Teià

Teià
	Bandeira Brasón
Localización
	41°29′55″N 2°19′27″L / 41.498611111111, 2.3241666666667
Estado	España
Comunidade autónoma	Cataluña
Provincia	provincia de Barcelona
Ámbito funcional territorial	Ámbito metropolitano de Barcelona
Comarca	Maresme
Capital	Teià (en)
Contén a división administrativa	Buvisa (en) ; La Molassa (en) ; Les Valls (en) ; Muntanya, la (en) ; Sant Berger (en) ; Vallvallida (en) ; Víctor Font Gual (en)
Poboación
Poboación	6.696 (2023) (1.014,55 hab./km²)
Número de fogares	43 (1553)
Lingua oficial	lingua catalá
Xeografía
Parte de	Q107554305
Superficie	6,6 km²
Bañado por	Riera de Teià (en)
Altitude	128 m
Comparte fronteira con	Alella ; Premià de Dalt ; Vallromanes ; El Masnou ; Premià de Mar
Organización política
• Alcaldesa	Gemma Rosell Duran (en) (2023–)
Identificador descritivo
Código postal	08329
Fuso horario	UTC 01:00
Código INE	08281
Código territorial IDESCAT	082819
Outro
Irmandado con	Massarosa (pt)
Sitio web	teia.cat

Teià é un municipio de Cataluña, España, pertencente á provincia de Barcelona, na comarca do Maresme. Está situado na vertente da serra da Marina que limita con Alella, El Masnou e Premià de Dalt.

Historicamente foi un tradicional lugar de veraneo e, nas últimas décadas, creceu considerablemente ao absorber poboación procedente de Barcelona.

Historia

Os restos arqueolóxicos atopados no sitio de Vallmora parecen confirmar que, en tempos dos romanos, Teià foi un dos centros principais de produción vitivinícola dos arredores da Barcino romana.

O documento máis antigo no que se menciona a Teià está datado en 958 e trátase da venda dunha viña no que aparece o topónimo Vila Taliano. Este documento é clave na teoría da orixe romana do nome de Teià que sostén que, a partir do xentilicio Talius ou Talianum, evolucionouse cara a formas como Taliano, Tayano Taya ou Teyá e Taiá ou Teià.

Os Privilexios de Teià foron asinados polo rei Fernando o Católico e polos veciños máis notables do pobo na Corte Real de Salamanca o 21 de novembro de 1505. Os puntos principais destes privilexios eran: Declaración da inseparabilidad perpetua da xurisdición real, regulamento de instauración dos cargos municipais, dependencia xurídica da vigairía de Barcelona e potestade para impor impostos municipais. Pere Noguera foi o primeiro alcalde electo e iniciou unha forma de goberno municipal que durou ata o Decreto da Nova Planta (1714).

En 1769 empezáronse os trámites da construción da igrexa do barrio marítimo de El Masnou, en 1817 creouse a Vigairía Perpetua, separada da de Teià e, finalmente, en 1825 El Masnou segregouse de Teià formando un municipio independente.