Jump to content

Ելենա Բլավատսկայա

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Ելենա Բլավատսկայա
Ծննդյան անունռուս.՝ Елена Петровна Ган
Ծնվել էհուլիսի 31 (օգոստոսի 12), 1831
ԾննդավայրԴնեպր, Եկատերինոսլավի նահանգ, Ռուսական կայսրություն[1]
Վախճանվել էապրիլի 26 (մայիսի 8), 1891[2] (59 տարեկան)
Վախճանի վայրԼոնդոն, Մեծ Բրիտանիայի և Իռլանդիայի միացյալ թագավորություն[3]
Մասնագիտությունփիլիսոփա, գրող, լրագրող, ակնաբույժ, խմբագիր և theosophist
Լեզուանգլերեն
Քաղաքացիություն Ռուսական կայսրություն և  ԱՄՆ
Ուշագրավ աշխատանքներԳաղտնի դոկտրին
ԱնդամակցությունTheosophical Society?[1]
Պարգևներ
 Helena Blavatsky Վիքիպահեստում

Ելենա Պետրովնա Բլավատսկայա (ռուս.՝ Еле́на Петро́вна Блава́тская, անգլ.՝ Yelena Petrovna Blavatskaya, հաճախ հայտնի, որպես Մադամ Բլավատսկայա, հուլիսի 31 (օգոստոսի 12), 1831, Դնեպր, Եկատերինոսլավի նահանգ, Ռուսական կայսրություն[1] - ապրիլի 26 (մայիսի 8), 1891[2], Լոնդոն, Մեծ Բրիտանիայի և Իռլանդիայի միացյալ թագավորություն[3]), ռուս օկուլտիստ, փիլիսոփա և գրող, 1875 թվականի թեոսոֆյան հասարակության հիմնադիրներից մեկը։ Նա միջազգային ճանաչում է ստացել որպես թեոսոֆիայի, էզոթերիկ կրոնի առաջատար տեսաբան, որը քարոզում էր հասարակությունը։

Ծնվել է արիստոկրատ ռուս-գերմանական ընտանիքում Դնեպրում, ապա Ռուսական կայսրությունում (այժմ` Ուկրաինա), Բլավատսկայան մանկության տարիներին շատ է ճամփորդել կայսրությունով։ Լինելով հիմնականում ինքնուս` նա դեռահաս տարիքում հետաքրքրվել է Արևմտյան էզոթերիզմով։ Նրա ավելի ուշ պնդումների համաձայն` 1849 թվականին նա շուրջերկրյա ճանապարհորդություն է կատարել` այցելելով Եվրոպա, Ամերիկա և Հնդկաստան։ Նա նաև պնդում է, որ այդ ժամանակահատվածում նա բախվել է մի խումբ հոգևոր գիտակների, «Վարպետների հնագույն Իմաստության», որոնք ուղարկել նրան Շիգազե, Տիբեթ, որտեղ նրան վերապատրաստել են, զարգացրել ավելի խորը պատկերացում սինթեզի կրոնի, փիլիսոփայության և գիտության մասին։ Ինչպես ժամանակակից քննադատները, այնպես էլ ավելի ուշ կենսագիրները պնդում էին, որ որոշ կամ բոլոր այդ արտասահմանյան այցերը կեղծ են եղել, և որ նա այդ ժամանակահատվածն անցկացրել է Եվրոպայում։ 1870-ական թվականների սկզբին Բլավատսկայան ներգրավված էր սպիրիտուալիստական շարժման մեջ։ Չնայած նրան, որ նա պաշտպանել է սպիրիտուալիստական ֆենոմենի գոյության փաստը, նա դեմ էր գերիշխող սպիրիտուալիստական գաղափարին, որը հոգիների հետ շփման մասին է։ 1873 թվականին տեղափոխվելով Միացյալ Նահանգներ` նա ընկերացել է Հենրի Սթիլ Օլկոտի հետ և հանրային ուշադրության է արժանացել որպես հոգևոր մեդիում՝ արժանանալով խարդախության հրապարակային մեղադրանքների։

Նյու Յորքում Բլավատսկայան Օլկոտի և Ուիլյամ Քվան Ջաջի հետ հիմնել է Թեոսոֆական հասարակություն։ 1877 թվականին Նա հրատարակել է «Բացահայտված Իսիդան» գիրքը, որում ներկայացրել է իր Թեոսոֆական աշխարհայացքը։ Այն սերտորեն կապելով հերմետիզմի և նեոպլատոնականության էզոթերիկ վարդապետությունների հետ՝ Բլավատսկայան նկարագրել է թեոսոֆիան որպես «գիտության, կրոնի և փիլիսոփայության սինթեզ»` հայտարարելով, որ նա վերակենդանացնում է «հին իմաստությունը», որը ընկած է աշխարհի բոլոր կրոնների հիմքում։ 1880 թվականին նա և Օլքոթը տեղափոխվել են Հնդկաստան, որտեղ հասարակությունը միավորվել է Արյա Սամաջի` հինդուիստական բարեփոխիչ շարժմանը։ Նույն տարում, գտնվելով Ցեյլոնում, նա և Օլկոտը դարձան Միացյալ Նահանգների առաջին մարդիկ, ովքեր պաշտոնապես ընդունեցին բուդդիզմ։ Չնայած Բրիտանական վարչակազմի հակազդեցությանը, թեոսոֆիան արագ տարածվեց Հնդկաստանում, սակայն ներքին խնդիրներ ունեցավ այն բանից հետո, երբ Բլավատսկայային մեղադրեցին կեղծ պարանորմալ երևույթների ստեղծման մեջ։ Չնայած թույլ առողջությանը, 1885 թվականին նա վերադարձավ Եվրոպա` հիմնադրելով Բլավատսկայայի օթյակը Լոնդոնում։ Այստեղ նա հրապարակել է «Գաղտնի դոկտրին»-ը, նշելով այն մասին, որ, ինչպես պնդում էր, եղել են Տիբեթյան հնագույն ձեռագրեր, ինչպես նաև ևս երկու գիրք` «Թեոսոֆիայի բանալին» և «Լուռ ձայնը»։ Նա մահացել է գրիպից։

Բլավատսկայան հակասական գործիչ է եղել իր ողջ կյանքի ընթացքում, պաշտպանվել է կողմնակիցների կողմից, որպես լուսավորյալ գուրու և ծաղրանքի է արժանացել քննադատների կողմից, որպես խաբեբա և գրագող։ Նրա թեոսոֆական վարդապետություններն ազդել են Արևմուտքում հինդուիստական և բուդդայական գաղափարների տարածման, ինչպես նաև Արևմտյան էզոթերիկ հոսանքների զարգացման վրա, ինչպիսիք են արիոսոֆիան, անտրոպոսոֆիան և Նյու Էյջի շարժումը։

Վաղ կյանք

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բլավատսկայայի կյանքի հավաստի նկարագրության մշակումը դժվար խնդիր էր կենսագիրների համար, քանի որ ավելի ուշ տարիներին նա գիտակցաբար հակասական տեղեկություններ և կեղծ տվյալներ էր տալիս իր սեփական անցյալի մասին [5] : Բացի այդ, մինչև 1873-ը գրված իր սեփական աշխատանքներից շատ քչերն են պահպանվել, ինչը նշանակում է, որ կենսագիրները պետք է մեծամասամբ ապավինեն այդ անհուսալի և ավելի ուշ ստեղծված հաշվետվություններին [6]։ Նրա վաղ կյանքի մասին պատմությունները, որոնք տրամադրվել են նրա ընտանիքի անդամների կողմից, նույնպես կենսագրությունները կասկածելի են համարվել[7]։

Մանկություն՝ 1831-1849 թթ.

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնունդ և ընտանեկան կարգավիճակ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Եկատերինոսլավի նկարազարդում —Բլավատսկայայի ծննդավայրը — 19-րդ դարի սկիզբ

Բլավատսկայան ծնվել է Ելենա Պետրովնա ֆոն Խանի անունով, Ուկրաինայի Եկատերինոսլավ քաղաքում, որը այն ժամանակ ռուսական կայսրության [8] կազմում էր ։ Նրա ծննդյան ամսաթիվը եղել է 1831 թվականի օգոստոսի 12-ը, թեև 19-րդ դարի Ռուսաստանում կիրառված Հուլյան օրացույցի համաձայն, դա հուլիսի 31 էր [9]։ Իր ծնվելուց անմիջապես հետո նա մկրտվեց Ռուս Ուղղափառ եկեղեցում [10]։ Այդ ժամանակ Եկատերինոսլավը խոլերայի համաճարակ էր ապրում, և նրա մայրը ծննդաբերությունից անմիջապես հետո վարակվեց այդ հիվանդությամբ՝ բժշկի սպասումներին հակառակ, և մայրը, և երեխան համաճարակ էին ապրում [11]։

Բլավատսկի ընտանիքը ազնվական էր [12]։ Նրա մայրը Ելենա Անդրեևնա ֆոն Գանն էր (ռուսերեն ' Елена Андреевна Ган, 1814–1842; née Fadeyeva), 17-ամյա ինքնուսկան, ով եղել է ինքնուս արիստոկրատ արքայադուստր Ելենա Պավլովնա Դոլգորուկայայի դուստրը [13]։ Բլավատսկայայի հայրը եղել է Պյոտր Ալեքսեեւիչ ֆոն Գանը (ռուսերեն՝ Пётр Алексеевич Ган, 1798–1873), գերմանական ազնվական տոհմի հետնորդը ֆոն Գանը, որը ծառայել է որպես ռուսական Թագավորական հեծյալ հրետանու կապիտան և հետագայում ստանձնել է գնդապետի պաշտոնը:[14] Պյոտրը ներկա չէր դստեր ծննդյանը, քանի որ նա եղել է Լեհաստանում, պայքարել է Նոյեմբերյան ապստամբության դեմ ռուսական տիրապետության ներքո, և առաջին անգամ տեսավ նրան, երբ նա վեց ամսական էր [15]։ Բացի իր ռուս և գերմանացի նախնիներից, Բլավատսկայան կարող էր նաև հավակնել ֆրանսիական ժառանգությանը, քանի որ նրա նախապապը ֆրանսիացի ազնվական հուգենոտ էր, ով փախել էր Ռուսաստան, որպեսզի խուսափի հետապնդումներից և այնտեղ ծառայեր Եկատերինա Մեծի համար։ [16]

Պյոտրի կարիերայի արդյունքում ընտանիքը հաճախ տեղափոխում էր կայսրության տարբեր հատվածներ իրենց ծառաների ուղեկցությամբ[17]․ շարժունակ մանկություն, որը երևի թե ազդեց Բլավատսկայայի քոչվոր կյանքի վրա ավելի ուշ տարիներին:[18] Պյոտրի ժամանումից մեկ տարի անց ընտանիքը տեղափոխվեց հարևան Կամենսկոե բանակային քաղաք:[19] Երբ Բլավատսկայան երկու տարեկան էր, նրա կրտսեր եղբայրը՝ Սաշան, մահացավ մեկ այլ բանակային քաղաքում, որտեղ ոչ մի բժշկական օգնություն չկար:[20] 1835-ում, մայրը և դուստրը տեղափոխվեցին Օդեսա, որտեղ Բլավատսկայայի պապը մայրական գծով Անդրեյ Ֆադեևը վերջերս կայսերական իշխանությունների քաղաքացիական ադմինիստրատորի պաշտոն էր ստացել։ Հենց այս քաղաքում է ծնվել Բլավատսկայայի քույր Վերա Պետրովնան:[21]

Սանկտ Պետերբուրգ, Պոլտավա և Սարատով

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ուկրաինական գյուղ վերադառնալուց հետո Պյոտրն ուղարկվել է Սանկտ Պետերբուրգ, ուր ընտանիքը տեղափոխվել է 1836 թվականին։ Բլավատսկայայի մայրը սիրում էր այս քաղաքը, Այնտեղ նա հիմնել է իր գրական կարիերան, գրել է "Զինաիդա Ռ-վա" կեղծանունով վեպեր և անգլիացի վիպագիր Էդվարդ Բուլվեր-Լիթոնի ստեղծագործությունները թարգմանել է ռուսական հրատարակության համար:[22] Երբ Պյոտրը Ուկրաինա վերադարձավ 1837 թվականին, նա մնաց քաղաքում։ Այն բանից հետո, երբ Ֆադեևը նշանակվեց Միջին Ասիայի կալմիկ ժողովրդի հոգաբարձու, Բլավատսկայան և նրա մայրը ուղեկցեցին նրան Աստրախան, որտեղ նրանք ընկերացան կալմիկ առաջնորդի հետ [23]։ Կալմիկիները Տիբեթական բուդդայականություն հեևորդներն էին, և հենց այստեղ Բլավատսկայան ստացավ այս կրոնի հետ հաղորդակցվելու իր առաջին փորձը:[24]

Բլավատսկայայի ու իր մայրիկի լուսանկարը՝ վերնագրված "Երկու Ելենաներ" (Ելենա Հաան և Ելենա Բլավատսկայա)" 1844–1845

1838 թվականին Բլավատսկայայի մայրը դուստրերի հետ տեղափոխվեց Պոլտավա ամուսնու մոտ, որտեղ նա Բլավատսկայային սովորեցրեց դաշնամուր նվագել և նրա համար պարի դասեր կազմակերպեց։[25] Վատ ինքնազգացողության պատճառով Բլավատսկայայի մայրը վերադարձավ Օդեսա, որտեղ Բլավատսկայան անգլերեն էր սովորում անգլիացի սպասուհուց:[26] Այնուհետև նրանք տեղափոխվեցին Սարատով, որտեղ 1840 թվականի հունիսին ծնվեց նրանց եղբայրը` Լեոնիդը։[27] Ընտանիքը մեկնել է Լեհաստան, իսկ հետո վերադարձել Օդեսա, որտեղ Բլավատսկայայի մայրը մահացել է տուբերկուլյոզից 1842 թվականի հունիսին` 28 տարեկան հասակում[28]։

Երեք ողջ մնացած երեխաները ուղարկվեցին Սարատովի մայրական գծով տատիկի և պապիկի մոտ ապրելու, որտեղ նրանց պապը՝ Անդրեյը, նշանակվեց Սարատովի նահանգի նահանգապետ [29]։ Պատմաբան Ռիչարդ Դավենպորտ-Հայնսը երիտասարդ Բլավատսկայային նկարագրել է որպես «փչացած, կամակոր, հիվանդ երեխա», ով «գայթակղիչ հեքիաթասաց» էր:[30] Հարազատների պատմությունները ցույց են տալիս, որ նա հիմնականում շփվում էր ցածր դասարանների երեխաների հետ, և որ նա սիրում էր կատակել և կարդալ[31]։ Նա կրթություն է ստացել ֆրանսերեն լեզվով, սովորել է արվեստ և երաժշտություն` բոլոր այն առարկաները, որոնք նախատեսված էին ամուսին գտնելու համար։ [32] Տատիկի ու պապիկի հետ նա հանգստանում էր Տյումենի ամառային ճամբարում, որտեղ նա սովորում էր ձիավարել և մի քիչ տիբեթերեն լեզու։[33]

Ավելի ուշ նա պնդում էր, որ Սարատովում հայտնաբերել է մայրական գծով իր նախապապ՝ Իշխան Պավել Վասիլիևիչ Դոլգորուկովի անձնական գրադարանը (մ. 1838); այն պարունակում է բազմաթիվ գրքեր էզոթերիկ թեմաների վերաբերյալ, որոնք նպաստել են նրա հետաքրքրության աճին։[34] Դոլգորուկով-ը նվիրված էր մասոնությանը 1770-ի վերջին և պատկանել է խիստ պահպանման ծեսին. խոսակցություններ էին շրջանառվում, որ նա հանդիպել է Ալեսանդրո Կալիոստրոյի և Սեն-Ժերմենի կոմսի հետ:[35] Ավելի ուշ նա նաև պնդում էր, որ իր կյանքի այդ ընթացքում նա սկսեց տեսիլքներ տեսնել, որոնցում նա հանդիպում էր "խորհրդավոր հնդկացուն", և որ ավելի ուշ տարիքում նա այդ մարդուն կդիմավորի մարմնով [36]։ Շատ կենսագիրներ դա համարում են «Վարպետների» առաջին հայտնվելը նրա կենսագրության մեջ:[37]

Ըստ նրա ավելի ուշ պատմություններից` 1844-1845 թվականներին Բլավատսկայային հայրը տարել է Անգլիա, որտեղ նա այցելել է Լոնդոն և Բաթ։[38] Ըստ այդ պատմության՝ Լոնդոնում նա դաշնամուրի դասեր է վերցրել Բոհեմյան կոմպոզիտոր Մոշելեց Իգնացից և ելույթ է ունեցել Կլարա Շումանի հետ։[39] Սակայն Բլավատսկայայի որոշ կենսագիրներ կարծում են, որ այդ այցը Բրիտանիա երբեք տեղ չի ունեցել, առավել ևս, որ նրա քրոջ հուշերում այդ մասին չի հիշատակվում:[40] Մեկ տարի ապրելով իր մորաքրոջ` Եկատերինա Անդրեևնա Վիտեի[41] մոտ, նա տեղափոխվել է Վրաստան` Թիֆլիս, որտեղ Անդրեյ պապը նշանակվել Է Անդրկովկասի պետական հողերի տնօրեն։[42] Բլավատսկայան պնդում էր, որ այստեղ նա կապվեց Ալեքսանդր Վլադիմիրովիչ Գոլիցինի, ռուս մասոնի և Գոլիցինի ընտանիքի անդամի հետ, որը խրախուսում էր իր հետաքրքրությունը էզոթերիկ հարցերի նկատմամբ:[43] Նա նաև պնդում է, որ այդ ժամանակահատվածում նա ունեցել է հետագա պարանորմալ փորձառություններ, միստիկ ուղևորություն և կրկին հանդիպում է իր «խորհրդավոր հնդիկ» իր տեսիլքներում:[44]

Շուրջերկրյա ճանապարհորդություն՝ 1849-1869 թվականներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Բլավատսկայայի կողմից նկարված նավը, Անգլիա 1851թվական։[45]

17 տարեկանում նա համաձայնել է ամուսնանալ Նիկիֆոր Վլադիմիրովիչ Բլավատսկու հետ, որը քառասուն տարեկան տղամարդ էր, ով աշխատում էր որպես Էրիվանի նահանգի փոխնահանգապետ։ Նրա արարքի պատճառները պարզ չեն եղել, թեև ավելի ուշ նա պնդում էր, որ իրեն գրավել է կախարդության հանդեպ նրա հավատը [46]։ Չնայած ամուսնության արարողությունից քիչ առաջ նա փորձել էր հրաժարվել, հարսանիքը տեղի է ունեցել 1849 թվականի հուլիսի 7-ին։[47] Նրա հետ տեղափոխվելով Երևանի բերդ՝ նա բազմիցս փախչելու և իր ընտանիքի մոտ Թիֆլիս վերադառնալու անհաջող փորձեր է ձեռնարկել։[48] Ընտանիքը նրան ծառայուհու և սպասուհու հետ Օդեսա է ուղարկել իր հոր հետ հանդիպման, որը պատրաստվում էր իր հետ վերադառնալ Սանկտ Պետերբուրգ։ Ուղեկցորդները նրան ուղեկցել են Փոթի, ապա Կերչ՝ մտադրվելով շարունակել դեպի Օդեսա ճանապարհը։ Բլավատսկայան պնդում էր, որ փախչելով իր ուղեկցորդներից և կաշառելով նրան Կերչ հասցրած նավի կապիտանին, հասել է Կոստանդնուպոլիս։[49] Սա նշանակում է, որ սկզբնական ինը տարիների ընթացքում անցկացրած ճամփորդությունները ամբողջ աշխարհում, թերևս, ֆինանսավորվել են իր հոր կողմից։ [50]

Այդ ժամանակ նա օրագիր չէր պահում, և նրան չէին ուղեկցում հարազատները, որոնք կարող էին հաստատել նրա գործողությունները։[51] Այսպես, էզոթերիկայի պատմաբան Նիկոլաս Գուդրիկ-Քլարկը նշել է, որ այդ ճանապարհորդությունների մասին հասարակական գիտելիքները հիմնվում են «իր սեփական հիմնականում չհաստատված հաշվետվությունների վրա», որոնք մթագնված են նրանով, որ «երբեմն հակասում են միմյանց իրենց ժամանակագրության մեջ»:[52] Կրոնագետ գիտնական Բրյուս Ֆ. Քեմփբելի համար իր կյանքի հաջորդ 25 տարիների ընթացքում «ոչ մի հավաստի հաշվետվություն» չի եղել[53]։ Կենսագիր Փիթեր Վաշինգտոնի խոսքով` այդ պահին «առասպելն ու իրականությունը սկսում են սահուն միաձուլվել Բլավատսկայայի կենսագրությանը»:[54]

Ավելի ուշ նա պնդում էր, որ Կոստանդնուպոլսում ընկերացել է հունգարացի օպերային երգիչ Ագարդի Մետրովիչի հետ, ում հետ առաջին անգամ բախվել է` փրկելով նրան մահից։[55] Հենց Կոստանդնուպոլսում է նա ծանոթացել կոմսուհի Սոֆյա Կիսելյովայի հետ, ում հետ նա պետք է ուղևորվեր դեպի Եգիպտոս, Հունաստան և Արևելյան Եվրոպա։[56] Կահիրեում նա ծանոթացել է ամերիկացի արվեստաբան ուսանող Ալբերտ Ռոուսոնի հետ, ով հետագայում շատ բան է գրել Մերձավոր Արևելքի մասին,[57] և նրանք միասին իբր այցելել են ղպտի մագ Պաուլոս Մետամոնին։[58] 1851 թվականին նա մեկնել է Փարիզ, որտեղ հանդիպել է Վիկտոր Միխալի հիպնոսիզերին, որը նրա վրա ուժեղ տպավորություն է թողել։[59] Այդտեղից նա ուղևորվեց Անգլիա և պնդեց, որ հենց այստեղ է հանդիպել իր մանկական տեսիլքներում հայտնված «խորհրդավոր հնդկացուն», որին նա անվանում էր Ծովային վարպետ։ Չնայած նրան, որ Բլավատսկայան ներկայացրեց տարբեր հակասական պատմություններ, թե ինչպես են նրանք հանդիպել, գտնելով նրան Լոնդոնում և Ռամսգիտում, ըստ առանձին պատմությունների, նա պնդում էր, որ նա ունի հատուկ առաքելություն իր համար, և որ նա պետք է գնա Տիբեթ։ [60]

Ելենա Բլավատսկայա, Կաղապար:Circa

Նա մեկնել է Ասիա Ամերկայով, ապա ուղևորվեց Կանադա 1851 թվականի աշնանը։ Ջեյմս Ֆենիմոր Կուպերի վեպերից ոգեշնչված՝ նա գտավ Քվեբեկի հնդկական համայնքները՝ հույս ունենալով հանդիպել իրենց մոգական-կրոնական մասնագետների հետ, սակայն փոխարենը կողոպտվեց, հետագայում վերագրելով այդ բնիկների վարքագիծը քայքայող քրիստոնեական միսիոներների ազդեցությանը:[61] Այնուհետեւ նա ուղեւորվեց դեպի հարավ, այցելելով Նոր Օռլեանը, Տեխասը, Մեքսիկան և Անդերը, նախքան Արեւմտյան Հնդկաստանից Շրի Լանկա, ապա Բոմբեյ:[62] Նա Երկու տարի է անցկացրել Հնդկաստանում՝ իբր հետևելով նամակներում պարունակվող հրահանգներին, որոնք Ծովինարը ուղարկել է նրան։ Նա փորձել է ներթափանցել Տիբեթ, բայց դրան խանգարեց Բրիտանական վարչակազմը։[63]

Ավելի ուշ նա պնդում էր, որ հետո նավով վերադարձել է Եվրոպա, նավաբեկությունից հետո, Բարեհուսո հրվանդանից ոչ հեռու, նախքան Անգլիա ժամանելը, 1854 թվականին նա բախվեց թշնամանքի, որպես Ռուսաստանի քաղաքացի, Անգլիայի և Ռուսաստանի միջև շարունակվող Ղրիմի պատերազմի պատճառով:[64] Հենց այստեղ էլ, նրա խոսքով, աշխատել է որպես կոնցերտմայստեր Թագավորական ֆիլհարմոնիկ հասարակությունում։[65] ԱՄՆ մեկնելուց հետո նա այցելել է Նյու Յորք, որտեղ հանդիպել է Ռոուսոնին, նախքան Չիկագո, Սոլթ Լեյք Սիթի և Սան Ֆրանցիսկո գնալը, իսկ հետո վերադարձել Հնդկաստան, Ճապոնիա։[66] Այնտեղ նա որոշ ժամանակ անցկացրել է Քաշմիրում, Լադակխայում և Բիրմայում, նախքան Տիբեթ մտնելու երկրորդ փորձը։[67] Նա պնդում է, որ այս անգամ նա կարողացել է մուտք գործել Տիբեթ 1856 թ․ Քաշմիրով թաթար մոգի ուղեկցությամբ, ով փորձել է հասնել Սիբիր, և ով կարծում էր, որ որպես Ռուսաստանի քաղաքացի Բլավատսկայան կկարողանա օգնել նրան:[68] Այս պատմվածքի համաձայն՝ նրանք հասել են Լեխ, նախքան կորչելը, և, ի վերջո, միացել են ճանապարհորդող թաթարական խմբին, նախքան նա վերադարձավ Հնդկաստան:[69] Նա Եվրոպա է վերադարձել Մադրասով և Ճավայով։[70]

Որոշ ժամանակ անցկացնելով Ֆրանսիայում և Գերմանիայում` 1858 թվականին նա վերադարձավ իր ընտանիքի մոտ, որն այն ժամանակ գտնվում էր Պսկովում։[71] Ավելի ուշ նա պնդում էր, որ այնտեղ նա սկսել է նոր պարանորմալ ունակություններ ցուցաբերել, որոնք ուղեկցվել են ողջ տան բախումով և ճռճռոցով և կահույքի տեղափոխմամբ։[72] 1860 թվականին նա քրոջ հետ այցելել է Թիֆլիսի մայրական գծով իր տատիկին։ Այնտեղ նա հանդիպեց Մետրովիչին և հաշտվեց Նիկիֆորի հետ 1862 թ-ին:[73] Նրանք միասին որդեգրեցին Յուրի անունով մի երեխա, որը մահացավ 1867 թ. նրան թաղել են Մետրովիչի ազգանվան տակ։[74] 1864 թվականին Մինգրելիա կատարած ուղևորության ժամանակ Բլավատսկայան ձիուց ընկել է և մի քանի ամիս գտնվել կոմայի մեջ ողնաշարի կոտրվածքով։ Թիֆլիսում ապաքինվելուց հետո նա պնդում էր, որ արթնանալուց հետո լիովին տիրապետում էր իր պարանորմալ ունակություններին։[75][76] Այնուհետեւ նա մեկնել է Իտալիա, Տրանսիլվանիա և Սերբիա, հնարավոր է, Ռաբբալան ուսումնասիրելու նպատակով:[77] 1867 թվականին նա գնաց Բալկաններ, Հունգարիա, ապա Իտալիա, որտեղ որոշ ժամանակ անցկացրեց Վենետիկում, Ֆլորենցիայում և Մենթանում, պնդելով, որ վերջին շրջանում նա վիրավորվել է՝ մարտնչելով Ջուզեպպե Գարիբալդիի համար Մենթանի ճակատամարտում:[78]

Տիբեթ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Տաշհիլհունփո վանք, Շիգացվե, վայր, որտեղ, ինչպես պնդում էր Բլավատսկայան, պահպանվում էին նրա հողմից թարգմանված Սենզարի տեքստերը։

Նա պնդում էր, որ այն ժամանակ ծովից նամակ էր ստացել Կոստանդնուպոլիս գնալու համար, որտեղ նա հանդիպել էր նրան, և նրանք միասին ցամաքային ճանապարհով մեկնել էին Տիբեթ` անցնելով Թուրքիայի, Պարսկաստանի, Աֆղանստանի և ապա Հնդկաստանի միջով` մտնելով Տիբեթ Քաշմիրով։[79] Այնտեղ նրանք, իբր, կանգ են առել Ծովիի ընկեր և գործընկեր, վարպետ կուտ Խումիի տանը, որը գտնվում էր Թաշիլհունպո, Շիգացզե վանքից ոչ հեռու։ Ըստ Բլավատի, և Ծովիի, և Կութ Խումիի, եղել են Փենջաբի ծագման Քաշմիրցիներ, և հենց նրա տանը Քութ Խումին սովորեցրել է տիբեթյան բուդդիզմի Հելուգպա աղանդի աշակերտներին։ Քութ Հումին պատմել է, որ որոշ ժամանակ անցկացրել Է Լոնդոնում և Լայպցիգում, ազատ խոսել է անգլերեն և ֆրանսերեն, ինչպես և Ծովին, բուսակեր էր:[80]

Նա պնդում էր, որ Տիբեթում նրան սովորեցրել են հին, անհայտ լեզու, որը հայտնի է որպես Սենզար, և թարգմանել է այդ լեզվով գրված մի շարք հնագույն տեքստեր, որոնք պահպանվել են վանքի վանականների կողմից։ Նա տեղեկացրել է, որ իրեն թույլ չեն տվել մտնել վանք:[81] Նա նաև պնդում էր, որ Տիբեթում, Ծովին և Քութ Հումին օգնել են նրան զարգացնել և վերահսկել իրենց մտավոր ունակությունները։ Այդ «վարպետներին» վերագրվող ունակությունների թվում էին պայծառատեսությունը, ուրիշի գիտակցությունը կառավարելու, ֆիզիկական օբյեկտները ապանյութականացնելու և ռեմենալիզացնելու ունակությունը և նրանց աստեղային մարմինները նախագծելու ունակությունը, այդպիսով միաժամանակ երկու վայրերում գտնվելու տեսանելիությունը ստեղծելով:[81] Նա պնդում էր, որ 1868 թվականից մինչև 1870 թվականի վերջը մնացել է այս հոգևոր առանձնացման մեջ:[82] Բլավատսկայան երբեք չի պնդել, որ նա այցելել է Լասա, թեև այս տեղեկությունը նրա մասին ի հայտ է եկել տարբեր աղբյուրներում, ներառյալ իր քրոջ կողմից տրամադրված զեկույցը:[83]

Շատ քննադատներ և կենսագիրներ կասկածներ են հայտնել Տիբեթ իր այցելությունների վերաբերյալ Բլավատսկայայի պնդումների ճշմարտացիության վերաբերյալ, որոնք լիովին հիմնվում են նրա սեփական պնդումների վրա, որոնք զուրկ են որևէ հավաստի անկախ վկայություններից:[84] Ընդգծվել է, որ տասնիններորդ դարի ընթացքում Տիբեթը փակվել է եվրոպացիների համար, և եկվորները բախվել են ավազակների վտանգներին և դաժան տեղանքին․ վերջինս էլ ավելի խնդրահարույց կլիներ, եթե Բլավատսկայան լիներ նույնքան թմբլիկ և ոչ ատլետիկ, որքան նա եղել է ավելի ուշ կյանքում:[85] Սակայն, ինչպես նշել են որոշ կենսագիրներ, առևտրականներն ու ուխտագնացները հարևան երկրներից կարող էին անարգել ներթափանցել Տիբեթ` ենթադրելով, որ նրան թույլ կտային այնտեղ մտնել Ծովիի ուղեկցությամբ, հատկապես եթե նրան ընդունեին որպես ասիացի:[86] Շիգաձեի մասին Բլավատսկայայի ականատեսի պատմությունը աննախադեպ էր Արևմուտքում,[82] և բուդդիզմի մեկ գիտնական, Տ.Սուձուկին պնդում է, որ հետագայում նա ցույց տվեց Մահայանի բուդդիզմի առաջադեմ գիտելիքները՝ Տիբեթի վանքում ստացած գիտելիքների համաձայն:[87] Լախմանը նշել է, որ եթե Բլավատսկայան ժամանակ անցկացներ Տիբեթում, ապա նա կլիներ «տասնիններորդ դարի մեծագույն ճանապարհորդներից մեկը»,[88] չնայած նա հավելել է. «Անկեղծ ասած, ես չգիտեմ, թե արդյոք Բլավատսկայան ժամանակը Տիբեթում անցկացրել է, թե ոչ։»[89] Եվ հակառակը, կենսագիր Մարիոն ԱԳՆ-ն մեկնաբանել է Բլավատսկայայի պատմությունները Տիբեթի և տարբեր այլ արկածների մասին` հայտարարելով, որ «այդ բառերից գրեթե ոչ մեկը ճշմարիտ չէ թվում։» [90]

Հետագա կյանք

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Սպիրիտուալիզմի լուսաբանում և թեոսոֆիայի կայացում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ժամանում Նյու Յորք

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Բլավատսկայա

Բլավատսկայան պնդում էր, որ նա լքել է Տիբեթը ամբողջ աշխարհին ապացուցելու առաքելությամբ, որ սպիրիտուալիստների բացահայտած ֆենոմենները օբյեկտիվորեն իրական են եղել, դրանով իսկ պաշտպանվելով նրան գիտական նյութապաշտների կողմից առաջադրված խարդախության մեղադրանքներից։ Սակայն նա նաև հայտարարել է, որ այն էակները, որոնց հետ շփվում են սպիրիտուալիստական մեդիումները, մահացածների ոգիները չեն, ինչպես սովորաբար պնդում էր Սպիրիտուալիստական շարժումը, այլ հանդիսանում են կամ չար տարրեր, կամ մահացած մարդկանց թողած «թաղանթներ»:[91] Նա Սուեզի ջրանցքով Հունաստան է գնացել, որտեղ հանդիպել է մեկ այլ վարպետի` վարպետ Իլարիոնի հետ։[92] Նա մեկնել է Եգիպտոս "Էվմոնիա" Էսկադրային ականակրով, սակայն 1871 թվականի հուլիսին այն պայթել էր ճանապարհորդության ժամանակ։ Բլավատսկայան 16 փրկվածներից մեկն էր։[93] Հասնելով Կահիրե, նա հանդիպել է Մեթամոնին և Էմմա Կատինգ անունով կնոջ օգնությամբ հիմնել է սպիրիտիզմական հասարակությունը, որը հիմնականում հիմնված է սպիրիտիզմի, սպիրիտիզմի ձևի վրա, որը հիմնվել է Ալան Կարդեկի կողմից, որը դավանում է Ռեինկարնացիայի հավատին, ի տարբերություն հիմնական սպիրիտուալիստական շարժման:[94] Սակայն Բլավատսկայան կարծում էր, որ հասարակության կողմից վարձված շատ լրատվամիջոցներ նույնպես խաբեբաներ են եղել, և այն փակել է երկու շաբաթ անց:[95] Կահիրեում նա հանդիպել է նաև եգիպտագետ Գաստոն Մասպերոյի և ևս մեկ վարպետի` Սերապիս Բեյի հետ։[96] Հենց այստեղ է, որ նա հանդիպել է Մետրովիչի հետ, թեև նա շուտով մահացավ տիֆից, իսկ Բլավատսկայան պնդում էր, որ հետևում էր հուղարկավորությանը:[97]

Հեռանալով Եգիպտոսից` նա մեկնել է Սիրիա, Պաղեստին և Լիբանան, որտեղ հանդիպել է դրուզական կրոնի ներկայացուցիչների հետ։[98] Հենց այդ ճամփորդությունների ժամանակ է, որ նա ծանոթացել է գրող և ճանապարհորդ Լիդիա Փաշկովայի հետ, ով այդ շրջանում Բլավատսկայայի ճանապարհորդությունների վերաբերյալ ճշգրիտ տեղեկություն է տրամադրել։[99] 1872 թվականի հուլիսին նա վերադարձել է իր ընտանիքի մոտ Օդեսա, իսկ 1873 թվականի ապրիլին հեռացել այնտեղից։[100] Նա անցկացրել է որոշ ժամանակ Բուխարեստում և Փարիզում,[101] մինչև, ըստ իր ավելի ուշ պնդումների, Ծովին հանձնարարել է նրան գնալ Միացյալ Նահանգներ։ Բլավատսկայան Նյու Յորք է ժամանել 1873 թվականի հուլիսի 8-ին։[102] Այնտեղ նա տեղափոխվել է Մանհեթենի Մեդիսոն փողոցում գտնվող կանանց բնակարանային կոոպերատիվ, իր կյանքի համար վաստակել է գովազդային քարտերի համար դիզայն ստեղծելով:[103] Հենց այստեղ է, որ նա ուշադրություն է գրավել և հարցազրույց է վերցրել Նյու Յորքի «Արև» թերթից լրագրող Աննա Բալլարդից։ Այս հարցազրույցը ամենավաղ տեքստային աղբյուրն էր, որտեղ Բլավատսկայան պնդում էր, որ ժամանակ է անցկացրել Տիբեթում:[104] Իսկապես, հենց Նյու Յորքում Բլավատսկայայի կյանքի մասին «մանրամասն գրառումները» կրկին հասանելի են դարձել պատմաբաններին։[105] Դրանից կարճ ժամանակ անց Բլավատսկայան տեղեկություն է ստացել իր հոր մահվան մասին՝ այդպիսով Ժառանգելով զգալի ունեցվածք, որը նրան թույլ է տվել տեղափոխվել շքեղ հյուրանոց։[106] 1874 թվականի դեկտեմբերին Բլավատսկայան ծանոթացավ վրացի Միխայիլ Բետանելիի հետ։ Նա սիրահարվել էր Բլավատսկայային, բազմիցս պահանջել է, որ նրանք ամուսնանան, և նա գրեթե համոզվում էր։ Դա կլիներ երկամուսնություն, քանի որ նրա առաջին ամուսինը դեռ կենդանի էր։ Սակայն, քանի որ Բլավատսկայան հրաժարվել է ամուսնանալ, Բեթանելին ապահարզան Է տվել և վերադարձել Վրաստան։ [107]

Հենրի Սթիլ Օլքոթի հետ հանդիպում և Թեոսոֆյան հիմնադրամի հիմնում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բլավատսկայան ներգրավված էր Վիլյամ և Հորացիո Էդդիի մասին լուրերով, Չիտենդենի եղբայրներից, Վերմոնտի նահանգից, որոնք պնդում էին, որ կարող էին լևիտացիայի ենթարկել և հոգևոր երևույթներ դրսևորել։ Նա 1874 թվականի հոկտեմբերին այցելել է Չիթենդեն, որտեղ հանդիպել է լրագրող Հենրի Ստիլ Օլկոտի հետ, որը հետաքննում էր «Դեյլի գրաֆիկի» վերաբերյալ եղբայրների պահանջները:[108] Պնդելով, որ Բլավատսկայան իր վրա տպավորություն է թողել հոգևոր երևույթներ դրսևորելու իր սեփական ունակությամբ, Օլքոթը թերթի հոդված է գրել նրա մասին:[109] Շուտով նրանք դարձան մտերիմ ընկերներ, տալով միմյանց մականունները «maloni» (Օլքոթ) և «Jack « (Բլավատսկայա)։[110] Նա օգնել է ավելի մեծ ուշադրություն դարձնել Բլավատսկայայի հայտարարություններին, խրախուսելով ամենօրյա գրաֆիկական խմբագրին հարցազրույց հրապարակել իր հետ[111] և քննարկել «մարդիկ այլ աշխարհից» (1875) սպիրիտիզմի մասին գիրքը,[112] որը նրա ռուս թղթակից Ալեքսանդր Ակսակովը խստորեն խորհուրդ է տվել նրան թարգմանել ռուսերեն:[113] Նա սկսեց ուսուցանել Օլկոթին իր գաղտնի հավատալիքների մասին, և նա, ով խրախուսվում էր նրա կողմից, դարձավ մաքրաբարո և բուսակեր, չնայած ինքն իրեն ի վիճակի չէր նվիրել բուսակերությանը։[114] 1875 թվականի հունվարին դուետը Ֆիլադելֆիայում այցելել է Նելսոնի և Ջենի Օուենի սպիրիտական մեդիումներին; Օուենսները խնդրեցին Օլքոթին ստուգել դրանք, որպեսզի ապացուցեն, որ նրանք դրսևորում են ֆենոմեններ, որոնք կեղծ են, և մինչ Օլքոթը հավատում էր նրանց, Բլավատսկայան կարծում էր, որ նրանք կեղծում են իրենց ֆենոմեններից մի քանիսը այն դեպքերում, երբ իրական ֆենոմենները չեն դրսևորվում:[115]

Բլավաստկայա, Կաղապար:Circa

Բլավատսկայան և Օլքոթը իրենց գաղափարների նկատմամբ հետաքրքրություն առաջացնելով Բոստոնի սպիրիտուալիստական Էլդրիջ Ջերրի Բրաունի «The Spiritual Scientist» պարբերականում տպագրել են շրջանաձև նամակ:[116] Այնտեղ նրանք իրենց անվանում են «Լուկսորի եղբայրություն», որը հավանաբար վերցված է Լուկսորի նախկինում կնքված եղբայրությամբ:[117] Նրանք սկսել են միասին ապրել Նյու Յորքի մի քանի շարժական բնակարաններում, որոնք զարդարել են տաքսիդերմացված կենդանիներով և հոգևոր գործիչների պատկերներով; նրանց կյանքը հիմնականում ֆինանսավորվել է Օլքոթի` որպես փաստաբանի աշխատանքի շարունակության շնորհիվ։[118] Նրանց վերջին նման բնակարանը հայտնի է դարձել որպես Լամազերի։[119] Ուսուցիչների կողմից խրախուսանք ստանալով՝ Բլավատսկայան և Օլքոթը հիմնադրել են հրաշքների ակումբ, որի միջոցով Նրանք դասախոսություններ են կազմակերպել Նյու Յորքի էզոթերիկ թեմաներով:[120] Հենց այդ խմբի միջոցով նրանք ծանոթացան իռլանդացի սպիրիտուալիստ Ուիլյամ Կուան Ջաջի հետ, ով կիսում էր նրանց շատ հետաքրքրություններ։ [121]

1875 թվականի սեպտեմբերի 7-ին «Հրաշքների ակումբի» նիստում Բլավատսկայան, Օլքոթը եւ Ջաջը համաձայնել են ստեղծել էզոթերիկ կազմակերպություն, Իսկ Չարլզ Սոզերենն առաջարկել է այն անվանել թեոսոֆական ընկերություն:[122] Թեոսոֆիա տերմինը ծագել է հունական Թեոս («Աստված (ներ)») և Սոֆիա («իմաստություն»), որը նշանակում է «Աստծո իմաստություն» կամ «աստվածային իմաստություն»։[123] Այս տերմինը չի եղել նոր, բայց նախկինում օգտագործվել է տարբեր համատեքստերում։[124] Թեոսոֆները հաճախ վիճում էին թեոսոֆիան բնութագրելու վերաբերյալ, դատավորը կարծիք է հայտնել, որ այդ խնդիրն չլուծվող է։ Սակայն Բլավատսկայան պնդում էր, որ թեոսոֆիան ինքնին կրոն չէ։[125] Լահմանը այս շարժումը նկարագրել է որպես «շատ լայն հովանոց, որի տակ կարող են տեղավորվել բավականին շատ բաներ»:[126] Հիմնադրումից հետո Օլքոթը նշանակվեց նախագահ, դատավոր-քարտուղար, իսկ Բլավատսկայան` թղթակից քարտուղար, չնայած նա մնաց խմբի գլխավոր տեսաբան և առաջատար դեմք։[127] Խմբի վաղ անդամներից էին Էմմա Հարդինջ Բրիթենը, սինյորա Բրուցզեզին, Սի Սի Սի Սիսին և Ուիլյամ լ. Օլդենը; նրանցից շատերը ղեկավարության հայտնի և հաջողակ անդամներ էին, թեև ոչ բոլորը երկար ժամանակ կառավարության անդամ մնացին:[128]

Բացահայտված Իզիդան

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

The underlying theme among these diverse topics [in Isis Unveiled] is the existence of an ancient wisdom-religion, an ageless occult guide to the cosmos, nature and human life. The many faiths of man are said to derive from a universal religion known to both Plato and the ancient Hindu sages. The wisdom-religion is also identified with Hermetic philosophy as "the only possible key to the Absolute in science and theology" (I, vii). Every religion is based on the same truth or "secret doctrine", which contains "the alpha and omega of universal science" (I, 511). This ancient wisdom-religion will become the religion of the future (I, 613).

—Historian Nicholas Goodrick-Clarke, 2004.[129]

1875 թվականին Բլավատսկայան սկսել է աշխատել այն գրքի վրա, որը նկարագրում է նրա Թեոսոֆական աշխարհայացքը, որի մեծ մասը կգրվի Իթակ Հիրամ Կորսոնի` Կոռնելի համալսարանում անգլիական գրականության պրոֆեսոր լինելու ժամանակ։ Չնայած նրան, որ նա հույս ուներ այն «Իզիդայի քողը», այն կհրապարակվի «Բացահայտված Իզիդան» վերնագրով»։[130] Երբ Բլավատսկայան գրում էր այս գիրքը, նա պնդում էր, որ նա գիտի իր մարմնի երկրորդ գիտակցության գոյության մասին, անվանելով այն «ինձ մեջ ապրող մարդ» և պնդելով, որ դա երկրորդ գիտակցությունը ոգեշնչեց իրեն գրել աշխատության մեծ մասը:[131] "Բացահայտված Իզիդա" գրքում Բլավատսկայան լայնորեն մեջբերում է մյուս էզոթերիկ և կրոնական տեքստերը, չնայած նրան, որ նրա ժամանակակից և գործընկեր Օլքոթը միշտ պնդում էր, որ նա մեջբերում էր գրքերից, որոնք նրան հասանելի չէին։[132] Լախմանը ենթադրել է, որ եթե դա այդպես լիներ, ապա նա կարող էր ունենալ էյդետիկ հիշողություն,[133] այնպես որ, հիմնվելով ավելի վաղ աղբյուրների վրա, գիրքն իրենից ներկայացնում էր ինքնատիպ սինթեզ, որը միացնում էր ցրված գաղափարները, որոնք միասին չէին հավաքվել նախկինում:[134]

Անդրադառնալով Բլավատսկայայի գաղափարին, որ աշխարհի բոլոր կրոնները գալիս են մի «հին իմաստությունից», որը նա կապել է հին հերմետիզմի և նեոպլատոնականությունի արևմտյան էզոթերիզմի հետ,[135] նա նաև ձևակերպեց իր մտքերը սպիրիտուալիզմի մասին և քննադատեց Դարվինյան էվոլյուցիան, ասելով, որ այն գործ ունի միայն ֆիզիկական աշխարհի հետ և անտեսում է հոգևոր ոլորտները:[136] Գիրքը հրատարակվել է փիլիսոփայության պրոֆեսոր Ալեքսանդր Ուայլդերի խմբագրությամբ և հրատարակվել է երկու հատորներում` Ջ ․ Վ. Բուտոն 1877 թ․:[137] Չնայած մամուլի բացասական արձագանքներին, այդ թվում նրանք, ովքեր ընդգծել են, որ այն լայնորեն մեջբերել է մոտ 100 այլ գիրք առանց հաստատման,[138] այն այնքան հաջողությամբ էր վաճառվում, որ նրա նախնական 1000 տպաքանակը վաճառվեց մեկ շաբաթվա ընթացքում,[139] իսկ հրատարակիչը խնդրեց շարունակությունը, թեև Բլավատսկայան մերժեց այդ առաջարկը:[134] Այն ժամանակ, երբ «Բացահայտված Իզիդան» հաջողության էր հասել,[140] հասարակությունը հիմնականում ակտիվ չէր; այդ իրավիճակն առաջացավ 1876 թվականի աշնանը։[141] Եվ սա չնայած այն բանին, որ կազմակերպության նոր ճյուղեր ստեղծվեցին ԱՄՆ-ի ամբողջ տարածքում։ Լոնդոնում նրանց միացան այնպիսի նշանավոր գործիչներ, ինչպիսիք են Թոմաս Էդիսոնն ու Էբներ Դաբլդեյը։ 1878 թվականի հուլիսին Բլավատսկայան ստացավ ամերիկյան քաղաքացիություն։[142]

Հնդկաստան՝ 1879-1885 թվական

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Թեոսոֆիկ հասարակությունը կապեր է հաստատել Հնդկաստանի բարենորոգչական «Արյա Սամաջ» շարժման հետ, որը հիմնադրվել է Սվամի Դայանանդա Սարասվատիի կողմից։ Բլավատսկայան և Օլքոթը կարծում էին, որ այս երկու կազմակերպությունները կիսում են ընդհանուր հոգևոր աշխարհայացք:[143] ԱՄՆ-ի կյանքից դժգոհ՝ Բլավատսկայան որոշում է տեղափոխվել Հնդկաստան, և Օլքոթը համաձայնում է միանալ նրան՝ իր աշխատանքն ապահովելով որպես ԱՄՆ-ից առևտրային ներկայացուցիչ երկրում։[144] Դեկտեմբերին դուետը աճուրդով վաճառել է շատ իրեր, չնայած Էդիսոնը նրանց ֆոնոգրաֆ էր նվիրել, որպեսզի նրանք այն իրենց հետ վերցնեն Հնդկաստան։[145] Նրանք լքել են Նյու Յորքը Կանադա-ով, ապա հասել են Լոնդոն։ Մայրաքաղաքում բարյացակամների հետ հանդիպումից հետո նրանք ուղևորվել են Լիվերպուլ և 1879 թվականի փետրվարին ժամանել Բոմբեյ:[146] Քաղաքում նրանք ականատես եղան տոնակատարությունների, որոնք կազմակերպվել էին Արիա Սամաջի անդամ Հուրիչունդ Չինթամոնի կողմից, նախքան Բոմբեյի շրջանում տուն ստանալը:[147]

Շփվելով հիմնականում հնդիկների, այլ ոչ թե կառավարող բրիտանական վերնախավի հետ՝ Բլավատսկայան որպես իր անձնական ծառա է վերցրել տասնհինգամյա գուջարաթցի Վալլա «Բաբուլու» Բուլային [148]։ Շատ կրթված հնդիկներ զարմանում էին, որ թեոսոֆները պաշտպանում էին հնդկական կրոնը Բրիտանական ղեկավարությունից և քրիստոնեացման փորձերից[149]։ Նրա գործունեությունը քաղաքում վերահսկվում էր բրիտանական հատուկ ծառայությունների կողմից, որոնք մտահոգված էին, որ նա, հնարավոր է, աշխատել է Ռուսաստանում:[150] Ապրիլին Բլավատսկայան իր հետ վերցրեց Օլքոթին, Բաբուլուին և նրանց ընկեր Մուլջի Թեքերսին դեպի Կարլի քարանձավ, հայտարարելով, որ այնտեղ կա գաղտնի ճանապարհներ, որոնք տանում են ստորգետնյա մի վայր, որտեղ վարպետները հավաքվում են:[151] Այնուհետեւ, պնդելով, որ ուսուցիչները հրամայում են նրան գնալ Ռաջփութանա Փենջաբում, նա և Օլքոթը գնացին դեպի հյուսիս։[152] Յամունա գետի վրա նրանք դիմավորեցին սանյասին Բաբա Սուրդասին, ով 52 տարի նստած էր լոտոսի դիրքում, իսկ Ագրայում տեսան Թաջ Մահալը։[153] Սահարանփուրում նրանք հանդիպեցին Դայանանդային և նրա Արյա Սամաջիստներին, նախքան վերադառնալը Բոմբեյ:[154]

Բնավատսկայան և հինդու թեոսոֆիկները Հնդկաստանում, circa 1884

1879 թվականի հուլիսին Բլավատսկայան և Օլքոթը սկսեցին աշխատել «Թեոսոֆ» ամսաթերթի վրա, որի առաջին համարը լույս տեսավ հոկտեմբերին։[155] Շուտով ամսագիրը ձեռք բերեց ընթերցողների մեծ լսարան, և նրանց ղեկավարությունն իր վրա վերցրեց Դամոդար Կ.Մավալանքարը` թեոսոֆ, ով հեղինակել է վարպետներին Մահաթմա անվանելու գաղափարը։[156] Դեկտեմբերին Բլավատսկայան և Օլքոթը ուղևորվել են Իլահաբադ, որտեղ այցելել են Ալֆրեդ Պերսի Սիննետտային, «Պիոներ» ամսագրի խմբագիրը և կրքոտ սպիրիտուալիստը։ Հյուրերի թվում էր նաև Ա․ Օ․ Հյումը, և Բլավատսկայայի պարանորմալ ունակությունները խրախուսանքի արժանացան նրանց կողմից։[157] Այնտեղից նրանք գնացին Բենարես, որտեղ կանգ առան Մահարաջի Վիզիանագրամի պալատում։[158] Այնուհետև Բլավատսկայային և Օլքոթին բուդդայական վարդապետներից մեկը հրավիրեց Շրի Լանկա։ Այնտեղ նրանք պաշտոնապես համարվեցին բուդդիզմի հետևորդ, հավանաբար, առաջիններից Միացյալ Նահանգներից, ովքեր Ռամայան-Նիկայան արարողության ժամանակ ընդունեցին հինգ պատվիրան 1880 թվականի մայիսին։[159] Ճանապարհորդելով կղզում, նրանք հանդիպեցին բազում մարդկանց, ովքեր հետաքրքրված էին այդ անսովոր արևմտյան մարդկանցով, ովքեր ընդունել են բուդդիզմը, այլ ոչ թե հոգեորսություն քրիստոնեությունը։ Նրանց ուղերձը մեծ ազդեցություն է ունեցել Սինգալ ազգայնականների ինքնագնահատականի վրա, և նրանք հրավիրեցին նրանց նայելու Բուդդայի ատամը Քենդի-ում:[160]

Իմանալով, որ հին ընկերուհի Էմմա Կուլոմբը և նրա ամուսինը կողոպուտ են կատարել Ցեյլոնում, Բլավատսկայան նրանց առաջարկել է տեղափոխվել իր տուն Բոմբեյում:[161] Սակայն Կուլոմբները զայրացրին Ռոզա Բեյթսին և Էդվարդ Ուինբրիջին, երկու ամերիկացի թեոսոֆներին, որոնք նույնպես ապրում էին Բլավատսկայայի հետ։ Երբ Բլավատսկայան կանգնեց Կուլոմբների կողմը, Բեյթսը և Ուինբրիջը վերադարձան ԱՄՆ, որից հետո Բլավատսկայան հրավիրվեց Սիմլա՝ Սիննետտի հետ ավելի շատ ժամանակ անցկացնելու համար, և այնտեղ իրականացրեցին մի շարք նյութականացումներ, որոնք զարմացրին մյուս հյուրերին։[162] Առաջին դեպքում նա, իբր, ստիպել է բաժակը բաժակով նյութականացնել գետնի տակ խնջույքի ժամանակ։[163] Սիննեթն ինքն էր ձգտում կապվել ուսուցիչների հետ՝ համոզելով Բլավատսկայային հեշտացնել այդ հաղորդակցությունը, ինչը հանգեցրել է ավելի քան 1400 էջերի ստեղծմանը, որոնք ենթադրաբար գրվել են Քութ Հումի և Ծովիի կողմից, որոնք հայտնի են դարձել որպես Մահաթմայի նամակներ:[164] Սիննեթը ամփոփեց այդ նամակների մեջ պարունակվող ուսմունքները, իր «էզոթերիկ բուդդիզմ» (1883) գրքում, չնայած այնպիսի բուդդիզմի գիտնականներ, ինչպիսիք են Մաքս Մյուլլերը, հրապարակավ շեշտեցին, որ այդ նամակների բովանդակությունը բուդդայական չէին և Բլավատսկայան ինքը չի սիրում այս ապակողմնորոշիչ անունը։[165] Գրքի հրապարակումից ի վեր բազմաթիվ վիճաբանություններ են եղել նամակների իսկության վերաբերյալ, ընդ որում ոմանք պնդել են, որ դրանք գրվել են Բլավատսկայայի կողմից, իսկ մյուսները կարծել են, որ դրանք գրվել են առանձին մարդկանց կողմից։[166][167] Ոմանք ասել են՝ «ոչ մի կասկած չի կարող լինել, որ Հելենան իրենց հեղինակն է եղել»:[168]

Թեոսոֆիան տարածված չէր ինչպես քրիստոնյա միսիոներների,[169] այնպես էլ բրիտանական կառավարության շրջանում, քանի որ հնդկական անգլալեզու մամուլը գրեթե հավասարապես բացասաբար էր վերաբերվում հասարակությանը։[170] Այնուամենայնիվ, խումբը հայտնի դարձավ, և նրա մասնաճյուղերը ստեղծվեցին ամբողջ երկրում:[171] Մինչ Բլավատսկայան ընդգծում էր իր աճը բնիկ հնդկական բնակչության շրջանում, այլ ոչ թե բրիտանական վերնախավի շրջանում, նա տեղափոխվում է հարմարավետ ամառանոց Բրիչ Քենդիում գտնվող Բոմբեյի էլիտար արվարձանում, որը, նրա խոսքով, ավելի մատչելի էր արևմտյան այցելուների համար:[172] Օլքոթը որոշեց ստեղծել Բուդդայական ուսմունքի հիմնադրամ, որպեսզի պայքարի Ցեյլոնում քրիստոնեության տարածման դեմ և խրախուսի բուդդայականության հանդեպ հետաքրքությունհ։ Չնայած Բլավատսկայան ի սկզբանե դեմ է արտահայտվել այդ գաղափարին՝ հայտարարելով, որ վարպետները նրան հավանություն չեն տա, Օլքոթի նախագիծը հաջող է եղել, և նա փոխել է իր կարծիքը:[173]

Բլավատսկայան՝ կանգնած Օքլոթի(Նստած է կենտրոնում) ետևում, Դամոդար Մավալակնարն (ձախից նստած) ու Բոմբայը, 1881 թվական։

Բլավատսկայան ախտորոշել է «Բրայթի հիվանդությունը», և հույս ունենալով, որ եղանակը ավելի բարենպաստ կլինի իր վիճակի համար, նա ընդունել է հասարակության Մադրասի բաժանմունքի առաջարկը տեղափոխվել իրենց քաղաք:[174] Սակայն 1882 թվականի նոյեմբերին ընկերությունը ձեռք է բերել Ադյարայում գտնվող կալվածք, որը դարձել է նրանց մշտական կենտրոնակայանը; մի քանի սենյակ հատկացվել է Բլավատսկայային, որը տեղափոխվել է նրանց մոտ դեկտեմբերին։[175] Նա շարունակում էր ճամփորդել սուբկոնտինենտով՝ պնդելով, որ այնուհետև որոշ ժամանակ է անցկացրել Սիկքիմում և Տիբեթում, որտեղ մի քանի օրվա ընթացքում այցելել է իր ուսուցչին՝ Աշրամին:[176] Քանի որ նրա առողջությունը վատացել է, նա համաձայնել է Օլքոթին ուղեկցել Մեծ Բրիտանիա իր ուղևորության ժամանակ, որտեղ նա մտադիր էր հանդես գալ ի պաշտպանություն ցեյլոնյան բուդդիզմի և լուծել Լոնդոնի հասարակության ստերի խնդիրները:[177][178]

1883 թվականի մարտին Ֆրանսիայի Մարսել քաղաքում նա որոշ ժամանակ անցկացնում Նիցցայում` կոմսուհու Քեյթնեսի (Ջեյմս Սինքլերի այրու՝ 14-րդ Կոմս Քեյթնեսի) թեոսոֆիկ հասարակության ֆրանսիական բաժանմունքի հիմնադրի հետ, որի հետ շարունակել է իր ճանապարհը դեպի Փարիզ։[179][180] Լոնդոնում նա հայտնվել է օթյակի ժողովում, որտեղ փորձել է ճնշել մի կողմից Սիննետտի և մյուս կողմից Աննա Քինգսֆորդի և Էդվարդ Մեյթլենդի միջև ծագած վեճերը։[181] Չբավարարված Քինգսֆորդը, որին Բլավատսկայան համարում էր «անտանելի սնոբիստ կին» Կաղապար:Spnd– նրանք բաժանվեցին թեոսոֆիկ հասարակությունից, կազմավորեցին հերմետիկ հասարակություն։[182] Լոնդոնում Բլավատսկայան կապ է հաստատել հոգեկան հետազոտությունների ընկերության (SPR) հետ Ֆրեդերիկ Վ․Հ․ Մայերսի միջոցով։ Նա կատարել է իր և պարանորմալ ունակությունների հետազոտություն անցկացնելու իրենց խնդրանքը, որը նա պնդում էր, որ ունի, թեև չի տպավորվել կազմակերպության կողմից և ծաղրում էր այն «ուրվականների ուսումնասիրության հասարակություն»:[183]

Երբ Բլավատսկայան հայտնվեց Եվրոպայում, հասարակության կենտրոնակայանում անկարգություններ սկսվեցին, որոնք հայտնի դարձան որպես Կուլոնի գործ։ Ընկերության վերահսկիչ խորհուրդը Էմմա Կուլոմբին մեղադրել է սեփական նպատակների համար իրենց միջոցներն ապօրինի յուրացնելու մեջ և խնդրել նրան լքել իրենց կենտրոնը։ Նա և նրա ամուսինը հրաժարվել են շանտաժի ենթարկել հասարակությանը այն նամակներով, որոնք, ինչպես պնդում էին, գրվել են Բլավատսկայայի կողմից և որոնք ապացուցել են, որ իր պարանորմալ ունակությունները կեղծ են եղել։ Հասարակությունը հրաժարվել է վճարել նրանց և արտաքսել նրանց իրենց տներից, որից հետո ամուսինները դիմել են Մադրասի քրիստոնեական քոլեջի ամսագիր, որը հրապարակել է Բլավատսկայայի ենթադրյալ խարդախության բացահայտումը, օգտագործելով որպես Կուլոնի հաստատման հիմք։ Այս պատմությունը գրավել է միջազգային ուշադրությունը և տեղ գտել Լոնդոնի «Թայմս» ամսագրում։[184] Ի պատասխան դրան` 1884 թվականի նոյեմբերին Բլավատսկայան ուղևորվեց Կահիրե, որտեղ թեոսոֆ Չարլզ Ուեբստեր Լեդբիտերի հետ բացասական տեղեկատվություն էր փնտրում Էմմա Կուլոմբի մասին` իր համար բացահայտելով շորթման և հանցավորության ենթադրյալ նախկին պատմության տեղեկությունները:[185][186] Ներքին հասարակությունը մեծապես տուժել է Կուլոնի գործից,[187] թեև և նա, և Բլավատսկայան մնացին հայտնի Հնդկաստանում:[188]

Վերջին տարիները Եվրոպայում՝ 1885-1891 թվականներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Տիկին Բլավատսկայան' (Նկարիչ՝ Հերման Շհմիչեն).

Առողջության վատթարացումը Բլավատսկայային դրդել է մտածել Եվրոպայի ավելի մեղմ կլիմային վերադառնալու մասին, և հրաժարվելով ընկերության թղթակցի քարտուղարի պաշտոնից, նա լքել Է Հնդկաստանը 1885 թվականի մարտին:[189] 1885 թվականին Թեոսոֆիկ հասարակությունը բուռն աճ էր ապրում․ ամբողջ աշխարհում արտոնագրվել էր 121 օթյակ, որոնցից 106-ը գտնվում էին Հնդկաստանում, Բիրմայում և Ցեյլոնում [190]։ Ի սկզբանե ամեն օթյակը արտոնագրվել է անմիջապես Ադյարի շտաբ-բնակարանից, և նրա անդամները քվեարկության միջոցով ժողովրդավարական որոշումներ են կայացրել:[190] Սակայն, հետագա տարիներին օթյակները կազմակերպվել են ազգային ստորաբաժանումների կողմից՝ իրենց սեփական կառավարող խորհուրդներով, ինչը հանգեցրել է կառավարման տարբեր մակարդակների միջև լարվածության առաջացմանը[190]։

Բնակություն հաստատելով Նեապոլում, Իտալիայում, 1885 թվականի ապրիլին, նա սկսեց ապրել մի փոքր հասարակական կենսաթոշակով և շարունակեց աշխատել իր հաջորդ «գաղտնի վարդապետությունը» գրքի վրա։[191] Այնուհետև նա տեղափոխվել է Վյուրցբուրգ, Բավարիայի թագավորության, որտեղ նա այցելել է Շվեդացի թեոսոֆ, Կոնստաս Ոչտմեյստերին, ով դարձել է իր մշտական ուղեկիցը ողջ մնացած կյանքի ընթացքում:[192] 1885 թվականի դեկտեմբերին SPR - ը հրապարակեց իր զեկույցը Բլավատսկայայի և նրա ենթադրյալ ֆենոմենների մասին, որի հեղինակը Ռիչարդ Հոջսոնն էր։ Իր զեկույցում Հոջսոնը Բլավատսկայային մեղադրել է Ռուսաստանի կառավարության օգտին լրտեսության մեջ, իսկ հետո նրան մեղադրել է պարանորմալ երևույթների կեղծման մեջ` գլխավորապես Կուլոնի պնդումների հիման վրա:[193] Այս զեկույցը մեծ լարվածություն է առաջացրել հասարակության մեջ, և Բլավատսկայայի շատ հետևորդներ, այդ թվում՝ Բաբաջին և Սուբբա Ռոուն, դատապարտել են նրան և դրա պատճառով դուրս են եկել կազմակերպությունից:[194]

For our own part, we regard [Blavatsky] neither as the mouthpiece of hidden seers, nor as a mere vulgar adventuress; we think that she has achieved a title to permanent remembrance as one of the most accomplished, ingenious, and interesting imposters in history.

—The statement of the Society for Psychical Research on the basis of the Hodgson Report.[195]

Բլավատսկայան ցանկացել է դատի տալ իրեն մեղադրողներին, թեև Օլքոթը խորհուրդ չի տվել դա անել՝ կարծելով, որ շրջապատի հրապարակայնությունը վնաս կհասցնի հասարակությանը։[196] Մասնավոր նամակներում Բլավատսկայան թեթևացնում էր այն փաստը, որ քննադատությունը կենտրոնացած էր դրա վրա, և որ վարպետների ինքնությունը հրապարակայնորեն չի բացահայտվել[197]։ Դրանից հետո տասնամյակներ շարունակ թեոսոֆները քննադատում էին Հոջսոնի մեթոդաբանությունը՝ պնդելով, որ նա մտադիր էր հերքել և հարձակվել Բլավատկայայի վրա, այլ ոչ թե անաչառ վերլուծություն կատարել նրա պնդումների և ունակությունների վերաբերյալ[198]։ 1986 թվականին SPR-ը խոստովանել է, որ դա իսկապես այդպես է, և հրաժարվել է զեկույցի եզրակացություններից։ Սակայն Ջոնսոնը նկատել է. «թեոսոֆները դա վերագնահատել են որպես լիակատար արդարացում, թեև իրականում Հոջսոնի բարձրացրած շատ հարցեր անպատասխան են մնում։»

1886 թվականին, երբ նա արդեն գրեթե գամված էր հաշմանդամի սայլակին, Բլավատսկայան տեղափոխվեց բելգիական Օստենդե, որտեղ նրան այցելում էին թեոսոֆներ ամբողջ Եվրոպայից։[199] Ի լրումն իր կենսաթոշակի, նա հիմնադրել է մի փոքր ձեռնարկություն։[200] Նա հաղորդագրություններ է ստացել Լոնդոնի հասարակության օթյակի անդամներից, որոնք դժգոհ էին, որ Սիննեթը ղեկավարում է այն; նրանք կարծում էին, որ նա կենտրոնացել է բարձրագույն դասի աջակցության վրա, այլ ոչ թե հասարակության մեջ թեոսոֆիայի տարածման խթանման վրա, ինչի հետ Բլավատսկայան համաձայն էր:[201] Նա Լոնդոն Է ժամանել 1887 թվականի մայիսին` սկզբում կանգ առնելով թեոսոֆ Մեյբլ Քոլինզի տանը՝ վերին Նորվուդում։[202] Սեպտեմբերին նա տեղափոխվել է Հոլլանդ պարկ, որտեղ ապրել են նրա գործընկերները` թեոսոֆ Բերտրամ Քեյթլին և նրա զարմիկ Արչիբալդ Քեյթլին։[203]

Բլավատսկայան և Օքլոթը 1888թվականին

Լոնդոնում նա հիմնադրեց Բլավատսկայայի օթյակը որպես Սիննետի մրցակից՝ քչացնելով նրա անդամների քանակը։[204] Հինգշաբթի երեկոյան Քեյթելների տանը տեղի են ունեցել օթյակի ժողովներ, որտեղ Բլավատսկայան նույնպես ողջունել է բազմաթիվ այցելուների, այդ թվում օկուլտիստ և բանաստեղծ Վ.Բ. Յեյթսին:[205] 1889 թվականի նոյեմբերին նրան այցելել էր հնդիկ փաստաբան Մահաթմա Գանդին, որը Քեյթելների հետ ուսումնասիրել էր Բհագավադ Գիտան։ Նա 1891 թվականի մարտին դարձավ Բլավատսկայայի ասոցացիայի անդամ և իր ողջ կյանքի ընթացքում ընդգծեց սերտ կապը թեոսոֆիայի և հինդուիզմի միջև։[206] 1888 թվականին Բլավատսկայան հիմնադրեց թեոսոֆական հասարակության էզոթերիկ բաժինը, մի խումբ, որն ամբողջությամբ վերահսկվում էր նրա կողմից, որտեղ թույլատրվում էին միայն նրանք, ովքեր որոշակի փորձություններ էին անցել։ Նա այն սահմանել է որպես «ճշմարիտ թեոսոֆների» վայր, որոնք կենտրոնանալու են համակարգի փիլիսոփայության վրա, այլ ոչ թե փորձ են արել պարանորմալ երևույթների ստեղծման հետ։[207]

Լոնդոնում Բլավատսկայան հիմնադրել է ամսագիրը՝ անվանելով այն «Լյուցիֆեր»։ Այս թեոսոֆիկ պարբերականում նա ձգտում էր ամբողջությամբ անտեսել պարանորմալ երևույթների մասին պնդումները և դրա փոխարեն կենտրոնանալ փիլիսոփայական գաղափարների քննարկման վրա։[208] Բլավատսկայան նաև ավարտել է գրել «Գաղտնի դոկտրին»-ը, որն այնուհետև խմբագրվել է Քեյթելիի կողմից:[209] Քանի որ մոտավորապես 1500 էջանոց աշխատություն հրատարակել ցանկացող կոմերցիոն հրատարակչություն չգտնվեց, Բլավատսկայան հիմնեց Թեոսոֆական հրատարակչական ընկերությունը, որն այդ աշխատությունը թողարկեց երկու հատորով, որոնցից առաջինը լույս տեսավ 1888 թվականի հոկտեմբերին, իսկ երկրորդը` 1889 թվականի հունվարին։[210] Բլավատսկայան պնդում էր, որ այս գիրքը իրենից ներկայացնում է իր մեկնաբանությունը «Ձյանի գրքի» վերաբերյալ, որը գրված է Սենզարի լեզվով, որը նա սովորել է Տիբեթում սովորելու ժամանակ:[211] Բուդոլոգ Ռեյգլը պնդում է, որ նա ճանաչել է Կիո-թե գիրքը, այդ թվում նաև «Ձյանի գիրքը» առաջին հատորում, ինչպես նաև Թանթրա բաժինը տիբեթյան բուդդայական քանոնի համաձայն։[212] Սակայն բուդդիզմի գիտնականների մեծամասնությունը, ովքեր ուսումնասիրել են «գաղտնի Դոկտրին»-ը, եկել են այն եզրակացության, որ «ձյանի գիրք» - ի նման տեքստ գոյություն չի ունեցել, և որ դրա փոխարեն այն Բլավատսկայայի հորինված ստեղծագործությունն էր:[213] Այս գրքում Բլավատսկայան ներկայացրեց իր տիեզերական գաղափարները, թե ինչպես է առաջացել տիեզերքը, մոլորակները և մարդկային ցեղը։ Նա նաև քննարկել է իր տեսակետները մարդու և նրա հոգու վրա, դրանով իսկ լուծելով մահվանից հետո կյանքի հետ կապված հարցերը:[214] Այս երկու հատորանոց գիրքը գրախոսվել է սոցիալական ռեֆորմատոր Աննի Բեզանտի "Փել-Մել Գազետ" - ի համար, որի տպավորության տակ Բեզանտը հանդիպել է Բլավատսկայային և միացել թեոսոֆամին։[215] 1890 թվականի օգոստոսին Բլավատսկայան տեղափոխվել է Բեզանտայի մեծ տուն՝ Սենտ Ջոնս Վուդում։[216]

Ուոքինգի դիակիզարանը 2018թվականին

Նա Բեզանտային նշանակել է օթյակի նոր ղեկավար,[217] իսկ 1890 թվականի հուլիսին բացել է նոր եվրոպական շտաբ-բնակարան Թեոսոֆիկ հասարակության համար Բեզանտայի տանը։[218] Այնտեղ նա գրել է գիրք, որը պարունակում է հարցեր և համապատասխան պատասխաններ, թեոսոֆիայի բանալին։[219] Դրան հաջորդեց «լուռ ձայնը», աղոթքի կարճ տեքստը, որը, ինչպես նա պնդում էր, հիմնված էր Սենզարի տեքստի վրա, որը հայտնի է որպես «ոսկե պատվիրանների գիրք»:[220] Ինչպես «գաղտնի դոկտրին»-ի դեպքում, բուդդիզմի գիտնականների մեծամասնությունը կասկածում էր, որ այս վերջին տեքստը իսկական տիբեթյան բուդդայական փաստաթուղթ էր։ Ամերիկյան «Արևը» թերթը 1890 թվականի հուլիսին հոդված է հրապարակել, որը հիմնված է ընկերության նախկին անդամ Էլիոթ Քուեսի տրամադրած տեղեկատվության վրա։ Բլավատսկայան թերթի դեմ հայց է ներկայացրել զրպարտության համար, և նրանք հրապարակայնորեն հրաժարվել են իրենց մեղադրանքներից 1892-ի սեպտեմբերին:[221] Այդ ձմռանը Մեծ Բրիտանիան խոցեց գրիպի համաճարակը, և Բլավատսկայան վարակվեց այդ վիրուսով; դա նրա մահվան պատճառ դարձավ 1891 թվականի մայիսի 8-ին` Բեզանտի տանը։[222] Այդ ժամանակից ի վեր այդ օրը սկսել են նշել թեոսոֆները որպես սպիտակ լոտոսի օր։ [223] Նրա մարմինը դիակիզվել էր մայիսի 11-ին Ուոքինգի դիակիզարանում։[224]

Անձնական կյանք

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Blavatsky talked incessantly in a guttural voice, sometimes wittily and sometimes crudely. She was indifferent to sex yet frank and open about it; fonder of animals than of people; welcoming, unpretentious, scandalous, capricious and rather noisy. She was also humorous, vulgar, impulsive and warm-hearted, and didn't give a hoot for anyone or anything.

—Biographer Peter Washington, 1993.[225]

Կենսագիր Պիտեր Վաշինգտոնը Բլավատսկայային նկարագրել է որպես «ցածր, լի, ուժեղ ձեռքերով, մի քանի կզակներով, անկանոն մազերով, վճռական բերանով և մեծ, թեթևակի ուռուցիկ աչքերով»:[226] Նա ուներ բնորոշ կապույտ աչքերը,[227] և նա իր ամբողջ կյանքում ավել քաշ է ունեցել։[228] Կենսագիր Մարիոն-ի խոսքով` «Բլավատսկայայի ընդհանուր տեսքը աննկարագրելի էր»։[229] Ավելի ուշ կյանքում հայտնի է դառնում, որ նա հագնում է ազատ հագուստ, և կրում է բազմաթիվ մատանիներ։ Նա եղել է ընչաքաղց ծխող իր ողջ կյանքի ընթացքում։[225] Նա ապրում էր հասարակ, և նրա հետևորդները հավատում էին, որ նա հրաժարվում է ընդունել գումար իր ուսմունքների տարածման դիմաց։[230] Բլավատսկայան նախընտրում էր, որ իրեն ճանաչեն «HPB» հապավման ներքո,[231] մականունով, որն իր բազմաթիվ ընկերների կողմից օգտագործվել է, որն առաջին անգամ մշակվել է Օլքոթի կողմից:[232] Նա խուսափում էր սոցիալական գործառույթներից և արհամարհում սոցիալական պարտավորությունները։[233] Նա խոսում էր ռուսերեն, վրացերեն, անգլերեն, ֆրանսերեն, իտալերեն, արաբերեն և սանսկրիտ։[234]

ԱԳՆ-ն նրան անվանում էր «էքսցենտրիկ, ոչ մի կանոնների չենթարկվող,[235] բացի սեփական օրենքներից», որը «ամբողջովին անտեսեց բարոյականության վիկտորիանական օրենսգիրքը»:[236] ԱԳՆ-ն կարծում էր, որ Բլավատսկայան իրեն ընկալում էր որպես Մեսիական դեմք, որի նպատակն էր փրկել աշխարհը՝ առաջ մղելով թեոսոֆիան։[235] Լախմանը պնդել է, որ Բլավատսկայան դրսևորել է այն, ինչ նա անվանել է «բնավորության ռուսական գծեր – ինտենսիվ նվիրվածությունը հոգևոր ճշմարտության հետ համատեղ»։[237] Վաշինգտոնը կարծիք է հայտնել, որ նա «համոզիչ հեքիաթասաց էր, որը կարող էր հրապուրել մյուսներին», թեև նշել է, որ նա նույնպես «եսակենտրոն էր և եսասեր»:[238] ԱԳՆ-ի համար Բլավատսկայան ուներ «կենդանի երևակայություն» և «ստի հակվածություն»։[239] Գոդվինը նշել է, որ Բլավատսկայան «սարսափելի բնավորություն» ուներ։ Կրոնագետ գիտնական Բրյուս Ֆ. Քամբելը նշել է, որ նա եղել է «կամային, անկախ երեխա», և որ իր մանկության խիստ պայմանները կարող են հանգեցնել նրան, որ «դժվար էր վերահսկել իր բնավորությունը»։[240] Նրա կարծիքով` այն իրենից ներկայացնում էր «արքետիպիկ խարիզմատիկ առաջնորդ»։[241] Մարդաբան Լեո Քլեյնը պնդում էր, որ Բլավատսկայայի անխոնջությունն ու էներգիան զարմանալի էին։ Ինդոլոգ Ալեքսանդր Սենկեվիչը պնդում էր, որ Բլավատսկայայի խարիզման ազդեցություն է ունեցել Չարլզ Մեսիի և Սթեյնթոն Մոզեսի վրա:[242]

Բլավատսկայայի սեռական կյանքը վիճաբանության առարկա էր. շատ կենսագիրներ կարծում էին, որ նա կուսակրոն է մնացել իր ողջ կյանքի ընթացքում,[243] իսկ Վաշինգտոնը կարծում էր, որ նա «ատում էր սեքսը իր կրքի հետ»։ Ավելի ուշ նա հայտարարել է, որ կույս է եղել, թեև իր կյանքի ընթացքում ամուսնացել է երկու տղամարդու հետ։[244] Իր գոյության առաջին տարիներին Թեոսոֆիկ հասարակությունը խրախուսում էր անամոթությունը նույնիսկ ամուսնության մեջ։[245] Ոմանք ենթադրում էին, որ նա կարող էր լինել լեսբուհի կամ տրանսվեստիտ, վաղ հաղորդագրությունների պատճառով, որտեղ նա ճանապարհորդում էր տղամարդկանց հագուստով:[246] ԱԳՆ-ն կարծում էր, որ Բլավատսկայան հազվադեպ բացառություններով, «արհամարհանքով» էր վերաբերվում այլ կանանց, ենթադրելով, որ թեև դա կարող էր լինել ընդհանուր հասարակական կնատյացության արդյունք, դա կարող էր նշանակել, որ Բլավատսկայան արհավարհվել է մեկ այլ կնոջ կողմից:[227]

Սոցիալ-քաղաքական համոզմունքներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Գոդվինը ենթադրել է, որ Բլավատսկայայի կյանքի աշխատանքը «ոչ միայն հոգևոր, այլև սոցիալ-իդեալիստական և կատաղի քաղաքական» էր:[247] Նա ենթադրել է, որ իր «զգացմունքային վառելիքը մասամբ եղել է հալածանքի հանդեպ ատելությունը», որն առաջացել է կամ քրիստոնեության ինտելեկտուալ տիրապետությունից, կամ բրիտանական իմպերիալիզմից։[247] Եվ հակառակը՝ ԱԳՆ-ն Բլավատսկայային «հիմնականում ոչ քաղաքական անձ» էր համարում։[248]

Բլավատսկայայի սոցիալական և քաղաքական համոզմունքները, ինչպես նաև շատ ավելին իր կյանքում, միշտ չէ, որ հետևողական են, թեև արտացոլում են այն, ինչ նա զգում էր, որ կարող է բացահայտել ավելի լայն տեսլականը։ Դա եղել է ավելի քան որևէ այլ բան, իրավահաջորդության բնիկ ցեղերի տեսլականը։ Ոգեշնչված Էվոլյուցիայի մասին վերջին խոցային վեճերից, դրանք նաև դինամիկ, էմերջենտ ուժեր են։ Հերի Լախմանը գրել է. «թեև քիչ պատմաբաններ ուշադրություն են դարձրել դրան, «բացահայտված Իզիդան» (1877) գրքում Բլավատսկայան ներկայացրել է առաջին խոշոր մտավորականությանը, այլ ոչ թե կրոնական-էվոլյուցիայի քննադատությունը։ Բլավատսկայան պնդում էր, որ դարվինիզմը բացատրում է մարդու ֆիզիկական էվոլյուցիան, մինչդեռ հոգևորությունը հետևում է զարգացման մեկ այլ սխեմայի։

Կրոնագետ-գիտնական Օլավ Համերը նշել է, որ «հազվադեպ դեպքերում» Բլավատսկայայի ստեղծագործությունները «բացահայտ ռասիստական են»,[249] հավելելով, որ իր հակասեմիտիզմը «բխում է հուդայականության` որպես քրիստոնեության աղբյուրի անհաջող դիրքից» և վկայակոչում է «այն ուժեղ հակակրանքը, որը նա զգացել է քրիստոնեության նկատմամբ»:[249] Նա գրել է, որ «բուդդայականությունը, որը կառուցվել է բացառապես ֆալիքական պաշտամունքի վրա, դարձել է Ասիայի հավատներից մեկը և եղել է աստվածաբանական կրոն, որը ատելություն և չարություն է տարածել մարդկանց նկատմամբ։[250] Նա նաև հայտարարել է, որ հրեաները «հոգևորության մեջ են ծնվել»։

Միևնույն ժամանակ, մենք պետք է նշենք Կաբբալայի Հրեական առեղծվածային համակարգի լայն օգտագործումը, թեև նա կարծում էր, որ իր ծագումը ավելի վաղ էր, քան Պատմական հուդաիզմը։ Հենրի Սթիլ Օլքոթը «հին օրագիր թերթերը, առաջին շարքը» գրքում պատմում է «առեղծվածային հրեական բժշկի» մասին, որը երեսուն տարի շարունակ Քաբբալին խորապես ուսումնասիրել է, քննարկել է նրան Բլավատսկու հետ երկարատև զրույցներում և հաղորդվում է, որ չնայած իր խորը ուսումնասիրություններին, « նա չի բացահայտել այն իրական արժեքները, որոնք նա կարդացել է որոշ տեքստերում և որոնք լուսավորել են նրանց սուրբ լույսով։ «{Հենրի Օլքոթ, Հին Օրագիր Թերթ, Առաջին Շարքը, Ադյար, Մադրաս, Հնդկաստան։ Թեոսոֆիկ հրատարակչություն, 1941, էջ.477»։ «Մենք նույնպես չպետք է ստիպենք հրեաներին ապաշխարել իրենց հայրերի համար։ Մենք պետք է ապաշխարենք»։ . . Որքան ճշմարիտ ու ազնիվ էին նրանք իրենց նախնիների հավատքի համար` սատանայական հալածանքների ներքո։ . . Հրեաները մնում են, ըստ էության, միասնական։ Նույնիսկ նրանց կարծիքները չեն ոչնչացնել իրենց միասնությունը։ «{Blavatsky, Isis Unveiled, Vol. II. Wheaton, IL: Theosophical Publishing House, n 1972, p. 526}»։

Ինչ վերաբերում է քրիստոնեությանը, ապա նրա գլխավոր հակակրանքը կապված էր հռոմեական կաթոլիկության և միսիոներական բողոքականության հետ։ Նա լավ հարաբերություններ ուներ որոշ լիբերալ բողոքականների հետ, և նա այնքան էլ չէր քննադատում իր բնական Արևելյան ուղղափառությունը։ «Բացահայտված Իսիդան» գրքում նա լավ էր արտահայտվում Հիսուսի մասին որպես մի մարդու, ով, չնայած «աղքատ, անհայտ հրեա ատաղձագործ» էր և «աշխարհիկ վարվելաձևի վարպետ չէր», այնուամենայնիվ, դարձավ մեծ բարեփոխիչ, ով ուսուցանեց «վեհ բարոյական օրենսգիրք», ինչպես Պողոսը և եկեղեցուն նվիրված մի շարք այլ հայրեր, որը կարող էր ուսուցանել և կիրառել հին իմաստությունը ժամանակի և վայրի վերաբերյալ։ {Blavatsky, Isis Unveiled, Vol. II, 148-50, 562} Նա նաև շատ է կիրառել գնոստիցիզմը, որը ավելի ճանաչված է եղել որպես վաղ քրիստոնեության։

[251] Ինչ վերաբերում է ֆիզիկական ցեղերի, ապա նա գրել է, որ աֆրիկացիները, Ավստրալիայի բնիկները և Հարավային ծովի կղզիների բնակիչները զիջում են եվրոպացիներին, պնդելով, որ «մարդկության ստորին Ներկայացուցիչների մոնադները («նեղ» վայրի Հարավային ծովի կղզիների բնակիչները, Աֆրիկացիները, ավստրալիացիները) ոչ մի կարմա չունեն աշխատելու համար, երբ նրանք առաջին անգամ ծնվել են, նրանք ավելի արտոնյալ են եղել:[252] Նա Ավստրալիայի աբորիգեններին անվանում էր «կիսատ-պռատ»։ Սակայն, դա անհրաժեշտ է նաև հաշվի առնել դինամիկ, էվոլյուցիոն բնույթը ցեղերի վերաբերյալ։[253] «Գաղտնի դոկտրինում» այն բավական ուրախորեն կանխորոշում է, որ «եթե վաղը Եվրոպայի մայրցամաքը վերանա, իսկ դրա փոխարեն այլ հողեր հայտնվեն, և եթե աֆրիկյան ցեղերը բաժանվեն և ցրվեն երկրի երեսին, ապա նրանք մոտավորապես հարյուր հազար տարի հետո կկազմեն քաղաքակիրթ բնակչության հիմնական զանգվածը։ Այսպիսով, պատճառը, որով պայմանավորված է մարդկության տարանջատումը բարձրագույն և ստորին խմբերի, ընկնում է երկրի վրա, և դառնում է մոլորություն»։ {Բլավատսկայա, գաղտնի դոկտրին, Տ. II։ Ադյար, Մադրաս, Հնդկաստան։ Թեոսոֆիկ հրատարակչություն, 1993, էջ.}։ Հենց 1886 թվականին, «գաղտնի վարդապետության» հայտնվելուց երկու տարի առաջ և Բլավատսկայայի մահվանից հինգ տարի առաջ, Թեոսոֆական հասարակության գլխավոր խորհուրդն ընդունեց հասարակության երեք նպատակներից առաջինը` «մարդկության համընդհանուր եղբայրության հիմքում ձևավորելն առանց ռասայի, դավանանքի կամ մաշկի գույնի տարբերության»։ 1888 թվականին առանց սեռի կամ կաստայի տարբերության ավելացվել է։

Տեսություններ և դոկտրիններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Միդի խոսքերով Բլավատսկայան հավաքում էր իր դոկտրինաներն ու տեորիաները աստիրճանաբար, մաս առ մաս։[254] Բլավատսկայան պնդում էր, որ այս Թեոսոֆյան դոկտրինաները իր սեփական գլուտերը չեն եղել, այլ հասել են գաղտնի հոգևոր ադեպտների եղբայրությունից, որոնց նա կոչում էր «Վարպետներ» կամ «Մահատմաներ»։[255]

Թեոսոֆիա, Վարպետներ ու «Հին իմաստություն»

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Թեոսոֆյան հասարակության լոգոն, որում միավորվել են տարբեր հնագույն խորհրդանիշներ

Բլավատսկայան եղել է Թեոսոֆյան հասարակության առաջատար տեսաբանը,[256] ով պատասխանատու է եղել «դոկտրինյան հիմքի» հաստատման համար։[257] Մտքերը, որոնք շարադրվել են իր հրատարակած տեքստերում, հիմք են հանդիսանում Թեոսոֆյան հասարակության ու ավելի մեծ շարժման ատաջացման համար։[258] Բլավատսկայայի Թեոսոֆյան մտքերը եղել են օկուլտիզմի ձևերից մեկը։ Նա միացել է արևմտյան էզոթերզմի մտքի հակաքրիստոնեական շարժմանը, որը առանձնացնում էր հնագույն ունիվերսալ «օկուլտային գիտության» գաղափարը, որը պիտի վերածնվի։ Բլավատսկայան պնդում էր, Թեոսոֆյան տեսությունները նրան են փոխանցվել ադեպտների կողմից, որոնք բնակվում էին աշխարհի տարբեր ծայրերում։[230]

Իրականում, Բլավատսկայայի թեոսոֆյան հիմնական կոնցեպցիան այն է, որ գոյություն ունի «իմաստության հնագույն կրոն», որը երբևէ գտնվել է ամբողջ աշխարհով և որը հայընի է եղել տարբեր հին գործիչներին, ինչպիսիք են հույն փիլիսոփա Պլատոնն ու հին Հինդու իմաստունները։[259]

Բլավատսկայան կապել է այս հնագույն իմաստության կրոնը հերմետիկ փիլիսոփայության հետ, աշխարհայացք, ըստ որի ամեն ինչ տիեզերքում նույնացվում է Աստվածագլխի էմանացիայի հետ։[260] Բլավատսկայան կարծում էր, որ բոլոր համաշխարհային կրոնները զարգացել են այս նախնական գլոբալ հավատքից։[260]

Բլավատսկայան հասկանում էր իր թեոսոֆիան որպես ուշ անտիկ շրջանի փիլիսոփաների ժառանգորդ, որոնք նույնպես հերմետիկ փիլիսոփայություն ընդունեցին։[261] Բլավատսկայան պնդում էր, որ Եվրոպայում քրիստոնեության պատճառով այս կախարդական ավանդույթը կորել է, սակայն այն պահպանվել է Հնդկաստանում եւ Աֆրիկայում փոփոխված ձեւով, նպաստելով պատմողական ինքնագիտակցության կախարդական հիասթափությանը։ Իր հերթին, Բլավատսկայան կարծում էր, որ "իմաստության հինավուրց կրոնի" Թեոսոֆիկ շարժման վերածնունդը կհանգեցնի դրա տարածմանը ողջ աշխարհում` ստվերելով համաշխարհային կրոնները[260]։

Այսպիսով, բերելով այս փիլիսոփայական գաղափարները մարդկությանը, Բլավատսկայան իրեն համարում էր Մեսիական գործիչ:[235]

Գուդրիկ-Կլարկին համաձայն Թեոսոֆյան հասարակությունը «տարածում էր բարդ փիլիսոփայական դոկտրինա է, որը ներառում է կոսմոգոնիան, Տիեզերքի մակրոկոսմը, հոգեւոր հիերարխիաներն ու միջանկյալ արարածները, ընդ որում վերջինները համապատասխանում էին մարդու միկրոկոսմի հիերարխիական հայեցակարգին։[262]

Պաշտոնապես հասարակությունը հիմնվում էր այս 3 հինական նպատակների վրա՝

1. Ձեւավորել համընդհանուր եղբայրության ու մարդկության առանցքը առանց տարբերակելու ըստ ռասայի, կրոնական դավանանքի, սեռի, կաստայի կամ մաշկի գույնի։

2. Խրախուսել համեմատական կրոնագիտության, փիլիսոփայության եւ գիտության ուսումնասիրությունը։

3. Ուսումնասիրել բնության անբացատրելի օրենքներն ու մարդու մեջ թաքնված անբացատրելի ուժերը։[263]

Վաշինգտոնը կարծում էր, որ այս երեք պատվիրանների նպատակն է՝ բերել «մարդու մեջ թաքնված ուժերի բացահայտմանը գիտության, փիլիսոփայության և կրոնի գերբնական ուսումնասիրության միջոցով, որոնք նախընտրելի ճանապարհ կլինեն դեպի սոցիալական ներդաշնակություն և հավասարություն, որոնք կլինեն նախատիպ, և, հնարավոր է, կդառնան աստվածային ներդաշնակություն»։[264]

Նյու Յորքում ապրելով՝ Բլավատսկայան իրեն անվանում էր «բուդդայական», չնայած պաշտոնապես ընդունել է բուդդիզմը միան այն ժամանակ, երբ գտնվում էր Ցեյլոնում։[265] Սակայն Լահմանը պնդում էր, որ նրա բուդդիզմը «չախազանց էքսցենտրիկ ու շատ քիչ ընդհանրություն ունի այնպիսի գիտնականների բուդդիզմի հետ, ինչպիսին է Մաքս Մյուլլերը։[165] Բլավատսկայան պնդում էր, որ Բուդդան ձգտում էր վերադառնալ Վեդաների ուսմունքին ու հենց այդ պատճառով բուդդիզմն իրենից ներկայացնում էր հին բրահմանիզմի ավելի ճշգրիտ շարունակություն, քան ժամանակակից Հինդուիզմը»։[266]

Թեև քննադատում է կաթոլիկությունն ու բողոքականությունը ու իր նրանց դեմ պայքարելով հանդես է եկել Ասիայում, իր ամբողջ կյանքի ընթացքում նա մնացել է բավականին բարյացկամ Ռուս Ուղղափառ եկեղեցու հանդեպ, մեկնաբանելով, որ «ռուսական եկեղեցու հավատքի հետ ես նույնիսկ չեմ համեմատի բուդդիզմը»։[267]

Միդը հայտարարել է․ «երկու բան էին ամուր կանգնած իր (Բլավատսկայա) տիեզերքի քաոսի յուրաքանչյուր տրամադրության մեջ, ու դա այն էր, որ գոյություն ունեին նրա ուոուցիչները ու որ նա չէր խաբում»։[268]

Աստվածաբանություն, կոսմոգոնիա ու մարդկության վայր

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բլավատսկայայի աշխատություններում հավաքվել են նյութեր նեոպլատոնիզմի, վերածննդի կախարդության, Քաբբալայի եւ մասոնության վերաբերյալ, ինչպես նաեւ հին եգիպտական եւ հունա-հռոմեական դիցաբանության եւ կրոնի վերաբերյալ, որոնց միացել են Արևելյան վարդապետությունները, որոնք վերցվել են բուդդիզմից եւ ադվայթ-վեդանտայից, որպեսզի ներկայացնեն նախապատմական ժամանակներից փոխանցված հին իմաստության գաղափարը։ Պատմաբան Նիկոլաս Գուդրիկ-Կլարկ, 2008․[269]

Բլավատսկայան շարադրել է այն, ինչ կոչվում էր «մոնոտեիստական, իմմանենտային եւ առեղծվածային տիեզերաբանություն»:[270] Բլավատսկայան պանթեիստ էր[271] ու ընդգծում էր անդեմ աստվածայնության գաղափարը` Թեոսոֆյան Աստծուն անվանելով «Ունիվերսալ Աստվածային սկզբունք, որից ամեն ինչ բխում է, և ուր ամեն ինչ կլցվի գոյության մեծ ցիկլի ավարտին»։[257] Նա արհամարհանքով էր վերաբերվում արևմտյան աշխարհում Աստծո քրիստոնեական գաղափարին` անվանելով այն «հակասությունների փունջ ու տրամաբանական անհնարինություն»։[257] Նա պնդում էր, որ տիեզերքը սկիզբ է առնում այս աստվածային սկզբունքից, երբ մատերիայի յուրաքանչյուր մասնիկ լցվում է աստվածային փայլքով։[272] Ստորին կարգերը գալիս էին վերին կարգերից, նախքան ավելի ու ավելի խիտ դառնալը և դեպի աստվածային սկզբունքին ետ գնալը։[272] Այս տիեզերաբանությունը հայտնաբերել է ընդհանուր առանձնահառանձնահատկություններ գիտական հայտնագործությունների երկրաբանության եւ կենսաբանական էվոլյուցիային հետ, որոնք բացահայտվել են գիտական հետազոտությունների ընթացքում XIX դարում։[272]

«Գաղտնի դոկտրինայում» Բլավատսկայան ձևակերպեց այն համոզմունքը, որ ամենասկզբում բացարձակ ոչինչ գոյություն չուներ։ Այս նախնական էությունն այնուհետեւ բաժանվեց յոթ ճառագայթների, որոնք նույնպես բանական արարածներ էին, որոնք հայտնի են որպես Dhian Chohana․ այս յոթ ճառագայթները այնուհետեւ ստեղծել են Տիեզերքը, օգտագործելով էներգիան, որը կոչվում է Ֆոխատ:[273][274] Երկիրը ստեղծվել և անցել է յոթ շրջան, որոնցից յուրաքանչյուրում ստեղծվել են տարբեր կենդանի արարածներ։[273]

Հնդկաստանում որոշ ժամանակ անցկացնելուց հետո Բլավատսկայան սկսեց հավատալ Ռեյնկարնացիային (ինչպես ցուցադրվում է այստեղ՝ Հինդու մշակույթում)

Բլավատսկայան պաշտպանում էր "բնիկ ցեղերի" գաղափարը, որոնցից յուրաքանչյուրը բաժանված էր յոթ ենթացեղի:[275] Բլավատսկայայի կոսմոգոնիայում առաջին բնիկ ցեղը ստեղծվել է մաքուր հոգուց ու ապրել է մայրցամաքում, որը հայտնի է որպես «հավիտենական Սուրբ Երկիր»:[273][276] Երկրորդ արմատական ռասսան, հայտնի որպես հիպեբորեյցներ, նույնպես ձեւավորվել է մաքուր հոգուց ու ապրել է երկրի վրա՝ Հյուսիսային բևեռի մոտակայքում, որտեղ այն ժամանակ կլիման մեղմ էր։[273] Երրորդը ապրել է Լեմուրիա մայրցամաքում, որը, ինչպես պնդում էր Բլավատսկայան, պահպանվել է մինչ օրս որպես Ավստրալիա ու Ռապա-Նուին։[277][278] Բլավատսկայան պնդում էր, որ Երկիր մոլորակի չորրորդ պտույտի ընթացքում, բարձրագույն էակները մոլորակ են իջել՝ մարդու ֆիզիկական մարմինների զարգացման եւ սեռերի բաժանման նպատակով:[275] Այդ պահին հայտնվել է չորրորդ բնիկ ռասան, որն ապրում է Ատլանտիդա մայրցամաքում․ նրանք ունեին ֆիզիկական մարմիններ, ինչպես նաև տիրապետում էին հոգեկան ունակությունների եւ զարգացած տեխնոլոգիաների:[279] Նա պնդում էր, որ որոշ Ատլանտներ հսկաներ են եղել ու կառուցել են այնպիսի հնագույն հուշարձաններ, ինչպիսիք է Սթոունհենջը հարավային Անգլիայում, եւ որ նրանք նույնպես զուգակցվել են "էգ կենդանիների" հետ, ինչի հետեւանքով առաջացել են գորիլաներ եւ շիմպանզեներ:[275] Ատլանտները բարոյալքված էին ու չարաշահում էին իրնցե իշխանությունն ու գիտելիքները, ինչի պատճառով Ատլանտիդան խորտակվեց, թեեւ տարբեր Ատլանտներ փրկվեցինք ու ստեղծեցին նոր հասարակություններ Եգիպտոսում եւ Ամերիկայում:[275]

Հինգերորդ բնիկ ցեղը, որն առաջացել է, եղել են արիացիների ցեղը, որը հայտնվել է ամբողջ աշխարհում այն ժամանակ, երբ նա գրել է:[275][280] Նա հավատում էր, որ հինգերորդ ցեղը գալու է փոխարինելու վեցերորդին, որի մասին կազդարարի Մայտրեյայի՝ Մահայանի բուդդայական դիցաբանության կերպարի ժամանումը:[281] Դրա փոխարեն նա ենթադրեց, որ այն կարող է դիտվել որպես փորձ, որը Բլավատսկայան ձեւակերպել է որպես «նոր առասպել ժամանակակից դարաշրջանի համար կամ որպես մի հսկայական, գիտաֆանտաստիկ պատմություն»։[275]

Բլավաթսկայան սովորեցրել է, որ մարդը բաղկացած է երեք առանձին մասերից՝ աստվածային կայծից, աստեղային հեղուկ մարմնից և ֆիզիկական մարմնից[282]։ Ավելի ուշ Բլավատսկայան հայտարարեց մարդու եւ Տիեզերքի յոթականությունը:[283] Ըստ Բլավատսկայայի մարդը բաղկացած է յոթ մասից՝ Ատմա, Բուդդա, Մանաս, Կամա Ռուպա, Լինգա Շարիրա, Պրանան եւ Ստհուլա Շարիրա:[283] «Բացահայտված Իզիդա» գրքում Բլավատսկայան հերքել է, որ ֆիզիկական մահից հետո մարդիկ կվերամարմնավորվեն Երկրի վրա:[284] Սակայն այն ժամանակ, երբ նա դարձավ «Գաղտնի վարդապետության» հեղինակը, նա փոխեց իր կարծիքն այդ հարցի վերաբերյալ, հավանաբար, Հնդկաստանում անցկացրած օրերի ազդեցության տակ։[285] Այստեղ նա պնդում էր, որ Ռեինկառնացիայի օրենքը կառավարում է կառման, իսկ մարդկության վերջնական նպատակը հոգու ազատումն է մահվան եւ վերածննդի ցիկլից:[286]

Նա հավատում էր, որ կարմայի իմացությունը մարդկանց կապահովի բարոյական սկզբունքներին համապատասխան կյանք, պնդելով, որ այն բարոյական գործողությունների համար շատ ավելի մեծ հիմք է հանդիսանում, քան քրիստոնեական վարդապետությունը:[287] Բլավատսկայան «Մերկացված Իզիդան» գրքում գրել է, որ սպիրիտուալիզմը «ինքնին կոմպրոմիսի հնարավոր վերջին հանգրվանն է «Կրոնների եւ նյութապաշտական փիլիսոփայությունների» միջեւ։ Չնայած նա խոստովանել է, որ մոլեռանդ հավատացյալները «կույր էին մեծն անկատարության առաջ», նա գրել է, որ նման փաստը «առիթ չի տալիս կասկածելու իր իրական լինելու մեջ», եւ պնդում էր, որ Սպիրիտուալիստական մոլեռանդությունը «ինքնին ֆենոմենների իսկության եւ հնարավորության ապացույց է»։[288]

Գուդրիկ-Քլարկը նշել է, որ Բլավատսկայայի տիեզերաբանությունը պարունակում էր Արեւմտյան էզոթերիզմի բոլոր չորս հիմնական բնութագրերը, որոնք սահմանել էր գիտնական Անտուան Ֆեյվրին։ Դրանք են՝ ա) Տիեզերքի բոլոր մասերի, մակրոկոսմի եւ միկրոկոսմի միջեւ հավասարություն; բ) կենդանի բնությունը որպես բարդ, բազմաքանակ, հիերարխիկ եւ կենդանի ամբողջություն; գ) երեւակայությունը եւ միջնորդությունը միջնորդ հոգիների, խորհրդանիշների եւ մանդալի ձեւով; եւ դ) հոգու տրանսմուտացիայի փորձ մաքրման եւ վերելքի միջոցով։»[289]

Ընդունելություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բլավատսկայան շատ հակասական անձնավորություն էր,[290] եւ նրա նկատմամբ վերաբերմունքը սովորաբար բեւեռացված էր ծայրահեղ ճամբարների վրա, որոնցից մեկը առանց քննադատելու աստվածացրեց նրան որպես Սուրբ գուրույի, իսկ մյուսը լրիվ արհամարհանք արտահայտեց նրա նկամամաբ, որպես խաբեբայի:[291] Վաշինգտոնը ենթադրում էր, որ Բլավատսկայան նման վեճ է առաջացրել, քանի որ ձգտում էր հրապարակայնության` չիմանալով, թե ինչպես կառավարել այն։ Բլավատսկայայի համախոհները հաճախ փորձում են նրան վերագրել այն քննադատությունը, որին նա դիմակայել է, այն փաստին, որ նա հարձակվել է ինչպես Քրիստոնեական իսթեբլիշմենթի, այնպես էլ նյութապաշտական գիտական թերահավատների անձնական շահերի վրա, ավելի շուտ սա եղել է իր խարդախության եւ խաբեության արձագանքը։ Այսպիսով, նրա բոլոր քննադատները մերժվում են նրա համախոհների կողմից, ովքեր ասում են, որ «իր հեղինակության վրա զրպարտությունը շնորհքի նշան է՝ ստիգմատներ, որը պիտի կրի յուրաքանչյուր մեծն տառապյալ։»[292]

Տարբեր հեղինակներ կասկածի տակ են դրել նրա ստեղծագործությունների իսկությունը` վկայակոչելով ապացույցներ, որ դրանք գրեթե լիովին փոխառված են ավելի հին էզոթերիկ աղբյուրներից,[293][294]հայտարարելով, որ իր պնդումը, որ գոյություն ունեն իմաստության ուսուցիչների, լիովին կեղծ է եւ մեղադրելով նրան, որ նա խաբեբա, կեղծ մեդիում եւ նամակներ կեղծող է։[295][296] Նրա համախոհները պնդում էին, որ մեղադրանքների մեծ մասը փաստագրված չէր։ Արևելյան գրականության գիտնական Արթուր Լիլին հրապարակել է միստիկական շարադրություններից երկար հատվածներ, իսկ դրանց կողքին Բլավատսկայայի շարադրությունները, որոնք իբր ցուցադրում են գրագողության օրինակները, որ նա արել է «Մադամ Բլավատսկայան և նրա թեոսոֆիան» գրքում։ Լիլին նաեւ վերլուծել է Մահաթմայի նամակները եւ պնդում էր, որ դրանք գրվել են Բլավատսկայայի կողմից՝ հիմնվելով արտահայտման եւ ուղղագրության որոշ առանձնահատկությունների վրա:[297][167] Ավանդությունների համախոս Ռենե Գենոնը գրել է թեոսոֆիայի մանրամասն քննադատություն, որում նա պնդում էր, որ Բլավատսկայան իր բոլոր գիտելիքները ստացել է բնական ճանապարհով՝ տարբեր գրքերից, այլ ոչ թե որեւէ գերբնական վարպետներից:[293] Կարլ Յունգը մոլեգնաբար քննադատում էր նրա աշխատանքը։ Ագեհանանդա Բհարատին ժխտում էր Բլավատսկայայի շարադրությունները, անվանելով դիանք «սարսափելի անհեթեթությունների եւ անիմաստ էզոթերիկայի բեղուն գյուտերի ձեռնաեմարտ»։ Միրչա Էլիադեն ենթադրել է, որ հոգեւոր էվոլյուցիայի նրա տեսությունը հակասում է Արեւելյան ավանդույթի ողջ ոգուն, որը «հենց հոգեւոր կյանքի հակահեղափոխական հայեցակարգն է»:[298] Նրա մահից հետո էլ Բլավատսկայային շարունակում էին մեղադրել պարանորմալ երեւույթներ ստեղծելու մեջ այնպիսի թերահավատներ, ինչպիսիք են Ջոն Նեվիլ Մասկելայնը[299], Ռոբերտ Թոդ Քերոլը եւ Ջեյմս Ռենդին:[300]

Կրոնագետ-գիտնական Մարկ Բևիրի խոսքով՝ Բլավատսկայան «օկուլտային ավանդույթը հարմարեցրել է վիկտորիանական գիտության և բարոյականության մարտահրավերին»։[301] Պատմաբան Ռոնալդ Հաթոնը Բլավատկայան անվանել է «դարի իսկական միջազգային անձնավորություններից մեկը», ում գաղափարները «զգալի հայտնություն» են ձեռք բերել:[302] Տարբեր կենսագիրները նշում էին, որ 20-րդ դարի վերջին և 21-րդ դարի սկզբին Բլավատսկայան գրեթե հայտնի չէր լայն հանրությանը։[303] 2006 թ. գիտնական Ջեյմս Ա․Սանտուչին այնուամենայնիվ նշել է, որ նա «նույնքան նկատելի է այսօր, որքան ցանկացած ժամանակակից գուրու, որը սահմանում է տենդենցներ, ու նա, ամենայն հավանականությամբ, կմնա 19-րդ դարի ամենահիշարժան եւ նորարար էզոթերիկը:"[304]

Պարահոգեբան Նանդոր Ֆոդորը պնդում էր՝ «Ինչ արդյունքի էլ որ հանգեն հոգեվերլուծաբանները Բլավատսկայայի բարդ բնույթն ուսումնասիրելիս, պետք է խոստովանել, որ նա հրաշալի կին է եղել ու, իրոք, ունեցել է հոգեկան ունակություններ, որոնք, սակայն, ընդհանրապես չէին համապատասխանում այն հրաշալի սխրանքներին, որոնց նա մշտապես ձգտում էր հասնել։ Մի շարք հեղինակներ, առաջին հերթին գիտնականներ, ենթադրում էին, որ Բլավատսկայան երբեմն խոսել եւ/կամ գրել է գիտակցության փոփոխված վիճակում գտնվելիս։[305][306][307]

Միդը Բլավատսակայայի մասին գրել է՝ «Ես չգիտեմ որեւէ մեկին, ով ատում էր ավելի շատ, քան ինքը, հերոսական երկրպագության ցանկացած փորձ դեպի իր անձը, նա ֆիզիկապես ցնցվում էր ցանկացած դեպքում, երբ իր նկատմամաբ հարգանք էին ցուցաբերում, որպես հոգեւոր ուսուցչի։ Ես լսել եմ, որ նա անկեղծորեն անհանգստացախ բղավում էր, երբ իր հմայված երկրպագուն փորձում էր ծնկի իջնել իր առջեւ։» Այդ կնոջ անձնաձիրությունն ու էներգիան զարմանալի էին։ Նա հեղափոխականի արժանիքներ ուներ։ Մեկ այլ մարդ, ով Բլավատսկայային հրաշալի կին էր համարում, եղել է «Լյուցիֆեր» (1887-1889) Թեոսոֆյան ամսագրի նախկին աշխատակից եւ հրատարակիչ՝ Մեյբլ Քոլինսը։ Շարժումից դուրս գալով, նա ասաց․«Նա ինձ մի մեծ դաս ուսուցանեց։ Ես նրանից սովորեցի, թե ինչքան հիմար, ինչքան «դյուրահավատ», ինչքան հեշտ են քծնում զանգվածային կարգով վերցված մարդիկ։ Նրա արհամարհանքը իր նմաններին այնքան մեծ էր, ինչքան ամենն իր մեջ, բացառությամբ զարմանալիորեն բարակ մատների։ Մնացած ամեն ինչում նա մեծ կին էր։ Նա մեծ իշխանություն ուներ թույլերի և դյուրահավատների նկատմամբ, մեծ կարողություն՝ ստիպել սևին սպիտակ երևալ, մեծ իրան, ավելի անհագ ախորժակ, ծխախոտի հանդեպ ավելի տոկուն կիրք, ավելի անդադար և անհագ ատելություն նրանց հանդեպ, ում իր թշնամիներն էր համարում, ավելի մեծ անհարգալից վերաբերմունք պայմանականությունների հանդեպ, վատագույն բնավորություն, տգեղ լեզվի մեծ իմացություն և մեծ արհամարհանք իր մերձավորների ինտելեկտի նկատմամբ, քան ես երբևէ ենթադրել էի, որ այդ ամենը հնարավոր է մեկ մարդու մեջ։ Այս ամենը, կարծում եմ, պիտի նրա արատները համարվեն, չնայած ես չգիտեմ՝ արդյո՞ք կարելի է համարել առաքինի կամ արատավոր մի արարածի, ով բարու և չարի բոլոր սովորական չափանիշներին այդքան անտարբեր է վերաբերվում։»[308][309]

"Լռության ձայնը" գիրքը՝ Բլովատսկայայի կողմից Լև Տոլսոյին նվիրած

Բլավատսկայան ներկայացրել է իր «Լռության ձայնը, յոթ ճակատներ, երկու ճանապարհ դեպի Լև Տոլստոյ» գիրքը։ Իր ստեղծագործություններում Տոլստոյը օգտագործել է Թեոսոֆյան Theosophischer Wegweiser ամսագրի դիկտատը։ 1903 թվականի փետրվարի 12-ին իր օրագրում նա գրել է՝ «Ես կարդում եմ մի հրաշալի Թեոսոֆյան ամսագիր ու իմ մտածելակերպի հետ շատ ընդհանրություններ եմ գտնում։»

Ազդեցություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Թեոսոֆյան շարժում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կալնիցկու կարծիքով` XIX դարի Թեոսոֆական շարժումը ստեղծվել և որոշվել է հիմնականում Խ. Պ. Բլավատսկայայի առաջարկած խորաթափանցության և հայեցակարգային գաղափարների շնորհիվ։ Նա հայտարարել էր, որ «առանց Բլավասկայայի խարիզմատիկ ղեկավարության ու առանց թեոսոֆական օրակարգի անզիջում առաջխաղացման քիչ հավանական է, որ շարժումը կարող էր հասնել իր ունիկալությանը:[310] 1891 թվականին՝ իր մեռնելու ժամանակ նա ճանաչվել է 100000 մարդ ունեցող համայնքի ղեկավար, Լոնդոնի, Փարիզի, Նյու Յորքի եւ Մադրասի լրագրողական մարմինների հետ։ Նրա գրվածքները թարգմանվել ու հրատարակվել են մի շարք տարբեր եվրոպական եւ ասիական լեզուներով»։[311]

Բլավատսկայայի թեոսոֆյան սպիրիտուալիզմի հանդեպ հետաքրքրությունը վերագրել է ավելի հետևողական դոկտրինի, որը տիեզերաբանությունը էվոլյուցիայի տեսության հետ միասն ներառել է մարդկության հոգեւոր զարգացման ընկալման մեջ:[312] Հետո նա վերցրել էր Արեւմտյան էզոթերիզմի ավանդական աղբյուրներն ու գլոբալիզացրել դրանց, վերաձեւակերպելով իրենց գաղափարներից շատերը տերմինաբանության՝ փախառված ասիական կրոններից։[312] Բլավատսկայայի թեոսոֆիան կարողացավ ներգրավվել կանանց՝ շեշտը դնելով գենդերի կարևորության վրա և թույլ տալով նրանց իրենց վրա վերցնել տղամարդկանց հավասար հոգևոր առաջնորդություն։ Այսպիսով, նրանք ավելի մեծ դեր էին կատարում, քան դա թույլատրվում էր ավանդական քրիստոնեության մեջ։

Իր ստեղծման պահից ի վեր և վարդապետական յուրացման կամ տարաձայնության շնորհիվ, թեոսոֆյան նաև ծնունդ տվեց կամ ազդեց այլ առեղծվածային, փիլիսոփայական և կրոնական շարժումների զարգացման վրա[313]։

1920 թվականին «Ադյար» թեոսոֆյան ընկերությունը մոտ 7000 անդամ ուներ ԱՄՆ-ում[314], ինչպես նաև մեծ թվով համախոհներ Ասիայում։ Թեոսոֆյան աղբյուրի համաձայն՝ հնդկական բաժանմունքը 2008-ին մոտ 13 000 անդամ ուներ, մինչդեռ 2008-ին ԱՄՆ-ում գրանցվել էր մոտ 3900 անդամ։[315]

Արևմտյան էզոթերիզմ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բլավատսկայայի թեոսոֆյան նկարագրվել է որպես Արևմտյան էզոթերիզմի «ժամանակակից Վերածննդի գլխավոր գործոն»։[316] Գոդվինը կարծում էր, որ Արեւմտյան էզոթերիկ ավանդույթում «չկա ավելի կարեւոր գործիչ Նոր ժամանակում», քան Բլավատսակայան:[234] Ջոնսոնի համաև Բլավատսկայան «19-րդ դարի գերբնական Վերածննդում գլխավոր անձնավորությունն է»։[317] Լահմանը պնդում էր, որ «ժամանակակից օկուլտիզմն ու էզոթերիզմը» կարող են իրենց ծագումը գտնել նրա ազդեցության շնորհիվ:[318] Բլավատսկայայի հրապարակած Թեոսոֆյան գաղափարները, հատկապես բնիկ ցեղերի վերաբերյալ, անվանվել են ազդեցություն Արիոսոֆիայի վրա՝ էզոթերիկ շարժումը, որը ծագել է 19-րդ դարի վերջին, Գերմանիայում և Ավստրիայում 20-րդ դարի սկզբին, Գվիդո ֆոն Լիստան և Յորգ Լանց ֆոն Լիբենֆելսը։[319][320] Հաննա Նյումանը պնդում էր, որ Արիոսոֆիայի միջոցով Բլավատսկայայի թեոսոֆյան գաղափարներն «իրենց ներդրումն են ունեցել նացիստական գաղափարախոսության մեջ»։[321] Այնուամենայնիվ, Լախմանը պնդում էր, որ Բլավատսկայան չպետք է պատասխանատվություն կրի որեւէ հակասեմական ու ռասիստական գաղափարների համար, որոնք քարոզում էին Արիոսոֆները, նկատելով, որ եթե նա հիմա ողջ լիներ և տեսներ Արիոսոֆիայի զարգացումը, ապա, հավանաբար, կդատապարտեր նրա ռասսային վերաբերվոց նրա գաղափարները։[322] Բնիկ ցեղերի վերաբերյալ Բլավատսկայայի թեոսոֆյան գաղափարները նույնպես հիշատակվել են որպես ազգեցություն անտրոպոսոֆիայի վրա՝ Ռուդոլֆ Շտայների կողմից զարգացած էզոթերիկ շարժմում 20-րդ դարի Գերմանիայում, ընդ որում Շտայների Անտրոպոսոֆիկ հասարակությունը անվանվել է Թեոսոֆյան հասարակության «պատմական ճյուղավորում»։[323]

Բլավատսկայայի թեոսոֆիան հիշատակվել է որպես ազդեցություն Նյու էյջ շարժման վրա, էզոթերիկ շարժում, որն առաջացել է արևմտյան երկրներում 1970-ական թվականներին։ [324] «Ոչ մի կազմակերպություն կամ շարժում այնքան բաղադրիչներ չի մտցրել Նյու էյջ շարժման մեջ, որքան Թեոսոֆյան հասարակությունը։ ... Դա եղել է 20-րդ դարում Արևմուտքում խորհրդավոր գրականության տարածման հիմնարար ուժը։[325] Այլ կազմակերպություններ, որոնց վրա քիչ ազդեցություն ունեն թեոսոֆյան տեքստերն և վարդապետությունները, ներառում են Ագնի Յոգան ու մի խումբ կրոններ, որոնք հիմնված են թեոսոֆիայի վրա, որը կոչվում է Վարպետի ուսմունքներ, «Ես կամ»-ի գործունեությունը, կամուրջը դեպի ազատություն, ունիվերսալ բժշկություն և Փարոսը, որը բարեշրջվել է ունիվերսալ և հաղթական եկեղեցու[326]։

Լեզվաբանություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ամերիկացի կրոնի գիտնական Ջոյսոն Ջոզեֆսոն-Ստորմը պնդում էր, որ Բլավատսկայան ու իր թեոսոֆյան հասարակությունը իննսունականների վերջին ու քսաներորդ դարի սկզբին ակադեմիական լեզվաբանության ազդեցության տակ էր։ Ջոզեֆսոն-Ստորմը նշում է, որ Բլավատսկայայի լեզվաբանական տեսություններն ու տիպաբանությունը լայնորեն շրջանառվում էին Եվրոպայում, ու որ ազդեցիկ լեզվաբաններ, ինչպիսիք են Էմիլ-Լուի Բերնուֆը և Բենջամին լի Ուորֆը, կիրառում էին թեոսոֆիան որպես աստվածաբանական հասարակության կողմից քարոզվող կամ հրապարակայնորեն իրենց դոկտրինները պաշտպանող:[327] Ֆերդինանդ դե Սոսյուրը նաև գիտի, որ Բլավատսկայան լարված նիստեր է անցկացրել ու երկար վերլուծություն լեզվաբանության և Հնդկաստանի մասին, «brahamanical teosophy», մինչդեռ Սոսյուրը ներկայացնում էր ընդհանուր լեզվաբանության իր դասընթացը՝ Cours de linguistique générale․[328]

Հարավային Ասիայի կրոնն ու քաղաքականությունը

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հաթոնը ենթադրել է, որ Բլավատկայան Ասիայում ավելի մեծ ազդեցություն է ունեցել, քան արևմտյան աշխարհում։[267] Բլվատսկայան հիշատակվել է որպես հնդիկների ոգեշնչման աղբյուր՝ հարգանք դեպի իրենց սեփական կրոնական արմատների հանդեպ։[329] Թեոսոֆյան հասարակությունն իր ազդեցությունն է ունեցել Հնդկական ազգային ինքնագիտակցության աճի վրա, ընդ որում` հնդկական շարժման ականավոր գործիչները, որոնց թվում են եղել Մոհանդաս Գանդին և Ջավախառլալ Ներուն որոնք պայքարում էին անկախության համար, եղել են այս շարժման գլխավոր ներկայացուցիչները՝ ոգեշնչվելով սեփական ազգային ժառանգության ուսումնասիրման թեոսոֆիայով։[330] Թեոսոֆյան հասարակությունը մեծ ազդեցություն է ունեցել բուդդայական մոդեռնիզմի և հինդուիստական ռեֆորմացիոն շարժումների վրա,[331] այն ժամանակ երբ Բլավատսկայան ու Օլկոթը մասնակցել են Անագարիկա Դհարմապալի կողմից կազմակերպաժ բուդդիզմի վերածննդին Ցեյլոնում։[332][333]

Միդը պնդում էր, որ «ավելի շատ, քան որևէ ուրիշ մեկը», Բլավատսկայան պատասխանատու էր Արևելյան կրոնի եւ փիլիսոփայության իմացությունը արևմուտք բերելու համար:[329] Բլավատսկայան կարծում էր, որ հնդկական կրոնը տալիս է այն ժամանակ արևմտյան մարդկանց առջև ծառացած խնդիրների պատասխանները։ Մասնավորապես, նա կարծում էր, որ հնդկական կրոնը իր մեջ ներառում է էվոլյուցիոն տիեզերաբանությունը, որը լրացնում է Դարվինի էվոլյուցիայի տեսությանը, ու որ ռեինկարնացիայի հնդկական Դոկտրինը համապատասխանում է բազմաթիվ բարոյական կասկածներին, որոնք կապված են փոխարինող քավության և հավերժական անեծքի հետ, որոնք զբաղեցնում էին XIX դարի Արևմուտքի մարդկանց:[334] Ընդ որում, Միդը կարծում էր, որ Բլավատսկայան ճանապարհ է հարթել ավելի ուշ առաջացած շարժումների համար, ինչպիսին են Կրիշնայի գիտակցության միջազգային հասարակությունը, տրանսցենդենտալ մեդիտացիայի շարժումը, Դզեն-Բուդդիզմը և յոգան՝ նաև Արևմուտքում։[329] Հաթոնը կարծում էր, որ Բլավատսկայայի շարժման երկու մեծագույն նվաճումներն են՝ ռեինկառնացիայի և միակ աստվածային Հոգու հանդեպ հավատը Արևմուտքում տարածելը։[335]

Բլավատսկայան «իր օկուլտիզմում ներառել է Արևելյան կրոններից մի շարք ուսմունքներ ու մեկնաբանել Արևելյան կրոնները իր օկուլտիզմի լույսի ներքո»՝ դրանով իսկ ընդլայնելով հայացքը դեպի «միստիկ Արևելք», որն արդեն տարածված էր ռոմանտիկ պոեզիայի միջոցով։[336] Մաքս Մյուլլերը հեգնանքով քննադատում էր Բլավատսկայայի էզոթերիկ բուդդիզմ։ Չնայած որ նա պատրաստ էր հարգանքի տուրք մատուցել Բլավատսկայային բարի ցանկությունների համար, առնվազն իր կարիերայի սկզբում։ Մյուլլերի կարծիքով, նա դադարել է ճշմարիտ լինել իր հետագա «հիտերիկ ստեղծագործություններում ու ելույթներում» թե իր, թե ուրիշների համար։ «Բուդդիզմում էզոթերիկ կամ գաղտնի ոչինչ չկա», գրել է նա, «իրականում ամեն ինչ հակառակ է»։ «Այն ինչը էզոթերիկ է եղել, Բուդդայի ուսմունքը չի, ինչպիսին էլ լինի Բուդդայի ուսմունքը, այն էզոթերիկ չի լինի»:[337] Բլավատսկայան, ինչպես թվում էր Թոմաս Մյուլերին, «կամ խաբված էր ուրիշների կողմից, կամ տարված էր իր սեփական երևակայությամբ»։[338]

Բլավատսկայան պատասխանել է հնդկական կրոնն ուսումնասիրող այն գիտնականներին, ովքեր մեղադրում էին նրան այն բանի համար, որ նա խեղաթյուրում է հնդկական կորնը, պնդելով, որ նրանք հասկանում են միայն հինդուիզմի եւ բուդդիզմի էկզոտիկ բնույթը, այլ ոչ թե այս կրոնների ներքին էզոթերիկ գաղտնիքները, որոնց նա հետևել է հնագույն Վեդաներից:[339]

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Bibliothèque nationale de France Record #11892330s // BnF catalogue général (ֆր.) — Paris: BnF.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 https://en.wikisource.org/wiki/Woman_of_the_Century/Helene_Petrovna_Blavatsky
  4. ↑ Subba Row Medal
  5. ↑ Lachman, 2012, էջեր xii–xiii
  6. ↑ Goodrick-Clarke, 2004, էջ 23
  7. ↑ Lachman, 2012, էջ xvi
  8. ↑ Cranston 1993, p. 8; Goodrick-Clarke 2004, p. 2; Lachman 2012, p. 5.
  9. ↑ Cranston 1993, pp. 8–9; Santucci 2006, p. 177; Lachman 2012, p. 5; Сенкевич 2010, p. 34.
  10. ↑ Meade 1980, p. 21; Cranston 1993, p. 9.
  11. ↑ Meade 1980, pp. 20–21; Lachman 2012, p. 5; Сенкевич 2010, p. 34.
  12. ↑ Kuhn 1992, p. 44; Lachman 2012, p. 7; Сенкевич 2010, p. 17.
  13. ↑ Campbell 1980, pp. 2–3; Meade 1980, pp. 16–17; Lachman 2012, pp. 7–8.
  14. ↑ Meade 1980, pp. 18–19; Cranston 1993, p. 5–6; Lachman 2012, p. 6; Сенкевич 2010, p. 19.
  15. ↑ Meade 1980, pp. 20, 21; Cranston 1993, p. 10; Lachman 2012, p. 6; Сенкевич 2010, p. 43.
  16. ↑ Cranston 1993, pp. 3–4; Сенкевич 2010, p. 17.
  17. ↑ Cranston 1993, p. 11; Santucci 2006, p. 177; Lachman 2012, p. 9.
  18. ↑ Lachman, 2012, էջ 10
  19. ↑ Meade 1980, p. 21; Cranston 1993, p. 10; Lachman 2012, p. 10.
  20. ↑ Meade 1980, p. 23; Cranston 1993, p. 11; Lachman 2012, p. 10.
  21. ↑ Meade 1980, p. 26; Cranston 1993, p. 11; Lachman 2012, p. 10.
  22. ↑ Meade 1980, pp. 27–28, 31; Cranston 1993, pp. 12–13; Lachman 2012, pp. 8, 10–11; Сенкевич 2010, p. 46, 48.
  23. ↑ Meade 1980, pp. 29–31; Cranston 1993, pp. 13–14; Lachman 2012, pp. 11–12; Сенкевич 2010, pp. 50, 56–57.
  24. ↑ Cranston 1993, pp. 13–14; Lachman 2012, pp. 11–12; Сенкевич 2010, p. 50, 56–57.
  25. ↑ Meade 1980, pp. 31–32; Cranston 1993, p. 15; Lachman 2012, p. 12.
  26. ↑ Meade 1980, p. 32; Cranston 1993, pp. 16–17; Lachman 2012, p. 12; Сенкевич 2010, p. 52.
  27. ↑ Cranston 1993, p. 18; Lachman 2012, p. 13; Сенкевич 2010, p. 50.
  28. ↑ Meade 1980, p. 34; Cranston 1993, p. 23; Lachman 2012, p. 13; Сенкевич 2010, p. 54.
  29. ↑ Meade 1980, p. 35; Cranston 1993, p. 25; Lachman 2012, p. 13; Сенкевич 2010, p. 56.
  30. ↑ Davenport-Hines, 2011
  31. ↑ Lachman, 2012, էջ 14
  32. ↑ Lachman, 2012, էջ 15
  33. ↑ Lachman 2012, p. 16; Сенкевич 2010, p. 59.
  34. ↑ Meade 1980, p. 48; Cranston 1993, pp. 31, 35; Goodrick-Clarke 2004, p. 2; Lachman 2012, p. 19; Сенкевич 2010, p. 116.
  35. ↑ Goodrick-Clarke, 2004, էջեր 2–3
  36. ↑ Lachman 2012, p. 17; Сенкевич 2010, p. 78.
  37. ↑ Lachman 2012, p. 17; Сенкевич 2010, p. 79.
  38. ↑ Meade 1980, pp. 43–44; Cranston 1993, p. 43; Lachman 2012, p. 18.
  39. ↑ Lachman, 2012, էջ 18
  40. ↑ Meade 1980, p. 44; Lachman 2012, p. 18.
  41. ↑ Meade 1980, pp. 45–46; Lachman 2012, p. 26.
  42. ↑ Meade 1980, pp. 46–47; Cranston 1993, p. 33; Lachman 2012, p. 26.
  43. ↑ Meade 1980, pp. 51–52; Cranston 1993, p. 35; Goodrick-Clarke 2004, p. 3; Lachman 2012, pp. 27–29; Сенкевич 2010, p. 102.
  44. ↑ Lachman, 2012, էջ 27
  45. ↑ Cranston, 1993, էջ 46
  46. ↑ Meade 1980, pp. 52–54; Cranston 1993, pp. 35–36; Washington 1993, p. 30; Goodrick-Clarke 2004, p. 3; Lachman 2012, pp. 29–30; Сенкевич 2010, p. 124.
  47. ↑ Meade 1980, p. 55; Cranston 1993, p. 36; Lachman 2012, p. 32; Сенкевич 2010, p. 126.
  48. ↑ Meade 1980, pp. 56–57; Cranston 1993, pp. 36–37; Lachman 2012, p. 32.
  49. ↑ Meade 1980, pp. 61–62; Cranston 1993, pp. 37–38; Washington 1993, p. 31; Lachman 2012, p. 33.
  50. ↑ Lachman, 2012, էջեր 33–34
  51. ↑ Cranston, 1993, էջ 42
  52. ↑ Goodrick-Clarke, 2004, էջ 3
  53. ↑ Campbell, 1980, էջ 4
  54. ↑ Washington, 1993, էջեր 30–31
  55. ↑ Meade 1980, pp. 70–71; Lachman 2012, pp. 36–37; Сенкевич 2010, p. 141.
  56. ↑ Lachman, 2012, էջ 34
  57. ↑ Meade 1980, p. 64; Cranston 1993, p. 43; Goodrick-Clarke 2004, pp. 3–4; Lachman 2012, pp. 38–40.
  58. ↑ Goodrick-Clarke 2004, p. 4; Santucci 2006, p. 177; Lachman 2012, pp. 41–42.
  59. ↑ Lachman, 2012, էջեր 42–43
  60. ↑ Kuhn 1992, p. 47; Cranston 1993, pp. 45–46; Kalnitsky 2003, p. 197; Goodrick-Clarke 2004, p. 4; Lachman 2012, pp. 43–44; Сенкевич 2010, p. 163.
  61. ↑ Cranston 1993, p. 48; Santucci 2006, p. 177; Lachman 2012, pp. 44–45.
  62. ↑ Cranston 1993, p. 49; Santucci 2006, p. 177; Lachman 2012, p. 45.
  63. ↑ Cranston 1993, p. 50; Santucci 2006, p. 177; Lachman 2012, p. 46.
  64. ↑ Cranston 1993, pp. 51–52; Lachman 2012, p. 46.
  65. ↑ Cranston 1993, p. 52; Lachman 2012, p. 46.
  66. ↑ Cranston 1993, pp. 52–54; Santucci 2006, p. 177; Lachman 2012, p. 46.
  67. ↑ Lachman, 2012, էջ 47
  68. ↑ Cranston 1993, pp. 57–58; Santucci 2006, p. 177; Lachman 2012, pp. 60–61.
  69. ↑ Lachman, 2012, էջ 61–62
  70. ↑ Cranston 1993, p. 60; Santucci 2006, p. 178; Lachman 2012, p. 47.
  71. ↑ Meade 1980, pp. 75–76; Cranston 1993, p. 63; Goodrick-Clarke 2004, p. 4; Lachman 2012, p. 47.
  72. ↑ Campbell 1980, pp. 4–5; Meade 1980, pp. 76–78; Cranston 1993, pp. 65–69; Goodrick-Clarke 2004, p. 4; Lachman 2012, pp. 48–49.
  73. ↑ Kuhn 1992, p. 75; Cranston 1993; Lachman 2012, p. 50.
  74. ↑ Lachman, 2012, էջեր 37–38, 50
  75. ↑ Goodrick-Clarke 2004, p. 4; Lachman 2012, pp. 50–51.
  76. ↑ Kuhn, 1992, էջ 68
  77. ↑ Lachman, 2012, էջ 51
  78. ↑ Meade 1980, p. 91; Cranston 1993, pp. 78–79; Goodrick-Clarke 2004, p. 4; Lachman 2012, pp. 51–52.
  79. ↑ Goodrick-Clarke 2004, p. 4; Lachman 2012, p. 63.
  80. ↑ Cranston 1993, pp. 92–83; Goodrick-Clarke 2004, pp. 4–5; Lachman 2012, pp. 64–65.
  81. ↑ 81,0 81,1 Cranston 1993, p. 100; Lachman 2012, pp. 68–69.
  82. ↑ 82,0 82,1 Goodrick-Clarke, 2004, էջ 5
  83. ↑ Cranston 1993, p. 97; Lachman 2012, p. 67.
  84. ↑ Meade 1980, pp. 69–70; Lachman 2012, p. 57.
  85. ↑ Washington 1993, p. 33; Goodrick-Clarke 2004, p. 5; Lachman 2012, pp. 53–54.
  86. ↑ Cranston 1993, p. 82; Lachman 2012, p. 64.
  87. ↑ Cranston 1993, p. 84; Goodrick-Clarke 2004, p. 5.
  88. ↑ Lachman, 2012, էջ 53
  89. ↑ Lachman, 2012, էջ 75
  90. ↑ Meade, 1980, էջ 69
  91. ↑ Godwin 1994, p. 282; Lachman 2012, pp. 77–78, 81.
  92. ↑ Lachman, 2012, էջ 78
  93. ↑ Meade 1980, p. 93; Cranston 1993, p. 105; Godwin 1994, p. 279; Lachman 2012, p. 78.
  94. ↑ Meade 1980, pp. 94–96; Cranston 1993, pp. 105–106; Godwin 1994, p. 279; Goodrick-Clarke 2004, p. 5; Lachman 2012, p. 79.
  95. ↑ Cranston 1993, p. 106; Godwin 1994, p. 279; Lachman 2012, pp. 80–81.
  96. ↑ Lachman, 2012, էջ 82
  97. ↑ Lachman, 2012, էջ 83
  98. ↑ Cranston 1993, pp. 105, 106; Lachman 2012, pp. 83–84.
  99. ↑ Lachman, 2012, էջ 84
  100. ↑ Cranston 1993, pp. 106–107; Lachman 2012, p. 84.
  101. ↑ Meade 1980, pp. 96–97; Cranston 1993, p. 107; Lachman 2012, p. 84.
  102. ↑ Meade 1980, p. 101; Cranston 1993, pp. 107–108; Washington 1993, p. 40; Lachman 2012, p. 84.
  103. ↑ Meade 1980, p. 102; Washington 1993, p. 40; Lachman 2012, p. 87.
  104. ↑ Meade 1980, pp. 102–103; Lachman 2012, pp. 88–89.
  105. ↑ Washington, 1993, էջ 40
  106. ↑ Lachman, 2012, էջեր 89–90
  107. ↑ Meade 1980, pp. 116–117, 137, 145; Kuhn 1992, p. 58; Washington 1993, pp. 48–49; Lachman 2012, pp. 121–122.
  108. ↑ Meade 1980, pp. 110–114; Cranston 1993, pp. 124–126; Washington 1993, p. 29; Goodrick-Clarke 2004, p. 6; Lachman 2012, pp. 92–98.
  109. ↑ Meade 1980, p. 125; Cranston 1993, pp. 126–127; Lachman 2012, pp. 98–99, 101.
  110. ↑ Campbell 1980, p. 22; Meade 1980, p. 126; Washington 1993, p. 43; Lachman 2012, p. 101.
  111. ↑ Lachman, 2012, էջեր 107–108
  112. ↑ Campbell 1980, p. 23; Lachman 2012, p. 122.
  113. ↑ Lachman, 2012, էջ 123
  114. ↑ Lachman, 2012, էջեր 108–109
  115. ↑ Meade 1980, pp. 134–135; Washington 1993, pp. 42–43; Lachman 2012, pp. 108–110.
  116. ↑ Meade 1980, p. 140; Washington 1993, p. 495; Godwin 1994, p. 282; Lachman 2012, p. 124.
  117. ↑ Meade 1980, p. 140; Godwin 1994, p. 282; Lachman 2012, pp. 124, 126.
  118. ↑ Washington 1993, pp. 44–45; Lachman 2012, pp. 143–144.
  119. ↑ Campbell 1980, p. 76; Meade 1980, p. 177; Goodrick-Clarke 2004, pp. 10–11.
  120. ↑ Campbell 1980, p. 26; Washington 1993, p. 49; Goodrick-Clarke 2004, p. 7; Lachman 2012, pp. 129–130.
  121. ↑ Meade 1980, p. 148; Goodrick-Clarke 2004, p. 7; Lachman 2012, pp. 129–130.
  122. ↑ Campbell 1980, pp. 27–28; Meade 1980, p. 151; Washington 1993, pp. 53–54; Goodrick-Clarke 2004, p. 7; Lachman 2012, pp. 130–31, 136.
  123. ↑ Lachman, 2012, էջ 132
  124. ↑ Washington 1993, p. 55; Goodrick-Clarke 2004, p. 8; Lachman 2012, p. 133.
  125. ↑ Lachman, 2012, էջ 137
  126. ↑ Lachman, 2012, էջ 135
  127. ↑ Meade 1980, p. 155; Goodrick-Clarke 2004, p. 7; Lachman 2012, pp. 130–131, 135–136.
  128. ↑ Washington 1993, pp. 53–54; Lachman 2012, pp. 136–137.
  129. ↑ Goodrick-Clarke, 2004, էջ 9
  130. ↑ Campbell 1980, p. 31; Meade 1980, pp. 152, 176; Lachman 2012, pp. 137, 140–143.
  131. ↑ Goodrick-Clarke 2004, p. 8; Lachman 2012, pp. 137–138.
  132. ↑ Goodrick-Clarke 2004, p. 8; Lachman 2012, p. 147.
  133. ↑ Lachman, 2012, էջ 148
  134. ↑ 134,0 134,1 Lachman, 2012, էջ 154
  135. ↑ Goodrick-Clarke 2004, p. 9; Lachman 2012, pp. 155, 157.
  136. ↑ Lachman, 2012, էջեր 159–160
  137. ↑ Meade 1980, pp. 173, 176; Goodrick-Clarke 2004, p. 9; Lachman 2012, pp. 150–151.
  138. ↑ Campbell 1980, p. 33; Washington 1993, p. 52.
  139. ↑ Campbell 1980, p. 35; Meade 1980, p. 179; Washington 1993, p. 52; Lachman 2012, p. 152.
  140. ↑ Washington 1993, p. 57; Lachman 2012, p. 170.
  141. ↑ Meade, 1980, էջ 174
  142. ↑ Meade 1980, p. 183; Lachman 2012, p. 171.
  143. ↑ Campbell 1980, p. 77; Washington 1993, p. 57; Goodrick-Clarke 2004, p. 11; Lachman 2012, p. 173.
  144. ↑ Washington 1993, p. 58; Lachman 2012, pp. 176–179.
  145. ↑ Lachman, 2012, էջ 180
  146. ↑ Washington 1993, p. 59; Goodrick-Clarke 2004, p. 11; Lachman 2012, pp. 181–182.
  147. ↑ Campbell 1980, p. 79; Washington 1993, pp. 59–60; Lachman 2012, pp. 182–184.
  148. ↑ Meade 1980, p. 197; Lachman 2012, p. 184.
  149. ↑ Meade 1980, p. 206; Goodrick-Clarke 2004, pp. 11–12.
  150. ↑ Meade 1980, p. 198; Washington 1993, p. 60.
  151. ↑ Lachman, 2012, էջեր 186–187
  152. ↑ Lachman, 2012, էջ 187
  153. ↑ Meade 1980, pp. 202–203; Lachman 2012, p. 188.
  154. ↑ Meade 1980, pp. 203–204; Lachman 2012, pp. 188–189.
  155. ↑ Campbell 1980, p. 79; Meade 1980, pp. 207–209; Washington 1993, p. 60; Goodrick-Clarke 2004, p. 11; Lachman 2012, p. 189.
  156. ↑ Lachman, 2012, էջ 189
  157. ↑ Meade 1980, pp. 209–211; Washington 1993, p. 61; Goodrick-Clarke 2004, p. 12; Lachman 2012, pp. 190–191.
  158. ↑ Meade 1980, pp. 211–212; Lachman 2012, p. 191.
  159. ↑ Meade 1980, pp. 214–215; Godwin 1994, pp. 321–322; Goodrick-Clarke 2004, p. 12; Lachman 2012, pp. 193–194.
  160. ↑ Lachman, 2012, էջ 194
  161. ↑ Meade 1980, pp. 205–206, 213–214; Lachman 2012, pp. 189–190, 192–193.
  162. ↑ Meade 1980, p. 215; Washington 1993, p. 79; Lachman 2012, pp. 194–195.
  163. ↑ Campbell 1980, p. 80; Meade 1980, pp. 216, 219–224; Goodrick-Clarke 2004, p. 12; Lachman 2012, pp. 197–200.
  164. ↑ Meade 1980, pp. 227–228, 234; Lachman 2012, p. 201.
  165. ↑ 165,0 165,1 Lachman, 2012, էջ 202
  166. ↑ Lachman, 2012, էջեր 203–204
  167. ↑ 167,0 167,1 Harrison, 1997
  168. ↑ Meade, 1980, էջ 234
  169. ↑ Lachman, 2012, էջ 219
  170. ↑ Сенкевич, 2010, էջ 347
  171. ↑ Lachman, 2012, էջ 214
  172. ↑ Meade 1980, pp. 230–231; Lachman 2012, p. 214.
  173. ↑ Campbell 1980, p. 84; Washington 1993, pp. 66–67; Lachman 2012, pp. 215–216.
  174. ↑ Lachman, 2012, էջ 217
  175. ↑ Campbell 1980, pp. 84–85; Washington 1993, p. 66; Goodrick-Clarke 2004, p. 13; Lachman 2012, pp. 217–218.
  176. ↑ Lachman, 2012, էջ 218
  177. ↑ Lachman, 2012, էջեր 220–221
  178. ↑ Сенкевич, 2010, էջ 404
  179. ↑ Lachman, 2012, էջեր 221–222
  180. ↑ Сенкевич, 2010, էջ 397
  181. ↑ Tillett, 1986, էջ 131
  182. ↑ Washington 1993, pp. 76–77; Lachman 2012, pp. 222–223.
  183. ↑ Lachman, 2012, էջեր 224, 226–227
  184. ↑ Campbell 1980, pp. 88–90; Washington 1993, pp. 79–82; Goodrick-Clarke 2004, p. 13; Lachman 2012, pp. 224–226; Сенкевич 2010, pp. 411–412.
  185. ↑ Lachman, 2012, էջ 228
  186. ↑ Tillett, 1986, էջ 142
  187. ↑ Campbell, 1980, էջ 95
  188. ↑ Campbell, 1980, էջեր 94–95
  189. ↑ Washington 1993, p. 85; Lachman 2012, p. 231.
  190. ↑ 190,0 190,1 190,2 Washington, 1993, էջ 68
  191. ↑ Goodrick-Clarke 2004, p. 14; Lachman 2012, p. 232.
  192. ↑ Goodrick-Clarke 2004, p. 14; Lachman 2012, pp. 232–233.
  193. ↑ Campbell 1980, pp. 92–93; Washington 1993, pp. 82–83; Goodrick-Clarke 2004, p. 13; Lachman 2012, pp. 228–230, 236–237.
  194. ↑ Washington 1993, p. 87; Lachman 2012, p. 235.
  195. ↑ Campbell, 1980, էջ 93
  196. ↑ Washington, 1993, էջ 85
  197. ↑ Lachman 2012, pp. 235–236.
  198. ↑ Johnson, 1994, էջ 3
  199. ↑ Washington 1993, p. 87; Goodrick-Clarke 2004, p. 14; Lachman 2012, pp. 240–241.
  200. ↑ Lachman, 2012, էջ 241
  201. ↑ Lachman, 2012, էջեր 241–242
  202. ↑ Washington 1993, p. 91; Lachman 2012, p. 244.
  203. ↑ Lachman, 2012, էջ 245
  204. ↑ Washington 1993, p. 90; Lachman 2012, p. 245.
  205. ↑ Washington 1993, p. 91; Lachman 2012, pp. 246–247.
  206. ↑ Lachman, 2012, էջեր 258–259
  207. ↑ Washington 1993, p. 100; Lachman 2012, pp. 248–249.
  208. ↑ Washington 1993, p. 90; Lachman 2012, pp. 245–246.
  209. ↑ Washington 1993, p. 91; Lachman 2012, p. 246.
  210. ↑ Washington 1993, p. 92; Goodrick-Clarke 2004, p. 14; Lachman 2012, pp. 249–250.
  211. ↑ Washington 1993, p. 92; Goodrick-Clarke 2004, p. 14; Lachman 2012, p. 250.
  212. ↑ Reigle, 1983
  213. ↑ Lachman, 2012, էջ 257
  214. ↑ Washington 1993, pp. 92–93; Goodrick-Clarke 2004, pp. 16–18; Lachman 2012, p. 255–256.
  215. ↑ Washington 1993, p. 93; Lachman 2012, pp. 157–258.
  216. ↑ Washington 1993, p. 100; Lachman 2012, p. 259.
  217. ↑ Washington 1993, p. 99; Lachman 2012, p. 265.
  218. ↑ Lachman, 2012, էջ 265
  219. ↑ Lachman, 2012, էջեր 260–261
  220. ↑ Lachman, 2012, էջեր 261–262
  221. ↑ Santucci 2006, p. 184; Lachman 2012, p. 268.
  222. ↑ Washington 1993, p. 100; Goodrick-Clarke 2004, p. 17; Lachman 2012, p. 269.
  223. ↑ Lachman, 2012, էջ 270
  224. ↑ Lachman, 2012, էջ 271
  225. ↑ 225,0 225,1 Washington, 1993, էջ 41
  226. ↑ Washington, 1993, էջ 26
  227. ↑ 227,0 227,1 Meade, 1980, էջ 24
  228. ↑ Meade 1980, p. 24; Godwin 1994b, p. xv.
  229. ↑ Meade, 1980, էջ 167
  230. ↑ 230,0 230,1 Cranston, 1993, էջ xix
  231. ↑ Lachman, 2012, էջ ix
  232. ↑ Washington, 1993, էջ 43
  233. ↑ Meade, 1980, էջ 49
  234. ↑ 234,0 234,1 Godwin, 1994b, էջ xv
  235. ↑ 235,0 235,1 235,2 Meade, 1980, էջ 7
  236. ↑ Meade, 1980, էջ 71
  237. ↑ Lachman, 2012, էջ 26
  238. ↑ Washington, 1993, էջ 30
  239. ↑ Meade, 1980, էջ 161
  240. ↑ Campbell, 1980, էջ 3
  241. ↑ Campbell, 1980, էջ 100
  242. ↑ Сенкевич, 2010, էջ 403
  243. ↑ Lachman, 2012, էջ 31
  244. ↑ Washington, 1993, էջ 88
  245. ↑ Godwin, 1994, էջ 348
  246. ↑ Lachman, 2012, էջեր 34–35
  247. ↑ 247,0 247,1 Godwin, 1994b, էջ xviii
  248. ↑ Meade, 1980, էջ 198
  249. ↑ 249,0 249,1 Hammer, 2001, էջ 121
  250. ↑ Blavatsky, 1888b, էջ 471
  251. ↑ Blavatsky, 1888b, էջ 200
  252. ↑ Blavatsky, 1888b, էջ 168
  253. ↑ Blavatsky, 1888b, էջ 195
  254. ↑ Meade, 1980, էջ 80
  255. ↑ Johnson, 1994, էջ 1
  256. ↑ Santucci 2006b, p. 1114; Lachman 2012, pp. 135–136.
  257. ↑ 257,0 257,1 257,2 Bednarowski, 1980, էջ 221
  258. ↑ Santucci, 2006b, էջ 1114
  259. ↑ Campbell 1980, p. 36; Goodrick-Clarke 2008, p. 216.
  260. ↑ 260,0 260,1 260,2 Goodrick-Clarke, 2008, էջ 216
  261. ↑ Goodrick-Clarke, 2008, էջ 217
  262. ↑ Goodrick-Clarke, 2008, էջ 220
  263. ↑ Washington 1993, p. 69; Goodrick-Clarke 2004, p. 11; Lachman 2012, p. 134.
  264. ↑ Washington, 1993, էջ 69
  265. ↑ Godwin, 1994, էջեր 321–322
  266. ↑ Bevir, 1994, էջ 757
  267. ↑ 267,0 267,1 Hutton, 1999, էջ 19
  268. ↑ Mead, 1920
  269. ↑ Goodrick-Clarke, 2008, էջ 212
  270. ↑ Bevir, 1994, էջ 759
  271. ↑ Godwin, 1994, էջ 328
  272. ↑ 272,0 272,1 272,2 Bevir, 1994, էջ 753
  273. ↑ 273,0 273,1 273,2 273,3 Lachman, 2012, էջ 255
  274. ↑ Kuhn, 1992, էջ 199
  275. ↑ 275,0 275,1 275,2 275,3 275,4 275,5 Lachman, 2012, էջ 256
  276. ↑ Kuhn, 1992, էջ 222
  277. ↑ Lachman, 2012, էջեր 255–256
  278. ↑ Kuhn, 1992, էջ 224
  279. ↑ Kuhn, 1992, էջ 225
  280. ↑ Kuhn, 1992, էջ 226
  281. ↑ Goodrick-Clarke, 2008, էջ 223
  282. ↑ Bevir, 1994, էջ 755
  283. ↑ 283,0 283,1 Blavatsky, 1962, sect. vi
  284. ↑ Goodrick-Clarke, 2008, էջ 221
  285. ↑ Hanegraaff, 2013, էջ 135
  286. ↑ Goodrick-Clarke, 2008, էջ 225
  287. ↑ Bevir, 1994, էջ 761
  288. ↑ Blavatsky, 1877a, x–xi
  289. ↑ Goodrick-Clarke, 2008, էջ 224
  290. ↑ Kalnitsky 2003, p. 178; Ellwood 2005, p. 110; Lachman 2012, p. ix,4.
  291. ↑ Meade 1980, p. 9; Kalnitsky 2003, p. 178; Lachman 2012, p. 4.
  292. ↑ Washington, 1993, էջեր 45–46
  293. ↑ 293,0 293,1 Guénon, 2004, էջեր 82–89
  294. ↑ Campbell 1980.
  295. ↑ Sedgwick 2004, p. 44; Campbell 1980, pp. 32–34.
  296. ↑ Hower, 1995
  297. ↑ Barker, 1925, էջեր 134–139, etc.
  298. ↑ Oldmeadow, 2004, էջ 131
  299. ↑ The Fraud of Modern "Theosophy" Exposed (1912), by J. N. Maskelyne
  300. ↑ Randi, 2006
  301. ↑ Bevir, 1994, էջ 764
  302. ↑ Hutton, 1999, էջ 18
  303. ↑ Washington 1993, p. 45; Lachman 2012, p. xi.
  304. ↑ Santucci, 2006, էջ 184
  305. ↑ Fodor, 2003
  306. ↑ Kalnitsky, 2003, էջ 180
  307. ↑ Сенкевич, 2010, էջ 427
  308. ↑ Theosophy: Origin of the New Age – C. C. Martindale in This Rock magazine, Feb 96
  309. ↑ From serialized installment in Wheeler, Joseph Mazzini (1895 թ․ ապրիլի 21). «Madame Blavatsky». The Freethinker. 15 (16): 242–243. ISSN 0016-0687.
  310. ↑ Kalnitsky, 2003, էջ 331
  311. ↑ Cranston, 1993, էջ xxii
  312. ↑ 312,0 312,1 Goodrick-Clarke, 2004, էջ 18
  313. ↑ Melton, 1990, էջեր xxv–xxvi
  314. ↑ Tillett, 1986, էջեր 942–947
  315. ↑ TIS, 2009
  316. ↑ Goodrick-Clarke, 2004, էջ 2
  317. ↑ Johnson, 1994, էջ 2
  318. ↑ Lachman, 2012, էջ xi
  319. ↑ Gardell 2003, pp. 21–22; Lachman 2012, p. 251.
  320. ↑ Spielvogel, Jackson; David Redles (1986). «Hitler's Racial Ideology: Content and Occult Sources». Simon Wiesenthal Center Annual. 3. Chapter 9. ISSN 0741-8450. Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ դեկտեմբերի 19-ին. Վերցված է 2007 թ․ օգոստոսի 22-ին.
  321. ↑ Newman, 2005, էջ 73
  322. ↑ Lachman, 2012, էջ 251
  323. ↑ Bevir, 1994, էջ 765
  324. ↑ Bevir 1994, p. 765; Goodrick-Clarke 2004, p. 18; Santucci 2006, p. 184.
  325. ↑ New Age Encyclopedia, 1990, էջեր 458–461
  326. ↑ Lewis, James R., and J. Gordon Melton, eds. (1994). Church Universal and Triumphant in Scholarly Perspective. Center for Academic Publication. pp. 1–2. 978-0-8191-9634-7.
  327. ↑ Josephson-Storm, 2017, էջ 119-20
  328. ↑ Josephson-Storm, 2017, էջ 119
  329. ↑ 329,0 329,1 329,2 Meade, 1980, էջ 8
  330. ↑ Goodrick-Clarke, 2004, էջ 17
  331. ↑ MacMahan, 2008
  332. ↑ Gombrich, 1996, էջեր 185–188
  333. ↑ Fields, 1992, էջեր 83–118
  334. ↑ Bevir, 1994, էջ 748
  335. ↑ Hutton, 1999, էջ 20
  336. ↑ Bevir, 1994, էջ 674
  337. ↑ Müller, 1893a
  338. ↑ Müller, 1902
  339. ↑ Bevir, 1994, էջեր 758–759

Գրքացանկ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Bednarowski, Mary Farrell (1980). «Outside the Mainstream: Women's Religion and Women Religious Leaders in Nineteenth-Century America». Journal of the American Academy of Religion. 48 (2): 207–230. doi:10.1093/jaarel/XLVIII.2.207. JSTOR 1462703.
Bevir, Mark (1994). «The West Turns Eastward: Madame Blavatsky and the Transformation of the Occult Tradition». Journal of the American Academy of Religion. 62 (3): 747–767. doi:10.1093/jaarel/lxii.3.747. JSTOR 1465212.
Caldwell, Daniel H (2000). The esoteric world of Madame Blavatsky: insights into the life of a modern sphinx. Theosophical Pub. House. ISBN 978-0-8356-0794-0.
Campbell, Bruce F. (1980). Ancient Wisdom Revived: A History of the Theosophical Movement. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-03968-1.
Cranston, Sylvia (1993). HPB: The Extraordinary Life and Influence of Helena Blavatsky, Founder of the Modern Theosophical Movement. London: G.P. Putnam's Sons. ISBN 978-0-87477-688-1.
Ellwood, Robert (2005). «Review of Nicholas Goodrick-Clarke's Helena Blavatsky». Nova Religio: The Journal of Alternative and Emergent Religions. 9 (2): 110–111. doi:10.1525/nr.2005.9.2.110. JSTOR 10.1525/nr.2005.9.2.110.
Gardell, Mattias (2003). Gods of the Blood: The Pagan Revival and White Separatism. Durham: Duke University Press. ISBN 978-0-8223-3059-2.
Godwin, Joscelyn (1994). The Theosophical Enlightenment. Albany: State University of New York Press. ISBN 978-0791421512.
Կաղապար:Cite contribution
Goodrick-Clarke, Nicholas (2004). Helena Blavatsky. Berkeley: North Atlantic Books. ISBN 978-1-55643-457-0.
 ———  (2008). The Western Esoteric Traditions: A Historical Introduction. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-532099-2.
Hammer, Olav (2001). Claiming Knowledge: Strategies of Epistemology from Theosophy to the New Age. Leiden and Boston: Brill. ISBN 978-90-04-13638-0.
Hanegraaff, Wouter (2013). Western Esotericism: A Guide for the Perplexed. London: Bloomsbury Press. ISBN 978-1-4411-3646-6.
Hutton, Ronald (1999). The Triumph of the Moon: A History of Modern Pagan Witchcraft. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-285449-0.
Johnson, K. Paul (1994). The Masters Revealed: Madame Blavatsky and the Myth of the Great White Lodge. Albany: State University of New York Press. ISBN 978-0791420645.
Josephson-Storm, Jason (2017). The Myth of Disenchantment: Magic, Modernity, and the Birth of the Human Sciences. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-40336-6.
Kalnitsky, Arnold (2003). The Theosophical Movement of the Nineteenth Century: The Legitimation of the Disputable and the Entrenchment of the Disreputable (D. Litt. et Phil.). Pretoria: University of South Africa (published 2009). hdl:10500/2108. OCLC 732370968. հրապարակում բաց հնարավորություն
Kuhn, Alvin Boyd (1992) [Originally published 1930]. Theosophy: A Modern Revival of Ancient Wisdom (PhD thesis). American religion series: Studies in religion and culture. Whitefish, MT: Kessinger Publishing. ISBN 978-1-56459-175-3. Վերցված է 2011 թ․ հունիսի 22-ին.
Lachman, Gary (2012). Madame Blavatsky: The Mother of Modern Spirituality. New York: Jeremy P. Tarcher/Penguin. ISBN 978-1-58542-863-2.
Meade, Marion (1980). Madame Blavatsky: The Woman Behind the Myth. New York: Putnam. ISBN 978-0-399-12376-4.
Santucci, James A. (2006). «Blavatsky, Helena Petrovna». In Wouter J. Hanegraaff (ed.). Dictionary of Gnosis and Western Esotericism. Brill. էջեր 177–185. ISBN 978-9004152311.
 ———  (2006b). «Theosophical Society». In Wouter J. Hanegraaff (ed.). Dictionary of Gnosis and Western Esotericism. Brill. էջեր 1114–1123. ISBN 978-9004152311.
Staudenmaier, Peter (2008). «Race and Redemption: Racial and Ethnic Evolution in Rudolf Steiner's Anthroposophy». Nova Religio: The Journal of Alternative and Emergent Religions. 11 (3): 4–36. doi:10.1525/nr.2008.11.3.4.
Washington, Peter (1993). Madame Blavatsky's Baboon: Theosophy and the Emergence of the Western Guru. London: Secker & Warburg. ISBN 978-0-436-56418-5.
Сенкевич, Александр Николаевич (2010). Елена Блаватская: между светом и тьмой Елена Блаватская: между светом и тьмой [Helena Blavatsky: Between Light and Darkness]. Жизнь замечательных людей (ռուսերեն). Moscow: Молодая гвардия. ISBN 978-5-235-03283-5. LCCN 2011427581. OCLC 705783723.{{cite book}}: CS1 սպաս․ url-status (link)

Հետագա ընթերցանության ցանկ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ելենա Բլավատսկայա» հոդվածին։
 ⛭ 
  Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ելենա_Բլավատսկայա&oldid=9981057» էջից