Píllara dourada americana

A píllara dourada americana ou píldora dourada americana, (Pluvialis dominica) é unha especie de ave Charadriiforme da familia Charadriidae.

Morfoloxía

Pluvialis dominica a punto de iniciar o voo.
Nótese a cor escura da plumaxe na zona posterior das axilas.

É unha ave de mediano tamano cun peso de 122-194 gramos, unha lonxitude de 23 a 30 cm e unha envergadura alar de entre 45,7 e 66 cm. É moi semellante a outras dúas especies de píllaras de Eurasia e do Pacífico. A píllara dourada americana é mais pequena, mais delgada e ten as patas lixeiramente mais longas cá píllara dourada europea -Pluvialis apricaria-, que tamén se diferencia por ter as plumas axilares de cor branca. É moi semellante á píllara dourada siberiana -Pluvialis fulva- que noutros tempos eran consideradas da mesma especie. A píllara dourada siberiana é mais delgada cá especie americana, ten un peteiro mais curto, as patas mais longas e a cor da súa plumaxe é polo xeral mais amarelo na súa parte posterior. Durante a tempada reprodutora estas tres especies amosan un marcado dimorfismo estacional no que amosan unha plumaxe moi parecida: partes inferiores negras e rostro negro beireado de branco, cun moteado amarelo no dorso e na parte superior das ás.

Alimentación

Aliméntanse, xeralmente guiadas pola súa aguda vista, de insectos, vermes, crustáceos e outros invertebrados. Para buscar o seu alimento frecuentan as pradarías, as praias e as chairas intermareais. Durante a época de cría tamén se alimentan de bagas na tundra ártica.

Hábitat e reprodución

Niño descuberto con catro ovos.

Cría nas áreas secas da tundra ártica e inverna nas costas, marxais e, ás veces, en pradarías. Emigra a grandes distancias co potente voo das súas puntiagudas ás.

O hábitat reprodutivo da píllara dourada americana é a tundra ártica do norte do Canadá e Alasca. Fan os eu niño no chan, nunha zona aberta e enxoita. Son unha especie migratoria que pasa o inverno boreal no Uruguai, o sur do Brasil, sueste de Paraguai e norte da Arxentina. Para isto seguen unha ruta de migración elíptica; as aves en voo cara ao norte pasan a través de América Central entre os meses de xaneiro e abril e fan unha escala para alimentarse e descansar no interior dos Estados Unidos, nos estados de Indiana e Illinois. No outono boreal, toman unha ruta mais ao leste, voando principalmente sobre a marxe oeste do océano Atlántico e do mar Caribe ás zonas de invernada nas chairas do curso medio e baixo dos ríos Paraná e Uruguai. É bastante habitual observar exemplares divagantes desta especie no oeste de Europa.

Unha comparación das datas e padróns migratorios conduce á conclusión de que os mazaricos esquimós e as píllaras douradas americanas foron as aves costeiras que probablemente chamaron a atención de Cristovo Colón sobre da proximidade á terra firme na súa primeira viaxe en 1492, despois de 65 días no mar.