Gianni Vattimo

Gianni Vattimo

(2011)
Biografía
Nacemento	(it) Gianteresio Vattimo 4 de xaneiro de 1936 Turín, Italia
Morte	19 de setembro de 2023 (87 anos) Turín, Italia
Eurodeputado
Representa: Itália de Valores (pt) 14 de xullo de 2009 – 30 de xuño de 2014 Lexislatura: VII lexislatura do Parlamento Europeo Circunscrición electoral: Italia Electo en: Eleccións ao Parlamento Europeo de 2009
Eurodeputado
Representa: Itália de Valores (pt) 20 de xullo de 1999 – 19 de xullo de 2004 Lexislatura: V lexislatura do Parlamento Europeo Circunscrición electoral: Italia Electo en: eleccións ao Parlamento Europeo de 1999
Datos persoais
Educación	Universidade de Turín
Actividade
Campo de traballo	Filosofía e política
Lugar de traballo	Turín Estrasburgo Bruxelas
Ocupación	filósofo, político, profesor universitario, escritor
Empregador	Universidade de Turín
Partido político	Itália de Valores (pt) Partido Comunista (Itália) (pt)
Membro de	Accademia delle Scienze di Torino (1986–) Academia Europea das Ciencias e Artes
Profesores	Luigi Pareyson e Hans-Georg Gadamer
Alumnos	Dario Buzzolan (pt) , Edoardo Camurri (pt) e Franca D'Agostini (en)
Influencias	Luigi Pareyson
Participou en
13 de novembro de 2019	Petición pública en favor dunha negociación política sobre Cataluña
Obra
Arquivos en	Universidade Pompeu Fabra
Premios
(2020)  Medalla de Ouro do Círculo de Belas Artes (2002)  Hannah Arendt Prize (en) (1992)  Max Planck Research Award (en)  Honorary Doctorate of University of Buenos Aires (en)  doutor honoris causa pola Universidade Nacional Maior de San Marcos
Descrito pola fonte	Obálky knih,
Páxina web	giannivattimo.blogspot.com

Gianni Vattimo, nado en Turín o 4 de xaneiro de 1936 e finado na mesma cidade o 19 de setembro de 2023, foi un filósofo italiano e activista político, identificado coa hermenéutica, a posmodernidade e outros sincretismos. É unha figura significativa do denominado pensamento feble.

Traxectoria

Estudou na Universidade de Turín e na de Heiderberg. Exerceu a docencia en Turín, Os Ánxeles e Nova York. Foi Catedrático de Filosofía Teorética.

Participou en política a través do Partido Radical e logo na converxencia de forzas políticas denominada a Oliveira. Foi deputado no Parlamento Europeo en Demócratas de Esquerda. Foi membro da dirección nacional de Coordinamento Omosessuale.

Pensamento

Vattimo entendía que os grandes relatos omnicomprensivos están en crise. O seu lugar ocúpano os medios de comunicación, coa súa información superficial e múltiple e a complexidade das linguaxes técnicas. A única filosofía da historia posible arestora é a que narra a súa fin. Xa non existen nin fíos condutores nin posibilidade dunha visión totalizadora. A única visión posible é a que asuma o esnaquizamento da vida, que xa non reside no todo senón na fragmentación. Isto é a consecuencia do que Nietzsche denominou "a morte de Deus", que implica tamén o final da metafísica. Lonxe do catastrofismo de Lyotard, entende que a sociedade está a entrar na fase do posthistórico, onde se poden abrir novas oportunidades e posibilidades. Así, se se nega unha racionalidade central tamén desaparecen as coartadas para silenciar ou esmagar os discursos das minorías, sexan estas étnicas, relixiosas ou sexuais.

Obras

• Il pensiero debole, Milán, 1983
• La società transparente, Milán 1989
• La fine della modernità, Turín. Milán, 1985
• Filosofia al presente, Milán, 1990
• Oltre l'interpretazione, Milán 1994
• Credere di credere, Milán 1996
• Vocazione e responsabilità del filosofo, Milán, 1996
• Ecce comu. Come si ri-diventa ciò che si era, Roma, 2007