Սալոր (միրգ)

Սալոր
Տեսակ	սննդային բաղադրամաս
Ենթատեսակ	Կոստյանկա և միրգ
	Plums Վիքիպահեստում

Սալոր (Prunus), սալորենիների ենթազգի բույսերի պտուղ։ Կորիզավոր պտուղի տեսակ է։ Սալորի հասած պտուղները կարող են ունենալ փոշոտ սպիտակ մոմապատ ծածկույթ, որը նրանց կապտավուն երանգ է հաղորդում։ Սա էպիկուտիկուլյար մոմածածկույթ է, որը հայտնի է որպես «մոմապատ ծածկույթ»։ Չորացրած սալորը կոչվում է սալորաչիր և ունի մուգ, կնճռոտ տեսք։

Պատմություն

Սալորը, հավանաբար, եղել է մարդկանց կողմից ընտելացված առաջին մրգերից մեկը^[1]։ Ամենաշատ մշակվող երեք տեսակները չեն հանդիպում վայրի բնության մեջ, այլ հանդիպում են միայն բնակեցված տարածքներում։ Տնական սալոր կարելի է գտնել Արևելյան Եվրոպայի և Կովկասի լեռներում, մինչդեռ չինական սալորը և Prunus simonii-ն առաջացել են Չինաստանում։ Նեոլիթյան հնավայրերում հայտնաբերվել են սալորի մնացորդներ ձիթապտղի, խաղողի և թզի հետ միասին^[2]^[3]։ Ըստ Քեն Ալբալի՝ սալորի հայրենիքն Իրանն է^[4]։ Այն Բրիտանիա է բերվել Ասիայից^[5]։

Անդալուսիայում (Հարավային Իսպանիա) սալորենի ծառերի աճեցման մասին հոդվածը հայտնվում է Իբն ալ-Ավվամի 12-րդ դարի գյուղատնտեսական աշխատությունում՝ «Գյուղատնտեսության գիրքը»^[6]։

Սննդային արժեք

Կենցաղային սալորի պտուղները պարունակում են A վիտամիններ (մուգ գույնի պտուղներում), B1, B2, C և P և անհրաժեշտ տարրեր՝ կալիում, ֆոսֆոր (որի պարունակությունն ավելի բարձր է, քան խնձորի և տանձի մեջ), կալցիում, մագնեզիում, երկաթ. Շաքարի պարունակությունը (կախված բազմազանությունից և աճեցման պայմաններից) տատանվում է 9-17% (ֆրուկտոզա, գլյուկոզա և սախարոզա)։ Սալորի պտուղները պարունակում են նաև օրգանական թթուներ (խնձորային և կիտրոն, ինչպես նաև թթվածին և սալիցիլաթթվի հետքեր), պեկտին, դաբաղանյութեր և ազոտային նյութեր։

Ծանոթագրություններ

↑ Jules Janick, ed. (1998). Horticultural Reviews (Volume 23). Wiley. ISBN 978-0471254454.
↑ Jules Janick (2005). «The origins of fruits, fruit growing and fruit breeding» (PDF). Purdue University. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2013 թ․ մայիսի 21-ին.
↑ Spangenberg; և այլք: (2006 թ․ հունվար). «Chemical analyses of organic residues in archaeological pottery from Arbon Bleiche». Journal of Archaeological Science. 33 (1): 1–13. doi:10.1016/j.jas.2005.05.013.
↑ Albala, Ken (2011). Food Cultures of the World Encyclopedia (անգլերեն). ABC-CLIO. էջ 240. ISBN 978-0-313-37626-9.
↑ Lyle, Katie Letcher (2010) [2004]. The Complete Guide to Edible Wild Plants, Mushrooms, Fruits, and Nuts: How to Find, Identify, and Cook Them (2nd ed.). Guilford, CN: FalconGuides. էջ 107. ISBN 978-1-59921-887-8. OCLC 560560606.
↑ Ibn al-'Awwam, Yaḥyá (1864). Le livre de l'agriculture d'Ibn-al-Awam (kitab-al-felahah) (ֆրանսերեն). Translated by J.-J. Clement-Mullet. Paris: A. Franck. էջեր 319–321 (ch. 7 - Article 42). OCLC 780050566. (pp. 319-321 (Article XLII)

[1] Jules Janick, ed. (1998). Horticultural Reviews (Volume 23). Wiley. ISBN 978-0471254454.

[2] Jules Janick (2005). «The origins of fruits, fruit growing and fruit breeding» (PDF). Purdue University. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2013 թ․ մայիսի 21-ին.

[3] Spangenberg; և այլք: (2006 թ․ հունվար). «Chemical analyses of organic residues in archaeological pottery from Arbon Bleiche». Journal of Archaeological Science. 33 (1): 1–13. doi:10.1016/j.jas.2005.05.013.

[4] Albala, Ken (2011). Food Cultures of the World Encyclopedia (անգլերեն). ABC-CLIO. էջ 240. ISBN 978-0-313-37626-9.

[5] Lyle, Katie Letcher (2010) [2004]. The Complete Guide to Edible Wild Plants, Mushrooms, Fruits, and Nuts: How to Find, Identify, and Cook Them (2nd ed.). Guilford, CN: FalconGuides. էջ 107. ISBN 978-1-59921-887-8. OCLC 560560606.

[6] Ibn al-'Awwam, Yaḥyá (1864). Le livre de l'agriculture d'Ibn-al-Awam (kitab-al-felahah) (ֆրանսերեն). Translated by J.-J. Clement-Mullet. Paris: A. Franck. էջեր 319–321 (ch. 7 - Article 42). OCLC 780050566. (pp. 319-321 (Article XLII)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]