Jump to content

Տնտեսական ազատություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից

Տնտեսական ազատություն, մարդկանց տնտեսական գործողություններ ձեռնարկելու ունակությունը։ Այս տերմինն օգտագործվում է քաղաքական և տնտեսական քննարկումների ժամանակ, ինչպես նաև տնտեսագիտության փիլիսոփայության մեջ[1][2]։ Տնտեսական ազատության մեկ մոտեցումը բխում է լիբերալ ավանդույթից՝ շեշտը դնելով ազատ շուկաների, ազատ առևտրի և մասնավոր սեփականության վրա։ Տնտեսական ազատության մեկ այլ մոտեցում տարածվում է անհատական ընտրության բարեկեցության տնտեսագիտական ուսումնասիրության վրա, ընդ որում տնտեսական ավելի մեծ ազատությունը բխում է ավելի մեծ հնարավորությունների ընտրությունից[3]։ Տնտեսական ազատության մյուս հայեցակարգերը բխում են ազատության ցանկությունից[1][4] և կոլեկտիվ գործարքների ներգրավման ազատությունից[5]։

Ազատ շուկան սահմանում է տնտեսական ազատությունը որպես արտադրության, առևտրի և սպառման ազատություն՝ առանց ուժի գործադրման, կեղծիքի կամ գողության ձեռք բերված ցանկացած ապրանք և ծառայություններ։ Սա սահմանված է օրենքի գերակայության, սեփականության իրավունքի և պայմանագրերի ազատության մեջ, բնութագրվում է շուկաների արտաքին և ներքին թափանցիկությամբ, նկարագրությամբ, սեփականության իրավունքի պաշտպանությամբ և տնտեսական նախաձեռնության ազատությամբ[3][6][7]։ Գոյություն ունեն տնտեսական ազատության մի քանի ցուցանիշներ, որոնք չափում են շուկայի տնտեսական ազատությունը։ Այս դասակարգման հիման վրա հարաբերակցական ուսումնասիրությունները գտել են, որ տնտեսական բարձր աճը կապված է երկրի վարկանիշային աղյուսակի ավելի բարձր միավորների հետ[8]։ Ինչ վերաբերում է այլ միջոցառումներին, ինչպիսիք են՝ հավասարությունը, կոռուպցիան, քաղաքական և սոցիալական բռնությունը, դրանց հարաբերակցությունը տնտեսական ազատությանը, ապա վիճարկվում է, որ տնտեսական ազատության ցուցանիշները բախվում են քաղաքականության արդյունքներին՝ տնտեսական աճի բացասական հարաբերակցությունները կոծկելու համար[9]։

1960-ականներին Ալան Գրինսպենը պնդում էր, որ տնտեսական ազատությունը պահանջում է ոսկու չափանիշ՝ ինֆլյացիայի միջոցով խնայողությունների պաշտպանության համար[10]:

Լիբերալ տեսակետ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Տնտեսական ազատության ինստիտուտներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ազատ շուկայի տեսակետի համաձայն՝ մասնավոր սեփականության իրավունքի ապահով համակարգը տնտեսական ազատության հիմնական մասն է։ Նման համակարգերը ներառում են երկու հիմնական իրավունք, մասնավորապես, գույքը վերահսկելու և օգուտ ստանալու իրավունք, կամավոր միջոցներով գույքը փոխանցելու իրավունք։ Այս իրավունքները մարդկանց տալիս են ինքնավարության և ինքնորոշման հնարավորություն՝ ըստ իրենց անձնական արժեքների և նպատակների[11]։ Տնտեսագետ Միլթոն Ֆրիդմենը սեփականության իրավունքը համարում է մարդու իրավունքներից ամենագլխավորը[12]։ Իրավապաշտպանված սեփականության իրավունքով մարդիկ ազատ են ընտրելու իրենց ունեցվածքի օգտագործումը, դրա վաստակը և փոխանցումը որևէ մեկին, այնքան ժամանակ, քանի դեռ նրանք դա անում են կամավոր հիմունքներով և չեն դիմում ուժի, կեղծիքի կամ գողության։ Նման պայմաններում մարդկանց մեծամասնությունը կարող է հասնել շատ ավելի մեծ անձնական ազատության և զարգացման, քան պետական հարկադրանքի ռեժիմի պայմաններում։ Գույքի նկատմամբ իրավունքների անվտանգ համակարգը նաև նվազեցնում է անորոշությունը և խրախուսում ներդրումները՝ ստեղծելով բարենպաստ պայմաններ տնտեսության հաջողակ լինելու համար[13]։ Էմպիրիկ ապացույցները վկայում են, որ ուժեղ սեփականության իրավունք ունեցող երկրներն ունեն գրեթե երկու անգամ ավելի բարձր տնտեսական աճի տեմպեր, քան թույլ համակարգ ունեցող երկրները, և, որ մասնավոր սեփականության իրավունքի շուկայավարման համակարգը կարևոր պայման է ժողովրդավարության համար[14]։ Ըստ Հերնանդո դե Սոտոյի, Երրորդ աշխարհի երկրներում աղքատության մեծ մասը պայմանավորված է արևմտյան օրենքների համակարգերի բացակայությամբ, ինչպես նաև լավ սահմանված և համընդհանուր ճանաչված սեփականության իրավունքներով։ Դե Սոտոն պնդում է, որ իրավական խոչընդոտների պատճառով այդ երկրներում աղքատ մարդիկ չեն կարող օգտագործել իրենց ակտիվները ավելի մեծ հարստություն ունենալու համար[15]։ Մասնավոր սեփականությունը կասկածի տակ առնող մտածողներից մեկը Պիեռ Ժոզեֆ Պրուդոն էր, սոցիալիստ և անարխիստ, ով պնդում էր, որ այդ ունեցվածքը ինչպես գողությունը այնպես էլ ազատությունն է[16]։

Պայմանագրի ազատությունը իրավունք ունեն ընտրել պայմանագրային կողմերը և առևտուր անել անհրաժեշտ ցանկացած պայմաններով։ Պայմանագրերը անհատներին թույլ են տալիս ստեղծել իրենց իրավական կանոնները` հարմարեցված իրենց յուրօրինակ իրավիճակներին[17]։ Այնուամենայնիվ, ոչ բոլոր պայմանագրերը պետք է վերահսկվեն պետության կողմից։ Օրինակ, Միացյալ Նահանգներում կա մեծ թվով երրորդ կողմի արբիտրաժային տրիբունալներ, որոնք լուծում են վեճերը մասնավոր առևտրային օրենսդրության համաձայն[18]։ «Պայմանագրի ազատություն» հասկացությունը  առաջին անգամ օգտագործվել է  1875 թվականին[19]։

Պայմանագրերի ազատություն տերմինը դարձավ ամենաուժեղ արտահայտություններից մեկը ԱՄՆ-ի Գերագույն դատարանի` Լոխներն ընդդեմ Նյու Յորքի դատական գործի ժամանակ, որը խախտեց հանցագործների աշխատանքային ժամերի օրինական սահմանափակումները[20]։

Պայմանագրի ազատության դասական հայացքների քննադատները պնդում են, որ այդ ազատությունը պատրանք է, երբ կողմերի գործարքի իրավասությունը խիստ անհավասար է, առավել ևս գործատուների և աշխատողների միջև պայմանագրերի առկայության դեպքում։ Աշխատանքային ժամի սահմանափակումների դեպքում, աշխատողները կարող են օգտվել իրավական պաշտպանությունից, ինչը խանգարում է այն անձանց, ովքեր համաձայնություն են տալիս ավելի երկար աշխատանքային ժամերով աշխատանքային պայմանագրերին։ 1937 թվականին տապալելով Լոխներին Գերագույն դատարանը West Coast Hotel Co. v. Parrish-ի որոշմամբ ճանաչեց այն փաստը, որը հաստատել է շատ պետությունների օրենսդիրների փորձը, որ այդ հաստատությունների սեփականատերերը և նրանց գործավարները հավասարության չեն ենթարկվում։ Նախկինում, նրանք ցանկանում էին որքան հնարավոր է շատ աշխատուժ ստանալ իրենց աշխատակիցներից, մինչդեռ վերջիններս հաճախ պայմանավորված են ազատվելու վախից՝ համապատասխանելու այն կանոնակարգերին, որոնց արդարացի կիրառմամբ իրենց վճիռը վնասակար է նրանց առողջության կամ ուժի համար։ Այլ կերպ ասած, սեփականատերերը սահմանում են կանոնները, իսկ բանվորները գործնականում կաշկանդված են ենթարկվում դրանց։ Նման դեպքերում ինքնավստահությունը հաճախ անապահով ուղեցույց է, և օրենսդիր մարմինը կարող է պատշաճ կերպով իր լիազորությունների սահմաններում լուծել խնդիրը[21]։

Այդ պահից ի վեր ԱՄՆ-ի դատարանները մերժեցին պայմանագրերի ազատության վերաբերյալ Լոխների տեսակետը[22]։

Տնտեսական և քաղաքական ազատություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ազատ շուկայի որոշ փաստաբաններ պնդում են, որ քաղաքական և քաղաքացիական ազատությունները միաժամանակ ընդլայնվել են շուկայի վրա հիմնված տնտեսությունների հետ և ներկայացնում են էմպիրիկ ապացույցներ՝ սատարելու այն պնդմանը, որ տնտեսական և քաղաքական ազատությունները կապված են[23][24]։

Կապիտալիզմի և ազատության մեջ (1962) Ֆրիդմենը հետագայում զարգացրեց Ֆրեդրիխ Հայեկի փաստարկը, որ տնտեսական ազատությունը, չնայած ինքնին լիակատար ազատության չափազանց կարևոր բաղադրիչ է, սակայն անհրաժեշտ պայման է քաղաքական ազատության համար։ Նա մեկնաբանեց, որ տնտեսական գործունեության կենտրոնացված վերահսկողությունը միշտ ուղեկցվում է քաղաքական բռնաճնշումներով։ Նրա կարծիքով՝ ազատ շուկայական տնտեսության մեջ բոլոր գործարքների կամավոր բնույթը և դրա թույլ տված լայն բազմազանությունը հիմնարար սպառնալիքներ են բռնաճնշող քաղաքական առաջնորդների համար և մեծապես նվազեցնում են հարկադրանքի իրավունքը։ Տնտեսական գործունեության կենտրոնացված վերահսկողությունը վերացնելով՝ տնտեսական հզորությունը առանձնացված է քաղաքական ուժից, և մեկը կարող է ծառայել որպես հակակշիռ մյուսի համար։ Ֆրիդմենը գտնում է, որ մրցակցային կապիտալիզմը հատկապես կարևոր է փոքրամասնությունների համար, քանի որ անձնական շուկայի ուժերը մարդկանց պաշտպանում են խտրականությունից՝ իրենց տնտեսական գործունեության մեջ[25]։

Ավստրիական դպրոցի տնտեսագետ Լյուդվիգ ֆոն Միզեսը պնդում է, որ տնտեսական և քաղաքական ազատությունը փոխադարձ կախվածության մեջ են՝ պատահական չէ, որ կապիտալիզմի դարաշրջանը դարձել է նաև ժողովրդի կողմից կառավարման դարաշրջան[26]։ Հայեկը պնդում է, որ «Տնտեսական վերահսկողությունը սոսկ մարդու կյանքի մի հատվածի վերահսկողություն չէ, որը կարող է առանձնացվել մնացածից, դա միջոցների վերահսկումն է մեր բոլոր նպատակների համար»[27]։ Հայեկը քննադատում էր սոցիալիստական քաղաքականությունը, որը կարող էր հանգեցնել տոտալիտարիզմի[28]։

Գորդոն Տուլլոկը պնդում է, որ «Ֆրեդրիխ Հայեկի փաստարկը» 20-րդ դարի տոտալիտար կառավարությունների վերջին կանխատեսումն էր։ Նա օգտագործում է Շվեդիայի օրինակը, որում այդ ժամանակվա կառավարությունը վերահսկում էր համախառն ազգային արտադրանքի 63%-ը։ Կառավարության կայուն առաջխաղացումը այնպիսի տեղերում, ինչպիսն օրինակ Շվեդիան է, չեն հանգեցրել տնտեսական ազատությունների կորստի»։ Քննադատելով Հայեկին՝ Տուլլոկը դեռ բարձր է գնահատում տնտեսական ազատության դասական լիբերալ հասկացությունը՝ ասելով.

«Քաղաքական և տնտեսական ազատության փաստարկները ուժեղ են։ Այսինքն պետք չէ, որ մի շարք փաստարկներ կախված լինեն մեկը մյուսից»[29]։

Ընտրության սահմաններ և տնտեսական ազատություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ամարտյա Սենը և այլ տնտեսագետներ համարում են, որ տնտեսական ազատությունը չափվում է ֆիզիկական անձանց համար մատչելի տնտեսական ընտրության փաթեթի առումով։ Տնտեսական ազատությունն ավելի մեծ է, երբ անհատներն ունեն ավելի շատ տնտեսական ընտրություններ, և երբ տեխնիկական իմաստով ընդլայնվում է անհատների ընտրությունը։

Դրական և բացասական ազատություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Տնտեսական ազատության այլընտրանքային հայացքների միջև եղած տարբերությունները արտահայտվել են Եսայիա Բեռլինի՝ դրական և բացասական ազատության տարբերակման առումով։ Դասական լիբերալները կողմ են կենտրոնանալ բացասական ազատություններին, ինչպես Բեռլինը։ Ի հակադրություն դրա, Ամարտյա Սենը պնդում է, որ ազատությունը հասկանում է նպատակներ հետապնդելու կարողություններին[30]։ Ազատությունը դրական իմաստով փորձարկելու փորձերից մեկը Գուդինի, Ռայսի, Պարպոյի և Էրիկսոնի կողմից հայեցողական ժամանակի չափումն է, որը գնահատականն է այն բանի, թե որքա՞ն ժամանակ ունեն մարդիկ իրենց տրամադրության տակ, որի ընթացքում նրանք ազատ են ընտրելու այն գործողությունները, որոնցում նրանք մասնակցում են՝ հաշվի առնելով անհրաժեշտ ժամանակը[31]։ Իր գրքում՝ «Կապիտալիզմ և ազատություն»[32], Միլթոն Ֆրիդմենը բացատրում է, որ ազատության պահպանումը պատճառ է սահմանափակ և ապակենտրոնացված կառավարությունների համար։ Այն հասարակության մեջ ստեղծում է դրական ազատություն, որը անհատին տալիս է ազատություն ընտրելու իրավունք։

Ցանկությունից բխող ազատություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ֆրանկլին Դ. Ռուզվելտը իր չորս աշխատությունների մեջ ներառեց ցանկության ազատությունը։ Ռուզվելտը հայտարարեց, որ ցանկության ազատությունը «թարգմանվում է համաշխարհային տերմիններով, որ նշանակում է տնտեսական հասկացողություններ, որոնք ապահովում են յուրաքանչյուր ազգի առողջ և խաղաղ կյանքը իր բնակիչների համար՝ ամբողջ աշխարհում»։ Ստեղծվեցին արհմիությունների կազմակերպման ազատությունը, ինչպես նաև կառավարության միջամտության և վերաբաշխիչ հարկման քաղաքականության լայն շրջանակ, որոնք ուղղված են ցանկությունից ազատվելու խթանմանը, ստեղծեցին միջազգային տնտեսական հաստատություններ, ինչպիսիք են Համաշխարհային բանկը և Արժույթի միջազգային հիմնադրամը։

Հերբերտ Հուվերը տնտեսական ազատությունը համարեց որպես հինգերորդ ազատություն, որն ապահովում է Ռուզվելտի չորս ազատությունների գոյատևումը։ Նա տնտեսական ազատությունը նկարագրեց որպես ազատություն «տղամարդկանց ընտրելու իրենց կանչը, գույք կուտակել իրենց երեխաների և ծերության պաշտպանության համար, ինչպես նաև ձեռնարկատիրական ազատություն, որը չի վնասում ուրիշներին»[33]։

Միավորման և միությունների ազատություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ֆիլադելֆիայի հռչակագրում (ամրագրված է Աշխատանքի միջազգային կազմակերպության սահմանադրությամբ[34]) ասվում է, որ «բոլոր մարդիկ, անկախ ռասայից, ազգից կամ սեռից, իրավունք ունեն ապահովելու ինչպես նյութական բարեկեցությունը, այնպես էլ հոգևոր զարգացումը՝ ցանկացած պայմաններում, ազատություն և արժանապատվություն, տնտեսական անվտանգություն ու հավասար հնարավորությունների պայմաններ»։ ԱՄԿ-ն նաև նշում է, որ «Աշխատողների և գործատուների` իրենց իսկ ընտրության կազմակերպություններին միանալու իրավունքը ազատ է և բաց, կազմում է հասարակության անբաժանելի մասը»[35]։

Սոցիալիստական հայացքներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Տնտեսական ազատության սոցիալիստական տեսակետը ազատությունը պատկերացնում է որպես կոնկրետ իրավիճակ` ի տարբերություն վերացական կամ բարոյական հայեցակարգի։ Ազատության այս տեսակետը սերտորեն կապված է մարդու ստեղծագործական սոցիալիստական տեսակետի հետ և ստեղծագործական ազատությանը վերագրվող կարևորության հետ[36]։ Սոցիալիստները ստեղծագործությունը դիտում են որպես մարդկային բնույթի էական ասպեկտ՝ դրանով իսկ սահմանելով ազատությունը որպես իրավիճակ կամ գոյություն ունեցող պետություն, որտեղ անհատները ի վիճակի են արտահայտել իրենց ստեղծագործությունները՝ ինչպես նյութական սակավության, այնպես էլ հարկադիր սոցիալական հաստատությունների սահմանափակումներից անկախ[37]։

Տնտեսական ազատության սոցիալ-տնտեսական ազդեցությունը

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Տնտեսական մրցունակությունը չափելու ձևերից մեկն այն է, որ համեմատում են տնտեսական ազատության աստիճանը։ Ընդհանուր առմամբ, տնտեսական ավելի բարձր ազատություններ ունեցող երկրները մեկ շնչի հաշվով ունեն ավելի բարձր համախառն ներքին արտադրանք, ինչպես նաև ավելի լավ առողջապահություն, կրթության որակ, շրջակա միջավայրի պաշտպանություն և եկամուտների հավասարություն։ Բարձրացման բարգավաճման այս միտումները հաստատվում են նույնիսկ այն դեպքում, երբ մենք համեմատում ենք այդ ցուցանիշները այլ երկրների տարածքներում։ Այնուամենայնիվ, չնայած այս առավելություններին, հասարակությունները պետք է տեղյակ լինեն, որ տնտեսական ազատության աճով նրանք ստիպված պետք է դիմակայեն աճող անհավասարության փուլին, ինչը, հիմնականում, վերաբաշխման նվազման, ինչպես նաև տնտեսական ազատականացման այլ բացասական հետևանքների արդյունք է։ Այսինքն՝ տեղական ձեռնարկությունների բիզնեսից դուրս, մրցակցող ըմկերությունները վերցնելը, օտարերկրյա ընկերությունների շահերի բախումը, կախվածությունը արտաքին կապիտալից, աշխատանքի վատթարացումը, շրջակա միջավայրի համար վնասակար արտադրությունը, սպառողների համար ոչ բարենպաստ առևտրային պրակտիկայի ներդրումը, ինչպես նաև ազգային մշակույթի վտանգելը։ Այնուամենայնիվ, տնտեսական ազատության այս բացասական հետևանքները հակված են երևալ ավելի կարճ ժամանակահատվածում, և եթե երկրները օգտագործում են տնտեսական ազատության հնարավորությունները ավելի գլոբալացված տնտեսության մեջ ճիշտ ձևով, ապա հետազոտությունները ցույց են տալիս, որ նրանց սոցիալ-տնտեսական պայմանները զգալիորեն ավելի կլավանան, քան  տնտեսական ազատությունը[38]։

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ 1,0 1,1 Bronfenbrenner, Martin (1955). «Two Concepts of Economic Freedom». Ethics. 65 (3): 157–70. doi:10.1086/290998. JSTOR 2378928.
  2. ↑ Sen, Amartya. «Rationality and Freedom»: 9. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (օգնություն)
  3. ↑ 3,0 3,1 «Economic Freedom and its Measurement». The Encyclopedia of Public Choice. Vol. 2. Springer. 2004. էջեր M1 161–71. ISBN 978-0-7923-8607-0.
  4. ↑ «Franklin Roosevelt's Annual Address to Congress – The "Four Freedoms"». 1941 թ․ հունվարի 6. Արխիվացված է օրիգինալից 2008 թ․ մայիսի 29-ին. Վերցված է 2008 թ․ նոյեմբերի 10-ին.
  5. ↑ Jacoby, Daniel (1998). Laboring for Freedom: A New Look at the History of Labor in America (eBook). Armonk, NY: ME Sharpe. էջեր 8–9, 148, 166–67. ISBN 978-0-585-19030-3.
  6. ↑ Surjit S. Bhalla. Freedom and economic growth: a virtuous cycle?. Published in Democracy's Victory and Crisis. (1997). Cambridge University Press. 0-521-57583-4 p. 205
  7. ↑ David A. Harper. Foundations of Entrepreneurship and Economic Development. (1999). Routledge. 0-415-15342-5 pp. 57, 64
  8. ↑ Ayal, Eliezer B.; Karras, Georgios (Spring 1998). «Components of economic freedom and growth: an empirical study». Journal of Developing Areas. Western Illinois University. 32 (3): 327–38.
  9. ↑ Carlsson, Fredrik; Lundström, Susanna. «Economic Freedom and Growth: Decomposing the Effects» (PDF). {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (օգնություն)
  10. ↑ Addision Wiggin, William Bonner. Financial Reckoning Day: Surviving the Soft Depression of the 21st Century. (2004). John Wiley and Sons. 0-471-48130-0 p. 137
  11. ↑ David A. Harper. Foundations of Entrepreneurship and Economic Development. (1999). Routledge. 0-415-15342-5 p. 74
  12. ↑ Rose D. Friedman, Milton Friedman. Two Lucky People: Memoirs. (1998). University of Chicago Press. 0-226-26414-9 p. 605
  13. ↑ Bernard H. Siegan. Property and Freedom: The Constitution, the Courts, and Land-Use Regulation. Transaction Publishers. (1997). 1-56000-974-8 pp. 9, 230
  14. ↑ David L. Weimer. The political economy of property rights. Published in The Political Economy of Property Rights. Cambridge University Press. (1997). 0-521-58101-X pp. 8–9
  15. ↑ Hernando De Soto. The Mystery of Capital. Basic Books. (2003). 0-465-01615-4 pp. 210–11
  16. ↑ Pierre-Joseph Proudhon. No Gods, No Masters: An Anthology of Anarchism. Edited by Daniel Guerin, translated by Paul Sharkey. 2005. AK Press. 1-904859-25-9 pp. 55–56
  17. ↑ John V. Orth. Contract and the Common Law. Published in The State and Freedom of Contract. (1998). Stanford University Press 0-8047-3370-8 p. 64
  18. ↑ David A. Harper. Foundations of Entrepreneurship and Economic Development. (1999). Routledge. 0-415-15342-5 pp. 82–88
  19. ↑ Hans van Ooseterhout, Jack J. Vromen, Pursey Heugensp. Social Institutions of Capitalism: Evolution and Design of Social Contracts. (2003). Edward Elgar Publishing. 1-84376-495-4 p. 44
  20. ↑ Lochner v New York.
  21. ↑ «The Supreme Court . Capitalism and Conflict . Landmark Cases . Lochner v. New York (1905) |PBS».
  22. ↑ «The Supreme Court . Capitalism and Conflict . Landmark Cases . Lochner v. New York (1905) |PBS».
  23. ↑ Freedom in the World. (1999). Transaction Publishers. 0-7658-0675-4 p. 12
  24. ↑ Lewis F. Abbott. British Democracy: Its Restoration & Extension, ISR/Google Books, 2006, 2010. Chapter Five: “The Legal Protection Of Democracy & Freedom: The Case For A New Written Constitution & Bill Of Rights”. [1]
  25. ↑ Milton Friedman. Capitalism and freedom. (2002). The University of Chicago. 0-226-26421-1 pp. 8–21
  26. ↑ Ludwig Von Mises. Planning for Freedom. Libertarian Press. 1962. p. 38
  27. ↑ Friedrich Hayek, The Road to Serfdom, University Of Chicago Press; 50th Anniversary edition (1944), 0-226-32061-8 p. 95
  28. ↑ Hayek, Friedrich (2007). The Road to Serfdom: Text and Documents. University of Chicago Press. էջեր 53–57. ISBN 978-0-226-32055-7.
  29. ↑ Tullock, Gordon (1988). Walker, Michael A. (ed.). Freedom, Democracy and Economic Welfare. Vancouver, B.C., Canada: The Fraser Institute. էջեր 60–64. Արխիվացված է օրիգինալից 2009 թ․ հուլիսի 14-ին. Վերցված է 2008 թ․ դեկտեմբերի 13-ին.
  30. ↑ Sen, Amartya K. (1993). «Markets and Freedoms: Achievements and Limitations of the Market Mechanism in Promoting Individual Freedoms». Oxford Economic Papers. 45 (4): 519–41. doi:10.1093/oxfordjournals.oep.a042106.
  31. ↑ Goodin, Robert E.; Rice, James Mahmud; Parpo, Antti; Eriksson, Lina (2008). Discretionary Time: A New Measure of Freedom. Cambridge: Cambridge University Press. էջեր 1–54. ISBN 978-0-521-70951-4. Chapter 1 and 2 discusses the context and validity of the new measure.
  32. ↑ Friedman, Milton (1962). Capitalism and Freedom. University of Chicago Press. էջ 4.
  33. ↑ Whisenhunt, Donald W. (2007). President Herbert Hoover. Nova Publishers. էջ 128. ISBN 978-1-60021-476-9.
  34. ↑ «Constitution of the International Labour Organization». Արխիվացված է օրիգինալից 2009 թ․ դեկտեմբերի 22-ին.
  35. ↑ «Freedom of association and the right to collective bargaining – Themes». Արխիվացված է օրիգինալից 2008 թ․ դեկտեմբերի 4-ին.
  36. ↑ Bhargava. Political Theory: An Introduction. Pearson Education India, 2008. p. 249.
  37. ↑ Barbara Goodwin. Using Political Ideas. West Sussex, England, UK: John Wiley & Sons, Ltd., 2007. p. 107.
  38. ↑ Rožāns, Edgars, The Socioeconomic Impact of Economic Freedom. Humanities and Social Sciences, pp. 105–25, 2015. Available at SSRN: http://ssrn.com/abstract=2683493

Գրականություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
 ⛭ 
  Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Չափորոշչային վերահսկողություն
GND: 4020861-8 · Microsoft: 2776122629
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Տնտեսական_ազատություն&oldid=9807566» էջից