Liga de Campións da UEFA
| ||
| Tipo | copa internacional de clubs de fútbol  | |
|---|---|---|
| Organizador | União das Federações Europeias de Futebol (pt)  | |
| Número de participantes | 55 | |
| Localización e Datas | ||
| Vixencia | 1955 – | |
| Período de ocorrencia | 1 ano | |
| Outro | ||
| Páxina web oficial | uefa.com… | |
      | ||
.jpg)
A Liga de Campións da UEFA (en inglés: UEFA Champions League) é un torneo de fútbol organizado pola UEFA e disputado entre os mellores clubs europeos. É un dos trofeos de fútbol máis prestixiosos do mundo e o máis importante a nivel de clubs en Europa.
Foi creada en 1955 co nome oficial de Copa de Campións de Europa, e foi coñecida durante as súas primeiras décadas como Copa de Europa. Nun principio o campionato consistía nunha eliminatoria directa entre os gañadores das ligas dos seus respectivos países e o campión era recoñecido como campión de Europa. En 1991 aumentou o número de equipos e incorporouse unha fase de grupos e en 1992 a competición recibiu o seu nome actual.
A partir da tempada 1997/98 a competición ampliouse para ser xogada por máis equipos, ademais dos clubs campións de liga. Dende entón o número de participantes foi aumentando, e na actualidade, aínda que a maioría de países europeos aportan só o seu campión de liga, as ligas máis fortes achegan até un máximo de catro equipos cada unha. Tralos clubs clasificados para a Liga de Campións, os seguintes clubs mellor clasificados en cada liga son elixibles para a UEFA Europa League, a segunda competición europea a nivel de clubs. Dende 2021 existe unha competición de terceiro nivel, a UEFA Europa Conference League.
O formato actual do torneo consta de varias etapas e comeza a finais de xuño, cunha rolda preliminar, logo tres roldas eliminatorias de clasificación e a continuación unha rolda de play-off, todas elas en formato de ida e volta. Así, os seis equipos sobreviventes únense aos 26 equipos clasificados de xeito directo, entrando nunha fase de grupos conformada por 32 equipos en oito grupos de catro equipos cada un. Os oito gañadores de grupo e os oito segundos entran na fase eliminatoria final, que termina coa final, disputada entre finais de maio e principios de xuño. O gañador da Liga de Campións da UEFA clasifícase para xogar a Copa Mundial de Clubs da FIFA (que substituíu a Copa Intercontinental dende 2005), así como a Supercopa de Europa.
O título foi gañado por 22 clubs diferentes, dos cales 13 gañaron o título en máis dunha ocasión. Os equipos españois son os que máis títulos acumulan (19), seguidos dos equipos ingleses (15) e os italianos (12). Inglaterra é o país con máis equipos vencedores (6). O club con máis títulos gañados é o Real Madrid, que gañou 6 no antigo formato e 8 no novo, seguido do Milan, cun total de 7.
Formato
[editar | editar a fonte]Durante as súas primeiras décadas de vida, a competición disputábase só en formato de eliminación directa, ata que na campaña 1991-92 se engadiu unha fase de grupos.
Cambios de formato
[editar | editar a fonte]- Na tempada 1991-92: Engadiuse unha fase de grupos de oito equipos a disputar tralas dúas primeiras eliminatorias. Organizada en dous grupos, o mellor de cada grupo clasificábase para disputar a final.
- Na tempada 1992-93: Introduciuse unha rolda previa, debido á aparición de novos países tralas disolucións da Unión Soviética e de Iugoslavia.
- Na tempada 1993-94: Introduciuse a semifinal trala fase de grupos, clasificándose para esta os dous mellores equipos de cada grupo.
- Na tempada 1994-95: As dúas primeiras roldas foron substituídas por catro grupos de catro equipos cada un. Introducíronse os cuartos de final, para os que se clasificaban os dous mellores equipos de cada grupo.
- Na tempada 1997-98: A fase de grupos ampliouse a 24 equipos, que se organizaron en seis grupos.
- Na tempada 1999-00: Ampliouse a fase de grupos aos 32 equipos actuais, que se organizan en oito grupos, e agregouse unha segunda rolda de grupos.
- Na tempada 2003-04: Suprimiuse a segunda fase de grupos e substituíuse polos oitavos de final.
- Na tempada 2009-10: Ampliouse o número de equipos (22) que clasificaban directamente á fase de grupos. Distinguiuse aos equipos campións de ligas menos potentes dos non campións das máis potentes, non permitindo cruces dos primeiros cos últimos en roldas previas.
Clasificación
[editar | editar a fonte]O número de equipos participantes de cada país depende do Coeficiente UEFA, que varía en función das clasificacións do ano anterior. A táboa seguinte reflicte o número de equipos que podían clasificarse para a tempada 2022-23, aos que hai que sumar o campión da Europa League.
| Países | Equipos participantes | |
|---|---|---|
| Fase de grupos | Roldas previas | |
 Inglaterra
|
4 | 0 |
 España
|
4 | 0 |
 Italia
|
4 | 0 |
 Alemaña
|
4 | 0 |
 Francia
|
2 | 1 |
 Portugal
|
2 | 1 |
 Países Baixos
|
1 | 1 |
.svg){kind=small} Bélxica
|
1 | 1 |
 Austria
|
1 | 1 |
 Escocia
|
1 | 1 |
 Ucraína
|
1 | 1 |
| Resto de países | 0 | 1 ou 2 |
Historia
[editar | editar a fonte]
1955-1959
[editar | editar a fonte]En abril de 1955 a UEFA aprobou unha competición entre clubs europeos, a Copa de Campións de Europa, máis coñecida como a Copa de Europa, impulsada polo xornal deportivo francés L'Equipe, con Gabriel Hanot, que era o seu editor na época, xunto co seu colega Jacques Ferran.
Na tempada seguinte (1955-56) empezou o primeiro campionato que tivo por vencedor ao Real Madrid, que derrotou ao equipo francés Stade de Reims por catro goles a tres nun partido disputado no Parc des Princes de París.
A hexemonía do Real Madrid continuou catro tempadas máis, gañando as finais contra a Fiorentina, Milan, Stade de Reims e Eintracht Frankfurt. No Real Madrid xogaban daquela importantes xogadores coma Di Stéfano, Puskás, Gento ou Santamaría.
1960-1969
[editar | editar a fonte]Na tempada 1960-61 hai un novo campión, o Benfica portugués, liderado por José Águas e Mário Coluna. Ese ano o Real Madrid non puido pasar de primeira rolda, xa que foi derrotado polo Barcelona, nun partido no que ao conxunto "merengue" se lle anularon 4 goles. Posteriormente, o FC Barcelona chegou á final. O Benfica, xa con Eusébio no ataque, volveu gañar o título ao ano seguinte, derrotando ao Real Madrid na final de Ámsterdam.
O Benfica volveu chegar á final por terceira vez consecutiva na seguinte edición, pero caeu derrotado fronte o Milan. Os dous anos seguintes estiveron dominados por outro equipo italiano, o Inter de Milán de Helenio Herrera, que derrotou nas finais ao Real Madrid e ao Benfica.
En 1966 o Real Madrid volveu conseguir un título, o sexto, derrotando na final ao Partizan de Belgrado por dous a un. Nese equipo continuaba o veterano Francisco Gento, que se converteu no xogador que máis veces gañou a Copa de Europa (6).
En 1967 proclamouse vencedor o Celtic de Glasgow, equipo que daquela non tiña ningún estranxeiro e estaba formado só por xogadores escoceses, os chamados Lisbon Lions. Converteuse no primeiro club do Reino Unido en gañar este título. Ao ano seguinte gañou un equipo inglés, o Manchester United, que derrotou na final ao Benfica.
En 1969 o Milan conquistou o seu segundo título ao derrotar na final ao Ajax neerlandés.
1970-1979
[editar | editar a fonte]Os Países Baixos dominaron a competición nos seguintes catro anos conseguindo un título o Feyenoord e tres o Ajax, en cuxas filas estaba un dos mellores xogadores holandeses da historia, Johan Cruyff.
Durante as tres tempadas seguintes un equipo alemán, o Bayern de Múnic, dominou a competición. Nese equipo militaban xogadores como Franz Beckenbauer, Gerd Müller ou Paul Breitner. Empezou gañando a final de 1974 ao Atlético de Madrid, na primeira final disputada polo club español, que a perdeu nos últimos segundos. Desfíxose tamén do Leeds United e do Saint-Étienne nas finais dos dous anos seguintes.
Desde 1977 ata 1982 a Copa de Europa foi conquistada por clubs ingleses. En total foron seis trofeos os que acabaron en mans inglesas nese período. Tres gañounos o Liverpool FC, dous o Nottingham Forest e un o Aston Villa.
1980-1989
[editar | editar a fonte]Na tempada 1982-83 o partido Hamburgo SV 1 - 0 Juventus foi unha final na que non participou ningún club inglés, rompéndose así a racha de vitorias inglesas, aínda que na tempada seguinte o Liverpool FC volveu gañar o trofeo.
O 29 de maio de 1985 disputouse a final entre a Juventus de Trapattoni, que viña de gañar a Copa da UEFA de 1977, o Mundial Interclubs de 1983, a Recopa e Supercopa Europea 1984 (esta última fronte ao mesmo Liverpool) e o Liverpool FC. O equipo inglés chegaba á final un ano despois, aínda que se impuxo o equipo italiano cun gol de Michel Platini. Ese día, antes do partido, produciuse unha traxedia, unha avalancha de hooligans ingleses provocou o derrubamento dunha das paredes do Estadio de Heysel, en Bruxelas. O incidente causou 39 vítimas mortais, 34 delas seguidores italianos da Juventus. A Traxedia de Heysel, como se coñece a ese desafortunado suceso, supuxo o desterro dos clubs ingleses das competicións europeas durante cinco anos, e ao Liverpool FC durante dez anos, dos que só estivo seis sen poder participar en Europa.
Na tempada 1985-86 enfrontáronse na final o Steaua de Bucarest, club que chegaba por primeira vez a unha final, e o FC Barcelona, que nunca gañara a Copa de Europa. O título caeu en mans do equipo romanés na quenda de penaltis.
Os dous seguintes campións foron o FC Porto e o PSV Eindhoven.
1990-1999
[editar | editar a fonte]En 1989 e 1990 o AC Milan gaña dous títulos e ao ano seguinte proclámase campión o Estrela Vermella de Belgrado, que gaña a súa primeira Copa de Europa derrotando na final ao Olympique de Marseille na quenda de penaltis.
En 1992 o FC Barcelona gaña o trofeo impoñéndose ao Sampdoria por un gol a cero no Estadio de Wembley. O gol marcado por Ronald Koeman na prórroga deu ao seu equipo a primeira Copa de Europa da súa historia.
Na tempada 1992-93 cámbiase o nome do torneo, pasándose a chamar Liga de Campións. Ese ano o Olympique de Marseille proclamouse campión fronte ao AC Milan, pero ao ano seguinte non se lle permitiu disputar o torneo por culpa de irregularidades financeiras cometidas polo seu presidente Bernard Tapie.
En 1994 enfrontáronse na final o FC Barcelona (campión de 1992) e o AC Milan (subcampión do ano anterior) no Estadio Olímpico de Atenas. O equipo italiano impúxose ao FC Barcelona por catro goles a cero. Ao ano seguinte o AC Milan xogou a súa terceira final consecutiva, pero non puido superar ao Ajax na final.
O AFC Ajax chegou outra vez á final na tempada seguinte, pero caeu derrotado contra a Juventus FC na quenda de penaltis.
Na tempada 1996-97 entra en vigor a Lei Bosman que permite aos xogadores comunitarios xogar sen ser contados como estranxeiros. Ese ano adxudícase o torneo o Borussia Dortmund, que consegue a primeira Liga de Campións da súa historia, fronte á "Vecchia Signora".
Na tempada 1997-98 apróbase o novo formato de competición, o que aumenta o número de clubs que participan no campionato. Ese ano proclámase campión o Real Madrid, logo de 32 anos sen gañar o trofeo. Os "brancos" gañaron á Juventus, que chegaba á súa terceira final consecutiva, por un gol a cero marcado por Predrag Mijatović.
En 1999 o Manchester United FC fíxose co título, converténdose no primeiro club inglés en gañalo logo da Traxedia de Heysel. A final, xogada no estadio Camp Nou de Barcelona, foi dominada polo Bayern de Múnic por 1-0; non foi ata o tempo engadido cando o equipo inglés lle deu a volta ao partido para acabar gañando 1-2.
2000-2009
[editar | editar a fonte]Na tempada 1999-00 a UEFA amplía aínda máis o número de equipos participantes na competición. Ese ano enfróntanse na final, por primeira vez na historia da competición, dous equipos do mesmo país: o Real Madrid e o Valencia CF, equipo que alcanza a final por primeira vez. Esa final gañouna o Real Madrid impoñéndose por tres goles a cero. Ademais ese mesmo ano outro equipo español, o FC Barcelona, chegara a semifinais, nas que foi derrotado polo Real Madrid.
Na tempada seguinte o Valencia CF volveu xogar a final, perdendo de novo. Esta vez o verdugo foi o Bayern de Múnic que se impuxo na quenda de penaltis por cinco goles a catro.
En 2002 o Real Madrid volve proclamarse campión, contra o Bayer Leverkusen por 2 a 1, cun remate acrobático do francés Zinedine Zidane, conseguindo así a súa novena Copa de Europa.
Na tempada seguinte dous equipos italianos enfróntanse na final: o AC Milan e a Juventus FC, que disputaba a súa cuarta final en oito anos. O partido levouno o AC Milan que gañou grazas a unha dramática quenda de penaltis.
En 2004 o FC Porto faise co título derrotando ao AS Mónaco (debutante nunha final) por tres goles a cero. O equipo portugués viña de eliminar en semifinais ao Deportivo, sendo a única vez que o equipo coruñés chegaba á penúltima rolda da Liga de Campións.
Na tempada 2004-05 enfrontáronse na final o Liverpool FC e o AC Milan. O partido empezou con tres goles do equipo italiano pero o Liverpool adestrado por Rafael Benítez conseguiu empatar o partido e forzar a prórroga. Ao final o Liverpool FC impúxose na quenda de penaltis.
O 17 de maio de 2006 o FC Barcelona remontou un 0-1 contra o Arsenal FC, gol de Sol Campbell, e coroouse campión ao vencer ao equipo inglés por 2-1, con goles de Eto'o e Belletti na que era a segunda Copa de Europa do club español. Neste partido produciuse a primeira expulsión nunha final de Liga de Campións, a do porteiro alemán do Arsenal, Jens Lehmann.
O 23 de maio de 2007, o AC Milan gañoulle a final da Copa de Europa ao Liverpool F.C. por 2-1, marcando o equipo inglés no minuto 88. Filippo Inzaghi foi o autor dos dous goles do equipo italiano que se adxudicou a súa sétima Copa de Campións, polo que é o segundo club que máis copas ten, sete, por detrás do Real Madrid con dez.
O 21 de maio de 2008, o Manchester United venceu ao Chelsea FC na primeira final da competición entre equipos ingleses, xogada no Estadio Olímpico Luzhniki en Moscova, Rusia. Logo de empatar 1-1 no tempo regulamentario con goles de Cristiano Ronaldo aos 26 minutos para os Red Devils e Frank Lampard aos 45 para os Blues, o empate continuou ata o final e mais a prórroga, decidíndose o campión nos penaltis. O Manchester gañou por 6-5 nunha agónica quenda de na que un esvarón de John Terry no lanzamento que puido dar o título ao equipo londiniense fixo inútil o rexeitamento de Petr Čech ao disparo de Ronaldo; o neerlandés Edwin van der Sar desviou a traxectoria do tiro decisivo de Nicolas Anelka, e o equipo adestrado por Alex Ferguson proclamouse campión de Europa por terceira vez na súa historia.
O Manchester United repetiu final ao ano seguinte, no Estadio Olímpico de Roma, nesta ocasión fronte o FC Barcelona, nun encontro moi esperado polo que supuña enfrontar a dous dos xogadores máis en forma do momento, o arxentino Lionel Messi e o portugués Cristiano Ronaldo. O "Barça" completou o seu triplo (Liga de Campións, Liga española e Copa do Rei) derrotando o conxunto inglés por 2-0, con goles de Samuel Eto'o e o propio Messi, impedíndolle ao Manchester ser o primeiro equipo en gañar a competición dous anos seguidos na época da Liga de Campións.
2010-
[editar | editar a fonte]Na tempada 2009-10 instaurouse un novo formato de competición que separaba na fase previa aos campións nacionais de liga dos equipos non campións, os cales entraban en escena na terceira de catro roldas previas. Na final desa mesma edición, o 22 de maio de 2010, o Inter de Milán fíxose co seu terceiro título tras derrotar na final ao Bayern de Múnic por dous goles a cero, ambos os goles marcados polo dianteiro arxentino Diego Milito. O conxunto neroazzurro, ademais, convertíase no primeiro club italiano que gañaba un triplo (Liga, Copa e Champions), e no sexto a nivel europeo.
Na tempada 2010-11, FC Barcelona e Manchester United disputaron a final, a segunda en dous anos, en Londres o 28 de maio de 2011, gañando novamente os "culés" por 3-1 con goles de Pedro Rodríguez, Leo Messi e David Villa. O gol do Manchester foi de Wayne Rooney. O equipo "blaugrana" conquistaba así a súa cuarta Copa de Europa na cidade onde se coroara por primeira vez, 19 anos atrás.
Na edición 2011-12 o Chelsea e o Bayern de Múnic enfrontáronse na final logo de eliminar ao FC Barcelona e ao Real Madrid respectivamente en semifinais. Tras un emocionante partido que concluíu en empate por 1-1 no tempo regulamentario e non converténdose goles na prórroga, lanzouse a quenda de penaltis na que o equipo inglés venceu por 3-4.
Borussia Dortmund e Bayern enfrontáronse na final da Champions League 2012-13 logo de eliminar ao Real Madrid e ao Barcelona respectivamente, gañando o Bayern de Múnic 2-1 no minuto 88 con gol de Robben, obtendo así o equipo bávaro a súa quinta Champions.
Himno
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Himno da Liga de Campións da UEFA.
O himno da Liga de Campións da UEFA é unha adaptación da obra de Händel, "Zadok the Priest". A obra está nos tres idiomas oficiais da UEFA: inglés, francés e alemán. O himno reprodúcese ao comezo de cada partido de Liga de Campións.
Finais
[editar | editar a fonte].svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Palmarés
[editar | editar a fonte]Por equipos
[editar | editar a fonte]Por países
[editar | editar a fonte]| País | Títulos | Subcampionatos |
|---|---|---|
| España
|
19 | 11 |
| Inglaterra
|
14 | 11 |
| Italia
|
12 | 16 |
| Alemaña
|
8 | 10 |
| Países Baixos
|
6 | 2 |
| Portugal
|
4 | 5 |
| Francia
|
1 | 6 |
| Escocia
|
1 | 1 |
 Romanía
|
1 | 1 |
.svg){kind=small} Iugoslavia
|
1 | 1 |
 Grecia
|
0 | 1 |
| Bélxica
|
0 | 1 |
 Suecia
|
0 | 1 |
Goleadores
[editar | editar a fonte]
Notas: A UEFA non contabiliza os goles marcados nas roldas de clasificación. En letra grosa aparecen os xogadores que participaron na Liga de Campións da UEFA 2021-22 e o equipo no que o fixeron. Só aparecen os clubs cos que participaron na Liga de Campións ou a Copa de Europa.
Estatísticas
[editar | editar a fonte]Equipos españois
[editar | editar a fonte]Datos desde o 25 de novembro de 1992, cando nace a Liga de Campións. Esta clasificación non contabiliza fases previas e dá 2 puntos por vitoria. Actualizado ata a tempada 2013-14.
| Posto | Equipo | Tempadas | Puntos | PX | PG | PE | PP | GF | GC |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1º | Barcelona | 18 | 266 | 192 | 108 | 50 | 34 | 380 | 193 |
| 3º | Real Madrid | 18 | 265 | 196 | 113 | 39 | 44 | 406 | 219 |
| 12º | Valencia | 9 | 110 | 92 | 41 | 28 | 23 | 141 | 89 |
| 25º | Deportivo da Coruña | 5 | 61 | 58 | 23 | 15 | 20 | 74 | 79 |
| 37º | Atlético de Madrid | 4 | 40 | 31 | 14 | 12 | 5 | 50 | 31 |
| 46º | Villarreal | 3 | 24 | 28 | 6 | 12 | 10 | 23 | 34 |
| 50º | Sevilla | 2 | 22 | 16 | 10 | 2 | 4 | 32 | 19 |
| 67º | Málaga | 1 | 12 | 10 | 4 | 4 | 2 | 16 | 9 |
| 79º | Real Sociedad | 2 | 8 | 14 | 2 | 4 | 8 | 9 | 20 |
| 81º | Celta de Vigo | 1 | 7 | 8 | 2 | 3 | 3 | 9 | 11 |
| 87º | Mallorca | 1 | 6 | 6 | 3 | 0 | 3 | 4 | 9 |
| 92º | Athletic | 1 | 5 | 6 | 1 | 3 | 2 | 5 | 6 |
| 96º | Betis | 1 | 5 | 6 | 2 | 1 | 3 | 3 | 7 |
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Outros artigos
[editar | editar a fonte]- UEFA Europa League
- Supercopa de Europa
- Liga Xuvenil da UEFA
- Lista de adestradores gañadores da Copa de Europa e da Liga de Campións da UEFA
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Liga de Campións da UEFA  |
- UEFA CHAMPIONS LEAGUE RANKINGS AND MORE...
- UEFA Champions League, sitio web oficial Arquivado 26 de maio de 2007 en Wayback Machine. (en castelán)
