retórica

Galego

• Etimoloxía: do grego antigo ῥητορικὴ (rhētorikē, "arte de falar en público").

• Pronuncia: [reˈtɔ.ɾi.kɐ] (AFI)

Substantivo feminino

retórica (sg: retórica; pl: retóricas)

1. (Retórica) Arte e técnica clásicas para embelecer a expresión oral e a escrita, de acordo a unhas regras que teñen a súa orixe na Grecia antiga co obxectivo de deleitar, persuadir ou conmover. Tradicionalmente está estruturada arredor dos conceptos de inventio, dispositio, elocutio, memoria e actio. Hoxe en día a arte e a técnica para embelecer a expresión oral e a escrita chámaselle estilística.
2. (Retórica) A retórica como ciencia atende tanto á organización textual como ás relacións que dita organización posúe co relator, o público, o referente e o contexto comunicativo. Esta realidade fai necesario distinguir entre o texto ou discurso retórico, por unha banda, e o feito retórico, pola outra. A retórica foi evolucionando durante os séculos, en momentos considerada por certos autores como parte da gramática, ata chegar co seu campo de estudo é agora o da estilística.
3. Xeito de falar enfático.

Termos relacionados

• retoricamente
• retoricismo
• retórico

Traducións

• Alemán: Rhetorik ^(de).
• Castelán: retórica ^(es).
• Francés: rhétorique ^(fr).
• Inglés: rhetoric ^(en).
• Italiano: retorica ^(it).
• Portugués: retórica ^(pt).

Castelán

• Etimoloxía: do grego antigo ῥητορικὴ (rhētorikē, "arte de falar en público").

Substantivo feminino

retórica (sg: retórica; pl: retóricas)

1. (Lingüística) Retórica.

Portugués

• Etimoloxía: do grego antigo ῥητορικὴ (rhētorikē, "arte de falar en público").

Substantivo feminino

retórica (sg: retórica; pl: retóricas)

1. (Lingüística) Retórica.