Aku ijik kélingan, mbiyèn, dongé ènèng kèrmis seminggu suwéné nang Tamanrejo. Jaréné ènèng balapan mblayu mbarang.
Kadung aku krungu kuwi, aku kepéngin mèlu ngleboni. Aku mara nang nggoné wong-wongané sing ngurus balapan mblayu kuwi, arep nèken jenengku.
Enèng bocah okèh sing kepéngin mèlu balapan iku. Tak kira ènèng slawé. Balapané iku bakalé ing dina minggu ésuk jam sewelas.
Mlebu-metu sing tak pikir ya namung balapané waé, Sakdurungé balapané molai, aku samben soré mblayu, tata-tata supaya bisa kuwat.
Nanging snajan aku temen mblayu samben sorè, aku meksa durung lega. Nèk sing mblayu jam sewelas awan, aku embu-embuan kuwat. Awit jam sewelas iku wayahé panas. Aku kok terus nduwé pikiran; “Enaké aku nang nggoné mbah tuwa waé! Menawa wongé bisa ngréwangi aku.” Soré-soré aku terus mara nang nggoné wongé.
Aku nembung: “Mbah, apa kowé bisa ngekèki cekelan, supaya aku bisa menangké balapan mblayu?”
Mbahé saguh ngréwangi, terus takon aku: “Sing arep balapan dina apa Lik?”
Aku semaur: “Dina minggu Mbah!”
Mbahé terus ngomong: “Ing dina minggu ésuk iku kowé kudu tangi jam pitu. Nèk kowé wis adus lan wis sarapan terus mbréné nang nggonku menèh ya?”
“Nggih mbah!”
