Leo Gumilëv

Leo Nicolai filius Gumilëv (Russice Лев Николаевич Гумилёв, tr. Lev Nikolaevič Gumilëv; natus Petropoli 1 Octobris 1912; ibidem mortuus 15 Iunii 1992) fuit historicus, ethnologus, archaeologus, anthropologus, orientalista, historiographus, poëta, interpresque Sovieticus.

Filius erat poëtarum clarorum Annae Achmatova et Nicolai Gumilëv. Annis 1930 et 1940, historiae studuit et poëmata orationemque solutam scripsit; annis 1950 et 1960 poësin ex Persico convertit. Ab anno 1931 in expeditionibus geologicis archaeologicisque participavit (in toto ad annum 1967 in 21 expeditionum fuit particeps). Anno 1934 Universitatem Leninopolitanam iniit, in novam facultatem historicam. Quater apprehensus est, quamquam primo tempore, mense Decembri anni 1933, post novem dies solutus est. Anno 1935 denuo comprehensus, multarum defensorum litterariorum gratia in universitatem remissus est. Anno 1938 tertio in custodiam ductus, condemnatus est quinque annis inclusionis in castris, quod tempus in Norilsk agebat. Anno 1944 sua voluntate antes Exercitum Rubrum iniit, ubi in pugna ad Berolinum pugnavit.

Post exercitus dimissionem, discipulus externus studia complevit, et anno 1948 dissertationem pro gradu candidati historiae defendit. Anno 1949 denuo apprehensus est, accusationibus ab inquisitione anni 1935 sumptis; nunc decem annis in castris condemnatus est, quod tempus in Kazachstania, Altai, Siberiaque agebat. Anno 1956 post XX conventum Factionis Communisticae liberatus rehabilitatusque, in Eremitagio aliquot annos laborabat. Ab anno 1962 ad stipendium anno 1987 emeritum in contubernio instituti investigatorii facultatis geographicae Universitatis Leninopolitanae.

Anno 1961 dissertationem pro gradu doctoris historiae defendit; secundamque dissertationem anno 1974 defendit de geographia, sed gradus non confirmatus est a Summa attestationis commissione. Legatum academicum duodecim monographorum et plus ducentas commentationes comprehendit. Annis 1950 et 1960 studebat antiquis Chazariae reliquiis, historiae Xiongnu Turcorum, geographiam historicam, ac fontium criticae. Ab annis 1960 coepit ethnogenesis elaborare propriam theoriam, qua naturales historiae leges explicare conatus est. Maior pars historicorum ethnologorumque eam haud scientificam ducent; ac tamen magnam quidem conlationes habentur theoria periodum umidorum mediae Asiae et historiae nomadum divulgatio. Historicae eius theoriae ad Eurasismum ratione Eurasiae propinquae sunt.

Universitas Eurasiana Gumilëv in Astana in eius honorem nominatus est.