Saltar ao contido

Somatomedina C

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «IGF-I»)
IGF-1.

A somatomedina C ou factor de crecemento similar á insulina tipo 1 (IGF-1 ou IGF-I) é unha proteína que nos seres humanos está codificada polo xene IGF1 do cromosoma 12.[1][2] O IGF-1 tamén foi denominado "factor de sulfatación" [3] e os seus efectos denomináronse "actividade similar á insulina non suprimible" (NSILA) na década de 1970.

O IGF-1 é unha hormona similar á insulina na súa estrutura molecular. Xoga un importante papel no crecemento infantil e os seus efectos anabólicos continúan nos adultos. Un análogo sintético do IGF-1, chamado mecasermin utilízase no tratamento de certos trastornos do crecemento.[4]

O IGF-1 consta dunha soa cadea de 70 aminoácidos con tres pontes disulfuro intramoleculares. Ten un peso molecular de 7649 daltons.

Síntese e circulación

[editar | editar a fonte]

A IGF-1 prodúcese principalmente no fígado como unha hormona endócrina e ademais nos tecidos diana de modo parácrino/autócrino. A súa produción é estimulada pola hormona do crecemento (GH) e pode ser retardada pola subnutrición, insensibilidade á GH, ausencia de receptores da GH, ou fallos da vía de sinalización posteriores á activación do receptor de GH, como fallos na SHP2 e STAT5B. Aproximadamente o 98% do IGF-1 está sempre unido a algunha das seis proteínas de unión específicas (IGF-BP). A IGFBP-3 é a máis abundante destas proteínas, e supón o 80% de todas elas. O IGF-1 únese á IGFBP-3 nunha razón molar de 1:1.

En experimentos con ratas a cantidade de ARNm de IGF-1 presente no fígado foi asociado positivamente coa caseína da dieta e negativamente coa proteína libre da dieta.[5]

Recentemente, desenvolveuse un sistema que produce IGF-1 humano recombinante activo (rhIGF-I) en grans de arroz transxénico.[6]

Modo de acción

[editar | editar a fonte]

A súa acción principal está mediada pola unión co seu receptor específico, o receptor de IGF-1, abreviadamente IGF1R, presente en moitos tipos celulares de moitos tecidos. A unión ao IGF1R, que é unha receptor tirosina quinase, inicia a sinalización intracellular; o IGF-1 é un dos activadores naturais máis potentes da vía de transdución de sinais AKT, un estimulador do crecemento celular e da proliferación, e un potente inhibidor da morte celular programada.

O IGF-1 é un mediador primario dos efectos da hormona do crecemento (GH). A hormona do crecemento prodúcese na adenohipófise ou pituitaria anterior, libérase na circulación sanguínea, e estimula ao fígado a producir IGF-1. O IGF-1 despois estimula o crecemento corporal sistémico, e ten efectos promotores do crecemento en case todas as células do corpo, especialmente no músculo esquelético, cartilaxe, óso, fígado, riles, nervios, pel, células hematopoéticas, e pulmóns. Ademais dos efectos similares aos da insulina, o IGF-1 pode tamén regular o crecemento celular e o desenvolvemento, especialmente nas células nerviosas, e a síntese de ADN nas células.

A deficiencia de hormona do crecemento ou de IGF-1 orixina unha menor estatura. Aos nenos deficientes en GH adminístraselles GH recombinante para aumentar a súa estatura. As persoas deficientes en IGF-1, diagnosticadas de síndrome de Laron, ou ananismo de Laron, trátanse con IGF-1 recombinante. No gando vacún, as concentracións circulantes de IGF-I están relacionadas co rendemento reprodutivo.[7]

O receptor do factor de crecemento similar á insulina tipo 1 (IGF-1R) e outros receptores de factor de crecemento de tirosina quinase transducen sinais a través de múltiples vías. Unha vía chave é regulada pola fosfatidilinositol-3 quinase (PI3K) e a diana de mamíferos da rapamicina (mTOR). As rapamicinas forman complexos con FKBPP12 para inhibir o complexo mTORC1. O mTORC2 non é afectado e responde activando a Akt, dirixindo sinais por medio do mTORC1 inhibido. A fosforilación do factor de iniciación eucariótico 4e (eif-4E) [4EBP] polo mTOR inhibe a capacidade do 4EBP de inhibir o eif-4E e fai máis lento o metabolismo.

Receptores

[editar | editar a fonte]

O IGF-1 únese polo menos a dous receptores da superficie celular: o receptor de IGF-1 (IGF1R), e o receptor da insulina. O receptor de IGF-1 parece ser o receptor "fisiolóxico", e o IGF-1 lígase a el cunha afinidade significativamente maior ca coa que se une ao receptor da insulina. Igual que o receptor da insulina, o receptor de IGF-1 é un receptor de tirosina quinase, o que significa que sinaliza ao causar a adición dunha molécula de fosfato en determinadas tirosinas. O IGF-1 activa o receptor da insulina con aproximadamente a décima parte da potencia da insulina. Parte desta sinalización pode facerse por medio dos heterodímeros IGF1R/receptor da insulina (a razón da confusión é que os estudos de unión de moléculas mostraban que o IGF1 se fixa ao receptor da insulina 100 veces peor ca a propia insulina, aínda que non se correlaciona coa potencia real do IGF1 in vivo en inducir a fosforilación do receptor da insulina, e a hipoglicemia).

O IGF-1 prodúcese durante toda a vida. Os maiores graos de produción de IGF-1 ocorren durante o crecemento puberal. Os niveis máis baixos danse na infancia e vellez.

Outras IGFBPs son inhibitorias. Por exemplo, a IGFBP-2 e a IGFBP-5 fixan o IGF-1 con maior afinidade ca o seu propio receptor. Por tanto, os aumentos no soro sanguíneo destas dúas IGFBPs orixinan un descenso na actividade do IGF-1.

Factores de crecemento relacionados

[editar | editar a fonte]

O IGF-1 está estreitamente relacionado cunha segunda proteína chamada "factor de crecemento similar á insulina tipo 2" (IGF-2). O IGF-2 tamén se une ao receptor de IGF-1. Porén, o IGF-2 ten tamén un receptor exclusivo chamado "receptor de IGF-2" (tamén denominado receptor de manosa 6-fosfato). O receptor do IGF-2 (IGF2R) non ten capacidade de transducir sinais, e o seu principal papel é actuar como un sumidoiro que secuestra o IGF-2 e faino menos dispoñible para que se fixe aos receptores de IGF-1. Como implica o nome de "factor de crecemento similar á insulina tipo 1", o IGF-1 está relacionado estruturalmente coa insulina, e mesmo pode unirse ao receptor da insulina, aínda que cunha afinidade menor ca a insulina.

Contribución ao envellecemento

[editar | editar a fonte]

Está amplamente aceptado que a sinalización pola vía do receptor da insulina/receptor similar ao IGF-1 contribúe significativamente ao proceso de envellecemento en moitos organismos. Esta liña de investigación empezou a facerse importante cos traballos de Cynthia Kenyon, que demostrou que as mutacións no xene daf-2 podían duplicar a duración da vida do verme Caenorhabditis elegans.[8] O daf-2 codifica o receptor unificado insulina/receptor similar ao IGF-1 do verme.

A sinalización insulina/IGF-1 está conservada desde os vermes aos humanos. In vitro os experimentos indican que as mutacións que reducen a sinalización insulina/IGF-1 deceleran o proceso de envellecemento dexenerativo e aumentan a duración da vida en moitos organismos, como Drosophila melanogaster, rato,[9] e posiblemente os humanos.[10][11][12][13] Tamén se pensa que a redución da sinalización de IGF-1 contribúe aos efectos "antienvellecemento" da restrición de calorías.[14]

Porén, a situación in vivo nos seres humanos é completamente diferente, e, de feito, a deficiencia de IGF-1 está asociada con enfermidades neurodexenerativas,[15] cardiovasculares, insuficiencia cardíaca e acurtamento da vida.[16][17]

Factores que inflúen nos niveis de IGF-1 circulante

[editar | editar a fonte]
Modelo en 3D do IGF-1.

Os factores que causan variacións nos niveis da hormona do crecemento (GH) e do IGF-1 circulantes son: características xenéticas, a hora do día, idade, sexo, exercicio, niveis de estrés, nivel de nutrición e índice de masa corporal, estado de saúde, raza, nivel de esrtróxenos e consumo de xenobióticos (substancias alleas ao organismo).[18] A inclusión final dos xenobióticos como factor que inflúe no estado da GH-IGF salienta o feito de que o eixe GH-IGF é unha diana potencial para certos perturbadores químicos endócrinos.

Enfermidades de deficiencia e resistencia

[editar | editar a fonte]

A deficiencia de IGF-I está asociada con doenzas neurodexenerativas,[15] cardiovasculares, insuficiencia cardíaca, e acurtamento da vida.[16][17]

Doenzas raras caracterizadas pola incapacidade de fabricar ou responder ao IGF-1 producen un tipo distintivo de insuficiencia de crecemento denominado ananismo de Laron, que non responde a ningún tratamento con hormona do crecemento debido á ausencia de receptores de GH. A FDA denomina todos estes trastornos co termo deficiencia de IGF primaria grave. Os pacientes con esta deficiencia presentan tipicamente niveis de normais a altos de GH, peso por debaixo de -3 desviacións estándar, e niveis de IGF-1 por debaixo de -3 desviacións estándar. A deficiencia de IGF primaria grave afecta a pacientes con mutacións no receptor de GH, mutacións post-receptor ou mutacións no IGF, o que explica que non respondan ao tratamento con GH.

A vía de sinalización de IGF parece xogar un papel crucial no cáncer. Varios estudos mostraron que o aumento nos niveis de IGF leva a un incremento do risco de cáncer.[19] Estudos feitos en células de cáncer de pulmón mostran que os fármacos que inhiben dita sinalización poden ter un potencial interese na terapia contra o cáncer.[20]

Uso como proba de diagnóstico

[editar | editar a fonte]
Rangos de referencia para o IGF-1[21]
(en ng/mL)
Idade Femias Machos
2.5th
centil		 97.5th
centil		 2.5th
centil		 97.5th
centil
20 111 423 156 385
25 102 360 119 343
30 94 309 97 306
35 86 271 84 275
40 79 246 76 251
45 73 232 71 233
50 68 228 66 221
55 64 231 61 214
60 61 237 55 211
65 59 241 49 209
70 57 237 46 207
75 55 219 48 202

Os niveis de IGF-1 poden medirse no sangue en cantidades de 10-1000 ng/mL. Como os niveis non flutúan moito ao longo do día nun individuo, o IGF-1 utilízase polos médicos como unha proba de exame da deficiencia en hormona do crecemento e exceso en casos de acromegalia e xigantismo.

A interpretación dos niveis de IGF-1 é complicada polos amplos rangos normais que presenta, e polas variacións debidas á idade, sexo, e estado puberal. Condicións clinicamente significativas e cambios nos niveis poden verse enmascarados pola amplitude dos rangos normais. Adoita a ser útil un seguimento secuencial no tempo para o tratamento de varios tipos de enfermidades hipofisarias, subnutrición, e problemas de crecemento.

Uso como axente terapéutico

[editar | editar a fonte]

O Mecasermin (nome comercial Increlex) é un análogo sintético da IGF-1 que está aprobado para o tratamento da insuficiencia de crecemento.[22] O IGF-1 recombinante prodúcese a grande escala utilizando lévedos ou a bacteria E. coli.

Varias compañías avaliaron o IGF-1 en ensaios clínicos para o tratamento de diversas doenzas, como a diabetes tipo 1 e 2, esclerose lateral amiotrófica,[15] queimaduras graves e distrofia muscular miotónica (MMD). Na diabetes tipo 1 e 2 os resultados foron prometedores, pero producía retinopatía, polo que non se continuou investigando. Os resultados sobre a esclerose lateral amiotrófica foron equívocos e o fármaco non foi aprobado [23][24][25].

Porén, nos últimos anos outras compañías realizaron novos ensaios, que fixeron que a FDA aprobase nos Estados Unidos en 2005 o fármaco de IGF-1 Increlex como terapia de reemprazamento para a deficiencia de IGF-1 primaria grave, e tamén o fármaco Iplex (un complexo IGF-1/IGFBP-3).[26][27]

Investigouse tamén en ensaios clínicos o composto MK-677, que eleva os niveis de IGF-1, en pacientes de Alzheimer, pero non supuxo unha melloría.[28]

A IGFBP-3 é un transportador do IGF-1, o que significa que o IGF-1 se une á IGFBP-3, creando un complexo cuxo peso molecular combinado e afinidade de unión permite que o factor de crecemento teña unha vida media moito maior no soro sanguíneo. Se non se une á IGFBP-3, o IGF-1é eliminado rapidamente polos riles, debido ao seu baixo peso molecular. Pero cando está ligado ao IGFBP-3, o IGF-1 evita a súa eliminación renal. Ademais, como a IGFBP-3 ten unha afinidade menor polo IGF-1 ca a que ten o IGF-1 polo seu receptor IGF1R, a súa unión non interfire coa función do IGF-1. Por estas razóns, unha combinación de IGF-1/IGFBP-3 podería ser de utilidade para o tratamento, pero as investigacións están paradas por litixios de patentes.

O IGF-1 combinado con eritropoetina tamén mostrou ser efectivo en modelos animais con accidente cerebrovascular.[29]

Interaccións

[editar | editar a fonte]

o IGF-1 únese e interacciona con todas as proteínas que se unen ao IGF-1 (IGFBPs), das cales existen seis (IGFBP1-6).

As que máis referencias específicas teñen son as interaccións co IGFBP3,[30][31][32][33][34][35] IGFBP4,[36][37] e IGFBP7.[38][39]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Höppener JW, de Pagter-Holthuizen P, Geurts van Kessel AH, Jansen M, Kittur SD, Antonarakis SE, Lips CJ, Sussenbach JS (1985). "The human gene encoding insulin-like growth factor I is located on chromosome 12". Hum. Genet. 69 (2): 157–60. PMID 2982726. doi:10.1007/BF00293288. 
  2. ↑ Jansen M, van Schaik FM, Ricker AT, Bullock B, Woods DE, Gabbay KH, Nussbaum AL, Sussenbach JS, Van den Brande JL (1983). "Sequence of cDNA encoding human insulin-like growth factor I precursor". Nature 306 (8633): 609–11. PMID 6358902. doi:10.1038/306609a0. 
  3. ↑ Salmon W, Daughaday W (1957). "A hormonally controlled serum factor which stimulates sulfate incorporation by cartilage in vitro". J Lab Clin Med 49 (6): 825–36. PMID 13429201. 
  4. ↑ Keating GM (2008). "Mecasermin". BioDrugs 22 (3): 177–88. PMID 18481900. doi:10.2165/00063030-200822030-00004. 
  5. ↑ Miura, Y.; Kato, H.; Noguchi, T. (2007). "Effect of dietary proteins on insulin-like growth factor-1 (IGF-1) messenger ribonucleic acid content in rat liver". British Journal of Nutrition 67 (2): 257. doi:10.1079/BJN19920029. PMID 1596498.
  6. ↑ Cheung SC, Liu LZ, Lan LL, Liu QQ, Sun SS, Chan JC, Tong PC.,"Glucose lowering effect of transgenic human insulin-like growth factor-I from rice: in vitro and in vivo studies." BMC Biotechnol. 2011;11:37
  7. ↑ Yilmaz A, Davis ME, RCM Simmen RCM (1999). "Reproductive performance of bulls divergently selected on the basis of blood serum insulin-like growth factor I concentration". J Anim Sci 77 (4): 835–9. PMID 10328346. 
  8. ↑ Ver publicacións dos seus experimentos en Cynthia Kenyon lab Arquivado 20 de maio de 2007 en Wayback Machine., in particular, Dorman JB, Albinder B, Shroyer T, Kenyon C (1995). "The Age-1 and Daf-2 Genes Function in a Common Pathway to Control the Lifespan of Caenorhabditis Elegans". Genetics 141 (4): 1399–406. PMC 1206875. PMID 8601482. ; and Apfeld J, Kenyon C (1998). "Cell nonautonomy of C. elegans daf-2 function in the regulation of diapause and life span". Cell 95 (2): 199–210. PMID 9790527. doi:10.1016/S0092-8674(00)81751-1. 
  9. ↑ Bartke, A (2011-01-12). "Single-gene mutations and healthy ageing in mammals". Philos Trans R Soc Lond B Biol Sc 366 (1561): 28–34. PMC 3001310. PMID 21115527. doi:10.1098/rstb.2010.0281. Consultado o 2011-09-28. 
  10. ↑ Guevara-Aguirre, J; .Guevara-Aguirre J, Balasubramanian P, Guevara-Aguirre M, Wei M, Madia F, Cheng CW, Hwang D, Martin-Montalvo A, Saavedra J, Ingles S, de Cabo R, Cohen P, Longo VD (2011-02-16). "Growth hormone receptor deficiency is associated with a major reduction in pro-aging signaling, cancer, and diabetes in humans". Sci Transl Med. 3 (70): 70ra13. PMID 21325617. doi:10.1126/scitranslmed.3001845. 
  11. ↑ Pawlikowska, L; Hu D, Huntsman S, Sung A, Chu C, Chen J, Joyner AH, Schork NJ, Hsueh WC, Reiner AP, Psaty BM, Atzmon G, Barzilai N, Cummings SR, Browner WS, Kwok PY, Ziv E; Study of Osteoporotic Fractures (2019-08). "Association of common genetic variation in the insulin/IGF1 signaling pathway with human longevity". Sci Transl Med. 8 (4): 460–72. PMID 19489743. doi:10.1111/j.1474-9726.2009.00493.x. 
  12. ↑ Suh, Y; Suh Y, Atzmon G, Cho MO, Hwang D, Liu B, Leahy DJ, Barzilai N, Cohen P (2008-03). "Functionally significant insulin-like growth factor I receptor mutations in centenarians". Aging Cell 105 (9): 3438–42. PMC 2265137. PMID 18316725. doi:10.1073/pnas.0705467105. 
  13. ↑ Van Heemst, D; Beekman M, Mooijaart SP, Heijmans BT, Brandt BW, Zwaan BJ, Slagboom PE, Westendorp RG (2005 Apr). "Reduced insulin/IGF-1 signalling and human longevity". Aging Cell 4 (2): 79–85. PMID 15771611. doi:10.1111/j.1474-9728.2005.00148.x. 
  14. ↑ Barzilai, N; A Bartke (2009-02-19). "Biological Approaches to Mechanistically Understand the Healthy Life Span Extension Achieved by Calorie Restriction and Modulation of Hormones". J Gerontol a Biol Sci Med Sci 64 (2): 187–91. PMC 2655014. PMID 19228789. doi:10.1093/gerona/gln061. Consultado o 2011-09-28. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Vaught JL, Contreras PC, Glicksman MA, Neff NT (1996). "Potential utility of rhIGF-1 in neuromuscular and/or degenerative disease". Ciba Found. Symp. 196: 18–27; discussion 27–38. PMID 8866126. 
  16. ↑ 16,0 16,1 Friedrich N, Schneider HJ, Haring R, Nauck M, Völzke H, Kroemer HK, Dörr M, Klotsche J, Jung-Sievers C, Pittrow D, Lehnert H, März W, Pieper L, Wittchen HU, Wallaschofski H, Stalla GK (2012). "Improved prediction of all-cause mortality by a combination of serum total testosterone and insulin-like growth factor I in adult men". Steroids 77 (1-2): 52–8. PMID 22037276. doi:10.1016/j.steroids.2011.10.005. 
  17. ↑ 17,0 17,1 Jankowska EA, Biel B, Majda J, Szklarska A, Lopuszanska M, Medras M, Anker SD, Banasiak W, Poole-Wilson PA, Ponikowski P (2006). "Anabolic deficiency in men with chronic heart failure: prevalence and detrimental impact on survival". Circulation 114 (17): 1829–37. PMID 17030678. doi:10.1161/CIRCULATIONAHA.106.649426. 
  18. ↑ Scarth J (2006). "Modulation of the growth hormone-insulin-like growth factor (GH-IGF) axis by pharmaceutical, nutraceutical and environmental xenobiotics: an emerging role for xenobiotic-metabolizing enzymes and the transcription factors regulating their expression. A review". Xenobiotica 36 (2–3): 119–218. PMID 16702112. doi:10.1080/00498250600621627. 
  19. ↑ Smith GD, Gunnell D, Holly J (2000). "Cancer and insulin-like growth factor-I : A potential mechanism linking the environment with cancer risk". British Medical Journal 321 (7265): 847–8. PMC 1118665. PMID 11021847. doi:10.1136/bmj.321.7265.847. 
  20. ↑ Velcheti V, Govindan R (2006). "Insulin-like growth factor and lung cancer". Journal of thoracic oncology : official publication of the International Association for the Study of Lung Cancer (en inglés) 1 (7): 607–10. PMID 17409926. doi:10.1016/S1556-0864(15)30370-1. 
  21. ↑ Ranges estimated from quantile regression as shown in table 4 in: Friedrich, N.; Alte, D.; Volzke, H.; Spilckeliss, E.; Ludemann, J.; Lerch, M.; Kohlmann, T.; Nauck, M. et al (2008). "Reference ranges of serum IGF-1 and IGFBP-3 levels in a general adult population: Results of the Study of Health in Pomerania (SHIP)". Growth Hormone & IGF Research 18 (3): 228–237. doi:10.1016/j.ghir.2007.09.005. PMID 17997337.
  22. ↑ Rosenbloom AL (2007). "The role of recombinant insulin-like growth factor I in the treatment of the short child". Curr. Opin. Pediatr. 19 (4): 458–64. PMID 17630612. doi:10.1097/MOP.0b013e3282094126. 
  23. ↑ http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16197815
  24. ↑ http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18608100
  25. ↑ Sorenson EJ, Windbank AJ, Mandrekar JN, Bamlet WR, Appel SH, Armon C, Barkhaus PE, Bosch P, Boylan K, David WS, Feldman E, Glass J, Gutmann L, Katz J, King W, Luciano CA, McCluskey LF, Nash S, Newman DS, Pascuzzi RM, Pioro E, Sams LJ, Scelsa S, Simpson EP, Subramony SH, Tiryaki E, Thornton CA (2008). "Subcutaneous IGF-1 is not beneficial in 2-year ALS trial". Neurology 71 (22): 1770–5. PMC 2617770. PMID 19029516. doi:10.1212/01.wnl.0000335970.78664.36. Resumo divulgativo – newswise.com. 
  26. ↑ Pollack A (2007-02-17). "Growth Drug Is Caught Up in Patent Fight". The New York Times. Consultado o 2010-03-28. 
  27. ↑ Pollack A (2007-03-07). "To Settle Suit, Maker Agrees to Withdraw Growth Drug". The New York Times. Consultado o 2010-03-28. 
  28. ↑ Sevigny JJ, Ryan JM, van Dyck CH, Peng Y, Lines CR, Nessly ML (2008). "Growth hormone secretagogue MK-677: no clinical effect on AD progression in a randomized trial". Neurology 71 (21): 1702–8. PMID 19015485. doi:10.1212/01.wnl.0000335163.88054.e7. 
  29. ↑ Fletcher L, Kohli S, Sprague SM, Scranton RA, Lipton SA, Parra A, Jimenez DF, Digicaylioglu M (2009). "Intranasal delivery of erythropoietin plus insulin-like growth factor-I for acute neuroprotection in stroke. Laboratory investigation". J. Neurosurg. 111 (1): 164–70. PMID 19284235. doi:10.3171/2009.2.JNS081199. 
  30. ↑ Horton JK, Thimmaiah KN, Houghton JA, Horowitz ME, Houghton PJ (1989). "Modulation by verapamil of vincristine pharmacokinetics and toxicity in mice bearing human tumor xenografts". Biochem. Pharmacol. 38 (11): 1727–36. PMID 2735930. doi:10.1016/0006-2952(89)90405-X. 
  31. ↑ Ueki I, Ooi GT, Tremblay ML, Hurst KR, Bach LA, Boisclair YR (2000). "Inactivation of the acid labile subunit gene in mice results in mild retardation of postnatal growth despite profound disruptions in the circulating insulin-like growth factor system". Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A. 97 (12): 6868–73. PMC 18767. PMID 10823924. doi:10.1073/pnas.120172697. 
  32. ↑ Buckway CK, Wilson EM, Ahlsén M, Bang P, Oh Y, Rosenfeld RG (2001). "Mutation of three critical amino acids of the N-terminal domain of IGF-binding protein-3 essential for high affinity IGF binding". J. Clin. Endocrinol. Metab. 86 (10): 4943–50. PMID 11600567. doi:10.1210/jc.86.10.4943. 
  33. ↑ Cohen P, Graves HC, Peehl DM, Kamarei M, Giudice LC, Rosenfeld RG (1992). "Prostate-specific antigen (PSA) is an insulin-like growth factor binding protein-3 protease found in seminal plasma". J. Clin. Endocrinol. Metab. 75 (4): 1046–53. PMID 1383255. doi:10.1210/jc.75.4.1046. 
  34. ↑ Twigg SM, Baxter RC (1998). "Insulin-like growth factor (IGF)-binding protein 5 forms an alternative ternary complex with IGFs and the acid-labile subunit". J. Biol. Chem. 273 (11): 6074–9. PMID 9497324. doi:10.1074/jbc.273.11.6074. 
  35. ↑ Firth SM, Ganeshprasad U, Baxter RC (1998). "Structural determinants of ligand and cell surface binding of insulin-like growth factor-binding protein-3". J. Biol. Chem. 273 (5): 2631–8. PMID 9446566. doi:10.1074/jbc.273.5.2631. 
  36. ↑ Bach LA, Hsieh S, Sakano K, Fujiwara H, Perdue JF, Rechler MM (1993). "Binding of mutants of human insulin-like growth factor II to insulin-like growth factor binding proteins 1-6". J. Biol. Chem. 268 (13): 9246–54. PMID 7683646. 
  37. ↑ Qin X, Strong DD, Baylink DJ, Mohan S (1998). "Structure-function analysis of the human insulin-like growth factor binding protein-4". J. Biol. Chem. 273 (36): 23509–16. PMID 9722589. doi:10.1074/jbc.273.36.23509. 
  38. ↑ Ahmed S, Yamamoto K, Sato Y, Ogawa T, Herrmann A, Higashi S, Miyazaki K (2003). "Proteolytic processing of IGFBP-related protein-1 (TAF/angiomodulin/mac25) modulates its biological activity". Biochem. Biophys. Res. Commun. 310 (2): 612–8. PMID 14521955. doi:10.1016/j.bbrc.2003.09.058. 
  39. ↑ Oh Y, Nagalla SR, Yamanaka Y, Kim HS, Wilson E, Rosenfeld RG (1996). "Synthesis and characterization of insulin-like growth factor-binding protein (IGFBP)-7. Recombinant human mac25 protein specifically binds IGF-I and -II". J. Biol. Chem. 271 (48): 30322–5. PMID 8939990. doi:10.1074/jbc.271.48.30322. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Butler AA, Yakar S, LeRoith D (2002). "Insulin-like growth factor-I: compartmentalization within the somatotropic axis?". News Physiol. Sci. 17: 82–5. PMID 11909998. 
  • Maccario M, Tassone F, Grottoli S; et al. (2002). "Neuroendocrine and metabolic determinants of the adaptation of GH/IGF-I axis to obesity". Ann. Endocrinol. (Paris) 63 (2 Pt 1): 140–4. PMID 11994678. 
  • Camacho-Hübner C, Woods KA, Clark AJ, Savage MO (2003). "Insulin-like growth factor (IGF)-I gene deletion". Reviews in endocrine & metabolic disorders 3 (4): 357–61. PMID 12424437. doi:10.1023/A:1020957809082. 
  • Trojan LA, Kopinski P, Wei MX; et al. (2004). "IGF-I: from diagnostic to triple-helix gene therapy of solid tumors". Acta Biochim. Pol. 49 (4): 979–90. PMID 12545204. 
  • Winn N, Paul A, Musaró A, Rosenthal N (2003). "Insulin-like growth factor isoforms in skeletal muscle aging, regeneration, and disease". Cold Spring Harb. Symp. Quant. Biol. 67: 507–18. PMID 12858577. doi:10.1101/sqb.2002.67.507. 
  • Delafontaine P, Song YH, Li Y (2005). "Expression, regulation, and function of IGF-1, IGF-1R, and IGF-1 binding proteins in blood vessels". Arterioscler. Thromb. Vasc. Biol. 24 (3): 435–44. PMID 14604834. doi:10.1161/01.ATV.0000105902.89459.09. 
  • Trejo JL, Carro E, Garcia-Galloway E, Torres-Aleman I (2004). "Role of insulin-like growth factor I signaling in neurodegenerative diseases". J. Mol. Med. 82 (3): 156–62. PMID 14647921. doi:10.1007/s00109-003-0499-7. 
  • Rabinovsky ED (2004). "The multifunctional role of IGF-1 in peripheral nerve regeneration". Neurol. Res. 26 (2): 204–10. PMID 15072640. doi:10.1179/016164104225013851. 
  • Rincon M, Muzumdar R, Atzmon G, Barzilai N (2005). "The paradox of the insulin/IGF-1 signaling pathway in longevity". Mech. Ageing Dev. 125 (6): 397–403. PMID 15272501. doi:10.1016/j.mad.2004.03.006. 
  • Conti E, Carrozza C, Capoluongo E; et al. (2005). "Insulin-like growth factor-1 as a vascular protective factor". Circulation 110 (15): 2260–5. PMID 15477425. doi:10.1161/01.CIR.0000144309.87183.FB. 
  • Wood AW, Duan C, Bern HA (2005). "Insulin-like growth factor signaling in fish". Int. Rev. Cytol. 243: 215–85. PMID 15797461. doi:10.1016/S0074-7696(05)43004-1. 
  • Sandhu MS (2005). "Insulin-like growth factor-I and risk of type 2 diabetes and coronary heart disease: molecular epidemiology". Endocrine development. Endocrine Development 9: 44–54. ISBN 3-8055-7926-8. PMID 15879687. doi:10.1159/000085755. 
  • Ye P, D'Ercole AJ (2006). "Insulin-like growth factor actions during development of neural stem cells and progenitors in the central nervous system". J. Neurosci. Res. 83 (1): 1–6. PMID 16294334. doi:10.1002/jnr.20688. 
  • Gómez JM (2006). "The role of insulin-like growth factor I components in the regulation of vitamin D". Current pharmaceutical biotechnology 7 (2): 125–32. PMID 16724947. doi:10.2174/138920106776597621. 
  • Federico G, Street ME, Maghnie M; et al. (2006). "Assessment of serum IGF-I concentrations in the diagnosis of isolated childhood-onset GH deficiency: a proposal of the Italian Society for Pediatric Endocrinology and Diabetes (SIEDP/ISPED)". J. Endocrinol. Invest. 29 (8): 732–7. PMID 17033263. 
  • Zakula Z, Koricanac G, Putnikovic B; et al. (2007). "Regulation of the inducible nitric oxide synthase and sodium pump in type 1 diabetes". Med. Hypotheses 69 (2): 302–6. PMID 17289286. doi:10.1016/j.mehy.2006.11.045. 
  • Trojan J, Cloix JF, Ardourel MY; et al. (2007). "Insulin-like growth factor type I biology and targeting in malignant gliomas". Neuroscience 145 (3): 795–811. PMID 17320297. doi:10.1016/j.neuroscience.2007.01.021. 
  • Venkatasubramanian G, Chittiprol S, Neelakantachar N, Naveen MN, Thirthall J, Gangadhar BN, Shetty KT (2007). "Insulin and insulin-like growth factor-1 abnormalities in antipsychotic-naive schizophrenia". Am J Psychiatry 164 (10): 1557–60. PMID 17898347. doi:10.1176/appi.ajp.2007.07020233. 

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
  • MeshName - Insulin-Like Growth Factor I [1]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Somatomedina_C&oldid=6595142»