales per productionem formantur. Unica Solresol proprietas est significationes negare per syllabas invertendas; exempli gratia, fala significat 'bonum' vel 'sapidus', et lafa significat 'malus'.

Tabula infra data omnia verba unius et binarum syllabarum exhibet.

Prima (infra) et secunda (dextra) syllabae Nulla syllaba secunda -do -re -mi -fa -sol -la -si
Do- non, ne, nec (preteritum) ego, me tu ille se aliquis alius
Re- et meus (pluperfectum) tuus eius, sui noster vester eorum
Mi- aut, sive, vel pro, ut, quod quis, quid; quod (coniunctio.) (futurum) cuius bene hic/ibi est, ecce bona nox
Fa- ad quis? quid? cum, una hic, ille (conditionalis) cur, quam ob rem bonus, sapidus, dilectus multus, valde, admodum, maxime
Sol- si sed in, intra falsus; male quia, propter (imperativum) perpetuo, semper, sine fine gratia(s)
La- ille *(articulus) nihil, nullus, nemo per, a hic, ibi malus numquam, nusquam (participium praesens) de, ex
Si- ita, sic, libenter idem, eadem ullus, omnis bona matutina parvus, vix dominus* iuvenis, caelebs* (participium passivum)

* Verba feminea per ultimam syllabam acuendam formantur.

Nexus interni

Notae

[recensere | fontem recensere]
  1. ↑ PDF.

Bibliographia

[recensere | fontem recensere]

Nexus externi

[recensere | fontem recensere]
Vicimedia Communia plura habent quae ad Solresol spectant.
Receptum de "https://la.wikipedia.org/w/index.php?title=Solresol&oldid=3808727"