Իռլանդիայի անկախության պատերազմ

Իռլանդիայի անկախության պատերազմ
Թվական	Հունվարի 21, 1919 թվական - հուլիսի 11, 1921 թվական (2 տարի, 5 ամիս, 2 շաբաթ և 6 օր)
Մասն է	Իռլանդիայի հեղափոխական ժամանակաշրջանի մաս
Վայր	Իռլանդիա
Արդյունք	Հրադադար; Անգլո-իռլանդական պայմանագիր; Դրան հաջորդած Իռլանդիայի քաղաքացիական պատերազմ;
Հակառակորդներ
Իռլանդիա	Միացյալ Թագավորություն
Հրամանատարներ
Ռազմակնա հրամանատարներ։; Մայքլ Քոլլինս; ռիչարդ Մուլկախի; Քաթալ Բրուգա; Քաղաքական առաջնորդներ:; Իմոն դե Վալերա; Արթուր Գրիֆիթ	Ռազմակնա հրամանատարներ:; Ֆրեդերիկ Շոու; Նեվիլ ՄաքՐեդի; Հենրի Հյուգ Տյուդոր; Ռազմակնա հրամանատարներ:; Դեյվիդ Լլոյդ Ջորջ; Լորդ Ֆրենչ; Լորդ ՖիտզԱլան; Իան ՄաքՓըրսըն; Համար Գրինվուդ
Կողմերի ուժեր
Իրլանդիայի հանրապետական բանակ ~15,000; Իռլանդիայի քաղաքացիական բանակ ~250 (օժանդակ ուժ)	Բրիտանական բանակ ~20,000; Իռլանդական թագավորական ոստիկանական ուժեր 9,700; - «Սևեր և թուխեր» 7,000; - Օժանդակ ստորաբաժանումներ 1,400; Օլսթերի հատուկ ոստիկանական ուժեր 4,000
Ռազմական կորուստներ
մոտ 550 զոհ	714 զոհ, որոնցից։; 410-ը ԻԹՈՈՒ-ից; 261-ը Բրիտանական բանակից; 43-ը ՕՀՈՈՒ-ից; մոտ 750 խաղաղ բնակիչ է զոհվել; Ընդհանուր զոհերի թիվը՝ մոտ 2000 մարդ
Ընդհանուր կորուստներ

Իռլանդիայի անկախության պատերազմ (իռլանդերեն՝ Cogadh na Saoirse)^[4] կամ անգլո-իռլանդական պատերազմ, պարտիզանական պատերազմ, որը տեղի է ունեցել Իռլանդիայում 1919-ից մինչև 1921 թվականը Իռլանդիայի հանրապետական բանակի (ԻՀԲ, Իռլանդիայի Հանրապետության բանակ) և բրիտանական զինված ուժերի միջև․ բրիտանական բանակը իռլանդական թագավորական ոստիկանական ուժերի (ԻԹՈՈՒ)՝ որպես զինվորական և նրանց ռազմականացված ուժերի օժանդակ ստորաբաժանում, և Օլսթերի հատուկ ոստիկանական ուժերի (ՕՀՈՈՒ) հետ միասին։ Դա եղել է աճող իռլանդական հեղափոխական էսկալացիա պատերազմում։

1916-ի ապրիլին Իռլանդիայի հանրապետականները Զատիկին ընդառաջ ըմբոստություն հայտարարեցին ընդդեմ բրիտանական տիրապետության և հռչակեցին Իռլանդիան որպես Հանրապետություն։ Չնայած նրան, որ այն ջախջախված էր մեկ շաբաթ տեղի ունեցած մարտերից հետո Զատկի ապստամբությունը և Բրիտանիայի արձագանքը էլ ավելի շատ աջակցեցին Իռլանդիայի անկախությանը։ 1918 թվականի դեկտեմբերին տեղի ունեցած ընտրություններում Հանրապետական Շինն Ֆեյն կուսակցությունը վստահ հաղթանակ տարավ Իռլանդիայում։ 1919 թվականի հունվարի 21-ին նրանք ձևավորեցին անկախ կառավարություն (Dáil Éireann)^[5] և հռչակեցին Իռլանդիայի անկախությունը։ Այդ օրը ԻՀԲ-ի երկու սպաներ գնդակահարվեցն Սոլոհեդբեգի դարանակալման ժամանակ, որոնք գործում էին իրենց իսկ նախաձեռնությամբ։ հակամարտությունը զարգացավ աստիճանաբար։ 1919 թվականի մեծ մասի ընթացքում ԻՀԲ-ի գործունեությունը ներառում էր զենքի զավթումը և հանրապետական բանտարկյալների ազատ արձակումը, մինչդեռ Դաիլը ձեռնամուխ էր լինում պետության կառուցմանը։ Սեպտեմբերին, Բրիտանական կառավարությունը Դաիլին և Շինն-Ֆեյնին հայտարարեց օրենքից դուրս, և հակամարտությունն ուժեղացավ։ ԻՀԲ-ն սկսեց դարանակալել ՕՀՈՈՒ-ի և բրիտանական բանակի պարեկները՝ հարձակվելով նրանց զորանոցի վրա և ստիպելով նրանց հեռանալ մեկուսացված զորանոցներից։ Մեծ Բրիտանիայի կառավարությունը աջակցում էր ՕՀՈՈՒ-ին Բրիտանական նորակոչիկների միջոցով՝ սևամորթերով և թուխերով, օժանդակ զորքերով, որոնք ցավոք հայտնի էին կարգապահությունը խախտելու և քաղաքացիների վրա բռնաճնշող հարձակումներ իրականացնելու համար, որոնցից մի քանիսը հրահանգ էին ստացել Բրիտանիայի կառավարության կողմից^[6]^[7]։ Հետևաբար, այս հակամարտությունը երբեմն կոչվում էր «սևեր և թուխեր» պատերազմ^[8]^[9]^[10]։ հակամարտությունը ներառում էր նաև քաղաքացիական անհնազանդություն, մասնավորապես, իռլանդացի երկաթուղայինների մերժումը բրիտանական զորքեր կամ ռազմական բեռեր տեղափոխելու համար։

1920-ի կեսերին հանրապետականները վերահսկողություն ստացան շրջանի խորհուրդների մեծամասնության նկատմամբ, և բրիտանական իշխանությունը փլուզվեց հարավի և արևմուտքի մեծ մասում՝ ստիպելով բրիտանական կառավարությանը արտակարգ իրավիճակի լիազորություններ ներկայացնել։ 1920 թվականի վերջին սպանվեց մոտ 300 մարդ, սակայն նոյեմբերին հակամարտությունը սրվեց։ Դուբլինի Արյունոտ կիրակիի ժամանակ՝ 1920 թվականի նոյեմբերի 21-ին, առավոտյան սպանվեցին բրիտանական հետախուզության տասնչորս աշխատակիցներ, այնուհետև կեսօրին ՕՀՈՈՒ-ն կրակ բացեց ամբոխի վրա՝ Կելտական ֆուտբոլային խաղում սպանելով տասնչորս քաղաքացու և վիրավորելով 65-ին։ Մեկ շաբաթ անց ԻՀԲ-ն սպանեց տասնյոթ օգնականների Քորքի կոմսությունում՝ Քիլմայքլի դարանակալման ժամանակ։ Բրիտանական կառավարությունը ռազմական դրություն հայտարարեց Հարավային Իռլանդիայի տարածքի մեծ մասում։ 1920 թվականի դեկտեմբերին Քորք քաղաքի կենտրոնն այրվեց բրիտանական զորքերի կողմից։ Բռնությունը շարունակում էր աճել առաջիկա յոթ ամիսների ընթացքում, երբ 1000 մարդ զոհվեց և 4500 հանրապետականներ ձերբակալվեցին։ Մարտական գործողությունների մեծ մասը տեղի էր ունեցել Մյունստերում (հատկապես Քորք կոմսությունում), Դուբլինում և Բելֆաստում, որտեղ միասին զոհվել էր հակամարտության մասնակիցների ավելի քան 75%-ը^[11]։

Օլսթերի հյուսիս-արևելյան բախումն ունեցել է աղանդավորական միտում։ Մինչ կաթոլիկ փոքրամասնությունն այնտեղ հիմնականում աջակցում էր իռլանդական անկախությանը, բողոքական մեծամասնությունը հիմնականում յունիոնիստներ/լոյալիստներ էին։ Ձևավորվել էր հատուկ ոստիկանական ուժ, որը բաղկացած էր հիմնականում բողոքականներից, և ակտիվ ակտիվիստներից։ Նրանք հարձակվել էին կաթոլիկների վրա ի պատասխան ԻՀԲ-ի գործողությունների, և Բելֆաստում միջդավանական հակամարտություն էր բռնկվել, որտեղ սպանվել էր գրեթե 500 մարդ, որոնց մեծ մասը կաթոլիկներ էին^[12]։

1921 թվականի մայիսին Իռլանդիան առանձնացավ բրիտանական օրենսդրության՝ Իռլանդիայի կառավարության մասին օրենքին համապատասխան, որը ստեղծել էր Հյուսիսային Իռլանդիան։ 1921 թվականի հուլիսի 11-ին երկու կողմերն էլ հրադադար կնքեցին (կամ «զինադադար»)։ Հրադադարի արդյունքում 1921 թվականի դեկտեմբերի 6-ին անգլո-իռլանդական պայմանագիր կնքվեց։ Սա վերջ դրեց Մեծ Բրիտանիայի տիրապետությանը Իռլանդիայի մեծ մասում, և տասնամսյա անցումային շրջանից հետո, ժամանակավոր կառավարության հսկողության ներքո, 1922 թվականի դեկտեմբերի 6-ին, ստեղծվեց Իռլանդիայի անկախ պետությունը, որպես ինքնակառավարվող Դոմինիոն։ Հյուսիսային Իռլանդիան մնաց Միացյալ Թագավորության կազմում։ Հրադադարից հետո Բելֆաստում բռնությունները և ռազմական գործողությունները Հյուսիսային Իռլանդիայի սահմանամերձ շրջաններում շարունակվում էին, և 1922 թվականի մայիսին ԻՀԲ-ն անհաջող հարձակում սկսեց Հյուսիսի վրա։ 1922 թվականի հունիսին հանրապետականների միջև անգլո-իռլանդական պայմանագրի շուրջ տարաձայնությունները հանգեցրին Իռլանդիայում 11-ամսյա քաղաքացիական պատերազմի։ Իռլանդական անկախ պետությունը պարգևատրվել է 62 868 մեդալով անկախության պատերազմի ժամանակ ծառայության համար, որից 15 244-ը հանձնվել են թռչող շարասյուներից ԻՀԲ-ի կռվողներին^[13]։

Հակամարտության ծագում

Անկախության ճգնաժամ

1880-ականներից իռլանդացի ազգայնականները իռլանդական խորհրդարանական կուսակցությունում (ԻԽԿ) պահանջում էին անկախություն կամ ինքնակառավարում Մեծ Բրիտանիայից։ Եզրային կազմակերպությունները, ինչպիսին էր Արթուր Գրիֆիթի Շինն Ֆեյնը, փոխարենը հանդես եկան Իռլանդիայի անկախության որոշակի ձևի օգտին, բայց նրանք քիչ փոքրամասնություն էին կազմում։

Ինքնակառավարման պահանջը, ի վերջո, բավարարվեց բրիտանական կառավարության կողմից 1912 թվականին, անմիջապես հարուցելով երկարատև ճգնաժամ Միացյալ Թագավորությանը, երբ Օլսթերի միութենականները ստեղծեցին զինված կազմակերպություն` Օլսթերի կամավորական ուժ (ՕԿՖ), ընդառաջելու այդ միջոցառումին` գոնե այն տարածքում, որը կարող էին վերահսկել։ Իրենց հերթին, ազգայնականները ստեղծեցին իրենց իսկ զինված կազմակերպությունը` իռլանդացի կամավորականներ։

Մեծ Բրիտանիայի խորհրդարանը 1914 թվականի սեպտեմբերի 18-ին ընդունեց ինքնակառավարման մասին երրորդ օրենքը, որում ներառվել էր Իռլանդիայի բաժանման հետ կապված փոփոխություններ կատարելու մասին օրինագիծը, որը ներկայացրել էին խորհրդարանի պատգամավորները Օլսթերից, սակայն դրա իրագործումն անհապաղ հետաձգվեց 1914 թվականի կասեցման մասին օրենքի համաձայն՝ նախորդ ամիս ԱՄՆ-ում Առաջին համաշխարհային պատերազմի սկսվելու պատճառով։ Ազգայնականների մեծ մասը հետևեց ԻԽԿ-ի առաջնորդներին և Ջոն Ռեդմոնդի կոչին՝ կոչ անելով աջակցել Բրիտանիային և դաշնակից ռազմական գործողություններ իրականացնել Նոր բրիտանական բանակի իռլանդական գնդերում, պատերազմից հետո ինքնակառավարման սկիզբը ապահովելու համար։ Սակայն իռլանդացի կամավորների զգալի փոքրամասնությունը դեմ հանդես եկավ Իռլանդիայի մասնակցությանը պատերազմին։ Կամավորական շարժումը պառակտվեց, շատերը հեռացան Ռեդմոնդի նախաձեռնությամբ ազգային կամավորներ կազմելու համար։ Մյուս իռլանդացի կամավորները՝ Էնոն Մաքնեյլի գլխավորությամբ, կարծում էին, որ կաջակցեն իրենց կազմակերպությանը այնքան ժամանակ, քանի դեռ չի տրվել ինքնակառավարման իրավունք։ Այդ կամավորական շարժման շրջանակներում մեկ այլ խմբակցություն, որը ղեկավարում էր անջատողական Իռլանդական հանրապետական եղբայրությունը, պատրաստվում էր Իռլանդիայում բրիտանական կառավարման դեմ ապստամբությանը։

Զատկի ապստամբություն

Ապստամբության ծրագիրը իրականացվել է 1916 թվականի Զատկի ապստամբության ժամանակ, երբ կամավորները սկսել են ապստամբություն, որի նպատակն էր վերջ դնել Բրիտանական կառավարմանը։ Ապստամբները հրապարակել էին Իռլանդիայի Հանրապետության հռչակումը ՝ հռչակելով Իռլանդիան, որպես անկախ հանրապետություն։ Ապստամբությունը, որում զոհվել էր ավելի քան չորս հարյուր մարդ, գրեթե բացառապես գամված էր Դուբլինին և ճնշված մեկ շաբաթվա ընթացքում, սակայն Բրիտանական պատասխանը՝ մահապատժի ենթարկելու ապստամբության առաջնորդներին և ձերբակալելու հազարավոր ազգայնական ակտիվիստներին, ուժեղացրեց անջատողականների աջակցությունը Շինն Ֆեյնի նկատմամբ․- կուսակցություն, որը սկզբում ընդունել էին հանրապետականները, իսկ հետո գրավել, ինչպես նաև կոմսուհի Մարկիևիչի հետևորդները, մի կնոջ, որը գլխավորում էր Զատկի ապստամբությունը։ Այժմ բրիտանական ռազմական ջանքերը սպառվել էին, և իռլանդական հասարակական կարծիքը ցնցված էր և վրդովված բրիտանական զորքերի կողմից ձեռնարկված որոշ գործողություններից, մասնավորապես Ֆրենսիս Շիխի-Սքեֆինգթոնի սպանությունից և ռազմական դրություն մտցնելուց։

Առաջին Դաիլ

1918 թվականի ապրիլին Մեծ Բրիտանիայի նախարարների կաբինետը Գերմանիայի գարնանային հարձակման հետևանքով առաջացած ճգնաժամի դեմ հանդիման երկակի քաղաքականություն էր ձեռնարկել, որպեսզի միաժամանակ կապակցեր Իռլանդիայում զինվորական հնազանդության ընդունումը ինքնակառավարման իրականացման համար, ինչպես այդ մասին ասված է իռլանդացիների զեկույցում՝ 1918 թվականի ապրիլի 8-ի կոնվենցիայով։ Դա էլ ավելի հրեց իռլանդացի ազգայնականներին և զանգվածային ցույցեր առաջացրեց 1918 թվականի զորակոչային ճգնաժամի ժամանակ։ 1918 թվականի համընդհանուր ընտրություններում իռլանդացի ընտրողները ցույց տվեցին իրենց անհամաձայնությունը բրիտանական քաղաքականության հետ՝ տրամադրելով Շինն Ֆեյնին Իռլանդական տեղերի 70%-ը (73 տեղ 105-ից), որոնցից 25-ը անվիճելի էին։ Շինն Ֆեյնը Օլսթերի սահմաններից դուրս տեղերի 91%-ը շահել էր ձայների 46,9%-ով, բայց եղել էր Օլսթերում փոքրամասնություն, որտեղ արհմիութենական ակտիվիստները մեծամասնություն էին կազմել։ Շինն Ֆեյնը խոստացել էր ոչ թե նստել Մեծ Բրիտանիայի խորհրդարանում՝ Վեսթմինսթերում, այլ ստեղծել իռլանդական խորհրդարան։ Այս խորհրդարանը, որը հայտնի էր որպես առաջին Դաիլ, և նրա նախարարությունը, որը կոչվում էր Նախարարություն, և որը բաղկացած էր միայն Շինն Ֆեյնի անդամներից, հանդիպել էր պալատում՝ 1919թվականի հունվարի 21-ին։ Դաիլը հաստատել էր 1916-ի հռչակումը Իռլանդիայի անկախության հռչակագրով^[14] և ուղերձ էր հղել աշխարհի ազատ ազգերին, որում ասվում էր, որ առկա է "Իռլանդիայի և Անգլիայի միջև պատերազմական դրություն"։ Իռլանդացի կամավորները վերածվել էին "Իռլանդական հանրապետական բանակի" կամ ԻՀԲ-ի։ Դաիլ Էիրիանի որոշ անդամներ կարծում էին, որ ԻՀԲ-ն լիազորված էր պատերազմել Բրիտանական դղյակի վարչակազմում։

ուժեր

Բրիտանական

Բրիտանիայի իշխանությունների սիրտը Իռլանդիայում Դուբլինի ամրոցի կառավարումն էր, որը հաճախ իռլանդացիներին հայտնի էր որպես «ամրոց»^[15]։ Ամրոցի կառավարումը ղեկավարում էր գլխավոր քարտուղարի ենթական՝ լեյտենանտը, որը, բրիտանացի պատմաբան Փիթեր Քոտրելի խոսքերով, ղեկավարում էր «մի վարչություն, որը հայտնի է իր անգործությամբ և անարդյունավետությամբ»^[15]։ Իռլանդիան բաժանվել էր երեք ռազմական շրջանների։ Պատերազմի ժամանակ բրիտանական երկու ստորաբաժանումները՝ 5-րդ և 6-րդերը, տեղակայված էին Իռլանդիայում, իսկ շտաբները՝ Քարերում և Քորքում։ 1921 թ. հուլիսին Իռլանդիայում տեղակայված էին 50,000 բրիտանական զինծառայողներ, իսկ մետրոպոլիայում`14000 մարդ^[16]։ Իռլանդիայի ոստիկանության երկու հիմնական ուժերն էին իռլանդական թգավորական ոստիկանական ուժերը (ԻԹՈՈՒ) և Դուբլինի մետրոպոլիտենի ոստիկանությունը^[17]։ Իռլանդիայի 17000 ոստիկաններից 513-ը սպանվեցին ԻՀԲ-ի կողմից 1919-ից 21-ը ընկած ժամանակահատվածում, իսկ 682-ը վիրավորվեցին^[17]։ ԻԹՈՈՒ-ի ավագ սպաներից 60%-ը իռլանդական բողոքականներ էին, իսկ մնացածը՝ կաթոլիկներ, մինչդեռ ԹԻՈՈՒ շարքերի 70%-ը իռլանդական կաթոլիկներ էին, մնացածը բողոքականներ^[17]։ ԻԹՈՈՒ-ն պատրաստ էր աշխատել ոստիկանական ուժերում, ոչ թե պատերազմում, և, ցավոք, հիվանդագին պատրաստ էր կատարել իր պարտականությունները ապստամբների դեմ պայքարում^[18]։ Մինչև 1920 թվականի մարտը, Լոնդոնում՝ Իռլանդիայում տեղի ունեցած անկարգությունները հիմնականում դիտում էին որպես ոստիկանության խնդիր և նրանց չէր տեսնում պատերազմական իրավիճակում^[19]։ Բանակի նպատակը ոստիկանությանը աջակցելն էր^[16]։ Պատերազմի ժամանակ ռազմական դրություն հայտարարվեց Իռլանդիայի մոտ մեկ քառորդ մասում, հիմնականում Մյունստերում։ Մնացած երկրներում բրիտանական իշխանությունը չհամարվեց այդքան վտանգավոր սպառնալիք։ Պատերազմի ժամանակ բրիտանացիները ստեղծեցին երկու զինված ուժեր, բացի ԻԹՈՈՒ-ից, որոնք հավաքագրվում էին հիմնականում Առաջին աշխարհամարտի վետերաններից, այն է՝ ժամանակավոր հաստատություններ (ավելի լավ հայտնի է որպես «սևեր ու թուխեր») և ժամանակավոր կուրսանտներ կամ օժանդակ ստորաբաժանում (հայտնի է որպես «օժանդակ»^[20]։

Իռլանդացի հանրապետական

1913 թվականի նոյեմբերի 25-ին Օուեն Մաքնեյլի կողմից իռլանդացի կամավորներ ձևավորվեցին ի պատասխան Օլսթերի զինված կամավորական ուժերի, որոնք հիմնադրվել էին այդ տարեսկզբին ինքնակառավարման դեմ պայքարի համար^[21]։ Նաև 1913-ին Իռլանդիայի քաղաքացիական բանակը ստեղծվեց միության ղեկավարների և սոցիալիստներ Ջեյմս Լարկինի և Ջեյմս Քոնոլլիի կողմից մի շարք դաժան միջադեպերի արդյունքում արհմիութենականների և Դուբլինի ոստիկանության միջև տեղի ունեցած Դուբլինի լողափում^[22]։ 1914 թվականի հունիսին ազգայնականության առաջնորդ Ջոն Ռեդմոնդը կամավորներին ստիպեց, որ իշխող հանձնաժողովում մեծամասնություն կազմեն իրենց թեկնածուները։ Երբ Ռեդմոնդը կամավորներին կոչ արեց միանալ բրիտանական բանակին 1914-ի սեպտեմբերին, Օուեն Մաքնեյլի ղեկավարած մի խմբակցություն փլուզվեց Ռեդմոնդիտների հետ, որոնք հայտնի դարձան որպես ազգային կամավորներ, փոխարենը պատերազմի մեջ մղելու համար^[22]։ Ազգային կամավորներից շատերը միացան բանակին, իսկ բրիտանական բանակի 16-րդ (իռլանդական) դիվիզիայի տղամարդկանց մեծ մասը նախկինում ծառայում էր որպես ազգային կամավորներ^[23]։ Իռլանդացի կամավորները և Իռլանդիայի քաղաքացիական բանակը Զատկի ապստամբություն սկսեց ընդդեմ բրիտանական իշխանության 1916-ին, երբ հռչակվեց Իռլանդիայի Հանրապետությունը։ Հետագայում նրանք հայտնի դարձան որպես իռլանդական հանրապետական բանակ (ԻՀԲ)։ 1919-1921 թվականների ընթացքում ԻՀԲ-ն պնդում էր, որ իր ընդհանուր ուժը կազմում է 70 000, բայց միայն մոտ 3000-ն էին ակտիվորեն ներգրավված գահի դեմ պայքարի մեջ^[24]։ ԻՀԲ-ն չէր վստահում այն իռլանդացիներին, ովքեր Առաջին աշխարհամարտի տարիներին բրիտանական բանակում կռվում էին, բայց գոյություն ունեին բացառություններ, ինչպիսիք էին Էմմեթ Դալթոնը, Թոմ Բերրին և Մարտին Դոյլը^[24]։ ԻՀԲ-ի հիմնական կառուցվածքը «թռչող սյուն»-ն էր, որտեղ կարող էր լինել 20-ից 100 տղամարդ^[24]։ Մայքլ Քոլլինսը ստեղծեց «ջոկատ» - հրաձիգներ, որոնք պատասխանատու էին իրենց համար, որոնց վստահված էր հատուկ պարտականություններ, ինչպիսիք էին ոստիկանների սպանությունը և կասկածելի տեղեկատուները ԻՀԲ-ում^[24]։

Պատերազմական ընթացք

Նախապատերազմական բռնություն

1916 թվականի Զատկի ապստամբության և անկախության համար պատերազմ սկսելու տարիները՝ 1919 թվականին, անարյուն չէին։ 1916 թվականի ապստամբությանը մասնակցելու համար բանտարկված կամավորների առաջնորդներից մեկը՝ Թոմաս Աշը, 1917 թվականին բռնի կերակրման փորձից հետո մահացել էր հացադուլից։ 1918 թվականին տեղի ունեցած անկարգությունները կապված զինվորական հնազանդության հետ ընդդեմ քարոզարշավի, վեց խաղաղ բնակիչների կյանք խլեց, որոնք զոհվեցին ոստիկանության և բրիտանական բանակի հետ բախումների արդյունքում և ավելի քան 1000-ը ձերբակալվեցին։ Զինադադարի օրը նշանավորվեց Դուբլինում տեղի ունեցած դաժան անկարգություններով, որոնց արդյունքում ավելի քան 100 բրիտանացի զինվոր վիրավորվեց^[25]։ Կամավորները նաև զենք էին տեղափոխում^[26], առնվազն մեկ կրակոց իռլանդիայի թագավորական ոստիկանական ուժերի (ԻԹՈՈՒ) և ԹԻՈՈՒ զորանոցի հրկիզումը Քերիի վրա^[27]։ 1918 թվականի մարտին Այրիսի զորանոցից առգրավվել էր չորս հրացան, իսկ օգոստոսին ծեծի էին ենթարկվել զորանոցի զինվորները^[28]։ 1918 թվականի հուլիսի սկզբին կամավորները դարանել էին ԻԹՈՈՒ-ի երկու զինծառայողների, որոնք տեղակայված էին Բալլինգիրիի և Բալլիվուրնիի միջև ընկած ճանապարհին ֆեյսը կանգնեցնելու համար Զատկի ապստամբությունից ի վեր ԻԹՈՈՒ-ի վրա առաջին զինված հարձակման ժամանակ, մեկը վիրավորվել էր պարանոցից, իսկ մյուսը ծեծի էր ենթարկվել, և ոստիկանական հրացաններ և զինամթերք էր առգրավվել^[28]^[29]^[30]։ Պարեկները Բանթրիում և Բալլիվուրնիում խիստ ծեծի էին ենթարկվել սեպտեմբերին և հոկտեմբերին։ Այդ հարձակումները բրիտանական ռազմական ներկայության պատճառ դարձան 1918 թվականի ամռանից սկսած, ինչը միայն կարճ ժամանակով ճնշեց բռնությունն ու ոստիկանական ռեյդերի թվի ավելացումը^[28]։ Սակայն բրիտանական ուժերի կամ ԻԹՈՈՒ-ի դեմ համակարգված զինված արշավ դեռ չէր եղել։

Նախնական մարտական գործողություններ

Չնայած 1919-ի սկզբին պարզ չէր, որ Դաիլը երբևէ մտադրվել է ռազմական ճանապարհով անկախություն ձեռք բերել, և որ պատերազմը հստակ չէր սպառնում 1918-ի Շինն Ֆեյնի մանիֆեստում^[31]^[32], դեպքը տեղի ունեցավ 1919-ի հունվարի 21-ին, նույն օրը, երբ տեղի ունեցավ Առաջին Դաիլը։ Տիպպերերիի կոմսությունում գտնվող Սոլոհեդբեգի դարանումները ղեկավարվում էին Շոն Թրեյսիի, Թոմաս Ռոբինսոնի, Շոն Հոգանի և Դեն Բրաունի կողմից՝ գործելով իրենց իսկ նախաձեռնությամբ։ ԻՀԲ-ն հարձակվել և գնդակահարել էր ԻԹՈՈՒ-ի երկու սպաների՝ պահակակետ Ջեյմս Մակդոնելին և Պատրիկ Օ'Քոննելլին^[33], որոնք տեղափոխում էին պայթուցիկները։ Բրայանն ավելի ուշ հիշեց.

… մենք գործեցինք մտածված, խորհելով հարցի շուրջ և քննարկելով այն մեր մեջ։ Թրեյսին ասաց ինձ, որ պատերազմ սկսելու միակ ճանապարհը ինչ-որ մեկին սպանելն է, և մենք ուզում էինք պատերազմ սկսել, այնպես որ մենք մտադրվեցինք սպանել որոշ ոստիկաններ, որոնց մենք տեսնում էինք որպես թշնամու ուժերի առաջնային և ամենակարևոր ճյուղը։ Միակ բանը, որ մենք զղջում էինք, երբ դիտում էինք որոգայթը, այն էր, որ այն ուներ ընդամենը երկու ոստիկան, և ոչ թե վեց, ինչպես և սպասում էինք^[34]։

Դա լայնորեն դիտվում էր որպես անկախության համար պատերազմի սկիզբ^[35]^[36]^[37]^[38]։ Մեծ Բրիտանիայի կառավարությունը Հարավային Տիպպերերին հատուկ ռազմական շրջան էր հայտարարել Թագավորության մասին օրենքի պաշտպանությամբ երկու օր անց^[39]^[40]։ Պատերազմը պաշտոնապես չէր հայտարարվել Դաիլի կողմից, և այն զուգահեռ էր Դաիլի քաղաքական կյանքին։ 1919 թվականի ապրիլի 10-ին Դաիլին ասացին․

Ինչ վերաբերում է Հանրապետական բանտարկյալներին, մենք միշտ պետք է հիշենք, որ այդ երկիրը գտնվում է Անգլիայի հետ պատերազմի մեջ, ուստի մենք պետք է որոշ առումով նրանց անհրաժեշտ զոհ համարենք մեծ պայքարում^[41]։

1921 թվականի հունվարին, պատերազմի սկսվելուց երկու տարի անց, Դաիլը քննարկեց «հնարավո՞ր է արդյոք պաշտոնապես ընդունել իր կողմից պարտադրված պատերազմական վիճակը, թե ոչ», և որոշեց պատերազմ չսկսել^[42]։ Այնուհետեւ մարտի 11-ին Դաիլի Ներկայացուցիչների պալատի նախագահ Իմոն դե Վալերան կոչ արեց ընդունել «Անգլիայի հետ պատերազմական վիճակը»։ Դաիլը միաձայն կողմ քվեարկեց, որպեսզի նրան հնարավորություն տան պատերազմ հայտարարել ամեն անգամ, երբ նա հարկ համարի, բայց նա պաշտոնապես դա չարեց^[43]^[44]։

Բռնության տարածում

Կամավորները սկսել էին հարձակվել բրիտանական կառավարության սեփականության վրա, հարձակումներ իրականացրել զենքի և միջոցների վրա, ինչպես նաև հարձակվել և սպանել Բրիտանական վարչակազմի կարկառուն անդամներին^[45]։ Առաջինը տեղի մագիստրոս Ջոն Ս. Միլինգն էր, որը սպանվել էր Վեստպորտում, Մեյոյի կոմսությունում, կամավորներին անօրինական հավաքի և հորատման համար բանտ նետելու համար։ Նրանք ընդօրինակում էին Բուրերի կողմից բռնի հարձակման հաջող մարտավարությանը՝ առանց համազգեստի։ Չնայած որոշ հանրապետական առաջնորդներ, հատկապես Իմոն դե Վալերան, նախընտրում էին դասական սովորական պատերազմները, որպեսզի օրինականացնեն նոր հանրապետությունը աշխարհի աչքերում, ավելի փորձառու Մայքլ Քոլլինսը և ԻՀԲ-ի ավելի լայն ղեկավարությունը դեմ էին այս մարտավարությանը, քանի որ դրանք հանգեցրել էին 1916-ի ռազմական փլուզմանը։ Մյուսները, հատկապես Արթուր Գրիֆիթը, նախընտրում էին քաղաքացիական անհնազանդության քարոզարշավը, այլ ոչ թե զինված պայքարը^[46]։ Օգտագործված բռնությունները ի սկզբանե ծայրաստիճան անհեռանկարային էին իռլանդացիների շրջանում, և բրիտանական չոր պատասխան էր պահանջվում՝ այն ժողովրդականացնելու համար մեծամասնության շրջանում^[47]։

Հակամարտության սկզբում, մոտ 1919թվականից 1920թվականի կեսերին, եղել է համեմատաբար սահմանափակ թվով բռնություն։ Ազգայնական արշավի մեծ մասը ներառում էր Ժողովրդական մոբիլիզացիան և Հանրապետական «պետության» ստեղծումը՝ ի հակակշիռ բրիտանական կառավարման։ Բրիտանացի լրագրող Ռոբերտ Լինդը 1920 թվականի հուլիսին Դեյլի նյուզում գրել է, որ․

Ինչ վերաբերում է մարդկանց զանգվածին, ապա օրվա քաղաքականությունը ոչ թե ակտիվ, այլ պասիվ քաղաքականությունն է։ Նրանց քաղաքականությունը ոչ այնքան կառավարության վրա հարձակվելն է, որքան նրան անտեսելն ու նրա կողքին նոր կառավարություն ստեղծելը^[48]։

Թագավորական Իռլանդիայի ոստիկանական ուժերը որպես հատուկ նպատակ

ԻՀԲ-ի հիմնական նպատակն էր ամբողջ հակամարտության ընթացքում Իռլանդիայի կաթոլիկ Իռլանդիայի թագավորական ոստիկանական ուժերը (ԻԹՈՈՒ), բրիտանական կառավարության ոստիկանությունը Իռլանդիայում Դուբլինի սահմաններից դուրս։ Նրա անդամները և զորանոցները (հատկապես ավելի մեկուսացվածները) խոցելի էին, և նրանք շատ անհրաժեշտ զենքի աղբյուր էին։ ԻԹՈՈՒ-ն ուներ 9700 մարդ, որոնք տեղակայված էին Իռլանդիայի 1500 զորանոցներում^[49]։

ԻԹՈՈՒ-ի տղամարդկանց օստրակիզմի քաղաքականությունը հայտարարվել Է 1919 թվականի ապրիլի 11-ին Դաիլում^[50]։ Այն ապացուցեց, հաջող բարոյալքման ուժը, քանի որ պատերազմը տեղի էր ունեցել, երբ մարդիկ շրջեցին դեպի ուժը, ինչը գնալով ավելի էր վարկաբեկվում բրիտանական կառավարության բռնաճնշումների արդյունքում։ Աշխատանքից հրաժարվելու մակարդակը աճել էր, իսկ զորակոչիկների թիվը Իռլանդիայում նվազել կտրուկ։ Հաճախ ԻԹՈՈՒ-ն ստիպված էր զենքի միջոցով սնունդ գնել, քանի որ խանութներն ու մյուս ձեռնարկությունները հրաժարվում էին նրանց հետ գործ ունենալ։ ԻԹՈՈՒ-ի որոշ տղամարդիք համագործակցում էին ԻՀԲ-ի հետ վախի կամ համակրանքի պատճառով, տրամադրելով կազմակերպություններին արժեքավոր տեղեկություններ։ Ի տարբերություն լայն տարածում գտած ոստիկանության բոյկոտի արդյունավետության, ԻՀԲ-ի ռազմական գործողություններն ընդդեմ ԻԹՈՈՒ-ի այս պահին համեմատաբար սահմանափակ էին։ 1919 թվականին 11 տղամարդ ԻԹՈՈՒ-ից և 4 գաղտնի գործակալ Դուբլինի քաղաքային ոստիկանությունից սպանվել էին, իսկ ԹԻՈՈՒ-ից 20-ը վիրավորվել^[51]։

Հակամարտության զանգվածային մասնակցության այլ ասպեկտներ ներառում էին կազմակերպված աշխատողների գործադուլները, ի տարբերություն Իռլանդիայում Բրիտանական ներկայության։ Լիմերիկում 1919 թվականի ապրիլին Լիմերիկի առևտրի և աշխատանքի խորհուրդը համընդհանուր գործադուլ էր հայտարարել ի նշան «հատուկ ռազմական շրջանի» հայտարարության դեմ բողոքի՝ Թագավորության պաշտպանության մասին օրենքին համապատասխան, որն ընդգրկել էր Լիմերիկ քաղաքի մեծ մասը և դրա շրջանի մի մասը։ Քաղաք մուտք գործելու համար այժմ կպահանջվի հատուկ թույլտվություն, որը կտրվի ԻԹՈՈՒ-ի կողմից։ Առևտրի խորհրդի հատուկ գործադուլային կոմիտեն վերահսկել էր քաղաքը տասնչորս օրվա ընթացքում այն դրվագում, որը հայտնի էր որպես խորհրդային Լիմերիկ^[52]։

Նույն կերպ, 1920-ի մայիսին Դուբլինի նավահանգիստները հրաժարվեցին հաղթահարել ցանկացած ռազմական տեխնիկա, և շուտով նրանց միացավ տրանսպորտի և ընդհանուր աշխատանքի Իռլանդական միությունը, որն արգելեց երկաթուղիների վարորդներին տեղափոխել բրիտանական զորքերի անդամներին։ Բլեքլեգ գնացքների վարորդներին Անգլիայից բերել էին այն բանից հետո, երբ մեքենավարները հրաժարվել էին տեղափոխել բրիտանական զորքերին։ Գործադուլը մեծապես խոչընդոտել էր բրիտանական զորքերի շարժմանը մինչև 1920 թվականի դեկտեմբերը, երբ այն դադարեցվել էր^[53]։ Բրիտանական կառավարությանը հաջողվել էր վերջ դնել այս իրավիճակին, երբ նրանք սպառնացել էին հրաժարվել երկաթուղային ընկերություններին սուբսիդիաներ տրամադրելուց, ինչը նշանակում էր, որ աշխատողները այլևս չէին վճարում^[54]։ Հարձակումները ԻՀԲ-ի կողմից նույնպես հստակորեն աճել էին, և 1920-ի սկզբին նրանք հարձակվել էին գյուղական վայրերում առանձին ԻԹՈՈՒ կայանների վրա, ինչի արդյունքում նրանք հեռացել էին, երբ ոստիկանությունը նահանջել էր ավելի մեծ քաղաքներ։

Բրիտանական վարչակազմի փլուզում

1920թվականի ապրիլի սկզբին ԻԹՈՈՒ-ի 400 լքված զորանոցներ այրվեցին՝ դրանց վերաօգտագործումը կանխելու համար, գրեթե հարյուր հարկային տեսչությունների հետ միասին։ ԻԹՈՈՒ-ն լքեց գյուղի մեծ մասը, թողնելով այն ԻՀԲ-ի ձեռքում^[55]։ 1920 թվականի հունիս-հուլիս ամիսներին ասսիզները չէին աշխատել հարավային և արևմտյան Իռլանդիայում․ երդվյալ ատենակալների դատավարությունները չէին կարող իրականացվել, քանի որ երդվյալ ատենակալները ներկա չէին։ Դատական համակարգի փլուզումը հուսահատեցրեց ԻԹՈՈՒ-ին, և շատ ոստիկաններ հրաժարական տվեցին կամ հեռացան։ Իռլանդիայի Հանրապետական ոստիկանությունը (ԻՌՈ) հիմնադրվել է 1920թվականի ապրիլից մինչև հունիս ընկած ժամանակահատվածում «Դաիլ Էիրիանի և իր աշխատակազմի նախկին ղեկավար Քաթալ Բրուգհիի իշխանության ներքո» ԻԹՈՈՒ-ն փոխարինելու և իռլանդական Հանրապետությունում ստեղծված Դաիլի դատարանների որոշումների կատարումը ապահովելու համար։ Մինչև 1920 թվականը ԻՌՈ-ն ներկայացվել է Իռլանդիայի վարչական բաժանումներից 21-ին^[56]։ Դաիլի դատարանները, ընդհանուր առմամբ, սոցիալապես պահպանողական էին, չնայած իրենց հեղափոխական ծագմանը, և դադարեցրել էին որոշ հողազուրկ ֆերմերների փորձերը, ավելի հարուստ հողատերերի կողմից ավելի աղքատ ֆերմերներին վերաբաշխելու համար^[57]։

Ներքին եկամուտները դադարել էին գործել Իռլանդիայի մեծ մասում։ Փոխարենը մարդկանց առաջարկվել էր բաժանորդագրվել Քոլլինսի «ազգային փոխառությանը», որը ստեղծվել էր երիտասարդ կառավարության և նրա բանակի դրամահավաքի համար։ Մինչև տարեվերջ վարկը հասել էր 358 000 ֆունտ ստեռլինգի։ Ի վերջո, այն հասել էր 380,000 ֆունտ ստեռլինգի։ Ավելի քան 5 միլիոն դոլար ընդհանուր գումարից ավելի մեծ գումար էր հավաքվել Միացյալ Նահանգներում իռլանդացիների կողմից և ուղարկվել Իռլանդիա՝ Հանրապետության ֆինանսավորման համար^[54]։ Խաղադրույքները շարունակում էին վճարվել տեղական խորհուրդներին, սակայն 11-ից 9-ը վերահսկվում էին Շինն Ֆեյնի կողմից, որը, բնականաբար, հրաժարվեց դրանք փոխանցել բրիտանական կառավարությանը^[57]։ 1920 թվականի կեսերին Իռլանդական Հանրապետությունը իրականություն դարձավ շատ մարդկանց կյանքում, ապահովեց իր սեփական օրենքի պահպանումը, սեփական զինված ուժերի պահպանումը և սեփական հարկերի հավաքագրումը։ Բրիտանական Դը Նեյշն ազատական ամսագիրը 1920 թվականի օգոստոսին գրել էր, որ «Իռլանդիայի ներկա իրավիճակում գտնվելու հիմնական փաստն այն է, որ Իռլանդիայի Հանրապետությունը գոյություն ունի»^[48]։

Բրիտանական ուժերը, փորձելով վերականգնել երկրի նկատմամբ իրենց վերահսկողությունը, հաճախ էին դիմել Հանրապետական ակտիվիստներին և քաղաքացիական բնակչության դեմ կամայական ճնշումներին։ Ոչ պաշտոնական Կառավարության քաղաքականությունը հալածանքներ էր սկսել 1919 թվականի սեպտեմբերին Ֆերմոյում, Քորքի կոմսությունում, երբ 200 բրիտանացի զինվորներ թալանեցին և այրեցին քաղաքի հիմնական ձեռնարկությունները, այն բանից հետո, երբ նրանցից մեկը՝ Շրոպշիրի թագավորի թեթև հետևակային զինվորը, որը բրիտանական բանակի արշավում տեղի ունեցած առաջին մահացության դեպքն էր՝ սպանված եկեղեցական շքերթի նախօրեին տեղական ԻՀԲ-ի^[58] զինված հարձակման ժամանակ (սեպտեմբերի 7)։ Դարան իրականացնողները եղել էին Լիամ Լինչի հրամանատարության ներքոնգտնվող թիվ 2 բրիգադի ստորաբաժանումից, որոնք վիրավորել էին չորս այլ զինվորների և զինաթափել մյուսներին, նախքան նրանց մեքենաներում թաքնվելը։ Տեղի քննիչի կողմից իրականացվող հետաքննությունը հրաժարվել էր վճիռ կայացնել զինվորի սպանության վերաբերյալ, իսկ տեղական գործարարները, որոնք երդվյալ ատենակալների անդամներ էին, դարձել էին բռնաճնշումների թիրախ^[59]։

Ըստ Արթուր Գրիֆիթի՝ հակամարտության առաջին 18 ամիսների ընթացքում բրիտանական ուժերը 38 720 հարձակումներ էին իրականացրել մասնավոր տներում, ձերբակալել 4982 կասկածյալի, կատարել 1604 զինված հարձակում, 102 անկանոն կրակահերթեր և հրկիզումներ էին իրականացրել քաղաքներում և գյուղերում և 77 մարդու էին սպանել, այդ թվում՝ կանանց և երեխաների^[60]։ 1920 թվականի մարտին Թոմաս Մաք Քուրթեյնը՝ Շինն Ֆեյնի Քորք քաղաքի քաղաքապետը, գնդակահարվել էր իր կնոջ առջև իր տանը, ասում էին սևամորթ մարդիկ, որոնք, վերադառնում էին տեղի ոստիկանության զորանոց։ Երդվյալ ատենակալների դատարանը նրա մահվան հետաքննության ժամանակ վճիռ կայացրեց Դեյվիդ Լլոյդ Ջորջի (Մեծ Բրիտանիայի վարչապետ) և Սվանզիի տարածաշրջանային տեսուչի և այլոց կանխամտածված սպանության վերաբերյալ։ Ավելի ուշ Սվանզիին հայտնաբերել էին և սպանել Լիսբուրնում, Անտիմի շրջան։ Սպանությունների և բռնաճնշումների այս մոդելը սրվել է 1920 թվականի երկրորդ կեսին և 1921 թվականին^[61]։

ԻՀԲ կազմակերպություն և գործողություններ

Մայքլ Քոլլինսը անկախության շարժման շարժիչ ուժն էր։ Լինելով Հանրապետության կառավարությունում ֆինանսների նախարարի թեկնածու և ԻՀԲ-ի հետախուզության տնօրեն՝ մասնակցում էր ԻՀԲ-ի միջոցների ստորաբաժանումներին և զենքի տրամադրմանը, ինչպես նաև սպաների ընտրությանը։ Քոլլինսի խարիզման և նրա կազմակերպչական ունակությունները ոգեշնչում էին նրա հետ կապի մեջ մտնող շատերին։ Նա, Ինչպես պարզվել էր, լրտեսների արդյունավետ ցանց էր ստեղծել Դուբլինի քաղաքային ոստիկանության (ԴՔՈ) Ջ դիվիզիայում և բրիտանական վարչակազմի այլ կարևոր ստորաբաժանումների կարևոր անդամների շրջանում։ Ջ-դիվիզիայի տղամարդիկ համեմատաբար փոքր քաղաքական ստորաբաժանում էին, որը խարխլում էր հանրապետական շարժումը և կալանավորվում էր ԻՀԲ-ի կողմից, քանի որ դրանք հաճախ օգտագործվում էին կամավորների հայտնաբերման համար, որոնք հայտնի չէին բրիտանացի զինվորներին կամ հետագայում սևերին ու թուխերին։ Քոլլինսը ստեղծեց «ջոկատ», տղամարդկանց մի խումբ, որոնց միակ պարտականությունն էր հետապնդել և սպանել Ջ-տղամարդկանց և բրիտանական այլ լրտեսների ու գործակալների։ Քոլլինսի ջոկատը սկսեց սպանել հետախուզության սպաներին ԻԹՈՈՒ-ում 1919 թվականի հուլիսին^[62]։ ԻՀԲ-ն բազմաթիվ Ջ-տղամարդկանց առաջարկել էր հրաժարական տալ կամ լքել Իռլանդիան։ Հետախույզներից մեկը, որին հաջողվել էր փախչել, Ֆ.Դիգբի Հարդին էր, որին Արթուր Գրիֆիթը բացահայտել էր ԻՀԲ-ի հանդիպումից առաջ, որն իրականում բաղկացած էր իռլանդացի և օտարերկրյա լրագրողներից, իսկ հետո խորհուրդ տվել հաջորդ նավը դուրս բերել Դուբլինից^[63]։

ԻՀԲ-ի աշխատակազմի ղեկավարը Ռիչարդ Մուլկախինն էր, որը պատասխանատու էր ԻՀԲ-ի ստորաբաժանումների կազմակերպման և կառավարման համար ամբողջ երկրում։ Տեսականորեն, ինչպես Քոլլինսը, այնպես էլ Մուլկախինը պատասխանատու էին Քաթալ Բրուգայի՝ Դաիլի պաշտպանության նախարարի համար, բայց գործնականում Բրուգան իրականացնում էր միայն վերահսկիչ դեր՝ առաջարկելով կամ դեմ լինելով հատուկ գործողություններին։ Շատ բան կախված էր նաև տեղական տարածքների ԻՀԲ-ի ղեկավարներից (ինչպիսիք էին Լիամ Լինչը, Թոմ Բերրին, Շոն Մոյլանը, Շոն Մաք Էյոնն ու Էռննի Օ'Մալլին), որոնք հիմնականում իրենց նախաձեռնությամբ էին կազմակերպել կուսակցական գործողությունները։ Հակամարտության մեծ մասի համար, ԻՀԲ-ի գործողությունները կենտրոնացած էին Մանստերում և Դուբլինում, և ԻՀԲ-ի միայն մի քանի ակտիվ ստորաբաժանումներ տեղակայված էին այլ վայրերում, ինչպիսիք էին Ռոսկոմմոն շրջանը, Հյուսիսային Լոնգֆորդ շրջանը և Արևմտյան Մեյո շրջանը։

Չնայած այն հանգամանքին, որ իռլանդացի կամավորներից գրանցված ԻՀԲ անդամների թիվը կազմում էր ավելի քան 100 000 մարդ, Մայքլ Քոլլինսի գնահատականներով, ԻՀԲ-ից ողջ պատերազմի ընթացքում գործում էր միայն 15 000 մարդ, իսկ ցանկացած պահի՝ շուրջ 3 000-ը ակտիվ ծառայության մեջ։ Կային նաև Քուման նա մԲան-ի (ԻՀԲ-ի Կանանց խումբ) և Ֆիաննա Էիրիանի (երիտասարդական շարժում) աջակցության կազմակերպություններ, որոնք զենք և հետախուզական տվյալներ էին բերում ԻՀԲ-ի տղամարդկանց համար և ապահովում էին նրանց սնունդով և բնակարաններով։ ԻՀԲ-ն օգտվել էր լայն տարածում ունեցող օգնությունից, որը սովորաբար հրաժարվում էր փոխանցել ԻԹՈՈՒ-ի և բրիտանացի զինվորականների տեղեկությունները, և որոնք հաճախ տրամադրում էին «անվտանգ տներ» և ԻՀԲ-ի ստորաբաժանումների պայմանները «կազմ պատրաստ»-ի համար։ ԻՀԲ-ի ժողովրդականության մեծ մասը առաջացել էր ԻՀԲ-ի գործունեության նկատմամբ բրիտանական ուժերի չափից ավելի արձագանքի պատճառով։ Երբ Իմոն դե Վալերան վերադարձել էր Միացյալ Նահանգներից, Նա Դաիլում պահանջել էր, որ ԻՀԲ-ն զերծ մնա այն վայրագություններից ու սպանություններից, որոնք բրիտանացիներին թույլ էին տվել այն պատկերել որպես ահաբեկչական խումբ և բրիտանական զորքերի դեմ պայքարել սովորական ռազմական մեթոդներով։ Առաջարկն անմիջապես մերժվել էր։

Ռազմական դրություն

Բրիտանացիները ավելացրել էին ուժի կիրառումը՝ չցանկանալով երկրում ավելի մեծ քանակությամբ կանոնավոր Բրիտանական բանակ տեղակայել, նրանք ստեղծել էին ոստիկանության երկու ռազմականացված ստորաբաժանումներ ԻԹՈՈՒ-ին օգնելու համար։ «Սևեր և թուխեր»-ը յոթ հազար անգամ ավելի ուժեղ էին․ հիմնականում նախկին բրիտանացի զինվորները զորացրվեցին Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո։ 1920 թվականի մարտին նրանք արտաքսվեցին Իռլանդիա, որոնց մեծ մասը անգլիական և շոտլանդական քաղաքներից էին։ Չնայած նրան, որ նրանք պաշտոնապես ԻԹՈՈՒ-ի մաս էին կազմում, նրանք, ըստ էության, ռազմականացված ուժ էին համարվում։ 1920 թվականի մարտին դրանց տեղակայումից հետո նրանք արագ ձեռք բերեցին հարբեցողության և վատ կարգապահության համբավ, ինչը մեծ վնաս հասցրեց բրիտանական կառավարության բարոյական հեղինակությանը Իռլանդիայում, քան որևէ այլ խումբ։ Ի պատասխան ԻՀԲ-ի գործողությունների 1920-ի ամռանը թուխերը այրեցին և թալանցին բազմաթիվ փոքր քաղաքներ ամբողջ Իռլանդիայում, այդ թվում, Բալբրիգգանը, Թրիմը, Թեմփլմորը և ուրիշներ։

1920 թվականի հուլիսին Իռլանդիա էր ժամանել մեկ այլ քվազի-ռազմական ոստիկանության մարմին, օժանդակ անձնակազմ, որը բաղկացած էր 2215 նախկին բրիտանական բանակի սպաներից։ Օժանդակ ստորաբաժանումը նույնքան վատ համբավ ուներ, որքան թուխերը, քաղաքացիական բնակչության հետ վատ վերաբերմունքի պատճառով, սակայն, որպես կանոն, ավելի արդյունավետ և ավելի հակված էր դիմակայել ԻՀԲ-ին։ Բռնաճնշումների քաղաքականությունը, որը ներառում էր հրապարակային դատապարտումը կամ ժխտումը և մասնավոր հաստատումը,ծաղրանքի էր արժանացել լորդ Հյու Սեսիլի կողմից, երբ նա ասել էր. «կարծես համաձայն եմ, որ բռնաճնշումների նման բան չկա, բայց նրանք լավ ազդեցություն են ունենում»^[64]։

1920 թվականի օգոստոսի 9-ին բրիտանական խորհրդարանն օրենք ընդունեց Իռլանդիայում կարգուկանոնի վերականգնման վերաբերյալ։ Նա փոխարինեց երդվյալ ատենակալների դատական գործընթացը ռազմական դաշտային դատարաններով՝ կարգավորելով այն ոլորտները, որտեղ ԻՀԲ-ի գործունեությունը գերիշխող էր^[65]։ 1920 թվականի դեկտեմբերի 10-ին Մանսթերի Քորք, Քերրի, Լիմերիկ և Թիպպերարի կոմսություններում հայտարարվեց ռազմական դրություն, 1921 թվականի հունվարին ռազմական դրությունը տարածվեց Քլեր և Ուոթերֆորդ կոմսություններում, ինչպես նաև Լենսթերում Քիլքեննիի և Ուեքսֆորդի կոմսություններում։ Նա նաև դադարեցրել էր բոլոր թագավորների դատարանների աշխատանքը մեծ թվով հրամանագրերի պատճառով, որոնք տրվել էին բրիտանացի զինծառայողներին, և դրանք փոխարինել էին «ռազմական քննչական նավերով»։ Ռազմական տրիբունալների լիազորությունները տարածվել էին ամբողջ բնակչության վրա և լիազորվել էին մահապատիժն ու ներճամբարումն առանց դատակավճռի․ պետական վճարումները տեղական իշխանություններին Շինն Ֆեյնի ձեռքում դադարեցվել էին։ Այս գործողությունը պատմաբանների կողմից մեկնաբանվել էր որպես վարչապետ Դեյվիդ Լլոյդ Ջորջի ընտրություն, Իռլանդիայում ապստամբությունը ճնշելու, այլ ոչ թե հանրապետության ղեկավարության հետ բանակցություններ վարելու համար^[66]։ արդյունքում բռնությունը անշեղորեն աճել էր այդ ամառվանից և կտրուկ կերպով 1920 թվականի նոյեմբերիից մինչև 1921 թվականի հուլիս։ (Հենց այդ ժամանակ էր, որ ապստամբություն էր բռնկվել Հնդկաստանում տեղակայված Քոննոթ ռեյնջերների շրջանում։ Երկուսը սպանվել էին, երբ փորձում էին գրոհել զինանոցը, իսկ մեկը հետագայում մահապատժի էր ենթարկվել)^[67]։

Էսկալացիա. 1920 թվական հոկտեմբեր - դեկտեմբեր ամիսներ

Մի շարք իրադարձություններ կտրուկ սրեցին հակամարտությունը 1920-ի վերջին։ Նախ՝ Քորքի քաղաքապետ լորդ Թերենս ՄաքՍվինին մահացավ հոկտեմբերին՝ Լոնդոնի Բրիքսթոն բանտում հացադուլի պատճառով, իսկ հացադուլ հայտարարած ԻՀԲ-ի երկու բանտարկյալներ՝ Ջո Մերֆին և Մայքլ Ֆիցջերալդը, մահացան Քորքի բանտում։

Այնուհետև 1920-ի նոյեմբերի 21-ին Դուբլինում կտրուկ արյունահեղության օր էր։ Վաղ առավոտյան Քոլլինսի ջոկատը փորձեց մայրաքաղաքում ոչնչացնել առաջատար բրիտանական հետախուզությանը։ Ջոկատը գնդակահարել էր 19 մարդու, սպանել 14-ին և վիրավորել 5-ին։ Նրանք բաղկացած էին բրիտանական բանակի սպաներից, ոստիկաններից և քաղաքացիական անձանցից։ Մահացածների թվում եղել էին Կահիրեի հանցախմբի անդամներ և զինվորական դատարան, և նրանց սպանել էին Դուբլինի շրջակայքում գտնվող տարբեր վայրերում։

Ի պատասխան ԻԹՈՈՒ-ի տղամարդիկ բեռնատարերով մխրճվել էին Կրոկ Պարկ (Դուբլինի ԿԱՄ ֆուտբոլային մարզադաշտ) և ֆուտբոլային խաղի ժամանակ կրակել ամբոխի վրա։ Տասնչորս խաղաղ բնակիչներ սպանվել էին, այդ թվում՝ ֆուտբոլիստներից մեկը՝ Մայքլ Հոգանը, և ևս 65 մարդ վիրավորվել^[68]։ Ավելի ուշ, նույն օրը, Դուբլինի դղյակում սպանվել էին երկու հանրապետական բանտարկյալներ՝ Դիք ՄաքՔիին, Պիդար Քլենսը և Քոնոր Կլունը, որը նրանց հետ էր ձերբակալվել։ Պաշտոնական զեկույցն այն էր, որ երեք տղամարդիկ գնդակահարվեցին «փախուստի փորձ կատարելիս», ինչը մերժվեց իռլանդացի ազգայնականների կողմից, ովքեր համոզված էին, որ տղամարդկանց խոշտանգել էին, ապա սպանել^[69]^[70]։ Այդ օրը հայտնի դարձավ որպես Արյունոտ կիրակի։

1920թվականի նոյեմբերի 28-ին, Դուբլինում Արյունոտ կիրակիից ընդամենը մեկ շաբաթ անց, Արևմտյան Քորքի ԻՀԲ ջոկատը, Թոմ Բարրիի հրամանատարությամբ, դարանակալեց օժանդակ ստորաբաժանումների պարեկությունը Քորքի կոմսության Քիլմիչաել քաղաքում՝ սպանելով 18 մարդկանցից բոլորին բացի մեկից։

Այս գործողությունները նշեցին հակամարտության էսկալացիան։ Ի պատասխան՝ Քորքի, Քերիի, Լիմերիկի և Տիպերարիի նահանգները, որոնք բոլորը գտնվում էին Մանստեր նահանգում, դեկտեմբերի 10-ին ռազմական դրություն մտցրեցին Իռլանդիայում «կարգուկանոնի վերականգնման մասին» օրենքի համաձայն. ինչը հաջորդեց հունվարի 5-ին Մանստերի մնացած մասում և Լինսթեր նահանգի Քիլկեննի և Ուեքսֆորդի գավառներում։ Դրանից կարճ ժամանակ անց՝ 1921-ի հունվարին, «պաշտոնական բռնաճնշումը» պատժամիջոցների ենթարկվեց բրիտանացիների կողմից և սկսվեց Քորքի Միդլթոնում յոթ տների հրկիզմամբ։

Դեկտեմբերի 11-ին Քորքի կենտրոնը այրվել էր «սևեր և թուխեր»-ի միջոցով, որոնք այնուհետև կրակել էին հրշեջների վրա, որոնք փորձում էին հանգցնել բոցերը՝ ի պատասխան քաղաքում ԻՀԲ-ի դարանակալմանը, որը տեղի էր ունեցել 1920 թվականի դեկտեմբերի 11-ին, որի հետևանքով զոհվել էր մեկ օժանդակ անձ իսկ տասնմեկը վիրավորվել^[71]։

1920-ի դեկտեմբերին հրադադարի ռեժիմի փորձերը խափանեվցին Համար Գրինվուդի կողմից, ով նախ և առաջ պահանջում էր ԻՀԲ-ի զենքի հանձնումը^[72]։

Բռնության գագաթնակետ․ 1920 թվականի դեկտեմբեր - 1921 թվականի հուլիս

1921 թվականի հուլիսին հրադադարից առաջ հաջորդ ութ ամիսների ընթացքում հակամարտության զոհերի թիվն ավելացել էր 1000-ով, այդ թվում՝ ԹԻՈՈՒ-ի ոստիկանության անդամներ, բանակայիններ, կամավորներ և քաղաքացիական անձինք, սպանվել էին միայն 1921 թվականի հունվարից մինչև հուլիս ընկած ժամանակահատվածում^[73]։ Այն կազմում էր ընդհանուր զոհերի ամբողջ եռամյա հակամարտության մոտ 70%-ը։ Բացի այդ, 4500 ԻՀԲ աշխատակիցներ (կամ կասկածյալ համակիրներ) այս ընթացքում կալանքի տակ էին^[74]։ Այս բռնության մեջ Դե Վալերան (որպես նախագահ Dáil Éireann) ճանաչեց Մեծ Բրիտանիայի հետ պատերազմական դրությունը 1921 թվականի մարտին^[75]։

1920 թվականի նոյեմբերի 1-ից մինչև 1921 թվական Հունիսի 7-ը բրիտանացիները մահապատժի ենթարկեցին քսանհինգ հոգու։ ԻՀԲ-ի առաջին կամավորը, որին մահապատժի էին ենթարկել, Քևին Բարրին էր, որը տաս մոռացվածներից մեկն էր, թաղված անպիտան գերեզմաններում անթափանց հողի վրա, Մաունթջոյ բանտում, մինչև 2001 թվականը։ Փետրվարի 1-ին առաջին ռազմական դրության մահապատիժ տեղի ունեցավ ԻՀԲ-ի մարդկանցից մեկի հետ։ Քորք նահանգի Միլլսթրիթից Կոռնելիուս Մերֆին գնդակահարվել էր Քորք քաղաքում։ Փետրվարի 28-ին մահապատժի ենթարկվեց ևս վեց մարդ՝ կրկին Քորքում։

1921 թվականի մարտի 19-ին Թոմ Բարրիի 100-ուժեղ ջոկատը Վեսթ Քորքում մասնակցեց 1200 բրիտանական զորքերի դեմ մարտական գործողություններին՝ խաչաձև դարանին^[76]։ Բարրիի մարդիկ գրեթե ընկան բրիտանական սյուների համակողմանի թակարդի մեջ և տասից երեսուն զոհ հասցրին Բրիտանական կողմում մինչև 2001թվական^[77]։ Ընդամենը երկու օր անց՝ մարտի 21-ին, Քերրի ԻՀԲ-ն գնացքի վրա էր հարձակվել Հեդֆորդի խաչմերուկում՝ Քիլարնիից ոչ հեռու։ Քսան բրիտանացի զինվորներ էին սպանվել կամ վիրավորվել, ինչպես նաև երկու տղամարդ ԻՀԲ-ից և երեք քաղաքացիական անձ։ Ռազմական գործողությունների մեծ մասը ավելի փոքր մասշտաբով էր, քան դա, բայց ԻՀԲ-ն ունեցել էր նաև այլ նշանակալի հաղթանակներ դարանակալումներում, Օրինակ, Միլլսթրիթում և Ռոսկոմմոնայում, ինչպես նաև 1921-ի մարտին, և Մեյոյում մայիսին և հունիսին, Տուրմակիդիում և Կարրոկեննեդիում։ Հավասարապես տարածված էին, սակայն, ձախողված դարան, որոնցից վատագույնը, օրինակ, Մորնաբբիում, Ափթոնն ու Քլոնմալթը 1921 թվականի փետրվարին, հանգեցրին վեց, երեք և տասներկու զինվորների մահվան, համապատասխանաբար, և գերեվարվածների ավելի մեծ թվով։ ԻՀԲ-ն Մեյոյում նման շրջադարձ էր կատարել Կիլմինայում, մինչդեռ Լիտրիմ թռչող շարասյունը գրեթե ոչնչացվել էր Սելթոն Հիլլում։ Նման անհաջող որոգայթներից հետո ահազանգողների մտավախությունները հաճախ հանգեցնում էին ԻՀԲ-ի իրազեկիչների, իրական ու հորինված զանգվածային գնդակահարությունների։

Սակայն ԻՀԲ-ի ամենամեծ կորուստը տեղի էր ունեցել Դուբլինում։ 1921 թվականի մայիսի 25-ին Դուբլինյան բրիգադի մի քանի հարյուր զինվոր Դուբլինի կենտրոնում բռնազավթել և այրել էր Իռլանդիայի Տեղական կառավարման կենտրոնը (Տեղական կառավարման կենտրոն)։ Խորհրդանշական է, որ դա պետք է ցույց տար, որ Իռլանդիայում Բրիտանական խորհուրդը անվճարունակ է։ Սակայն, ռազմական տեսանկյունից, դա եղել էր ծանր պարտություն, որի արդյունքում ԻՀԲ-ի հինգ տղամարդ սպանվել և ավելի քան ութսունը գերի էին վերցվել^[78]։ Սա ցույց էր տվել, որ ԻՀԲ-ն բավականաչափ լավ պատրաստված չէ կամ պատրաստված է սովորական կերպով բրիտանական զորքերի դեմ պայքարելու համար։ Սակայն, ինչպես երբեմն պնդում էին, դա չէր վնասել ԻՀԲ-ին Դուբլինում։ Դուբլինյան բրիգադը մայիսին 93 և հունիսին 107 հարձակում էր գործել քաղաքում, ցույց տալով ակտիվության անկում, բայց ոչ դրամատիկ։ Սակայն 1921 թվականի հուլիսին ԻՀԲ-ի ստորաբաժանումների մեծ մասը զենքի և զինամթերքի քրոնիկ պակաս էր զգում, և ավելի քան 3000 բանտարկյալներ բանտարկվել էին^[79]։ Բացի այդ, չնայած պարտիզանական պատերազմում նրանց ամբողջ արդյունավետությանը, նրանք, ինչպես հիշում էր Ռիչարդ Մալկախինը, «քանի դեռ չէին կարողանում հակառակորդին դուրս հանել ինչ-որ բանից, բացի ոստիկանական զորանոցներից, բավականին մեծ չափերի էին»^[80]։

Այնուամենայնիվ, շատ ռազմական պատմաբաններ հանգել էին այն եզրակացությանը, որ ԻՀԲ-ն զգալի չափով հաջող և մահացու պարտիզանական պատերազմ էր վարել, որը բրիտանական կառավարությանը ստիպեց եզրակացնել, որ ԻՀԲ-ն չի կարող հաղթել ռազմական ճանապարհով^[81]։ Պարտիզանները բրիտանացիների ջանքերի ձախողումը ճնշելու համար ցույց տվեցին «Բլեք ՈՒիթսան»-ի իրադարձությունները 1921 թվականի մայիսի 13-15-ին։ Մայիսի 13-ին կայացել էր Հարավային Իռլանդիայի խորհրդարանի համընդհանուր ընտրությունները։ Շինն Ֆեյնը հաղթել էր՝ 124 տեղ նոր խորհրդարանի 128 տեղերից առանց դիմադրության, սակայն նրա ընտրված անդամները հրաժարվել էին զբաղեցնել իրենց տեղերը։ Իռլանդիայի կառավարության մասին 1920 թվական օրենքի դրույթներին համապատասխան Հարավային Իռլանդիայի խորհրդարանն այդ պատճառով լուծարվեց, իսկ գործադիր և օրենսդիր իշխանությունը Հարավային Իռլանդիայի նկատմամբ, փաստորեն հանձնվեց լորդ-լեյտենանտին (գահի կողմից նշանակված աջակցությամբ)։ Հաջորդ երկու օրերի ընթացքում (մայիսի 14-15) ԻՀԲ-ն սպանեց տասնհինգ ոստիկանի։ Այս իրադարձությունները նշանավորեցին Բրիտանական կոալիցիոն կառավարության իռլանդական քաղաքականության լիակատար ձախողումը և առանց Շինն Ֆեյնի հետ բանակցությունների կարգավորման հասնելու անկարողությունը և ԻՀԲ-ի հաղթելու անկարողությունը։

Սակայն հրադադարի պահին հանրապետականների շատ առաջնորդներ, այդ թվում՝ Մայքլ Քոլլինսը, համոզված էին, որ եթե պատերազմը շատ ավելի երկար շարունակվի, հնարավորություն կլինի, որ ԻՀԲ-ի քարոզարշավը, ինչպես այն ժամանակ կազմակերպված էր, դադարեցվեր։ Այդ պատճառով կազմվել էր «պատերազմն Անգլիա հասցնելու» պլաններ։ ԻՀԲ-ն քարոզարշավ էր անցկացրել Գլազգոյի փողոցներում^[82]։ Որոշվեց, որ հիմնական տնտեսական նպատակները, ինչպիսիք էին Լիվերպուլի նավահանգիստները, ռմբակոծելու են։ Ստորաբաժանումներին, որոնց հանձնարարված էր կատարել այդ առաքելությունները, ավելի հեշտ կլիներ խուսափել գրավումից, քանի որ Անգլիան դրա տակ չէր, իսկ բրիտանական հասարակական կարծիքը դժվար թե կարող էր ընդունել ռազմական դրությունը։ Այդ ծրագրերը մնացին անկատար հրադադարի պատճառով։

Հրադադար. 1921 թվական հուլիս-դեկտեմբեր

Իռլանդիայում անկախության համար պատերազմն ավարտվեց հրադադարով 1921թվականի հուլիսի 11-ին։ հակամարտությունը դադարեցվել էր։ Բանակցությունները, որոնք խոստումնալից էին թվում անցյալ տարի, դադարեցվեցին դեկտեմբերին, երբ Դեյվիդ Լլոյդ Ջորջը պնդեց, որ ԻՀԲ-ն նախ և առաջ հանձնի իր զենքը։ Գարնանը վերսկսվեցին բանակցությունները այն բանից հետո, երբ վարչապետը հայտնվեց Խ.Ասքվիթի և լիբերալ ընդդիմության, Լեյբորիստական կուսակցության և արհմիությունների Կոնգրեսի ճնշման տակ, ինչը հանգեցրեց զինադադարի։ Բրիտանական կառավարության տեսանկյունից, թվում էր, որ ԻՀԲ-ի պարտիզանական արշավը կշարունակվի անվերջ, Բրիտանական կորուստների և փողի աճող ծախսերի պատճառով։ Ավելի կարևոր էր, որ Մեծ Բրիտանիայի կառավարությունը բախվել էր խիստ քննադատության երկրի ներսում և արտերկրում՝ Իռլանդիայում բրիտանական զորքերի գործողությունների պատճառով։ 1921 թվականի հունիսի 6-ին բրիտանացիներն իրենց առաջին հաշտարար ժեստն էին արել՝ տների հրկիզման քաղաքականությունը վերացնելով, որպես բռնաճնշումներ։ Մյուս կողմից, ԻՀԲ-ի առաջնորդները և, մասնավորապես, Մայքլ Քոլլինսը հավատում էին, որ ԻՀԲ-ն, ինչպես այն ժամանակ կազմակերպված էր, չէր կարող անվերջ շարունակվել։ Նրա վրա ուժեղ ճնշում էր գործադրում Իռլանդիայում ավելի կանոնավոր բրիտանացի զինվորների տեղակայումը և զենքի ու զինամթերքի բացակայությունը։

Նախնական ճեղքումը, որը հանգեցրել էր զինադադարի, վերագրվել էր երեք մարդու՝ Ջորջ V թագավորին, Հարավային Աֆրիկայի վարչապետ գեներալ Յան Քրիստիան Սմետսին և Մեծ Բրիտանիայի վարչապետ Դեյվիդ Լլոյդ Ջորջին։ Թագավորը, ով իր դժգոհությունն էր հայտնել Իռլանդիայում աֆրոամերիկացիների պահվածքի վերաբերյալ, դժգոհ էր եղել պաշտոնական ելույթից, որը պատրաստվել էր Հյուսիսային Իռլանդիայի նոր խորհրդարանի բացման համար, որը ստեղծվել էր Իռլանդիայի բաժանման արդյունքում։ Սմեթսը՝ թագավորի մտերիմ ընկերը, նրան առաջարկել էր օգտագործել այդ հնարավորությունը Իռլանդիայում հաշտության կոչ անելու համար։ Թագավորը խնդրեց նրան գրել իր գաղափարները թղթի վրա։ Սմեթսը պատրաստել էր այս նախագիծը և կրկնօրինակներ էր տվել թագավորին և Լլոյդ Ջորջին։ Այնուհետև Լլոյդ Ջորջը Սմեթսին հրավիրել էր մասնակցելու բրիտանական կառավարության կոնսուլտացիաներին «հետաքրքիր» առաջարկների վերաբերյալ, որոնք ստացել էր Լլոյդ Ջորջը, սակայն նրանցից ոչ մեկը կաբինետին չէր հայտնել, որ Սմեթսը դրանց հեղինակն է եղել։ Բախվելով Սմեթսի, թագավորի և վարչապետի կողմից նրանց հավանությանը՝ նախարարները դժկամությամբ էին համաձայնել «Իռլանդիայում հաշտության» մասին թագավորի պլանավորված ելույթին։

Հունիսի 22-ին Բելֆաստում ասված խոսքը համատարած ընդունվել էր։ Նա բոլոր իռլանդացիներին կոչ էր արել դադար տալ, համբերության և հաշտեցման ձեռք մեկնել, ներել և մոռանալ, ինչպես նաև միանալ իրենց երկրի համար ստեղծարար աշխատանքներին, որը նրանք սիրում են, խաղաղության, բավարարվածության և բարի կամքի նոր դարաշրջանին^[83]։

1921 թվականի հունիսի 24-ին բրիտանական կոալիցիոն կառավարության կաբինետը որոշեց բանակցություններ առաջարկել առաջնորդ Շինն Ֆեյնի հետ։ Կոալիցիայի լիբերալները և յունիոնիստները համաձայնել էին, որ բանակցությունների առաջարկը կամրապնդի կառավարության դիրքերը, եթե Շինն Ֆեյնը հրաժարվի։ Օսթին Չեմբեռլենը՝ յունիոնիստական կուսակցության նոր առաջնորդը, ասել էր, որ «Թագավորի ելույթը պետք է դիտարկվի որպես խաղաղության վերջին փորձ, նախքան մենք ռազմական դրության լիարժեք կուրս անցնենք»^[84]։ Օգտվելով ազդակից՝ հունիսի 24-ին Լլոյդ Ջորջը Իմոն դե Վալերային գրել էր որպես «Հարավային Իռլանդիայում ճնշող մեծամասնության ընտրված առաջնորդ»՝ առաջարկելով անցկացնել կոնֆերանսը^[85]։ Ի պատասխան Շինն Ֆեյնը համաձայնել էր բանակցել։ Դե Վալերան և Լլոյդ Ջորջը, ի վերջո, պայմանավորվել էին հրադադարի մասին, որը պետք է վերջ դներ մարտական գործողություններին և հիմք դներ մանրամասն բանակցություններին։ Նրա պայմանները ստորագրվել էին հուլիսի 9-ին և ուժի մեջ մտել հուլիսի 11-ին։ Կարգավորման շուրջ բանակցությունները, սակայն, հետաձգվել էին մի քանի ամսով, քանի որ բրիտանական կառավարությունը պնդում էր, որ ԻՀԲ-ն նախ հրաժարվի զենքից, սակայն այդ պահանջը, ի վերջո, հանվեց։ Որոշվեց, որ բրիտանական զորքերը կմնան իրենց զորանոցներում։

ԻՀԲ-ի սպաների մեծ մասը զինադադարը մեկնաբանել էին միայն որպես ժամանակավոր հետաձգում և շարունակում էին կամավորների հավաքագրումը և պատրաստումը։ Նաև չէին դադարել ԻԹՈՈՒ-ի կամ բրիտանական բանակի վրա հարձակումները։ 1921 թվականի դեկտեմբերից մինչև հաջորդ տարվա փետրվար ընկած ժամանակահատվածում ԻՀԲ-ն 80 հարձակում էր գրանցել ԻԹՈՈՒ-ի վրա, որը շուտով լուծարվելու էր, ինչի հետևանքով 12 մարդ Էր զոհվել^[86]։ 1922 թվականի փետրվարի 18-ին ԻՀԲ Էրնի Օ'Մալեյի ստորաբաժանումը հարձակում գործեց Քլոնմելի ԻԹՈՈՒ զորանոցի վրա՝ գերի վերցնելով 40 ոստիկանի և առգրավելով ավելի քան 600 միավոր զենք և հազարավոր փամփուշտներ^[87]։ 1922 թվականի ապրիլին, Դանմենվեյի սպանությունների արդյունքում, Քորքում կայացած ԻՀԲ կուսակցությունը սպանեց բողոքական 10 տեղական ինքնակառավարման մարմիններին՝ ի պատասխան՝ նրանց մարդկանցից մեկի վրա կրակելու համար։ Բրիտանական գրավված արխիվներում զոհվածների անունները հայտարարվել էին մինչև անցյալ տարվա՝ հուլիսին, զինադադարի կնքումը^[88]։ Ավելի քան 100 բողոքական ընտանիքներ լքել էին այդ շրջանը սպանություններից հետո։

ԻՀԲ-ի շատ առաջնորդների շարունակվող դիմադրությունը Իռլանդիայում քաղաքացիական պատերազմ սկսելու հիմնական գործոններից մեկն էր, քանի որ նրանք հրաժարվեցին ընդունել անգլո-իռլանդական պայմանագիրը, որը Մայքլ Քոլլինսն ու Արթուր Գրիֆիթը վարում էին բրիտանացիների հետ։

Պայմանագիր

Ի վերջո, խաղաղ բանակցությունները հանգեցրին անգլո-իռլանդական պայմանագրի շուրջ բանակցություններին (1921 թվականի դեկտեմբերի 6), որն այնուհետև վավերացվեց երեք օրինակից՝ Դեյլ Էրեյնն 1922 թվականի հունվարի 7-ին (ինչը նրան օրինական լեգիտիմություն հաղորդեց Իռլանդիայի Հանրապետության կառավարական համակարգի շրջանակներում) Հարավային Իռլանդիայի Համայնքների պալատի կողմից՝ 1922 թվականի հունվարին (այդպիսով նրան սահմանադրական լեգիտիմություն հաղորդելով Բրիտանական տեսության համաձայն, թե ով էր Իռլանդիայում օրինական կառավարությունը), և բրիտանական խորհրդարանի երկու պալատները^[89]^[90]^[91]։

Պայմանագիրը թույլ էր տվել Հյուսիսային Իռլանդիային, որը ստեղծվել էր 1920 թվականի Իռլանդիայի կառավարության մասին օրենքի համաձայն, հրաժարվել ազատ պետությունում մասնակցությունից, եթե նա ցանկանար, որ նա պատշաճ կերպով աներ 1922 թվականի դեկտեմբերի 8-ին սահմանված ընթացակարգերին համապատասխան^[92]։ Համաձայն պայմանավորվածության՝ ստեղծվել էր Իռլանդիայի սահմաններով հանձնաժողով՝ ազատ պետության և Հյուսիսային Իռլանդիայի սահմանի ճշգրիտ գտնվելու վայրը որոշելու համար։ Բանակցությունների Հանրապետական մասնակիցները հասկանում էին, որ հանձնաժողովը կվերաձևի սահմանները՝ տեղական ազգայնական կամ արհմիութենական մեծամասնությանը համապատասխան։ Իռլանդիայում 1920 թվականին տեղական իշխանության մարմինների ընտրություններից հետո Ֆերմանայի կոմսությունում, Թայրոնի կոմսությունում, Դերրի քաղաքում և Արմայի կոմսության և Լոնդոնդերի կոմսության բազմաթիվ ընտրատարածքներում (բոլորը «ժամանակավոր» սահմանից հյուսիս և արևմուտք) ակնհայտ ազգայնական մեծամասնություն էին, որը միանգամայն կարող Էր Հյուսիսային Իռլանդիան անկենսունակ դարձնել։ Սակայն հանձնաժողովը որոշեց անփոփոխ թողնել սահմանը, որպես փոխզիջում՝ պայմանագրով Մեծ Բրիտանիային հասանելիք գումարը չէր պահանջվել։

Նոր Իռլանդական ազատ պետության համար ստեղծվել էր կառավարման նոր համակարգ, թեև առաջին տարվա ընթացքում գոյակցել էին երկու կառավարություններ՝ օդային զբոսանավ, որը հաշվետու էր Դաիլին, և նախագահ Գրիֆիթի գլխավորությամբ ժամանակավոր կառավարություն, որը անվանապես հաշվետու էր Հարավային Իռլանդիայի համայնքների պալատին և նշանակված էր լորդ-լեյտենանտի կողմից^[93]։

Իռլանդիայի անկախության շարժման առաջնորդներից շատերը պատրաստ էին փոխզիջման, գոնե որոշ ժամանակ, չնայած որ շատ ռազմատենչ հանրապետականներ այդպիսին չէին։ Զինադադարից առաջ ԻՀԲ-ի մեծ մասը, որը մասնակցել էր Լիամ Լինչի գլխավորությամբ Անկախության պատերազմին, հրաժարվել էր ընդունել Պայմանագիրը և 1922-ի մարտին հրաժարվել էր Դաիլի և Ազատ պետության նոր կառավարության իշխանությունից՝ մեղադրելով Իռլանդիայի Հանրապետության իդեալին դավաճանելու մեջ։ Այն խախտեց նաև Իռլանդիայի Հանրապետությանը տված հավատարմության երդումը, որը Դաիլը արել էր 1919 թվականի օգոստոսի 20-ին^[94]։ Հակապայմանագրային ԻՀԲ-ին աջակցում էին հանրապետության նախկին նախագահ Իմոն դե Վալերան, ինչպես նաև նախարարներ Կաթալ Բրուխան և Օսթին Սթակը^[95]։

Թեև հյուսիսում բռնությունները դեռ մոլեգնում էին, Իռլանդիայի հարավը նախապատվության էր արժանացել Դաիլի և ԻՀԲ-ի պառակտման հետ կապված պայմանագրի շուրջ։ 1922-ի ապրիլին ԻՀԲ-ի ղեկավարը հրաժարվեց ժամանակավոր կառավարության համաձայնությունից և լիազորություններից, որոնք ստեղծվել էին նրա կառավարման համար։ Այս հանրապետականները հավատում էին, որ Դաիլը իրավունք չունի ոչնչացնել Իռլանդիայի Հանրապետությունը։ ԻՀԲ-ի տղամարդկանց խումբը, ովքեր դեմ էին պայմանագրին, գրավեցին Դուբլինում գտնվող մի քանի հասարակական շենքեր՝ փորձելով խզել պայմանագիրը և վերսկսել պատերազմը բրիտանացիների հետ։ Մինչև 1922 թվականի հունիսի վերջին խնդիրներ առաջացան պայմանագրի դեմ և դեմ արտահայտված կողմնակիցների միջև եղան մի քանի զինված բախումներ^[91]։ Հուսահատված՝ նոր Իռլանդիայի ազատ պետությունը գետնից և բրիտանական ճնշման տակից դուրս բերելու համար՝ Մայքլ Քոլլինսը հարձակվեց Դուբլինում գտնվող հակառակորդ մարտիկների վրա՝ հրահրելով ռազմական գործողություններ ամբողջ երկրում^[91]։

Հետագա իռլանդական քաղաքացիական պատերազմը շարունակվել էր մինչև 1923 թվականի կեսերը և կյանքի էր կոչվել անկախության շարժման շատ առաջնորդների, մասնավորապես ժամանակավոր կառավարության ղեկավար Մայքլ Քոլլինսի, նախկին նախարար Քաթալ Բրուգայի և հանրապետականների համար, որոնք հանդես էին եկել Հարրի Բոլանդի պայմանագրի, Ռորի Օ'Քոննորի, Լիամ Մելլոուսի, Լիամ Լինչի և շատ ուրիշների միջոցով․ ընդհանուր կորուստները երբեք չէին որոշվել, բայց, հնարավոր էր, ավելի բարձր էին, քան բրիտանացիների դեմ նախորդ մարտերում։ Նախագահ Արթուր Գրիֆիթը նույնպես մահացել էր հակամարտության ժամանակ ուղեղի արյունահոսությունից^[96]։

Գրիֆիթի և Քոլլինսի մահից հետո Թ.Կոսգրեյվը դարձավ կառավարության ղեկավար։ 1922 թվականի դեկտեմբերի 6-ին, Իռլանդական ազատ պետության օրինական գոյությունից հետո, Վ.Թ.Կոսգրեյվը դարձավ գործադիր խորհրդի նախագահ, որը միջազգայնորեն ճանաչված անկախ իռլանդական կառավարության ղեկավարն էր։

Քաղաքացիական պատերազմն ավարտվեց 1923-ի կեսերին՝ հակապայմանագրային կողմի պարտությամբ^[97]։

Հյուսիս-արևելք

Իռլանդիայի կառավարության մասին 1920թվական օրենքում (ընդունվել է 1920 թ. դեկտեմբերին) Բրիտանական կառավարությունը փորձեց հակամարտությունը լուծել Իռլանդիայում՝ Հյուսիսային Իռլանդիայում և Հարավային Իռլանդիայում ինքնակառավարման երկու խորհրդարանների ստեղծման ճանապարհով։ Մինչ Դաիլ Էիրիանն անտեսում էր դա՝ համարելով, որ Իռլանդիայի Հանրապետությունն արդեն գոյություն ունի, արհմիութենական գործիչները հյուսիս-արևելքում ընդունել էին այն և պատրաստվել սեփական կառավարություն ձևավորել։ Իռլանդիայի այս մասում, որը հիմնականում բողոքական և յունիոնիստական էր, արդյունքում տեղի էր ունեցել բռնության բոլորովին այլ մոդել, համեմատած երկրի մնացած մասի հետ։ Մինչ հարավ և արևմուտք հակամարտությունը ԻՀԲ-ի և բրիտանական ուժերի միջև էր, հյուսիս-արևելքում և հատկապես Բելֆաստում, այն հաճախ վերածվում էր աղանդավորական սպանությունների ցիկլի կաթոլիկների միջև, որոնք հիմնականում ազգայնականներ էին և բողոքականներ,և որոնք հիմնականում արհմիության անդամ էին։

1920 թ․ ամառ

Մինչ ԻՀԲ-ի հարձակումները ավելի քիչ էին տարածված հյուսիս-արևելքում, քան որևէ այլ վայրում, արհմիութենական համայնքը իրեն համարում էր զինված կաթոլիկ ազգայնականներ, որոնք կարծես թե գրավել էին Իռլանդիայի մնացած մասը։ արդյունքում նրանք պատասխան հարված էին հասցրել հյուսիսային կաթոլիկ համայնքին։ Պահանջվում էր նման ակցիա, որը հիմնականում հավանության էր արժանացել արհմիութենական ղեկավարության կողմից և հաստատվել պետական ուժերի կողմից։ Ջեյմս Քրեյգը, օրինակ, գրել էր 1920 թվականին։

Շարքային լոյալիստները որոշել էին գործողություններ ձեռնարկել․.. նրանք հիմա զգում են, որ իրավիճակն այնքան հուսահատ է, որ եթե կառավարությունը անհապաղ գործողություններ չձեռնարկի, նրանց կարող է նպատակահարմար լինել տեսնել, թե ինչ քայլեր կարող են ձեռնարկվել ապստամբների դեմ «կազմակերպված» բռնաճնշումների համակարգի ուղղությամբ^[98]։

Հարձակումների և բռնաճնշումների առաջին շարքը սկսվեց 1920 թվականի ամռանը։ Հունիսի 19-ին Դերրիում սկսվեց միջճյուղային անկարգությունների և դիպուկահարների շաբաթ, որի հետևանքով 18 մարդ զոհվեց^[99]։ 1920 թվականի հուլիսի 17-ին Քորք քաղաքի Կլաբ կոմսությունում ԻՀԲ-ն սպանվեց բրիտանացի գնդապետ Ջերալդ Սմիթի կողմից՝ ի պատասխան Լիստոուելի ոստիկանների համար արված ելույթի, որոնք հրաժարվեցին հրաման տալ տեղափոխվել ավելի քաղաքային շրջաններ, որտեղ նա հայտարարեց, որ «դուք կարող եք ժամանակ առ ժամանակ սխալներ գործել, իսկ անմեղ մարդկանց կարելի է գնդակահարել, բայց դրա հետ ոչինչ չես անի։ Ոչ մի ոստիկան չի կարող որևէ մարդու գնդակահարել»^[100]^[101]։ Սմիթը ժամանել էր Բենբրիդջի Դաուն կոմսության հյուսիսից, և նրա սպանությունը առաջացրել էր վրեժ կաթոլիկների դեմ Բենբրիդջում և Դրոմորում։ 1920թվականի հուլիսի 21-ին, մասամբ ի պատասխան Սմիթի սպանության և մասամբ գործազրկության բարձր մակարդակի պատճառով աշխատատեղերի մրցակցության պատճառով, լոյալիստները Բելֆաստում երթով անցել էին նավամատույց Հարլանդի և Վոլֆի վրայով և ստիպել էին ավելի քան 7000 կաթոլիկների և ձախաթևյան բողոքական աշխատողների լքել իրենց աշխատատեղերը։ Ի պատասխան, Բելֆաստում և Դերրիում աղանդավորական անկարգություններ էին սկսվել, որոնց հետևանքով մոտ 40 մարդ Էր զոհվել, և շատ կաթոլիկներ ու բողոքականներ արտաքսվել էին իրենց տներից։ 1920 թվականի օգոստոսի 22-ին Քորքի ԻՀԲ աշխատակիցները գնդակահարեցին դետեկտիվ ԹԻՈՈՒ Սվանզիին, երբ նա դուրս էր գալիս Լիսբերնի եկեղեցուց՝ Անթրիմի կոմսություն։ Սվանզիին մեղադրել էին Քորքի քաղաքապետ Թոմաս Մաք-Քըրթընի սպանության մեջ։ Ի պատասխան տեղի լոյալիստներն այրել էին Լիսբերնի կաթոլիկ բնակելի թաղամասերը՝ ոչնչացնելով ավելի քան 300 տուն։ Չնայած նրան, որ մի քանի մարդ հետագայում ենթարկվել էր պատասխանատվության հրկիզումների համար, թվում էր, որ այդ ժամանակ ոչ մի փորձ չէր արվել դադարեցնելու հարձակումները։ Մայքլ Քոլլինսը, գործելով Շոն Մաքենթիի առաջարկով, կազմակերպել էր Բելֆաստից ստացված ապրանքների բոյկոտը՝ ի պատասխան կաթոլիկ համայնքի վրա հարձակման։ Օգոստոսի 6-ին Դաիլը հավանություն տվեց մասնակի բոյկոտին, իսկ 1920 թվականի վերջին իրականացվեց ավելի ամբողջական բոյկոտ։

1921 թվականի գարուն

Նոր տարվա ընթացքում հյուսիսում լռությունից հետո սպանությունները այնտեղ կրկին աշխուժացան 1921 թվականի գարնանը։ ԻՀԲ-ի հյուսիսային ստորաբաժանումները Դուբլինի ղեկավարության ճնշման տակ էին, որպեսզի ուժեղացնեն հարձակումները երկրի մնացած մասերին համապատասխան։ Ինչպես և սպասվում էր, սա հրահրեց հավատարիմ բռնաճնշում կաթոլիկների նկատմամբ։ Օրինակ՝ 1921 թվականի ապրիլին Բելֆաստում գտնվող ԻՀԲ-ն գնդակահարեց և սպանեց երկու օգնականի՝ Բելֆաստի կենտրոնում գտնվող Դոնեգալի շրջանում։ Նույն գիշեր Ֆոլլս Ռոուդում սպանվեց երկու կաթոլիկ։ 1921 թվականի հուլիսի 10-ին, ԻՀԲ-ն դարանակալեց բրիտանական ուժերը Բելֆաստի Ռագլան փողոցում։ Հաջորդ շաբաթ 16 կաթոլիկներ սպանվեցին, և 216 կաթոլիկների տներ այրվեցին։ Իրադարձությունները հայտնի էին որպես Բելֆաստի Արյունոտ կիրակի անունով։

Լոյալիստների կողմից սպանությունները հիմնականում իրականացվել էին Օլսթերի կամավորական ուժերի (ՕԿՈՒ) կողմից, իբր թե ԻԹՈՈՒ-ի և հատկապես օժանդակ ոստիկանական ուժերի, Օլսթերի հատուկ ոստիկանական ուժերի կամ «Բ-հատուկ» ջոկատների օգնությամբ։ Հատուկ ոստիկանությունը (ստեղծվել է 1920 թվականի սեպտեմբերին) հիմնականում հավաքագրվել էր Օլսթերի կամավորական ուժերից և Նարնջագույն օթյակից, և, ըստ պատմաբան Մայքլ Հոփկինսոնի, «կազմում էր պաշտոնապես հաստատված ՕԿՈՒ-ն»^[102]։ Մայիսին՝ Ջեյմս Քրեյգը Դուբլին էր եկել բրիտանական լորդ-լեյտենանտ Իռլանդիայի լորդ Ֆիցալանի հետ հանդիպելու համար, և ԻՀԲ-ի մաքսանենգությունն էր Դուբլինի միջոցով հանդիպել Իմոն դե Վալերային։ Երկու առաջնորդները քննարկել էին Օլսթերում հրադադարի և բանտարկյալների համաներման հնարավորությունը։ Քրեյգն առաջարկել էր փոխզիջումային լուծում, որը հիմնված էր Իռլանդիայի կառավարության մասին 1920 թվականի օրենքի հիման վրա, որը սահմանափակվում էր հարավի համար անկախությամբ և հյուսիսային ինքնավարության համատեքստով։ Սակայն բանակցությունները ոչնչի չէին հանգեցրել, և հյուսիսում բռնությունը շարունակվել էր^[103]։

1921 թվականի հուլիս - 1922 թվականի մայիս

Մինչ հարավի մարտական գործողությունները հիմնականում ավարտվել էին 1921 թվականի հուլիսի 11-ի զինադադարով, հյուսիսում սպանությունները շարունակվում էին և փաստացի սրվել մինչև 1922 թվականի ամառը։ Բելֆաստում միայն հրադադարից հետո երկու օրվա ընթացքում 16 մարդ էր սպանվել։ Քաղաքում բռնությունը տեղի էր ունեցել պայթյունի միջոցով, քանի որ կաթոլիկների և բողոքականների վրա հարձակումները արագ հետևեցին մեկ այլ համայնքի դեմ ճնշումներին։ Այսպիսով, 20 մարդ Էր զոհվել Բելֆաստի հյուսիսում և արևմուտքում փողոցային մարտերի և սպանությունների հետևանքով 1921 թվականի օգոստոսի 29-ից մինչև սեպտեմբերի 1-ը, ևս 30 մարդ՝ Նոյեմբերի 21-ից մինչև 25-ը։ Այդ ժամանակ լոյալիստները սկսել էին անկանոն գնդակոծել և ռումբեր նետել կաթոլիկ շրջաններ, իսկ ԻՀԲ-ն արձագանքել էր տրամվայների ռմբակոծությանը, որոնք բողոքական աշխատավորներին աշխատանքի վայրեր էին հասցրել^[104]։

Ավելին, չնայած Դաիլի կողմից 1922 թվականի հունվարին անգլո-իռլանդական պայմանագրի ընդունմանը, որը հաստատեց Հյուսիսային Իռլանդիայի ապագա գոյությունը, ԻՀԲ-ի և բրիտանական ուժերի միջև նոր սահմանի երկայնքով 1922 թվականի սկզբից տեղի էին ունեցել բախումներ։ Մասամբ դա արտացոլեց այն կարծիքը, թե պայմանագիրը մարտավարական քայլ էր կամ «ուղղակի քայլ», այլ ոչ թե վերջնական լուծում։ ԻՀԲ-ի մի քանի տղամարդիկ ձերբակալվել էին Դերրիում, երբ նրանք ժամանել էին, որպես Մոնագանի Կելտական ֆուտբոլային թիմի անդամ։ Ի պատասխան, Մայքլ Քոլլինսի մոտ պատանդ էին վերցվել Ֆերմանայում և Թայրոնում գտնվող քառասունութ կողմնակիցներ։ Միջադեպից անմիջապես հետո Բ-հատուկ ջոկատային խումբը բախվել էր հարավային տարածքում գտնվող Կլոնսի ԻՀԲ ստորաբաժանմանը, որը պահանջում էր նրանց հանձնումը։ ԻՀԲ ստորաբաժանման ղեկավարը սպանվել էր, և փոխհրաձգություն էր սկսվել, որի ընթացքում սպանվել էին չորս հատուկ կոնստեբլաներ։ Իռլանդիայից բրիտանական զորքերի դուրսբերումը ժամանակավորապես դադարեցվել էր այդ իրադարձության արդյունքում։ Չնայած փետրվարի վերջին երկու կողմերի միջև միջնորդության համար սահմանային հանձնաժողովի ստեղծմանը, ԻՀԲ-ն մարտ ամսին սահմանի երկայնքով երեք բրիտանական զորանոցներիի վրա հարձակում էր գործել։ Բոլոր այդ գործողությունները հրահրել էին պատասխան սպանությունները Բելֆաստում։ Ֆերմանում առևանգումից երկու օր անց 30 մարդ Էր զոհվել քաղաքում, այդ թվում՝ չորս կաթոլիկ երեխաներ և երկու կանայք, որոնք սպանվել էին Ուիվեր սթրիթում լոյալիստների ռումբով։ Մարտին, 60 մարդ Էր զոհվել Բելֆաստում, այդ թվում՝ Մաքմահոնի կաթոլիկ ընտանիքի վեց անդամներ, որոնք սպանվել էին հատուկ ոստիկանության աշխատակիցների կողմից որպես վրեժխնդրություն երկու ոստիկանների սպանության համար (տես Մաքմահոնի սպանությունները)^[105]։ Ապրիլին ևս 30 մարդ Էր զոհվել հյուսիսային մայրաքաղաքում, այդ թվում՝ ևս մեկ այսպես կոչված «միասնական հարձակում», Առնոնի փողոցում տեղի ունեցած կոտորածի հետևանքով, երբ վեց կաթոլիկներ համազգեստով սպանվեցին ոստիկանների կողմից^[106]։

Ուինսթոն Չերչիլը հանդիպում էր կազմակերպել Քոլլինսի և Ջեյմս Քրեյգի միջև 1922 թվականի հունվարի 21-ին, և Բելֆաստից ապրանքների Հարավային բոյկոտը չեղյալ էր հայտարարվել, բայց հետո նորից գործողության մեջ էր դրվել մի քանի շաբաթ անց։ Երկու առաջնորդները ևս մի քանի հանդիպում էին անցկացրել, սակայն, չնայած մարտի 30-ին «խաղաղություն» հայտարարելու մասին համատեղ հայտարարությանը, բռնությունը շարունակվել էր^[107]։

1922 թվական մայիս-հունիս ամիսներ

1922-ի մայիսին և հունիսին Քոլլինսը սկսեց Հյուսիսային Իռլանդիայի դեմ ԻՀԲ-ի պարտիզանական հարձակումը։ Այդ ժամանակ ԻՀԲ-ն բաժանված էր անգլո-իռլանդական պայմանագրով, սակայն գործողությանը մասնակցում էին ինչպես կողմ հանդես եկող կողմնակիցները, այնպես էլ պայմանագրի հակառակորդները։ Նոր Իռլանդական բանակի սպառազինության համար բրիտանացիների կողմից ուղարկված զենքի մի մասը փաստացի փոխանցվել էր ԻՀԲ ստորաբաժանումներին, իսկ նրանց զենքն ուղարկվել էր հյուսիս^[108]։ Սակայն հարձակումը սկսվել էր մայիսի 17-19-ին՝ հյուսիսում ԻՀԲ հարձակումները, ի վերջո, անհաջող էին։ Բելգրադի ԻՀԲ բրիգադի զեկույցում, որը հրապարակվել էր մայիսի վերջին, եզրակացություն էր արվել այն մասին, որ հարձակման շարունակությունն «անօգուտ և անմիտ էր․.. հարձակման միակ արդյունքը եղել էր կաթոլիկ բնակչությանը հատուկ ջոկատայինների իշխանության մեջ դնելը»^[109]։

Մայիսի 22-ին, Արևմտյան Բելֆաստից խորհրդարանի անդամ Ուիլյամ Ջ․ Թվադելլի սպանությունից հետո, Բելֆաստում ձերբակալվել էր ԻՀԲ 350 զինվոր, որոնք վնաս էին հասցրել նրա կազմակերպությանը^[110]։ Ամենամեծ միասնական բախումը տեղի էր ունեցել հունիսին, երբ բրիտանական զորքերը հրետանի կիրառեցին, որպեսզի ԻՀԲ-ի ստորաբաժանումը դուրս բերվի Պետտիգո գյուղից, սպանելով յոթին, վիրավորելով վեցին և վերցնելով չորս գերիներին։ Դա վերջին խոշոր դիմակայությունն էր ԻՀԲ-ի և բրիտանական ուժերի միջև 1919-1922 թվականներ^[111]։ Սակայն աղանդավորական վայրագությունների շարքը քաղաքացիական բնակչության դեմ շարունակվեց նաև 1922 թվականի հունիսին։ Մայիսին Բելֆաստում սպանվել էր 75 մարդ, ևս 30 մարդ զոհվել էր հունիսին։ Մի քանի հազար կաթոլիկներ փախել էին բռնությունից և ապաստան փնտրել Գլազգոյում և Դուբլինում^[112]։ Հունիսի 17-ին վրեժխնդիր լինելու համար երկու կաթոլիկների Բ-հատուկ ջոկատայիններին սպանելու համար, Ֆրենկ Էյկենի ստորաբաժանումը կրակել էր տասը խաղաղ բնակիչների վրա, սպանելով վեցին Ալթնեյվայում և նրա շրջակայքում, Արմայի հարավում։ Երեք հատուկ ոստիկաններ էին նաև սպանվել փոխհրաձգությունից^[113]։

Մայքլ Քոլլինսը հյուսիսից կաթոլիկների վրա հարձակման պատասխանատվությունը դրել էր բրիտանական դաշտի մարշալի սըր Հենրի Ուիլսոնի (այն ժամանակվա Հյուսիսային Դաունի պատգամավոր) վրա, որը, հնարավոր էր, 1922-ի հունիսին իր սպանության հետևում էր կանգնած, թեև նա, ով հրամայել էր գնդակահարել, ապացուցված չէր^[114]։ Միջոցառումը օգնեց հրահրել իռլանդական քաղաքացիական պատերազմ։ Սպանությունից հետո Ուինսթոն Չերչիլը պահանջել էր, որ Քոլլինսը գործողություններ ձեռնարկի ԻՀԲ-ի դեմ, որը հանդես էր գալիս պայմանագրին դեմ, որի համար Նա իր վրա էր վերցրել պատասխանատվությունը։ Հարավային քաղաքացիական պատերազմի բռնկումը վերջ դրեց հյուսիսում բռնությանը, քանի որ պատերազմը բարոյալքեց ԻՀԲ-ն հյուսիս-արևելքում և շեղեց կազմակերպության մնացած մասի ուշադրությունը բաժանման հարցից^[115]։ Քոլլինսի մահից հետո՝ 1922 թվականի օգոստոսին, նոր Իռլանդական ազատ պետությունն աննկատ դադարեցրեց Հյուսիսային Իռլանդիայում Քոլլինսի գաղտնի զինված գործողությունների քաղաքականությունը։

1922-ի վերջին հյուսիսում բռնությունը դադարեց, ներկայիս Հյուսիսային Իռլանդիայի տարածքում հակամարտության վերջին գրանցված սպանությունը տեղի էր ունեցել հոկտեմբերի 5-ին^[116]։

Կալանավորում

1920-ական թվականների ընթացքում ՀՄՍ Արգենտա (HMS Argenta) նավը օգտագործվում էր որպես ռազմական հենակետ և բանտային նավ՝ բրիտանական կառավարության կողմից իռլանդական հանրապետականներին պահելու համար՝ Արյունոտ կիրակիից հետո իրենց պրակտիկայի ռազմավարության մաս։ Բանտարկյալները, որոնք փակված էին վանդակներում տախտակամածների տակ, որտեղ գտնվում էր 50 բանտարկյալ, ստիպված էին օգտվել կոտրված զուգարաններից, որոնք հաճախ հայտնվում էին իրենց կոմունալ գոտում։ Զուրկ սեղաններից, առանց այդ էլ թուլացած տղամարդիկ ուտում էին գետնից՝ հաճախ վարակվելով զանազան հիվանդություններով։ Եղել էին մի քանի տեսակի հացադուլներ, այդ թվում՝ ավելի քան 150 մարդ՝ 1923 թվականի ձմռանը^[117]։

1923 թվականի փետրվարին, համաձայն 1922 թվականի հատուկ լիազորությունների մասին օրենքի, բրիտանացիները Արգենայի վրա ձերբակալել էին 263 մարդու, որոնք նավարկել էին Բելֆաստի ծոց։ Այն համալրվել էր ներկալվածներով ցամաքային այլ օբյեկտներում, ինչպիսիք էին Լարնի աշխատանքային տունը, Բելֆաստի բանտը և Դերրի Գաոլը։ 1923 թվականի հունիսին նավում և աշխատավայրում գտնվել էր 542 մարդ՝ առանց դատավարության^[117]։

Քարոզչական պատերազմ

Պատերազմի մեկ այլ առանձնահատկություն էր քարոզչության օգտագործումը երկու կողմերի կողմից^[118]։

Բրիտանական կառավարությունը նաև նյութ էր հավաքել Շինն Ֆեյնի և Խորհրդային Ռուսաստանի միջև կապերի մասին, որը անհաջող փորձ էր արել ներկայացնելով Շինն Ֆեյնին որպես ծպտյալ կոմունիստական շարժում^[119]։

Կաթոլիկ եկեղեցու հիերարխիան քննադատել էր երկու կողմերի բռնությունները, բայց հատկապես ԻՀԲ-ն՝ շարունակելով ռազմատենչ հանրապետականության դատապարտման վաղեմի ավանդույթը։ Եպիսկոպոս Քիլմորը, դոկտոր Ֆինեգանը, ասել են․ «Արդար և օրինական լինելու համար պետք է ապահովված լինել հաջողության միանգամայն հիմնավորված հույսով։ Ինչպիսի՞ հաջողության հույս ունեք Բրիտանական կայսրության հզոր ուժերի դեմ։ Ոչ. ... ոչ մի դեպքում, և եթե դա անօրինական է, ինչպես որ կա, ապա այն կատարելու համար վերցված յուրաքանչյուր կյանք սպանություն է»^[120]։ Թոմաս Գիլմարթինը, Թուամի արքեպիսկոպոսը, հանդես էին եկել նամակով, որում ասվում էր, որ ԻՀԲ մարդիկ, ովքեր մասնակցել էին դարանակալմանը, «կոտրել էին Աստծո հետ զինադադարը, նրանք կրել էին սպանության մեղքը»։ Սակայն, 1921 թվականի մայիսին, Հռոմի Պապ Բենեդիկտոս XV անհանգստացրել էր բրիտանական կառավարությանը, երբ նա հանդես էր եկել մի նամակով, որով կոչ էր արել «անգլիացիներին, ինչպես նաև իռլանդացիների հանգիստ համարում... որոշ միջոցները փոխադարձ համաձայնության», քանի որ նրանք պնդում էին ապստամբության դատապարտման համար^[121]։ Նրանք հայտարարել էին, որ իր մեկնաբանությունները «դրել են ՆՄԿ (Նորին Մեծության Կառավարությունը) և իռլանդական սպանության ավազակախմբին հավասար հիմունքներով»^[121]։

Դեսմոնդ Ֆիցջերալդը և Էրսկին Չիլդերսը ակտիվորեն զբաղվում էին «իռլանդական բյուլետեն»-ի թողարկմամբ, որտեղ մանրամասն նկարագրված էին կառավարության վայրագությունները, որոնք իռլանդական և բրիտանական թերթերը չէին ցանկանում կամ չէին կարող լուսաբանել։ Այն տպագրվել էր գաղտնի և տարածված էր ամբողջ Իռլանդիայում, ինչպես նաև միջազգային մամուլի գործակալությունների և ամերիկյան, եվրոպական և համակրելի բրիտանական քաղաքական գործիչների շրջանում։

Չնայած ռազմական պատերազմը Իռլանդիայի Մեծ մասը անկառավարելի էր դարձրել 1920 թվականի սկզբից, այն, փաստորեն, բրիտանական զորքերը ոչ մի մասից չէր հեռացրել։ Բայց Շինն Ֆեյնի քարոզչական արշավի հաջողությունը նվազեցրել Էր բրիտանական կառավարության հնարավորությունը՝ խորացնելու հակամարտությունը։ Այն հատկապես անհանգստացրել էր բրիտանական հարաբերությունների ազդեցությունը ԱՄՆ-ի հետ, որտեղ Իռլանդիայում ամերիկյան օգնության կոմիտեի նման խմբերում եղել էին այդքան շատ ականավոր անդամներ։ Բրիտանական կաբինետը չէր ձգտել պատերազմի, որը սկսվել էր 1919 թվականից։ 1921 թվականին նրա անդամներից մեկը՝ Ուինսթոն Չերչիլը, մտածեց։

Ո՞րն էր այլընտրանքը։ Դա կայսրության մեկ փոքրիկ անկյունը երկաթյա ճնշման տակ դնելն էր, որը հնարավոր չէր իրականացնել առանց սպանությունների և հակահեղափոխության լրացումներ կատարելու... Միայն ազգային ինքնապահպանումը կարող էր արդարացնել նման քաղաքականությունը, և ոչ մի ողջամիտ մարդ չէր կարող պնդել, որ ներգրավված էր ինքնապաշտպանությունը^[122]։

Զոհեր

Դուբլինի Ֆիբսբորո քաղաքում գտնվող ԻՀԲ-ի մարտիկների հուշարձանը

1919-1921թվականներին պարտիզանական պատերազմում հանրապետականների և բրիտանական զորքերի միջև սպանվածների ընդհանուր թիվը, որը դարձել էր իռլանդական ազատ պետություն, կազմել էր ավելի քան 1400։ Նրանցից 363-ը ոստիկաններ էին, 261-ը բրիտանական կանոնավոր բանակից էին, մոտ 550-ը ԻՀԲ կամավորներ էին (ներառյալ 24 պաշտոնական մահապատիժներ) և շուրջ 200-ը քաղաքացիական անձինք էին^[1]^[76]։ Որոշ այլ աղբյուրներ ավելի բարձր թվեր են տալիս^[123]։

1921 թվականի նոյեմբերի 21-ին բրիտանական բանակը հոգեհանգստյան արարողություն կատարեց նրա զոհերի, բոլոր այն կոչումների համար, 162 զոհ մինչև 1921 թվականի զինադադարը և հետագայում 18 սպանված^[124]։ Նրանցից մի քանիսը թաղված են Գրանգեգորման զինվորական գերեզմանատանը^[125]։

557 մարդ Էր զոհվել քաղաքական բռնության հետևանքով, ինչը տեղի էր ունեցել Հյուսիսային Իռլանդիայի հետ 1920 թվականի հուլիսից մինչև 1922 թվականի հուլիսը։ Այդ զոհերի թիվը սովորաբար հաշվարկվում է հարավային կորուստներից, քանի որ այդ մահերից շատերը տեղի են ունեցել հուլիսի 11-ի հրադադարից հետո, որն ավարտվել էր Իռլանդիայի մնացած տարածքում տեղի ունեցած մարտերում։ Այդ մահերի 303-ից մինչև 340-ը կաթոլիկ քաղաքացիներ էին, 35-արական ԻՀԲ, միջև 172 և 196-բողոքական քաղաքացիական անձինք և 82 Բրիտանական զինծառայողներ (38-ը ՝ ԻԹՈՈՒ-ներ, իսկ 44-ը՝ Օլսթերի հատուկ ոստիկանական ուժերի անձեր)։ Բռնության մեծ մասը տեղի էր ունեցել Բելֆաստում․ այնտեղ սպանվել էր 452 մարդ՝ 267 կաթոլիկներ և 185 բողոքականներ^[126]։

Իռլանդացի ազգայնականները պնդում էին, որ հյուսիսային այս բռնությունը ջարդ էր իրենց համայնքի դեմ, քանի որ զոհերի 58%-ը կաթոլիկներ էին, թեև կաթոլիկները կազմում էին բնակչության ընդամենը 35%-ը։ Այդ ժամանակաշրջանի պատմաբան Ալան Պարկինսոնը ենթադրել էր, որ «ջարդեր» տերմինը «անօգուտ և ապակողմնորոշող է ժամանակաշրջանի իրադարձությունները բացատրելիս», քանի որ բռնությունը պետության կողմից չէր կամ միակողմանի^[127]։

Նմանապես, վերջին տասնամյակներում ուշադրություն էր դարձվել հարավում քաղաքացիական իրազեկիչների ԻՀԲ-ի գնդակահարությանը։ Մի քանի պատմաբաններ, հատկապես Փիթեր Հարթը, պնդում էին, որ սպանվածներին հաճախ «թշնամիներ» էին համարում, այլ ոչ թե ստուգված իրազեկիչներ։ Նշվում է, որ հատկապես խոցելի են եղել բողոքականները, նախկին զինվորներն ու թափառաշրջիկները։ «Դա լրտեսության, լրտեսների և լրտեսների դեմ որսորդների խնդիր չէր միայն(կամ նույնիսկ հիմնականում), դա քաղաքացիական պատերազմ էր համայնքների միջև և ներսում»^[128]։ Այս առումով հատկապես վիճելի էին դարձել 1922 թվականի ապրիլին Դանմանուեի սպանությունները, երբ տասը բողոքականներ սպանվեցին և երեքը «անհետացան» երկու գիշերվա ընթացքում։ Հարթի պնդումները վիճարկվել էին մի շարք պատմաբանների, մասնավորապես՝ Նիալլ Միխանի^[129] և Միդա Ռայանի կողմից^[130]։

Բրիտանական ուժերի հետպատերազմյան տարհանում

1921 թվականի հոկտեմբերից Իռլանդիայում Բրիտանական բանակն ուներ 57 000 մարդ, ինչպես նաև 14 200 ոստիկան ԻԹՈՈՒ և մոտ 2600 օժանդակ ստորաբաժանումներ, ինչպես նաև «սևեր ու թուխեր»։ Վաղուց պլանավորված բանակայինների տարհանումը տասնյակ զորանոցներից, որ կոչվում էր «Հարավային Իռլանդիա», սկսվել էր 1922 թվականի հունվարի 12-ին պայմանագրի վավերացումից հետո և տևել գրեթե մեկ տարի, որը կազմակերպել էր գեներալ Նեվիլ Մակրիդին։ Դա հսկայական նյութատեխնիկական գործողություն էր, բայց մեկ ամսվա ընթացքում Դուբլինյան դղյակը և Բեգգարս Բուշի զորանոցները հանձնվեցին ժամանակավոր կառավարությանը։ Վերջին անգամ ԻԹՈՈՒ-ն տեղի է ունեցել ապրիլի 4-ին և պաշտոնապես լուծարվել է օգոստոսի 31-ին։ Մայիսի վերջին մնացած ուժերը կենտրոնացած էին Դուբլինում, Քորքում և Քիլդարում։ Լարվածությունը, որը հանգեցրել էր իռլանդական քաղաքացիական պատերազմի, այդ ժամանակ ակնհայտ դարձավ, և տարհանումը դադարեցվեց։ Նոյեմբերին Դուբլինում 17 տեղ է մնացել մոտ 6 600 զինվոր։ Ի վերջո, 1922 թվականի դեկտեմբերի 17-ին Թագավորական զորանոցները (այժմ դրանք պահվում են Իռլանդիայի ազգային թանգարանի հավաքածուներում) փոխանցվել էր գեներալ Ռիչարդ Մալկախիին, և այդ երեկո կայազորը մեկնել էր Դուբլինի նավահանգիստ^[131]։

Փոխհատուցում

1922 թվականի մայիսին Մեծ Բրիտանիայի կառավարությունը, Իռլանդիայի ժամանակավոր կառավարության համաձայնությամբ, Դանֆերմլայնի լորդ Շոուի նախագահությամբ, ստեղծեց հանձնաժողով՝ 1919 թվականի հունվարի 21-ից մինչև 1921 թվականի հուլիսի 11-ը ընկած ժամանակահատվածում պատճառված նյութական վնասի փոխհատուցման պահանջների քննարկման համար^[132]։ 1923 թ. Իռլանդիայի օրենքը գույքի փոխհատուցման (փոխհատուցում) համար նախատեսվում է, որ փոխհատուցում ստանալու համար կարող է օգտագործվել միայն Շոուի հանձնաժողովը, այլ ոչ թե քրեական վնասների օրենքները^[133]։ Սկզբում Բրիտանական կառավարությունը վճարում էր արհմիությունների անդամների և Իռլանդիայի կառավարության հայցերը ազգայնականների կողմից. «չեզոք» կողմերի կողմից կիսված պահանջները^[134]։ 1925թվականի Իռլանդիայի հանձնաժողովի սահմանների փլուզումից հետո Մեծ Բրիտանիայի կառավարությունը, Ազատ պետություն և Հյուսիսային Իռլանդիա կառավարությունները համաձայնել էին փոփոխություններ կատարել 1921 թ. պայմանագրի մեջ, Ազատ պետությունը դադարել էր նպաստել Մեծ Բրիտանիայի պետական պարտքի սպասարկմանը, սակայն ստանձնել էր լիակատար պատասխանատվություն պատերազմում պատճառված վնասի փոխհատուցման համար, 1926 թվականին կապիտալի 10% աճով^[135]^[136]։ Փոխհատուցման հանձնաժողովը (Իռլանդիա) աշխատել է մինչև 1926 թվականի մարտը՝ մշակելով հազարավոր հայտեր^[134]։

Կանանց դերը պատերազմում

Չնայած կանայք հիմնականում մթագնել էին այն տղամարդկանց կողմից, ովքեր մասնակցել էին հակամարտությանը, նրանք զգալի դեր են խաղացել Իռլանդական Անկախության պատերազմում։ 1916 թ.-ին նախքան Զատկի ապստամբությունը, շատ կանայք միվորվել էին այնպիսի կազմակերպությունների կողմից, որոնք պայքարում էին Իռլանդիայում կանանց իրավունքների համար, ինչպիսիք էին Իռլանդիայի կանանց արտոնությունների լիգան, հիմնադրված Հաննա Շիիհի-Սկեֆինգթոնի և Մարգարետ Քոուզինսի կողմից 1908 թվականին^[137]։ Շատ իռլանդացի Սուֆրաժիստներ, թեև հանդես էին գալիս Իռլանդիայի անկախության օգտին, վախենում էին աջաթևյան ազգայնական խմբերին միանալուց, քանի որ վախենում էին, որ իրենց կօգտագործեն Իռլանդիայի անկախությունն ստանալու համար, բայց ձայնի իրավունք չեն ստանա։ Սակայն, քանի որ Իռլանդիայի հանրապետական և սոցիալիստ՝ Իռլանդական քաղաքացիական բանակի առաջնորդ Ջեյմս Կոնոլլին նպաստեց տղամարդկանց և կանանց միջև հավասարությանը, շատ իռլանդական սուֆրաժիստներ, այդ թվում, Կոնստանսիա Մարկևիչը, Մադլեն Ֆրենչ-Մյուլլենը և Կեթլին Լինն, միացել էին շարժմանը և ստեղծել միավորում Սուֆրաժիստների, սոցիալիստների և ազգայնականների շրջանում^[138]։ 1914 թվականին, որպես իռլանդական կամավորների մասնաճյուղ ստեղծվել էր ազգայնականների հիմնական կանանց խումբ՝ Կումանն նա մԲան, որը պայքարելու էր Անկախության պատերազմում։ 1916 թվականի Զատկի ապստամբության ժամանակ Կումանն մԲանի անդամները տղամարդկանց հետ մասնակցել էին մարտին։ Կանայք գործում էին որպես դիսպետչերական սուրհանդակներ՝ ճանապարհորդելով իռլանդական կամավորական պոստերով, երբ նրանց գնդակոծում էին բրիտանական ուժերը^[139]։ Իռլանդական ապստամբ ուժերի պարտությունից և Ջեյմս Կոնոլլիի և Պատրիկ Փիրսի մահապատժից հետո Իմոն դե Վալերան դեմ էր հանդես եկել կանանց մասնակցությանը մարտական գործողություններին, և այդ պատճառով կանայք իջեցվել էին մինչև երկրորդական դերեր։ Սակայն, շատ կանայք հրաժարվել էին թողնել պայքարը, և նրանք ակտիվ դեր են խաղացել Անկախության պատերազմի մեջ^[140]։ Հակամարտության ընթացքում կանայք թաքցնում էին բրիտանացիների կողմից հետախուզվող ազգայնական մարտիկներին, խնամում էին վիրավորներին և գումար հավաքում, որպեսզի օգնեն բրիտանացիների կողմից գրավված բանտարկյալներին։ Բացի այդ, ազգայնական կանայք զբաղվել են գաղտնի աշխատանքով, որպեսզի խանգարեն Բրիտանական պատերազմներին։ Կին ազգայնականները մաքսանենգությամբ զենք, զինամթերք և գումար էին տեղափոխում ԻՀԲ, օրինակ՝ Քեթլին Կլարկը, որն իր ինքնակենսագրության մեջ հայտնել էր, որ «Լիմերիկ քաղաքից մինչև Դուբլին 2000 ֆունտ ստերլինգ ոսկի մաքսանենգության միջոցով՝ իր առաջնորդ Մայքլ Քոլլինսի համար»^[141]։ Շատ կանայք հարձակման էին ենթարկվել իրենց տների վրա բրիտանացի զինվորների կողմից, ընդ որում սեռական բռնության ակտերը երբեմն հաղորդվել են, բայց չեն հաստատվել^[140]։ Գնահատվում է, որ պատերազմի ընթացքում եղել է Կումանն նա մԲանի 3000-ից 9500 անդամ, իսկ 1921թ.-ին կղզին ունեցել է 800 մասնաճյուղ։ Պատերազմի ավարտին, ըստ գնահատականների, 50-ից պակաս կանայք բանտարկվել են բրիտանացիների կողմից^[141]։

Հուշահամալիր

Հուշահամալիրը, որը կոչվում է «հիշողության այգի» ստեղծվել է 1966 թվականին Դուբլինում՝ Զատկի ապստամբության հիսուներորդ-ամյակի համար։ Զինադադարի ստորագրման ամսաթիվը նշվում է հիշատակի ազգային օրը, երբ բոլոր այն իռլանդացի տղամարդիկ և կանայք, ովքեր մարտնչել են որոշակի բանակներում (օրինակ՝ իռլանդական ստորաբաժանումները, որոնք կռվում էին բրիտանական բանակում 1916 թվականին տեղի ունեցած Սոմմեի ճակատամարտում) հիշվում են։

հակամարտությունից հետո վերջին փրկվածը՝ Դեն Քիթինգը (ԻՀԲ-ից) մահացել է 2007 թվականի հոկտեմբերին՝ 105 տարեկանում^[142]։

Ծանոթագրություններ

↑ ^1,0 ^1,1 (Hopkinson, Irish War of Independence pp. 201–202).
↑ Hopkinson, Irish War of Independence, pp. 201–202. Hopkinson lists 363 RIC killed in Southern Ireland 1919–21, Robert Lynch, the Northern IRA and the Early Years of Partition, gives a figure of 38 RIC and 43 USC personnel killed in Northern Ireland 1920–22 p. 227 and p. 67. The RIC casualty figure includes 4 Dublin Metropolitan Policemen and 2 Harbour Police.
↑ Hopkinson lists 200 killed in southern Ireland 1919–21, Richard English, Armed Struggle, a History of the IRA, gives a total of 557 killed in Northern Ireland in 1920–1922 pp. 39–40.
↑ Heatherly, Christopher J. (2012). Cogadh Na Saoirse: British Intelligence Operations During the Anglo-Irish War, 1916–1921 (reprint ed.). BiblioBazaar. ISBN 9781249919506. Վերցված է 2014 թ․ դեկտեմբերի 22-ին.
↑ cite Oxford Dictionaries|Dáil|accessdate=30 November 2013
↑ Dinan, Brian (1987). Clare and its people. Dublin: The Mercier Press. ISBN 085342-828-X. p. 105.
↑ Coleman, Marie. The Irish Revolution, 1916-1923. Routledge, 2013. pp.86-87
↑ «The Black and Tan War – Nine Fascinating Facts About the Bloody Fight for Irish Independence». Militaryhistorynow.com. 2015 թ․ նոյեմբերի 9. Վերցված է 2018 թ․ հունվարի 15-ին.
↑ «Irishmedals.org». Irishmedals.org. Վերցված է 2018 թ․ հունվարի 15-ին.
↑ «Michael Collins: A Man Against an Empire – HistoryNet». Historynet.com. 2006 թ․ հունիսի 12. Վերցված է 2018 թ․ հունվարի 15-ին.
↑ «Eunan O'Halpin on the Dead of the Irish Revolution». Theirhistory.com. 2012 թ․ փետրվարի 10. Վերցված է 2018 թ․ հունվարի 15-ին.
↑ Eunan O'Halpin, "Counting Terror", in David Fitzpatrick ed. Terror in Ireland (2012), p.152
↑ Neil Richardson, "A Coward if I return, a Hero if I fall: Stories of Irishmen in World War I", (Dublin 2010), p.13.
↑ Kautt, William Henry (1999). The Anglo-Irish War, 1916–1921: A People's War. Greenwood Publishing Group. էջ 131. ISBN 9780275963118. Վերցված է 2015 թ․ օգոստոսի 30-ին. «And Whereas the Irish Republic was proclaimed in Dublin on Easter Monday, 1916, by the Irish Republican Army acting on behalf of the Irish people...Now, therefore, we, the elected Representatives of the ancient Irish people in National Parliament assembled, do, in the name of the Irish nation, ratify the establishment of the Irish Republic...»
↑ ^15,0 ^15,1 Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 18.
↑ ^16,0 ^16,1 Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 19.
↑ ^17,0 ^17,1 ^17,2 Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 20.
↑ Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 pages 49–52.
↑ Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 54.
↑ Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 21.
↑ Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 24.
↑ ^22,0 ^22,1 Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 26.
↑ Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 25.
↑ ^24,0 ^24,1 ^24,2 ^24,3 Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 28.
↑ Padraig Yeates, Jimmy Wren, Michael Collins, an Illustrated Life, (1989) 1-871793-05-X, p. 27.
↑ Charles Townshend, Easter 1916, The Irish Rebellion p. 338.
↑ T Ryle Dwyer, Tans Terror and Troubles, Kerry's Real Fighting Story 1916–23.
↑ ^28,0 ^28,1 ^28,2 Peter Hart. The I.R.A. and its enemies: violence and community in Cork, 1916–1923. pp. 62–63
↑ Mícheál Ó Súilleabháin. "The Mouth of the Glen" in Where Mountainy Men Have Sown. p39-45, 1965
↑ «Taoiseach Jack Lynch meets Old IRA War of Independence veterans at the unveiling of a memorial plaque at Beal na Ghleanna, Co. Cork». Pictures from the Examiner Archive. Irish Examiner. Վերցված է 2011 թ․ հունիսի 20-ին.
↑ Ireland, 1798–1998: Politics and War (A History of the Modern British Isles) by Alvin Jackson (978-0631195429), p. 244.
↑ The Irish War by Tony Geraghty (978-0-00-638674-2), p. 330.
↑ Breen, Dan (1981), My fight for Irish freedom, Anvil, էջ 50, ISBN 978-0-950068-58-4
↑ History Ireland, May 2007, p. 56.
↑ Irish Freedom by Richard English (978-0-330-42759-3), p. 287.
↑ The Irish War of Independence by Michael Hopkinson (978-0773528406), p. 115.
↑ A Military History of Ireland by Thomas Bartlett and Keith Jeffery (978-0521629898), p. 407.
↑ Michael Collins: A Life by James Mackay (1-85158-857-4), p. 106.
↑ Sean Treacy and the 3rd. Tipperary Brigade by Desmond Ryan (1945), p. 74.
↑ Police Casualties in Ireland, 1919–1922 by Richard Abbott (978-1856353144), p. 49.
↑ Dáil Éireann – Volume 1 – 10 April 1919 Արխիվացված 7 Հունիս 2011 Wayback Machine.
↑ Dáil Éireann – Volume 1 – 25 January 1921 Արխիվացված 7 Հունիս 2011 Wayback Machine.
↑ Dáil Éireann – Volume 1 – 11 March 1921 Արխիվացված 7 Հունիս 2011 Wayback Machine.
↑ The IRA by Tim Pat Coogan (0-00-653155-5), p. 25.
↑ Hopkinson, Irish War of Independence, p. 26.
↑ M.E. Collins, Ireland 1868–1966, p. 254.
↑ «The executions». BBC. 2012 թ․ ապրիլ. Վերցված է 2014 թ․ սեպտեմբերի 4-ին.
↑ ^48,0 ^48,1 Hopkinson, Irish War of Independence, p. 42.
↑ The RIC's strength in late 1919 was down to 9,300 but extensive recruitment saw it reach a height of over 14,000 by June 1921, Hopkinson, Irish War of Independence, p. 49.
↑ Hopkinson, War of Independence, p. 26.
↑ Hopkinson, Irish War of Independence pp. 201–2.
↑ «The Limerick soviet of 1919». blackened.net. Արխիվացված է օրիգինալից 1998 թ․ փետրվարի 6-ին.
↑ Charles Townshend, 'The Irish Railway Strike of 1920: Industrial Action and Civil Resistance in the Struggle for Independence,' Irish Historical Studies 21, no. 83 (May 1979): 265–82.
↑ ^54,0 ^54,1 Hopkinson, Irish War of Independence p. 43.
↑ M.E. Collins, Ireland 1868–1966, p. 258.
↑ M.E. Collins, Ireland, p. 252.
↑ ^57,0 ^57,1 Hopkinson, Irish War of Independence, p. 44.
↑ September 1919 Արխիվացված 5 Մարտ 2012 Wayback Machine.
↑ Bennett, Richard (1959). The Black and Tans. E. Hulton & Co Ltd (London). էջ 16.
↑ Irish Self-Determination League of Great Britain, 1919–24 Արխիվացված 6 Հոկտեմբեր 2008 Wayback Machine.
↑ Collins, Ireland, p. 262.
↑ Michael Collins's Intelligence War by Michael T. Foy (0-7509-4267-3), p. 25.
↑ T. Ryle Dwyer. The Squad: And the Intelligence Operations of Michael Collins. pp. 137–9
↑ Richard Bennett, The Black and Tans, E Hulton and Co Ltd, London, 1959, p. 107, 1-56619-820-8.
↑ Ainsworth, John S. (2000). British Security Policy in Ireland, 1920–1921: A Desperate Attempt by the Crown to Maintain Anglo-Irish Unity by Force (PDF). Proceedings of the 11th Irish-Australian Conference. Perth, Western Australia: Murdoch University. էջ 5.
↑ Michael Hopkinson, The Irish War of Independence, p. 65, Hopkinson has characterised the Act as a "halfway house to martial law".
↑ Silvestri, Michael (July–August 2010). «Commemoration: Nationalism, empire and memory: the Connaught Rangers mutiny, June 1920». History Ireland. 18 (4). Վերցված է 2018 թ․ նոյեմբերի 22-ին.
↑ Michael Collins by Tim Pat Coogan (0-09-968580-9), p. 144.
↑ The Secret Army: The IRA by J. Bowyer Bell (1560009012), p. 23.
↑ Michael Collins's Intelligence War by Michael T. Foy (0-7509-4267-3), p. 167.
↑ Tom Barry: IRA Freedom Fighter by Meda Ryan (1-85635-480-6), p. 98.
↑ «The Irish War of Independence – A Brief Overview». Theirhistory.com. 2012 թ․ սեպտեմբերի 18. Վերցված է 2018 թ․ հունվարի 15-ին.
↑ Ryan (above) quotes Lionel Curtis, political advisor to Lloyd George, writing in early 1921 "Protestants in the south do not complain of persecution on sectarian grounds. If Protestant farmers are murdered, it is not by reason of their religion, but rather because they are under suspicion as Loyalist. The distinction is fine, but a real one." Nevertheless, between 1911 and 1926, the territory of the Free State lost 34 percent of its (small) Protestant population to migration.
↑ (M.E. Collins, Ireland p. 265).
↑ «Today in Irish History – The First Dáil meets and the Soloheadbeg Ambush – 21 January 1919». theirishstory.com. The Irish Story. 2016 թ․ հունվարի 21. Վերցված է 2019 թ․ ապրիլի 17-ին. «In fact the Dail did not formally take responsibility for the IRA campaign until March 1921 with a statement from Eamon de Valera to this effect»
↑ ^76,0 ^76,1 Irish Political Prisoners 1848– 1922 by Seán McConville (978-0415219914), p. 697.
↑ Irish Rebury 10 Republicans Hanged by British in 1920s 15 October 2001 New York Times : Accessed 1 November 2008.
↑ Foy, Michael T. (2013). Michael Collins's Intelligence War. The History Press. էջեր 214–218. ISBN 978-0-7509-4267-6.
↑ Foy (2013), p. 198
↑ Dorothy McArdle, The Irish Republic, p. 568.
↑ According to historian Michael Hopkinson, the guerrilla warfare, "was often courageous and effective" (Hopkinson, Irish War of Independence, p202). Another historian, David Fitzpatrick notes that, "The guerrilla fighters... were vastly outnumbered by the forces of the Crown... the success of the Irish Volunteers in surviving so long is therefore noteworthy" (Bartlett, Military History of Ireland, p. 406).
↑ «Latest Scotland, UK & World News – The Daily Record». Dailyrecord.co.uk. Վերցված է 2018 թ․ հունվարի 15-ին.
↑ Britain Between the Wars, 1918–40 by Charles Loch Mowat (978-0416295108), pp. 84–85.
↑ The Austen Chamberlain Diary Letters by Austen Chamberlain (978-0521551571), p. 161.
↑ Negotiations June–September 1921. UCC online – accessed Dec 2009.
↑ Niall C. Harrington Kerry Landing, p. 8.
↑ Harrington p. 10.
↑ Meda Ryan, Tom Barry, IRA Freedom Fighter, p. 157.
↑ «Dáil Éireann – Volume 3 – 7 January, 1922 – Debate on Treaty». historical-debates.oireachtas.ie. Oireachtas Parliamentary Debates Record. 1922 թ․ հունվարի 7. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ հունիսի 7-ին.
↑ Nicholas Mansergh (2007). The Irish Free State – Its Government and Politics. Read. էջեր 39–40. ISBN 978-1-4067-2035-8.
↑ ^91,0 ^91,1 ^91,2 Turtle Bunbury (2005). «The Irish Civil War (1922–1923)». turtlebunbury.com. Վերցված է 2018 թ․ նոյեմբերի 24-ին.
↑ Michael Laffan (2004). «The Emergence of the 'Two Irelands', 1912–25». historyireland.com. Vol. 12, no. 4. History Ireland.
↑ Darrell Figgis (2002). The Irish Constitution Explained. ISBN 9781376884531. «Section III – The Executive – (A) Executive Council/Aireacht»
↑ «Dáil Éireann – Volume 1 – 20 August, 1919 – Oath of Allegiance». historical-debates.oireachtas.ie. Oireachtas Parliamentary Debates Record. 1919 թ․ օգոստոսի 20. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ փետրվարի 11-ին. Վերցված է 2012 թ․ սեպտեմբերի 2-ին.
↑ J. Anthony Gaughan (2011). «Stack, Austin (1879–1929)» (PDF). treaty.nationalarchives.ie. National Archives. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2018 թ․ ապրիլի 24-ին. Վերցված է 2018 թ․ նոյեմբերի 24-ին.
↑ Michael Laffan (2011). «Griffith, Arthur Joseph (1871–1922)» (PDF). treaty.nationalarchives.ie. National Archives. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2018 թ․ ապրիլի 24-ին. Վերցված է 2018 թ․ նոյեմբերի 24-ին.
↑ Diarmaid Ferriter (2015). «Hearts of stone in Ireland's civil war». irishtimes.com. Irish Times. Վերցված է 2018 թ․ նոյեմբերի 24-ին.
↑ (Hopkinson, Irish War of Independence, p. 158).
↑ Irish Times 24 June 1920; reprinted 24 June 2009.
↑ Michael Collins's Intelligence War by Michael T. Foy (0-7509-4267-3), p. 91.
↑ Constable Jeremiah Mee, leader of the mutiny among the police officers, suggested in a publication of the Sinn Féin newspaper Irish Bulletin, that Smyth had said that the officers should shoot IRA suspects on sight. In reality, Order No. 5, which Smyth had already said to colleagues that he was going to read out to the officers, said that IRA suspects should be shot as a last resort if the IRA men didn't surrender when challenged. This episode, along with the mutiny, has come down to be known as the Listowel mutiny.
↑ Hopkinson, Irish War of Independence, p. 158.
↑ Hopkinson, Irish War of Independence, p. 162.
↑ Alan F Parkinson, Belfast's Unholy War, 1-85182-792-7 hbk p. 316.
↑ Parkinson, Unholy War, p. 237.
↑ Parkinson, Unholy War, p. 316.
↑ Michael Hopkinson, Green Against Green, the Irish Civil War, pp. 79–83.
↑ Hopkinson Green against Green pp. 83–86.
↑ Hopkinson, Green against Green p. 86.
↑ Hopkinson, Green against Green p. 85.
↑ Hopkinson, Green Against Green, pp. 83–87.
↑ for death toll and Catholic refugees; Parkinson, Unholy War, p. 316.
↑ Lynch, Northern IRA pp. 147–48.
↑ Hopkinson, Green against Green, pp. 112–113.
↑ Hopkinson, Green against Green, pp. 115–116.
↑ Parkinson, Unholy War, p. 316.
↑ ^117,0 ^117,1 Kleinrichert, Denise, Republican Internment and the Prison Ship "Argenta", 1922 (September 2000), Irish Academic Press Ltd. 978-0-7165-2683-4
↑ Kenneally, Ian (2008). The Paper Wall: Newspapers and Propaganda in Ireland 1919–1921. Collins. ISBN 978-1905172580.
↑ "Intercourse between Bolshevism and Sinn Féin", Cmd. 1326 (HMSO, London, 1921).
↑ Raids and Rallies by Ernie O'Malley (978-0950068638), p. 96.
↑ ^121,0 ^121,1 Michael Collins by Tim Pat Coogan (0-09-968580-9), p. 204.
↑ W. Churchill, The Aftermath (Thornton 1929) p. 297.
↑ The Police Service of Northern Ireland, successor to the RIC via the RUC, lists the figures of RIC killed as 418, with 146 British soldiers killed. One in twenty of the RIC dead with one in twelve wounded. See figures available here [1]. Արխիվացված 7 Մարտ 2008 Wayback Machine
↑ Dublin Historical Record 1998 Vol 51, p. 17.
↑ «Grangegorman Military Cemetery " Irish History Podcast». Irishhistorypodcast.ie. 2011 թ․ փետրվարի 28. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2012 թ․ սեպտեմբերի 2-ին.
↑ Richard English, Armed Struggle, a History of the IRA, pp. 39–40. Robert Lynch, The Northern IRA and the Early Years of Partition, pp. 227, p. 67.
↑ 'despite disproportionate loss of life and serious injury among the Catholic community, there were also hundreds of Protestant dead and injured'. Also he argues that 'co-ordination of the murder campaign was not executed by the official administration for the area and many killings appeared to have been done in a random and reactive fashion'. Parkinson, Unholy War, p. 314.
↑ Hart, IRA and its Enemies, p. 314.
↑ Meehan, Niall. «Kilmichael veterans son challenges Hart». southernstar.ie. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ հուլիսի 21-ին.
↑ Ryan, Tom Barry, IRA Freedom Fighter, 2005
↑ Dublin Historical Record 1998, vol.51 pp. 4–24.
↑ Cmd. 1654: Compensation (Ireland) Commission : warrant of appointment. Parliamentary Papers. Vol. XVII. HMSO. 1922 թ․ մայիսի 8. էջ 523.
↑ «Damage To Property (Compensation) Act, 1923, Section 1». Irish Statute Book. Վերցված է 2017 թ․ սեպտեմբերի 22-ին.
↑ ^134,0 ^134,1 Clark, Gemma (2014 թ․ ապրիլի 21). Everyday Violence in the Irish Civil War. Cambridge University Press. էջ 23. ISBN 9781107036895. Վերցված է 2017 թ․ սեպտեմբերի 22-ին.
↑ «Treaty (Confirmation of Amending Agreement) Act, 1925, Schedule». Irish Statute Book. Վերցված է 2017 թ․ սեպտեմբերի 22-ին.
↑ «Damage To Property (Compensation) (Amendment) Act, 1926». Irish Statute Book. Վերցված է 2017 թ․ սեպտեմբերի 22-ին.
↑ «Women and History 1912–1922» (PDF). www.ul.ie. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2019 թ․ նոյեմբերի 11-ին. Վերցված է 2018 թ․ դեկտեմբերի 6-ին.
↑ McKenna, Joseph (2011 թ․ մարտի 8). Guerrilla Warfare in the Irish War of Independence, 1919äóñ1921 (անգլերեն). McFarland. էջ 110. ISBN 9780786485192.
↑ McKenna, Joseph (2011 թ․ մարտի 8). Guerrilla Warfare in the Irish War of Independence, 1919äóñ1921 (անգլերեն). McFarland. էջ 112. ISBN 9780786485192.
↑ ^140,0 ^140,1 McKenna, Joseph (2011 թ․ մարտի 8). Guerrilla Warfare in the Irish War of Independence, 1919äóñ1921 (անգլերեն). McFarland. էջեր 262, 263. ISBN 9780786485192.
↑ ^141,0 ^141,1 Ryan, Louise (1999 թ․ հուլիս). «'Furies' and 'Die‐hards': Women and Irish Republicanism in the Early Twentieth Century». Gender and History. 11: 264 – via Wiley Online Library.
↑ «Irish Civil War veteran dies at 105». BBC News. 2007 թ․ հոկտեմբերի 3.

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Իռլանդիայի անկախության պատերազմ» հոդվածին։

[Hopkinson_p_201-202-1] 1,0 ^1,1 (Hopkinson, Irish War of Independence pp. 201–202).

[2] Hopkinson, Irish War of Independence, pp. 201–202. Hopkinson lists 363 RIC killed in Southern Ireland 1919–21, Robert Lynch, the Northern IRA and the Early Years of Partition, gives a figure of 38 RIC and 43 USC personnel killed in Northern Ireland 1920–22 p. 227 and p. 67. The RIC casualty figure includes 4 Dublin Metropolitan Policemen and 2 Harbour Police.

[3] Hopkinson lists 200 killed in southern Ireland 1919–21, Richard English, Armed Struggle, a History of the IRA, gives a total of 557 killed in Northern Ireland in 1920–1922 pp. 39–40.

[4] Heatherly, Christopher J. (2012). Cogadh Na Saoirse: British Intelligence Operations During the Anglo-Irish War, 1916–1921 (reprint ed.). BiblioBazaar. ISBN 9781249919506. Վերցված է 2014 թ․ դեկտեմբերի 22-ին.

[5] te Oxford Dictionaries|Dáil|accessdate=30 November 2013

[6] Dinan, Brian (1987). Clare and its people. Dublin: The Mercier Press. ISBN 085342-828-X. p. 105.

[7] Coleman, Marie. The Irish Revolution, 1916-1923. Routledge, 2013. pp.86-87

[8] «The Black and Tan War – Nine Fascinating Facts About the Bloody Fight for Irish Independence». Militaryhistorynow.com. 2015 թ․ նոյեմբերի 9. Վերցված է 2018 թ․ հունվարի 15-ին.

[9] «Irishmedals.org». Irishmedals.org. Վերցված է 2018 թ․ հունվարի 15-ին.

[10] «Michael Collins: A Man Against an Empire – HistoryNet». Historynet.com. 2006 թ․ հունիսի 12. Վերցված է 2018 թ․ հունվարի 15-ին.

[11] «Eunan O'Halpin on the Dead of the Irish Revolution». Theirhistory.com. 2012 թ․ փետրվարի 10. Վերցված է 2018 թ․ հունվարի 15-ին.

[12] Eunan O'Halpin, "Counting Terror", in David Fitzpatrick ed. Terror in Ireland (2012), p.152

[13] Neil Richardson, "A Coward if I return, a Hero if I fall: Stories of Irishmen in World War I", (Dublin 2010), p.13.

[14] Kautt, William Henry (1999). The Anglo-Irish War, 1916–1921: A People's War. Greenwood Publishing Group. էջ 131. ISBN 9780275963118. Վերցված է 2015 թ․ օգոստոսի 30-ին. «And Whereas the Irish Republic was proclaimed in Dublin on Easter Monday, 1916, by the Irish Republican Army acting on behalf of the Irish people...Now, therefore, we, the elected Representatives of the ancient Irish people in National Parliament assembled, do, in the name of the Irish nation, ratify the establishment of the Irish Republic...»

[Cottrell18-15] 15,0 ^15,1 Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 18.

[Cottrell19-16] 16,0 ^16,1 Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 19.

[Cottrell20-17] 17,0 ^17,1 ^17,2 Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 20.

[Cottrell4952-18] Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 pages 49–52.

[Cottrell54-19] Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 54.

[Cottrell21-20] Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 21.

[Cottrell24-21] Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 24.

[Cottrell26-22] 22,0 ^22,1 Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 26.

[Cottrell25-23] Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 25.

[Cottrell28-24] 24,0 ^24,1 ^24,2 ^24,3 Cottrell, Peter The Anglo-Irish War The Troubles of 1913–1922, London: Osprey, 2006 page 28.

[25] Padraig Yeates, Jimmy Wren, Michael Collins, an Illustrated Life, (1989) 1-871793-05-X, p. 27.

[26] Charles Townshend, Easter 1916, The Irish Rebellion p. 338.

[27] T Ryle Dwyer, Tans Terror and Troubles, Kerry's Real Fighting Story 1916–23.

[hart-28] 28,0 ^28,1 ^28,2 Peter Hart. The I.R.A. and its enemies: violence and community in Cork, 1916–1923. pp. 62–63

[29] Mícheál Ó Súilleabháin. "The Mouth of the Glen" in Where Mountainy Men Have Sown. p39-45, 1965

[30] «Taoiseach Jack Lynch meets Old IRA War of Independence veterans at the unveiling of a memorial plaque at Beal na Ghleanna, Co. Cork». Pictures from the Examiner Archive. Irish Examiner. Վերցված է 2011 թ․ հունիսի 20-ին.

[31] Ireland, 1798–1998: Politics and War (A History of the Modern British Isles) by Alvin Jackson (978-0631195429), p. 244.

[32] The Irish War by Tony Geraghty (978-0-00-638674-2), p. 330.

[33] Breen, Dan (1981), My fight for Irish freedom, Anvil, էջ 50, ISBN 978-0-950068-58-4

[34] History Ireland, May 2007, p. 56.

[35] Irish Freedom by Richard English (978-0-330-42759-3), p. 287.

[36] The Irish War of Independence by Michael Hopkinson (978-0773528406), p. 115.

[37] A Military History of Ireland by Thomas Bartlett and Keith Jeffery (978-0521629898), p. 407.

[38] Michael Collins: A Life by James Mackay (1-85158-857-4), p. 106.

[39] Sean Treacy and the 3rd. Tipperary Brigade by Desmond Ryan (1945), p. 74.

[40] Police Casualties in Ireland, 1919–1922 by Richard Abbott (978-1856353144), p. 49.

[41] Dáil Éireann – Volume 1 – 10 April 1919 Արխիվացված 7 Հունիս 2011 Wayback Machine.

[42] Dáil Éireann – Volume 1 – 25 January 1921 Արխիվացված 7 Հունիս 2011 Wayback Machine.

[43] Dáil Éireann – Volume 1 – 11 March 1921 Արխիվացված 7 Հունիս 2011 Wayback Machine.

[44] The IRA by Tim Pat Coogan (0-00-653155-5), p. 25.

[45] Hopkinson, Irish War of Independence, p. 26.

[46] M.E. Collins, Ireland 1868–1966, p. 254.

[47] «The executions». BBC. 2012 թ․ ապրիլ. Վերցված է 2014 թ․ սեպտեմբերի 4-ին.

[Hopkinson_p._42-48] 48,0 ^48,1 Hopkinson, Irish War of Independence, p. 42.

[49] The RIC's strength in late 1919 was down to 9,300 but extensive recruitment saw it reach a height of over 14,000 by June 1921, Hopkinson, Irish War of Independence, p. 49.

[50] Hopkinson, War of Independence, p. 26.

[51] Hopkinson, Irish War of Independence pp. 201–2.

[52] «The Limerick soviet of 1919». blackened.net. Արխիվացված է օրիգինալից 1998 թ․ փետրվարի 6-ին.

[53] Charles Townshend, 'The Irish Railway Strike of 1920: Industrial Action and Civil Resistance in the Struggle for Independence,' Irish Historical Studies 21, no. 83 (May 1979): 265–82.

[Hopkinson_p._43-54] 54,0 ^54,1 Hopkinson, Irish War of Independence p. 43.

[55] M.E. Collins, Ireland 1868–1966, p. 258.

[56] M.E. Collins, Ireland, p. 252.

[Hopkinson_p._44-57] 57,0 ^57,1 Hopkinson, Irish War of Independence, p. 44.

[58] September 1919 Արխիվացված 5 Մարտ 2012 Wayback Machine.

[bennet1-59] Bennett, Richard (1959). The Black and Tans. E. Hulton & Co Ltd (London). էջ 16.

[60] Irish Self-Determination League of Great Britain, 1919–24 Արխիվացված 6 Հոկտեմբեր 2008 Wayback Machine.

[61] Collins, Ireland, p. 262.

[62] Michael Collins's Intelligence War by Michael T. Foy (0-7509-4267-3), p. 25.

[63] T. Ryle Dwyer. The Squad: And the Intelligence Operations of Michael Collins. pp. 137–9

[64] Richard Bennett, The Black and Tans, E Hulton and Co Ltd, London, 1959, p. 107, 1-56619-820-8.

[65] Ainsworth, John S. (2000). British Security Policy in Ireland, 1920–1921: A Desperate Attempt by the Crown to Maintain Anglo-Irish Unity by Force (PDF). Proceedings of the 11th Irish-Australian Conference. Perth, Western Australia: Murdoch University. էջ 5.

[66] Michael Hopkinson, The Irish War of Independence, p. 65, Hopkinson has characterised the Act as a "halfway house to martial law".

[67] Silvestri, Michael (July–August 2010). «Commemoration: Nationalism, empire and memory: the Connaught Rangers mutiny, June 1920». History Ireland. 18 (4). Վերցված է 2018 թ․ նոյեմբերի 22-ին.

[68] Michael Collins by Tim Pat Coogan (0-09-968580-9), p. 144.

[69] The Secret Army: The IRA by J. Bowyer Bell (1560009012), p. 23.

[70] Michael Collins's Intelligence War by Michael T. Foy (0-7509-4267-3), p. 167.

[71] Tom Barry: IRA Freedom Fighter by Meda Ryan (1-85635-480-6), p. 98.

[72] «The Irish War of Independence – A Brief Overview». Theirhistory.com. 2012 թ․ սեպտեմբերի 18. Վերցված է 2018 թ․ հունվարի 15-ին.

[73] Ryan (above) quotes Lionel Curtis, political advisor to Lloyd George, writing in early 1921 "Protestants in the south do not complain of persecution on sectarian grounds. If Protestant farmers are murdered, it is not by reason of their religion, but rather because they are under suspicion as Loyalist. The distinction is fine, but a real one." Nevertheless, between 1911 and 1926, the territory of the Free State lost 34 percent of its (small) Protestant population to migration.

[74] (M.E. Collins, Ireland p. 265).

[75] «Today in Irish History – The First Dáil meets and the Soloheadbeg Ambush – 21 January 1919». theirishstory.com. The Irish Story. 2016 թ․ հունվարի 21. Վերցված է 2019 թ․ ապրիլի 17-ին. «In fact the Dail did not formally take responsibility for the IRA campaign until March 1921 with a statement from Eamon de Valera to this effect»

[ipp-76] 76,0 ^76,1 Irish Political Prisoners 1848– 1922 by Seán McConville (978-0415219914), p. 697.

[77] Irish Rebury 10 Republicans Hanged by British in 1920s 15 October 2001 New York Times : Accessed 1 November 2008.

[78] Foy, Michael T. (2013). Michael Collins's Intelligence War. The History Press. էջեր 214–218. ISBN 978-0-7509-4267-6.

[79] Foy (2013), p. 198

[80] Dorothy McArdle, The Irish Republic, p. 568.

[81] According to historian Michael Hopkinson, the guerrilla warfare, "was often courageous and effective" (Hopkinson, Irish War of Independence, p202). Another historian, David Fitzpatrick notes that, "The guerrilla fighters... were vastly outnumbered by the forces of the Crown... the success of the Irish Volunteers in surviving so long is therefore noteworthy" (Bartlett, Military History of Ireland, p. 406).

[82] «Latest Scotland, UK & World News – The Daily Record». Dailyrecord.co.uk. Վերցված է 2018 թ․ հունվարի 15-ին.

[83] Britain Between the Wars, 1918–40 by Charles Loch Mowat (978-0416295108), pp. 84–85.

[84] The Austen Chamberlain Diary Letters by Austen Chamberlain (978-0521551571), p. 161.

[85] Negotiations June–September 1921. UCC online – accessed Dec 2009.

[86] Niall C. Harrington Kerry Landing, p. 8.

[87] Harrington p. 10.

[88] Meda Ryan, Tom Barry, IRA Freedom Fighter, p. 157.

[89] «Dáil Éireann – Volume 3 – 7 January, 1922 – Debate on Treaty». historical-debates.oireachtas.ie. Oireachtas Parliamentary Debates Record. 1922 թ․ հունվարի 7. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ հունիսի 7-ին.

[90] Nicholas Mansergh (2007). The Irish Free State – Its Government and Politics. Read. էջեր 39–40. ISBN 978-1-4067-2035-8.

[bunburyCivil-91] 91,0 ^91,1 ^91,2 Turtle Bunbury (2005). «The Irish Civil War (1922–1923)». turtlebunbury.com. Վերցված է 2018 թ․ նոյեմբերի 24-ին.

[92] Michael Laffan (2004). «The Emergence of the 'Two Irelands', 1912–25». historyireland.com. Vol. 12, no. 4. History Ireland.

[93] Darrell Figgis (2002). The Irish Constitution Explained. ISBN 9781376884531. «Section III – The Executive – (A) Executive Council/Aireacht»

[94] «Dáil Éireann – Volume 1 – 20 August, 1919 – Oath of Allegiance». historical-debates.oireachtas.ie. Oireachtas Parliamentary Debates Record. 1919 թ․ օգոստոսի 20. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ փետրվարի 11-ին. Վերցված է 2012 թ․ սեպտեմբերի 2-ին.

[95] J. Anthony Gaughan (2011). «Stack, Austin (1879–1929)» (PDF). treaty.nationalarchives.ie. National Archives. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2018 թ․ ապրիլի 24-ին. Վերցված է 2018 թ․ նոյեմբերի 24-ին.

[96] Michael Laffan (2011). «Griffith, Arthur Joseph (1871–1922)» (PDF). treaty.nationalarchives.ie. National Archives. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2018 թ․ ապրիլի 24-ին. Վերցված է 2018 թ․ նոյեմբերի 24-ին.

[97] Diarmaid Ferriter (2015). «Hearts of stone in Ireland's civil war». irishtimes.com. Irish Times. Վերցված է 2018 թ․ նոյեմբերի 24-ին.

[98] (Hopkinson, Irish War of Independence, p. 158).

[99] Irish Times 24 June 1920; reprinted 24 June 2009.

[100] Michael Collins's Intelligence War by Michael T. Foy (0-7509-4267-3), p. 91.

[101] Constable Jeremiah Mee, leader of the mutiny among the police officers, suggested in a publication of the Sinn Féin newspaper Irish Bulletin, that Smyth had said that the officers should shoot IRA suspects on sight. In reality, Order No. 5, which Smyth had already said to colleagues that he was going to read out to the officers, said that IRA suspects should be shot as a last resort if the IRA men didn't surrender when challenged. This episode, along with the mutiny, has come down to be known as the Listowel mutiny.

[102] Hopkinson, Irish War of Independence, p. 158.

[103] Hopkinson, Irish War of Independence, p. 162.

[104] Alan F Parkinson, Belfast's Unholy War, 1-85182-792-7 hbk p. 316.

[105] Parkinson, Unholy War, p. 237.

[106] Parkinson, Unholy War, p. 316.

[107] Michael Hopkinson, Green Against Green, the Irish Civil War, pp. 79–83.

[108] Hopkinson Green against Green pp. 83–86.

[109] Hopkinson, Green against Green p. 86.

[110] Hopkinson, Green against Green p. 85.

[111] Hopkinson, Green Against Green, pp. 83–87.

[112] r death toll and Catholic refugees; Parkinson, Unholy War, p. 316.

[113] Lynch, Northern IRA pp. 147–48.

[114] Hopkinson, Green against Green, pp. 112–113.

[115] Hopkinson, Green against Green, pp. 115–116.

[116] Parkinson, Unholy War, p. 316.

[Argenta-117] 117,0 ^117,1 Kleinrichert, Denise, Republican Internment and the Prison Ship "Argenta", 1922 (September 2000), Irish Academic Press Ltd. 978-0-7165-2683-4

[118] Kenneally, Ian (2008). The Paper Wall: Newspapers and Propaganda in Ireland 1919–1921. Collins. ISBN 978-1905172580.

[119] "Intercourse between Bolshevism and Sinn Féin", Cmd. 1326 (HMSO, London, 1921).

[120] Raids and Rallies by Ernie O'Malley (978-0950068638), p. 96.

[benedict-121] 121,0 ^121,1 Michael Collins by Tim Pat Coogan (0-09-968580-9), p. 204.

[122] W. Churchill, The Aftermath (Thornton 1929) p. 297.

[123] The Police Service of Northern Ireland, successor to the RIC via the RUC, lists the figures of RIC killed as 418, with 146 British soldiers killed. One in twenty of the RIC dead with one in twelve wounded. See figures available here [1]. Արխիվացված 7 Մարտ 2008 Wayback Machine

[124] Dublin Historical Record 1998 Vol 51, p. 17.

[125] «Grangegorman Military Cemetery " Irish History Podcast». Irishhistorypodcast.ie. 2011 թ․ փետրվարի 28. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2012 թ․ սեպտեմբերի 2-ին.

[126] Richard English, Armed Struggle, a History of the IRA, pp. 39–40. Robert Lynch, The Northern IRA and the Early Years of Partition, pp. 227, p. 67.

[127] 'despite disproportionate loss of life and serious injury among the Catholic community, there were also hundreds of Protestant dead and injured'. Also he argues that 'co-ordination of the murder campaign was not executed by the official administration for the area and many killings appeared to have been done in a random and reactive fashion'. Parkinson, Unholy War, p. 314.

[128] Hart, IRA and its Enemies, p. 314.

[southernstar.ie-129] Meehan, Niall. «Kilmichael veterans son challenges Hart». southernstar.ie. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ հուլիսի 21-ին.

[130] Ryan, Tom Barry, IRA Freedom Fighter, 2005

[131] Dublin Historical Record 1998, vol.51 pp. 4–24.

[132] Cmd. 1654: Compensation (Ireland) Commission : warrant of appointment. Parliamentary Papers. Vol. XVII. HMSO. 1922 թ․ մայիսի 8. էջ 523.

[133] «Damage To Property (Compensation) Act, 1923, Section 1». Irish Statute Book. Վերցված է 2017 թ․ սեպտեմբերի 22-ին.

[Clark2014-134] 134,0 ^134,1 Clark, Gemma (2014 թ․ ապրիլի 21). Everyday Violence in the Irish Civil War. Cambridge University Press. էջ 23. ISBN 9781107036895. Վերցված է 2017 թ․ սեպտեմբերի 22-ին.

[135] «Treaty (Confirmation of Amending Agreement) Act, 1925, Schedule». Irish Statute Book. Վերցված է 2017 թ․ սեպտեմբերի 22-ին.

[136] «Damage To Property (Compensation) (Amendment) Act, 1926». Irish Statute Book. Վերցված է 2017 թ․ սեպտեմբերի 22-ին.

[137] «Women and History 1912–1922» (PDF). www.ul.ie. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2019 թ․ նոյեմբերի 11-ին. Վերցված է 2018 թ․ դեկտեմբերի 6-ին.

[138] McKenna, Joseph (2011 թ․ մարտի 8). Guerrilla Warfare in the Irish War of Independence, 1919äóñ1921 (անգլերեն). McFarland. էջ 110. ISBN 9780786485192.

[139] McKenna, Joseph (2011 թ․ մարտի 8). Guerrilla Warfare in the Irish War of Independence, 1919äóñ1921 (անգլերեն). McFarland. էջ 112. ISBN 9780786485192.

[:0-140] 140,0 ^140,1 McKenna, Joseph (2011 թ․ մարտի 8). Guerrilla Warfare in the Irish War of Independence, 1919äóñ1921 (անգլերեն). McFarland. էջեր 262, 263. ISBN 9780786485192.

[:1-141] 141,0 ^141,1 Ryan, Louise (1999 թ․ հուլիս). «'Furies' and 'Die‐hards': Women and Irish Republicanism in the Early Twentieth Century». Gender and History. 11: 264 – via Wiley Online Library.

[142] «Irish Civil War veteran dies at 105». BBC News. 2007 թ․ հոկտեմբերի 3.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

[63]

[64]

[65]

[66]

[67]

[68]

[69]

[70]

[71]

[72]

[73]

[74]

[75]

[76]

[77]

[78]

[79]

[80]

[81]

[82]

[83]

[84]

[85]

[86]

[87]

[88]

[89]

[90]

[91]

[92]

[93]

[94]

[95]

[96]

[97]

[98]

[99]

[100]