Saltar ao contido

San Gimignano

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:Xeografía políticaSan Gimignano
Imaxe
Localización
Editar o valor en Wikidata Mapa
 43°28′04″N 11°02′36″L / 43.467719, 11.043221
PaísItalia
RexiónToscana
ProvinciasProvincia de Siena Editar o valor en Wikidata
Poboación
Poboación7.480 (2023) Editar o valor en Wikidata (53,97 hab./km²)
Xeografía
Parte de
Superficie138,6 km² Editar o valor en Wikidata
Altitude324 m Editar o valor en Wikidata
Comparte fronteira con
Santo padrónGeminianus Editar o valor en Wikidata
Identificador descritivo
Código postal53037 e 53030 Editar o valor en Wikidata
Fuso horario
Prefixo telefónico0577 Editar o valor en Wikidata
Identificador ISTAT052028 Editar o valor en Wikidata
Código catastral italianoH875 Editar o valor en Wikidata
Outro
Irmandado con
Sitio webcomune.sangimignano.si.it Editar o valor en Wikidata

San Gimignano é unha pequena cidade de montaña medieval amurallada na provincia de Siena, Toscana, centro-norte de Italia. Coñecida como "a Cidade das belas Torres", San Gimignano é famosa pola súa arquitectura medieval, única pola conservación dunha ducia das súas casas torre.[1] que, coa súa configuración de outeiro e as súas paredes circundantes, forman "un horizonte inesquecible".[2] Dentro dos muros, os edificios ben conservados inclúen exemplos notables tanto de arquitectura románica como de arquitectura gótica, con destacados exemplos de edificios seculares así como igrexas. O Palazzo Comunale, a Colexiata e a Igrexa de Sant' Agostino conteñen frescos, incluíndo ciclos que datan dos séculos XIV e XV.[2] O "Centro Histórico de San Gimignano" é Patrimonio da Humanidade da UNESCO.[2] A cidade tamén é coñecida polo azafrán, o xamón dourado e o seu viño branco, Vernaccia di San Gimignano, producido a partir da antiga variedade de uva Vernaccia que se cultiva nas ladeiras de pedra arenisca da zona.[3][4]

Territorio

[editar | editar a fonte]

O municipio de San Gimignano esténdese por 138 km² e está situado nun outeiro en Val d'Elsa. O desnivel é de entre un mínimo de 64 metros s.n.m. na chaira do río Elsa preto de Certaldo a un máximo de 631 metros na zona de Cornocchio.[5]

Historia

[editar | editar a fonte]
A central Piazza della Cisterna

No século III a.C. no lugar de San Gimignano alzábase unha pequena aldea etrusca. Os cronistas Lupi, Coppi e Pecori relatan que durante a conspiración de Catilina contra a República Romana no século I, dous irmáns patricios, Muzio e Silvio, fuxiron de Roma cara a Valdelsa e construíron dous castelos, Mucchio e Silvia (hoxe San Gimignano). O nome de Silvia cambiou a San Gimignano no ano 450 despois de que o bispo Geminianus, o santo de Módena, interveña para evitar a destrución do castelo polos seguidores de Atila o Huno. Como resultado, dedicouse ao santo unha igrexa e nos séculos VI e VII creceu ao seu redor unha aldea amurallada, chamada posteriormente "Castelo de San Gimignano" ou Castelo do Bosque pola extensa zona boscosa que o rodea. Desde o 929 a cidade foi gobernada polos bispos de Volterra.[6]

Na Idade Media e na era do Renacemento, foi un punto de parada para os peregrinos católicos no camiño a Roma e o Vaticano, xa que se atopa na Vía Francigena medieval.[7] O desenvolvemento da cidade tamén mellorou polo comercio de produtos agrícolas dos fértiles outeiros veciños, en particular o azafrán, usado tanto para cociñar como para tinguir panos e viño Vernaccia, dise que inspiraba a papas e poetas.[4][6]

En 1199, a cidade independizouse dos bispos de Volterra e estableceu un podestà, que empezou a enriquecer a comuna con igrexas e edificios públicos. Porén, a paz da cidade viuse perturbada durante os dous séculos seguintes polo conflito entre güelfos e xibelinos, e as rivalidades familiares dentro de San Gimignano.[6] Isto deu lugar a que as familias rivais construísen casas torre de alturas cada vez máis grandes. Cara a finais do período medieval, había 72 casas torre, de ata 70 metros de altura. A rivalidade finalmente limitouse cando o consello local ordenou que ningunha torre fose máis alta que a adxacente ao Palazzo Comunale.[8]

Aínda que o patrón oficial é San Gimignano, a cidade tamén honra a Serafina de San Gimignano Fina, coñecida tamén como Seraphina e Serafina, que naceu en San Ximignano en 1238 e cuxo día da festa é o 12 de marzo. A Capela de Santa Fina da Colexiata alberga o seu santuario e os frescos de Ghirlandaio.[9] A casa que dise que era o seu fogar aínda permanece na cidade.

O 8 de maio de 1300, San Gimignano acolleu a Dante Alighieri no seu papel de embaixador da Liga Güelfa na Toscana.[7]

A cidade floreceu ata 1348, cando foi golpeada pola Peste Negra que afectou a toda Europa, e preto da metade da poboación morreu.[6] A cidade someteuse ao goberno de Florencia. Inicialmente, construíronse algúns palacios góticos ao estilo florentino, e moitas das torres foron reducidas á altura das casas.[6] Houbo pouco desenvolvemento posterior, e San Gimignano mantivo conservado o seu estado medieval ata o século XIX, cando comeza a recoñecerse a súa condición de recurso turístico e artístico.

Descrición

[editar | editar a fonte]

A cidade está no cumio dun outeiro co eixe principal norte/sur. Está rodeado por tres murallas e ten no seu punto máis alto, ao oeste, nas ruínas dunha fortaleza desmantelada no século XVI. Hai oito entradas á cidade, situadas na segunda muralla, que data dos séculos XII e XIII.[10][11] As portas principais son Porta San Giovanni na crista que se estende cara ao sur, Porta San Matteo ao noroeste e Porta S. Jacopo ao nordeste. As principais rúas son Via San Matteo e Via San Giovanni, que atravesan a cidade de norte a sur. No corazón da cidade hai catro prazas: a Piazza Duomo, na que se alza a Colexiata; a Piazza della Cisterna, a Piazza Pecori e a Piazza delle Erbe. Ao norte da cidade atópase outra praza significativa, a Piazza Agostino, na que se alza a Igrexa de Sant' Agostino. As localizacións da Colexiata e de Sant' Agostino e as súas prazas dividen efectivamente a cidade en dúas partes.

Atraccións principais

[editar | editar a fonte]

A cidade de San Gimignano ten moitos exemplos de arquitectura románica e arquitectura gótica. Ademais de igrexas e fortificacións medievais, hai exemplos de arquitectura románica secular e doméstica que se poden distinguir entre si polos seus arcos de medio punto e apuntados, respectivamente. Unha característica particular da rexión de Siena é que os arcos dos ocos están deprimidos, e as portas adoitan ter un segundo arco baixo situado debaixo dun arco de medio punto ou apuntado. Tanto as fiestras románicas como as góticas teñen ás veces forma bifurcada, con dous ocos divididos por un parteluz de pedra baixo un único arco.[12][13]

Prazas

[editar | editar a fonte]

Praza da Cisterna

[editar | editar a fonte]

Esta praza, á que se accede dende a Via San Giovanni, é a praza principal da cidade. Ten forma triangular e está rodeada de casas medievais de diferentes datas, entre elas algúns bos exemplos de palacios románicos e góticos. No centro da praza atópase un pozo que era a principal fonte de auga para os veciños da cidade. A estrutura data de 1346.[6] Aínda que gran parte dela foi renovada a finais do século XX, partes do pavimento datan do século XIII.[6]

Praza Duomo

[editar | editar a fonte]

Esta praza está ao norte da Piazza della Cisterna e está conectada por un pasadizo adxacente a unha loggia aberta. Ao oeste, na parte superior da praza, érguese a Igrexa, á que se accede por unha ampla escalinata. O nome da praza parecería dar a entender que esta igrexa foi noutro tempo unha catedral, pero aínda que quizais estaba previsto, non foi así. Outros edificios importantes da praza inclúen o Palazzo Comunale e o Palazzo Podesta, a casa do alcalde. O Palazzo Podesta distínguese pola súa enorme loggia arqueada.

Torres

[editar | editar a fonte]
Torres en San Gimignano
Torre Grossa
Torre Rognosa

Mentres noutras cidades, como Florencia, a maioría ou todas as súas torres foron derrubadas por guerras, catástrofes ou a renovación urbana, San Gimignano conseguiu conservar catorce torres de diferentes alturas, polo que é coñecida internacionalmente.

  • Campanile della Collegiata
  • Torri degli Ardinghelli
  • Torre dei Becci
  • Torre Campatelli
  • Torre Chigi (1280)
  • Torre dei Cugnanesi
  • Torre do Diavolo
  • Torre Ficherelli ou Ficarelli
  • Torre Grossa (1311),[14] 54 metres (177 ft)[15]
  • Torre do Palazzo Pellari
  • Casa-torre Pesciolini
  • Torre Pettini
  • Torre Rognosa, 51 m.
  • Torri dei Salvucci

Igrexas

[editar | editar a fonte]

Hai moitas igrexas na cidade: as dúas principais son a Collegiata, antigamente catedral, e Sant'Agostino, que alberga moitas obras de arte dos primeiros artistas do Renacemento italiano.

A Pieve di Santa Maria en Cèllole, unha aldea do municipio, é unha igrexa rural románica cun baptisterio.

Edificios cívicos

[editar | editar a fonte]

O Palacio Comunal, antiga sede do podestà, alberga actualmente a galería da cidade, con obras de Pinturicchio, Benozzo Gozzoli, Filippino Lippi, Domenico di Michelino, Pier Francesco Fiorentino e outros. Desde o Salón de Dante do palacio pódese acceder a un fresco da Maesta de Lippo Memmi, así como á Torre del Podestà ou a Torre Grossa, 1311, que ten unha altura de 54 m.[15]

Vistas panorámicas

[editar | editar a fonte]

Panorama de San Gimignano e a paixase circundante

Panorama de San Gimignano e a paixase circundante


Vista desde a Torre Grossa, San Gimignano

Vista desde a Torre Grossa, San Gimignano


Galería

[editar | editar a fonte]


Notas

[editar | editar a fonte]
Referencias
  1. ↑ O número exacto non é cuestión de acordo, porque moitas torres foron niveladas á mesma altura que os edificios adxacentes. O número dáse como "unha ducia" (Strasser), 13 (Vantaggi) e 14 (UNESCO).
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 "Historic Centre of San Gimignano". UNESCO. World Heritage Centre. 3 de decembro de 2009. Consultado o 5 de setembro de 2012. 
  3. ↑ Wine, Rebecca. "Vernaccia di San Gimignano DOCG". Tuscany Wine. Arquivado dende o orixinal o 23 January 2018. Consultado o 11 September 2012. 
  4. ↑ 4,0 4,1 "Vernaccia di San Gimignano". See Tuscany. Arquivado dende o orixinal o 20 de novembro de 2012. Consultado o 11 de setembro de 2012. 
  5. ↑ "San Gimignano percorrido". Piccozzo. Piccozzo.com. Consultado o 12 de novembro de 2021. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 von der Haegen & Strasser 2001, pp. 430-433.
  7. ↑ 7,0 7,1 "History of San Gimignano". Associazione Strutture Extralberghiere di San Gimignano. Consultado o 11 de setembro de 2012. 
  8. ↑ von der Haegen & Strasser 2001, pp. 430 -433.
  9. ↑ Vantaggi 1979, pp. 41-50.
  10. ↑ Vantaggi 1979, p. 5.
  11. ↑ Vantaggi 1979, p. 6.
  12. ↑ Vantaggi 1979, p. 82.
  13. ↑ Vantaggi 1979, p. 83.
  14. ↑ Lafferty, Samantha (1 de decembro de 2011). Hunter Publishing, Inc, ed. Turkey Travel Adventures. p. 203. ISBN 9781588436856. 
  15. ↑ 15,0 15,1 DK Travel (2 de maio de 2016). Dorling Kindersley Ltd, ed. Guía familiar Italia. p. 200. ISBN 9780241278383. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • AA. VV., Medieval Churches of the Val d'Elsa. The territories of the Via Francigena between Siena and San Gimignano, Empoli, dell'Acero Publishers, 1996. ISBN 88-86975-08-2
  • Vantaggi, Rosella (1979). San Gimignano: Town of the Fine Towers. Plurigraf. 
  • von der Haegen, Anne Mueller; Strasser, Ruth (2001). Art and Architecture of Tuscany. Kőnemann. ISBN 3-8290-2652-8. 

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=San_Gimignano&oldid=6867557»