Non iam humanus
-4 (corrigenda) Latinitas huius paginae corrigenda est. Si potes, corrige vel rescribe. Vide {{latinitas}}.Non iam humanus (Iaponice 人間失格 Ningen shikkaku) est mythistoria a Dazai Osamu scripta plenum die 12 Maii anno 1948 cuius pars finalis publicata est post mortem voluntariam suam. Narratio apud suam vitam ipsam quasi autobiographiae quamquam quales fictionem includit. Hae mythistoria ad Anglicam a Donaldo Keene interpertavit anno 1958.
Forma mythistoriae
[recensere | fontem recensere]Haec myhistoria e prologo, tribuss memorandis et epilogo constat:
Prologus
[recensere | fontem recensere]Primum auctor tres photographias narratoris Ōba Yōzō (大葉葉蔵) introducet, quae abominbiles vel inhumanas.
Memorandum I
[recensere | fontem recensere]"Mea vita est multae turpitudinis",[1] sic dixit, primum Ōba, narrator. Et societatem humanam et hominum sensu vitae sunt alieni pro Ōba sunt et relationem cum alteris directim eo impossiblis est. At egoismum proximi odit[2] et homines qui fidem vivendi "clare et honeste" insistent, quamquam alteos fallent incognoscibiles dixit.[3] Ex dolore extrema resolutionem ad obsequiem ludendum quasi actor facit. Ira humana metum sentit et hypocrisem humanam qui mentierunt accusat, sed de violentia sexuali a sua familia et mulierium, non accusare potest quia scit ut si fibat, homines non comprehenbent ex potestate politiae et rectionis.[4] Ōda est semper non violentiam facit et impotentia.
Memorandum II
[recensere | fontem recensere]Ad scholam, aestimatur Ōba a obsequiem quod ludet. At solus Takeichi, sua socius hoc dubiat et magnam metum Ōbae dat, ergo conatus ad Takeichi corrumpendum, si no posit, mortem iis sperat. At dum Tekeichi imago Modigliani "monstrum" putavit, Ōba ad imaginem suam facendum conatus est apud suam theoriam artrifecis, quae quia homines sunt monstri quae vulnerabiles de nervu et sensu, realitatem quam homines normales non comprehendere possunt exprimere potest. Deinde imagao Ōbae sunt sic abominablis ut secretus facta est. Et de hominibus maledictis qusai anathema "Hikagemono (日影者)" Oba illis semper clemens et misericors esse potest, quia sibi ipsum ex nativitate qualem hominem esse putat.[5] At cum muliere, sibi mortem dare conatus est sed vanus.
Memorundum III
[recensere | fontem recensere]Pars 1. Ex re suicidio, exsulus a schola et artifex picturae vult. Etiam Deus pro Ōba metus est. Non paradisum sed infernum credere potest.[6] At dum societatem individualem putat, et more Rubayyat ab Omar Khayyam vivere volet, ad e phobia et timore humana fugandum per alchool et dominam domus publicae scit. Deinde cum muliere virginem nuptus est qua temetum quod Ōbae affectionem abrogere dixit. Pars 2. Cum amico suo Horiki, dailogum fecit et res finaliter de antonymo peccati mutat, quando Ōba de Crimen et poena Dostoevsky cogitat, uxorem suam adultertam cum alter homine facere scit; quod maximam metum, non iram nec phobiaet metum non ex larva sepulcreti sed ex divinitate quasi Shintonis aetate antiquitatis,[7] sic Obae dedit, quod sua spes et gratia et symphatia pro mundo totae mortuae est. "O Dee, fides pura vel non-resistentia peccatum esse?"[8], exclamavit corde. Ex hac re Ōba alcohol dependens ex desepreatione est et hibreo nocte Tokio, haemoptysis primum fit sub nice. Deinde morphinum, quod domina pharmacopolii dat remediae alcholismi causa, dependens et debitum magnum causa morphini facta est. Et finaliter valetudinarium pro hominibis morbi mentis contra suam voluntariam. In more societate insanus damnati scit. Sed ipse non insania esse dixit.[9] At condemnat ipse "Non diutius humanus sum"[10]. Et solum tempus mutante pro Ōbae veritas.
Epilogus
[recensere | fontem recensere]Auctor domina domus publici vini visitat, qua memoranda auctore dedit, sed contra rem miserabilem, domina finaliter dixit, "Ōba nobis erat bonus et mundus homo, quamquam alcohol abusus est, quasi e Deo".[11]
Notae
[recensere | fontem recensere]- ↑ 恥の多い生涯を送って来ました。
- ↑ エゴイストになりきって、しかもそれを当然の事と確信し、一度も自分を疑ったことがないんじゃないか？
- ↑ あざむき合っていながら、明るく清らかに生きる、あるいは生き得る自信を持っているみたいな人間が難解なのです。
- ↑ 父に訴えても、母に訴えても、お巡に訴えても、政府に訴えても、結局は世間に通りのいい言い分に言いまくられられるだけの事ではないかしら。
- ↑ 日陰者、という言葉があります。人間の世に於いて、みじめな、敗者、悪徳者を指して言う言葉のようですが、自分は、自分を生まれたときからの日陰者の様な気がしていて、世間から、あれは日陰者だと指差されているひとと逢うと、自分は、必ず、優しい心になるのです。
- ↑ 地獄は信せられても、天国の存在は、どうしても信ぜられなかったのです。
- ↑ そのとき自分を襲った感情は怒りでも無く、嫌悪でも無く、又、悲しみでも無く、物凄まじい恐怖でした。それも、墓地の幽霊などに対する恐怖ではなく、神社の杉木立の白衣の御神体に遭った時に感ずるかも知れないような、四の五の言わさぬ古代の荒々しい恐怖感でした。
- ↑ 神に問う。信頼は罪なりや？
- ↑ いまはもう自分は、罪人どころではなく、狂人でした。いいえ、断じて自分は狂ってなどいなかったのです。
- ↑ 人間、失格。もはや自分は完全に人間でなくなりました。
- ↑ 「私たちの知っている葉ちゃんは、とても素直で、よく気が聞いて、あれでお酒さえ飲まなければ、いいえ、飲んでも、・・・・・神様みたいにいい子でした」.
Nexus externi
[recensere | fontem recensere]- textus originalis (Iaponice)