Eugène Atget
  | |
| Nome orixinal | (fr) Jean Atget |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | (fr) Jean Eugène Auguste Atget 12 de febreiro de 1857 Libourne (Francia) |
| Morte | 4 de agosto de 1927 (70 anos) 14º distrito de París (Francia) |
| Lugar de sepultura | cemiterio de Bagneux, 4 (valor descoñecido–valor descoñecido) |
| Outros nomes | Eugène Atget |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | París (1878–1927) |
| Ocupación | fotógrafo, architectural photographer (en)  |
| Período de actividade | 1877 - 1927 |
| Participou en | |
| 24 de xuño de 1977 | Documenta 6 |
| 19 de xuño de 1937 | foto '37 (en) |
| Obra | |
| Arquivos en |
|
Sinatura .jpg) | |
| Descrito pola fonte | Modern Times: Photography in the 20th Century Obálky knih,  |
   | |
Jean Eugène Auguste Atget, nado en Libourne (Xironda) o 12 de febreiro de 1857 e finado en París o 4 de agosto de 1927, foi un fotógrafo francés.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Logo de traballar en diversos oficios como camareiro ou actor, establécese en París onde se converte en fotógrafo ambulante. Para subsistir dedícase a sacar retratos de persoas na rúa; tamén empeza a crear unha colección propia de fotografías da vida diaria da cidade a principios do século XX. Algúns dos temas máis recorrentes dunha colección que alcanzou máis de 4.000 imaxes son os monumentos, parques, vendedores, prostitutas ou escaparates . A fotógrafa americana Berenice Abbott, asistenta de Man Ray, adquiriu os seus negativos. O museo de monumentos históricos de París conseguiu 2.000 traballos de Adget en 1927.
As súas fotografías son suxestivas e reflicten a vida diaria parisiense, dunha forma espontánea, libre das ataduras doutros movementos máis artísticos. Malia a súa ilustre clientela de artistas (Georges Braque, André Derain, Maurice Utrillo, Mauricio de Vlaminck, André Dunoyer de Segonzac, Moïse Kisling, Tsugouharu Foujita), a situación financeira de Atget é precaria (vivirá durante un tempo so cos ingresos da súa muller), particularmente durante e despois da Primeira guerra mundial, no transcurso da cal cesa progresivamente de fotografar ata os anos 1920.
Ao final da súa vida a súa figura xa era coñecida entre escritores e pintores da época. Os surrealistas gabárono ao veren nas súas imaxes, sobre todo nas figuras reflectidas nas cristaleiras, unha visión natural e pura que suxire algo fantasmal. Aínda así morreu na miseria.
Nos Estados Unidos está considerado como un mestre da fotografía, en Francia vólvese a descubrir a partir dos anos 1980. A Bibliothèque nationale de France (París) deu unha retrospectiva de Atget desde o 27 de marzo ata o primeiro de xullo do 2007.
Galería de imaxes
[editar | editar a fonte]-
Músicos nunha rúa de París. -
Hotel Thiroux de Montsauge - 1906. -
Colonne Moris, Place Saint-Sulpice, Paris, 1910-1911.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Eugène Atget  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte] | Este artigo ou sección precisa dunha revisión do formato que siga o libro de estilo da Galipedia. Pode axudar a mellorar este artigo e outros en condicións semellantes. |
- Jean-Claude Lemagny, Sylvie Aubenas, Pierre Borhan, Luce Lebart, Atget le pionnier, Marval, 2000 (ISBN 2-86234-298-X).
- Sylvie Aubenas, Arbres inédits d'Atget, Marval, 2002.
- (en) Clark Worswick, Berenice Abbott and Eugene Atget, Arena, 2002.
- Josiane Sartre, Atget. L'art décoratif, 2002 (ISBN 2-08-010790-9).
- Le Paris d'Atget, Taschen, coll. « Icons », 2004.
- Autour d'Atget ; Beauvais, Actualité des faubourgs, Jean de Calan, Guillaume Le Gall, Imaginayres 2005.
- Sylvie Aubenas, Guillaume Le Gall (dir.), Atget : une rétrospective, Hazan, 2007.
| Control de autoridades |
|
|---|
