Eduardo Val
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde febreiro de 2019.) |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1906  A Coruña, España |
| Morte | 1992 (85/86 anos) Arxentina |
| Actividade | |
| Ocupación | sindicalista |
| Membro de | |
Eduardo Val Bescós, nado na Coruña o 19 de maio de 1906 e finado en Beccar, Arxentina o 1 de maio de 1993[1], foi un sindicalista e revolucionario anarquista galego.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Presidente do Sindicato de Hostalaría da CNT, foi secretario do Comité Rexional de Defensa da CNT durante a guerra civil española. Ás súas ordes estivo Cipriano Mera, conseguindo deter a rebelión militar en Cuenca. Esforzouse en transformar as primitivas Milicias Confederais en 5 divisións militares disciplinadas. Participou na Sublevación de Jaca en 1930. O xeneral Miaja confiaba nel, sendo un dos seus conselleiros na defensa de Madrid, e sendo un dos mellor informados do que sucedía nas frontes do Centro e o Sur.
O 5 de marzo de 1939, tras o golpe de Casado, constituíuse o Consello Nacional de Defensa, para separar a Negrín e aos comunistas do poder, e negociar con Franco o final da guerra. En devandito consello Eduardo Val ocupou a carteira de Obras Públicas en representación da CNT.
Tras a derrota exíliase primeiro a Inglaterra, trasládase posteriormente a Francia, onde é apresado polos nazis e inicia un tortuoso periplo por varios campos de concentración, consegue fuxir, incorporándose á 9ª Compañía de Leclerc, a primeira que entrou en París.
Nunca regresou a España, marchou a Arxentina, onde continuou a súa actividade política, sendo representante do gremio de panadeiros. A pesar de atoparse fóra de España foi procesado e condenado a cadea perpetua polo Tribunal Especial para a Represión da Masonería e o Comunismo. Liberado posteriormente, seguiu a súa actividade no gremio de navais. Coa súa morte en 1992 desapareceu o último sobrevivente do Consello Nacional de Defensa.
Notas
[editar | editar a fonte]Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Penela, Carlos (1996). Os galegos anarquistas na Arxentina. Vigo: Espiral Maior. ISBN 978-84-88137-98-2.