wec

Kurmancî

Navdêr 1

wec mê

1. mifa, kêr, feyde, sûde, kelk, menfeet, berjewendî
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
2. sûd, lişt, avantaj, qazanc^{[Ev rêz ji aliyê botê ve lê hatiye zêdekirin, ji kerema xwe re kontrol bike!].}
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Ji wêjeyê

• Lê niha ti wec û sûde tê de nîn e", Evîna reben ji xwe re ponijî, "îdîa bikim ku du kes im! — (Lewis Carroll: Serpêhatiyên Evînê li Sosretistanê, wergêrr: Husein Muhammed, Kovara Mehname, hj. 25, 2/2002)

Etîmolojî

Ji erebî [Peyv?] û farisî

Jê

• bêwec
• bêwecî
• bêwecîtî
• bêwectî
• biwec
• biwecî
• biwecîtî
• biwectî

Werger

• Farisî: فایده‎ → fa, ثمره‎ → fa
• Tirkî: fayda → tr, surat → tr, yarar → tr

Navdêr 2

wec mê

1. (serûçav) Binêre: wech