Juan Antonio Llorente

Juan Antonio Llorente
	;
Biografía
Nacemento	30 de marzo de 1750 ; Rincón de Soto, España
Morte	5 de febreiro de 1823 (72 anos); Madrid, España
General Commissioner of Crusade (en)
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Educación	Universidade de Zaragoza
Actividade
Ocupación	historiador, político, escritor
Premios
	Royal Order of Spain (en) ;
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Льоренте Хуан Антонио); Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron; The Nuttall Encyclopædia >>>:Llorente, Juan Antonio

Juan Antonio Llorente (30 de marzo de 1756 - 7 de febreiro de 1823) foi sacerdote e erudito español.

Biografía

Nado en Rincón de Soto, era o quinto fillo do matrimonio formado por Juan Francisco Llorente Alcaraz e María González Mendizabal, ordenado sacerdote en 1779, doutor en dereito canónico, avogado polo Consello de Castela e membro da Real Academia de Sagrados Cánones, Liturxia e Historia Eclesiástica. Nomeado en 1782 provisor e vigairo interino da diocese de Calahorra e en 1785 comisario do Santo Oficio en Logroño, aínda que non realizou ningunha actuación ao ser chamado á Corte pola duquesa de Sotomaior, camareira da raíña, como testamenteiro, polo que solicitou o traslado do seu título de comisario da Inquisición a Madrid.

En 1789 foi nomeado secretario supernumerario do Tribunal do Santo Oficio de Madrid. Volta a Calahorra en 1792 para poder gozar das rendas como cóengo da localidade, xa que os outros cóengos negábanse a repartir con el por estar ausente. Xa en 1793 está de novo na Corte ao ser chamado polo novo inquisidor xeneral, Manuel Abad y la Sierra, para redactar un informe sobre as orixes do modo de procesar da Inquisición e posteriormente outro para reformalo. Non obstante, o inquisidor Abad caeu en desgraza e Llorente viuse obrigado a deixar o seu informe, mais polo seu traballo nos círculos máis conservadores foi visto como partidario do xansenismo e contrario á Inquisición. Así e todo, Llorente contaba co apoio de Manuel Godoy, mais coa caída de Manuel Luis de Urquijo, ministro de xustiza, a Inquisición pasou a perseguir os xansenistas e Llorente foi condenado en 1801 á perda do seu título de comisario da Inquisición, a unha multa de 50 ducados e a un mes de retiro nun mosteiro.

En 1806 publicou as Noticias históricas de las tres Provincias Vascongadas, onde rexeitaba o dereito dos vascos aos foros e por esta obra foi nomeado cóengo en Toledo. En 1808, durante as abdicacións de Baiona, mandoulle a Napoleón un Reglamento para la Iglesia Española onde propuña para España a aplicación da constitución civil do clero en vigor en Francia e a supresión das ordes regulares. Convocado a Baiona foi nomeado Conselleiro de Estado para Asuntos Clericais e director de bens nacionais. En 1811 redactou unha Memoria, con copias dos decretos pontificiais que implantaban a Inquisición en España e que eran descoñecidos na época, que leu na Real Academia da Historia, na que atacaba á Inquisición por menosprezar o poder real e a autoridade dos bispos, apoiando o regalismo bonapartista e que o goberno de Xosé I deu gran publicidade, o que posibilitou a publicación dos dous tomos dos Anales de la Inquisición en España (1812 e 1813).

En xullo de 1813 fuxiu a Francia, residiu en Lectoure e logo en Bordeos para establecerse definitivamente en París en 1814 cando a fin do Imperio estaba próxima; soliciou o indulto de Fernando VII sen éxito. Entre 1817 e 1818 publicou a obra pola que é coñecido, Histoire critique de l'Inquisition espagnole, en catro volumes, utilizando en parte documentos da Inquisición que trouxera de España. A obra foi polémica e deu lugar tanto a grandes críticas dos ultrarrealistas como a eloxios dos liberais, vendeu 2000 exemplares, unha cantidade á que poucas obras chegaban na época. Expulsado de Francia pola súa actividade nos carbonarios, sociedade secreta, instalousen en Madrid aproveitando que en España gobernaban os liberais tras o pronunciamento de Rafael del Riego.