Contrato

Un contrato, en termos xerais, é definido como un acordo privado, verbal ou escrito, entre partes que se obrigan sobre materia ou cousa determinada, e a cuxo cumprimento poden ser compelidas. É un acordo de vontades que xera dereitos e obrigacións para as partes. Por iso sinálase que haberá contrato cando varias partes se poñen de acordo sobre unha manifestación de vontade destinada a regular os seus dereitos.

Segundo a Doutrina, foi definido como un acto xurídico bilateral ou multilateral, porque interveñen dous ou máis persoa (a diferenza dos actos xurídicos unilaterais en que intervén unha soa persoa), e que ten por finalidade crear dereitos e obrigacións (a diferenza doutros actos xurídicos que están destinados a modificar ou extinguir dereitos e obrigacións, como as convencións). Tamén se denomina contrato ao documento que recolle as condicións de devandito acto xurídico.

As partes nun contrato son persoas físicas ou xurídicas. Nun contrato hai dous polos ou extremos da relación xurídica obrigacional, cada polo pode estar constituído por máis dunha persoa revestindo a calidade de parte.

En cada país pode existir un concepto de contrato diferente, e esa diverxencia ten que ver coa realidade socio-cultural e xurídica de cada país (existen ordenamentos en que o contrato non se limita ao campo dos dereitos patrimoniais unicamente, senón que abarca tamén dereitos de familia como, por exemplo, os países nos que o matrimonio é considerado un contrato).

Concepto legal de contrato

A maioría dos Códigos civís conteñen unha definición de "contrato". Moitos deles, seguen o aliñamento do Código Civil Francés, cuxo artigo 1101 expresa que "O contrato é a convención pola cal unha ou máis persoas obríganse, con outra ou outras, a dar, facer, ou non facer algunha cousa".

O Código Civil Alemán prescribe que "para a formación dun negocio obrigacional por actos xurídicos, como para toda modificación do contido dun negocio obrigacional esíxese un contrato celebrado entre as partes, salvo que a lei dispoña doutro xeito". Mentres o Código Civil suízo sinala que "hai contrato se as partes manifestan dun xeito concordante a súa vontade recíproca; esta manifestación pode ser expresa ou tácita".

O Código Civil soviético só expresaba que "Os actos xurídicos, isto é, os actos que tenden a establecer, modificar ou extinguir relacións de Dereito Civil, poden ser unilaterais ou bilaterais (contratos)".-

Antecedentes

O sistema contractual romano

No Dereito romano o contrato aparece como unha forma de acordo (conventio). A convención é o consentimento de dous a máis persoas que se aveñen sobre unha cousa que deben dar ou prestar.

A convención divídese en pacto (pactum) e contrato (*contractus), sendo o pacto aquel que non ten nome nin causa e o contrato aquel que os ten. Neste contexto enténdese por nome a palabra que produce a acción (o pacto refírese só a relacións que só procrean unha excepción). A causa é algunha cousa presente da cal se deriva a obrigación. O pacto foi paulatinamente asimilándose ao contrato ao considerar accións para esixir o seu cumprimento.

O contrato aplícase a todo acordo de vontades dirixido a crear obrigacións civilmente esixibles. Estaba sempre protexido por unha acción que lle atribuía plena eficacia xurídica.

Os contratos divídense en verdadeiros e cuasicontratos. Eran verdadeiros os que se baseaban no consentimento expreso das partes, e os cuasicontratos os baseados no consentimento presunto.

Á súa vez os contratos verdadeiros de dividían en nomeados e innominados. Eran nomeados os que tiñan nome específico e particular confirmado polo dereito (ex. compravenda) e innominados os que aínda tendo causa non tiñan nome. Os contratos innominados eran catro: Dou para que deas , Dou para que fagas, Fago para que deas e Fago para que fagas. O característico dos contratos innominados é que neles non interviña o diñeiro contado.

No dereito romano existían contratos unilaterais e bilaterais. Os contratos unilaterais obrigaban só a unha das partes (por exemplo, o mutuo) e os bilaterais obrigaban a ambas as partes (como no caso da compravenda).

A cousa nos contratos

A cousa presente da cal se deriva a obrigación pode ser:

• Entrega da cousa, que equivale aos contratos reais: mutuo, comodato, depósito e prenda.
• Palabras solemnes, que equivale aos contratos verbais, por dereito antigo eran: o sinalamento do dote e a promesa xurada de obras; por dereito novo unicamente quedou a estipulación.
• Instrumentos, que equivale aos contratos literal, do cal o que se coñecía era o vale.
• Consentimento, que equivale aos contratos consensuais que son: a compravenda, locación e condución, enfiteusis, sociedade e mandato.

As accións nos contratos

As accións (Actio) son o outro elemento esencial dos contratos. As accións relativas aos contratos son Actiones in personam nas cales o demandante basea a súa pretensión nunha obrigación contractual ou penal. As accións que producen poden ser Directas e Contrarias das que se inclúen algúns exemplos:

• • Actio directa: Son aquelas que ten a acredora fronte ao debedor desde o momento mesmo da celebración do contrato como:
  • Actio certi: Persegue un obxecto específico, suma de diñeiro ou cousa.
  • Actio ex stipulatio: Acción que ten o acredor cando o obxecto non era nin diñeiro, nin bens xenéricos senón que implicaba un facer do debedor.
  • Actio locati: Acción que ten o alugador contra o arrendatario.
  • Actio commodati directa: Para lograr a restitución da cousa dada en comodato.
  • Actio depositi directa: Para esixir ao depositario a entrega da cousa depositada.
  • Actio mandati directa: Para esixir ao mandatario contas do mandato.
  • Actio pignoraticia directa: Para que o dono recupere a cousa dada en prenda.
  • Actio negotiorum gestorum directa: Para esixir as contas ao xestor dun negocio.
  • Actio contraria. Son aquelas polas cales se pide sempre indemnización, ou sexa, nacen logo de terse realizado o contrato.
  • Actio fiduciae: Para a devolución da propiedade transmitida.
  • Actio redhibitoria: Para rescindir o contrato por atoparse vicios ocultos na cousa vendida.
  • Actio quanti minoris: O comprador esixe unha redución no prezo da cousa por non corresponder ao prezo real. Tamén se chama *stimatoria.
  • Actio conducti: Para facer cumprir as obrigacións ao alugador.
  • Actio auctoritaris: Serve para responsabilizar ao vendedor en caso de perda da cousa.
  • Actio commodati contraria: Para lograr o resarcimento dos posibles danos ou gastos causados pola cousa dada en comodato lle causou ao comodatario.
  • Actio depositi contraria: Para que o depositante pague os gastos do depósito.
  • Actio mandati contraria: Para esixir ao mandante contas ou o pago dos gastos realizados durante o mandato.
  • Actio pignoraticia contraria: Para que o acredor prendario esixa recuperar os danos e gastos causados pola cousa.
  • Actio Serviana. Permite ao pignorante quedar en posesión dos invecta et illata que ían servir de garantía.
  • Actio quasi serviana. Extensión da Actio Serviana a outros obxectos dados en peza. Esta acción chamouse hypotecaria.
  • Actio negotiorum gestorum contraria: Para que o xestor recupere os gastos feitos con motivo da xestión.
  • Actio depensi. Para que o fiador cobre ao debedor principal o que non se lle reembolsara.
  • Actio poenae persecutoria: Ten por obxecto a reparación do dano.
  • Actio rei persecutoria: Ten por obxecto recuperar a cousa.
  • Actio praescriptis verbis. Adoptábase a situacións nas que o actor cumprira coas súas obrigacións e o demandado non cumprira coas súas para obrigalo a cumprir. Chamóuselle tamén Actio civilis incerti ou civilis in factum. Típico dos contratos innominados.
  • Actio doli. Acción penal que se exercita contar quen comete dolo.

Contratos no Dereito romano

Algúns tipos de contratos no dereito romano eran:

• Aestimatum. Contrato en virtude do cal unha parte recibe obxectos taxados coa obrigación de vendelos ou devolvelos logo de certo tempo.
• Chirographum. Forma de obrigarse dos peregrinos, en virtude da cal o debedor entregaba ao acredor un recibo.
• Syngraphae. Forma literal de obrigarse os peregrinos, consistente en dúas copias, unha en poder do acredor e a outra en poder do debedor.
• Conventio in manum: Contrato verbis en virtude do cal a muller ao contraer matrimonio entra á familia do marido, ocupando xuridicamente o lugar dunha filla.
• Depositum: Depósito. Contrato que se perfecciona coa entrega da cousa que o depositario ha de devolver cando o depositante a requira.
• Depositum irregulare: Depósito de diñeiro ou bens funxibles.
• Dictio dotis. Contrato verbis no que o pai, un terceiro ou a muller se comprometen a constituír un dote.
• Iusiurandum liberti: Contrato verbis en virtude do cal o escravo comprométese a prestar certos servizos ao patrón. Tamén chamado promissio iurata liberti.
• Locatio conductio: Arrendamento. Unha das partes (locator) obrígase a procurase a outra (condutor) o uso e o goce temporal dunha cousa ou a prestación de determinado servizo (locatio conductio operarum) ou a execución dunha obra (locatio conductio operis), a cambio dunha cantidade de diñeiro chamado merces.
• Mandatum: Mandato. Contrato en virtude do cal unha persoa (mandante) encarga a outra (mandatario) a realización gratuíta de determinado acto, por conta ou interese daquela ou terceiro.
• Pignus: Prenda. Contrato no que o debedor ou un terceiro entregan a prestación dunha cousa ao acredor prendario como garantía dunha débeda preexistente.
• Precarium: Contrato innominado polo cal unha das partes concede o préstamo dunha cousa á outra parte, quen llo solicitou especialmente (preces) a que esta obrigada a devolvelo á primeira solicitude.
• Societas: Sociedade. Contrato entre dous ou máis persoas, co fin de participar en ganancias e perdas.
• Stipulatio: Estipulación contrato verbal, solemne, unilateral que consiste nunha pregunta seguida dunha resposta congruente.
• Transactio: Contrato innominado que consiste nun convenio extraxudicial en virtude do cal as partes se fan concesións para evitar os resultados do xuízo posterior.

Conceptos utilizados en relación cos contratos

Algúns conceptos utilizados nos contratos no Dereito romano eran:

• Dano: É todo aquilo que diminúe o patrimonio, o dano pode ser ocasionado por dolo, culpa e caso fortuíto.
  • Dolo: Dano causado por engano ou malicia.
  • Culpa: Dano causado por descoido ou imprudencia. Pode ser lata, leve e levísima.
  • Caso fortuíto: Dano causado pola mera casualidade.
• Addictio in diem: Pacto entre o comprador e o vendedor en virtude do cal este último pode anular a compravenda se dentro de certo prazo consegue mellor prezo.
• Laesio enormis: Lesión enorme. Preséntase na venda dunha cousa na cal o vendedor pagou menos da metade do prezo real.
• Lex commissoria: Pacto que se adhire á compravenda en virtude do cal o vendedor ten o dereito a rescindir o contrato se o comprador non paga no termo acordado.
• Litteris. Literal. A escritura é a causa, o que lle dá eficacia aos contratos litteris.
• Pactum adiectum: Pacto adiecto. Convenio adicional ao contrato que implica algunha modificación ao contido típico do mesmo.
• Pactum ex continenti: Cláusula adicional adherida polas partes ao contrato.
• Pactum ex intervallo. Cláusula adicional que se agrega a un contrato logo de finalizalo.
• Verbis. Oral. As palabras dan eficacia aos contratos verbis.

Elementos do contrato

• Elementos esenciais: son aqueles sen os cales o contrato non ten valor, ou dexenera noutro diferente. Estes son: a capacidade, o consentimento, o obxecto e a causa. Nalgúns ordenamentos xurídicos e para algúns contratos pode esixirse como validez tamén a forma.
  • Capacidade: subdivídese en capacidade de goce (a aptitude xurídica para ser titular de dereitos subxectivos) e capacidade de exercicio (aptitude xurídica para exercer dereitos e contraer obrigacións sen representación de terceiros).
  • Consentimento: o consentimento maniféstase pola concorrencia da oferta e da aceptación sobre a cousa e a causa que han constituír o contrato. Será nulo o consentimento prestado por erro, violencia, intimidación ou dolo.
  • Obxecto: poden ser obxecto de contratos todas as cousas que non están fóra do comercio humano, aínda as futuras. Poden ser igualmente obxecto de contrato todos os servizos que non sexan contrarios ás leis ou aos bos costumes.
  • Causa: nos contratos onerosos (como a compravenda), enténdese por causa, para cada parte contratante, a entrega ou promesa dunha cousa ou servizo pola outra parte; nos de pura beneficencia (ex. o de doazón), a mera liberalidade do benfeitor.
  • Forma: nalgúns contratos é posible que se esixa unha forma específica de celebración. Por exemplo, pode ser necesaria a forma escrita, a firma ante notario ou ante testemuñas etc.
• Elementos naturais: son aqueles que se entenden incorporados no contrato, pero que as partes poden libremente eliminar do mesmo, sen que este deixe de ser válido.
• Elementos accidentais: son aqueles que as partes establecen por cláusulas especiais, que non sexan contrarias á lei, a moral, aos bos costumes ou á orde pública. Por exemplo: o prazo, a condición, o modo, a solidariedade, a indivisibilidade, a representación etc.

Consonte coa autonomía da vontade, os contratantes poden establecer os pactos, cláusulas e condicións que teñan por convenientes, sempre que non sexan contrarios á lei, á moral, aos bos costumes ou a orde pública.

Os contratos só producen efectos entre as partes que os outorgan, e non alcanzan aos terceiros. Con todo, os herdeiros tamén resultan obrigados polos contratos do causante, porque son continuadores xurídicos deste, e os cesionarios tamén, pola mesma razón.

Para o Dereito arxentino, o contrato ten por finalidade "crear, modificar, transferir e extinguir" obrigacións, dereitos reais e dereitos intelectuais.

Forma dos contratos

Os contratos poden ser orais ou escritos. Algúns tipos de contrato poden requirir formularse por escrito e ata a súa inscrición rexistral de acordo á Lei.

Partes dun contrato escrito

A liberdade formal adoita caracterizar case que todos os tipos de contratos aínda que a maioría seguen modelos bastante parecidos coas seguintes partes:

• Título: Indica o tipo de contrato.
• Corpo substantivo: Que identifica o as partes. Estas poden ser, segundo o tipo de contrato, tanto persoas físicas como xurídicas. Consta das seguintes partes:
  • Lugar e data de contrato
  • Identificación de quen van subscribilo.
  • Representacións dos intervinientes indicando se subscriben o contrato no seu propio nome ou en representación dun terceiro ou sociedade
  • Identificación, se son aplicables, dos obxectos e servizos obxecto do contrato.
  • Identificación, se son aplicables, doutros elementos como ámbito xeográfico.
• Exposición: Relacionan os feitos e antecedentes que poden ser relevantes pero que carecen de valor normativo.

Tamén poden incluír cláusulas que establezan o significado de determinados conceptos para o contrato en cuestión.

• Corpo normativo: Pactos ou acordos obxecto do contrato. Son as cláusulas normativas.
• Peche: Fórmula de peche onde se indica a forma de realizar o acordo.
• Anexos: Desenvolven algúns aspectos complexos do contrato para simplificar a súa lectura.

Interpretación dos contratos

A interpretación é fundamental, porque dela depende a posterior cualificación xurídica e os efectos que o ordenamento asigna á manifestación da vontade. Consiste na atribución de significado a un texto. Tratándose dos contratos a súa interpretación terá por obxecto unha manifestación de vontade. O contrato é unha expresión de vontade nun texto, que logo de realizado pode ser interpretado de forma diferente polas partes. O problema trasládase ao xuíz quen terá a última palabra, estando a súa actividade regulada por unha serie de preceptos que deben presidir o seu labor, e das cales non pode apartarse.

Métodos de interpretación

Existen varios métodos de interpretación que poden variar segundo o Código Civil que rexa. Pero, obsérvanse basicamente dúas correntes, dous métodos de interpretación: o que propón analizar o texto (literalmente) e o que propón atopar a intención común das partes, ou sexa, que foi o que os autores quixeron dicir. Varios autores entenden que chegar a coñecer a vontade común das partes é moi complexo e aumenta a discrecionalidade do xuíz.

Pautas para a interpretación de expresións ambiguas

• As cláusulas susceptibles de dous sentidos, do un dos cales resultar a validez e do outro a nulidade do acto, deben entenderse no primeiro.
• As cláusulas equívocas ou ambiguas deben interpretarse por medio dos termos claros e precisos empregados noutra parte do mesmo escrito.
• Os feitos dos contraentes, posteriores ao contrato, que teñan relación co que se discute, servirán para explicar a intención das partes ao tempo de celebrar o contrato.
• As cláusulas ambiguas interprétanse polo que é de uso e costume no lugar do contrato.

Interpretación a favor do debedor

As cláusulas ambiguas deben interpretarse a favor do debedor. Pero as cláusulas ambiguas que sexan estendidas ou ditadas por unha das partes, sexa acredora ou debedora, interpretaranse contra ela, sempre que a ambigüidade proveña da súa falta de explicación.

O anterior, recolle unha antiga regra romana (interpretatio contra stipulator), o seu fundamento atópase no principio da responsabilidade, que impón a carga de falar claro. Así a escuridade do pacto debe prexudicar ao declarante.

A xeneralidade das leis de defensa do consumidor establecen que ante a dúbida debe interpretarse a favor do consumidor.

Efectos dos contratos

1. As convencións feitos nos contratos forman unha regra á cal deben someterse.
2. Os efectos dos contratos esténdense activa e pasivamente aos herdeiros e sucesores, salvo dereitos e obrigacións inherentes ás persoas, ou que resultase o contrario dunha disposición legal.
3. Os contratos non poden prexudicar a terceiros.
4. Nos contratos bilaterais:
   1. Cando a prestación a cargo dunha das partes tornásese onerosa por acontecementos extraordinarios; a parte demandada poderá demandar a resolución do contrato.
   2. Ningunha das partes pode demandar o seu cumprimento se non proba cumprir a súa obrigación.
5. Se se deu un sinal para asegurar o cumprimento do contrato, quen o deu pode arrepentirse, o que o recibiu tamén.
6. Nos contratos con prestacións recíprocas (bilaterais), o código civil considera implícita a facultade dunha das partes de resolver o contrato se a outra non cumpre a súa prestación.Se devandita facultade consígnase no contrato o pacto comisario é expreso. Se o pacto comisario non figura no contrato, considérase implícito. A parte que cumpriu debe intimar á outra para que o cumpra.
7. O lugar do cumprimento do contrato é o que figura no seu contido, e na súa falta, o que resulte da natureza da obrigación ou o domicilio do debedor.

Eficacia obxectiva

Atendendo ao contido do contrato, así como á regulación existente no ordenamento.

Ineficacia dos contratos: Nulidade, anulabilidade, rescisión, revogación e resolución

Nulidade: o contrato non produce efecto algún.

causas:

• falta dalgún dos elementos esenciais do contrato
• obxecto do contrato ilícito ou imposible ou que non poida determinarse
• causa do contrato ilícito
• o acordo das partes vulnere os límites marcados pola lei, moral ou a orde publica

A acción de nulidade non prescribe nunca e poden exercela non soa as partes intervinientes, senón tamén aqueles terceiros que resultan prexudicados polo acto nulo.

Anulabilidade: o contrato produce efectos mentres non foi anulado

causas:

• Erro, violencia ou intimación ou dolo no momento da celebración do contrato
• Causa do contrato falso
• Falta de capacidade de obrar no menor de idade ou cando non se completou o consentimento emancipado.

Esta obrigación ten un prazo de catro anos e pódese exercitar por aqueles que obrigados con carácter principal ou subsidiario en virtude do contrato. No caso de que a acción non se exercite, o contrato produce efectos.

rescisión:

Remedio que o ordenamento xurídico concede para pasar un prexuízo económico que orixina un contrato validamente celebrado a unha das partes contratantes a un terceiro

Clasificación dos contratos

Contratos unilaterais e bilaterais

• Contrato unilateral: é un acordo de vontades que procrea só obrigacións para unha parte.
• Contrato bilateral: é o acordo de vontades que dá nacemento obrigacións para ambas as partes.

Esta clasificación ten importancia, entre outros, para efectos da teoría ou problemas dos riscos e coa excepción de contrato non cumprido.

Cando nun contrato bilateral existen obrigacións que impliquen a transferencia dunha cousa, se está destrúese por caso fortuíto ou forza maior é necesario poder establecer quen debe de sufrir a perda. A cousa sempre perece para o acredor (nos contratos translativos de dominio o acredor é o dono; mentres nos contratos translativos de uso, o acredor á restitución é o dono e a cousa perece para el).

Se o contrato for unilateral non habería posibilidade de expor o problema, porque esta cuestión supón que sendo as obrigacións recíprocas, unha parte non cumpre entregando a cousa, por un caso de forza maior e en atención a isto a outra parte debe cumprir, xa que non é imputable o incumprimento do debedor.

Coa excepción de contrato non cumprido (exceptio non adimpleti). En todas contratos bilaterais, que xeran obrigacións recíprocas, cando unha parte non cumpre ou se achanda a cumprir, carece de dereito para esixir á outra o cumprimento da súa obrigación, e se a pesar diso pretendese esixir xudicialmente o cumprimento por unha demanda, o demandado oporalle a excepción de contrato non cumprido.

A exceptio non adimpleti non pode presentarse nos contratos unilaterais, por unha sinxela razón de que neles só unha das partes está obrigada, e se non cumpre, a outra poderá xudicialmente esixir ese cumprimento, sen que poida opórselle dita excepción, xa que non ten pola súa banda ningunha obrigación que realizar.

Contratos onerosos e gratuítos

• Contrato oneroso: é aquel no que existen beneficios e gravames recíprocos, neste hai un sacrificio equivalente que realizan as partes; por exemplo, a compravenda, porque o vendedor recibe o proveito do prezo e á vez entrega a cousa, e viceversa, o comprador recibe o proveito de recibir a cousa e o gravame de pagar.
• Contrato gratuíto: só ten por obxecto a utilidade dunha das dúas partes, sufrindo a outra o gravame. É gratuíto, xa que logo, aquel contrato no que o proveito é para unha soa das partes, por exemplo o comodato.

Contratos conmutativos e aleatorios

• Contrato conmutativo: é aquel contrato no cal as prestacións que se deben as partes son certas desde o momento que se celebra o acto xurídico, un exemplo moi claro é o contrato de compravenda dunha casa.
• Contratos aleatorio: é aquel que xorde cando a prestación depende dun acontecemento futuro e incerto e ao momento de contratar, non se saben as ganancias ou perdas ata o momento que se realice este acontecemento futuro. Exemplos son o contrato de compravenda de colleita chamado de "esperanza", apostas, xogos etc.

Contratos principais e accesorios

• Contrato principal: é aquel que existe en por si, en tanto que os accesorios son os que dependen dun contrato principal. Os accesorios seguen a sorte do principal porque a nulidade ou a inexistencia dos primeiros orixina á súa vez, a nulidade ou a inexistencia do contrato accesorio.
• Contratos accesorios: son tamén chamados "de garantía", porque xeralmente constitúense para garantir o cumprimento dunha obrigación que se presume principal, e desta forma de garantía pode ser persoal, como a fianza, en que unha persoa obrígase a pagar polo #debedor, se este non o fai; ou real, como o de hipoteca, o de peza, en que se constitúe un dereito real sobre un ben alleable, para garantir o cumprimento dunha obrigación e a súa preferencia no pago.

A regra de que o accesorio segue a sorte do principal, sofre en certos casos excepcións, porque non podería existir o contrato accesorio, sen que previamente non se constituíse o principal; con todo, o Dereito preséntanos casos que pode haber fianza, peza ou hipoteca, sen que haxa aínda unha obrigación principal, como ocorre cando se garanten obrigacións futuras ou condicionais.

O que principalmente caracteriza aos contratos aleatorios:

1. A incerteza sobre a existencia dun feito, como na aposta, ou ben sobre o tempo da realización dese feito (cando).
2. A oposición e non só a interdependenza das prestacións, por que cando a incerteza cesa, forzosamente unha das partes gaña e a outra perde, e, ademais, a medida da ganancia dunha das partes é a medida da perda da outra.

É importante sinalar que o Dicionario da lingua española, define ao termo aleatorio, do latín "aleatorius" o cal significa, propio do xogo de dados, adx. Pertencente ou relativo ao xogo de azar.

Contratos instantáneos e de tracto sucesivo

• Contrato instantáneo: son aqueles que se cumpren no mesmo momento en que se celebran, é dicir, o seu cumprimento leva a cabo nun só acto.
• Contrato de Tracto Sucesivo: é aquel en que o cumprimento das prestacións realízase nun período determinado, e que, por desexo das partes pódese estender para satisfacer as súas necesidades primordiais e estes termos poden ser:
  • Execución continuada: execución única pero sen interrupción.
  • Execución periódica: varias prestacións que se executan en datas establecidas.
  • Execución intermitente: dáse cando o solicita a outra parte.

Características das execucións:

1. A execución é autónoma das demais, polo que cada acto é autónomo.
2. Existe unha retroactividade por cada acto xurídico que se realice.
3. Se se presenta un elemento antixurídico, o que procede é anular algunha prestación xa realizada.
4. En canto á prescrición, cada execución vai por separado.

Contrato consensual e formais ou solemnes

• Contrato consensual: por regra xeral, o consentimento das partes basta para formar o contrato; as obrigacións nacen axiña que como as partes puxéronse de acordo. O consentimento das partes pode manifestarse de calquera xeito. No entanto, é necesario que a vontade de contratar revista unha forma particular, que permita por medio dela coñecer a súa existencia. Non é a simple coexistenzas de dúas vontades internas o que constitúe o contrato; é necesario que estas se manifesten ao exterior, que sexan cambiadas Exemplos: mutuo, comodato e depósito.
• Contrato formal ou solemne: é aquel en que a lei ordena que o consentimento se manifeste por determinado medio para que o contrato sexa válido. Na lexislación acéptase un sistema ecléctico ou mixto respecto das formalidades, porque en principio, considérase que o contrato é consensual, e só cando o lexislador impoña determinada formalidade debe cumprirse con ela, porque pola contra o acto estará afectado de nulidade.

Existen tamén as que se chaman formalidades ad probationem que son as realizadas co gallo de poder demostrar a celebración dun acto; polo xeral consiste en realizar o acto ante notario e tamén son chamadas solemnes que son cando a vontade das partes, expresada sen formas exteriores determinadas, non basta para a súa celebración, porque a lei esixe unha formalidade particular na ausencia da cal o consentimento non ten eficacia xurídica. A distinción entre contratos formais e solemnes estriba no referente á sanción. A falta de forma orixina a nulidade relativa; a falta de solemnidade ocasiona a inexistencia.

Contrato privado e público

• Contrato privado: é o realizado polas persoas intervinñetes nun contrato con ou sen asesoramento profesional. Terá o mesmo valor que a escritura pública entre as persoas que os subscriben e as súas causahabentes
• Contrato público: son os contratos autorizados polos funcionarios ou empregados públicos, sempre dentro do ámbito das súas competencias, ten unha mellor condición probatoria. Os documentos notariais son os que teñen unha maior importancia e dentro deles principalmente as escrituras públicas.

Contrato nomeado ou típico e innominado ou atípico

• Contrato nomeado ou típico: é aquel contrato que se atopa previsto e regulado na lei. Por iso, en ausencia de acordo entre as partes, existen normas dispositivas ás que acudir. (Compravenda, Arrendamentos...)
• Contrato innominado ou atípico: é aquel para o que a lei non ten previsto un nome específico, debido a que as súas características non se atopan reguladas por ela. Pode ser un híbrido entre varios contratos ou ata un completamente novo. Para completar as lagoas ou situacións non previstas polas partes no contrato, é necesario acudir á regulación de contratos similares ou análogos.

Pola súa publicidade

• Públicos: cando son realizados baixo a autoridade de notarios, xuíces.
• Privados: son os contratos outorgados polas partes contratantes sen a existencia de fedatario público, aínda que poden contar coa presenza de testemuñas.

Principais Contratos

En principio a cantidade de contratos que pode existir é case infinita, como case infinitos son os dereitos e obrigacións que poden crear as partes, incluíndo o facelo de xeito puro e simple, ou sometida a algunha modalidade. Con todo, a lexislación civil da maioría dos países regulou os máis importantes destes, ben sexa nos seus respectivos Códigos Civís, ou ben en leié especiais.

Acordo prenupcial (Capitulacións matrimoniais). Axencia. Anticrese. Arras Arrendamento. Comisión. Comodato. Compravenda. Concesión. Depósito. Distribución. Doazón. Edición. Empresa conxunta (Joint venture). Enfiteuse. Contrato de Factoring. Fianza Franquía (Franchishing). Hipoteca.

Leasing Mandato. Matrimonio. Mutuo. Opción. Permuta. Contrato de Prenda. Promesa (Precontrato ou promesa de contrato). Prestación de servizos. Representación. Renting Seguro. Sociedade. contrato de subministración. Transferencia de tecnoloxía (Know-how). Transporte. Traballo (individual) Traballo (colectivo). Véxase tamén: Dereito civil