Segway

Persoas paseando nun Segway.

O Segway é un vehículo de transporte lixeiro xiroscópico eléctrico de dúas rodas, con autobalanceo controlado por ordenador, inventado por Dean Kamen e presentado en decembro de 2001. Foi producido dende ese ano até 2020 pola compañía estadounidense Segway Inc., con sede en Bedford, Nova Hampshire. Inicialmente denominouse Segway HT (Human Transporter; en galego, transportador humano) para se denominar, posteriormente, Segway PT (Personal Transporter; en galego, transportador persoal).

A principios do ano 2010 a empresa foi comprada por un grupo dirixido polo millonario británico Jimi Heselden, presidente de Hesco Bastion. Nove meses máis tarde, este, faleceu ao caer por un cantil mentres probaba un destes Segway. En abril de 2015, a compañía chinesa con sede en Beijing, Ninebot comprou Segway por un prezo que non se fixo público. Pouco despois, ampliou a compañía para incluír outros dispositivos de transporte e, en xuño de 2020, anunciou que xa non o fabricaría máis.

Traxectoria

O Segway PT, chamado Segway HT durante o desenvolvemento e a comercialización inicial, desenvolveuse a partir da cadeira de rodas autoequilibrada iBOT que se desenvolveu inicialmente na Universidade de Plymouth, xunto con BAE Systems e Sumitomo Precision Products. A primeira patente de Segway foi presentada en 1994 e concedida en 1997, seguida doutras, incluída unha presentada en xuño de 1999 e concedida en outubro de 2001.

O Segway foi o primeiro dispositivo de transporte con autobalanceo. O ordenador e os motores situados na base manteñen o Segway sempre horizontal. O usuario debe inclinarse cara á dirección que queira tomar (diante, atrás, dereita ou esquerda). O motor é eléctrico e silencioso, e acada os 20 km/h (15 km/h nos P-series).

Xusto antes da súa aparición, un libro que filtrou información sobre a invención, desenvolvemento e financiamento do Segway e levou a especular sobre o dispositivo e a súa importancia. John Doerr predixo vendas que chegarían aos 1.000 millóns de dólares moito antes que calquera outro produto anterior e especulou que sería máis importante que Internet. South Park dedicou un episodio a burlarse da noticia antes de lanzar o produto. Steve Jobs foi citado dicindo que era "un negocio tan grande como o PC", aínda que máis trade se retractou indicando que se refería ao "deseño" e reflexionando sobre o prezo: "Está seguro de que o seu mercado é o dun consumidor exclusivo?". O dispositivo foi presentado o 3 de decembro de 2001, despois de meses de especulacións públicas, en Bryant Park, Nova York, no programa da mañá Good Morning America de ABC News, e as primeiras unidades entregadas aos clientes foron a principios de 2002. Para afrontar a demanda esperada, a fábrica de Bedford foi deseñada orixinalmente para construír ata 40.000 unidades mensuais. Pouco despois da demostración, tres Segway PT vendéronse nunha poxa en Amazon.com por máis de 100.000 dólares cada un. Despois dalgúns meses, Amazon e o sitio oficial comezaron as vendas regulares.

A compañía esperara vender 50.000 unidades no primeiro ano, pero despois de 21 meses só se venderan 6.000. A cifra revelouse durante a retirada voluntaria de todos os Segway PT en setembro de 2003. A condición que levou á retirada foi descrita nunha nota de prensa como "Perigo: Baixo certas condicións operativas, particularmente cando as baterías están preto do final da carga, algúns Segway PT poden non dar a suficiente potencia, ocasionando que o condutor caia. Isto pode suceder se o condutor acelera de xeito brusco, encontra un obstáculo ou continúa conducindo despois de recibir un aviso de batería baixa".

O alto prezo do dispositivo (entre US$4.000 e US$5.500, dependendo do modelo) considerouse o principal factor responsable da baixa demanda. Os seguidores desta tecnoloxía tamén afirman que a presentación do Segway foi en parte arruinada cando os detalles vertidos nun libro manuscrito -cuxa publicación se supoñía que debía coincidir coa presentación do vehículo- levantaron expectativas prematuras. Os entusiastas deste afirman que o público en xeral está asustado pola natureza revolucionaria do produto, aínda que estas afirmacións non teñen unha base aparente en ningún estudo de mercado. Para eliminar posibles malentendidos, e para eliminar a mala imaxe asociada co vehículo, Segway Inc. abriu concesionarios nos Estados Unidos nos que a xente pode examinar e probar os Segway PT. Aínda así non hai indicacións de que o mercado vaia considerar proximamente o PT como un vehículo práctico para uso diario en lugar de como un xoguete caro.

Os modelos orixinais de Segway presentaban tres axustes de velocidade: 9,7 km / h, 6 km / h con xiro máis rápido e 16 km / h. A dirección das primeiras versións controlábase mediante unha empuñadura de torsión que variaba as velocidades dos dous motores. O alcance da serie p era de 9 a 16,1 km cunha batería de hidruro metálico (NiMH) totalmente cargada cun tempo de recarga de 4 a 6 horas. En setembro de 2003, o Segway PT foi recordado, porque se os usuarios ignorasen as advertencias repetidas de batería baixa dos PT, ao final podería levalos á caída. Cun parche de software para a versión 12.0, o PT baixaría e pararía automaticamente en resposta á detección de batería baixa.

A finais do 2004, Segway Inc. asinou contratos de distribución en varios países, incluíndo Italia e Corea do Sur. A compañía recibiu respostas positivas dos lexisladores franceses e italianos sobre a situación legal en ambos os dous países. A pesar de que os seus creadores cren que o PT é ideal para as áreas urbanas densas, moitos suburbios e grandes cidades (como Atlanta ou Os Ánxeles) foron deseñados para ser percorridos principalmente por automóbiles mediante autoestradas e estradas interestatais. As comunidades nas que o Segway podería ter máis éxito parece que serían aquelas cunhas distancias menores entre o fogar, o traballo e as áreas de recreo, polo que o éxito do PT no mercado do transporte persoal (ao contrario que o seu uso actual como dispositivo de recreo) depende en boa medida do estilo de desenvolvemento urbano ou a habilidade de producir futuros modelos seguros con velocidades maiores.

A pesar de sufrir a compañía moitos contratempos, en 2005 Segway Inc. estaba a traballar para incrementar a súa cota de mercado e recuperar os investimentos en I D e produción. Aínda que algunhas publicacións eran escépticas, a compañía esperaba que Segway conseguise ser un éxito comercial unha vez que se cubrisen os investimentos (como sucedeu con Iridium). Segway chegou a ter máis de 100 concesionarios e distribuidores internacionais.

En agosto de 2006, Segway interrompeu todos os modelos anteriores e introduciu os produtos i2 e x2, que se dirixían inclinando o guiador cara á dereita ou á esquerda, tiñan unha velocidade máxima de 12,1 mph (20,1 km / h) dun par de motores eléctricos sen cepillo de 2 cabalos de potencia (1,5 kW) sen freos con freo rexenerativo e un alcance de 24 a 40 km (15-25 mi), dependendo do terreo, estilo de condución e estado das baterías. A recarga tardaba de 8 a 10 horas. O i2 e o x2 tamén introduciron o InfoKey sen fíos que podería amosar a quilometraxe e un Hodómetro de viaxe coa posibilidade de pór o Segway en modo Seguridade de tal xeito que bloqueaba as rodas e activaba unha alarma se se movía e tamén se podía usar para acender o PT de ata 4,6 m de distancia.

Venda da empresa

En abril de 2015, Ninebot Inc., unha startup de robótica de transporte con sede en Beijing e rival de Segway, adquiriuna despois de recadar 80 millóns de dólares de Xiaomi e Sequoia Capital. En xuño de 2016, a compañía lanzou o Segway miniPRO, un scooter autoequilibrado máis pequeno. Posteriormente, en xulo de 2020, Ninebot, propietario da marca Segway, anunciou que xa non fabricaría o produto homónimo de dúas rodas e autoequilibrado.

Durante a vida útil do produto, vendeuse un número relativamente pequeno de unidades, unhas 140.000; porén, o Segway Pt só supuña o 1'5% do beneficio total da empresa. Entre os factores que contribuíron á paralización da produción están o prezo (5.000 dólares no lanzamento) e a curva de aprendizaxe para conseguir manterse sobre o Segway que deu lugar a accidentes de persoas relevantes como Usain Bolt, George W. Bush e o propio propietario da compañía, Jimi Heselden. Mentres que o Segway mantivo a popularidade entre as actividades turísticas, os patinetes eléctricos gañáronlo na mobilidade persoal.

Tecnoloxía

Uso do Segway pola policía sueca.

O dinamismo do Segway PT é semellante a un problema clásico como é o péndulo invertido. Emprega motores eléctricos de corrente continua sen escobillas en cada roda, alimentados por baterías de ión-litio co equilibrio conseguido mediante sensores de inclinación e sensores xiroscópicos desenvolvidos polo Advanced Technology Center de BAE Systems. As rodas condúcense cara a adiante ou cara a atrás cando sexa a partir da posición vertical.

Utilización

En 2011, o Segway i2 foi comercializado para o uso por parte dos servizos médicos de emerxencia. En 2018, a policía de Estocolmo adoptou Segways como método de transporte permanente para os patrulladores da cidade vella. O Segway miniPro tamén foi empregado como a parte que movía a robots. No 2008, DRAFT, Disability Rights Advocates for Technology (en galego, Defensores dos dereitos dos eivados á Tecnoloxía) intentaron subministrar equipos de Segway a veteranos que tiñan problemas para camiñar. Aínda que Segway Inc. non pode comercializar os seus dispositivos en Estados Unidos como dispositivos médicos, Kamen vendeu os dereitos de propiedade intelectual con fins médicos a Johnson & Johnson, fabricantes do iBOT, para comercializar unha cadeira de rodas autoequilibrada.

Segundo a compañía, a velocidade máxima do Segway PT é de 12,5 millas por hora (20,1 km / h) e pode cubrir uns 39 km cunha batería de ión-litio completamente cargada, dependendo do terreo, do estilo de condución e do estado das baterías. Por outra banda, a U.S. Consumer Product Safety Commission (en galego, Comisión de seguridade dos produtos dos consumidores) dos Estados Unidos non ten recomendacións específicas para o Segway, pero si que os cascos para bicicletas son axeitados para os scooters "de baixa velocidade e asistidos por motor".

Véxase tamén

Bibliografía

• Kemper, Steve (2003). Code name Ginger : the story behind segway and Dean Kamen's quest to invent a new world (en inglés). Boston, Mass.: Harvard Business School Press. ISBN 9781578516735. 

Ligazóns externas

• Páxina oficial
• Información sobre as patentes do Segway (en inglés)